Συνέχεια της συζήτησης του Τεριάντ με τον Οδυσσέα Ελύτη,μεταξύ Ρώμης και Παρισίων τον Μαιο-Ιούνιο του 1951
-Και ο Υπερρεαλισμός? Η Ευρώπη? Τα κορίτσια?
-Σιγά, μη βιάζεστε, θα φτάσουμε και σ'αυτά.Το ένα θα μας φέρει το άλλο.Τα κορίτσια,μια που θελήσατε να το αναφέρετε, μου τα έδωσε η Αθήνα.Ουσιαστικκά και μεταφορικά μιλώντας.Εύρισκα μια συνέχεια στον αισθησιακό λαικο τύπο που μου είχε προσφέρει το νησί,κατι που με άφηνε όπως η διαυγεια του γιαλού, να δώ καθαρα το νόημα της οργανικής ύλης επανω στην ανάπτυξή της και τον σχηματισμό της.Έννοιες όπως το "παρθενικο", το "αστραφτερό", το "αρρυτίδωτο",σύμβολα μαγικά που τα είχα μεγάλη ανάγκη να ξορκίσω το γεροντισμό της εποχής μας, που τόσο με ενοχλούσε.Μόνο που την ίδια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω,κρατούσα στα χέρια μου και κάτι άλλο, σημαντικότερο...Το βιολογικό υπόδειγμα ενός τύπου πνευματικού που πραγματοποιούσε τη συνύπαρξη πολλών αντιφατικών καταστάσεων μέσα σε μια αδιαίρετη μονάδα.Ότι ακριβώς φιλοδοξούσα να είναι η ποίηση,τότε,που η συνείδηση με τα άλλα της προβλήματα δεν είχε πάρει ακόμη θέση στις αναζητήσεις μου.Ένα πρώτο στοιχείο, κατι ικανό να καταργεί το αίσθημα της αντινομίας που δίνει η πολλαπλότητα του κόσμου.
Και όταν λίγο αργότερα, είδα τη νεώτερη Ευρωπαική γενιά, απορροφημένη απο τίς ίδιες έγνοιες,δοκίμασα όχι μόνο έναν κάπως αφελή ενθουσιασμό, αλλα και την υποψία οτι η μικρή αυτή σύμπτωση δε μπορούσε να είναι τυχαία.Ερχότανε σαν ένα απο εκείνα τα σημεία των καιρών που δήλωναν οτι έχει φτάσει η κατάλληλη στιγμή, να παραμερισθεί φυσιολογικά ένα εμπόδιο που έστεκε ανάμεσα σε μας και τη Δύση, αιώνες τώραεμπόδιο που αφορούσε βέβαι την έκφραση...
