"Οι Χαρτπαίκτες" του Σεζαν στο Κατάρ για 250 000 000

Tο έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου Πολ Σεζάν, «Οι χαρτοπαίκτες», είναι πλέον στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων έργων τέχνης σε όλο τον κόσμο, μετά την αγορά του αντί του ποσού των 250 εκατομμυρίων δολαρίων από το εμιράτο του Κατάρ. Tο έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου Πολ Σεζάν, «Οι χαρτοπαίκτες», είναι πλέον στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων έργων τέχνης σε όλο τον κόσμο, μετά την αγορά του αντί του ποσού των 250 εκατομμυρίων δολαρίων από το εμιράτο του Κατάρ. Το συγκεκριμένο έργο τέχνης του Σεζάν αποτελεί κομμάτι μιας ολόκληρης σειράς πέντε πινάκων με τον τίτλο «Χαρτοπαίκτες» και ανήκε κάποτε στον Έλληνα εφοπλιστή Γιώργο Εμπειρίκο, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πέρυσι. Υπάρχει η φήμη ότι είχε προσφερθεί στον Εμπειρίκο από δύο πασίγνωστους εμπόρους τέχνης το ποσό των 220 εκατομμυρίων δολαρίων, για να αποκτήσουν τους «Χαρτοπαίκτες», αλλά τελικά κατέληξαν στο Κατάρ. Ο πίνακας - που δεν ανήκε στην ιδιοκτησία κανενός Μουσείου- βρισκόταν ανάμεσα στα δέκα πιο περιζήτητα έργα του κόσμου. Οι τέσσερις υπόλοιποι «Χαρτοπαίκτες» - που συμπληρώνουν τη σειρά- ανήκουν σε ονομαστές συλλογές, όπως αυτές του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης και του Μουσείου Ορσέ. Το Κατάρ, με αυτή την γιγαντιαία αγορά, ξεκινά να πραγματοποιεί ένα από τα φιλόδοξα σχέδια του, προσδοκώντας να αναρριχηθεί στην ελίτ της παγκόσμιας τέχνης. Πολ Σεζάν Γεννήθηκε στην Εξ - αν - Προβάνς της Γαλλίας, όπου και πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια. Την περίοδο 1859-1861 σπούδασε νομικά, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής. Παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καλλιτέχνη και για το σκοπό αυτό, το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι μαζί με τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Ο Σεζάν επηρεάστηκε σημαντικά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ωστόσο πρόσθεσε και προσωπικά χαρακτηριστικά στους πίνακές του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό «σε κάτι στέρεο, που διαρκεί όσο και η τέχνη που εκτίθεται στα μουσεία». Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων, που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμμετείχε σε λίγες εκθέσεις, ενώ έζησε και αρκετά απομονωμένος, στην Προβηγκία της νότιας Γαλλίας, μακριά από το Παρίσι που αποτελούσε το κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της εποχής. Τα έργα του επικεντρώνονται σε μία περιορισμένη θεματολογία και κυρίως σε θέματα νεκρής φύσης, τοπίων και προσωπογραφιών. Η επίδρασή του σε μεταγενέστερους ζωγράφους υπήρξε πολύ μεγάλη και θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης. Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 1906 από πνευμονία.

Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών

Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών Tου Νικου Γ. Ξυδακη Aλλος με χειροπέδες προφυλακισμένος για χρέη προς το Δημόσιο, άλλος πουλάει το σπίτι του για να μην πάει φυλακή, άλλος λουφάζει και περιμένει τη σειρά του. Το λαϊφστάιλ πέθανε, λένε. Δεν πέθανε τώρα, διορθώνω. Εχει πεθάνει από καιρό, τώρα εξαπολύθηκε η δυσωδία των πτωμάτων του. Η εγχώρια βιοτεχνία του λαϊφστάιλ -εκδότες, μοντελίστ, δημοσιογράφοι, μοντέλες, γλάστρες, τηλεπερσόνες, πάρτι άνιμαλ, ντίλερ, κωθώνια, θύματα- γεννήθηκε στη δεκαετία του ’80 και άνθησε όσο κυκλοφορούσε ορμητική η δίψα της ανόδου, ο θαυμασμός για την αρπαχτή και άφθονο μαύρο χρήμα. Εξέπνευσε όταν μαράθηκαν όλα αυτά. Παρήγαγε αέρα. Ηταν μια φούσκα, Η φούσκα, που μέσα της όμως περιείχε τον τοξικό αέρα του θράσους, του κυνισμού, την υπόσχεση της επιτυχίας, κι εντέλει τον αέρα της ματαίωσης και της διάψευσης. Εξέφρασε το ήθος του μαύρου χρήματος, του χρήματος της αρπαχτής και του Χρηματιστηρίου, δηλαδή τα χρυσά χρόνια του πρώτου ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα χρόνια του εκσυγχρονισμού και της ολυμπιακής ευφορίας. Εντούτοις η αναμφίλεκτη επιρροή του εφαρμοζόταν ενδοφλέβια στα λαϊκά πλήθη, στους πελάτες: σε αυτά το Κλικ και οι επίγονοι έκαναν ενέσεις μαγκιάς και σεξισμού. Τα λαϊκά παιδιά από τις δυτικές συνοικίες και τη διψαλέα επαρχία ρουφούσαν συνταγές ανόδου διατυπωμένες σε καλιαρντο-ποπ, τα λαϊκά παιδιά κατανάλωναν τα εγχειρίδια της καλής κατανάλωσης και πείθονταν ότι δεν ζούσαν στο Μπουρνάζι αλλά στη Σάντα Μόνικα ή στο Μανχάταν. Κι αυτά τα διαβουκολευμένα πλήθη προσγειώνονταν άτσαλα από τον κόσμο του Κλικ στον κόσμο του σκληρού μεροκάματου, κι από κει στον κόσμο της πικρής χρεοκοπίας. Τώρα όλοι μυρίζουν τη δυσωδία των πτωμάτων. Στην 25ετία της τροχιάς τους όμως, πολύ λίγοι διείδαν τη σχέση αυτού του αισθητικού και πνευματικού σκουπιδιού με τη σαθρή κοινωνία που εξέφραζε. Οι εκδότες και σκουπιδογεννήτριες εκαλούντο στα τηλεπάνελ να σχολιάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και την πολιτική σκηνή, εκαλούντο ως τιμητές της ελληνικής κοινωνίας, είχαν και έχουν στενές σχέσεις με κορυφαίους πολιτικούς, νυν και πρώην υπουργούς, έπαιρναν υπερδάνεια από τις «κουτές» τράπεζες, άντλησαν δισεκατομμύρια δρχ. από το Χρηματιστήριο, μπαινόβγαιναν στις επαύλεις του μεγάλου χρήματος, έκαναν μπίζνες και κολεγιές. Οι ισχυροί τούς χρησιμοποιούσαν, σαν διασκεδαστές, σαν πλυντήρια, σαν βαποράκια, σαν παπαγάλους. Αλλά και συναγελάζονταν, έπιναν και γελούσαν μαζί· διότι είχαν κοινό το έθος και την κουλτούρα. Μεγαλοπαράγοντες και φτωχοδιάβολοι μοιράζονταν τον ίδιο πολιτιστικό ορίζοντα, είχαν ίδιες αισθητικές αναζητήσεις, ίδιες πνευματικές ανησυχίες. Αργά τη νύχτα, μετά το Μέγαρο των χορηγιών, μετά τα ακριβά ρεστοράν, όλοι κατέληγαν στον Μαζωνάκη και την Πέγκυ Ζήνα. Ολοι. Ολοι, οι ίδιοι, συνωστίζονταν στα αριθμημένα και στα VIP των γηπέδων, γαύροι και βάζελοι, χειροκροτητές προέδρων και συνδαιτυμόνες λαμογιών, περιστοιχισμένοι από μπράβους και νονούς. Ολοι, οι ίδιοι, έκαναν ρεζερβέ στα στέκια της Μυκόνου, κι αργότερα έχτιζαν φαραωνικές επαύλεις αυθαίρετες στις αλωθείσες Κυκλάδες. Οι ίδιοι που πηδούσαν από κότερο σε κότερο. Την είχε καταλάβει ο Τσουκάτος τούτη τη γενετική σχέση, είχε δει ότι κι ο Γιώργος Παπανδρέου προτιμούσε το Κλικ για συνεντεύξεις περί αειφορίας και free μαριχουάνας, εξ ου και συμβούλευσε τον εκσυγχρονιστή Σημίτη να συνάξει το ΠΑΣΟΚ στο μοδάτο «Βαρελάδικο» — όπερ και έπραξε ο καλβινιστής πρωθυπουργός. Ας είναι. Ας ξύσουμε τη φτενή χρυσομπογιά, που γράφει κλικ, μαξ, φλας, νίτρο, φρι πρες, σταρ, δεν ξέρω γω τι. Ο τσίγκος, από κάτω, είναι χτυπημένος με τατουάζ «ΠΑΣΟΚ for ever», «χρήμα ­ber alles», «σκυλοπόπ», «κλεπτοκρατία». H βιοτεχνία μεταποιούσε φτηνά υλικά και τα πουλούσε σαν Greek Dream. Η κλεπτοκρατία χρειαζόταν όργανα ιδεολογικής κυριαρχίας πολυδύναμα, πέρα από την επίσημη προπαγάνδα. Το λαϊφστάιλ ήταν αυτό ακριβώς το όργανο υπόγειας, αθέατης, διαβρωτικής προπαγάνδας, όργανο εκμαυλισμού και κυριαρχίας: πλάσαρε την παράγκα για παλατάκι, κι ο φτωχοδιάβολος μες στην παράγκα χόρταινε την απληστία του με ηδονοβλεψία και ψευδαίσθηση: μπορούσε να ξοδέψει τρία μηνιάτικα ή ένα διακοποδάνειο για μία βδομάδα στη Μύκονο, να κολυμπήσει πλάι στα σελέμπριτι και να ψωνίσει Gavalas. Πολλοί βιοτέχνες του λαϊφστάιλ κυκλοφορούν ακόμη στα μίντια, ξεπουπουλιασμένοι, κυνηγώντας το μεροκάματο του κλόουν με το πλατινένιο ρινοδιάφραγμα, άλλοι ξεπλένονται ως δημοσιογράφοι αφού ξέπλυναν χρήμα, άλλοι υποδύονται τους ξινούς τιμητές και τις Αντουανέτες. Οι περισσότεροι ξέπεσαν. Η παράγκα κατέρρευσε, τα σελέμπριτι θρηνούν στο Μεταγωγών και στα Πρωτοδικεία, ξεπουλάνε Ντόλτσε ε Γκαμπάνα, Καγιέν, Λέξους και σπιταρώνες. Οι μαικήνες τους κάνουν ότι δεν τους ξέρουν, δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα. Μαζί με την παράγκα όμως καταρρέει και η χώρα που τους ανέχθηκε, τους έθρεψε, τους μιμήθηκε και τους θαύμασε. ΠΗΓΗ: Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/02/blog-post_7973.html#ixzz1lf5J1Kx3

Fuck Germany

Fuck Germany Ατιμώρητοι στην Ελλάδα οι ναζί εγκληματίες Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν τους διώκει, με νόμο του 1959 ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΔΕΛΗΣ Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ Πριν από λίγo καιρό, επικηρύχθηκε- με καθυστέρηση 60 ετών - από την αυστριακή κυβέρνηση ο Αλόις Μπρούνερ, γνωστός ως ο «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης». Για τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που επιβίωσαν από τις μεθόδους του Μπρούνερ το άκουσμα και μόνον του ονόματός του τούς προκαλεί πόνο και οργή. Δεν μπορούν να ελπίζουν πως μια μέρα θα τον δουν να δικάζεται στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει η μοναδική χώρα στον κόσμο που με νόμο δεν διώκει και δεν επικηρύσσει τους ναζί εγκληματίες του πολέμου! «Θυμάμαι έναν βλοσυρό αξιωματικό των Ες Ες να στέκεται στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης και να επιβλέπει την επιβίβασή μας στο τρένο που μας πήγαινε στο Άουσβιτς. Το όνομά του το έμαθα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Από τότε η καταδίκη του Αλόις Μπρούνερ αποτελεί για εμένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Όχι τόσο για όσα υπέστην στο Άουσβιτς και στο Μαουτχάουζεν, αλλά για τους 46.000 συμπατριώτες μου που δολοφόνησε. Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ. «Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως το εμπόδιο για να ζητηθεί η έκδοση του Μπρούνερ στην Ελλάδα ή για να δικαστεί, έστω ερήμην, είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος», λέει ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Μωυσής Κωνσταντίνης, που εξηγεί πως με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους ανεστάλη στην Ελλάδα η ποινική δίωξη κατά των ναζί εγκληματιών πολέμου και η αρμοδιότητα αυτή μεταβιβάστηκε στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Οι μοναδικοί επιζώντες. Ο Αλόις Μπρούνερ μαζί με τον «Δόκτορα Θάνατο» Άριμπερτ Χαμ, που ζει στη Νότια Αμερική, θεωρούνται από ιστορικούς ερευνητές των ναζιστικών εγκλημάτων ως οι μοναδικοί επιζώντες ανώτεροι αξιωματικοί των Ες Ες. Ο Μπρούνερ έφθασε στη Θεσσαλονίκη στις 6 Φεβρουαρίου 1943- σταλμένος από τον Άιχμαν- μαζί με τον λοχαγό των Ες Ες Ντίτερ Βισλιτσένι και είχαν εντολή να οργανώσουν τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων. Όπως ομολόγησε ο Βισλιτσένι στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο Άιχμαν είχε ορίσει τον Μπρούνερ ως «υπεύθυνο για την τεχνική διοργάνωση του σχεδίου, ενώ είχε εντολές να δρα αυτόνομα». Στις 15 Μαρτίου 1943 ο Μπρούνερ οργάνωσε την πρώτη αποστολή θανάτου. «Εκείνο το πρωινό μάς φόρτωσαν- 2.600 ανθρώπους- στα τρένα, δίχως κανείς να γνωρίζει πού πηγαίνουμε. Όταν φθάσαμε στο Άουσβιτς, οι ναζί επέλεξαν ως σκλάβους εργάτες 417 άντρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών. Οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρθηκαν απευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους», λέει ο κ. Κούνιο. Στις 19 Αυγούστου 1943 ο Μπρούνερ ανέφερε στον Άιχμαν πως «η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή», εννοώντας πως μέσα σε 5 μήνες 45.620 Έλληνες Εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς. Το 1947 ο Μπρούνερ στρατολογήθηκε από τους Αμερικανούς και του ανατέθηκε ο τομέας της Μέσης Ανατολής. Η εμπειρία του στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού κρίθηκε απαραίτητη στον Ψυχρό Πόλεμο και του δόθηκε άτυπο συγχωροχάρτι. Κατέφυγε στη Δαμασκό. Το 1954, ο «Σφαγέας» εντοπίστηκε από τη γερμανική αστυνομία στο Έσεν, με το όνομα Αλόις Σμαλντίενστ. Κατάφερε, ωστόσο, να διαφύγει με τη βοήθεια παλιών φίλων του από τα Ες Ες και κατέφυγε στη Δαμασκό. Εντοπίστηκε, όμως, από τον «κυνηγό» των ναζί Σίμον Βίζενταλ, αλλά η κυβέρνηση της Δαμασκού αρνήθηκε την παρουσία του εκεί. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ανακάλυψαν τα ίχνη του και το 1961 προσπάθησαν να τον εξοντώσουν με μία επιστολή-βόμβα, από την οποία χάνει το ένα μάτι του. Ακολούθησε και δεύτερη απόπειρα εναντίον του από τη Μοσάντ το 1980, από την οποία έχασε όλα τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του. Το 1985 εντοπίστηκε για δεύτερη φορά στην πρωτεύουσα της Συρίας από τον Γάλλο δικηγόρο Σερζ Κλάρσφελντ. Τότε παραχώρησε συνέντευξη και στο γερμανικό περιοδικό «Βunte Ιllustrierte», στο οποίο εξέφρασε τη λύπη του επειδή δεν πρόλαβε να δολοφονήσει περισσότερους Εβραίους. Για τα εγκλήματά του καταδικάστηκε στις 5 Ιανουαρίου 1954 ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Παρισιού και το 1956 από το Στρατοδικείο Μασσαλίας.

Fuck Germany… I read a comment by some German where he complained about Americans reminding Europe of their debt to us for our sacrifices during WW2. He says that no one he knows, including himself has ever suffered under a dictatorship and whatnot, so why does he owe us anything? Hmmmm, makes sense to me. I’ll trade you liberals that, and you give me no more pestering about slave reparations, and we’ll call it even, okay? Hey, I never fought in WW2, either, and I never met any of my relatives at family reunions who died over there, so I never got the opportunity to miss sitting around and talking with them. I’ve got nothing to lose on this one, just shut the heck up about slave reparations and we have a deal. Oh, and Kraut-boy? Don’t whine when we pull out our 80,000 or so troops that made it so you could ‘wake up in a democracy every morning’…don’t whine when your economy collapses because our military quit buying your crap and paying you rent. And I’m sure your great German military will be able to keep you safe when we’re gone, and other countries start licking their lips at the fat little German baby that is laying unprotected in the woods. Hey, call on your allies the French if you need anything, okay? Let me know how all this works out for you, buddy…auf wienersen!

Fuck Germany

Fuck Germany Ατιμώρητοι στην Ελλάδα οι ναζί εγκληματίες Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν τους διώκει, με νόμο του 1959 ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΔΕΛΗΣ Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ Πριν από λίγo καιρό, επικηρύχθηκε- με καθυστέρηση 60 ετών - από την αυστριακή κυβέρνηση ο Αλόις Μπρούνερ, γνωστός ως ο «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης». Για τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που επιβίωσαν από τις μεθόδους του Μπρούνερ το άκουσμα και μόνον του ονόματός του τούς προκαλεί πόνο και οργή. Δεν μπορούν να ελπίζουν πως μια μέρα θα τον δουν να δικάζεται στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει η μοναδική χώρα στον κόσμο που με νόμο δεν διώκει και δεν επικηρύσσει τους ναζί εγκληματίες του πολέμου! «Θυμάμαι έναν βλοσυρό αξιωματικό των Ες Ες να στέκεται στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης και να επιβλέπει την επιβίβασή μας στο τρένο που μας πήγαινε στο Άουσβιτς. Το όνομά του το έμαθα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Από τότε η καταδίκη του Αλόις Μπρούνερ αποτελεί για εμένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Όχι τόσο για όσα υπέστην στο Άουσβιτς και στο Μαουτχάουζεν, αλλά για τους 46.000 συμπατριώτες μου που δολοφόνησε. Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ. «Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως το εμπόδιο για να ζητηθεί η έκδοση του Μπρούνερ στην Ελλάδα ή για να δικαστεί, έστω ερήμην, είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος», λέει ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Μωυσής Κωνσταντίνης, που εξηγεί πως με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους ανεστάλη στην Ελλάδα η ποινική δίωξη κατά των ναζί εγκληματιών πολέμου και η αρμοδιότητα αυτή μεταβιβάστηκε στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Οι μοναδικοί επιζώντες. Ο Αλόις Μπρούνερ μαζί με τον «Δόκτορα Θάνατο» Άριμπερτ Χαμ, που ζει στη Νότια Αμερική, θεωρούνται από ιστορικούς ερευνητές των ναζιστικών εγκλημάτων ως οι μοναδικοί επιζώντες ανώτεροι αξιωματικοί των Ες Ες. Ο Μπρούνερ έφθασε στη Θεσσαλονίκη στις 6 Φεβρουαρίου 1943- σταλμένος από τον Άιχμαν- μαζί με τον λοχαγό των Ες Ες Ντίτερ Βισλιτσένι και είχαν εντολή να οργανώσουν τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων. Όπως ομολόγησε ο Βισλιτσένι στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο Άιχμαν είχε ορίσει τον Μπρούνερ ως «υπεύθυνο για την τεχνική διοργάνωση του σχεδίου, ενώ είχε εντολές να δρα αυτόνομα». Στις 15 Μαρτίου 1943 ο Μπρούνερ οργάνωσε την πρώτη αποστολή θανάτου. «Εκείνο το πρωινό μάς φόρτωσαν- 2.600 ανθρώπους- στα τρένα, δίχως κανείς να γνωρίζει πού πηγαίνουμε. Όταν φθάσαμε στο Άουσβιτς, οι ναζί επέλεξαν ως σκλάβους εργάτες 417 άντρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών. Οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρθηκαν απευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους», λέει ο κ. Κούνιο. Στις 19 Αυγούστου 1943 ο Μπρούνερ ανέφερε στον Άιχμαν πως «η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή», εννοώντας πως μέσα σε 5 μήνες 45.620 Έλληνες Εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς. Το 1947 ο Μπρούνερ στρατολογήθηκε από τους Αμερικανούς και του ανατέθηκε ο τομέας της Μέσης Ανατολής. Η εμπειρία του στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού κρίθηκε απαραίτητη στον Ψυχρό Πόλεμο και του δόθηκε άτυπο συγχωροχάρτι. Κατέφυγε στη Δαμασκό. Το 1954, ο «Σφαγέας» εντοπίστηκε από τη γερμανική αστυνομία στο Έσεν, με το όνομα Αλόις Σμαλντίενστ. Κατάφερε, ωστόσο, να διαφύγει με τη βοήθεια παλιών φίλων του από τα Ες Ες και κατέφυγε στη Δαμασκό. Εντοπίστηκε, όμως, από τον «κυνηγό» των ναζί Σίμον Βίζενταλ, αλλά η κυβέρνηση της Δαμασκού αρνήθηκε την παρουσία του εκεί. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ανακάλυψαν τα ίχνη του και το 1961 προσπάθησαν να τον εξοντώσουν με μία επιστολή-βόμβα, από την οποία χάνει το ένα μάτι του. Ακολούθησε και δεύτερη απόπειρα εναντίον του από τη Μοσάντ το 1980, από την οποία έχασε όλα τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του. Το 1985 εντοπίστηκε για δεύτερη φορά στην πρωτεύουσα της Συρίας από τον Γάλλο δικηγόρο Σερζ Κλάρσφελντ. Τότε παραχώρησε συνέντευξη και στο γερμανικό περιοδικό «Βunte Ιllustrierte», στο οποίο εξέφρασε τη λύπη του επειδή δεν πρόλαβε να δολοφονήσει περισσότερους Εβραίους. Για τα εγκλήματά του καταδικάστηκε στις 5 Ιανουαρίου 1954 ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Παρισιού και το 1956 από το Στρατοδικείο Μασσαλίας.