Συνέχεια συζήτησης μεταξύ Τεριάντ-Ελύτη μεταξύ Ρώμης-Παρισιού τους μήνες Μάιο-Ιούνιο 1951
..................
-Τι λέτε. Μου θυμίζετε μάλιστα ότι το πρώτο πράγμα που ήθελα να μάθω είναι πως έγινε ν’ αφιερωθείτε στην Τέχνη. Τι είναι εκείνο που σας έκανε να προτιμήσετε την Ποίηση σαν εκφραστικό μέσο…
-Εν αρχή, όπως λεν, αόριστα, όσο μεγάλωνα, ένοιωθα να χωρίζει ο κόσμος μέσα μου, σε πρακτικό πνεύμα και σε αφιλοκέρδεια .Δυο τρόποι να αντιλαμβάνεται κανείς τη ζωή, άνισοι και ασυμφιλίωτοι .
Ευθύς, ένοιωσα, πως θέλω δε θέλω, είμαι πλασμένος για το δεύτερο. Μα από τη στιγμή εκείνη , η ανάγκη να πραγματοποιηθώ έξω από τον εαυτό μου και μέσα από την αφιλοκέρδεια ,όριζε και την εκλογή του τρόπου.
Κι από όλους τους τρόπους που φανταζόμουν ,ομολογώ, με γοήτευε εκείνος που θα ήταν σε θέση με τα λιγότερα μέσα να φτάσει στο μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Κάτι, που με συγκινούσε ακόμη και έξω από την Τέχνη : Σ’ ένα μηχάνημα ,σ’ ένα τύπο μαθηματικό , σε μια φράση. Κι όταν αργότερα, η υποψία μιας άλλης, μιας ανώτερης πραγματικότητας , έγινε μέσα μου βεβαιότητα, κατάλαβα για τα καλά, πως η ζωή μου ολόκληρη θα έπαιρνε νόημα μόνο αν γινότανε να αφιερωθεί σ’ αυτό το έργο : να την αποδώσει
.Όχι με την ανάλυση ,την περιγραφή, ή την ψυχολογική παρατήρηση, προσόντα που δεν διαθέτω καν και που, ίσως γι’ αυτό , συνήθισα να τα θεωρώ κατώτερα. Αλλά με την μόνη μέθοδο’ που κατέχω : τη σ ύ ν θ ε σ η.
Να οδηγηθεί ο λόγος με την ευθύτερη και αντισυμβατικoτερη διατύπωση του στο σημείο να ξαναγεννά μέσα στο πνεύμα την αντιστοιχία πολλαπλών καταστάσεων, που κάποτε μας άγγιξαν ακαριαία . Δεν το κατάφερα παρά σπάνια .
Το ιδανικό μου όμως παραμένει .Και για μένα ευτυχία θα πει , να έχει κανείς υγεία και ανεξαρτησία μόνο και μόνο για να μπορεί μέσα από κάθε μορφή ζωής – ταξίδια .έρωτες ,πολέμους ,γνωριμίες – να προχωρεί ολοένα βαθύτερα , με όλη του την δεκτικότητα στραμμένη προς την άλλη ζωή που παίζεται μέσα σε τούτη .Ακόμη και αν σαν άτομο δεν έχει κερδίσει τίποτε ,αν είναι απλά και μόνο αυτό που λεν’ ένας δυστυχισμένος
-Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που δέχονται αυτή τη θυσία ,για να καθηλώσουν κάπου φευγαλέες ψυχικές καταστάσεις….
-Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά .Οι καταστάσεις αυτές που νομίζουμε συνήθως ότι αντιπροσωπεύουν το ‘απολύτως ατομικό’ του καθενός μας ,ακριβώς επειδή στα έσχατα σύνορα της ψυχής όπου τις απωθούμε , αγγίζονται και σμίγουν ,αποτελούν ένα στρώμα κοινό ,που δε γίνεται να μην επηρεάζει αυτές ,αλλά δεν τις ν ο ο ύ μ ε ποτέ .
Τις εκπέμπουμε μόνο ,και εκείνες φεύγουν και χάνονται , στερημένες από κατεύθυνση , στο κενό. Πρόκειται –σκεφτείτε- για μίαν αδιάκοπη απώλεια ,που αποστέρει τον άνθρωπο από την επικοινωνία ,και προκαλεί τη μόνωσή του.
Η περίφημη αρρώστια της εποχής μας (που ήτανε και αρρώστια πολλών άλλων εποχών ) εκεί οφείλεται. Τη βρίσκετε μικρή υπόθεση αυτή;
