-Μόνο που μας καταδικάζει σε όλα τα μειονεκτήματα που θρέφουν οι μικροί απέναντι στους μεγάλους.
-Μου κάνει εντύπωση οτι οι σημερινοί νέοι μετράτε το κάθε τί,απο την απόσταση τριάντα η πενήντα χρόνων.Η ιστορία και οι πολιτισμοί-το ξέρετε-μετριούνται με χιλιετηρίδες.Ο Ελληνισμός,έχει στο ενεργητικό του κύκλους μεγαλείου που-με συγχωρείτε για τη φαινομενική αφέλεια-τίποτε δε μας πείθει οτι δε θα τους συνεχίσει.Ούτε η ίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους,που θα γίνει ,και που την εύχομαι.Επειδή εγώ,μιλώ για το Γένος, και όχι για το ¨Εθνος.Πρέπει να ξεσυνηθίσουμε απο την ιδέα οτι είμαστε μικροί για πάντα.Δεν θα σας μιλούσε,πιστεύω,έτσι,ένας εθνικόφρων μόνο,αλλά και ένας αναρχικός.
-Με παρεξηγήσατε ίσως.Δενα ήθελα να πώ αυτό.Απλώς ήθελα να αναρωτηθώ τι κάνει η Ελλάδα καα βάθος,με αυτά τα θαύματα που επιχειρεί κάθε τόσο?
-Κατά βάθος όπως λέτε,τίποτε άλλο παρά να ατιτάσσει κάτι στον αφανισμό της,όπως εμείς,ατιτάσσουμε κάτι στόν δικό μας,γράφοντας.Για να ζήσει.
-Γιαυτό γράφετε εσείς?
-Ναί.
-Φανταζόμουνα χίλιους άλλους λόγους.
-Κι εγώ.Κι έκανα την θητεία μου σε αυτούς.Στήν αρχή έγραφα για να δώσω μια υπόσταση στην προσωπικότητά μου που κινδύνευε.Ύστερα για να ικανοποιήσω μιαν άμετρη φιλοδοξία.Αργότερα για να ολοκληρώσω έναν κόσμο που μόνος μου είχα αρχίσει να διαμορφώνω.Αλλά σήμερα το βλέπω...Γράφω μόνο και μόνο για να ζήσω.Είναι μια αντιμετώπιση του θανάτου.Όλοι αργά-γρήγορα,αναγκαζονται να του αντιτάξουν κάτι.¨Αλλος τη θρησκεία.¨Αλλος το καθήκον,την οικογένεια,την πατρίδα,την επανάσταση.Πολλοί την επιπολαιότητά τους και μόνο,το κρασί η τη μεγαλύτερη δυνατή ηδονή.Υπάρχουμε και μερικοί που προτιμούμε το γράψιμο.Αυτό το γράψιμο γι'αυτό ειναι τόσο δεμένο με τη ζωή μας,τόσο ιερό.Υπακούει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας...
Συνεχίζεται...
Ησυζήτηση αυτή του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη με τον Τεριάντ,έγινε την Άνοιξη του 1951 μεταξύ Ρώμης και Παρισίων και η οποία δεν έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα...
