ΠΡΟΣΟΧΗ Διαδώστε τους ΚΛΕΦΤΕΣ

ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΑΥΤΌ: >>>>> Θα ήθελα απλά να μοιραστώ μαζί σας αυτό που όλα τα κλεφτρόνια της >>>>> Ελλάδας, οι κλειδαράδες και η αστυνομία ξέρουν αλλά κανείς δε μπήκε >>>>> στο κόπο να μας πει. >>>>> >>>>> Πρόσφατα έκλεισε μια Ελληνική εταιρία κατασκευής κλειδαριών ασφαλείας >>>>> από την οποία, με κάποιο τρόπο διέρευσαν σε κλεφτρόνια, κλειδιά πασπαρτού >>>>> που ανοίγουν τις πόρτες 'ασφαλείας' που οι περισσότεροι από >>>>> εμάς έχουμε στα σπίτια μας προκειμένου να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το σχέδιο >>>>> λειτουργεί ως εξής: μπαίνουν ανοίγοντας με το αντικλείδι και χωρίς να >>>>> αναστατώσουν το σπίτι πέρνουν επιλεκτικά ό,τι τους λείπει. Μετά φεύγουν >>>>> αφού κλειδώσουν πίσω τους την πόρτα. Αυτό συμβαίνει αρκετές φορές >>>>> μέχρι τελικά ο νοικοκύρης να αντιληφθεί την (επαναλαμβανόμενη) κλοπή. >>>>> >>>>> Οι κλειδαριές της εταιρίας αυτής, με δεδομένο ότι φτιάχνονταν στην >>>>> Ελλάδα και ήταν φθηνές, είναι αρκετά διαδεδομένες και χρησιμοποιήθηκαν >>>>> από αρκετούς εργολάβους και αλουμινάδες. >>>>> >>>>> Η φίρμα της εταιρίας λέγεται "ATRA". Αν δείτε αυτό το όνομα >>>>> στο κλειδί, την κλειδαριά ή την πόρτα σας, αλλάξτε κλειδαριά άμεσα! >>>>> >>>>> Γνωστοποιήστε το συγκεκριμένο μήνυμα σε όλους όσους νομίζετε ότι >>>>> μπορεί να τη πατήσουν. Ακόμα και αν αυτό το μήνυμα δεν αφορά εσάς >>>>>προσωπικά, θυμηθείτε ότι μπορεί να εiναι χρήσιμο σε άλλους. >> >> >> >

Ο Πρωσοπογράφος της φύσης Σπύρος Παπαλουκάς

Ο Μεγάλος Ευρωπαίος Σπύρος Παπαλουκάς

Ένα όνειρο ζωής για τον Βασίλη και τη Μαρίνα Θεοχαράκη έγινε πραγματικότητα. .Το «Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. και Μ. Θεοχαράκη» ξεκίνησε τη λειτουργία του πανηγυρικά με μια μεγάλη αναδρομική έκθεση του Σπύρου Παπαλουκά, όπου παρουσιάζονται περίπου 200 έργα του, σε καλλιτεχνική επιμέλεια του ίδιου του Βασίλη Θεοχαράκη ο οποίος υπήρξε ένας από τους πλέον πιστούς μαθητές και φίλους του μεγάλου δάσκαλου.

Η έκθεση χωρίζεται με ευδιάκριτο τρόπο σε επιμέρους θεματικές ενότητες ,οι οποίες ακολουθούν τις διαφορετικές περιόδους στη ζωή και τη καλλιτεχνική διαδρομή του Σπύρου Παπαλουκά.

Από τα πρώιμα έργα του στην εποχή της μαθητείας του στην Αθήνα και το Παρίσι, έως αυτά της Αίγινας, της Ύδρας, του Αγίου Όρους , της Μυτιλήνης , τις νεκρές φύσεις, τα πορτρέτα και τα τοπία, η έκθεση αυτή η οποία θα διαρκέσει έως το τέλος Απριλίου 2008 ,μας αποκαλύπτει τη βαθύτατη γνώση του Σπύρου Παπαλουκά στα μυστικά της βυζαντινής τέχνης.

Λάτρης της Βυζαντινής παράδοσης και παθιασμένος με την ελληνική φύση, έχει χαρακτηρισθεί από τους ομότεχνούς του ως ο «πιο ζωγραφικός»… και αυτό αρκεί για να συμφωνήσει και ο θεατής βλέποντας με πόσο μαγικό τρόπο εναλλάσσονται στα έργα του οι χρωματικές διαβαθμίσεις, από τα γήινα , τις ώχρες, τις σιένες, τα πράσινα, τα ροζ, τα μπλε του κοβαλτίου, τα ουράνια λευκά… .

Βαθύς γνώστης των προβληματισμών της ζωγραφικής της αρχής του 20^ου αιώνα, ζωγραφίζει το ελληνικό τοπίο αναζητώντας ταυτόχρονα την ίδια τη ζωγραφική του ταυτότητα.

Αποφεύγει να αναμίξει ηθογραφικά στοιχεία και συμβολισμούς στα έργα του αυτός ο καλός μάστορας του χρωστήρα… Δεν τον ενδιαφέρουν… ούτε οι κριτικοί με την ενημερωμένη αμάθειά τους, ούτε οι ατμόσφαιρα της εποχής του….

Για τον καλλιτέχνη που φυλάει μέσα του καλά τα μυστικά της τέχνης του, οι βλασφημίες του πλήθους και οι ασχήμιες της κριτικής, τον αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Για τον ζωγράφο Βασίλη Θεοχαράκη, αυτή η έκθεση λειτούργησε σαν πυξίδα στο όνειρο της ζωής του με τη λειτουργία του Ιδρύματός του, αλλά και σαν υπόσχεση ζωής στην επανεκτίμηση του μεγάλου του δάσκαλου και φίλου.

«Θέλω να τιμήσω το δάσκαλό μου . Γι΄αυτό και ανέλαβα προσωπικά την καλλιτεχνική επιμέλεια. Εδώ και δεκαετίες, έχω στήσει αρκετές εκθέσεις δικές μου. Δεν θα μπορούσα λοιπόν, να οργανώσω μια αναδρομική του καλλιτέχνη που θαυμάζω όσο κανέναν άλλον? Με τα έργα του οποίου έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή?»

Ο Σπύρος Παπαλουκάς γεννιέται το 1892 στη Δέσφινα Παρνασσίδας. Το 1907 πιάνει δουλειά σε χρωματοπωλείο στον Πειραιά. Ένα χρόνο μετά παίρνει απολυτήριο σχολαρχείου από τη κωμόπολη Χρυσού. Το 1909 εκτελεί τη πρώτη του παραγγελία, τον «Μεγάλο Αρχιερέα», και κατόπιν ολόκληρο το τέμπλο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου στη Δεσφίνα.

Έως το1916 φοιτά στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και κατά τη διάρκεια των σπουδών του κερδίζει 7 πρώτα βραβεία.

Για τα επόμενα 5 χρόνια συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι, στις σχολές Grande Chaumiere και Ecole Julien .

Το 1922 παίρνει μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, ως πολεμικός ζωγράφος μαζί με τον Περικλή Βυζάντιο και τον Παύλο Ροδοκανάκη. Με τα έργα που δημιουργούν κατά τη πορεία τους στο μέτωπο, το Υπουργείο Στρατιάς Μικράς Ασίας οργανώνει μεγάλη πολεμική έκθεση στο Ζάππειο Μέγαρο .

Οι κριτικές του Φώτου Πολίτη και του Ζαχαρία Παπαντωνίου για τα έργα του Σπύρου Παπαλουκά είναι διθυραμβικές και το Υπουργείο αποφασίζει τη μεταφορά της έκθεσης στη Σμύρνη, μολονότι διαφαίνεται ήδη η τραγική κατάληξη της εκστρατείας. Από την απόφαση αυτή , ο καλλιτέχνης θα υποστεί βαρύτατο πλήγμα, αφού 500 έργα του καίγονται στο τρένο που τα μεταφέρει στη Σμύρνη τις μέρες της καταστροφής της.

Για δυο χρόνια 1 922-1923, βαθειά απογοητευμένος από τη διακοπή των σπουδών του και την απώλεια των έργων του, αποσύρεται στην Αίγινα , όπου επιδίδεται στη μελέτη του ελληνικού τοπίου.

Εκεί συντροφιά με τον Στρατή Δούκα, τον Δημήτρη Πικιώνη και τον Κώστα Βάρναλη ,δημιουργούν τη «περίοδο της Αίγινας».Την ίδια περίοδο ο Στρατής Δούκας φεύγει για το Άγιον Όρος , όπου προετοιμάζει την εκεί παραμονή του Σπύρου Παπαλουκά τον οποίο ακολουθεί σύντομα με σκοπό να μελετήσει το αγιορείτικο τοπίο και τη βυζαντινή τέχνη. Οι δύο φίλοι παραμένουν στη μοναστηριακή πολιτεία για ένα χρόνο και ο καλλιτέχνης δημιουργεί ακατάπαυστα, δημιουργώντας την περίοδο του «Αγίου Όρους».

Το 1925 ο Στρατής Δούκας προετοιμάζει και πάλι τη παραμονή του καλλιτέχνη στη Μυτιλήνη , όπου ο Παπαλουκάς μένει για ένα εξάμηνο όπου δημιουργεί τη «περίοδο της Μυτιλήνης», ενώ παράλληλα διορίζεται καθηγητής του ελεύθερου και διακοσμητικού σχεδίου στη Βιοτεχνική Σχολή. Μελετάει τα ψηφιδωτά του Οσίου Λουκά. Εκτελεί αντίγραφα . Ζωγραφίζει τοπία της Παρνασσίδας.

Το 1926 με συντροφιά τους φίλους του Στρατή Δούκα και Δημήτρη Πικιώνη πηγαίνει στη Σαλαμίνα, όπου δουλεύοντας χωρίς διακοπή δημιουργεί τη περίοδο της «Σαλαμίνας» ενώ λίγα χρόνια μετά, το 1929, μετά από πρόσκληση του Άγγελου Σικελιανού, μετέχει στη προετοιμασία των Δελφικών Εορτών σε συνεργασία με τον Δημήτρη Πικιώνη.

Μαζί με τους Στρατή Δούκα, Δημήτρη Πικιώνη, Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα και Σωκράτη Καραντινό ,εκδίδουν το περιοδικό «Τρίτο Μάτι» το οποίο αποτέλεσε σταθμό για τα καλλιτεχνικά και πνευματικά πράγματα του τόπου.

Το Υπουργείο Παιδείας το 1939, του αναθέτει την εικονογράφηση του ναού της Σχολής Νομικού, τη διακόσμηση της Μονής Μεγάλου Σπηλαίου και του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου Κρήτης, για το οποίο πραγματοποιεί όλη τη προεργασία και τις σχετικές μακέτες, αλλά δεν προλαβαίνει να εκτελέσει λόγω της κύρηξης του πολέμου.

Ο δήμαρχος της Αθήνας Κωνσταντίνος Κοτζιάς το 1940, του αναθέτει τη διεύθυνση της Δημοτικής Πινακοθήκης όπου αφοσιώνεται κυριολεκτικά στο έργο της ανασυγκρότησης των συλλογών της , της συντήρησης τους και της οργάνωσης της πρώτης σημαντικής επανέκθεσης τους.

Από το 1951-1956 μετέχει σε επίσημες ελληνικές διοργανώσεις που πραγματοποιεί το ελληνικό κράτος με καλλιτεχνικές εκθέσεις στην Αίγυπτο, το Βέλγιο, τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία, τον Καναδά, την Ολλανδία, τη Σουηδία, την Αμερική.

Το 1956, διορίζεται καθηγητής του εργαστηρίου ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου ένα χρόνο μετά αφήνει τη τελευταία του πνοή σε ηλικία 65 ετών.

Σπάνια έκθεση. Από αυτές που χρειάζονται πάθος και όραμα για να οργανωθούν. Από αυτές τις εκθέσεις που αποκαθιστούν τους μεγάλους καλλιτέχνες και το έργο τους.

Από αυτές τις εκθέσεις που επανατοποθετούν τις πνευματικές αξίες στις πραγματικές τους διαστάσεις…

Και επειδή… κάθε έκθεση τελειώνει… αλλά ο κατάλογος πάντα μένει… προμηθευτείτε τη πολυτελή μονογραφία του καλλιτέχνη 325 σελίδων που συνοδεύει την αναδρομική έκθεση η οποία στη συνέχει θα περιοδεύσει εντός και εκτός των συνόρων, στη Θεσσαλονίκη, στη Κωνσταντινούπολη κ.α.

Toulouse-Lautrec στην Αθήνα

Επειδη διάολε δεν είναι μόνο ο Μάκης που έχει γεμίσει μάκα τη ζωή μας... ούτε ο Θεμάκος...

BELLE ÉPOQUE στο Παρίσι και την Αθήνα…

«Ο Toulouse-Lautrec και η Belle Époque στο Παρίσι και την Αθήνα» είναι ο τίτλος της πρωτότυπης έκθεσης που οργάνωσε το Μουσείο Ηρακλειδών στο θησείο (Ηρακλειδών 16) και η οποία θα διαρκέσει έως 4 Μαΐου 2008.

Με επίκεντρο μια ενότητα 70 πρωτότυπων έργων του Henri de Toulouse-Lautrec σε χαρτί, μας μεταφέρει στο Παρίσι των αρχών του εικοστού αιώνα, τότε που ήταν μια μητρόπολη με τα πρότυπά της , τον δυναμισμό και την ορμή της.To Παρίσι γοήτευε τους μποέμ καλλιτέχνες, παρόλη τη φαυλότητά του, και μάλιστα ίσως ακριβώς για την τερατωδία της ανηθικότητάς του.

Οι διοργανωτές της έκθεσης αποπειράθηκαν την τοποθέτηση των έργων αυτών στο ιστορικό το κοινωνικό και αισθητικό πλαίσιο της εποχής (περ.1880-αρχές 20^ου αιώνα).Τότε που ο μύθος του Παρισιού φάνταζε σαν τη καινούρια Βαβυλώνα, σαν τη πόλη των ελαφρών και μυστικών παραδείσων της εστίας του Μπωντλερ και του Βερλαιν, αλλά και του Γκύ και του Τουλούζ Λωτρέκ.

Τότε που η μποέμ είχε καταντήσει μια παρέα αλητών και παράνομων, τάξη στην οποία ενδημούσε η εξαχρείωση και η αθλιότητα , ομάδα εγκληματικών τύπων οι οποίοι ξέκοψαν όχι μόνο από την αστική κοινωνία, αλλά και από ολόκληρο σχεδόν τον δυτικό πολιτισμό.

Τότε που ο Μπωντλέρ , ο Βερλαίν, και ο Τουλούζ Λωτρέκ ήταν μεθύστακες. Τότε που ο Ρεμπώ, ο Γκωγκέν, και ο Βαν Γκόγκ , ήταν αλήτες και ανέστιοι κοσμογυριστάδες… Ο Βερλαίν και ο Ρεμπώ πέθαναν σε νοσοκομείο. Ο Βαν Γκόγκ και ο Τουλούζ Λωτρέκ ζούσαν κάμποσα χρόνια σε φρενοκομείο….Τότε που οι περισσότεροι καλλιτέχνες περνάγανε τη ζωή τους στα καφενεία, τις μουσικές αίθουσες, στα πορνεία, τα καμπαρέ, τα νοσοκομεία η ακόμα και στο δρόμο.

Τα πρωτότυπα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση, ( διαφημιστικές αφίσες, χαρακτικά και σχέδια) αντλούν τη θεματολογία τους από τη Παρισινή καθημερινότητα και ψυχαγωγία. Διαφημίσεις νυχτερινών κέντρων η εντύπων , που αποτελούν ορισμένες από τις γνωστότερες συνθέσεις του Γάλλου καλλιτέχνη αντιπαραβάλλονται με μια σειρά στοιχείων της καθημερινότητας της Αθηναϊκής Belle Époque εποχής…. Λάθος .Γιατί οι Παρισινές επιδράσεις μπορεί να ήταν εμφανείς… αλλά η ατμόσφαιρα δεν είχε καμία απολύτως σχέση… εκτός και αν η Κυριακάτικη λιακάδα στο Ζάππειο αποτελούσε…επιρροή…. Ακκισμοί είναι αυτοί των επιμελητών οι οποίοι καμιά φορά κάνουν τα πάντα για να δικαιολογήσουν απλά και μόνο την …αυθαιρεσία τους…..

Ο Tουλούζ Λωτρέκ είναι γνωστός για τα έργα του που απεικονίζουν

σκηνές από καμπαρέ, θέατρα, αίθουσες χορού και πορνεία. Τους χώρους αυτούς ο καλλιτέχνης έζησε από κοντά, αρχής γινομένης από το 1885 όταν μετακόμισε στην Μονμάρτη και βυθίστηκε στη νυχτερινή της ζωή. Θέλησε να παρουσιάσει τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά αυτή του η αντικειμενικότητα εκφραζόταν με κατανόηση και χιούμορ. Τον ενδιέφερε η δημιουργία πορτρέτων, όχι μόνο όσων συναντούσε κατά τη διάρκεια των νυχτερινών του περιπλανήσεων στην πόλη, αλλά και των φίλων του, καθώς και των ανθρώπων που ανήκαν στην εργατική τάξη του Παρισιού. Ήταν ένας εργατικός καλλιτέχνης, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα ευρύ φάσμα μέσων για την παραγωγή ενός τεράστιου αριθμού έργων.

Ο Henri-Marie-Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1864 στο πατρικό του σπίτι, το Château du Bosc, στο Albi στη Γαλλία. Ο πατέρας του, ο Κόμης Αλφόνσος ήταν ένας εκκεντρικός αριστοκράτης που του άρεσε να μεταμφιέζεται και είχε σαν κύρια ενδιαφέροντα το κυνήγι και την εκτροφή και εκγύμναση κυνηγετικών γερακιών. Η μητέρα του, η Κόμισσα Αντέλ ήταν μια συντηρητική και καλλιεργημένη γυναίκα με την οποία ο καλλιτέχνης παρέμεινε δεμένος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Tουλούζ Λωτρέκ ποτέ δεν επρόκειτο να απολαύσει την ιππασία και το κυνήγι, που ήταν οι αγαπημένες ασχολίες της οικογένειάς του. Οι ρήξεις που υπέστη και στα δυο πόδια σε ηλικία 13 και 14 ετών αντίστοιχα, σε συνδυασμό με ένα εκ γενετής πρόβλημα υγείας στα οστά του, οδήγησαν στη μη φυσιολογική ανάπτυξη του σώματός του. Συγκεκριμένα, τα πόδια του έπαψαν να μεγαλώνουν σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα του. Για το λόγο αυτό, χρησιμοποιούσε μπαστούνι για να περπατήσει και το ύψος του δεν ξεπέρασε τα 1,52 μ. Η Κόμισσα Αντέλ ενθάρρυνε το ενδιαφέρον του γιου της προς το σχέδιο. Τα πρώτα θέματα που απεικόνισε ήταν η οικογένειά του, τα άλογα και τα κυνηγόσκυλά τους.

Ο καλλιτέχνης έλαβε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής από έναν φίλο του Κόμη Αλφόνσου, το ζωγράφο ζώων Princeteau, ο οποίος έπεισε τους γονείς του Λωτρέκ να του επιτρέψουν να σπουδάσει τέχνη. Αφού έλαβε το πτυχίο baccalauréat στο Παρίσι, μαθήτευσε για μερικούς μήνες στο στούντιο του Léon Bonnat την άνοιξη του 1882 και λίγο αργότερα στο στούντιο του Fernand Cormon, ιστορικού ζωγράφου που τον ενδιέφερε ιδιαίτερα ο αρχαίος κόσμος. Περνούσε τα πρωϊνά του στο στούντιο του δασκάλου του, κάνοντας πρακτική στο θεωρητικό σχέδιο, αλλά τα απογεύματα, ο Lautrec επισκεπτόταν τόσο τις καθιερωμένες εκθέσεις, όσο και αυτές των νέων καλλιτεχνών, όπου ανακάλυψε τη μεγάλη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ακαδημαϊκή τέχνη και τα νέα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής, ειδικότερα αυτό των Ιμπρεσσιονιστών. Επηρεάστηκε βαθύτατα από τον Degas και την Ιαπωνική χαρακτική.

Το 1891 έφτιαξε μια έγχρωμη αφίσα για λογαριασμό του καμπαρέ Moulin Rouge, η οποία τον κατέστησε διάσημο σε μια νύχτα. Ο Λωτρέκ δημιούργησε 30 αφίσες σε ολόκληρη τη ζωή του, αλλά εικονογράφησε θεατρικά προγράμματα, εξώφυλλα βιβλίων, μενού, προσκλήσεις και παρτιτούρες. Ο λιτός και εκφραστικός τρόπος με τον οποίο σχεδίαζε βρήκε το τέλειο μέσο στη λιθογραφία. Ποτέ δεν έκανε διάκριση μεταξύ των εμπορικών τεχνών και αυτών που ονομάζουμε Καλές Τέχνες.

Το 1898 η υγεία του καλλιτέχνη άρχισε να επιδεινώνεται, εξαιτίας της κατάχρησης στο αλκοόλ και της σύφιλης. Το 1899, μετά από μια κρίση τρεμώδους παραληρήματος, πέρασε μερικούς μήνες σε μια κλινική, αλλά με την επιστροφή του στο Παρίσι άρχισε να πίνει ξανά. Το γεγονός αυτό είχε και συνέπειες στη δουλειά του. Τον Αύγουστο του 1901 ο Lautrec υπέστη παραλυτική κρίση και μεταφέρθηκε στο εξοχικό σπίτι της μητέρας του στο Malromé, όπου και πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου.