-Η υγεία όμως?
-Ναί.Απο την άποψη του κυττάρου που ζεί και αντιδρά στον αφανισμό του.΄Η της χειρονομίας που δε δέχεται την απελπισία μα της αντιτάσσει κάτι.Οι μεγαλύτεροι δημιουργοί της εποχής μας, και ας κραύγαζε η κριτική,έτσι, μαυτό τον τρόπο αντιδράσανε.Δέν εθρήνησαν την εποχή τους,αλλα της έθεσαν αντιμέτωπη την πιο φωτεινή, την πιο καθαρή σύνθεση που το πνεύμα τους μπορουσε να συλλάβει... Στα χρόνια του Ισπανικού πολέμου, ο LORCA, δίνειτο ROMANCERO GITANO.Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,ο MATISSE,φτάνει στίς τελειότερες χρωματικές συνθέσεις γυναικών και λουλουδιών,ενώ ο PICASSO, ανακαλύπτει τη μαγεία και τη θέρμη του Μεσογειακού χώρου.Και εδώ,σε μας,ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ύστερα απο μια μακρυά πάλη με έναν κόσμο που βουλιάζει,φτάνει απο το σύμβολο του ναυαγίου στο υψηλό δίδαγμα του φωτός.Είναι μικρά παραδείγματα αυτά?Χρειάζεται σοφία για να τα καταλάβει η πονολατρική μας παράταξή?
-Εκέινο που καταλαβαίνω τώρα εγώ,είναι για πιο λόγο η Ποίηση στην Ελλάδα,παίρνει την ειδική αυτή σημασία που ξέρουμε?Φτωχοί σε όλα και πλούσιοι στο φώς,κατα κείνο ανοίξατε το πνεύμα και απο κείνο ζητήσατε τη δικαίωση του αγώνα για την επιβεβαίωσή σας μέσα στούς αιώνες.Είναι ένας τίτλος οτι κυνηγούμε αυτή τη χίμαιρα..
-Δε φανήκαμε ποτέ λαός ρεαλιστής.Δεν εδείξαμε σε καμιά περίπτωση πρακτικό πνεύμα.Ψωμί,ελιά και ιδέα,να τι είμαστε.Την επάθαμε συχνά,και τιμωρηθήκαμε σκληρά.Κρατήσαμε όμως τη φυσιογνωμία μας, και ρίξαμε κατα πρόσωπο του κόσμου δυό-τρία θαύματα.Είναι μεγάλο αυτό.Και μοναδικό.
συνεχίζεται...
Η συζήτηση αυτή έγινε την Ανοιξη του 1951,μεταξύ Ρώμης και Παρισίων και μέχρι σήμερα δεν είχε δει το φώς ης δημοσιότητας...
