Bloomberg News: Sotheby’s Contemporary Art Sale
Warhol’s ‘200 One Dollar Bills’ Fetches $43.8 Million in N.Y.
By Lindsay Pollock and Philip Boroff
— An Andy Warhol painting of 200 dollar bills was sold for $43.8 million at a New York art auction by London-based art collector Pauline Karpidas, more than 100 times what she paid in 1986.
Five bidders vied for Warhol’s 1962 “200 One Dollar Bills” at the Sotheby’s sale last night and it went to an unidentified phone buyer. The 7 1/2-foot wide silkscreen canvas comprises repetitive images of one-dollar bills, reproduced in tones of black on grey, with a blue Treasury seal. Karpidas offered the work, according to two people familiar with the situation. She paid $385,000 for the painting at a 1986 Sotheby’s sale.
“We’ve seen nothing like this recently,” said New York dealer Tony Shafrazi. “This is a masterpiece.”
Competition for the Warhol painting was the highlight of the sale and underscored returning buying confidence to the art market, pummeled a year ago by the world financial crisis. The auction, which started three hours after the Standard & Poor’s 500 Index closed at a 13-month high, tallied $134.4 million, against the company’s high estimate of $97.7 million, with just two of the 54 lots unsold.
On Tuesday, Christie’s International’s sale took $74.2 million as 85 percent of lots found buyers. Last night’s results prompted some dealers to proclaim the end of the market slump.
“The art vacation is over,” said New York art dealer Jack Tilton, commenting on the Sotheby’s auction. “Art has come back more than stocks or housing.”
Lowered Estimates
Others, including art adviser Todd Levin, ascribed the high selling rates to the lowered estimates on lots. Sotheby’s total yesterday paled against the company’s May 2008 record tally of $362 million.
“The auction houses got realistic quickly enough,” said Levin. “Estimates have come down 50 to 75 percent; expectations have been lowered to such a degree that everything looks rosy.”
The fashion designer Valentino Garavani bought David Hockney’s painting “California Art Collector” for $7.9 million and the Jean Dubuffet sculpture “Clochepoche” for $1.1 million at yesterday’s auction, which he declared “bellissima,” Italian for “beautiful.” Michael Ovitz and hedge-fund manager Thomas Sandell were also at the sale.
Another winner was Warhol’s radiant 1965 red and green “Self Portrait,” which sold for $6.1 million to London jeweler Laurence Graff, against a $1.5 million high estimate. The painting was a gift from Warhol to Cathy Naso, a former receptionist at the artist’s drug- and sex-addled Factory, who had owned the painting since 1967. She kept it in the closet for 42 years for safekeeping, according to Sotheby’s.
Slow Start
The sale got off to a slow start, with 20 lots from the estate of an Ohio couple. Mary Schiller Myers and Louis S. Myers’s collection tallied $24.5 million and included Alice Neel’s 1970 “Jackie Curtis and Rita Red,” depicting a striking pair of cross-dressers, which sold for an artist auction of $1.65 million, triple the high estimate.
The sale also included four lots that Dutch financier Louis Reijtenbagh was selling anonymously. The collector settled lawsuits with banks earlier this year and sold $58.5 million of art at Sotheby’s evening Impressionist and modern sale last week.
One of Reijtenbagh’s offerings, Jean-Paul Riopelle’s “Filets Frontiere,” estimated to sell for up to $1.2 million, was pulled before the sale, at the financier’s request.
Dubuffet’s child-like painting of Paris, the 1961 “Trinite Champs-Elysees,” which Reijtenbach paid $5.2 million for at Sotheby’s in New York in May 2006, fetched an artist auction record of $6.1 million.
“The auction speaks for itself,” said Chicago collector Stefan Edlis, after Sotheby’s sale. “Collectors are suddenly more willing to part with their money.”
1/23/2011
Andy Warhol
In 1975, Andy Warhol said, “Before I was shot, I always thought that I was more half-there than all-there — I always suspected that I was watching TV instead of living life. Right when I was being shot and ever since, I knew that I was watching television.” There is a constant dual narrative with Warhol between reality and fantasy, the physical and the mechanical, the life lived and the life watched on a screen, and what this quote sums up is that Warhol, in the end, found it all to be one in the same. This exhibit of Warhol’s late work, Andy Warhol: The Last Decade, is no exception to the contradictions and in fact reveals just about as much as it obscures.
Looking In the Shadows
Andy Warhol, “Self-Portrait” (1986). Mugrabi Collection. © 2010 The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc./Artists Rights Society (ARS), NY (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
The first gallery is covered with repeating images of a cartoonish self-portrait on purple wallpaper. And you think … well, I did anyway … “There is the Warhol I know and love!” However, upon closer inspection, the works adorning the walls, such as “Self Portrait (Strangulation)” (1978) and “Self Portrait with Skull” (1978), form a drastic change in subject matter from the sixties. This is not the Warhol from the sixties which is one of the many reasons why this period is so significant and why this is not just another Warhol exhibit. Presenting Warhol’s treatment of his own death is a very clear way of presenting this to the unsuspecting museumgoer right off the bat.
This is the first time such an extensive exhibition has tackled Warhol’s late works, it is a period during which he created over 3,500 new works. This is an awkward period to treat because it is so expansive and it might be easy to suggest that his talent was waning and that he was trying to too hard. The exhibit doesn’t portray this frenzy in its numbers (of the 3,500 only approx 50 are present) but in the speed in which he ate up and served out styles.
We see Warhol’s undertaking of abstraction in which he is very successful. The abstract lends itself more readily to the ephemeral and to otherworldliness, so it is no wonder that figurative artists often flirt with abstraction towards the end of their lives (think Titian, Cézanne, Bonnard, and Monet). There are a couple works from Warhol’s abstract Oxidation series in which the canvas is primed with copper-based paint and then is urinated on by either Warhol himself or other people in the Factory. Surprisingly, the effect is quite beautiful. The wall text explains that these series are evidence of his fascination with and envy of the Abstract Expressionists. We see his fascination with these artists on several occasions during the exhibit but I do not, however, agree that Warhol was envious.
Andy Warhol, “Oxidation Paintings (in 12 parts)” (1978), Acrylic and urine on linen, 48x49 inches. Lent by the Andy Warhol Museum, Pitssburgh, Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
This gesture, urinating on the canvas, recalls a painting by Francis Bacon, “Blood on Pavement” (1988), which looks similar to a late Rothko, split into several, horizontal bands of color and yet in the center is a smear of red paint. Some believed that this was Bacon’s way of saying, “Just by smearing red paint on the canvas and calling it blood, my painting has more emotion than your hazy, abstract forms will ever possess.” Warhol’s “piss-paintings” — to steal a common nickname used to describe the works — seem to work in the same way. Pollock, Kline, de Kooning and others inserted themselves, visually, into their works. The Oxidation series seemed to say, you want gesture? You want physical presence? You want the mark of the artist?! I’ll show you the mark of the artist! Warhol’s other abstractions in the gallery as just as mysterious and handsome as the Oxidation series despite being sans bodily fluids.
The next room is filled with his Yarn (1983) series, paint with silk-screens, and Pollock on acid. He takes the very deliberate and forceful gesture of Pollock, freezes it, and turns it into rainbow doodles. In the same room are his Egg (1982) series that recall enlarged fragments of Larry Poons’s work. Warhol clearly had a fascination with the Abstract Expressionists, but envy had nothing to do with it. He isn’t making fun but having fun, taking something very serious and deep and exploring it in the flatest way possible, erasing any sense of physical depth.
Connecting With the World
The exhibition includes a group of paintings that Warhol collaborated on with artists Jean Michel Basquiat and Francesco Clemente. The style of each artist complements Warhol’s art very well, so when they visually overlap and converse it is attractive. It is easy to pick out the marks of each artist, but not in a way that makes the work distracting or disjointed. More so, it heightens each artist’s approach and productively revealed the influences they had on one another.
Not touched upon here in this article, but laced throughout the exhibit, are videos of the various recordable ventures Warhol took through the last decade. He produced several TV programs, including Fashion: The Express and the Commissioner (1980) and Andy Warhol’s Fifteen Minutes (1985), they not only provide a visual break from the continuous paint-on-canvas work in the exhibit, but present the work Warhol was doing outside of painting during this time.
Warhol was such an enigmatic character that no wall text will be able to explain him fully. And with an exhibit this expansive and diverse, it can be difficult to make sense of it all but the catalogue provides a strong foundation to fully profit from the show. It productively adds to the thousands of pounds of ink that has been written about Warhol. Joseph D. Ketner II does a wonderful job of both critically discussing the works and examining the persona of Warhol during this late period.
Andy Warhol with Jean-Michel Basquiat in 1986 (screenshot via YouTube)
Warhol’s Rorschach paintings came about in a typical Warhol fashion, he asked around to as what he should paint and one day someone suggested the Rorschach ink blocks. The paintings themselves appear flat opposed to the wall text description that they evoke “deep mysteries lurking beneath the surface.” I do think many of Warhol’s abstractions induce deeper sentiments than what remains on the surface of the canvas, but let’s not push it — these do not. There is a nice conceptual layer to them however; the idea that the supposed patient viewing the forms is evaluated on their responses to them … but who is evaluating me?
During my second visit to the exhibit, I encountered what may be evidence of the exorbitant copyright laws of the Andy Warhol Foundation, a security guard told me that I wasn’t allowed to take notes. As in, whatever I was writing down on my little pad of paper, I had to stop. I questioned, “I’m not allowed to … take notes?” “Not with this exhibit,” she replied. While no other security guard had a problem with my, supposedly, blatant infringement of the King of Appropriation’s foundation copyright laws, it would be interesting to know where the fire is to this smoke.
The last two galleries contain the religious pieces that Warhol completed towards the end of his life. And to be honest, they are very impressive. “The Last Supper” (1986) (only shown at Fort Worth and now Brooklyn. Sorry, Baltimore and Milwaukee, you missed out!) uses his tried and true technique of repetition. The Last Supper series, for which he made over a hundred variations, was a commission for the inaugural exhibit at Alexander Iolas’s new Milan gallery, located across the street from Leonardo de Vinci’s “Last Supper” fresco.
Andy Warhol (American, 1928–1987). The Last Supper, 1986. Acrylic and silkscreen ink on linen, 116 x 390 in. (294.6 x 990.6 cm). The Andy Warhol Museum, Pittsburgh; Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. © 2010 The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts/Artists Rights Society (ARS), New York (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
I thought it was amusing. A presentation of the Big C, the man himself, complete with motorcycles, the Wise owl (from the snack company) and an eagle! What’s not to love? Americana, baby. And all this is yours for $6.99.
Yet, it doesn’t feel like it has religious weight, right? And many critics are wary of trying to dig out the religiosity in these series, like trying to talk politics about Jasper Johns’s flags. But Warhol approaches religion like he does almost everything else; why should he treat religion any different than his beloved advertisements or celebrities? He treats it with nonchalance and casualness; this is part of his America, his notion of reality. To Warhol you don’t have to search for the religiosity and the spiritual, it is right there! The Big C! How can you miss it? No digging necessary, which is why the quote on the wall from Warhol in reference to the series seems irrelevant: “I painted them all by hand — I myself; so now I’ve become a Sunday painter … That’s why the project took so long. But I worked with a passion.” The curator appears to be trying to convince the viewer of Warhol’s religious passion, to convince them to take these works “seriously”.
In the last room there are two more Last Supper works: “The Last Supper” (1986) and “Detail of the Last Supper (Christ 112 Times)” (1986). The repetition of the fragment, Christ’s head outlined in Byzantine gold, is exceptionally beautiful. From the front it appeared as if it was a segment of a film strip and if it were sped up Christ would appear be in motion. From the edges of the painting, looking at it from an angle, the heads of Christ begin to evolve and morph into different forms as they recede into the distance. The room also includes two of his last self-portraits, both which are penetrating and slightly ghostly.
This exhibit reiterates the complexity of Warhol during a specific and profound time period in the artist’s life. The late period of any artist always holds a kind of curiosity and wonder. We see a new vulnerability in Warhol; an almost panicky need to create something of worth. This doesn’t debase the work nor is it evidence of him losing his cool. He remains a complete conundrum which can be discomforting to the viewer There is no doubt that Warhol created some of his best, most interesting work during this period and it is how you choose to approach this period, with all its contradictions and idiosyncrasies, that will affect your view. Do you believe him? Does it matter? And let’s face it, being a mystery will never go out of style.
Looking In the Shadows
Andy Warhol, “Self-Portrait” (1986). Mugrabi Collection. © 2010 The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc./Artists Rights Society (ARS), NY (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
The first gallery is covered with repeating images of a cartoonish self-portrait on purple wallpaper. And you think … well, I did anyway … “There is the Warhol I know and love!” However, upon closer inspection, the works adorning the walls, such as “Self Portrait (Strangulation)” (1978) and “Self Portrait with Skull” (1978), form a drastic change in subject matter from the sixties. This is not the Warhol from the sixties which is one of the many reasons why this period is so significant and why this is not just another Warhol exhibit. Presenting Warhol’s treatment of his own death is a very clear way of presenting this to the unsuspecting museumgoer right off the bat.
This is the first time such an extensive exhibition has tackled Warhol’s late works, it is a period during which he created over 3,500 new works. This is an awkward period to treat because it is so expansive and it might be easy to suggest that his talent was waning and that he was trying to too hard. The exhibit doesn’t portray this frenzy in its numbers (of the 3,500 only approx 50 are present) but in the speed in which he ate up and served out styles.
We see Warhol’s undertaking of abstraction in which he is very successful. The abstract lends itself more readily to the ephemeral and to otherworldliness, so it is no wonder that figurative artists often flirt with abstraction towards the end of their lives (think Titian, Cézanne, Bonnard, and Monet). There are a couple works from Warhol’s abstract Oxidation series in which the canvas is primed with copper-based paint and then is urinated on by either Warhol himself or other people in the Factory. Surprisingly, the effect is quite beautiful. The wall text explains that these series are evidence of his fascination with and envy of the Abstract Expressionists. We see his fascination with these artists on several occasions during the exhibit but I do not, however, agree that Warhol was envious.
Andy Warhol, “Oxidation Paintings (in 12 parts)” (1978), Acrylic and urine on linen, 48x49 inches. Lent by the Andy Warhol Museum, Pitssburgh, Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
This gesture, urinating on the canvas, recalls a painting by Francis Bacon, “Blood on Pavement” (1988), which looks similar to a late Rothko, split into several, horizontal bands of color and yet in the center is a smear of red paint. Some believed that this was Bacon’s way of saying, “Just by smearing red paint on the canvas and calling it blood, my painting has more emotion than your hazy, abstract forms will ever possess.” Warhol’s “piss-paintings” — to steal a common nickname used to describe the works — seem to work in the same way. Pollock, Kline, de Kooning and others inserted themselves, visually, into their works. The Oxidation series seemed to say, you want gesture? You want physical presence? You want the mark of the artist?! I’ll show you the mark of the artist! Warhol’s other abstractions in the gallery as just as mysterious and handsome as the Oxidation series despite being sans bodily fluids.
The next room is filled with his Yarn (1983) series, paint with silk-screens, and Pollock on acid. He takes the very deliberate and forceful gesture of Pollock, freezes it, and turns it into rainbow doodles. In the same room are his Egg (1982) series that recall enlarged fragments of Larry Poons’s work. Warhol clearly had a fascination with the Abstract Expressionists, but envy had nothing to do with it. He isn’t making fun but having fun, taking something very serious and deep and exploring it in the flatest way possible, erasing any sense of physical depth.
Connecting With the World
The exhibition includes a group of paintings that Warhol collaborated on with artists Jean Michel Basquiat and Francesco Clemente. The style of each artist complements Warhol’s art very well, so when they visually overlap and converse it is attractive. It is easy to pick out the marks of each artist, but not in a way that makes the work distracting or disjointed. More so, it heightens each artist’s approach and productively revealed the influences they had on one another.
Not touched upon here in this article, but laced throughout the exhibit, are videos of the various recordable ventures Warhol took through the last decade. He produced several TV programs, including Fashion: The Express and the Commissioner (1980) and Andy Warhol’s Fifteen Minutes (1985), they not only provide a visual break from the continuous paint-on-canvas work in the exhibit, but present the work Warhol was doing outside of painting during this time.
Warhol was such an enigmatic character that no wall text will be able to explain him fully. And with an exhibit this expansive and diverse, it can be difficult to make sense of it all but the catalogue provides a strong foundation to fully profit from the show. It productively adds to the thousands of pounds of ink that has been written about Warhol. Joseph D. Ketner II does a wonderful job of both critically discussing the works and examining the persona of Warhol during this late period.
Andy Warhol with Jean-Michel Basquiat in 1986 (screenshot via YouTube)
Warhol’s Rorschach paintings came about in a typical Warhol fashion, he asked around to as what he should paint and one day someone suggested the Rorschach ink blocks. The paintings themselves appear flat opposed to the wall text description that they evoke “deep mysteries lurking beneath the surface.” I do think many of Warhol’s abstractions induce deeper sentiments than what remains on the surface of the canvas, but let’s not push it — these do not. There is a nice conceptual layer to them however; the idea that the supposed patient viewing the forms is evaluated on their responses to them … but who is evaluating me?
During my second visit to the exhibit, I encountered what may be evidence of the exorbitant copyright laws of the Andy Warhol Foundation, a security guard told me that I wasn’t allowed to take notes. As in, whatever I was writing down on my little pad of paper, I had to stop. I questioned, “I’m not allowed to … take notes?” “Not with this exhibit,” she replied. While no other security guard had a problem with my, supposedly, blatant infringement of the King of Appropriation’s foundation copyright laws, it would be interesting to know where the fire is to this smoke.
The last two galleries contain the religious pieces that Warhol completed towards the end of his life. And to be honest, they are very impressive. “The Last Supper” (1986) (only shown at Fort Worth and now Brooklyn. Sorry, Baltimore and Milwaukee, you missed out!) uses his tried and true technique of repetition. The Last Supper series, for which he made over a hundred variations, was a commission for the inaugural exhibit at Alexander Iolas’s new Milan gallery, located across the street from Leonardo de Vinci’s “Last Supper” fresco.
Andy Warhol (American, 1928–1987). The Last Supper, 1986. Acrylic and silkscreen ink on linen, 116 x 390 in. (294.6 x 990.6 cm). The Andy Warhol Museum, Pittsburgh; Founding Collection, Contribution The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc. © 2010 The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts/Artists Rights Society (ARS), New York (via BrooklynMuseum.org) (click to enlarge)
I thought it was amusing. A presentation of the Big C, the man himself, complete with motorcycles, the Wise owl (from the snack company) and an eagle! What’s not to love? Americana, baby. And all this is yours for $6.99.
Yet, it doesn’t feel like it has religious weight, right? And many critics are wary of trying to dig out the religiosity in these series, like trying to talk politics about Jasper Johns’s flags. But Warhol approaches religion like he does almost everything else; why should he treat religion any different than his beloved advertisements or celebrities? He treats it with nonchalance and casualness; this is part of his America, his notion of reality. To Warhol you don’t have to search for the religiosity and the spiritual, it is right there! The Big C! How can you miss it? No digging necessary, which is why the quote on the wall from Warhol in reference to the series seems irrelevant: “I painted them all by hand — I myself; so now I’ve become a Sunday painter … That’s why the project took so long. But I worked with a passion.” The curator appears to be trying to convince the viewer of Warhol’s religious passion, to convince them to take these works “seriously”.
In the last room there are two more Last Supper works: “The Last Supper” (1986) and “Detail of the Last Supper (Christ 112 Times)” (1986). The repetition of the fragment, Christ’s head outlined in Byzantine gold, is exceptionally beautiful. From the front it appeared as if it was a segment of a film strip and if it were sped up Christ would appear be in motion. From the edges of the painting, looking at it from an angle, the heads of Christ begin to evolve and morph into different forms as they recede into the distance. The room also includes two of his last self-portraits, both which are penetrating and slightly ghostly.
This exhibit reiterates the complexity of Warhol during a specific and profound time period in the artist’s life. The late period of any artist always holds a kind of curiosity and wonder. We see a new vulnerability in Warhol; an almost panicky need to create something of worth. This doesn’t debase the work nor is it evidence of him losing his cool. He remains a complete conundrum which can be discomforting to the viewer There is no doubt that Warhol created some of his best, most interesting work during this period and it is how you choose to approach this period, with all its contradictions and idiosyncrasies, that will affect your view. Do you believe him? Does it matter? And let’s face it, being a mystery will never go out of style.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ 1
.
Αλέξανδρος Ιόλας: Ο ιδιοφυής μαικήνας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΛΑΚΗΣ (ethnos.gr)
Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια, την αποθέωση και τη μικροπρέπεια. Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και -πάνω απ’ όλα- ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα- ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.
Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ- την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει: Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός, απρόβλεπτος, υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος και -εν τέλει- αξεπέραστος
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908 και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού. Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών» οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.
Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή περίπτωση: Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.
Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο -με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε την Κλυταιμνήστρα. Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη».
Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει, τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Nelly’s.
Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες- ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο. Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά για την Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο σώμα του, στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.
Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι- την κόρη του διάσημου χορευτή. Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορευτές του κόσμου. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική του καριέρα, ενώ -παράλληλα- έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης. «Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια -ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο έργων τέχνης. Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου Ιόλα: Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.
Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό. Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα, παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις: πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.
Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery. Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο. Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο, πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.
Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως- συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων -εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους, ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας -και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί: Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι, το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.
Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική, αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα- τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά συμβόλαια. Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953 διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.
Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί -όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο, Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά- εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει, στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα, ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή: έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί -τελικά- με την πτώση του.
Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομά του. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια, με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος από έναν λαό που ο ίδιος -σε όλη του τη ζωή- τον είχε στο μυαλό του εξιδανικεύσει. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε!
Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα» στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια- τον πρόλαβε το ανάξιο τέλος του. Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού- να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η -άνευ όρων και ορίων- επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν. Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και ανησυχητικά θλιβερό...
.
Αλέξανδρος Ιόλας: Ο ιδιοφυής μαικήνας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΛΑΚΗΣ (ethnos.gr)
Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια, την αποθέωση και τη μικροπρέπεια. Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και -πάνω απ’ όλα- ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα- ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.
Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ- την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει: Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός, απρόβλεπτος, υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος και -εν τέλει- αξεπέραστος
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908 και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού. Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών» οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.
Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή περίπτωση: Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.
Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο -με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε την Κλυταιμνήστρα. Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη».
Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει, τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Nelly’s.
Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες- ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο. Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά για την Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο σώμα του, στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.
Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι- την κόρη του διάσημου χορευτή. Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορευτές του κόσμου. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική του καριέρα, ενώ -παράλληλα- έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης. «Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια -ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο έργων τέχνης. Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου Ιόλα: Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.
Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό. Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα, παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις: πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.
Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery. Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο. Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο, πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.
Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως- συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων -εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους, ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας -και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί: Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι, το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.
Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική, αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα- τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά συμβόλαια. Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953 διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.
Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί -όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο, Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά- εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει, στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα, ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή: έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί -τελικά- με την πτώση του.
Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομά του. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια, με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος από έναν λαό που ο ίδιος -σε όλη του τη ζωή- τον είχε στο μυαλό του εξιδανικεύσει. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε!
Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα» στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια- τον πρόλαβε το ανάξιο τέλος του. Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού- να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η -άνευ όρων και ορίων- επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν. Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και ανησυχητικά θλιβερό...
René Magritte: 1898-1967
Born on November 21, 1898 in Lessines, Belgium, René François Ghislain Magritte was a major figure in the Surrealist movement and is considered by many to be the greatest Belgian artist of the 20th century. From 1916 – 1918, Magritte studied at the Académie Royale des Beaux-Arts in Brussels under Constant Montald and his early paintings were Impressionistic in style. Between 1919 and 1924, Magritte was influenced by Futurism and abstraction under the influence of Cubo-Futurism. He was particularly impressed by the work of Giorgio de Chirico. However, “his doubts about abstract art led him to reintroduce more overt imagery into his work.”
By 1921, Magritte had completed his service in the Belgian infantry after which he worked as a draughtsman for a wallpaper factory and a poster and advertisement designer. In 1922, he married Georgette Berger whom he had known since childhood. In 1926, Magritte gained a contract with Galerie la Centaure in Brussels which enabled him to paint full-time. He had his first solo exhibition there in 1927. From 1927 – 1930, Magritte lived in Le Perreux-sur-Marne, near Paris, where he associated with Surrealists including Jean Arp, André Breton, Salvador Dalí, Paul Eluard, and Joan Miró. From the 1920s, Magritte also experimented with black-and-white still photography, “borrowing subjects from his paintings in order to record unconventional staged situations.”
“Magritte played an important role in the foundation of the primarily literary Belgian Surrealist group in 1926. He was also active in the formation of the group’s theories, which were developed independently from those of the French Surrealists. While the French strove for a transcendent experience of reality through the expression of the unconscious, Magritte tried to reach the same goal by consciously disrupting conventions for representing reality. In order to express his views about mysterious and inexplicable levels of experience beyond surface appearances, he changed the conventional order of objects, altered form, created new objects and redefined the relationship of words to images.”
Magritte is known for his “standardized human types” especially the man in the bowler hat who makes numerous appearances in his paintings. “Words and texts also began to play an important part in the paintings as a way of provoking an analysis of conventional assumptions as in the Treachery of Images (1929), in which a precise image of a pipe is accompanied by an inscription, ‘Ceci n’est pas une pipe’, that draws our attention to the essential difference between an actual object and its representation in two dimensions.”
During the Great Depression of the 1930′s, Magritte and his brother Paul opened Studio Dongo in Brussels where they produced work for advertising and publicity including stands, displays, posters, advertising texts, drawings, and photo-montages. Magritte exhibited only two time at the Palais des Beaux-Arts in Brussels during this time. In 1938, his friend E. L. T. Mesens purchased the stock of Galerie la Centaure and moved to London, where he became director of the London Gallery. Through this action, Magritte gained greater recognition in Great Britain.
In reaction to WWII, Magritte adopted a more colourful, “painterly” style. “From 1943 even making use of a parody of Impressionism with lighter colours, while maintaining the Surrealist character of the imagery. Although he was consciously mocking Impressionism, such works were strongly criticized in Surrealist circles.” Following this, Magritte created a whimsical body of oil paintings and gouaches which he exhibited in his first solo show in Paris at the Galerie du Faubourg. The style of these works were somewhat related to Fauvism and were partly a way of “attacking what he considered the superficiality of the French public.”
In 1948, Magritte, already having considerable recognition as a part of the Surrealist group, became internationally famous when he signed a contract with New York Dealer Alexandre Iolas. From 1953 he exhibited often at the galleries of Alexander Iolas in New York, Paris, and Geneva. Magritte’s critical and popular recognition continued to grow during and after the 1960s. Retrospectives were held in 1954 at the Palais des Beaux-Arts in Brussels and in 1960 at the Museum for Contemporary Arts, Dallas, and the Museum of Fine Arts in Houston. From 1956, Magritte also produced a series of short and often humorous Surrealist films, using friends as directors and actors. In 1965, Magritte traveled to New York for the first time for his retrospective at Museum of Modern Art.
René Magritte died from cancer of the pancreas on August 15, 1967. His work has influenced generations of artists, including Pop, minimalist, and conceptual art.
By 1921, Magritte had completed his service in the Belgian infantry after which he worked as a draughtsman for a wallpaper factory and a poster and advertisement designer. In 1922, he married Georgette Berger whom he had known since childhood. In 1926, Magritte gained a contract with Galerie la Centaure in Brussels which enabled him to paint full-time. He had his first solo exhibition there in 1927. From 1927 – 1930, Magritte lived in Le Perreux-sur-Marne, near Paris, where he associated with Surrealists including Jean Arp, André Breton, Salvador Dalí, Paul Eluard, and Joan Miró. From the 1920s, Magritte also experimented with black-and-white still photography, “borrowing subjects from his paintings in order to record unconventional staged situations.”
“Magritte played an important role in the foundation of the primarily literary Belgian Surrealist group in 1926. He was also active in the formation of the group’s theories, which were developed independently from those of the French Surrealists. While the French strove for a transcendent experience of reality through the expression of the unconscious, Magritte tried to reach the same goal by consciously disrupting conventions for representing reality. In order to express his views about mysterious and inexplicable levels of experience beyond surface appearances, he changed the conventional order of objects, altered form, created new objects and redefined the relationship of words to images.”
Magritte is known for his “standardized human types” especially the man in the bowler hat who makes numerous appearances in his paintings. “Words and texts also began to play an important part in the paintings as a way of provoking an analysis of conventional assumptions as in the Treachery of Images (1929), in which a precise image of a pipe is accompanied by an inscription, ‘Ceci n’est pas une pipe’, that draws our attention to the essential difference between an actual object and its representation in two dimensions.”
During the Great Depression of the 1930′s, Magritte and his brother Paul opened Studio Dongo in Brussels where they produced work for advertising and publicity including stands, displays, posters, advertising texts, drawings, and photo-montages. Magritte exhibited only two time at the Palais des Beaux-Arts in Brussels during this time. In 1938, his friend E. L. T. Mesens purchased the stock of Galerie la Centaure and moved to London, where he became director of the London Gallery. Through this action, Magritte gained greater recognition in Great Britain.
In reaction to WWII, Magritte adopted a more colourful, “painterly” style. “From 1943 even making use of a parody of Impressionism with lighter colours, while maintaining the Surrealist character of the imagery. Although he was consciously mocking Impressionism, such works were strongly criticized in Surrealist circles.” Following this, Magritte created a whimsical body of oil paintings and gouaches which he exhibited in his first solo show in Paris at the Galerie du Faubourg. The style of these works were somewhat related to Fauvism and were partly a way of “attacking what he considered the superficiality of the French public.”
In 1948, Magritte, already having considerable recognition as a part of the Surrealist group, became internationally famous when he signed a contract with New York Dealer Alexandre Iolas. From 1953 he exhibited often at the galleries of Alexander Iolas in New York, Paris, and Geneva. Magritte’s critical and popular recognition continued to grow during and after the 1960s. Retrospectives were held in 1954 at the Palais des Beaux-Arts in Brussels and in 1960 at the Museum for Contemporary Arts, Dallas, and the Museum of Fine Arts in Houston. From 1956, Magritte also produced a series of short and often humorous Surrealist films, using friends as directors and actors. In 1965, Magritte traveled to New York for the first time for his retrospective at Museum of Modern Art.
René Magritte died from cancer of the pancreas on August 15, 1967. His work has influenced generations of artists, including Pop, minimalist, and conceptual art.
Κρατάει χρόοονια....αυτή η κολώνια!!!!
Βγαίνουν απ’ τα μουσεία και γυρίζουν στην οικογένεια;
*
Της Μαρίας Λεμονιά
Νέα μάχη αναμένεται να δοθεί για τα ασύλληπτης αξίας γλυπτά, του πασίγνωστου συλλέκτη, Ιόλα. Εικοσιτρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το θέμα της περιουσίας του έρχεται ξανά στο προσκήνιο.
Η ανιψιά του Ελένη Κουτσούδη (κόρη του αδελφού του Δημήτρη Κουτσούδη) ζητά να της επιστραφούν εξηνταεπτά αρχαία γλυπτά που φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Οι διεκδικήσεις όμως, δεν σταματούν εδώ. Μαζί ζητά και έξι τεράστιας αξίας εικόνες (μερικές από την Μονή Αγιας Αικατερίνης του Ορους Σινά) που κρατούνται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
Πώς έχει όμως η ιστορία; Τo 1988, ένα δηλαδή χρόνο μετά τον θάνατο του Έλληνα συλλέκτη, σημειώνονται κλοπές στο περίφημο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή. Κάποια μέρα, σύμφωνα με καταγγελίες ανθρώπων που δούλευαν για τον Ιόλα, γίνεται γνωστό ότι συγγενείς του έχουν τοποθετήσει μέσα κοντέινερς της μεταφορικής εταιρίας Βεϊνόγλου, αρχαία γλυπτά μοναδικής αξίας, τα οποία είχαν πακεταριστεί προκειμένου να φυγαδευτούν στο εξωτερικό.
Κατόπιν ειδοποίησης των αρχών και εξαιτίας του ότι δεν είχαν τα ανάλογα χαρτιά για να βγουν εκτός συνόρων, κατάσχονται.
Λίγο καιρό μετά το όλο θέμα φτάνει στο δικαστήριο και αποφασίζεται να σταλούν τα «μοναδικά» αυτά κομμάτια στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως και στο Βυζαντινό (ανάλογα με το είδος) έως ότου να ρυθμιστεί η κληρονομιά.
Εντέλει το 2000 το Πρωτοδικείο αποφασίζει δικαστική διανομή με κλήρωση.
Πέρσι η Ελένη Κουτσούδη ζητά την απόδοση των αρχαίων που κληρονομεί μετά την κλήρωση με αποτέλεσμα το όλο θέμα να συζητείται αυτές τις ημέρες από το ΚΑΣ ,δηλαδή από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Θα βγουν εντέλει τα αρχαιοελληνικά αγάλματα από τα Ελληνικά Μουσεία, στα οποία συντηρούνται και «περιθάλπονται» προκειμένου να περάσουν στα χέρια των κληρονόμων;
Αντιδρούν φίλοι και συνεργάτες
O στενός κύκλος φίλων και συνεργατών του Ιόλα αντιδρά.
«Τα συγκεκριμένα έργα εμπίπτουν στον αρχαιολογικό νόμο γι’ αυτό και κατασχέθηκαν κατά το παρελθόν. Η μοναδικότητα αυτών των κομματιών ενδιαφέρει τον εθνικό πολιτισμικό μας πλούτο. Το όραμα του Ιόλα ήταν να μείνουν στην Ελλάδα κι όχι να τροφοδοτήσουν την απληστία των κληρονόμων του. Οποιος υπογράψει να βγουν από την χώρα μας θα είναι ο επόμενος Ελγιν» δηλώνει ο Νίκος Σταθούλης –Σύμβουλος Τέχνης και βιογράφος του Ιόλα.
Aνθρωποι του περιβάλλοντος Ιόλα, όπως ο φροντιστής του Λάζαρος Πολίτης και η οικονόμος του Σούλα, ισχυρίζονται ότι ο γνωστός Έλληνας συλλέκτης πληγωμένος από όσα του καταλόγιζαν τα media και οι πολιτικοί της εποχής, ήθελε να τα αφήσει όλα στο Ελληνικό Δημόσιο, αρκεί να υπήρχε αποκατάσταση του ονόματός του.
Τον είχε πειράξει το γεγονός ότι παρόλο που στο σπίτι του, μπαινόβγαιναν όλα τα σημαντικά ονόματα της εποχής, όταν ξέσπασε ο σάλος περί δήθεν αρχαιοκαπηλίας, ένας ένας λάκισαν.
Πληγωμένος από το εγχώριο τζετ σετ παρήγγειλε στον Αndy Warhol (που αναμφισβήτητα τον έκανε γνωστό αυτός) μια σειρά από έργα. Χάρη στην πικρία αυτή ο Warhol του έφτιαξε μια μοναδική συλλογή που αποτελείται από σαρανταπέντε κομμάτια που είχαν σαν θέμα τι άλλο; Toν σημαδιακό «Μυστικό Δείπνο».
Ο Ιόλας φωνάζει στο σπίτι του, τον αρχιτέκτονα και φίλο του Στέφανο Ζουγανέλη και τον συνεργάτη του, Λάζαρο Πολίτη και τους ζητά να γράψουν την παρακάτω επιστολή που θα τους υπαγορεύσει.
«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος Αλέξανδρος Ιόλας σήμερον, τη 17 Φεβρουαρίου 1987, δια της παρούσης επιστολής μου θέλω να δηλώσω , παρά τις βεβαιωμένες μου απογοητεύσεις στην Ελλάδα δια την κατηγορία μου περί αρχαιοκαπηλίας και τον διασυρμό του ονόματός μου από τον τύπο, ότι αποφάσισα μετά θάνατον , όλα τα αρχαία της συλλογής μου να περιέλθουν ως δωρεά δική μου εις την Ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου. Εφ΄όσον δε ζω πλέον, να φροντίσετε να αποκατασταθεί το όνομά μου, διότι αρχαιοκάπηλος δεν υπήρξα ποτέ μου. Με αγάπη για την Ελλάδα
Σπάνια αγγεία και εντυπωσιακά αγάλματα
Η συλλογή γλυπτών αλλά και εικόνων Ιόλα, μέρος της οποίας θα περιέλθει στα χέρια των κληρονόμων του σε λίγες ημέρες , είναι αναμφισβήτητα ένας μοναδικός ιστορικός θησαυρός.
Περιλαμβάνει αρκετά αγγεία (μελαμβαφείς, κανθάρους, σφαιρικούς αρύβαλλους, μελανόμορφο πινάκιο και μυκηναϊκό αμφορίσκο) αλλά και εξαιρετικά σημαντικά αγάλματα. Όπως είναι ένα ξύλινο αγαλματίδιο βαφέα, ο μαρμάρινος κορμός Φαραώ, τμήμα κορμού Φαραώ από ψαμμόλιθο, αριστερό χέρι μαρμάρινου αγάλματος, άγαλμα Σάτυρου, μαρμάρινο πορτρέτο του αυτοκράτορα Τραϊανού, μαρμάρινο επίκρανο, κεφαλή γυναικείου αγάλματος από μάρμαρο, γυμνός ανδρικός κορμός από το ίδιο υλικό, κορμός Αφροδίτης και τόσα άλλα.
Εξίσου ενδιαφέρον έχουν και οι εικόνες που έχουν περιέλθει στο Χριστιανικό Μουσείο.
O συλλέκτης που φορούσε γούνινα παλτό και παπούτσια με ψαράκια
Ονόματα όπως ο Μαξ Ερνστ, ο Giorgio de Cirico, ο Andy Warhol , o Mαγκρίτ, ο Τakis, ο Φασιανός , ο Ακριθάκης και ο Τσαρούχης, οφείλουν την καριέρα τους σε εκείνον.
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908. Γιος εύπορης οικογένειας βαμβακέμπορων, ξεφεύγει από τα πρέπει και τελικά αποκληρώνεται.
Το 1927, διαθέτοντας μια συστατική επιστολή από τον Καβάφη, μένει μόνιμα στην Αθήνα, χορεύει και φωτογραφίζεται από την διάσημη φωτογράφο Nelly’s.
Το πάθος του για χορό, του ανοίγει εύκολα τις πόρτες στην Ευρώπη. Συνεργάζεται με τα σημαντικότερα θέατρα. Ο τύπος της εποχής κάνει λόγο για ένα φαινόμενο. Ένας τραυματισμός στο πόδι τον αναγκάζει, όμως, να αλλάξει ρότα.
Στα διάσημα σπίτια που μπαινοβγαίνει γνωρίζει την Θεοδώρα, εγγονή του Ρούσβελτ, που επρόκειτο να την παντρευτεί. Εκείνη τον βαπτίζει Ιόλα.
Το 1940 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην Νέας Υόρκη . Ταξιδεύει παντού, γνωρίζει καλλιτέχνες και γίνεται ο απόλυτος άρχοντας στο χρηματιστήριο της τέχνης.
Αρκεί να σε συμπαθούσε ο Ιόλας και έκανες καριέρα…
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Andy Warhol. Δούλευε ως σχεδιαστής παπουτσιών , απέναντι από την γκαλερί του Έλληνα συλλέκτη. Μια μέρα ο Ιόλας τον βλέπει και τον παρακινεί «Ζωγράφισε κάτι άλλο. Θα κάνω το όνομά σου πασίγνωστο σ’ όλη την οικουμένη!»
Πολύ σύντομα ο Ιόλας θα γίνει ο απόλυτος άρχοντας της παγκόσμια τέχνης. Συναναστρέφεται το διεθνές jet set και ανοίγει γκαλερί με την ονομασία «Αlexander Iolas Gallery» παντού: Στην Γενεύη, το Παρίσι, το Μιλάνο και την Μαδρίτη.
Η επάνοδός του στην Ελλάδα θα συνδυαστεί και με την πτώση του. Αγοράζει 25 στρέμματα στην Αγία Παρασκευή και φτιάχνει μια βίλα 1700 τετραγωνικών μέτρων που φαντάζει ανάκτορο. Πολυτέλεια και το γκλάμουρ. Παρότι στο σπίτι του μπαίνουν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Δημήτρης Χορν, ο τύπος του ασκεί έντονη κριτική.
Το 1983 τα πρωτοσέλιδα της εποχής μιλούν «για ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το όλο θέμα θα φτάσει μέχρι τα δικαστήρια. Στις 8 Ιουνίου , ο Ιόλας, ο πιο πλούσιος αλλά και δυνατός συλλέκτης της εποχής του, θα φύγει από την ζωή κουρασμένος και σαφώς… εξευτελισμένος.
Βγαίνουν απ’ τα μουσεία και γυρίζουν στην οικογένεια;
*
Της Μαρίας Λεμονιά
Νέα μάχη αναμένεται να δοθεί για τα ασύλληπτης αξίας γλυπτά, του πασίγνωστου συλλέκτη, Ιόλα. Εικοσιτρία χρόνια μετά τον θάνατό του, το θέμα της περιουσίας του έρχεται ξανά στο προσκήνιο.
Η ανιψιά του Ελένη Κουτσούδη (κόρη του αδελφού του Δημήτρη Κουτσούδη) ζητά να της επιστραφούν εξηνταεπτά αρχαία γλυπτά που φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Οι διεκδικήσεις όμως, δεν σταματούν εδώ. Μαζί ζητά και έξι τεράστιας αξίας εικόνες (μερικές από την Μονή Αγιας Αικατερίνης του Ορους Σινά) που κρατούνται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
Πώς έχει όμως η ιστορία; Τo 1988, ένα δηλαδή χρόνο μετά τον θάνατο του Έλληνα συλλέκτη, σημειώνονται κλοπές στο περίφημο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή. Κάποια μέρα, σύμφωνα με καταγγελίες ανθρώπων που δούλευαν για τον Ιόλα, γίνεται γνωστό ότι συγγενείς του έχουν τοποθετήσει μέσα κοντέινερς της μεταφορικής εταιρίας Βεϊνόγλου, αρχαία γλυπτά μοναδικής αξίας, τα οποία είχαν πακεταριστεί προκειμένου να φυγαδευτούν στο εξωτερικό.
Κατόπιν ειδοποίησης των αρχών και εξαιτίας του ότι δεν είχαν τα ανάλογα χαρτιά για να βγουν εκτός συνόρων, κατάσχονται.
Λίγο καιρό μετά το όλο θέμα φτάνει στο δικαστήριο και αποφασίζεται να σταλούν τα «μοναδικά» αυτά κομμάτια στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως και στο Βυζαντινό (ανάλογα με το είδος) έως ότου να ρυθμιστεί η κληρονομιά.
Εντέλει το 2000 το Πρωτοδικείο αποφασίζει δικαστική διανομή με κλήρωση.
Πέρσι η Ελένη Κουτσούδη ζητά την απόδοση των αρχαίων που κληρονομεί μετά την κλήρωση με αποτέλεσμα το όλο θέμα να συζητείται αυτές τις ημέρες από το ΚΑΣ ,δηλαδή από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Θα βγουν εντέλει τα αρχαιοελληνικά αγάλματα από τα Ελληνικά Μουσεία, στα οποία συντηρούνται και «περιθάλπονται» προκειμένου να περάσουν στα χέρια των κληρονόμων;
Αντιδρούν φίλοι και συνεργάτες
O στενός κύκλος φίλων και συνεργατών του Ιόλα αντιδρά.
«Τα συγκεκριμένα έργα εμπίπτουν στον αρχαιολογικό νόμο γι’ αυτό και κατασχέθηκαν κατά το παρελθόν. Η μοναδικότητα αυτών των κομματιών ενδιαφέρει τον εθνικό πολιτισμικό μας πλούτο. Το όραμα του Ιόλα ήταν να μείνουν στην Ελλάδα κι όχι να τροφοδοτήσουν την απληστία των κληρονόμων του. Οποιος υπογράψει να βγουν από την χώρα μας θα είναι ο επόμενος Ελγιν» δηλώνει ο Νίκος Σταθούλης –Σύμβουλος Τέχνης και βιογράφος του Ιόλα.
Aνθρωποι του περιβάλλοντος Ιόλα, όπως ο φροντιστής του Λάζαρος Πολίτης και η οικονόμος του Σούλα, ισχυρίζονται ότι ο γνωστός Έλληνας συλλέκτης πληγωμένος από όσα του καταλόγιζαν τα media και οι πολιτικοί της εποχής, ήθελε να τα αφήσει όλα στο Ελληνικό Δημόσιο, αρκεί να υπήρχε αποκατάσταση του ονόματός του.
Τον είχε πειράξει το γεγονός ότι παρόλο που στο σπίτι του, μπαινόβγαιναν όλα τα σημαντικά ονόματα της εποχής, όταν ξέσπασε ο σάλος περί δήθεν αρχαιοκαπηλίας, ένας ένας λάκισαν.
Πληγωμένος από το εγχώριο τζετ σετ παρήγγειλε στον Αndy Warhol (που αναμφισβήτητα τον έκανε γνωστό αυτός) μια σειρά από έργα. Χάρη στην πικρία αυτή ο Warhol του έφτιαξε μια μοναδική συλλογή που αποτελείται από σαρανταπέντε κομμάτια που είχαν σαν θέμα τι άλλο; Toν σημαδιακό «Μυστικό Δείπνο».
Ο Ιόλας φωνάζει στο σπίτι του, τον αρχιτέκτονα και φίλο του Στέφανο Ζουγανέλη και τον συνεργάτη του, Λάζαρο Πολίτη και τους ζητά να γράψουν την παρακάτω επιστολή που θα τους υπαγορεύσει.
«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος Αλέξανδρος Ιόλας σήμερον, τη 17 Φεβρουαρίου 1987, δια της παρούσης επιστολής μου θέλω να δηλώσω , παρά τις βεβαιωμένες μου απογοητεύσεις στην Ελλάδα δια την κατηγορία μου περί αρχαιοκαπηλίας και τον διασυρμό του ονόματός μου από τον τύπο, ότι αποφάσισα μετά θάνατον , όλα τα αρχαία της συλλογής μου να περιέλθουν ως δωρεά δική μου εις την Ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου. Εφ΄όσον δε ζω πλέον, να φροντίσετε να αποκατασταθεί το όνομά μου, διότι αρχαιοκάπηλος δεν υπήρξα ποτέ μου. Με αγάπη για την Ελλάδα
Σπάνια αγγεία και εντυπωσιακά αγάλματα
Η συλλογή γλυπτών αλλά και εικόνων Ιόλα, μέρος της οποίας θα περιέλθει στα χέρια των κληρονόμων του σε λίγες ημέρες , είναι αναμφισβήτητα ένας μοναδικός ιστορικός θησαυρός.
Περιλαμβάνει αρκετά αγγεία (μελαμβαφείς, κανθάρους, σφαιρικούς αρύβαλλους, μελανόμορφο πινάκιο και μυκηναϊκό αμφορίσκο) αλλά και εξαιρετικά σημαντικά αγάλματα. Όπως είναι ένα ξύλινο αγαλματίδιο βαφέα, ο μαρμάρινος κορμός Φαραώ, τμήμα κορμού Φαραώ από ψαμμόλιθο, αριστερό χέρι μαρμάρινου αγάλματος, άγαλμα Σάτυρου, μαρμάρινο πορτρέτο του αυτοκράτορα Τραϊανού, μαρμάρινο επίκρανο, κεφαλή γυναικείου αγάλματος από μάρμαρο, γυμνός ανδρικός κορμός από το ίδιο υλικό, κορμός Αφροδίτης και τόσα άλλα.
Εξίσου ενδιαφέρον έχουν και οι εικόνες που έχουν περιέλθει στο Χριστιανικό Μουσείο.
O συλλέκτης που φορούσε γούνινα παλτό και παπούτσια με ψαράκια
Ονόματα όπως ο Μαξ Ερνστ, ο Giorgio de Cirico, ο Andy Warhol , o Mαγκρίτ, ο Τakis, ο Φασιανός , ο Ακριθάκης και ο Τσαρούχης, οφείλουν την καριέρα τους σε εκείνον.
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908. Γιος εύπορης οικογένειας βαμβακέμπορων, ξεφεύγει από τα πρέπει και τελικά αποκληρώνεται.
Το 1927, διαθέτοντας μια συστατική επιστολή από τον Καβάφη, μένει μόνιμα στην Αθήνα, χορεύει και φωτογραφίζεται από την διάσημη φωτογράφο Nelly’s.
Το πάθος του για χορό, του ανοίγει εύκολα τις πόρτες στην Ευρώπη. Συνεργάζεται με τα σημαντικότερα θέατρα. Ο τύπος της εποχής κάνει λόγο για ένα φαινόμενο. Ένας τραυματισμός στο πόδι τον αναγκάζει, όμως, να αλλάξει ρότα.
Στα διάσημα σπίτια που μπαινοβγαίνει γνωρίζει την Θεοδώρα, εγγονή του Ρούσβελτ, που επρόκειτο να την παντρευτεί. Εκείνη τον βαπτίζει Ιόλα.
Το 1940 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην Νέας Υόρκη . Ταξιδεύει παντού, γνωρίζει καλλιτέχνες και γίνεται ο απόλυτος άρχοντας στο χρηματιστήριο της τέχνης.
Αρκεί να σε συμπαθούσε ο Ιόλας και έκανες καριέρα…
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Andy Warhol. Δούλευε ως σχεδιαστής παπουτσιών , απέναντι από την γκαλερί του Έλληνα συλλέκτη. Μια μέρα ο Ιόλας τον βλέπει και τον παρακινεί «Ζωγράφισε κάτι άλλο. Θα κάνω το όνομά σου πασίγνωστο σ’ όλη την οικουμένη!»
Πολύ σύντομα ο Ιόλας θα γίνει ο απόλυτος άρχοντας της παγκόσμια τέχνης. Συναναστρέφεται το διεθνές jet set και ανοίγει γκαλερί με την ονομασία «Αlexander Iolas Gallery» παντού: Στην Γενεύη, το Παρίσι, το Μιλάνο και την Μαδρίτη.
Η επάνοδός του στην Ελλάδα θα συνδυαστεί και με την πτώση του. Αγοράζει 25 στρέμματα στην Αγία Παρασκευή και φτιάχνει μια βίλα 1700 τετραγωνικών μέτρων που φαντάζει ανάκτορο. Πολυτέλεια και το γκλάμουρ. Παρότι στο σπίτι του μπαίνουν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Δημήτρης Χορν, ο τύπος του ασκεί έντονη κριτική.
Το 1983 τα πρωτοσέλιδα της εποχής μιλούν «για ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το όλο θέμα θα φτάσει μέχρι τα δικαστήρια. Στις 8 Ιουνίου , ο Ιόλας, ο πιο πλούσιος αλλά και δυνατός συλλέκτης της εποχής του, θα φύγει από την ζωή κουρασμένος και σαφώς… εξευτελισμένος.
ALEXANDER IOLAS IN THE ACG ART COLLECTION
Alexander Iolas was born Constantine on 25 March 1907 in Alexandria, Egypt, to Andreas and Persephone Coutsoudis, who were wealthy Greek antique dealers. In 1924, he went to Berlin as a pianist, and later became a ballet dancer who toured extensively with the Theodora Roosevelt Company and later with the Grand Ballet of the Marquis de Cuevas (f. 1944) in New York. In the mid 1940s, following a knee injury, Iolas - who was already an established dancer at New York's Metropolitan Theatre - gave up dancing, and dedicated himself to his other passion: art. It was around that time in his life that he decided to change his name from 'Constantine Coutsoudis' to 'Alexander Iolas'. The designer Nikos Zouboulis vaguely remembers that the idea was by Swiss-born art critic Nicolas Calas (1907-1988). The Greek-American art dealer Takis Efstathiou, who apprenticed at Iolas, claims this idea came from American novelist Theodora Roosevelt Keogh O'Toole Rauchfuss (1919-2008). In any case, especially the name 'Alexander' carried for Iolas the aura of history and memory of his origin in Alexandria.
Iolas received the 'baptism of fire' with modern art when in the late 1930s he was buying artworks with the salary he earned as a dancer. In the 1960s, above all, his art gallery was one of the liveliest and most active in Paris. Known primarily for his championship of the major European Surrealists - especially Max Ernst and René Magritte - Iolas helped to form more than one important collection, in the United States and in Europe. In particular, Mr. and Mrs. John de Menil bought extensively from him, with results that caused general admiration when The Menil Collection was put on permanent public view in Houston. Victor Brauner, Joseph Cornell, Niki de Saint-Phalle, Roberto Matta, Jules Olitski, Yves Klein and Andy Warhol were among the artists whom Iolas represented from the 1940s onward in his galleries in Geneva, Madrid, Milan, New York, Paris, and Rome. Iolas built an influential reputation in the art market for promoting young talent and moulding artistic trends. In promoting work that initially found few to favor it, he was able to reassure the potential client by his hierophantic manner, his often sensational mode of dress and his mischievous and sometimes irresistible charm.
In later years, Iolas retired to Athens, where he collaborated with Tasos Zoumboulakis (1931-1983), director of Zoumboulakis Gallery at 7 Kriezotou Street. He adapted to the Greek reality of the junta and promoted as jewels in his crown Alekos Fasianos and Nico Hadjikyriaco Ghika, among other renowned Greek artists. He embraced many artists not all of which came down art history, whose works he collected for the sophistication that he distinguished in them. It is not widely known that Iolas was condemned by the junta for scandal, when he tried to export the statue of a kouros from Greece. These facts have remained in obscurity because Greek society did not bother with them. Of the endless series of precious objects decorating Iolas' house in Agia Paraskevi stand out two candlesticks by Benvenuto Cellini (1500-1571) on his marble dining table, Byzantine curtains with cloth of the 14th century, the sofa of Marcel Proust (1871-1922), a sofa of Marie Antoinette (1755-1793), and the campaign tent of Napoleon Bonaparte (1769-1821) in his bedroom. Iolas was known for his harsh criticism. It is a fact that when, following a reception, he discovered a cigar quenched in ancient kylix of his collection he became much more attentive to and aggressive in his criticism on the ignorance and the vulgarity of Greek celebrities, the rulling class, and the rich bourgeoisie... a factor that put off his relationship with Melina Mercouri (he gave a disastrous interview, in which he made his blunt views public, I think in Epikera magazine). Thus, when in 1982 he asked Melina to turn his house into a museum, she ignored him. In 1984 he donated the majority of artworks from his collection to the Macedonian Museum of Contemporary Art, but a year later only 50 of those ever reached the institution.
Iolas died at New York Hospital on 8 June 1987, shortly before his 80th birthday, among the first victims of AIDS, from contaminated blood in cataract surgery in California. Unfortunately the great men who knew and loved him were not involved in writing his biography. The well-known Greek gallerist in Paris Iris Clert (1918-1986) mentions Iolas in her memoirs. Iolas had created a myth around him, and had no heirs. The art historian Denys Zacharopoulos, a friend of his since 1969 in Athens and later in Paris, owes to Iolas the astonishment of free associations connecting art and culture, artworks and antique objects. Iolas had more to do not so much with knowledge, of which he was anyway suspicious, but sensitivity. Thus, Iolas came to refine these correlations on the level of objects, on the artistic, theatrical or decorative level, which he consistently evolved into a style that was entirely his own (though today this would seem anti-epistemological or a little excessive or obsolete). Nontheless, he influenced many people in a direct way both in Paris and the USA, where he created great collections and passed his opinions on sets of artworks that currently honor the greatest American museums, starting with the Museum of Houston and the De Menil Collection, which he organized together and presented to a high degree. A special relationship between art and 'culture' Zacharopoulos encountered for the first time on Iolas' views and the way he curated exhibitions, his collection, which mixed up ancient cultures with contemporary works. He saw Iolas put on exhibition with a great theatricality, and an aesthetic magic that has not been repeated since his time. He had a poetic perception of space that he owed perhaps to his origin in the Middle East. Above all, however, Zacharopoulos remembers his "apocalyptic bond with the artists".
Iolas' rightful heir is French and continues to live in Paris. A person who knew Iolas well was Samy Kinge, who was his right hand in Paris. One of his beneficiaries was his gardener of Lazaros Politis who acquired a large collection of great artworks out of the generosity that characterized Iolas. The works of Iolas in the ACG Art collection are due to Takis Efstathiou. They include Tom Keogh's Self-Portrait [KeoT1948self] and Richard de Menocal's Flowers in Blue Vase [DeMR1940blue] and Flowers in Pink Vase [DeMR1940pink], both of ca. 1940. In 2008 Mr. Efstathiou also donated a rare poster of ca. 1960 [MagR1960iola] for an exhibition of René Magritte at the Paris branch of Alexander Iolas Gallery.
In closing, it is worth noting that Alexander Iolas was a great man beyond nationalities, whose contribution to culture is yet to be recognized by the entire art world.
Alexander Iolas was born Constantine on 25 March 1907 in Alexandria, Egypt, to Andreas and Persephone Coutsoudis, who were wealthy Greek antique dealers. In 1924, he went to Berlin as a pianist, and later became a ballet dancer who toured extensively with the Theodora Roosevelt Company and later with the Grand Ballet of the Marquis de Cuevas (f. 1944) in New York. In the mid 1940s, following a knee injury, Iolas - who was already an established dancer at New York's Metropolitan Theatre - gave up dancing, and dedicated himself to his other passion: art. It was around that time in his life that he decided to change his name from 'Constantine Coutsoudis' to 'Alexander Iolas'. The designer Nikos Zouboulis vaguely remembers that the idea was by Swiss-born art critic Nicolas Calas (1907-1988). The Greek-American art dealer Takis Efstathiou, who apprenticed at Iolas, claims this idea came from American novelist Theodora Roosevelt Keogh O'Toole Rauchfuss (1919-2008). In any case, especially the name 'Alexander' carried for Iolas the aura of history and memory of his origin in Alexandria.
Iolas received the 'baptism of fire' with modern art when in the late 1930s he was buying artworks with the salary he earned as a dancer. In the 1960s, above all, his art gallery was one of the liveliest and most active in Paris. Known primarily for his championship of the major European Surrealists - especially Max Ernst and René Magritte - Iolas helped to form more than one important collection, in the United States and in Europe. In particular, Mr. and Mrs. John de Menil bought extensively from him, with results that caused general admiration when The Menil Collection was put on permanent public view in Houston. Victor Brauner, Joseph Cornell, Niki de Saint-Phalle, Roberto Matta, Jules Olitski, Yves Klein and Andy Warhol were among the artists whom Iolas represented from the 1940s onward in his galleries in Geneva, Madrid, Milan, New York, Paris, and Rome. Iolas built an influential reputation in the art market for promoting young talent and moulding artistic trends. In promoting work that initially found few to favor it, he was able to reassure the potential client by his hierophantic manner, his often sensational mode of dress and his mischievous and sometimes irresistible charm.
In later years, Iolas retired to Athens, where he collaborated with Tasos Zoumboulakis (1931-1983), director of Zoumboulakis Gallery at 7 Kriezotou Street. He adapted to the Greek reality of the junta and promoted as jewels in his crown Alekos Fasianos and Nico Hadjikyriaco Ghika, among other renowned Greek artists. He embraced many artists not all of which came down art history, whose works he collected for the sophistication that he distinguished in them. It is not widely known that Iolas was condemned by the junta for scandal, when he tried to export the statue of a kouros from Greece. These facts have remained in obscurity because Greek society did not bother with them. Of the endless series of precious objects decorating Iolas' house in Agia Paraskevi stand out two candlesticks by Benvenuto Cellini (1500-1571) on his marble dining table, Byzantine curtains with cloth of the 14th century, the sofa of Marcel Proust (1871-1922), a sofa of Marie Antoinette (1755-1793), and the campaign tent of Napoleon Bonaparte (1769-1821) in his bedroom. Iolas was known for his harsh criticism. It is a fact that when, following a reception, he discovered a cigar quenched in ancient kylix of his collection he became much more attentive to and aggressive in his criticism on the ignorance and the vulgarity of Greek celebrities, the rulling class, and the rich bourgeoisie... a factor that put off his relationship with Melina Mercouri (he gave a disastrous interview, in which he made his blunt views public, I think in Epikera magazine). Thus, when in 1982 he asked Melina to turn his house into a museum, she ignored him. In 1984 he donated the majority of artworks from his collection to the Macedonian Museum of Contemporary Art, but a year later only 50 of those ever reached the institution.
Iolas died at New York Hospital on 8 June 1987, shortly before his 80th birthday, among the first victims of AIDS, from contaminated blood in cataract surgery in California. Unfortunately the great men who knew and loved him were not involved in writing his biography. The well-known Greek gallerist in Paris Iris Clert (1918-1986) mentions Iolas in her memoirs. Iolas had created a myth around him, and had no heirs. The art historian Denys Zacharopoulos, a friend of his since 1969 in Athens and later in Paris, owes to Iolas the astonishment of free associations connecting art and culture, artworks and antique objects. Iolas had more to do not so much with knowledge, of which he was anyway suspicious, but sensitivity. Thus, Iolas came to refine these correlations on the level of objects, on the artistic, theatrical or decorative level, which he consistently evolved into a style that was entirely his own (though today this would seem anti-epistemological or a little excessive or obsolete). Nontheless, he influenced many people in a direct way both in Paris and the USA, where he created great collections and passed his opinions on sets of artworks that currently honor the greatest American museums, starting with the Museum of Houston and the De Menil Collection, which he organized together and presented to a high degree. A special relationship between art and 'culture' Zacharopoulos encountered for the first time on Iolas' views and the way he curated exhibitions, his collection, which mixed up ancient cultures with contemporary works. He saw Iolas put on exhibition with a great theatricality, and an aesthetic magic that has not been repeated since his time. He had a poetic perception of space that he owed perhaps to his origin in the Middle East. Above all, however, Zacharopoulos remembers his "apocalyptic bond with the artists".
Iolas' rightful heir is French and continues to live in Paris. A person who knew Iolas well was Samy Kinge, who was his right hand in Paris. One of his beneficiaries was his gardener of Lazaros Politis who acquired a large collection of great artworks out of the generosity that characterized Iolas. The works of Iolas in the ACG Art collection are due to Takis Efstathiou. They include Tom Keogh's Self-Portrait [KeoT1948self] and Richard de Menocal's Flowers in Blue Vase [DeMR1940blue] and Flowers in Pink Vase [DeMR1940pink], both of ca. 1940. In 2008 Mr. Efstathiou also donated a rare poster of ca. 1960 [MagR1960iola] for an exhibition of René Magritte at the Paris branch of Alexander Iolas Gallery.
In closing, it is worth noting that Alexander Iolas was a great man beyond nationalities, whose contribution to culture is yet to be recognized by the entire art world.
Τι Αλαφουζος... Τι Μεταξας...
Μια απλή περιήγηση στο διαδυκτιο κάνω....
Εχει πλάκα...
Ο Μεταξας έστελνε τη "Νεολαία" του να φυτεύει δένδρα... όπως ο Αλαφούζος... Ο Σωτήρας του Τόπου... Μήπως χρειάζεται τελικα ο ανθρωπος ψυχίατρο???
Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός». Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι». Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του ... κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;
Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ' οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.
Η "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της
Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα
Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου να σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν ... απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.
Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε: «Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004). Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες: « ...ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο Ριζοσπάστης' γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα ... Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010). Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!
Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα ...
Πελατειακές σχέσεις που εκτίθενται λόγω... τυπογραφικού λάθους.
Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτών γνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του '50 και του 60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του '80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ ... κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της: «Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο», Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001. Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορία έφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).
Ιωάννης Αλαφούζος: Οικολόγος, Ανθρωπιστής, Πατριώτης. Η βιτρίνα του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου ενός απόλυτα παρασιτικού εφοπλιστικού λόμπι.
---
Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα
Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του '70 και το '80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002
Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1». Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα ...», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007
Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά, επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:
«H απύθμενη προπαγάνδα για τα "μονοπύθμενα", που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα "σπίρτα" της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» ... «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 ("Ανώνυμο").
«K. Kαραμανλης - Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» ...; «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. "Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο γιες-μαν', δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας", τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003. Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί ...
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του: «"Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί;" διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003.
Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι' αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):
« ...σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» ... «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της "Καθημερινής" είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της "Καθημερινής" είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009
Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ο υπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και ο διοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.
Η λίστα της ντροπής
Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου - Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και... CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) και Μάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).
Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:
«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα "ως ακροατής" (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» ... «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», "Ιός", 30 Οκτ 2004
Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για ... «φίμωση»!
Άρης Πορτοσάλτε: επικεφαλής "μαντρόσκυλο" του ρ/σ Σκάι
---
Ο θίασος του Αλαφουζισμού
Από τον όμιλο Αλαφούζου έχουν κατά καιρούς περάσει σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Αν τους αθροίσουμε με εκείνους που «ευδοκίμησαν» στον έτερο όμιλο πολιτικής διαπλοκής, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, τότε μιλάμε για το σύνολο των καθεστωτικών δημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να σερβίρουν την κυβερνητική πραγματικότητα (ως αντικατάστατο της ... πραγματικής), τα τελευταία χρόνια. Από το μακαρίτη Κακαουνάκη και τον Τράγκα, έως τον Ευαγγελάτο και τη Στάη, ο Σκάι και η Καθημερινή αποτελούν σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας - και κυρίως της μαύρης πλευράς της. Πολλοί από αυτούς ταίριαξαν το προσωπικό τους στυλ με τις επιταγές του Ομίλου, ενώ άλλοι απλώς παρακολούθησαν τη γραμμή του σταθμού και της εφημερίδας σα φανατισμένα στρατιωτάκια. Στη σημερινή εποχή, το δίδυμο Παπαχελά-Παπαδημητρίου δίνει τον τόνο της «ενημέρωσης» στην εφημερίδα και το ραδιοφωνικό σταθμό αντίστοιχα. Μετά το συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τον επίσης συντονισμένο αντιμητσοτακισμό, τον άκρως ενθουσιώδη σημιτισμό και τον απολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρά έχει η «διεθνοποίηση» της γραμμής του ομίλου, υπέρ του μνημονίου και του ΔΝΤ. Οι εμπορικές δυνατότητες που ανοίγονται για κατασκευαστές και εφοπλιστές σε μία περίοδο που το κράτος ξεπουλιέται μισοτιμής και το δημόσιο είναι έτοιμο να αλωθεί από τους ιδιώτες για μία δεκάρα, ο αδίστακτος -όπως έχει αποδειχτεί- Ι. Αλαφούζος δεν πρόκειται να αφήσει ούτε μισή ευκαιρία να πάει χαμένη. Ειδικά μέσα στο 2010 η καθοδήγηση στο τι λέγεται, τι γράφεται, αλλά και το τι και ποιος κόβεται και αποσιωπάται, είναι ολοφάνερη, άκρως επιθετική, πολύ συχνά αισχρή και σε μόνιμη βάση αντιδεοντολογική. Ο «θίασος» του Αλαφούζου απαρτίζεται από πιστά σκυλιά που ταϊζονται για πολλά χρόνια από τη διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους αστέρες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και σχεδόν όλη την αμαρτωλή ομάδα της καραμανλικής/ρουσοπουλικής ΕΡΤ. Απολαύστε τους:
Αλέξης Παπαχελάς: Το «αμερικανάκι», ο «άνθρωπος της CIA», ο «υπάλληλος του Λευκού Οίκου», ο «Mr. Bilderberg». Πολλά έχουν ακουστεί για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές της όζουσας ελληνικής δημοσιογραφίας. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τον Αλέξη Παπαχελά, είναι σίγουρο ότι η είσοδός του στον όμιλο Αλαφούζου υπήρξε αρκούντως επεισοδιακή και χρονικά ταυτισμένη με μία θεαματική κλιμάκωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Για το γνήσιο αυτό προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», είναι προτιμότερο να αφήσουμε να μιλήσουν τα πρόσφατα κείμενά:
«Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από λαμογιές'» ... «Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβ 2010
«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν ο καθένας από μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την παρτίδα. Ο μεν κ. Παπανδρέου αν υπερβεί εαυτόν και ΠΑΣΟΚ και τα αλλάξει όλα, ο δε κ. Σαμαράς αν σταματήσει να μοιάζει με τον ηγέτη της περεστρόικα της Ν.Δ. περιβαλλόμενος από όλους τους Σουσλώφ του παρελθόντος. Και οι δύο πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους» ... «Με άλλα λόγια, ο κ. Βγενόπουλος μπορεί να κάνει ή να μην κάνει για το αφόρητο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής, μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο», Καθημερινή, 21 Απρ 2010
Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ο «κομμουνιστοφάγος», η «ερωμένη του ΔΝΤ», το «γιουσουφάκι του τραπεζίτη». Σε δύο βάρδιες, μία πρωινή στο ραδιόφωνο και μία βραδινή στο δελτίο ειδήσεων, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου -πρώην κρατικοδίαιτο τραπεζικό στέλεχος- έχει αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε (ακρο)δεξιού μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα να απαξιώσει, καταπολεμήσει και -ει δυνατόν- εξοστρακίσει κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε κινητοποίηση, προερχόμενη από τα αριστερά (της ακροδεξιάς).
Αγαπημένο του θέμα, η συνδικαλιστική δράση του ΠΑΜΕ, για το οποίο δεν κρύβει την επιθυμία να επιστρέψει το Ιδιώνυμο. Το παρακάτω είναι ένα τυχαίο δείγμα (γραπτό) των αναρίθμητων κατά μέτωπο επιθέσεων στο ΚΚΕ, στα οποία καθημερινά επιδίδεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του '74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας (σ.σ. ακριβώς τα ίδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης στη βουλή). Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα», Καθημερινή, 12 Ιουν 2010
Ξεχωρίζει η συμπόνοια που δείχνει προς κάθε αναξιοπαθούσα ομάδα, όπως εκείνη των τραπεζιτών και του ΔΝΤ («Μα όπου παει το καημένο το ΔΝΤ, το πρώτο πράγμα που φροντίζει είναι η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Η πλήρης και ένθερμη υποστήριξη του Μνημονίου από τον λάτρη αυτόν της κάθε «τρόικας» τραπεζιτών και διεθνών πλιατσικολόγων απεικονίζεται γλαφυρότατα στο παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε το ολόκληρο εδώ, αν μπορείτε να το υποστείτε):
«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει καθήκον να αλλάξει την κυβέρνησή του. Να αναγνωρίσει, ως άλλος αισχύλειος Αίγισθος, πόσο δίκιο έχει ο Χορός όταν του θυμίζει πως είναι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Οσο περισσότερο καθυστερεί τη, συνετή και με μέτρο, εφαρμογή του Μνημονίου τόσο θα ενισχύει τους βαθύτερους λόγους που έχουν κάποιοι «σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ» να κατατρώγουν το λαϊκό έρεισμα της πρωθυπουργίας του και να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των πράξεων της κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ιουν 2010
Μπάμπης Παπαδημητρίου: το (πρώην) τραπεζικό στέλεχος που επιθυμεί την επιστροφή του Ιδιώνυμου
Άρης Πορτοσάλτε: Ο «κωπηλάτης της γαλέρας», ο «δυσλεξικός ρήτωρ», ο «Δήμος Σταρένιος του Σκάι», ο «Γκρούεζας των ερτζιανών». Από τους βετεράνους του Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε βρήκε ίσως το μοναδικό χώρο που θα μπορούσε να κάνει τόσο πετυχημένη καριέρα σκυλιού της διεύθυνσης, όπου και ξημεροβραδιάζεται σε εναλλασσόμενους ρόλους ραδιοφωνικού παραγωγού, σχολιαστή, οικονομικού αναλυτή, κοινωνικού επιστήμονα, ρεπόρτερ (πού και πού) αλλά και κηπουρού (με ειδικότητα τα μικρά πευκάκια). Εμφανώς εμπαθής με εξίσου εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, το συντακτικό και γενικότερα το χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, ο αναβαθμισμένος σε διευθυντή του ρ/σ Σκάι κατηγορείται για επανειλημμένη άσκηση ψυχολογικής τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του σταθμού, ενώ παράλληλα αποτελεί την πρώτη φωνή στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις στην ΕΣΗΕΑ, το δημόσιο, το συνδικαλισμό και την αριστερά. Ίσως η πιο επιτυχημένη στιγμή της καριέρας του, το περίφημο γιαούρτωμα με τον οποίο τον φιλοδώρησε το κοινό των Εξαρχείων, ως επιβράβευση για τον διαρκή αγώνα του υπέρ καθαρών πεζοδρομίων και ευημερούντων καταστηματαρχών της περιοχής.
Δημήτρης Οικονόμου - Βασίλης Λυριτζής: Τα «φερέφωνα», η «παιδική χαρά της πρωινής ενημέρωσης», οι «αιώνιοι κρατικοδίαιτοι». Το τηλεοπτικό ζεύγος Λυριτζή-Οικονόμου αποτελεί τμήμα της αμαρτωλής ομάδας της ΕΡΤ, με επικεφαλής τον Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο της κρατικής τηλεόρασης, νυν υπόδικο και κολλητό του Ρουσόπουλου), που βρήκε κυριολεκτικά καταφύγιο μετά την κατακραυγή για το νεοδημοκρατικό όργιο στη θερμή αγκαλιά του φίλου και συνοδοιπόρου Ι. Αλαφούζου. Το δίδυμο συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή του δήθεν αμερόληπτου και ανεξάρτητου σχολιασμού που εγκαινίασε στη χρυσή εποχή της ΝΕΤ (προφανώς αναφέρομαι στο αξίας 320.000 ευρώ ετησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους με την κρατική τηλεόραση - έκαστος! Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον ωφείλουν να διαφημίζουν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και κάθε ένα τέταρτο περίπου, τον «οικολογικό» σπόνσορα της εκπομπής Verbound (σ.σ. αυστριακή ιδιωτική εταιρεία παραγωγής ενέργειας που δραστηριοποείται στην Ελλάδα). Προφανώς δεν είναι τυχαία η συνεχής επίθεσή τους στη ΔΕΗ, αλλά γι' αυτό το θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.
Σε πολύ πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή τους (22 Ιουν 2010), αφού ο Β. Λυριτζής ανακάλυψε εντελώς ετεροχρονισμένα τους κατοχικούς όρους του μνημονίου, σχετικά με το ανεμπόδιστο δικαίωμα «απαλλοτρίωσης» οποιουδήποτε τμήματος της ελληνικής επικράτειας από τους πολυάριθμους δανειστές μας, ο Δ. Οικονόμου συμπλήρωσε ελάχιστα λεπτά αργότερα «κάθε σοβαρός πολιτικός θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ του μνημονίου για τη σωτηρία της χώρας». Σημειώνεται, ότι αγαπημένο χόμπι του Β. Λυριτζή αποτελεί το «πολιτισμένο» υβρεολόγιο προς όσους ακροατές του τολμούν να τον κρίνουν, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απειλή σε μία ακροάτρια του σταθμού ότι θα μας... λιθοβολήσει (σ.σ. προφανώς σε απάντηση κάποιου σχολίου του στυλ «θα σας πάρουν με τις πέτρες»).
Τέλλογλου, Παπαχελάς, Χρυσοχοΐδης (και ο νεαρός... Γιωτόπουλος)
---
Τάσος Τέλλογλου: Το «καλό παιδί», ο «διώκτης της διαφθοράς», ο «επιθεωρητής Κάλαχαν της ερευνητικής δημοσιογραφίας», αλλά κυρίως ο ... «οδηγός του τανκ». Ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα υποστήριξε την κατάλυση του πολιτεύματος κι έβαλε φερμουάρ στην έρευνα για το σκάνδαλο Siemens, έχει καταφέρει να πείσει χιλιάδες ανθρώπους για το «άμεμπτον» του χαρακτήρα του. Επειδή όμως ο θυμόσοφος λαός έχει ένα εξαιρετικό ρητό γι' αυτές τις περιπτώσεις, το οποίο αναφέρεται στη χαρά του αρχαιότερου επαγγέλματος του κόσμου, ακολουθεί το επίμαχο (και πρόσφατα διαγραμμένο από τον «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στο protagon.gr, στο οποίο ο «άμεμπτος» Τέλλογλου απαιτεί εδώ και τώρα κοινοβουλευτική δικτατορία:
«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες, για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς»
Παρενθετικά, αξίζει να σημειωθεί η απάντηση του επίσης αμφιλεγόμενου στιχουργού Άρη Δαβαράκη προς τον φίλο Τάσο: «Αυτό που σκέφτεσαι και προτείνεις είναι ο μόνος σωστός και λογικός δρόμος αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση εξ' άλλου είναι κρισιμότερη και από το 74 ακόμη». Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τόσο η άποψη όσο και γενικότερα το πρόσωπο του Δαβαράκη, αποτελούν ένα τυπικό δείγμα μίας απαξιωμένης και απολίτικης μεταπολιτευτικής γενιάς ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων.
Νίκος Υποφάντης: Το «ποντίκι που βρυχάται», ο «Ζήκος του Αλαφούζου», το «ball-boy του σπόνσορα». Άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που βρισκόταν στους δρόμους, για τρεις κι εξήντα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου να καλύψει από τα θέματα του ασφαλιστικού ως τις γεννήσεις κουταβιών στο Κουφόβουνο Έβρου, έως ότου μετατραπεί σε «πύρινο διώκτη των ΔΕΚΟ» στο νέο του ρόλο τού τριτοκλασάτου σχολιαστή στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Στη μικρή του ακόμη καριέρα στη θέση του τιμωρού των δημόσιων υπηρεσιών, ο Νίκος Υποφάντης έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενθουσιασμό, με κορυφαία στιγμή την συντονισμένη επίθεση (μετά του διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) εναντίον των υπαλλήλων της ΔΕΗ και των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ότι «κατεβάζουν τους διακόπτες». Μία υπόθεση η οποία μάλιστα έφτασε μέχρι και τον εισαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδά, για να καταλήξει σε πανηγυρική απαλλαγή των εργαζομένων. Εννοείται ότι μία ανάκληση ή και συγγνώμη, μετά το απαλλακτικό πόρισμα, ουδέποτε πέρασε τις ηλεκτρονικές διόδους του Σκάι.
Ωφείλω από την παραπάνω εξίσωση του Αλαφουζισμού να αφαιρέσω το όνομα του έντιμου δημοσιογράφου Αντώνη Καρκαγιάννανη, όχι μόνο τιμώντας έναν άνθρωπο που πρόσφατα απεβίωσε. Σημειώνω ωστόσο ότι είναι πολύ κρίμα (αν και συνηθισμένο φαινόμενο για αριστερούς, πρώην, νυν ή και κατά φαντασία) που συνέδεσε το όνομά του με έναν όμιλο βουτηγμένο στα παιχνίδια εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση κατάφερε να περισώσει την αξιοπρέπεια του εντύπου στο οποίο υπήρξε επικεφαλής, αν και κατά την άποψή μου η άσκηση ισορροπιών στην εφημερίδα υπήρξε με το πέρασμα του χρόνου -και ειδικά μετά την είσοδο της ομάδας Παπαχελά- περισσότερο προσχηματική παρά ουσιαστική. Εξαιρετικοί δημοσιογράφοι-αναλυτές, όπως οι Σταύρος Λυγερός, Παντελής Μπουκάλας, και Πέτρος Παπακωνσταντίνου, κοσμούν ένα έντυπο που έχει καταντήσει πολύ κατώτερο των ονομάτων τους.
«Hρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός» διαπιστώνει στο πασχαλιάτικο πρωτοσέλιδό της η «Καθημερινή» του κ. Αλαφούζου. Και τι μας προτείνει ως διέξοδο;
«Μια νέα εθνική συμφωνία», βασισμένη στις προτάσεις της Τράπεζας της Ελλάδος του κ. Προβόπουλου που «φαίνεται να συγκεντρώνουν ευρύτερη αποδοχή» (!!!) – βλέπε ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός).
Τι να εννοεί άραγε ο ποιητής; Ενωμένοι με ποιόν; Και υπο ποίον; Λέτε να ετοιμάζουν εκεί στο Παλαιό Φάληρο να βγάλουν από την ναφθαλίνη κανέναν εθνικό σωτήρα, ως αντίπαλο στον Γ. Σουφλιά που τον ετοιμάζει για τέτοιο ρόλο το άλλο στρατόπεδο της εκδοτικής διαπλοκής;
«Ένα κράτος πριβέ!»
Σε κάθε περίπτωση και επειδή γίνεται πολύ κουβέντα τελευταία για τον ρόλο του συγκροτήματος Αλαφούζου στις πολιτικές εξελίξεις, καλό είναι να υπενθυμίσουμε το ρόλο του, σε μια άλλη εποχή, τότε που στην κυβέρνηση βρισκόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά οι συνθήκες στη ΝΔ δεν ήταν και πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Οι συνθήκες εκείνες περιγράφονται συνοπτικά ως εξής:
- Συστηματική υπονόμευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από την τότε εσωκομματική αντιπολίτευση, με επικεφαλής την τριανδρία Έβερτ – Κανελλόπουλος – Δήμας.
- Η πολιτική και δημοσιογραφική επικαιρότητα κατακλυζόταν πάλι από μια ατέλειωτη σκανδαλολογία με επίκεντρο τις υποκλοπές.
- Στις αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τις επιθέσεις εναντίον της τότε κυβέρνησης της ΝΔ πρωτοστατούσε το συγκρότημα Αλαφούζου (με δημοσιογράφους όπως οι κ. Τράγκας και Κακαουνάκης).
Η σύγκρουση ήταν τέτοια που ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γιάννης Βούλτεψης, θα κάνει στο «Ελεύθερο Τύπο» της 27/5/93 την εξής καταπληκτική δήλωση: «Ο Αλαφούζος είναι ένα ιδιωτικόν κράτος. Ένα κράτος πριβέ! Με κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο και μια διακομματική κοινοβουλευτική ομάδα».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η E.O.N., Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, δημιουργήθηκε επί Κυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά με στόχο την ηθική προπαρασκευή των νέων με ομοψυχία. Ο Ιωάννης Μεταξάς έκρινε απαραίτητη για την πρόοδο του τόπου αλλά και για την σωστή άμυνα την ενότητα ενός πληθυσμού, του οποίου οι οικονομικές, κοινωνικές και μορφωτικές. διαφορές ήταν μεγάλες την εποχή εκείνη. Στις περιοχές Ηπείρου, Μακεδονίας και Θράκης που προσαρτήθηκαν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, αλλά και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τόσο οι γηγενείς ελληνικοί πληθυσμοί όσο και αυτοί που μετακινήθηκαν προς την Ελλάδα τότε και αργότερα και ιδίως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, αποτελούσαν ένα κόσμο με ποικίλα και διαφορετικά παρελθόντα, ιστορία και «διαλέκτους». Οι πρόσφυγες ιδίως, δεν είχαν ακόμα αφομοιωθεί. Η Ε.Ο.Ν. δημιουργήθηκε με σκοπό να ξεπεραστεί το πνεύμα του διχασμού και να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους νέους ανεξάρτητα από την καταγωγή τους και την προέλευσή τους. «Για να μπορεί το παιδί του φτωχού να ανταγωνισθεί το παιδί του πλούσιου» όπως έλεγε ο ίδιος ο Μεταξάς σε λόγους του.
Με την Οργάνωση της Νεολαίας ήθελε να δημιουργήσει στα παιδιά και τους νέους το ομαδικό πνεύμα, την έφεση προς εθελοντική προσφορά, την αλληλεγγύη, με παιγνίδια, αθληματισμό, γυμναστική, ελληνικούς δημοτικούς χορούς, θεατρικά δρώμενα, κατασκηνώσεις, ομάδες μουσικής, μπάντες μουσικής, παρελάσεις, οικιακές ασχολίες, μαγειρική, αγάπη προς τη φύση, φύτεμα δένρων, κλπ. Ετσι οδηγούνταν στην αναγνώριση των συνανθρώπων τους, την διάκριση και εκτίμηση των ικανοτέρων. Η πειθαρχία και ο σεβασμός στην ιεραρχία, ήταν απαραίτητα στοιχεία της εκπαίδευσης. Η δημιουργία αυτοπεποίθησης και οι πρωτοβουλίες ήταν το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης σε μια εποχή που τα κορίτσια, ιδίως στις πόλεις, ήταν συνήθως κλεισμένα στα σπίτια, στα δε χωριά απομονωμένα λόγω ελλείψεως ηλεκτρικού, τηλεφώνων, ραδιοφώνων, δρόμων, συγκοινωνιών, από την υπόλοιπη Ελλάδα των πόλεων και τον υπόλοιπο τον κόσμο.
Στις Εθνικές επετείους η Ε.Ο.Ν έκανε παρελάσεις, μία εκδήλωση που ενίσχυε το ομαδικό πνεύμα και το εθνικό φρόνημα. Παρελάσεις έκαναν παλαιότερα και οι Πρόσκοποι, και μάλλιστα με πραγματικό οπλισμό του πεζικού, όπως βλέπουμε στο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ 1926.
Ο λόγος που καταργήθηκε ο Προσκοπισμός ήταν η ανάγκη να ενισχυθεί η ενότητα του Έθνους. Ο Προσκοπισμός είχε την πηγή του στην Αγγλία και από την Αγγλία κατευθυνόταν. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει ο Ι. Μεταξάς. Η κατάργηση του προσκοπισμού έγινε με ευγένεια και προηγούμενη συνεννόηση με τους Αρχηγούς του. Η οργάνωση και οι δραστηριότητες της Νεολαίας ήταν παράλληλες με των προσκόπων. Οι παρελάσεις ήταν έθιμο στρατιωτικό, θρησκευτικό παλαιό όσο και η Ελλάδα, ας θυμηθούμε τα Παναθήναια κλπ.
Περί τα εκατό και πλέον μικρά ενημερωτικά τεύχη τυπώθηκαν με οδηγίες προς τους βαθμοφόρους, που έπρεπε να εκπαιδευτούν αμέσως, προκειμένου να προσφέρουν διδακτική ύλη για την δημιουργία των ομάδων και την ομαδική απασχόληση και ενημέρωση. Αλλα ήταν με τραγούδια και παιγνίδια για ομάδες, οδηγίες για διάφορες δραστηριότητες, κατασκηνώσεις, παραινέσεις για κόσμια συμπεριφορά.
Οι ομάδες των μεγαλυτέρων παιδιών και φοιτητών εκπαιδεύονταν σε διαφορετικές δραστηριότητες, ναυτικές και αεροναυτικές, γνώση της αεράμυνας, πρώτες βοήθειες, μεταφορά τραυματιών, πυρόσβεση, συμπαράσταση προσφορά σε ασθενείς και ηλικιωμένους, ακόμα και μερικές στρατιωτικές ασκήσεις για τις ηλικίες που θα αποτελούσαν την εφεδρεία στο μέτωπο.
Η κριτική ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ετοίμαζε πραιτοριανούς είναι το λιγότερο γελοία. Ποιόν να προστατέψουν; Αυτόν που είχε αφιερώσει τη ζωή του και ήταν έτοιμος από τα νιάτα του να πεθάνει για την Ελλάδα;
Ο Ιωάννης Μεταξάς οδήγησε σαν προνοητικός πατέρας την Νεολαία στο δρόμο που θα εξασφάλιζε την επιβίωση της, θα περιόριζε τους κινδύνους, μέσα στη δίνη του πολέμου με υπεύθυνους αρχηγούς και αισιόδοξα συνθήματα
Ένα περιοδικό με τίτλο «ή Νεολαία» άρχισε να τυπώνεται και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1938. Τα συνθήματα που έχει ήδη στην πρώτη σελίδα μαρτυρούν το λόγο υπάρξεως της.
«Πρέπει μέσα εις την κοινωνίαν να είσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος, ούτως ώστε όλη η Κοινωνία να στρέφη τα βλέμματά της πρός σάς με αγάπην και ενθουσιασμόν.
Πρέπει να είσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος μέσα εις τα σπίτια σας, πρότυπα τιμής και καθήκοντος μέσα εις τάς οικογενείας με τας οποίας συνδέεσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος όπου ευρίσκεσθε».
«η Νεολαία» Έτος 1ον Φύλλον 10 17 Δεκεμβρίου 1938.
Μέλη της Ε.Ο.Ν μετά την είσοδο των Γερμανών, παρά την διάλυσή της από τον Πρωθυπουργό Τσολάκογλου,
δημιούργησαν τις αντιστασιακές οργανώσεις ΣΠΙΘΑ (γυναίκες) και ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΜΙΤΑΤΟ (άνδρες).
Σύμβολο της Ε.Ο.Ν.
Εορτή Ε.Ο.Ν. 1939
Σημαίες Ε.Ο.Ν.
Ενημερωτικά Τεύχη
Διαταγή Κ.Υ.Α.Μ
Copyright © 2009 by Ioanna Phoca
e-mail | Guest Book | Ερωτήσεις | Επίκαιρα
Creative Commons License
Ιωάννης Μεταξάς αναφορά Ιωάννα Φωκά διέπεται από άδεια Creative Commons Αναφορά-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Unported..
Αποσπάσματα από το Ημερολόγιο του Ι. Μεταξά
19.5.40. Ε.Ο.Ν. Θέατρον Ηρώδου. Χάρμα ψυχής...
23.5.40. Ολη μέρα με την Ε.Ο.Ν..Μόνη παρηγοριά μου...
26.5.40. Καλλιτεχνική έκθεσις ΕΟΝ...Εγέμισε η ψυχή μου...
8.8.40. Αυτή είναι η ελπίς μου: η Ε.Ο.Ν....
11.8.40. Ζούμπερι. Σκαπανάκια. Γαλήνη Ψυχής...
"Ελευθέρας" μέλους Δ.Α.Σ.
Τα αποτελέσματα αυτής της εκπαίδευσης απέβησαν πολύτιμα στον πόλεμο και άμεσα βοήθησαν όταν ξαφνικά με την επιστράτευση άδειασαν θέσεις από δημόσιες υπηρεσίες και εργοστάσια, με παραγωγή ζωτικής σημασίας για τους πολίτες. Με την έναρξη του πολέμου μια νέα υπηρεσία της Ε.Ο.Ν. άρχισε αμέσως να λειτουργεί η Κ.Υ.Α.Μ. Κρατική Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου, που φρόντιζε να επανδρώνει με μέλη της Ε.Ο.Ν τις κρατικές υπηρεσίες. Φάκελλοι που δεν έπρεπε να ανοιχθούν παρά μόνο όταν δοθεί διαταγή, περιείχαν τις εντολές και τη θέση που θα καταλάμβανε έκαστος αντικαθιστώντας τους στρατεύσιμους πολίτες, όριζε σε ποιά ακριβώς υπηρεσία στην κάθε πόλη και εργοστάσιο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει η επιστράτευση με ταχύ ρυθμό, χωρίς να προκύψει χάος. Να είναι έτοιμες οι εφεδρείες των νοσοκομείων, και να βρεθούν όλοι εκεί που το καθήκον προς την πατρίδα τους έταζε. Το σχετικό αρχείο έχει κατατεθεί στα Γ.Α.Κ.
Αλλες ομάδες της Νεολαίας εντάχθηκαν στην Π.Υ.Α.Μ. Πολιτική Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου. Όταν έμειναν ακαλλιέργητα χωράφια βοήθησαν τα παιδιά της Ε.Ο.Ν. Όταν ο αριθμός των νοσοκόμων δεν επαρκούσε βοήθησαν νέοι και νέες της Ε.Ο.Ν. Παρηγοριά στους τραυματίες στρατιώτες πρόσφεραν ομάδες νέων κοριτσιών που ξενύχτησαν στο προσκεφάλι, που έγραψαν γράμματα και τα έστειλαν στο μέτωπο, που δημιούργησαν καλλιτεχνικές εορτές. Μέλη της Δ.Α.Σ. επάνδρωσαν την Κ.Υ.Κεντρική Υπηρεσία. Σε όλους παρήχονταν εισητήρια ελευθέρας διακίνησης στα μέσα συγκοινωνίας. (video από το αρχείο της ΕΤ1 και κείμενα από το ημερολόγιο του Γεωργίου Θεοτοκά)
Αν και κατά πόσον πέτυχε η οργάνωση τους στόχους του Μεταξά φαίνεται από το αποτέλεσμα και τις φωτογραφίες. Πρόσωπα με χαμόγελα, με αισιοδοξία, αγάπη και χαρά. Όλοι μιλούν για την ομοψυχία απέναντι στον εχθρό. ’ραγε μόνη της έγινε; Γιατί δεν υπήρχε αυτή η ομοψυχία και προ της 4ης Αυγούστου; Γιατί δεν κράτησε το πνεύμα της ομοψυχίας μετά την είσοδο των Γερμανών; Η πειθαρχία δεν είναι πάντα ευχάριστη σε όλους, αλλά η πειθαρχία σώζει στον πόλεμο. Αυτήν την πειθαρχία προσπάθησε μέσω της οργανώσεως Νεολαίας να εμφυσήσει στα μέλη της και στον ελληνικό λαό. Δεν αποκλείεται μέσα στη τεράστια αυτή οργάνωση να έγιναν και λάθη. Ας αναλογισθούμε σε τι χρόνο έγιναν.
Εχει πλάκα...
Ο Μεταξας έστελνε τη "Νεολαία" του να φυτεύει δένδρα... όπως ο Αλαφούζος... Ο Σωτήρας του Τόπου... Μήπως χρειάζεται τελικα ο ανθρωπος ψυχίατρο???
Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός». Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι». Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του ... κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;
Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ' οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.
Η "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της
Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα
Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου να σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν ... απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.
Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε: «Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004). Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες: « ...ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο Ριζοσπάστης' γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα ... Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010). Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!
Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα ...
Πελατειακές σχέσεις που εκτίθενται λόγω... τυπογραφικού λάθους.
Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτών γνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του '50 και του 60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του '80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ ... κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της: «Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο», Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001. Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορία έφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).
Ιωάννης Αλαφούζος: Οικολόγος, Ανθρωπιστής, Πατριώτης. Η βιτρίνα του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου ενός απόλυτα παρασιτικού εφοπλιστικού λόμπι.
---
Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα
Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του '70 και το '80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002
Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1». Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα ...», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007
Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά, επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:
«H απύθμενη προπαγάνδα για τα "μονοπύθμενα", που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα "σπίρτα" της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» ... «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 ("Ανώνυμο").
«K. Kαραμανλης - Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» ...; «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. "Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο γιες-μαν', δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας", τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003. Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί ...
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του: «"Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί;" διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003.
Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι' αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):
« ...σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» ... «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της "Καθημερινής" είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της "Καθημερινής" είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009
Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ο υπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και ο διοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.
Η λίστα της ντροπής
Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου - Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και... CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) και Μάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).
Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:
«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα "ως ακροατής" (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» ... «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», "Ιός", 30 Οκτ 2004
Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για ... «φίμωση»!
Άρης Πορτοσάλτε: επικεφαλής "μαντρόσκυλο" του ρ/σ Σκάι
---
Ο θίασος του Αλαφουζισμού
Από τον όμιλο Αλαφούζου έχουν κατά καιρούς περάσει σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Αν τους αθροίσουμε με εκείνους που «ευδοκίμησαν» στον έτερο όμιλο πολιτικής διαπλοκής, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, τότε μιλάμε για το σύνολο των καθεστωτικών δημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να σερβίρουν την κυβερνητική πραγματικότητα (ως αντικατάστατο της ... πραγματικής), τα τελευταία χρόνια. Από το μακαρίτη Κακαουνάκη και τον Τράγκα, έως τον Ευαγγελάτο και τη Στάη, ο Σκάι και η Καθημερινή αποτελούν σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας - και κυρίως της μαύρης πλευράς της. Πολλοί από αυτούς ταίριαξαν το προσωπικό τους στυλ με τις επιταγές του Ομίλου, ενώ άλλοι απλώς παρακολούθησαν τη γραμμή του σταθμού και της εφημερίδας σα φανατισμένα στρατιωτάκια. Στη σημερινή εποχή, το δίδυμο Παπαχελά-Παπαδημητρίου δίνει τον τόνο της «ενημέρωσης» στην εφημερίδα και το ραδιοφωνικό σταθμό αντίστοιχα. Μετά το συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τον επίσης συντονισμένο αντιμητσοτακισμό, τον άκρως ενθουσιώδη σημιτισμό και τον απολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρά έχει η «διεθνοποίηση» της γραμμής του ομίλου, υπέρ του μνημονίου και του ΔΝΤ. Οι εμπορικές δυνατότητες που ανοίγονται για κατασκευαστές και εφοπλιστές σε μία περίοδο που το κράτος ξεπουλιέται μισοτιμής και το δημόσιο είναι έτοιμο να αλωθεί από τους ιδιώτες για μία δεκάρα, ο αδίστακτος -όπως έχει αποδειχτεί- Ι. Αλαφούζος δεν πρόκειται να αφήσει ούτε μισή ευκαιρία να πάει χαμένη. Ειδικά μέσα στο 2010 η καθοδήγηση στο τι λέγεται, τι γράφεται, αλλά και το τι και ποιος κόβεται και αποσιωπάται, είναι ολοφάνερη, άκρως επιθετική, πολύ συχνά αισχρή και σε μόνιμη βάση αντιδεοντολογική. Ο «θίασος» του Αλαφούζου απαρτίζεται από πιστά σκυλιά που ταϊζονται για πολλά χρόνια από τη διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους αστέρες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και σχεδόν όλη την αμαρτωλή ομάδα της καραμανλικής/ρουσοπουλικής ΕΡΤ. Απολαύστε τους:
Αλέξης Παπαχελάς: Το «αμερικανάκι», ο «άνθρωπος της CIA», ο «υπάλληλος του Λευκού Οίκου», ο «Mr. Bilderberg». Πολλά έχουν ακουστεί για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές της όζουσας ελληνικής δημοσιογραφίας. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τον Αλέξη Παπαχελά, είναι σίγουρο ότι η είσοδός του στον όμιλο Αλαφούζου υπήρξε αρκούντως επεισοδιακή και χρονικά ταυτισμένη με μία θεαματική κλιμάκωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Για το γνήσιο αυτό προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», είναι προτιμότερο να αφήσουμε να μιλήσουν τα πρόσφατα κείμενά:
«Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από λαμογιές'» ... «Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβ 2010
«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν ο καθένας από μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την παρτίδα. Ο μεν κ. Παπανδρέου αν υπερβεί εαυτόν και ΠΑΣΟΚ και τα αλλάξει όλα, ο δε κ. Σαμαράς αν σταματήσει να μοιάζει με τον ηγέτη της περεστρόικα της Ν.Δ. περιβαλλόμενος από όλους τους Σουσλώφ του παρελθόντος. Και οι δύο πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους» ... «Με άλλα λόγια, ο κ. Βγενόπουλος μπορεί να κάνει ή να μην κάνει για το αφόρητο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής, μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο», Καθημερινή, 21 Απρ 2010
Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ο «κομμουνιστοφάγος», η «ερωμένη του ΔΝΤ», το «γιουσουφάκι του τραπεζίτη». Σε δύο βάρδιες, μία πρωινή στο ραδιόφωνο και μία βραδινή στο δελτίο ειδήσεων, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου -πρώην κρατικοδίαιτο τραπεζικό στέλεχος- έχει αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε (ακρο)δεξιού μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα να απαξιώσει, καταπολεμήσει και -ει δυνατόν- εξοστρακίσει κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε κινητοποίηση, προερχόμενη από τα αριστερά (της ακροδεξιάς).
Αγαπημένο του θέμα, η συνδικαλιστική δράση του ΠΑΜΕ, για το οποίο δεν κρύβει την επιθυμία να επιστρέψει το Ιδιώνυμο. Το παρακάτω είναι ένα τυχαίο δείγμα (γραπτό) των αναρίθμητων κατά μέτωπο επιθέσεων στο ΚΚΕ, στα οποία καθημερινά επιδίδεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του '74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας (σ.σ. ακριβώς τα ίδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης στη βουλή). Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα», Καθημερινή, 12 Ιουν 2010
Ξεχωρίζει η συμπόνοια που δείχνει προς κάθε αναξιοπαθούσα ομάδα, όπως εκείνη των τραπεζιτών και του ΔΝΤ («Μα όπου παει το καημένο το ΔΝΤ, το πρώτο πράγμα που φροντίζει είναι η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Η πλήρης και ένθερμη υποστήριξη του Μνημονίου από τον λάτρη αυτόν της κάθε «τρόικας» τραπεζιτών και διεθνών πλιατσικολόγων απεικονίζεται γλαφυρότατα στο παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε το ολόκληρο εδώ, αν μπορείτε να το υποστείτε):
«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει καθήκον να αλλάξει την κυβέρνησή του. Να αναγνωρίσει, ως άλλος αισχύλειος Αίγισθος, πόσο δίκιο έχει ο Χορός όταν του θυμίζει πως είναι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Οσο περισσότερο καθυστερεί τη, συνετή και με μέτρο, εφαρμογή του Μνημονίου τόσο θα ενισχύει τους βαθύτερους λόγους που έχουν κάποιοι «σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ» να κατατρώγουν το λαϊκό έρεισμα της πρωθυπουργίας του και να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των πράξεων της κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ιουν 2010
Μπάμπης Παπαδημητρίου: το (πρώην) τραπεζικό στέλεχος που επιθυμεί την επιστροφή του Ιδιώνυμου
Άρης Πορτοσάλτε: Ο «κωπηλάτης της γαλέρας», ο «δυσλεξικός ρήτωρ», ο «Δήμος Σταρένιος του Σκάι», ο «Γκρούεζας των ερτζιανών». Από τους βετεράνους του Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε βρήκε ίσως το μοναδικό χώρο που θα μπορούσε να κάνει τόσο πετυχημένη καριέρα σκυλιού της διεύθυνσης, όπου και ξημεροβραδιάζεται σε εναλλασσόμενους ρόλους ραδιοφωνικού παραγωγού, σχολιαστή, οικονομικού αναλυτή, κοινωνικού επιστήμονα, ρεπόρτερ (πού και πού) αλλά και κηπουρού (με ειδικότητα τα μικρά πευκάκια). Εμφανώς εμπαθής με εξίσου εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, το συντακτικό και γενικότερα το χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, ο αναβαθμισμένος σε διευθυντή του ρ/σ Σκάι κατηγορείται για επανειλημμένη άσκηση ψυχολογικής τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του σταθμού, ενώ παράλληλα αποτελεί την πρώτη φωνή στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις στην ΕΣΗΕΑ, το δημόσιο, το συνδικαλισμό και την αριστερά. Ίσως η πιο επιτυχημένη στιγμή της καριέρας του, το περίφημο γιαούρτωμα με τον οποίο τον φιλοδώρησε το κοινό των Εξαρχείων, ως επιβράβευση για τον διαρκή αγώνα του υπέρ καθαρών πεζοδρομίων και ευημερούντων καταστηματαρχών της περιοχής.
Δημήτρης Οικονόμου - Βασίλης Λυριτζής: Τα «φερέφωνα», η «παιδική χαρά της πρωινής ενημέρωσης», οι «αιώνιοι κρατικοδίαιτοι». Το τηλεοπτικό ζεύγος Λυριτζή-Οικονόμου αποτελεί τμήμα της αμαρτωλής ομάδας της ΕΡΤ, με επικεφαλής τον Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο της κρατικής τηλεόρασης, νυν υπόδικο και κολλητό του Ρουσόπουλου), που βρήκε κυριολεκτικά καταφύγιο μετά την κατακραυγή για το νεοδημοκρατικό όργιο στη θερμή αγκαλιά του φίλου και συνοδοιπόρου Ι. Αλαφούζου. Το δίδυμο συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή του δήθεν αμερόληπτου και ανεξάρτητου σχολιασμού που εγκαινίασε στη χρυσή εποχή της ΝΕΤ (προφανώς αναφέρομαι στο αξίας 320.000 ευρώ ετησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους με την κρατική τηλεόραση - έκαστος! Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον ωφείλουν να διαφημίζουν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και κάθε ένα τέταρτο περίπου, τον «οικολογικό» σπόνσορα της εκπομπής Verbound (σ.σ. αυστριακή ιδιωτική εταιρεία παραγωγής ενέργειας που δραστηριοποείται στην Ελλάδα). Προφανώς δεν είναι τυχαία η συνεχής επίθεσή τους στη ΔΕΗ, αλλά γι' αυτό το θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.
Σε πολύ πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή τους (22 Ιουν 2010), αφού ο Β. Λυριτζής ανακάλυψε εντελώς ετεροχρονισμένα τους κατοχικούς όρους του μνημονίου, σχετικά με το ανεμπόδιστο δικαίωμα «απαλλοτρίωσης» οποιουδήποτε τμήματος της ελληνικής επικράτειας από τους πολυάριθμους δανειστές μας, ο Δ. Οικονόμου συμπλήρωσε ελάχιστα λεπτά αργότερα «κάθε σοβαρός πολιτικός θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ του μνημονίου για τη σωτηρία της χώρας». Σημειώνεται, ότι αγαπημένο χόμπι του Β. Λυριτζή αποτελεί το «πολιτισμένο» υβρεολόγιο προς όσους ακροατές του τολμούν να τον κρίνουν, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απειλή σε μία ακροάτρια του σταθμού ότι θα μας... λιθοβολήσει (σ.σ. προφανώς σε απάντηση κάποιου σχολίου του στυλ «θα σας πάρουν με τις πέτρες»).
Τέλλογλου, Παπαχελάς, Χρυσοχοΐδης (και ο νεαρός... Γιωτόπουλος)
---
Τάσος Τέλλογλου: Το «καλό παιδί», ο «διώκτης της διαφθοράς», ο «επιθεωρητής Κάλαχαν της ερευνητικής δημοσιογραφίας», αλλά κυρίως ο ... «οδηγός του τανκ». Ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα υποστήριξε την κατάλυση του πολιτεύματος κι έβαλε φερμουάρ στην έρευνα για το σκάνδαλο Siemens, έχει καταφέρει να πείσει χιλιάδες ανθρώπους για το «άμεμπτον» του χαρακτήρα του. Επειδή όμως ο θυμόσοφος λαός έχει ένα εξαιρετικό ρητό γι' αυτές τις περιπτώσεις, το οποίο αναφέρεται στη χαρά του αρχαιότερου επαγγέλματος του κόσμου, ακολουθεί το επίμαχο (και πρόσφατα διαγραμμένο από τον «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στο protagon.gr, στο οποίο ο «άμεμπτος» Τέλλογλου απαιτεί εδώ και τώρα κοινοβουλευτική δικτατορία:
«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες, για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς»
Παρενθετικά, αξίζει να σημειωθεί η απάντηση του επίσης αμφιλεγόμενου στιχουργού Άρη Δαβαράκη προς τον φίλο Τάσο: «Αυτό που σκέφτεσαι και προτείνεις είναι ο μόνος σωστός και λογικός δρόμος αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση εξ' άλλου είναι κρισιμότερη και από το 74 ακόμη». Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τόσο η άποψη όσο και γενικότερα το πρόσωπο του Δαβαράκη, αποτελούν ένα τυπικό δείγμα μίας απαξιωμένης και απολίτικης μεταπολιτευτικής γενιάς ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων.
Νίκος Υποφάντης: Το «ποντίκι που βρυχάται», ο «Ζήκος του Αλαφούζου», το «ball-boy του σπόνσορα». Άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που βρισκόταν στους δρόμους, για τρεις κι εξήντα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου να καλύψει από τα θέματα του ασφαλιστικού ως τις γεννήσεις κουταβιών στο Κουφόβουνο Έβρου, έως ότου μετατραπεί σε «πύρινο διώκτη των ΔΕΚΟ» στο νέο του ρόλο τού τριτοκλασάτου σχολιαστή στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Στη μικρή του ακόμη καριέρα στη θέση του τιμωρού των δημόσιων υπηρεσιών, ο Νίκος Υποφάντης έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενθουσιασμό, με κορυφαία στιγμή την συντονισμένη επίθεση (μετά του διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) εναντίον των υπαλλήλων της ΔΕΗ και των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ότι «κατεβάζουν τους διακόπτες». Μία υπόθεση η οποία μάλιστα έφτασε μέχρι και τον εισαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδά, για να καταλήξει σε πανηγυρική απαλλαγή των εργαζομένων. Εννοείται ότι μία ανάκληση ή και συγγνώμη, μετά το απαλλακτικό πόρισμα, ουδέποτε πέρασε τις ηλεκτρονικές διόδους του Σκάι.
Ωφείλω από την παραπάνω εξίσωση του Αλαφουζισμού να αφαιρέσω το όνομα του έντιμου δημοσιογράφου Αντώνη Καρκαγιάννανη, όχι μόνο τιμώντας έναν άνθρωπο που πρόσφατα απεβίωσε. Σημειώνω ωστόσο ότι είναι πολύ κρίμα (αν και συνηθισμένο φαινόμενο για αριστερούς, πρώην, νυν ή και κατά φαντασία) που συνέδεσε το όνομά του με έναν όμιλο βουτηγμένο στα παιχνίδια εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση κατάφερε να περισώσει την αξιοπρέπεια του εντύπου στο οποίο υπήρξε επικεφαλής, αν και κατά την άποψή μου η άσκηση ισορροπιών στην εφημερίδα υπήρξε με το πέρασμα του χρόνου -και ειδικά μετά την είσοδο της ομάδας Παπαχελά- περισσότερο προσχηματική παρά ουσιαστική. Εξαιρετικοί δημοσιογράφοι-αναλυτές, όπως οι Σταύρος Λυγερός, Παντελής Μπουκάλας, και Πέτρος Παπακωνσταντίνου, κοσμούν ένα έντυπο που έχει καταντήσει πολύ κατώτερο των ονομάτων τους.
«Hρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός» διαπιστώνει στο πασχαλιάτικο πρωτοσέλιδό της η «Καθημερινή» του κ. Αλαφούζου. Και τι μας προτείνει ως διέξοδο;
«Μια νέα εθνική συμφωνία», βασισμένη στις προτάσεις της Τράπεζας της Ελλάδος του κ. Προβόπουλου που «φαίνεται να συγκεντρώνουν ευρύτερη αποδοχή» (!!!) – βλέπε ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός).
Τι να εννοεί άραγε ο ποιητής; Ενωμένοι με ποιόν; Και υπο ποίον; Λέτε να ετοιμάζουν εκεί στο Παλαιό Φάληρο να βγάλουν από την ναφθαλίνη κανέναν εθνικό σωτήρα, ως αντίπαλο στον Γ. Σουφλιά που τον ετοιμάζει για τέτοιο ρόλο το άλλο στρατόπεδο της εκδοτικής διαπλοκής;
«Ένα κράτος πριβέ!»
Σε κάθε περίπτωση και επειδή γίνεται πολύ κουβέντα τελευταία για τον ρόλο του συγκροτήματος Αλαφούζου στις πολιτικές εξελίξεις, καλό είναι να υπενθυμίσουμε το ρόλο του, σε μια άλλη εποχή, τότε που στην κυβέρνηση βρισκόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά οι συνθήκες στη ΝΔ δεν ήταν και πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Οι συνθήκες εκείνες περιγράφονται συνοπτικά ως εξής:
- Συστηματική υπονόμευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από την τότε εσωκομματική αντιπολίτευση, με επικεφαλής την τριανδρία Έβερτ – Κανελλόπουλος – Δήμας.
- Η πολιτική και δημοσιογραφική επικαιρότητα κατακλυζόταν πάλι από μια ατέλειωτη σκανδαλολογία με επίκεντρο τις υποκλοπές.
- Στις αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τις επιθέσεις εναντίον της τότε κυβέρνησης της ΝΔ πρωτοστατούσε το συγκρότημα Αλαφούζου (με δημοσιογράφους όπως οι κ. Τράγκας και Κακαουνάκης).
Η σύγκρουση ήταν τέτοια που ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γιάννης Βούλτεψης, θα κάνει στο «Ελεύθερο Τύπο» της 27/5/93 την εξής καταπληκτική δήλωση: «Ο Αλαφούζος είναι ένα ιδιωτικόν κράτος. Ένα κράτος πριβέ! Με κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο και μια διακομματική κοινοβουλευτική ομάδα».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η E.O.N., Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, δημιουργήθηκε επί Κυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά με στόχο την ηθική προπαρασκευή των νέων με ομοψυχία. Ο Ιωάννης Μεταξάς έκρινε απαραίτητη για την πρόοδο του τόπου αλλά και για την σωστή άμυνα την ενότητα ενός πληθυσμού, του οποίου οι οικονομικές, κοινωνικές και μορφωτικές. διαφορές ήταν μεγάλες την εποχή εκείνη. Στις περιοχές Ηπείρου, Μακεδονίας και Θράκης που προσαρτήθηκαν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, αλλά και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τόσο οι γηγενείς ελληνικοί πληθυσμοί όσο και αυτοί που μετακινήθηκαν προς την Ελλάδα τότε και αργότερα και ιδίως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, αποτελούσαν ένα κόσμο με ποικίλα και διαφορετικά παρελθόντα, ιστορία και «διαλέκτους». Οι πρόσφυγες ιδίως, δεν είχαν ακόμα αφομοιωθεί. Η Ε.Ο.Ν. δημιουργήθηκε με σκοπό να ξεπεραστεί το πνεύμα του διχασμού και να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους νέους ανεξάρτητα από την καταγωγή τους και την προέλευσή τους. «Για να μπορεί το παιδί του φτωχού να ανταγωνισθεί το παιδί του πλούσιου» όπως έλεγε ο ίδιος ο Μεταξάς σε λόγους του.
Με την Οργάνωση της Νεολαίας ήθελε να δημιουργήσει στα παιδιά και τους νέους το ομαδικό πνεύμα, την έφεση προς εθελοντική προσφορά, την αλληλεγγύη, με παιγνίδια, αθληματισμό, γυμναστική, ελληνικούς δημοτικούς χορούς, θεατρικά δρώμενα, κατασκηνώσεις, ομάδες μουσικής, μπάντες μουσικής, παρελάσεις, οικιακές ασχολίες, μαγειρική, αγάπη προς τη φύση, φύτεμα δένρων, κλπ. Ετσι οδηγούνταν στην αναγνώριση των συνανθρώπων τους, την διάκριση και εκτίμηση των ικανοτέρων. Η πειθαρχία και ο σεβασμός στην ιεραρχία, ήταν απαραίτητα στοιχεία της εκπαίδευσης. Η δημιουργία αυτοπεποίθησης και οι πρωτοβουλίες ήταν το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης σε μια εποχή που τα κορίτσια, ιδίως στις πόλεις, ήταν συνήθως κλεισμένα στα σπίτια, στα δε χωριά απομονωμένα λόγω ελλείψεως ηλεκτρικού, τηλεφώνων, ραδιοφώνων, δρόμων, συγκοινωνιών, από την υπόλοιπη Ελλάδα των πόλεων και τον υπόλοιπο τον κόσμο.
Στις Εθνικές επετείους η Ε.Ο.Ν έκανε παρελάσεις, μία εκδήλωση που ενίσχυε το ομαδικό πνεύμα και το εθνικό φρόνημα. Παρελάσεις έκαναν παλαιότερα και οι Πρόσκοποι, και μάλλιστα με πραγματικό οπλισμό του πεζικού, όπως βλέπουμε στο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ 1926.
Ο λόγος που καταργήθηκε ο Προσκοπισμός ήταν η ανάγκη να ενισχυθεί η ενότητα του Έθνους. Ο Προσκοπισμός είχε την πηγή του στην Αγγλία και από την Αγγλία κατευθυνόταν. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποφύγει ο Ι. Μεταξάς. Η κατάργηση του προσκοπισμού έγινε με ευγένεια και προηγούμενη συνεννόηση με τους Αρχηγούς του. Η οργάνωση και οι δραστηριότητες της Νεολαίας ήταν παράλληλες με των προσκόπων. Οι παρελάσεις ήταν έθιμο στρατιωτικό, θρησκευτικό παλαιό όσο και η Ελλάδα, ας θυμηθούμε τα Παναθήναια κλπ.
Περί τα εκατό και πλέον μικρά ενημερωτικά τεύχη τυπώθηκαν με οδηγίες προς τους βαθμοφόρους, που έπρεπε να εκπαιδευτούν αμέσως, προκειμένου να προσφέρουν διδακτική ύλη για την δημιουργία των ομάδων και την ομαδική απασχόληση και ενημέρωση. Αλλα ήταν με τραγούδια και παιγνίδια για ομάδες, οδηγίες για διάφορες δραστηριότητες, κατασκηνώσεις, παραινέσεις για κόσμια συμπεριφορά.
Οι ομάδες των μεγαλυτέρων παιδιών και φοιτητών εκπαιδεύονταν σε διαφορετικές δραστηριότητες, ναυτικές και αεροναυτικές, γνώση της αεράμυνας, πρώτες βοήθειες, μεταφορά τραυματιών, πυρόσβεση, συμπαράσταση προσφορά σε ασθενείς και ηλικιωμένους, ακόμα και μερικές στρατιωτικές ασκήσεις για τις ηλικίες που θα αποτελούσαν την εφεδρεία στο μέτωπο.
Η κριτική ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ετοίμαζε πραιτοριανούς είναι το λιγότερο γελοία. Ποιόν να προστατέψουν; Αυτόν που είχε αφιερώσει τη ζωή του και ήταν έτοιμος από τα νιάτα του να πεθάνει για την Ελλάδα;
Ο Ιωάννης Μεταξάς οδήγησε σαν προνοητικός πατέρας την Νεολαία στο δρόμο που θα εξασφάλιζε την επιβίωση της, θα περιόριζε τους κινδύνους, μέσα στη δίνη του πολέμου με υπεύθυνους αρχηγούς και αισιόδοξα συνθήματα
Ένα περιοδικό με τίτλο «ή Νεολαία» άρχισε να τυπώνεται και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1938. Τα συνθήματα που έχει ήδη στην πρώτη σελίδα μαρτυρούν το λόγο υπάρξεως της.
«Πρέπει μέσα εις την κοινωνίαν να είσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος, ούτως ώστε όλη η Κοινωνία να στρέφη τα βλέμματά της πρός σάς με αγάπην και ενθουσιασμόν.
Πρέπει να είσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος μέσα εις τα σπίτια σας, πρότυπα τιμής και καθήκοντος μέσα εις τάς οικογενείας με τας οποίας συνδέεσθε πρότυπα τιμής και καθήκοντος όπου ευρίσκεσθε».
«η Νεολαία» Έτος 1ον Φύλλον 10 17 Δεκεμβρίου 1938.
Μέλη της Ε.Ο.Ν μετά την είσοδο των Γερμανών, παρά την διάλυσή της από τον Πρωθυπουργό Τσολάκογλου,
δημιούργησαν τις αντιστασιακές οργανώσεις ΣΠΙΘΑ (γυναίκες) και ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΜΙΤΑΤΟ (άνδρες).
Σύμβολο της Ε.Ο.Ν.
Εορτή Ε.Ο.Ν. 1939
Σημαίες Ε.Ο.Ν.
Ενημερωτικά Τεύχη
Διαταγή Κ.Υ.Α.Μ
Copyright © 2009 by Ioanna Phoca
e-mail | Guest Book | Ερωτήσεις | Επίκαιρα
Creative Commons License
Ιωάννης Μεταξάς αναφορά Ιωάννα Φωκά διέπεται από άδεια Creative Commons Αναφορά-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Unported..
Αποσπάσματα από το Ημερολόγιο του Ι. Μεταξά
19.5.40. Ε.Ο.Ν. Θέατρον Ηρώδου. Χάρμα ψυχής...
23.5.40. Ολη μέρα με την Ε.Ο.Ν..Μόνη παρηγοριά μου...
26.5.40. Καλλιτεχνική έκθεσις ΕΟΝ...Εγέμισε η ψυχή μου...
8.8.40. Αυτή είναι η ελπίς μου: η Ε.Ο.Ν....
11.8.40. Ζούμπερι. Σκαπανάκια. Γαλήνη Ψυχής...
"Ελευθέρας" μέλους Δ.Α.Σ.
Τα αποτελέσματα αυτής της εκπαίδευσης απέβησαν πολύτιμα στον πόλεμο και άμεσα βοήθησαν όταν ξαφνικά με την επιστράτευση άδειασαν θέσεις από δημόσιες υπηρεσίες και εργοστάσια, με παραγωγή ζωτικής σημασίας για τους πολίτες. Με την έναρξη του πολέμου μια νέα υπηρεσία της Ε.Ο.Ν. άρχισε αμέσως να λειτουργεί η Κ.Υ.Α.Μ. Κρατική Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου, που φρόντιζε να επανδρώνει με μέλη της Ε.Ο.Ν τις κρατικές υπηρεσίες. Φάκελλοι που δεν έπρεπε να ανοιχθούν παρά μόνο όταν δοθεί διαταγή, περιείχαν τις εντολές και τη θέση που θα καταλάμβανε έκαστος αντικαθιστώντας τους στρατεύσιμους πολίτες, όριζε σε ποιά ακριβώς υπηρεσία στην κάθε πόλη και εργοστάσιο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει η επιστράτευση με ταχύ ρυθμό, χωρίς να προκύψει χάος. Να είναι έτοιμες οι εφεδρείες των νοσοκομείων, και να βρεθούν όλοι εκεί που το καθήκον προς την πατρίδα τους έταζε. Το σχετικό αρχείο έχει κατατεθεί στα Γ.Α.Κ.
Αλλες ομάδες της Νεολαίας εντάχθηκαν στην Π.Υ.Α.Μ. Πολιτική Υπηρεσία Αλληλεγγύης Μετώπου. Όταν έμειναν ακαλλιέργητα χωράφια βοήθησαν τα παιδιά της Ε.Ο.Ν. Όταν ο αριθμός των νοσοκόμων δεν επαρκούσε βοήθησαν νέοι και νέες της Ε.Ο.Ν. Παρηγοριά στους τραυματίες στρατιώτες πρόσφεραν ομάδες νέων κοριτσιών που ξενύχτησαν στο προσκεφάλι, που έγραψαν γράμματα και τα έστειλαν στο μέτωπο, που δημιούργησαν καλλιτεχνικές εορτές. Μέλη της Δ.Α.Σ. επάνδρωσαν την Κ.Υ.Κεντρική Υπηρεσία. Σε όλους παρήχονταν εισητήρια ελευθέρας διακίνησης στα μέσα συγκοινωνίας. (video από το αρχείο της ΕΤ1 και κείμενα από το ημερολόγιο του Γεωργίου Θεοτοκά)
Αν και κατά πόσον πέτυχε η οργάνωση τους στόχους του Μεταξά φαίνεται από το αποτέλεσμα και τις φωτογραφίες. Πρόσωπα με χαμόγελα, με αισιοδοξία, αγάπη και χαρά. Όλοι μιλούν για την ομοψυχία απέναντι στον εχθρό. ’ραγε μόνη της έγινε; Γιατί δεν υπήρχε αυτή η ομοψυχία και προ της 4ης Αυγούστου; Γιατί δεν κράτησε το πνεύμα της ομοψυχίας μετά την είσοδο των Γερμανών; Η πειθαρχία δεν είναι πάντα ευχάριστη σε όλους, αλλά η πειθαρχία σώζει στον πόλεμο. Αυτήν την πειθαρχία προσπάθησε μέσω της οργανώσεως Νεολαίας να εμφυσήσει στα μέλη της και στον ελληνικό λαό. Δεν αποκλείεται μέσα στη τεράστια αυτή οργάνωση να έγιναν και λάθη. Ας αναλογισθούμε σε τι χρόνο έγιναν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)