-Περίεργο...
-Το ξέρω.Βρίσκομαι μακρυά απο τις απασχολήσεις των συγχρόνων μου,και πολλες φορές αναρωτιέμαι αν είμαι ποιητής,με την έννοια που αντιλαμβάνεται τους ποιητές ο κόσμος.Δεν επιμένω,σημειώστε διόλου σ΄αυτόν το τιτλο...
--Είπα "περίεργο",γιατί ένας ιστορικός της λογοτεχνίας μας,έγραψε οτι συγκεντρώνετε χαρακτηριστικά τις αρετές της λογοτεχνίας μας,ενώ βλέπω οτι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
-Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τους ιστορικούς της λογοτεχνίας μας...
-Τότε ας ξαναγυρίσουμε,αν δεν έχετε αντίρρηση,εκεί που είχαμε σταματίσει...Στον μηχανισμό της μυθοποίησης,και στην αντιστοιχία του φυσικού και του ηθικού κόσμου,με την επαναστροφή της ιδέας.Πως είδατε σύμφωνα με αυτά το Αιγαίο, και πώς ο κύκλος της Αλβανίας και της κατοχής,ήρθε, όπως είπατε, να βοήθήσει την ολοκλήρωση των προσπαθειών σας?
-Από την εμπειρία στην Ιδέα,και αντίστροφα,η παλινδρομική αυτή λειτουργία είναι που προσδιορίζει κάθε φορά τη μοίρα του έργου.¨Οσο τελειότερα γίνεται η λειτουργία αυτή,τόσο η αρχική και συγκεριμένη αφορμή,η δοσμένη από την εμπειρία,προβάλλει πιο καθαρή,τόσο η άλλη κατάληξή της,η ποιητική ιδέα,αποβάλλει τον τοπικό χαρακτήρα της και αγγίζει ενδιαφέροντα οικουμενικά.¨Ετσι,από την εμπειρία -φύση,διαδοχικά,πέρασα στην Ελληνική -φύση,απο κεί στη Νησιωτική-φύση,κι'απο κεί στη φύση-Αιγαίο,στενεύοντας ολοένα το διάφραγμα,ώστε να έχω στα χέρια μου μιαν αφετηρία εντελώς καθαρή.Αυτό είναι το ηθογραφικό τοπίο που είδανε οι κριτικοί μου.Αλλά το τοπίο αυτό,στάθηκε για μένα, ένας χ ώ ρ ο ς και μαζί μιά μ ο ν ά δ α .Χώρος που του αρμόζουν ορισμένοι άνθρωποι,και ορισμένες πράξεις.Μονάδα φύσης,που μπορεί να εξαργυρωθεί,με ορισμένες πάλι πνευματικές αξίες.Η άλλη όψη του νιμίσματος,εκείνη που κοιτάει κατα την Ποίηση,θα ήτανε μια κατάσταση ανθρώπινη,δευτερωμένη απο ένα ηθικό νόημα,κατάσταση ανάλογη με τη θρησκευτική,και με τη συνείδηση αυτή τη φορά,στη θέση του άγνωστου θεού....
Η συζήτηση αυτή,πραγματοποιήθηκε την Άνοιξη του 1951,μεταξύ Ρώμης και Παρισίων, και η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει δει το φώς της δημοσιότητας..
