Συνέχεια άγνωστης συζήτησης μεταξύ ΕΛΥΤΗ-ΤΕΡΙΑΝΤ τον Μάιο-Ιούνιο του 1951, μεταξύ Ρώμης και Παρισίων...
-Όχι. Αναρωτιέμαι μόνο ,τι μπορεί στην περίπτωση αυτή, να κάνει ο ποιητής ….
-Να ακολουθήσει τον αντίστροφο δρόμο. Να πάει προς τον άνθρωπο με αντίδοτα που παρασκευάζει η δική του ευαισθησία. Κοιτάξτε :οι καταστάσεις που είπαμε πριν ότι χάνονται χωρίς να τις συλλαμβάνει κανένας δέκτης ,γεννιούνται από μία πραγματικότητα που βρίσκεται σε δυσαρμονία με τον άνθρωπο , αντιστοιχούνε με άλλα λόγια σε μια ορισμένη –τη συμβατική –τάξη του κόσμου .
Ο ποιητής αρχίζει να δουλεύει στο σημείο όπου συντελείτε αυτή η απώλεια ,μόνο που δουλεύει αυτή τη φορά ,για λογαριασμό μιας άλλης τάξης του κόσμου ,εκείνης ακριβώς που αντιστοιχεί στην πραγματικότητα του πνεύματος .
Δημιουργεί, ακόμη και αυθαίρετα (μιλώ για το αυθαίρετο της φαντασίας ) νέες καταστάσεις ,που ακολουθούν ένα αντίστοιχο ρεύμα , και πάνε επαναστροφή του σ επάνω στον υλικό κόσμο ,να υπαγορεύσουν μία καινούργια πραγματικότητα, πιο σύμφωνη με την αλήθεια.
Καθώς βλέπετε, αντίθετα από ότι πιστεύουν οι πολλοί, ο ποιητής δεν φεύγει ,έ ρ χ ε τ α ι. Δεν ιδρύει, κ α τ α λ ύ ε ι τη μοναξιά . Ποίηση είναι η επαναστροφή του πνεύματος επάνω στον υλικό κόσμο. Οι αριστοτελικοί όμως Ευρωπαίοι δεν το εννοούν αυτό πάντοτε.
-Ούτε φυσικά εκείνοι που μιλούν για φυγή από την πραγματικότητα, ονομάζοντας πραγματικότητα τις σχέσεις τους με τα πράγματα ή την ταραχή τους με τους άλλους ανθρώπους ….
-Αυτοί …στο αναμεταξύ χάνουν τη ζωή τους ,εγκαταλείποντας την όσο να γίνει θάνατος .Γιατί κατά βάθος ,αυτό νομίζω είναι ο θάνατος : το ποσοστό συνειδητής ζωής που αφήνει ο άνθρωπος αχρησιμοποίητο. Μια τέλεια ζωή, που δεν θα άφηνε κανένα κατάλοιπο ,δεν θα γνώριζε τον θάνατο.
-Εχετε μία εξαιρετικά ενεργητική αντίληψη για την αποστολή του ποιητή , που ως ένα σημείο την καταλαβαίνω. Μα τη στιγμή αυτή, δε λησμονώ , ότι υποδύομαι το κοινό αίσθημα ,και το κοινό αίσθημα λέει πως ό, τι και να κάνουμε ,ζούμε κυκλωμένοι από αόρατα τείχη .Δύο λοιπόν είναι οι λύσεις :ή τα ρίχνουμε –και πέφτουμε στο κενό. Ή τ’ αφήνουμε ,και τότε ταυτιζόμαστε με την μοναξιά μας.
-Ή μεταμορφώνουμε τη φύση της μοναξιάς μας και τότε γινόμαστε ποιητές .
-Ό ιδεαλισμός σας είναι φανερός. Πλατωνικός θα έλεγα.
-Μπορεί . Όχι ίσως ‘όπως τον αντιλαμβάνονται οι ιδεοκράτες φιλόσοφοι των ημερών μας –δεν είμαι φιλόσοφος και δεν ξέρω- αλλά οπωσδήποτε με τον τρόπο που αντιδρά όποιος έχει μέσα στο αίμα του τον Πλάτωνα. Και μια και αναφέραμε το όνομα του μεγάλου φιλοσόφου ,αφήσετε με να χρησιμοποιήσω μιαν ανάλογη με τις δικές του εικόνα : Ότι ο κόσμος φτάνει στην αντίληψη του ανθρώπου, ύστερα από πολλαπλή αντανάκλαση του σε καθρέπτες .Ό πολύς ο κόσμος δεν υποψιάζεται ότι περνά τον καιρό του με τα είδωλα .Καλά. Μα οι άλλοι ,οι λίγοι, που το αντιλαμβάνονται τι κάνουν;
Αύριο η συνέχεια...
