-Δεν νομίζετε οτι στο σημείο αυτό η κριτική έχει κάποιες ευθύνες?Οτι το κοινό δεν έχει την κατάλληλη προπαίδεια?
-Το κοινόν είναι ένα απρόσωπο σύνολο το οποίο δεν έχουμε δικαίωμα να το κατηγορίσουμε ποτέ. Στο κάτω-κάτω δεν εζήτησε.... Εμείς του δίνουμε.Τόσο το χειτότερο για μάς,αν αυτό που του δίνουμε δεν το ικανοποιεί.Βέβαια η κριτική μπορούσε να βοηθήσει τις σχέσεις μας.Δυστυχώς στην Ελλάδα, η κριτική,εκτος απο ελάχιστες εξαιρέσεις,περιορίστηκε στην πληροφοριοδότηση.Αφήστε που και εκεί συλογίζομαι συχνά,μήπως το λάθος είναι δικό μας,αφού δεν είμαστε άξιοι να εμπνεύσουμε ένα έργο μεγάλης κριτικής...
-Είστε πολυ επιεικής...
-Δεν είμαι επιεικής διόλου.Είμαι μαλιστα αυστηρός, και κάποτε σκληρός όταν χρειάζεται.Αλλά τι ωφελεί να χάνουμε τα μέτρα που ορίζουν τις πραγματικές μας διαστάσεις και να χειρονομούμε στο κενό?Ξέρω οτι απο μια κακή προπαίδευση,που γιαυτή δεν είναι υπεύθυνος, ο μέσος ακροατής έχει συνηθείσει να δέχεται αυτά που ακούει,οχι σύμφωνα με την ευαισθησία του,αλλα σύμφωνα με την τυποποιημένη και απρόσωπη λογική.θεωρεί π.χ. υψηλό,κάθε ποίημα που κλείνει υψηλές ιδέες,η παιδιάτικο,κάθε ποίημα που σχετίζεται με μια αναδρομή στα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου.Επιμένει να συγχέει και να ταυτίζει τον πόνο που δίνει ένα γεγονός της ζωής,με καθε έργο που τυχόν πήρε για θέμα του.Συχνά φτάνει να βρίσκει τραγικότητα,στα ποιήματα ενός ανθρώπου με τραγική ζωή.Όλα αυτά βρίσκονται στη βάση της δυσκολίας μας για συνεννόηση.Καί ποτε κανείς δε βρέθηκε να εξηγήσει οτι όλα αυτά μ π ο ρ ε ί να συμπίπτουν- μ π ο ρ ε ί κ α ι ό χ ι .Οτι υπάρχουν καλές και κακές ποιητικές καταστάσεις,που την αξία τους ορίζει μόνο η καλή η κακή τέχνη.Οτι οι πρώτες βρίσκουν την αντιστοιχία τους στη ζωή και δικαιώνουν τη συγκεκριμένη έμπνευση απ΄όπου επήγασαν,ενω οι δεύτερες εξατμίζονται στο κενό, οπόταν μα στην αλήθεια δε φτάνουν όλες οι κλάψες και όλα τα λουλούδια του κόσμου για να μας σγκινήσουν η για να μας θαμπώσουν.Κάποτε στα χρόνια της Κατοχής,έτυχε να με ρωτήσουν σε μια συγκέντρωση φοιτητών, πως γίνεται να γράφω ποιήματα γεμάτα φώς και έξαρση, όταν τα πάντα γύρω ήσαν γεμάτα μαυρίλα και απελπισία.Αποκρίθηκα οτι δεν ηταν τα γεγονότα της εποχής που με ενδιαφέρανε αλλά το αίσθημα που αναλογούσε σε αυτά τα γεγονότα.Και το αίσθημα αυτό,που το σήκωνε περήφανα τότε ο λαός στους ώμους του,ήτανε γεμάτο φώς και έξαρση.Ακόμη ένα παράδειγμα για να δείτε πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε.
η συζήτηση αυτή μεταξύ του Οδυσσέα Ελύτη και του Τεριάντ έγινε την Ανοιξη του 1951,μεταξύ Ρώμης και Παρισίων κατα τους μήνες Μαιο-Ιουνιο και η οποία μέχρι σήμερα δεν ειχε δει το φώς της δημοσιότατας...
