Friends
Alexandre Iolas
1908-1987
art dealer
A former dancer, of Greek origin, converted to dealing art in New York, Alexandre Iolas benefitted from early support on the part of Elizabeth Arden and the De Menil family. In February 1946, Iolas makes contact with Magritte, being aware of growing American interest in surrealism, which had benefitted from the diaspora of artists from this group to New York during WWII. The painter and dealer quickly came to an agreement and, in April 1947, Magritte has an exhibition at the Hugo Gallery in New York. In touch with the particularities of the American market, Iolas encourages Magritte to produce copies and variations of earlier gouaches and oils. It was Iolas, too, who in 1967 suggested Magritte transpose his works in three-dimensions. Unfortunately, casts in bronze could only be made after the artist’s death.
René Magritte and Alexandre Iolas, 1965 © Photo Steve Schapiro for Life
4/20/2010
Αυλαία για μια θρυλική γκαλερί
Αυλαία για μια θρυλική γκαλερί
Της Βίκυς Χαρισοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
Μάρτιος 1979 στην γκαλερί «Ζήτα-Μι» της Αριστοτέλους 3: Κατερίνα Καμάρα, Ρierre Restany (γάλλος τεχνοκριτικός), Μάρω Λάγια και Νίκος Κεσσανλής. Πάνω, πενήντα πέντε χρόνια μετά: η Κατερίνα Καμάρα και η Μάρω Λάγια έξω από το «Ζήτα-Μι» της Προξένου Κορομηλά
Η «Ζήτα- Μι», η πρώτη και μακροβιότερη αίθουσα τέχνης της Θεσσαλονίκης θα κλείσει στα τέλη Μαΐου, ύστερα από 55 χρόνια ιστορίας
Αδεια από αντικείμενα- γεμάτη μόνον μνήμες, συναντήσεις...- θα είναι σε λίγο η γκαλερί «Ζήτα-Μι», η πρώτη στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που άνοιξε τον Δεκέμβριο του 1955.
«Κουράστηκα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να τυλίγω κουτάκια μαζί με τον εαυτό μου. Ισως έκανε τον κύκλο της, ίσως δεν είναι ακριβώς τέλος, ίσως είναι ακόμα μία αρχή άλλων ανθρώπων, με άλλα όνειρα» εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Μάρω Λάγια, η εκ των ιδιοκτητών (μαζί με την αδελφή της Κατερίνα Καμάρα) τα τελευταία 40 χρόνια της γκαλερί.
«Ζήτα-Μι» έγραφαν με σκούρα γράμματα τα καφέ κουτάκια με την καφέ κορδέλα που μετέφεραν αστοί στους δικούς τους στην Αθήνα ή στο εξωτερικό ως δώρα από τη Θεσσαλονίκη της τέχνης και του πολιτισμού τις περασμένες δεκαετίες.
«Τι θα πει "Ζήτα-Μι;" ρώτησε η νεαρή αποδέκτρια του δώρου από τη «Ζήτα-Μι» στο καφέ κουτάκι που μετέφερε ο καλός της από το ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη του ΄70.
«Δεν ξέρω, ίσως... Ζήτα μου ό,τι θες», απάντησε εκείνος και η παράφραση των αρχικών έγινε τραγούδι...
Γέννημα του Παύλου και της Μίνας Ζάννα (αν και το «Ζήτα-Μι» του τίτλου αφορά στους πρώτους ιδιοκτήτες του Παύλο Ζάννα και Α. Μαυροκορδάτο, που πωλούσαν γραφομηχανές Ολιβέτι και δισκους κλασικής και τζαζ μουσικής), η «Ζήτα-Μι» άνοιξε στα τέλη του 1955 στον ισόγειο χώρο της οδού Αριστοτέλους 3. Τον σχεδιασμό της πινακίδας ανέλαβε και υλοποίησε ο ζωγράφος- καθηγητής Νίκος Σαχίνης, ενώ τη διαρρύθμιση επιμελήθηκε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης Μίμης Φατούρος. Η σύζυγός του, εκ των ιδρυτών, πιανίστρια Μίνα Ζάννα προσέθεσε στο κατάστημα είδη λαϊκής τέχνης και κεραμικά.
Το 1968 ο Παύλος Ζάννας φυλακίστηκε απο τη χούντα (με τη Δίκη των Εξι). Ακολούθησε η συνεργασία της Μίνας Ζάννα με τις αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα από το 1970. Ως το τέλος της χούντας η γκαλερί γίνεται στέκι αντιστασιακών εικαστικών, λογοτεχνών, φιλότεχνων και το απέναντι πεζοδρόμιο της Αριστοτέλους στέκι της... Ασφάλειας.
Τότε εκθέτουν έργα τους οι Σπύρος Βασιλείου, Λουκάς Βενετούλιας, Νίκος Σαχίνης, Γιώργος Ζογγολόπουλος, Χρήστος Λεφάκης, Παναγιώτης Τέτσης, Παύλος Βασιλειάδης, Αλέξανδρος Ισαρης, Αλέξης Ακριθάκης. Επίσης οι Μανώλης Αναγνωστάκης και Κλείτος Κύρου (1972 - ζωγραφική και κολάζ).
Η γκαλερί προτείνει καλλιτέχνες και ρεύματα, σοκάρει και ουσιαστικά «συστήνει» τη σύγχρονη τέχνη στην πόλη. «Τo Ζ-Μ ήταν γέννημα των καιρών. Οι δεκαετίες του ΄60 και ΄70 είναι εποχές των κινημάτων, του φεμμινισμού, του πρωτοποριακού. Αυτό που μένει, το λεγόμενο "κέρδος"- είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας που βιώσαμε όλοι μας, αυτές οι αναπνοές στην κλειστή πόλη της Θεσσαλονίκης» λέει η Κατερίνα Καμάρα.
Από το πατάρι της Αριστοτέλους περνούν ονόματα και ιδέες: ο Λουί Αραγκόν και ο Πιέρ Ρεστανί. Ο Αλέξανδρος Ιόλας. Η «Ζήτα-Μι» γίνεται το «κουκούλι» στο οποίο γεννιέται το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Το 1993 κλείνει το ισόγειο της Αριστοτέλους και μεταφέρεται στην οδό Προξένου Κορομηλά (στον αριθμό 1). Ο δρόμος γεμίζει με νεραντζιές και η γκαλερί συνεχίζει...
«Τρεις γενιές θα μπορούσαν πράγματι να πουν: "Ναι, ήμασταν όλοι εδώ". Κι αυτό το γεγονός θέλουμε να το ζήσουμε όλοι μαζί. Να κλείσουμε όλοι μαζί τη "Ζήτα-Μι" που αγαπήσαμε, να κλείσει ο κύκλος όπως άρχισε. Με μια ιδέα. Αδεια από αντικείμενα, αλλά γεμάτη από τους ανθρώπους που τη στήριξαν» σημειώνουν στη δισέλιδη αποχαιρετιστήρια επιστολή τους οι αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα καλώντας το κοινό και κυρίως τους καλλιτέχνες σε μια μεγάλη γιορτή.
Ζωγραφική πρόσκληση
Στις 20 Μαίου ένα τεράστιο πανί κάμποτο θα «τρέξει» στους τοίχους (ισόγειο, υπόγειο, πατάρι) της γκαλερί «Ζήτα-Μι» στην οδό Προξένου Κορομηλά και όσοι-εν ζωή και εν διαθέσει- από τους καλλιτέχνες που στα 55 χρόνια της πορείας του συμμετείχαν, προσέλθουν, θα ζωγραφίσουν πάνω του. Το πανό που θα προκύψει θα δωρηθεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Έτσι σαν μια πρόταση μεταφυσικής συνέχειας...
Της Βίκυς Χαρισοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
Μάρτιος 1979 στην γκαλερί «Ζήτα-Μι» της Αριστοτέλους 3: Κατερίνα Καμάρα, Ρierre Restany (γάλλος τεχνοκριτικός), Μάρω Λάγια και Νίκος Κεσσανλής. Πάνω, πενήντα πέντε χρόνια μετά: η Κατερίνα Καμάρα και η Μάρω Λάγια έξω από το «Ζήτα-Μι» της Προξένου Κορομηλά
Η «Ζήτα- Μι», η πρώτη και μακροβιότερη αίθουσα τέχνης της Θεσσαλονίκης θα κλείσει στα τέλη Μαΐου, ύστερα από 55 χρόνια ιστορίας
Αδεια από αντικείμενα- γεμάτη μόνον μνήμες, συναντήσεις...- θα είναι σε λίγο η γκαλερί «Ζήτα-Μι», η πρώτη στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που άνοιξε τον Δεκέμβριο του 1955.
«Κουράστηκα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να τυλίγω κουτάκια μαζί με τον εαυτό μου. Ισως έκανε τον κύκλο της, ίσως δεν είναι ακριβώς τέλος, ίσως είναι ακόμα μία αρχή άλλων ανθρώπων, με άλλα όνειρα» εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Μάρω Λάγια, η εκ των ιδιοκτητών (μαζί με την αδελφή της Κατερίνα Καμάρα) τα τελευταία 40 χρόνια της γκαλερί.
«Ζήτα-Μι» έγραφαν με σκούρα γράμματα τα καφέ κουτάκια με την καφέ κορδέλα που μετέφεραν αστοί στους δικούς τους στην Αθήνα ή στο εξωτερικό ως δώρα από τη Θεσσαλονίκη της τέχνης και του πολιτισμού τις περασμένες δεκαετίες.
«Τι θα πει "Ζήτα-Μι;" ρώτησε η νεαρή αποδέκτρια του δώρου από τη «Ζήτα-Μι» στο καφέ κουτάκι που μετέφερε ο καλός της από το ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη του ΄70.
«Δεν ξέρω, ίσως... Ζήτα μου ό,τι θες», απάντησε εκείνος και η παράφραση των αρχικών έγινε τραγούδι...
Γέννημα του Παύλου και της Μίνας Ζάννα (αν και το «Ζήτα-Μι» του τίτλου αφορά στους πρώτους ιδιοκτήτες του Παύλο Ζάννα και Α. Μαυροκορδάτο, που πωλούσαν γραφομηχανές Ολιβέτι και δισκους κλασικής και τζαζ μουσικής), η «Ζήτα-Μι» άνοιξε στα τέλη του 1955 στον ισόγειο χώρο της οδού Αριστοτέλους 3. Τον σχεδιασμό της πινακίδας ανέλαβε και υλοποίησε ο ζωγράφος- καθηγητής Νίκος Σαχίνης, ενώ τη διαρρύθμιση επιμελήθηκε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης Μίμης Φατούρος. Η σύζυγός του, εκ των ιδρυτών, πιανίστρια Μίνα Ζάννα προσέθεσε στο κατάστημα είδη λαϊκής τέχνης και κεραμικά.
Το 1968 ο Παύλος Ζάννας φυλακίστηκε απο τη χούντα (με τη Δίκη των Εξι). Ακολούθησε η συνεργασία της Μίνας Ζάννα με τις αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα από το 1970. Ως το τέλος της χούντας η γκαλερί γίνεται στέκι αντιστασιακών εικαστικών, λογοτεχνών, φιλότεχνων και το απέναντι πεζοδρόμιο της Αριστοτέλους στέκι της... Ασφάλειας.
Τότε εκθέτουν έργα τους οι Σπύρος Βασιλείου, Λουκάς Βενετούλιας, Νίκος Σαχίνης, Γιώργος Ζογγολόπουλος, Χρήστος Λεφάκης, Παναγιώτης Τέτσης, Παύλος Βασιλειάδης, Αλέξανδρος Ισαρης, Αλέξης Ακριθάκης. Επίσης οι Μανώλης Αναγνωστάκης και Κλείτος Κύρου (1972 - ζωγραφική και κολάζ).
Η γκαλερί προτείνει καλλιτέχνες και ρεύματα, σοκάρει και ουσιαστικά «συστήνει» τη σύγχρονη τέχνη στην πόλη. «Τo Ζ-Μ ήταν γέννημα των καιρών. Οι δεκαετίες του ΄60 και ΄70 είναι εποχές των κινημάτων, του φεμμινισμού, του πρωτοποριακού. Αυτό που μένει, το λεγόμενο "κέρδος"- είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας που βιώσαμε όλοι μας, αυτές οι αναπνοές στην κλειστή πόλη της Θεσσαλονίκης» λέει η Κατερίνα Καμάρα.
Από το πατάρι της Αριστοτέλους περνούν ονόματα και ιδέες: ο Λουί Αραγκόν και ο Πιέρ Ρεστανί. Ο Αλέξανδρος Ιόλας. Η «Ζήτα-Μι» γίνεται το «κουκούλι» στο οποίο γεννιέται το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Το 1993 κλείνει το ισόγειο της Αριστοτέλους και μεταφέρεται στην οδό Προξένου Κορομηλά (στον αριθμό 1). Ο δρόμος γεμίζει με νεραντζιές και η γκαλερί συνεχίζει...
«Τρεις γενιές θα μπορούσαν πράγματι να πουν: "Ναι, ήμασταν όλοι εδώ". Κι αυτό το γεγονός θέλουμε να το ζήσουμε όλοι μαζί. Να κλείσουμε όλοι μαζί τη "Ζήτα-Μι" που αγαπήσαμε, να κλείσει ο κύκλος όπως άρχισε. Με μια ιδέα. Αδεια από αντικείμενα, αλλά γεμάτη από τους ανθρώπους που τη στήριξαν» σημειώνουν στη δισέλιδη αποχαιρετιστήρια επιστολή τους οι αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα καλώντας το κοινό και κυρίως τους καλλιτέχνες σε μια μεγάλη γιορτή.
Ζωγραφική πρόσκληση
Στις 20 Μαίου ένα τεράστιο πανί κάμποτο θα «τρέξει» στους τοίχους (ισόγειο, υπόγειο, πατάρι) της γκαλερί «Ζήτα-Μι» στην οδό Προξένου Κορομηλά και όσοι-εν ζωή και εν διαθέσει- από τους καλλιτέχνες που στα 55 χρόνια της πορείας του συμμετείχαν, προσέλθουν, θα ζωγραφίσουν πάνω του. Το πανό που θα προκύψει θα δωρηθεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Έτσι σαν μια πρόταση μεταφυσικής συνέχειας...
François-Xavier and Claude Lalanne Animal, vegetable, mineral
François-Xavier and Claude Lalanne
Animal, vegetable, mineral
Go to Paris for one of this spring’s most enjoyable exhibitions
Apr 8th 2010 | From The Economist print edition
A SCULPTED grasshopper that measures six feet (1.85 metres) in length stands at the entrance to the private apartments at Windsor Castle. Made of brass, steel and Sèvres porcelain, it was a gift to Queen Elizabeth from President Georges Pompidou after her state visit to France in 1972. It was an arresting, witty and practical offering: lift up the creature’s back and the interior serves as a wine cooler. The grasshopper was made in Paris by François-Xavier Lalanne, who, since the 1960s, had exhibited with his wife, Claude, as the Lalannes.
Unlike Claes Oldenburg and his wife, Coosje van Bruggen, the Lalannes did not collaborate so much as co-create. These independent artisan-artists made their pieces out of metal, but he hammered and riveted while she moulded. In their choice of subject matter they were polar opposites. He favoured animals; she vegetation. Nevertheless, as a 150-piece retrospective in Paris demonstrates, seen together their works produce an echoing harmony. At once punchy and dreamlike, this is a hugely attractive show.
Visitors are greeted by a bronze rabbit, 11 feet long with ears blown back as if by the wind. Its feet, however, are hooves and its tail is that of a bird. The large bronze cat also combines elements of several creatures. When young, Mr Lalanne worked as a guard at the Louvre, where he studied its Egyptian collection. The influence of Hindu deities is also clear. Among his other works on view are a rocking-chair bird, a series of life-sized rhinos and a gorilla whose chest opens to reveal a safe. Many of Mrs Lalanne’s pieces are fashioned from sinuous vines and leaves twisted into candelabra, garden benches, jewellery and gates. Their debt to Surrealism and Art Nouveau is obvious. So is their droll, devil-may-care inventiveness.
Mr Lalanne died in December 2008. His widow chose Peter Marino, an architect-decorator and longtime friend and Lalanne collector, to design this exhibition. The result is a mixture of intimate and public spaces; cosy rooms and sweeping, contemporary-gallery-style vistas. Some walls are covered in ivy. Part of the vast central court is a turquoise reflecting pool which has no water, but is filled with frogs and graceful waterfowl. It is backed by sand dunes on which two shaggy camels rest. Elsewhere in the court a flock of life-sized sheep straggle across a field of AstroTurf. It was sheep on rollers that launched the Lalannes’ career. In 1966 Mr Lalanne sent a herd of 24 woolly ones to the Salon de la Jeune Peinture. Each could be sat on; together they became banquettes or beds. They were hailed as three-dimensional Magrittes. The Lalannes were on the art map.
Alexander Iolas, champion of the Surrealists, became their dealer and introduced the Lalannes to America. A year after the Salon, the Art Institute of Chicago gave them a show, and Life magazine a four-page spread. “Baby” Jane Holzer, known as one of Andy Warhol’s “superstars”, asked Mr Lalanne to make one of his rhinos in leather. That beast, which breaks into a set of comfy-looking chairs, was shown in the early 1970s at the influential Castelli gallery in New York. It is one of the works on loan to the Paris show.
By the 1980s Mr Iolas’s gallery had closed; minimalism and conceptualism were in vogue in America. It was not until 2007 that a dealer named Paul Kasmin began to represent them in New York. Their work was snapped up by a new generation of young collectors. Two years later, he organised a display of Lalanne sculptures along the traffic islands on Park Avenue, including Mrs Lalanne’s bronze of a big, big apple.
The artists’ greatest admirers have been in France. A room in the retrospective spotlights Yves Saint Laurent’s acquisitions. Among them are a modernist bar by Mr Lalanne and a group of mirrors by his widow. At Christie’s Yves Saint Laurent/Pierre Bergé sale last year the Lalanne bar sold for more than $3.5m, over ten times the top estimate, and the ensemble of 15 mirrors for nearly $2.5m, twice the estimate. The whopping prices and global coverage of the sale introduced the Lalannes to a new audience. Ben Brown, their London dealer, reports that his biggest problem now is not finding buyers, but works to sell.
The Lalannes have always occupied the borderland between high and decorative art. Some critics feel they did not break new ground; others the opposite, that they drew serious attention to this terrain. Rob Wynne, a New York artist who is represented by the same Paris dealer, will surely not be the only one to see the influence of the Lalannes on artists, such as Barry Flanagan, a Welsh sculptor known for his giant bronze hares, or the famous fish lamps made by Frank Gehry. In the Lalannes’ world the down-to-earth and the funny merge with the fantastical and baroque.
Animal, vegetable, mineral
Go to Paris for one of this spring’s most enjoyable exhibitions
Apr 8th 2010 | From The Economist print edition
A SCULPTED grasshopper that measures six feet (1.85 metres) in length stands at the entrance to the private apartments at Windsor Castle. Made of brass, steel and Sèvres porcelain, it was a gift to Queen Elizabeth from President Georges Pompidou after her state visit to France in 1972. It was an arresting, witty and practical offering: lift up the creature’s back and the interior serves as a wine cooler. The grasshopper was made in Paris by François-Xavier Lalanne, who, since the 1960s, had exhibited with his wife, Claude, as the Lalannes.
Unlike Claes Oldenburg and his wife, Coosje van Bruggen, the Lalannes did not collaborate so much as co-create. These independent artisan-artists made their pieces out of metal, but he hammered and riveted while she moulded. In their choice of subject matter they were polar opposites. He favoured animals; she vegetation. Nevertheless, as a 150-piece retrospective in Paris demonstrates, seen together their works produce an echoing harmony. At once punchy and dreamlike, this is a hugely attractive show.
Visitors are greeted by a bronze rabbit, 11 feet long with ears blown back as if by the wind. Its feet, however, are hooves and its tail is that of a bird. The large bronze cat also combines elements of several creatures. When young, Mr Lalanne worked as a guard at the Louvre, where he studied its Egyptian collection. The influence of Hindu deities is also clear. Among his other works on view are a rocking-chair bird, a series of life-sized rhinos and a gorilla whose chest opens to reveal a safe. Many of Mrs Lalanne’s pieces are fashioned from sinuous vines and leaves twisted into candelabra, garden benches, jewellery and gates. Their debt to Surrealism and Art Nouveau is obvious. So is their droll, devil-may-care inventiveness.
Mr Lalanne died in December 2008. His widow chose Peter Marino, an architect-decorator and longtime friend and Lalanne collector, to design this exhibition. The result is a mixture of intimate and public spaces; cosy rooms and sweeping, contemporary-gallery-style vistas. Some walls are covered in ivy. Part of the vast central court is a turquoise reflecting pool which has no water, but is filled with frogs and graceful waterfowl. It is backed by sand dunes on which two shaggy camels rest. Elsewhere in the court a flock of life-sized sheep straggle across a field of AstroTurf. It was sheep on rollers that launched the Lalannes’ career. In 1966 Mr Lalanne sent a herd of 24 woolly ones to the Salon de la Jeune Peinture. Each could be sat on; together they became banquettes or beds. They were hailed as three-dimensional Magrittes. The Lalannes were on the art map.
Alexander Iolas, champion of the Surrealists, became their dealer and introduced the Lalannes to America. A year after the Salon, the Art Institute of Chicago gave them a show, and Life magazine a four-page spread. “Baby” Jane Holzer, known as one of Andy Warhol’s “superstars”, asked Mr Lalanne to make one of his rhinos in leather. That beast, which breaks into a set of comfy-looking chairs, was shown in the early 1970s at the influential Castelli gallery in New York. It is one of the works on loan to the Paris show.
By the 1980s Mr Iolas’s gallery had closed; minimalism and conceptualism were in vogue in America. It was not until 2007 that a dealer named Paul Kasmin began to represent them in New York. Their work was snapped up by a new generation of young collectors. Two years later, he organised a display of Lalanne sculptures along the traffic islands on Park Avenue, including Mrs Lalanne’s bronze of a big, big apple.
The artists’ greatest admirers have been in France. A room in the retrospective spotlights Yves Saint Laurent’s acquisitions. Among them are a modernist bar by Mr Lalanne and a group of mirrors by his widow. At Christie’s Yves Saint Laurent/Pierre Bergé sale last year the Lalanne bar sold for more than $3.5m, over ten times the top estimate, and the ensemble of 15 mirrors for nearly $2.5m, twice the estimate. The whopping prices and global coverage of the sale introduced the Lalannes to a new audience. Ben Brown, their London dealer, reports that his biggest problem now is not finding buyers, but works to sell.
The Lalannes have always occupied the borderland between high and decorative art. Some critics feel they did not break new ground; others the opposite, that they drew serious attention to this terrain. Rob Wynne, a New York artist who is represented by the same Paris dealer, will surely not be the only one to see the influence of the Lalannes on artists, such as Barry Flanagan, a Welsh sculptor known for his giant bronze hares, or the famous fish lamps made by Frank Gehry. In the Lalannes’ world the down-to-earth and the funny merge with the fantastical and baroque.
2board: Το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίου παγκοσμίως!
2board: Το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίου παγκοσμίως!
Ως το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίου παγκοσμίως βραβεύτηκε το 2board, το επίσημο free press περιοδικό του Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, που εκδίδεται από τις Εκδόσεις Λυμπέρη, κατακτώντας το Best Airport Magazine UWARDS 2009!
«Το 2board ήταν κεραυνοβόλος έρωτας! Με μεγάλη μας χαρά θα το αγοράζαμε στο περίπτερο αν επωλείτο, αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερη η χαρά μας, όταν γνωρίζουμε ότι θα μας καλωσορίζει δωρεάν κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε την Ελλάδα» σχολιάζουν οι συντάκτες του UCityguides.com.
Τα UWARDS (Urban Travel Awards by UCityGuides.com), είναι τα παγκόσμια ταξιδιωτικά βραβεία του UCityguides.com, ενός από τα πιο δραστήρια κι απαιτητικά διεθνή ταξιδιωτικά sites. Τα βραβεία UWARDS αποτελούν «σημαντική αναγνώριση για τα πλέον πρωτοποριακά και δυναμικά προϊόντα, που πρέπει κάποιος να αναζητήσει στις πολιτιστικά κορυφαίες πρωτεύουσες του πλανήτη».
Το 2board απέπασε το 1ο βραβείο για τη χώρα μας: Best Airport Magazine 2009!
Ως το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίου παγκοσμίως βραβεύτηκε το 2board, το επίσημο free press περιοδικό του Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, που εκδίδεται από τις Εκδόσεις Λυμπέρη, κατακτώντας το Best Airport Magazine UWARDS 2009!
«Το 2board ήταν κεραυνοβόλος έρωτας! Με μεγάλη μας χαρά θα το αγοράζαμε στο περίπτερο αν επωλείτο, αλλά είναι ακόμα μεγαλύτερη η χαρά μας, όταν γνωρίζουμε ότι θα μας καλωσορίζει δωρεάν κάθε φορά που θα επισκεπτόμαστε την Ελλάδα» σχολιάζουν οι συντάκτες του UCityguides.com.
Τα UWARDS (Urban Travel Awards by UCityGuides.com), είναι τα παγκόσμια ταξιδιωτικά βραβεία του UCityguides.com, ενός από τα πιο δραστήρια κι απαιτητικά διεθνή ταξιδιωτικά sites. Τα βραβεία UWARDS αποτελούν «σημαντική αναγνώριση για τα πλέον πρωτοποριακά και δυναμικά προϊόντα, που πρέπει κάποιος να αναζητήσει στις πολιτιστικά κορυφαίες πρωτεύουσες του πλανήτη».
Το 2board απέπασε το 1ο βραβείο για τη χώρα μας: Best Airport Magazine 2009!
Πλαστά έργα Πικάσο στο Κολωνάκι?
Χαρακτικά Πικάσο. Με σφραγίδα του Μουσείο Ορσέ... Τα οποία στη Διεθνή αγορά τέχνης αξίζουν γύρω στίς 12 000 Ευρώ.... και εδώ ζητούν οι αθεόφοβοι...45 000 Ευρώ...
Δεν είναι μόνον αυτό.... Τα συγκεκριμένα έργα έχουν κατασκευαστεί...ΕΔΩ...
Δεν είναι μόνον αυτό.... Τα συγκεκριμένα έργα έχουν κατασκευαστεί...ΕΔΩ...
Οι Κάλπικοι συνήθως παρουσιάζονται ωραιολόγοι... και λαμπροφορεμένοι...
Να το θυμουνται καλά τα καθεστωτικά Μεσα Μαζικής Ενημέρωσης....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)