Δρασεις για Κτήμα Ιόλα

Τρίτη, 23 Ιουνίου 2009

Όλοι σήμερα στην Αγία Παρασκευή!

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το θέμα του κτήματος Ιόλα, όμως φοβάμαι ότι τα λόγια δεν έχουν πλεόν καμία σημασία.
Η παντελώς ανίκανη δημοτική αρχή της Αγίας Παρασκευής, ικανή μόνο για παράτες και δημόσιες σχέσεις, άφησε το χρόνο να κυλήσει σε πλήρη αδράνεια, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει πλέον σοβαρά να χαθεί ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου του "Παράδεισου" (!!!!) Αγίας Παρασκευής και να μετατραπεί πλήρως σε κόλαση.
11 και πλέον χρόνια που μένω στη γειτονιά δεν έχει κερδηθεί ούτε πόντος ελεύθερου χώρου. Αντίθετα, ελέω Αττικής οδού, έχει χαθεί μια παιδική χαρά (στη συμβολή των οδών Σικελιανού και Παναγούλη)
Αξίζει να πούμε ότι και το μοναδικό παρκάκι της περιοχής, είναι δωρεά του Αλέξανδρου Ιόλα. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει εκεί ένα πάρκο με γλυπτά -παιχνίδια για την εξοικείωση των παιδιών με την τέχνη. Είχε μάλιστα παραγγείλει και παραλάβει το πρώτο από τα γλυπτά, τη "Χοντρή Νανά" της Νίκης Ντε Σανφάλ, μιας από τις σημαντικότερες γλύπτριες στον κόσμο. Το έργο αυτό, μοναδικής καλλιτεχνικής αξίας (αλλά και οικονομικής) με ευθύνη του Δήμου πριν από λίγα χρόνια που είχα κάνει σχετικό ρεπορτάζ για το Mega βρισκόταν πεταμένο σε μάντρα της λεωφόρου Βουλιαγμένης! (όποιος το αμφισβητεί μπορεί να ανατρέξει στα αρχεία του καναλιού (περίοδος 1999-2000)
Την ίδια περίοδο μπήκα μέσα στη βίλα και καταγράψαμε με την κάμερα την απίστευτη λεηλασία και αρπαγή (ο Δήμος μας και πάλι κοιμόταν).
Αξίζει να πούμε ότι σκοπός του Ιόλα, σύμφωνα με πολλές αξιόπιστες μαρτυρίες ήταν να δωρήσει όλη την έκταση που του ανήκε και περιελάμβανε πέρα από το πάρκο και τη βίλα του και την περιοχή όπου πλέον έχουν χτιστεί πολυκατοικίες...
Η υπόθεση χάλασε, όταν έβαλε το χεράκι της η "Αυριανή" με απίστευτη λασπολογία κατά του διεθνούς φήμης συλλέκτη. Ζήτησε τότε να τον προστατεύσουν, από την επίθεση, αλλά αρνήθηκαν, με αποτέλεσμα να παγώσει το θέμα της δωρεάς. Ο θάνατος έβαλε τη δική του τελεία.
Τις τελευταίες μέρες είδαμε έντονη δραστηριότητα. Ο νέος ιδιοκτήτης "καθαρίζει" τον περιβάλλοντα χώρο, κόβοντας δέντρα και καταστρέφοντας τον κήπο που σχεδίασε ο Πικιώνης. Από ποιόν έχει πάρει άδεια;
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ένας επιχειρηματίας ξόδεψε εκατομμύρια για ένα σπίτι που έχει κηρυχθεί διατηρητέο; Η απάντηση είναι απλή: Αν άγνωστοι το γκρεμίσουν κάποια νύχτα, αν ο κήπος καταστραφεί από τον "στρατηγό άνεμο", τότε ο χώρος μένει απροστάτευτος για ...μεζονέτες ή σουπερμάρκετ, όπως είχε ακουστεί. Στην Ελλάδα ζούμε!


Γι' αυτό λοιπόν δεν μπορώ παρά να συμμετέχω στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων Αγ. Παρασκευής και να καλέσω κι εσάς να είσαστε εκεί σήμερα:

Όλοι στη συγκέντρωση την Τετάρτη 24/06 ώρα 18.30 έξω από το κτήμα Ιόλα (οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης & Δημοκρατίας, Κοντόπευκο Αγίας Παρασκευής): κλείσιμο δρόμου, ανοιχτή συνέλευση για περαιτέρω δράσεις, συλλογική ζωγραφική, προβολή 10λεπτου βίντεο για το κτήμα (το πριν και το μετά), ζωντανή μουσική, κουκλοθέατρο :-)
Όλες και Όλοι την Τετάρτη 24 Ιουνίου στη συγκέντρωση 6.30 μ.μ. έξω από το κτήμα Ιόλα για συνέλευση και δράσεις (Χρυσοστόμου Σμύρνης & Δημοκρατίας)

Tο πλήρες κείμενο της ανάρτησης

Στις 23/09/2009 εκδικάζεται στο συμβούλιο της επικρατείας η αίτηση ακύρωσης του εργολάβου Γεωργίου, ο οποίος ζητά τον αποχαρακτηρισμό του κτήματος Ιόλα ως διατηρητέο. Η ανοιχτή συνέλευση της Δευτέρας 15/06 με τη συμμετοχή και την ένταση της απέδειξε τουλάχιστον το αυτονόητο: ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε το κτήμα και τη βίλα Ιόλα στο έλεος της μοίρας της. Με το να απαιτούμε αυτά που μας ανήκουν, αυτά που έπρεπε να μας είχαν παραχωρηθεί προ πολλού δεν χαρακτηριζόμαστε ούτε βερμπαλιστές, ούτε φαντασμένοι είμαστε λογικοί κάτοικοι που παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους και διεκδικούν τα αυτονόητα: ελεύθερους πράσινους χώρους για αναψυχή και πολιτισμό από τους ίδιους τους κατοίκους.
Την Τετάρτη 17/06 η ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ. Παρασκευής παραβρέθηκε στο Δημοτικό συμβούλιο και απαίτησε να αναλάβει η δημοτική αρχή τις ευθύνες της. Η κοροϊδία και η αδιαφορία του Δημάρχου ήταν πάλι εμφανής. Αρνούμενοι τη δημιουργία ενός νέου Da Vinci κατανοούμε πως ο αγώνας για την προστασία του κτήματος Ιόλα εναποτίθεται στον καθένα μας και σε όλους μαζί: συλλογικά – αμεσοδημοκρατικά.
Συναποφασίζοντας να κατέβουμε την Τετάρτη έξω από το κτήμα Ιόλα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συνέλευση φωνάζουμε για ακόμη μια φορά:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΛΑ ΙΟΛΑ. ΝΑ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ

Δράσεις για το κτήμα Ιόλα

Η εκδήλωση έξω από το κτήμα πραγματοποιήθηκε με επιτυχία: ο αριθμός των ατόμων έφτασε τους 90 με 100. Πολύ καλή διάθεση, κέφι και χαρά παρά την προκλητική παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων για τα δεδομένα της εκδήλωσης και την παρουσία του δικηγόρου και του γαμπρού του Γεωργίου (ιδιοκτήτης του κτήματος). Πολλά παιδιά, δημιουργικότητα, μουσική, βίντεοπροβολές. Πραγματοποιήθηκε και λαϊκή συνέλευση δρόμου - γειτονιάς με την παρουσία και τη συμμετοχή πολλών κατοίκων. Ακούστηκαν πολλές απόψεις. Αποφασίστηκε εκ νέου ανοιχτή συνέλευση για περαιτέρω δράσεις, τόσο για το κτήμα Ιόλα όσο και για την απελευθερωμένη δασική έκταση του Υπ. Γεωργίας. Τα λέμε την Τετάρτη στις 7.μ.μ. στο θεατράκι της κεντρικής πλατείας της Αγίας Παρασκευής.

Η εμπορευματοποίηση της τέχνης, από το 1960 έως σήμερα με το όνομα ποπ αρτ

Η έκθεση στην Τέιτ Μόντερν ιχνηλατεί την ιστορία της από τον Γουόρχολ έως τον Κουνς

The Observer

Η «Pop Life: Art in a Material World» είναι μια πονηρή έκθεση. Από τη μια μεριά, αναφέρεται στην καλλιτεχνική φήμη, στο χρήμα και στους δεσμούς μεταξύ τους, από τον Γουόρχολ μέχρι τον Ντάμιεν Χερστ, εστιάζοντας σε καλλιτέχνες που έχουν χρησιμοποιήσει τα ΜΜΕ για να δημιουργήσουν την περσόνα και την εμπορική φίρμα τους. Από την άλλη, επιδιώκει ένα μεγάλο εμπορικό σουξέ για την Τέιτ Μόντερν, για να μην αναφέρουμε όλους τους εμπλεκόμενους συλλέκτες, καλλιτέχνες και μεσάζοντες που επιχειρούν, στους δύσκολους καιρούς, να προωθήσουν τη στοχοπροσηλωμένη στο χρήμα τέχνη, υπό το κάλυμμα της ιστορικής έρευνας. Ωστόσο, της αξίζει να έχει επιτυχία, γιατί προσπαθεί τόσο σκληρά να βάλει το τζίνι πάλι μέσα στο λυχνάρι – να διυλίσει, όσο είναι δυνατόν, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της σύγχρονης εποχής, όταν ένα είδος καλλιτεχνικής δημιουργίας μετατράπηκε σε κοινό εμπόρευμα.

Να, λοιπόν, ο Αντι Γουόρχολ που προσφέρει δύο πορτρέτα στην τιμή του ενός και που πουλάει το ίδιο του το πρόσωπο στη Vidal Sassoon για διαφημίσεις. Να και ο Τζεφ Κουνς, ο οποίος μετατρέπει το πιο διάσημο ατσάλινο γλυπτό του –ένα μπαλόνι– σε πραγματικό μπαλόνι, 17 μέτρα ψηλό, και το νοικιάζει για διαφημιστικούς σκοπούς στο πολυκατάστημα Macy’s.

Εδώ είναι και ο Τακάσι Μουρακάμι, που απλώνει την εντελώς επίπεδη ποπ τέχνη του σ’ όλη την υφήλιο, από εμπορικές εκθέσεις και γκλόσι περιοδικά μέχρι καταστήματα. Και όχι μόνο μαγαζιά με έργα τέχνης αλλά και μαγαζιά Luis Vuitton –όπου τα ζωηρόχρωμα λογότυπά του βοηθάνε να πουληθούν οι εξωφρενικά ακριβές τσάντες– και σούπερ μάρκετ του Τόκιο, όπου οι πελάτες παίρνουν ένα μικρό πλαστικό κουκλάκι Μουρακάμι μαζί με τις τσίχλες τους. Εδώ είναι και η Σάρα Λούκας και η Τρέισι Εμιν, οι οποίες άνοιξαν μαγαζιά στο Ιστ Εντ και πουλάνε κάτι φοβερά Τ-shirt. Και, πολύ πιο προχωρημένη, η Αντρέα Φρέιζερ, η οποία πουλάει το σώμα της για μια νύχτα σε συλλέκτη για 20.000 δολάρια προκειμένου να συνευρεθούν «μέσα σ’ ένα έργο τέχνης».

Η πρώτη αίθουσα της έκθεσης είναι άκρως εντυπωσιακή. Το «Rabbit» του Τζεφ Κουνς (1986), εκείνο το γυαλιστερό φουσκωτό κουνέλι-μπαλόνι μεταμορφωμένο σε κούκλα βουντού – αποτρόπαιο κι ωστόσο παράδοξα στοχαστικό. Η τρομακτική όψιμη αυτοπροσωπογραφία του Αντι Γουόρχολ, μια νεκροκεφαλή με ανατριχιαστική πορφυρή περούκα, υποκλίνεται μέσα από το σκοτάδι. Το ειδεχθές κατασκεύασμα του Μουρακάμι, μια φαντασιωτική γυναικεία φιγούρα σε στυλ «μάνγκα» με μικρή μέση και κολοσσιαίους μαστούς, απ’ όπου ξεπετάγεται ένα σχοινί, εν είδει γάλακτος, καθώς εκείνη χαμογελάει γλυκά: η τρομακτική δύναμη των γκράφικς σε τρεις διαστάσεις.

Καθένας από αυτούς τους καλλιτέχνες έχει τη δική του πινακοθήκη στην έκθεση – τρεις πινακοθήκες στην περίπτωση του Γουόρχολ, και του αξίζει ο χώρος καθώς είναι ο προστάτης άγιος όλων εκείνων που ακολουθούν.

Οι επιμελητές της έκθεσης φρόντισαν να υπάρχει ιστορική αυθεντικότητα, αναπαριστώντας μερικά καλλιτεχνικά συμβάντα που έκαναν θόρυβο. Το Pop Shop του Κιθ Χάρινγκ με τα περίφημα σχέδια στους τοίχους και την κουδουνιστή ταμειακή μηχανή έχει ξαναστηθεί ολόκληρο σαν κανονικό, λειτουργικό μαγαζί. Στήθηκε επίσης το ακριβές ομοίωμα του Spiritual America – ήταν εκεί όταν πήγα στην έκθεση, αλλά λίγο μετά το έκλεισε προσωρινά η αστυνομία για λόγους προσβολής της δημοσίας αιδούς.

Το Made in Heaven του Τζεφ Κουνς (1989) –εξόφθαλμα χυδαίο– έχει πολύ καιρό να παρουσιαστεί σε έκθεση. Ισως επειδή δείχνει πρωκτικό σεξ ή επειδή είναι πολύ ογκώδες και βαρύ το ομοίωμα του Τζεφ Κουνς που «συνευρίσκεται» με την πορνοστάρ Ιλόνα Στάλερ πάνω σ’ έναν βράχο· ή πάλι, μπορεί να έχει να κάνει με το άδοξο τέλος του γάμου τους. Αυτό και άλλα παρόμοια έργα του Κουνς απορρίφθηκαν από τους καλλιτεχνικούς κύκλους, που αισθάνθηκαν ότι ο Κουνς το είχε παρακάνει στην εκμετάλλευση της «πρόκλησης» – είναι όμως διαφωτιστικό να διαβάσει κανείς κριτικές της εποχής, όπου επιμελώς αποφεύγεται η αναφορά στο πορνό. Ισως η τόσο αμφίβολης αισθητικής τέχνη αυτής της περιόδου να προφυλασσόταν κλείνοντας την πόρτα στην πραγματικότητα.

Ζωηρόχρωμη και ωστόσο σκοτεινή, ευφυής αλλά κενή, η τέχνη του Κουνς εξακολουθεί να διεκδικεί αλαζονικά μια θέση δίπλα στον Γουόρχολ. Και όταν φτάνεις στην πινακοθήκη του Ντάμιεν Χερστ, γεμάτη χρυσά μοσχάρια, καρχαρίες σε φορμαλδεΰδη, νεκροκεφαλές από διαμάντια, δεν είναι πλέον καθόλου φανερό σε ποιον οφείλει το μεγαλύτερο χρέος: στη γραμμή παραγωγής του Κουνς ή στον Γουόρχολ;

Οι βρετανικές αίθουσες της Pop Life δίνουν την ευκαιρία στην Τέιτ Μόντερν να δείξει τον Χερστ, την Εϊμιν, τη Λούκας, τον Γκάβιν Τερκ κ. ά. σαν μέρος της παγκόσμιας καλλιτεχνικής ιστορίας, κάτι που έχει ως συνέπεια να απενεργοποιεί την τέχνη τους. Ο, τι ήταν αυθάδες, ωμό, επιγραμματικό, ιλαρό ή ηθελημένα ανόητο, τώρα φαίνεται σαν αντικείμενο φυλαγμένο σε κλιματιζόμενο αρχείο.

Οι Αμερικανοί, βέβαια, απολαμβάνουν πιο φαντασμαγορική παρουσίαση. Οι φημισμένες μεταξοτυπίες του Γουόρχολ επιδεικνύονται μέσα σε υπέρυθρο φωτισμό, ο Χάρινγκ διαθέτει εντυπωσιακή ραπ μουσική επένδυση, ο Κουνς έχει όλους τους προβολείς που χρειάζεται. Η έκθεση είναι πολύβουη, θεατρική, πυκνή και πιο φαντασμαγορική απ’ όσο θα περίμενε κανείς.

Αποτελείται, βέβαια, από «γρήγορη τέχνη»: τίποτα που να σε κρατήσει πολλή ώρα μπροστά του, πολλά για να τροφοδοτήσουν συζητήσεις μετά την έκθεση. Πώς η αντιγραφή και η επανάληψη γίνονται μέρος της «δημιουργικής» διαδικασίας, πόσο συχνά το σεξ πουλάει τέχνη, πόσο συχνά οι καλλιτέχνες πουλάνε τον εαυτό τους, πόσο αδιαίρετη φαίνεται ενίοτε η τέχνη από την πορνεία, τη διαφήμιση και την πορνογραφία. Και πόσο κενές ήταν συχνά –και εξακολουθούν να είναι– οι «ανατρεπτικές» προκλήσεις.

Τέλος εποχής

Μήπως όμως αυτοί οι καιροί έχουν οριστικά παρέλθει; Η έκθεση σίγουρα δίνει μιαν αίσθηση νοσταλγικής αναδρομής. Ο Γουόρχολ και ο Χάρινγκ έχουν πεθάνει, πολλά ιστορικά κόλπα –ο καλλιτέχνης ως διαφημιστής ή σελέμπριτι– τώρα επαναλαμβάνονται ως φάρσα. Και είναι δύσκολο να πάρεις στα σοβαρά τις τελευταίες παραλλαγές, σαν κάτι παραπάνω από τοποθετήσεις προϊόντων στην αγορά από ισχυρούς ντίλερ.

Και αυτό είναι που λείπει, αναπόφευκτα, από τούτη την έκθεση – όλος ο θίασος με τους ιμπρεσάριους, τους γκαλερίστες, τους ντίλερ και τους συμβούλους που ενώνουν τις κουκίδες ανάμεσα στον Γουόρχολ και τον συλλέκτη που πλούτισε με τα δομημένα ομόλογα. Η ιστορία αυτή δεν λέγεται εδώ, ούτε και έχει φτάσει στο τέλος της. Οποιος όμως θέλει να καταλάβει πώς αυτό το είδος τέχνης παρέμεινε ισχυρό για τόσο πολύ καιρό, καλό θα ήταν να δει τον κατάλογο της έκθεσης. Μπορεί εκεί να βρει, ανάμεσα στα συμβατικά άρθρα των επιμελητών, ενδείξεις για τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις και τις δοσοληψίες μεταξύ όλων εκείνων –από τους νεοφώτιστους συλλέκτες και τους γκαλερίστες που ορίζουν τι θα εκτεθεί, μέχρι τους δισεκατομμυριούχους σπόνσορες– χωρίς τους οποίους η έκθεση αυτή δεν θα υπήρχε ούτε, πιθανότατα, και μεγάλο μέρος των εκθεμάτων.

Τα ΝΕΑ για τον Αντυ Γουορχολ

Ο Γ. ΒΕΛΤΣOΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΝ Α. ΓΟΥΟΡΧΟΛ

Ήταν προφήτης ή ψώνιο;

Δάφνη Κοντοδήμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Μια άλλη ματιά, γεμάτη αμφισβήτηση, προς τον Άντι Γουόρχολ, δίνουν φοιτητές που «ξεναγήθηκαν» από τον Γιώργο Βέλτσο στην έκθεση έργων του πατέρα της ποπ αρτ στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο
«Θεωρείται σημαντικός ο Γουόρχολ, ένας καλλιτέχνης χωρίς ταλέντο και τεχνική. Άραγε μέχρι πότε πίνακες που μοιάζουν με μουτζούρες και υπερτιμημένες προσωπογραφίες της Μέριλιν Μονρό θα εκτίθενται σε μουσεία και θα πωλούνται αντί εκατομμυρίων ευρώ;», λένε πρωτοετείς φοιτητές του τμήματος Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Μία ακόμα νέα γενιά- παρά τα όσα συχνά λέγονταιφαίνεται να αμφισβητεί «όσα μας σερβίρουν», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, «εκείνοι που διαχειρίζονται τα δικαιώματα κερδοφόρων καλλιτεχνών». Ακόμη περισσότερο που «βλέπουμε αντικείμενα, αμφιλεγόμενης καλλιτεχνικής αξίας, να εκτίθενται σε μουσείο».

Τετάρτη μεσημέρι στον προαύλιο χώρο του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, ογδόντα περίπου φοιτητές έχουν συγκεντρωθεί με αφορμή την εκπαιδευτική ξενάγηση από τον καθηγητή Γιώργο Βέλτσο στον εκθεσιακό χώρο όπου φιλοξενούνται έργα του Άντι Γουόρχολ δίπλα σε βυζαντινές εικόνες. Το αποτέλεσμα; «Απογοήτευση. Τέχνη δεν είναι η Μέριλιν Μονρό πλάι στον Μάο. Δεν καταλαβαίνουμε προς τι τόσος ντόρος με τον Γουόρχολ».

«Μα ποιος είναι πια αυτός ο Γουόρχολ;» πετάχτηκε ένας φοιτητής στρέφοντας επικριτικά βλέμματα πάνω του. Οι περισσότεροι είχαν, τουλάχιστον, ακουστά τον λεγόμενο «πατέρα της ποπ αρτ» και τις διάσημες προσωπογραφίες του. Λίγοι όμως είχαν δει τις περίφημες κονσέρβες τοματόσουπας Κάμπελ. Και κάποιοι μουσικόφιλοι τον γνώριζαν και «ως μάνατζερ του συγκροτήματος Τhe Velvet Underground».

Σε είκοσι λεπτά πρόλαβαν να δουν τον Μέγα Αλέξανδρο και την πριγκίπισσα Νταϊάνα, τον Λένιν και τον Αλέξανδρο Ιόλα, τη Λάιζα Μινέλι και τον ίδιο τον Γουόρχολ. «Σιγά το πράγμα... Γιατί να έχουν μεγάλη χρηματική αξία τα έργα του τη στιγμή που νιώθουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε ακόμη και εμείς;» αναρωτήθηκαν.

«Είναι φωτογραφίες τυπωμένες σε καμβά με την τεχνική τις μεταξοτυπίας. Δεν είναι δα και πίνακες του Βαν Γκογκ που χαζεύεις για ώρες», είπαν με αιρετική διάθεση. Ο Γιώργος Βέλτσος έσπευσε να τους εξηγήσει: «Ο Γουόρχολ είναι απόλυτα προσωπικός. Υπάρχει η απόλυτη ασέβεια προς τον τύπο και τον κανόνα. Εδώ η αξία του έργου δεν κρίνεται από την τεχνική αλλά από τη δύναμη και το σχέδιο».

«Θα πρέπει, νομίζω, να αναρωτηθούμε γιατί εξακολουθούμε να βλέπουμε τον Γουόρχολ σε μουσεία τη στιγμή που δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι δεν έκανε τέχνη. Αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο με τον Γουόρχολ»,είπε ο Δημήτρης Γκινοσάτης, διδάκτωρ στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ο οποίος συμμετείχε στην ξενάγηση.

«Το έργο τέχνης είναι αντικείμενο που θεσμίζεται μέσα από την Ιστορία της Τέχνης. Εφόσον έχουμε τη θεσμική δυνατότητα μπορούμε να αναγάγουμε οτιδήποτε σε έργο τέχνης», εξήγησε. Και ποιος έχει τη θεσμική αυτή δυνατότητα; «Ο καπιταλισμός», απάντησε ο Γιώργος Βέλτσος.

Η ερώτηση «γιατί άραγε επέλεξε να κάνει τις προσωπογραφίες των Μεγάλου Αλεξάνδρου, Τζάκυ Κέννεντυ και Μάικλ Τζάκσον;» ανέβασε κι άλλο το θερμόμετρο. Οι απαντήσεις των φοιτητών ήταν ποικίλες και δίχαζαν ακόμη και τους ίδιους: «Θέλησε να γελοιοποιήσει τα είδωλα της εποχής ενώπιον των ίδιων των θαυμαστών τους», υποστήριξε ένας. «Ήταν προφήτης καθώς επέλεξε διασημότητες που ακόμη και σήμερα θεωρούνται πρότυπα», είπε άλλος. Και δύο άλλοι εξέφρασαν την άποψη ότι «ήθελε απλά να δείξει πώς η φήμη μεταμορφώνει έναν συνηθισμένο άνθρωπο σε πρότυπο».

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «εγωιστή», επειδή «επέλεξε εκείνους που θαύμαζε ο ίδιος» και άλλοι, κινούμενοι στο πνεύμα του μάρκετινγκ, «έξυπνο επειδή ασχολήθηκε με προσωπικότητες που "πουλούσαν" και "προκαλούσαν" το κοινό».

Φήμη και χρήμα υπήρξαν οι εμμονές του Γουόρχολ. «Δεν ξέρω αν ήταν εγωιστής ή εκκεντρικός. Ψώνιο ήταν σίγουρα», είπε χαμογελώντας μια φοιτήτρια της παρέας χωρίς κανείς να αντιδράσει στην άποψή της. Ο Γιώργος Βέλτσος εξέφρασε την άποψη ότι «ο Γουόρχολ είναι ματαιόδοξος. Κάθε φτασμένη καλλιτεχνική μορφή είναι ή θεωρεί ότι είναι μια μορφή Θεού».

Διαφωνία υπήρξε ως προς τις οικονομικές στοχεύσεις του καλλιτέχνη, του οποίου το έργο «Green Car Crash» πωλήθηκε έναντι 48,3 εκατ. ευρώ. «Ο ίδιος δεν θέλησε τα χρήματα, καθώς πωλούσε τα έργα σε χαμηλή τιμή. Το "σύστημα" που διαχειρίστηκε τα έργα του αποσκοπούσε στο κέρδος. Εκείνος απλά ήθελε να πάρει λίγη από τη λάμψη των διασήμων», είπαν κάποιοι.

Όλοι συμφώνησαν ότι «το ταλέντο του καλλιτέχνη δεν είναι ανάλογο της τιμής πώλησης της δημιουργίας του». Πριν από δύο χρόνια ένας πίνακας του Τζάκσον Πόλοκ και όχι μια δημιουργία του Γκογκέν, του Βαν Γκογκ, έσπασε κάθε ρεκόρ τιμής πώλησης έργου. Ο πίνακας «Νο 5, 1948» με τις στριφογυριστές γραμμές (άλλοι βλέπουν πιτσιλιές) πωλήθηκε προς 109,75 εκατ. ευρώ.

«Εάν είχαμε τόσα χρήματα ώστε να αγοράσουμε σήμερα ένα έργο Γουόρχολ, θα προτιμούσαμε να τα δίναμε για ένα του Βαν Γκογκ», είπαν οι φοιτητές.

ΙΝFΟ

Η έκθεση «Warhol/Ιcon: η δημιουργία της εικόνας» με έργα Άντι Γουόρχολ φιλοξενείται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (Βασ. Σοφίας 22) έως 10 Ιανουαρίου.

«Οι μεταβυζαντινές εικόνες είναι ποπ»

Τι γυρεύει όμως η έτοιμη προς κατανάλωση και γεμάτη γκλάμουρ τέχνη του Άντι Γουόρχολ, δίπλα στη μεγαλύτερη συλλογή βυζαντινών εικόνων στον κόσμο;

«Η τέχνη δεν είναι και ουδέποτε υπήρξε αυτονόητη.

Δημοσιογραφικές έρευνες και εξετάσεις ή κρίσεις δεν την εκπροσωπούν και δεν με εκπροσωπούν. Παρ΄ όλα αυτά θέλω να πω ότι η αντιπαράθεση της βυζαντινής αγιογραφίας με τον Γουόρχολ είναι μια ευρηματική ιδέα.

Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται καν για αντιπαράθεση αλλά για μια φυσιολογική συνέχεια σε μια εποχή που αφαιρεί την "αύρα" και το φωτοστέφανο και αναπαράγει το έργο σε βαθμό που το αντίγραφο να έχει την ίδια αξία. Έχω τη γνώμη ότι και οι μεταβυζαντινές κυρίως εικόνες είναι ποπ. Δεν έχουμε παρά να δούμε τον Άγιο Χριστόφορο με τη μορφή σκύλου ή τον προφήτη Ηλία ως σούπερμαν», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Βέλτσος.

«Ο Γουόρχολ αγιογραφεί τους σύγχρονούς του αγίους- είδωλα σε μια εκκοσμικευμένη θεολογία της οποίας είμαι οπαδός (η πίστη δεν εκλείπει από τους λεγόμενους άπιστους). Θεωρώ τον Γουόρχολ ως έναν προφήτη - καθοδηγητή- στάλκερ με την έννοια του Ταρκόφσκι στην ομώνυμη ταινία. Οδηγό σε αυτήν τη πλατωνική Χώρα του αεί γενομένου που είναι η μετανεωτερικότητά μας: ρευστή, υβριστική και συγχρόνως κολλημένη και ευσεβής», εξηγεί.
Είναι, τελικά, τέχνη;

Κωνσταντίνος: O Γουόρχολ αναμφισβήτητα εκπροσωπεί την ποπ κουλτούρα. Μάλιστα, είναι αρκετά έξυπνος ώστε να την υπονομεύσει. Δίνει το στίγμα τής μαζικά παραγόμενης κουλτούρας και της κατανάλωσης. Έαν έβλεπα έργο του Γουόρχολ σε εφημερίδα, και όχι σε μουσείο, δεν θα το θεωρούσα τέχνη.

Ελεάννα: Αναρωτιέμαι τι είναι τέχνη και ποια τα όριά της. Πριν από δύο χρόνια, ο Γκιγιέρμο Βάργκας Χιμένεθ παρουσίασε ως «καλλιτεχνικό δρώμενο», ένα αδέσποτο σκυλί. Και το άφησε να πεθάνει από ασιτία. Είναι αυτό τέχνη; Το ίδιο αναρωτιέμαι και για τα έργα του Γουόρχολ, αν και δεν είναι ακραία με την

Κινητοποιήσεις για τη Βίλα Ιόλα

..

Τετάρτη, 04 Νοεμβρίου 2009

Συνεχίζουμε για Ιόλα ανοιχτό!

Από το blog της Ανοιχτής Συνέλευσης κατοίκων Αγίας Παρασκευής

Θέλουμε τον Ιόλα ανοιχτό και όχι ένα νέο DaVinci:
Πως το θέλουμε; Το δείξαμε την Κυριακή το μεσημέρι.
Α ν ο ι χ τ ό , ε λ ε ύ θ ε ρ ο, κ ο ι ν ω ν ι κ ό. Παίξαμε μπάλα, ζωγραφίσαμε, κουβεντιάσαμε, φάγαμε, ακούσαμε μουσική, κάναμε συνέλευση, θαυμάσαμε το πράσινο.
Οικειοποιηθήκαμε το χώρο δίνοντας τα χαρακτηριστικά που εμείς επιλέξαμε: το κτήμα άνοιξε από τους κατοίκους για τους κατοίκους.

Μέσα από την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων αποφασίσαμε το αυτονόητο: να πράξουμε για τη βίλα άμεσα και αδιαμεσολάβητα. Συνεχίζουμε τις δράσεις μας κι επιλέγουμε να μην κλεινόμαστε σπίτια μας απαθείς, επιλέγουμε με άμεσες και δημοκρατικές διαδικασίες να καθορίζουμε εμείς την τύχη των ζωών μας.

σχετικό βίντεο για την εκδήλωση εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=cQu3wUqlnhs
ο αγώνας συνεχίζεται.

τα λέμε την Κυριακή 8 Νοέμβρη στις 7 η ώρα το απόγευμα για συνέλευση στο 1o δημοτικό Αγίας Παρασκευής

wanna be κλειδαριά...

χωρίς σχόλιο...

απολαμβάνοντας το πράσινο...μυρίζοντας οξυγόνο.

ζωγραφική...

μπάλα...

Σήμερα συζητείται η τύχη της Βίλας Αλέξανδρου Ιόλα στο ΣτΕ

Στο προσκήνιο η υπόθεση της βίλας Ιόλα

Συζητείται η τύχη της στο ΣτΕ στις 4/11

Του Δημητρη Pηγοπουλου

ΠΟΛΗ. Στις 4 Νοεμβρίου θα παιχθεί το νέο επεισόδιο στο σίριαλ της αξιοποίησης της βίλας Ιόλα στην Αγία Παρασκευή. Στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Οι προηγούμενες ηγεσίες του υπουργείου Πολιτισμού δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποσχέσεις τους περί εξαγοράς της περίφημης βίλας και του περιβάλλοντος χώρου, συνολικής έκτασης 6,5 στρεμμάτων, από το ελληνικό Δημόσιο. Και τώρα οι ιδιοκτήτες του ακινήτου, απηυδησμένοι από τις ανακολουθίες της διοίκησης, απαιτούν την επαναφορά του προηγούμενου ρυμοτομικού σχεδίου που θα τους επιτρέπει την αξιοποίηση της περιουσίας τους. Το ρυμοτομικό σχέδιο της περιοχής τροποποιήθηκε εν αναμονή της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης του οικοπέδου που αποφασίστηκε από τα υπουργεία Eθνικής Οικονομίας, Oικονομικών, ΠEXΩΔE και Πολιτισμού για τις ανάγκες της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Ελληνικό κράτος και ιδιοκτήτης (ο αρχιτέκτονας Σπύρος Γεωργίου) είχαν τότε καταλήξει στο τίμημα της αγοράς, 9,042 εκατ. ευρώ. Tο ποσό, κατατμημένο σε δύο δόσεις των 2,5 και 6,5 εκατ. ευρώ, εγγράφηκε μεν στους κρατικούς προϋπολογισμούς του 2003 και του 2004, αλλά δεν εκταμιεύθηκαν ποτέ. H διαδικασία της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης ανακλήθηκε το 2005, ενώ και όλες οι προσπάθειες που ακολούθησαν έπεσαν στο κενό. Ο τότε υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Tατούλης, για παράδειγμα, πρότεινε την ανταλλαγή οικοπέδων μέσω της Kτηματικής Eταιρείας Δημοσίου. Καμία από τις προτάσεις δεν ικανοποίησε τον κ. Γεωργίου, με αποτέλεσμα η εκκρεμότητα να παραμένει.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επανήλθε τόσο επί υπουργίας Γιώργου Βουλγαράκη όσο και κατά τη διάρκεια της θητείας του Μιχάλη Λιάπη. Η «παλιά» ιδέα της εξαγοράς από το Δημόσιο έπεσε ξανά στο τραπέζι, ο ιδιοκτήτης συμφώνησε να μην ανεβάσει τις αξιώσεις του, αλλά για άλλη μια φορά το υπουργείο Πολιτισμού δεν προχώρησε από τα λόγια στην πράξη.

Κρίσιμο σταυροδρόμι

Είναι σαφές ότι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης είναι εξαιρετικά απίθανο το υπουργείο Πολιτισμού να προχωρήσει στην εξαγορά της βίλας και του περιβάλλοντος χώρου όταν δεν το έπραξε σε καλύτερες εποχές. Η κυβερνητική αλλάγή δημιουργεί ελπίδες για την εκδήλωση μιας νέας πρωτοβουλίας σε όσους πολίτες της Αγίας Παρασκευής ονειρεύονται στην όμορφη αυτή όαση πρασίνου ένα χώρο πολιτισμού με πολλαπλά περιβαλλοντολογικά οφέλη. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν φέρει το θέμα στη Βουλή όταν το κόμμα βρισκόταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τώρα;

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Αν ο ιδιοκτήτης δικαιωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας θα μπορέσει να προχωρήσει στην αξιοποίηση του ακινήτου του. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, από την στιγμή που τον δεσμεύει ο διπλός χαρακτηρισμός, κατ’ αρχήν της βίλας Ιόλα ως διατηρητέας από το 1998 και της έκτασης ως Κέντρο Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων.

Θεωρητικά θα μπορούσε να υπάρξει και οικοδομική δραστηριότητα, αλλά αφού πρώτα προηγηθεί συνεννόηση με τις υπηρεσίες Νεοτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.

Η επιβλητική βίλα του συλλέκτη Αλέξανδρου Ιόλα (1908-1987) στην Αγία Παρασκευή είναι κομμάτι της προσωπικής του μυθολογίας. Σχεδιάστηκε από τον Δημήτρη Πικιώνη σε συνεργασία με τον Γιάννη Τσαρούχη. Το σπίτι χτίστηκε με προδιαγραφές μουσείου και στα πολυτελή του δωμάτια φιλοξένησε έργα τέχνης μεγάλης αξίας των Πικάσο, Mαξ Eρνστ, Nτε Kίρικο, Aντι Γουόρχολ κ.ά. Το 1984 δωρίζει 47 έργα της συλλογής του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μετά τον θάνατό του η βίλα των 1.200 τ.μ. λεηλατείται. Το 1994 ο Δήμος Αγίας Παρασκευής αρχίζει τη διεκδίκηση του χώρου. Η εμπλοκή του υπουργείου Πολιτισμού δημιουργεί ελπίδες. Παραμένουν ανεπιβεβαίωτες 15 χρόνια μετά.