Μητροπολιτικές εξάρσεις

prefab: pinc house sport

March 2, 2008

- Via Matrialicious

“ The SPORT is the original model from the awesome Swedish prefab company Pinc House. Some call it a sports cabin, some call it a classic Swedish bungalow. I don’t care what they’re classified as, I think they’re terrific. Shown here are random images from several houses in different locations. The SPORT range features houses, in various configurations, in two categories: Leisure and Residence, in sizes ranging from 20 to 160 m2.
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture, houses, prefab | No Comments »

Steven Holl Architects To Build A ‘Sliced Porosity Block’ In Chengdu, China

February 26, 2008

- Via Archinect

“ Steven Holl Architects (SHA) has recently been commissioned by CapitaLand China, to realize, a large mixed-use complex in Chengdu, China. Scheduled to open in late 2010, this “giant chunk of a metropolis” houses a hybrid complex of generous public spaces flanked by five towers with offices, serviced apartments, retail, a hotel, cafes, and restaurants. The 105,000 square feet site is developed to maximize public open space and to stimulate micro-urbanism….
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | No Comments »

New House, Tasmania

February 24, 2008

- Via Wallpaper

” The New House in Kingston occupies the bush block in this Hobart suburb. A slope of twenty-five degrees may have been one reason the site remained vacant for so long, but with panoramic views stretching from Mt. Wellington to Kingston beach, the property was calling out for something quite special. ‘Our clients wanted a house that was calm and tranquil, a place to retreat at the end of each day,’ says designer Aaron Roberts, who worked closely with founding member of Room 11, Thomas Bailey, along with colleagues Nathan Crump and James Wilson.
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture, houses | No Comments »

A Garden Blooms in Queens

February 23, 2008

- Via Metropolis

In 1999, when the Queens Botanical Garden began planning its new visitors’ center, the LEED program that is now the currency of the green-building movement was still a nascent tool. New York City, meanwhile, was in the process of creating its own guidelines for “high-performance” buildings. Especially in the realm of publicly financed projects, the era of green architecture was just dawning.

“ One of New York’s lesser-known botanical gardens emerges as a leader in sustainable design.
By Fred A. Bernstein

In 1999, when the Queens Botanical Garden began planning its new visitors’ center, the LEED program that is now the currency of the green-building movement was still a nascent tool. New York City, meanwhile, was in the process of creating its own guidelines for “high-performance” buildings. Especially in the realm of publicly financed projects, the era of green architecture was just dawning.

Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | No Comments »

Skyline Residence, Los Angeles, Ca By Belzberg Architects

February 22, 2008

-Via Noticias Arquitectura

” Perched atop a ridgeline in the Hollywood Hills, the presence of the Skyline Residence represents an honest approach to creating an environmentally sensitive building without sacrificing beauty nor budget. The pre-existing site presented a challenge in terms of constructability, the client presented the challenge of limited allowable expenses, and the architect was resilient to marginalize beauty and originality. The requirements of an architecture to satisfy each of these constraints are found in that which is constant and continuous at a given site.

Capitalizing on and working within the physical, visual, and psychological characteristics of a given site fosters value in the relationship between building and site. Beyond incorporating various sustainable strategies out of pure concern for the environment, the budgetary limitations imposed on material choice forced the architect to implement strategies for using resources in close proximity to the site. While the building is not fused with the ground formally, it’s relationship to ground, sky and the elements through a comprehensive understanding of locality is symbiotic.

Read the rest of this entry »

Posted in Architecture, houses | No Comments »

Library Park - Spain

February 20, 2008

- Via Plataforma Arquitectura

Architect: Giancarlo Mazzanti

” The mountain edge of the city is made up of an intrincate network of footpaths product of the displacement in a topography and of remainders of green space as a result of the impossibility to construct in her, this network works as small places of encounter. One looks for to harness the encounter places and to moor the network of spaces public proposed to way of a great “urban wharf” that serves like balcony towards the city, connecting the project, the viewpoints developed by the EDU and the station of the meter cable thus to increase to the amount of urban connectivities and places of encounter in the city.
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | No Comments »

Brio54

February 17, 2008

- Via Inhabitat

” ….A young, design-driven development firm, Brio54’s mission is to provide sustainable, affordable design while delivering high quality construction. Home buyers of all types will delight in Brio54’s wide variety of offerings - whether you live in a suburban area, are looking to refurbish or rehab, or have an empty urban infill lot. Brio54’s first prefab prototype, the H1, (pictured above) is currently in the final stage of planning, and construction is slated to begin production in the spring of 2008.
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture, prefab | No Comments »

Casulo: An Entire Apartment’s Furniture in One Small Box

February 14, 2008

- Via TreeHugger

” It might not look like it, but inside this box, there’s an armoire, a desk, a height-adjustable stool, two more stools, a six-shelf bookcase, and a bed with a mattress. Casulo , the brilliant, modular setup designed by Marcel Krings & Sebastian Mühlhäuser, hides furnishings enough for an entire room — or, heck, an entire apartment — in a small 80 cm x 120 cm box.

Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | 1 Comment »

Villanueva Public Library, Casanare-Colombia

February 14, 2008

- Via Noticias Arquitectura

” Villanueva’s public library is the result of a national contest summoned by the Colombian Architect’s Society where the winners Miguel Torres, German Ramirez, Alejandro Piñol and Carlos Meza, architects from the Javeriana University Bogota-Colombia, all below 27 years of age, won first prize in this contest, and designed 3000 square meters for reading rooms, an auditorium, a kid’s library, staff offices, the building’s functioning facilities and an open space for social interaction.

Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | No Comments »

Betting a Farm Would Work in Queens

February 10, 2008

- Via New York Times

A model of the proposal by Work Architecture that won this year’s Young Architects Program at the P.S. 1 Contemporary Arts Center in Long Island City, Queens.

“One can only imagine how the judges reacted when the architects walked in lugging the kind of hulking concrete-pouring cardboard tubes used at construction sites filled with flowering heads of cabbage.
Read the rest of this entry »

Posted in Architecture | No Comments »

Archive for the 'houses' Category

« Previous Entries

prefab: pinc house sport

March 2, 2008

- Via Matrialicious

“ The SPORT is the original model from the awesome Swedish prefab company Pinc House. Some call it a sports cabin, some call it a classic Swedish bungalow. I don’t care what they’re classified as, I think they’re terrific. Shown here are random images from several houses in different locations. The SPORT range features houses, in various configurations, in two categories: Leisure and Residence, in sizes ranging from 20 to 160 m2.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses, prefab | No Comments »

New House, Tasmania

February 24, 2008

- Via Wallpaper

” The New House in Kingston occupies the bush block in this Hobart suburb. A slope of twenty-five degrees may have been one reason the site remained vacant for so long, but with panoramic views stretching from Mt. Wellington to Kingston beach, the property was calling out for something quite special. ‘Our clients wanted a house that was calm and tranquil, a place to retreat at the end of each day,’ says designer Aaron Roberts, who worked closely with founding member of Room 11, Thomas Bailey, along with colleagues Nathan Crump and James Wilson.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | No Comments »

Skyline Residence, Los Angeles, Ca By Belzberg Architects

February 22, 2008

-Via Noticias Arquitectura

” Perched atop a ridgeline in the Hollywood Hills, the presence of the Skyline Residence represents an honest approach to creating an environmentally sensitive building without sacrificing beauty nor budget. The pre-existing site presented a challenge in terms of constructability, the client presented the challenge of limited allowable expenses, and the architect was resilient to marginalize beauty and originality. The requirements of an architecture to satisfy each of these constraints are found in that which is constant and continuous at a given site.

Capitalizing on and working within the physical, visual, and psychological characteristics of a given site fosters value in the relationship between building and site. Beyond incorporating various sustainable strategies out of pure concern for the environment, the budgetary limitations imposed on material choice forced the architect to implement strategies for using resources in close proximity to the site. While the building is not fused with the ground formally, it’s relationship to ground, sky and the elements through a comprehensive understanding of locality is symbiotic.

Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | No Comments »

Atelier Workshop’s Port-a-Bach portable cabin in a container

December 27, 2007

- Via Materialicious

” …Here’s the Port-a-Bach, from Atelier Workshop in New Zealand! It reminds me of BARK’s All-Terrain Cabin, in that it is created from a 20ft. shipping container. The Port-a-Bach portable cabin sleeps two adults and two children, is power, water and sewer independent, has one wall that folds down to create an open living space and folds back up to secure the unit for storage or relocation. It has a kitchen and complete bath, and can be hooked up to external services, as well. Awesome.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses, prefab | 2 Comments »

Residence Schnitzer-Bruch, Austria by maaars architektur

November 17, 2007

- Via noticias arquitectura

“ A radical reinterpretation of the classic alpine massive-wood block-technique.
A single levelled prefabricated Hull made of massive wood fins was situated on a concrete basement, wich overhangs at the southside. It includes the technical rooms and the storage. For the wall construction, wood fins with spigots and sockets are stapled to the needed height, a pair of dried wood dowels is shot through the wall each 30 centimeters and fixes, after the maceration of the dowels through the airhumidity, each fin on its vertical position.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | 2 Comments »

Project7ten, The Real Green Deal

November 10, 2007

- Via Jetson Green

” We’re no longer in rendering stage, this is the real deal. Project7ten is built and ready for viewing. Actually, it’s ready for sale if: (1) it hasn’t already been sold, and (2) you’re in the market for one of the greenest, most modern homes in California. Interestingly, this house is the first conventionally- constructed LEED Platinum home in the state.

Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, Sustainability, houses | No Comments »

eXtra-eXtra-Small House

November 3, 2007

- Via Arkinetia

design team: Aljosa Dekleva, Tina Gregoric

” eXtra-eXtra-Small House is located in Krakovo, the very centre of Ljubljana and at the same time in a historical village - once (in the Middle Ages) supplying the nearby monastery with fresh food - today highly protected historical area. The basic dimensions of the new house were already defined by law according to the volume of the pre-existing house.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | 1 Comment »

Villa Bio, Llers - Girona (Spain) / Cloud 9 - Enric Ruiz-Geli

October 21, 2007

- Via Noticias Arquitectura

” Contemporary architecture is THE PLATFORM on which culture and contemporary art rest. Living in an exciting platform can become an art form: THE ART OF LIVING.
We conceived this platform as a LANDSCAPE OF LINEAR EVENTS. The landscape folds itself within the site and forms a growing SPIRAL. The platform is a LINEAR STRUCTURE made of concrete of constant section in the shape of a “C”. The longitudinal blind FAÇADES function as BEAMS and create a 15m. projection.

Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | 1 Comment »

The Simple House by Architects Manuel and Francisco Aires Mateus

October 11, 2007

- Via Arkinetia

“Along this part of the Alentejo Coast various abandoned houses exist scattered across the landscape. Traces of whitewash still cling to many of them, covering the thick walls, supported by counterforts disproportionate in relation to the constructions’ modest proportions. They are simple volumes with few openings that establish a totally reciprocal relationship with the landscape, possibly like the people that live inside them. It could be said that in their laconic abandonment, they are as distant as possible from contemporaneity, the latter often associated with technologically sophisticated, diaphanous constructions in glass. The house designed by architects Manuel and Francisco Aires Mateus, being unequivocally contemporary in its qualities and limitations, is the result of an attentive and not at all nostalgic view of this secular form of inhabiting the landscape.
Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | 1 Comment »

House HB - Ljubljana Pirniče - Slovenia

September 23, 2007

- Via Arkinetia

” The architectural concept of the house HB was determined by the location of the property on the prominent part of the landscape. The site is extremely picturesque, while being at the same time a typical Slovenian suburban situation, surrounded by accumulation of anonymous cliché two story individual houses, typical of postwar central European architecture. The project attempts to define another kind of domestic environment. The house HB is a redefinition of a specific from of traditional house, of low and elongated rural typology.

Read the rest of this entry �

Posted in Architecture, houses | Tagged Architecture, houses | 3 Comments »

« Previous Entries

Ρυθμίσεις νομοθετικού χαρακτήρα στο δίκτιο...

Renaissance of Multiple Forms

English posts

Ελληνικά άρθρα

Free MUSIC Site (click here to hear the music!)

Νέα ποστ / New Greek posts (March 1st, 2008):

Το… Τσιφτετέλι των blog που θέλει η Κυβέρνηση!

Το… ANTI-Μανιφέστο των Blog (Greek Ηumour)!!!

Μερικά νέα στοιχεία για την υπόθεση του press-gr (αλιευμένα μέσω διαδικτύου -για ενημέρωσή σας)

Το μανιφέστο των blog (και οι αντιδράσεις των blog απέναντί του) - ένας εκτενής απολογισμός!

• Μεγάλη εντύπωση μου προξένησε τελευταία όχι τόσο το ίδιο το “Μανιφέστο των μπλογκ” που συνέταξε ο “Nylon” όσο η ευρεία γκάμα αντιδράσεων που πυροδότησε, από απόρριψη (π.χ. από τον φίλτατο καλλιτέχνη Δήμο Δημητρίου) και διακωμώδηση π.χ. από τον συνήθως μειλίχιο Allu Fun Marx, εδώ) μέχρι ολόψυχο ενστερνισμό του από ιστολόγους που εκτιμώ ιδιαίτερα (π.χ. Pølsemannen) κ.ά.…

Recent English Post: “YouTube videos about the Semantic Web (intro, Sir Tim Berners-Lee on the Semantic Web, etc.)“

Θέση χωρίς αντίθεση ίσον αποσύνθεση (metablogging blog)

Future Politics blog * Prolog Source blog

Prolog posts * Semantic Web posts * Odysseus Elytis * Mikis Theodorakis * Greece * Politics & Society * Art Gallery * Omadeon site * Source-code * Multiple Form Logic site * M.F. Logic posts * NLP posts * Poetry posts * Trance music posts * ART posts * Λογοκρισία * Μπλογκόσφαιρα

Mikis Theodorakis Trance (blog)

…

Να γκρεμισθούν οι πολυκατοικ'ιες της Αρεοπαγίτου

Το διάβασα,μου άρεσε, συμφώνησα και το ανέβασα.

Μπορώ να τα έχω όλα χωρίς να χαθεί τίποτα; (Μουσείο Ακρόπολης)

Πρόσφατα διάβαζα για ακόμα μια φορά κάτι που αναφερόταν στο θέμα του Μουσείου της Ακρόπολης και των νεοκλασικών. Αρχικά και όταν ξεκίνησε η αντιπαράθεση είχα πάρει την απόφαση να μη συμμετέχω για πολλούς λόγους. Κυρίως ήταν η άποψη ότι δεν είμαι ειδικότερος των ειδικών και ότι γνωρίζω το θέμα αποσπασματικά. Καθώς όμως το θέμα πήρε διαστάσεις και οι απόψεις άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότερες και το επίπεδο του διαλόγου και των επιχειρημάτων να πέφτει όλο και πιο χαμηλά πήρα την απόφαση να γράψω την άποψη μου παρά το γεγονός ότι το crazy cows δεν είναι ένα αρχιτεκτονικό blog και δεν θέλω να γίνει.

Ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι δεν έχω παρακολουθήσει την υπόθεση σε βάθος καθώς ζω στο εξωτερικό. Σίγουρα όμως την παρακολούθησα πιο βαθιά από ότι οι περισσότεροι που εκφέρουν άποψη καθώς είναι σχετική με το αντικείμενο μου και επιπλέον η ιστορία του μουσείου έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν όταν ακόμα ήμουν στην Ελλάδα. Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι θεωρώ το γεγονός πολύ λιγότερο σημαντικό απ’ όσο παρουσιάζεται και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι είναι ένα μεγάλο ζήτημα ικανό να δικαιολογήσει τον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί. Πριν συνεχίσω πρέπει να διευκρινίσω ότι είμαι κατά της κατεδάφισης των δύο νεοκλασικών σε περίπτωση που αυτή μπορεί να αποφευχθεί. Διαφωνώ όμως κάθετα με την κουβέντα που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό γύρω από μια σειρά ζητημάτων σχετικά με το μουσείο, όπως επίσης και με το ύφος και την προσέγγιση κάποιων οι οποίοι είναι προφανές ότι στερούνται βασικών γνώσεων και ενημέρωσης αλλά παρόλα αυτά επιμένουν να διεκδικούν να έχουν άποψη με ιδιαίτερη βαρύτητα.

Επιπλέον, ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ενώ ο διάλογος ξεκίνησε από τα νεοκλασικά μοιάζει να ολισθαίνει προς μια κριτική του μουσείου και μάλιστα με όρους “αισθητικής”. Η λέξη είναι τουλάχιστον αστεία και ένα πράγμα που πρέπει να κρατηθεί σαν παραδοχή είναι ότι η αντιπαράθεση για τα νεοκλασικά δεν έχει, και δεν πρέπει να έχει, σχέση με την “αισθητική αξία” του κτιρίου που είναι άλλωστε υποκειμενική και γι’αυτό η οποιαδήποτε απόπειρα συζήτησης είναι καταδικασμένη σε μη παραγωγικό διάλογο επιπέδου “μου αρέσει” / “δεν μου αρέσει”. Η αντιπαράθεση πρέπει να έχει να κάνει το τι στόχο έχει μια ενδεχόμενη κατεδάφιση και αν μια τέτοια πρακτική έχει λόγο να λάβει χώρα. Πάνω σε αυτό λοιπόν αναπτύχθηκε η γνωστή φημολογία για το εστιατόριο η οποία κατά την άποψη μου είναι τουλάχιστον αβάσιμη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν δεν πιστεύω ότι η κατεδάφιση έχει να κάνει με το εστιατόριο και όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο πιο απίθανος μου φαίνεται ο λόγος για να μην πω αστείος. Αυτή η αιτιολόγηση περισσότερο μου μοιάζει σαν δημοσιογραφικό κατασκεύασμα ή σαν αυθαίρετη υπόθεση κάποιου η οποία πήρε διαστάσεις γενικευμένης άποψης όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Όσο αδιάφορη κι αν είναι στον Bernard Tschumi η αρχιτεκτονική μας “κληρονομιά” (αν τα δυο νεοκλασικά μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) δεν θα έκανε κάτι τέτοιο απλά για την θέα από το εστιατόριο διακινδυνεύοντας να έρθει σε αντιπαράθεση. Επιπλέον, θεωρώ ότι αυτός ο λόγος δεν είναι αρκετός για να οδηγήσει στην απόφαση της κατεδάφισης με την οποία μπορεί να διαφωνώ αλλά την ψήφισαν οι μισοί της επιτροπής και δεν νομίζω να είναι όλοι τους λαμόγια ή άσχετοι. Επιπλέον, η επιτροπή εκτός από αρχιτέκτονες απαρτίζεται και από αρχαιολόγους (αν δεν είχαν αναμειχθεί οι αρχαιολόγοι θα είχε κερδίσει τον διαγωνισμό Libeskind) οι οποίοι είναι υπερπροστατευτικοί και συντηρητικοί, δεν θα επέτρεπαν παρεμβάσεις στον αστικό ιστό χωρίς να θεωρούν ότι υπάρχει ουσιαστικός λόγος και το εστιατόριο δεν είναι ουσιαστικός λόγος. Αυτό που με ξενίζει ακόμα περισσότερο είναι ότι σε κανένα δημοσίευμα, σε blogs ή εφημερίδες, δεν έχω δει κάποια αναφορά για το ποια είναι η επίσημη αιτιολόγηση της επιτροπής, του υπουργείου πολιτισμού και του γραφείου του Tschumi για την ενδεχόμενη κατεδάφιση. Αυτό που βλέπω είναι μόνο φωνές κατά της κατεδάφισης σαν αυτό να είναι a priori κακό ενώ η άλλη άποψη δεν παρουσιάζεται πουθενά παρόλο που είμαι σίγουρος ότι υπάρχει (όχι απλά είμαι σίγουρος, ξέρω ότι υπάρχει αλλά δεν την έχω ακούσει). Κοινώς υπάρχει η δεδομένη “αντίθεση” αλλά δεν υπάρχει πουθενά η αρχική “θέση” και γι αυτό δεν μπορεί να γίνει σύνθεση. Μια αντιπαράθεση γίνεται πάνω σε επιχειρήματα και προσωπικά η υποκειμενική αυτοδιάθεση του καθένα δεν με πείθει εύκολα και δεν με ενδιαφέρει. Επιχειρήματα λοιπόν δεν έχω δει και όλα κινούνται στη σφαίρα του αυτονόητου της “προστασίας” κάτι το οποίο στο πεδίο αρχιτεκτονικής, όπως και σε αυτό της αρχαιολόγίας, δεν είναι κάτι αυτονόητο αλλά περνάει μέσα από αξιολογήσεις και διαρκή σύνθεση. Και για να είμαι σαφής ξεκαθαρίζω ότι μιλάω για το επίπεδο της αντιπαράθεσης και δεν εννοώ με τα παραπάνω ότι η πράξη της κατεδάφισης είναι σωστή. Λέω όμως ότι αν ακούσω την επίσημη αιτιολόγηση ίσως να την θεωρήσω λιγότερο λάθος από αυτό που προσπαθούν κάποιοι να με πείσουν ότι είναι.

Αυτό που θεωρώ πιθανότερο είναι ότι η πρόθεση του Tschumi να κατεδαφιστούν τα κτίρια έχει να κάνει με την θέση του μουσείου σε σχέση με την Ακρόπολη και με το γεγονός ότι τα δυο κτίρια στέκονται ανάμεσα στο παλιό και σε αυτό που φιλοδοξεί να αποτελέσει “νέο μνημείο”… Δεν είναι παράλογο να θέλει ο Tschumi το μουσείο να φαίνεται χωρίς να υπάρχουν εμπόδια, όσο παλιοκαιρισμένη κι αν είναι σήμερα μια τέτοια αρχιτεκτονική θέση, γιατί μιλάμε για ένα κτίριο που η ιδέα της “θέασης” παίζει κομβικό ρόλο, ειδικά αν αυτή η θέαση είναι από και προς την Ακρόπολη. Και επειδή μιλάμε για ένα κτίριο που θα δημοσιευθεί παντού και και θα γραφούν πολλά γι’αυτό παγκοσμίως και όχι απλά σε εθνικό επίπεδο (ήδη γράφονται), ο Tschumi θέλει το concept του να δουλέψει “καλά” και το κτίριο να λειτουργεί ως μνημείο με την μοντέρνα έννοια του όρου, δηλαδή “γυμνό” γύρω γύρω και ορατό σχεδόν από παντού. Δεν τον πολυνοιάζει τον Tschumi το τι θα βλέπουν και αν θα βλέπουν οι τουρίστες και οι νεοέλληνες από το εστιατόριο. Είναι πολύ μικρό κάτι τέτοιο για να καθίσει να ασχοληθεί και να έρθει σε αντιπαράθεση, τον νοιάζει πως θα φαίνεται το μουσείο από απόσταση, τον νοιάζει το concept του και πώς θα εξυπηρετείται αυτό, τον νοιάζει να λειτουργήσουν καλά οι δημοσιεύσεις του και να διαφημίσει το όνομα του και το μουσείο. Αυτό δεν είναι παράλογο γιατί μαζί με τον Tschumi και το μουσείο θα διαφημιστεί και η Αθήνα και η Ελλάδα. Η αντίθετη άποψη που λέει ότι η Ελλάδα και η Αθήνα δεν χρειάζονται διαφήμιση είναι πολύ γλυκιά και ρομαντική αλλά καθόλου ρεαλιστική, Ίσως η Αθήνα δεν θα έπρεπε να χρειάζεται διαφήμιση γιατί είναι η Αθήνα, αλλά από την άλλη κανείς δεν θα έρθει να αφήσει τα ωραία του λεφτά στην χώρα μας επειδή είμαστε μάγκας λαός και τρώμε πίτα-γύρο και έχουμε για παππού μας τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, χρειάζονται σύγχρονες υποδομές και καλή διαφήμιση, όχι προγονοπληξία και υπερβολική υπερηφάνεια

Άλλωστε για την ιστορία με τα νεοκλασικά το τελευταίο που δικαιούμαστε να είμαστε είναι υπερήφανοι ως λαός κι αυτό γιατί δεν μας φταίει ούτε ο Tschumi, ούτε το νέο μουσείο ούτε οι τουρίστες, ούτε το εστιατόριο που τα δυο νεοκλασικά είναι από τα τελευταία. Φταίει το ξερό μας/σας το κεφάλι, γιατί φταίμε κι εμείς που δεν έμεινε τίποτα όρθιο γιατί κι εμείς γκρεμίζαμε τόσα χρόνια για να χτίσουμε αυτό το πράγμα που μοιάζει με πόλη αλλά ουσιαστικά είναι μια τεράστια τσιμεντένια φαβέλα. Ο θείος Καραμανλής έφτιαξε την αντιπαροχή και ο Ελληνικός λαός την επικύρωσε με αστυφιλία και ανάποδα, ο λαός έφτιαξε την αστυφιλία και ο Καραμανλής την επικύρωσε με αντιπαροχή ενώ αλλού μεταπολεμικά το ίδιο ακριβώς πρόβλημα το οποίο ήταν παγκόσμιο φαινόμενο αντιμετωπίστηκε με οργανωμένη πολεοδόμηση. Ο τωρινός παραλογισμός λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνέπεια και τη συνέχεια ενός διαρκούς παραλογισμού που κόστισε στην Αθήνα την απώλεια του αρχιτεκτονικού της πλούτου. Όταν έγινε στο Παρίσι το Pompidou ξηλώθηκε μια ολόκληρη γειτονιά από παλιά κτίρια (ίσως πιο σπουδαία από τα 2 της ιστορίας μας) όμως η διαφορά είναι ότι εκεί υπήρχε η δυνατότητα να γίνει κάτι τέτοιο γιατί το Παρίσι είναι γεμάτο από τέτοια κτίρια καθώς στο παρελθόν υπήρξε μέριμνα και σχεδιασμός για οργανωμένη αστική και προαστιακή ανάπτυξη. Αυτό δεν σημαίνει ότι βρίσκω σωστή την κατεδάφιση, απλά αναφέρω τα παραπάνω για να καταδείξω πόσο υποκριτική είναι η στάση μας όταν καταγγέλλουμε όπως καταγγέλλουμε αποκρύπτοντας την ολότητα της ιστορίας και εστιάζοντας σε ένα μόνο απόσπασμα της. Η στάση μας είναι ακόμα πιο υποκριτική όσο σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που φωνάζουν τώρα σιωπούσαν όταν γκρεμιζόταν το Φιξ, δεν έχουν πει κουβέντα για την εγκατάλειψη των Ξενία, δεν έχουν ιδέα για την αρχιτεκτονική ιστορία της Ελλάδας και παρόλα αυτά επιθυμούν σε αυτό το ζήτημα να παρουσιαστούν ως θεματοφύλακες της “αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς”.

Για τον λόγο αυτό, όσο επιφυλακτικός είμαι απέναντι στο μουσείο, τόσο οφείλω να είμαι, και είμαι, απέναντι σε αυτούς που φωνάζουν ενάντια σε αυτό. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το μουσείο γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης. Στο παρελθόν το έργο καταγγέλθηκε επανειλημμένα, και μάλιστα από ανθρώπους οι οποίοι σήμερα εμπλέκονται στην υλοποίηση του και πιθανόν μελλοντικά να το διαφημίζουν ως δικό τους έργο. Πρόσφατα περιπλανήθηκα σε διάφορα links σχετικά με την υπόθεση, διάβασα σχόλια και άρθρα για και προς τον Tschumi και θυμήθηκα διάφορες ιστορίες και ρεπορτάζ, τις περισσότερες φορές πολύ αποσπασματικά και μάλλον άδικα. Θεωρώ πως η στάση μας και οι απαιτήσεις μας από αυτό είναι μάλλον εξ’ αρχής εντελώς λάθος και γι’αυτό υπερβολικές οι απόψεις και οι αντιδράσεις. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε και τα αρχαία του οικοπέδου και τα νεοκλασικά κτίρια και τη θέα προς την Ακρόπολη και το πράσινο και την εγγύτητα στον ιερό βράχο και το σούπερ γουάου μουσείο που θα γίνει κράχτης για να επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, θα είναι φτηνό αλλά ταυτόχρονα κερδοφόρο και υπερσύγχρονο χωρίς όμως να γεννήσει μια βίαιη αντιπαράθεση όγκων που θα θίγει τον αστικό ιστό και χωρίς να χαθεί τίποτα (το διάβασα κι αυτό κάπου). Δεν γίνονται όλα αυτά μαζί ειδικά σε μια πόλη σαν την Αθήνα και πολύ περισσότερο σε ένα οικόπεδο όπως το συγκεκριμένο. Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον Tschumi ή το μουσείο σαν κτίριο, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, επαναλαμβάνω ότι διαφωνώ με την κατεδάφιση αλλά οφείλω να υπερασπιστώ την ελευθερία του οποιουδήποτε σχεδιαστή, όπως και του κάθε ειδικού, να προτείνει σενάρια και αυτά είτε να γίνονται αποδεκτά ή να απορρίπτονται. Αυτή είναι η δουλεία των αρχιτέκτονων οι οποίοι δεν είναι ούτε απλοί καλλιτέχνες, ούτε κοινοί τεχνολόγοι - εκτελεστές κάποιων δεδομένων αιτημάτων όπως κάποιοι θέλουν να νομίζουν. Έχουν επιχειρήματα, θέσεις, απόψεις, προτείνουν λύσεις και ίσως κάνουν και λάθη αλλά γι’αυτά κρίνονται και οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται πάντα από τους αναδόχους των έργων. Αυτό που εννοώ είναι ότι το βάρος και οι ευθύνες της απόφασης δεν πέφτουν σε αυτόν που κάνει την πρόταση άλλα σε αυτόν που την επικυρώνει και στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι μια συγκεκριμένη επιτροπή και το Υπουργείο Πολιτισμού.

Αν κάτι πρέπει να καταγγελθεί λοιπόν είναι οι θέσεις του Υπουργείου αλλά αυτό που βλέπω είναι μια γενικότερη επίθεση στο μουσείο με αφορμή τα νεοκλασικά. Το μόνο που θα θυμίσω κλείνοντας είναι ότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δεν έχει υπάρξει μεγάλο έργο ή σχέδιο για μεγάλο έργο, επιτυχές η μη, που να μην έχει γίνει δέκτης παρόμοιας κριτικής και να μην έχει καθυστερήσει ή τελικά εγκαταληφθεί για παρόμοιους λόγους.

Το νέο αεροδροιο του Πεκίνου

Beijing Airport: The Biggest In The World

Living, News March 3rd, 2008

China officially opened the gates to the biggest airport in the world, The cost reached $3.8 billion and it is now ready to welcome the millions of tourists that will visit the Olympic games. Last year alone Beijing Airport had 53.5 million visitors where as the predictions were for only 35 millions.

With this new achievement China not only takes a first but also create a monument of modern aesthetics designed by the British architect Norman Foster.

Νόμος??? Μανιφέστο???

Ο,τι καλύτερο διάβασα για τη νομοθετική ρύθμιση στο διαδίκτυο και το ανέβασα...

Νόμος(?) Μανιφέστο(?)

Μάρτιος 1, 2008

Νομίζω ότι και μόνο η ενασχόληση με μια τόσο αστεία ιστορία, όπως η απόπειρα χειραγώγησης του blogging, με νομοθετικά μέσα, την κάνει να φαίνεται πιο σοβαρή από όσο πραγματικά είναι, όμως επειδή έχει γίνει πολύ λόγος τελευταία θα ήθελα να πάρω θέση. Mάζεψα διάφορα comments που έχω αφήσει εδώ κι εκεί (δεν δίνω links, είναι πολλά) και με αρκετές μετατροπές και προσθήκες συνέθεσα το παρακάτω κείμενο το οποίο θεωρώ ότι απεικονίζει αρκετά καλά την άποψη που έχω διαμορφώσει αυτές τις μέρες.

α) Περί νόμου και επωνυμίας

Η όλη ιστορία με τον νόμο είναι κατά τη γνώμη μου μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει και γίνεται απλά για εντυπωσιασμό. Αυτό συμβαίνει πάντα άλλωστε στην Ελλάδα, όταν μια κυβέρνηση χάνει τη μπάλα εξαγγέλλει πιο αυστηρές ποινές, τύπου πονάει κεφάλι - κόβει κεφάλι, για να εικονογραφήσει μια εικόνα ελέγχου και τάξης. Αν καθίσουμε να μετρήσουμε τέτοια παραδείγματα θα γελάμε, καθώς θα μετράμε, μέχρι μεθαύριο. Πιο παλιά έλεγαν ότι θα απαγορεύσουν τα video games. Πρόσφατα εξήγγειλαν την αυστηροποίηση των ποινών για τις υποκλοπές με τρόπο υπερβολικό κι αναίτιο. Μόνο σαν παράδειγμα θα αναφέρω ότι αν με εκβιάζει κάποιος ότι θα σκοτώσει την οικογένεια μου δεν έχω δικαίωμα να τον ηχογραφήσω προκειμένου να τον καταγγείλω γιατί θα διώκομαι για κακούργημα. Όλα αυτά επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν τους Μάκηδες και τους Θέμους… Έτσι είναι η Ελλάδα και το ξέρουμε, όταν δεν μπορεί να ελέγξει κάτι ή κάποιους νομοθετεί αυστηρά προκειμένου να τους ποινικοποιήσει όλους και όταν κάτι αδυνατεί να κάνει διακρίσεις μοιραία αποτυγχάνει γιατί αδυνατεί να περιλάβει την εξαίρεση… Μάλλον γι’ αυτό τελικά τους νόμους τους γράφουν όλοι στα τέτοια τους, και ίσως καλά κάνουν! (Ναι… αυτό μπορεί να εκληφθεί ως προτροπή σε παράνομες πράξεις! Χαχαχά)

Δεν πιστεύω ότι μπορεί να ισχύσει τέτοιος νόμος κι αν ισχύσει δεν θα έχει ποτέ σοβαρή εφαρμογή, είναι τουλάχιστον αστείο να πιστέψουμε ότι μπορεί ποτέ να υπάρξει ελεγκτικός μηχανισμός ή νομικό πλαίσιο για κάτι που αναπτύσσεται ταχύτερα από τον ίδιο τον νόμο και ταυτόχρονα είναι φαινόμενο παγκόσμιας κλίμακας. Επιπλέον, σε μια χώρα που το ΕΣΡ δεν μπορεί να ελέγξει τους 10 τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας μου φαίνεται αστείο να πιστεύει κάποιος ότι είναι ποτέ δυνατόν να καταφέρει να ελέγξει τους 10.000 bloggers (κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια). Στο κάτω κάτω αν μου την βαρέσει παίρνω το nickname και το blog μου και το κάνω σελίδα σε έναν server στην Μαλαισία που θα μου εγγυάται ότι δεν θα δώσει ποτέ το IP μου σε κανέναν. Τέλος πάντων, το νόημα είναι ότι αν έχω σκοπό να γράφω με δόλο χωρίς να με βρουν μπορώ να το κάνω και δεν θα με βρουν που να χτυπάνε τον κώλο τους κάτω! Άλλωστε ένας ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός ή ένας νόμος το μόνο που θα καταφέρει είναι αυτό ακριβώς, να οργανώσει καλύτερα τους μηχανισμούς που επιτρέπουν την ηλεκτρονική ανωνυμία, ακόμα και το ηλεκτρονικό έγκλημα, γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο αμέσως θα εμφανιστεί μια εταιρία που θα παρέχει απόλυτη ανωνυμία και θα εδρεύει στα νησιά του Πάσχα, στις Αντίλλες ή στην Γουατεμάλα και τότε είναι που δεν θα μπορεί να διώκεται κανείς και για τίποτα, ακόμα κι αν ανεβάζει υλικό με παιδική πορνογραφία. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας τέτοιος νόμος θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.

Επίσης ένα άλλο μη επιλύσιμο πρόβλημα είναι ο προσδιορισμός του πεδίου της ισχύος του νόμου. Κοινώς, πριν φτιάξουν τον νόμο πρέπει να προσδιορίσουν το τι είναι ελληνικό blog. Αν είμαι Ινδός και γράφω από την άλλη άκρη του Ατλαντικού με Γερμανικό IP, ανεβάζω τα κείμενα που έχω γράψει στα Αρμενοκούρδικα σε έναν server στην Σιβηρία, και τα posts μου αφορούν Ελληνικά θέματα, ακόμα και αν με ανακαλύψουν, σε ποιο πλαίσιο κανόνων εμπίπτω; Κοινώς, ο οποιοσδήποτε νόμος θα είναι ανόητος γιατί εκτός του ότι δεν υπάρχει τρόπος ελέγχου, η πληροφορία είναι παγκόσμια ενώ οι νόμοι αφορούν τα στενά γεωγραφικά όρια μιας χώρας.

Επιπλέον, την ελευθερία του λόγου των Ελλήνων bloggers την προστατεύει η ελευθερία του λόγου όλων των bloggers του πλανήτη οι οποίοι προφανώς θα αντιδράσουν προς τις εταιρίες τους (wordpress, blogger) αν αυτές επιτρέψουν τον παρεμβατισμό και την λογοκρισία από κρατικούς μηχανισμούς. φοβούμενοι ότι αυτό είναι ικανό να δημιουργήσει προηγούμενο και το φαινόμενο της λογοκρισίας, ή της άρσης της ανωνυμίας να επεκταθεί και στην χώρα τους. Αν συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο αρκεί μια ελάχιστη κινητοποίηση για να κάνουμε την ελληνική κυβέρνηση ρεζίλι σε όλο το ίντερνετ (ναι… αυτό μπορεί να εκληφθεί σαν εκβιασμός! Χα!) και θα πάρει πίσω τον νόμο όπως πήρε πίσω και τον βασικό μέτοχο (άλλη μαλακία εκεί) όταν η ΕΕ έκρινε ότι ήταν καταχρηστικός.

Ο νόμος λέει αφορά τα ενημερωτικά blogs. Υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο είναι άλυτο και μάλλον θα παραμείνει. Ποια είναι τα κριτήρια που ταυτοποιούν ένα blog ως ενημερωτικό ή ως λογοτεχνικό; Τα περισσότερα blogs είναι ποικίλης ύλης και γράφονται χωρίς να έχουν στόχο μια συγκεκριμένη θεματολογία ή ένα σταθερό ύφος αλλά διαμορφώνονται δυναμικά.

Ένα άλλο θεμελιώδες λάθος είναι ότι ζήτημα της εγκυρότητας παρά το γεγονός ότι άπτεται σε αυτό της επωνυμίας - ανωνυμίας, δεν θέτει δίλημμα ανάμεσα στην επώνυμη και ανώνυμη γραφή. Δεν είναι η ανωνυμία ή η επωνυμία που καθιστούν έγκυρο έναν λόγο, είναι ο τρόπος γραφής, είναι η παρουσίαση στοιχείων για τους ισχυρισμούς μας. Η εγκυρότητα δεν είναι μια εξωτερικότητα αλλά είναι μέσα στο κείμενο ως κάτι εγγενές γι’ αυτό και η υπογραφή δεν συνιστά καμία εγκυρότητα παρά μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη του κειμένου.

Ο επώνυμος ιστολόγος (τι θα πει αυτό αλήθεια; μπορώ να υπογράφω σαν Χάρης και το πραγματικό μου όνομα να είναι Γεώργιος Παπαδόπουλος) ας πούμε ότι είναι πιο έγκυρος γιατί ρισκάρει το όνομα του (κι εγώ το nickname μου θα πει κάποιος άλλος) όταν λέει την άποψη του. Όμως η άποψη είναι μόνο άποψη, δεν είναι είδηση και γι’ αυτό μπορεί να υπάρχει ανώνυμα ή επώνυμα γιατί δεν μπορεί και δεν υπάρχει λόγος να ποινικοποιείται. Αυτό που είναι μεμπτό είναι η ψευδής είδηση ή η παρουσίαση της άποψης σαν είδηση αλλά αυτό είναι κάτι άμεσα επιλύσιμο γιατί είναι αναγνωρίσιμο. Αν κάποιος γράφει επώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία και χωρίς να αποκαλύπτει τις πηγές του το βάρος των λεγομένων του το σηκώνει η υπογραφή του μέσω της οποίας αναλαμβάνει να εγγυηθεί την εγκυρότητα του και αυτό είναι σεβαστό. Αν κάποιος γράφει ανώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία ή πηγές τότε δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευθούμε την είδηση. Αν όμως αυτός δίνει στοιχεία και πηγές που διασταυρώνουν την είδηση οφείλουμε να τον σεβαστούμε έστω και αν είναι ανώνυμος. Η εγκυρότητα λοιπόν δεν είναι ζήτημα ανωνυμίας ή επωνυμίας, ζήτημα τεκμηρίωσης είναι. Πρέπει να αποθαρρύνουμε όχι τους ανώνυμους αλλά αυτούς που δεν τεκμηριώνουν τις ειδήσεις που διασπείρουν. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τι διαβάζουμε και να διακρίνουμε την βλακεία από την είδηση αντί να φτιάξουμε έναν νόμο που να το ελέγχει επιβάλλοντας μια εγκυρότητα (όπως ο νόμος την θεωρεί) και να μας προστατεύει επειδή είμαστε ανίκανοι να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, την είδηση από το σχόλιο, τη σοβαρότητα από την μαλακία, την φήμη από το γεγονός. Με έναν τέτοιο νόμο κινδυνεύουμε να χάσουμε περισσότερα από όσα θα κερδίσουμε!

Απαιτείται απλά μια νέα αντίληψη για το ποιες πληροφορίες εμπιστευόμαστε και ποιες όχι. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η αντίληψη μας για το μέσο, όχι ο τρόπος χρήσης του. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για το blogging σαν να είναι δημοσιογραφία. Δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει!

Είναι ανόητο να θεωρείται σοβαρή απειλή η οποιαδήποτε ανώνυμη πηγή όταν ισχυρίζεται ότι διαδίδει ειδήσεις και όχι απλά απόψεις ή σχόλια. Η είδηση, όταν δεν περιέχει απόδειξη ή υπόδειξη τη πηγής της, εξαιτίας της ανωνυμίας του πομπού αυτόματα μετατρέπεται σε κοινή φημολογία η οποία άσχετα από το αν είναι σωστή η λάθος τελικά είναι μια ανεπιβεβαίωτη φημολογία. Κοινώς, όταν κάποιος μεταφέρει μια είδηση χωρίς αποδείξεις αλλά επώνυμα το βάρος της ευθύνης και της εγγύησης της αξιοπιστίας του το φέρει η υπογραφή του και για αυτό τον παίρνουμε λίγο παραπάνω σοβαρά. Όποιος ισχυρίζεται κάτι ανώνυμα χωρίς να παραθέτει αποδείξεις μάλλον απλά δεν έχουμε κανένα λόγο να τον πάρουμε στα σοβαρά γιατί ο ίδιος αρνείται να αναλάβει την ευθύνη των λεγομένων του τα οποία έχουν τόση αξία όσο και ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, τύπου “Γαμιέται η ΑΕΚ και η Τουρκία”.

Από εκεί και πέρα το ζήτημα δεν λύνεται ούτε με μηνύσεις ούτε με νομικά πλαίσια, με κοινή λογική λύνεται και με συνείδηση ότι υπάρχουν σοβαρές και μη σοβαρές πηγές. Αν κάποιος αισθάνεται θιγμένος γιατί του αποδίδεται κάτι που δεν έπραξε ας βγει να απαντήσει ότι είναι κοινές συκοφάντες και δεν έχουν στοιχεία. Δεν καταλαβαίνω προς τι ο πανικός τους και μου φαίνεται αστεία η λέξη εκβιασμός. Εκβιασμός ως προς τι; Άμα είναι έτσι να το κάνω κι εγώ, να πάρω τηλέφωνο τον Μάκη και να του πω “Δώσε μου 100.000 ευρώ αλλιώς θα διαδώσω ανώνυμα και χωρίς αποδείξεις φήμες από το blog μου που χτυπάει 1000 hits την μέρα και θα σου κλάσω τ’ αρχίδια”… και θα μου απαντήσει ο Μάκης “Φυσικά και θα μου τα κλάσεις!”

Για να μην παρεξηγηθώ… Δεν υπερασπίζομαι το Press-gr, μπορεί να είναι μια πολύ ειδική περίπτωση που να απαιτούσε ειδική μεταχείριση. Υπερασπίζομαι όμως το δικαίωμα του καθένα να γράφει ανώνυμα και να καταγγέλλει ανώνυμα όταν έχει αποδείξεις κι όταν δεν έχει αποδείξεις το δικαίωμα του να λέει τη βλακεία του όπως την λέει στο καφενείο παίζοντας πρέφα με τους φίλους του… Τόσο αυτονόητο… Εκτός αν κάποιος μπορεί να μας δώσει έναν σαφή ορισμό του τι σημαίνει δημοσιοποίηση! Κοινώς, δημοσιοποιημένη είναι η πληροφορία που διαδίδεται σε 10, σε 100, σε 100000 άτομα; Αν κάποιος έχει απάντηση να μας την πει και σε εμάς ή να αρχίσει να κυνηγάει και τον κόσμο που κουβεντιάζει στα καφενεία!

Τέλος, επειδή όλα τα επιχειρήματα είναι αντιστρέψιμα, μπορώ να ισχυριστώ κι εγώ ότι υπάρχει ο κίνδυνος η επώνυμη υπογραφή, που είναι το νόμισμα που πληρώνει κάποιος ώστε να θεωρείται έγκυρος ακόμα και όταν γράφει χωρίς στοιχεία, να κάνει κατάχρηση αυτού του δικαιώματος (της γραφής χωρίς στοιχεία) ώστε να στοχοποιεί να καταγγέλλει και ίσως να εκβιάζει χρησιμοποιώντας το βάρος του ονόματος του. Άλλωστε το press-gr δεν εκμεταλλεύτηκε την ανωνυμία του για να μπορεί να εκβιάζει (αν το εκβίαζε), αλλά την δημοσιότητα του που το έκανε “επώνυμο” και αναγνωρίσιμο (ως blog, όχι ως φυσικό πρόσωπο).

Ένας νόμος τέτοιου είδους τοποθετεί νομικά, αλλα και στην συνείδηση του κόσμου, σε φοβερά προνομιακή θέση την επώνυμη γραφή και άποψη (τεκμηριωμένη ή όχι) ενώ ουσιαστικά αντί αυτής θα έπρεπε να τοποθετεί υψηλά την τεκμηριωμένη είδηση, ανεξάρτητα από το αν είναι επώνυμη ή ανώνυμη! Ένας τέτοιος νόμος, εκτός από το τι ποινικοποιεί, νομιμοποιεί μια πραγματικότητα που ο παραγωγός και η υπογραφή του είναι πιο σημαντικά από το ίδιο το περιεχόμενο του έργου του και την τεκμηρίωση του. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενισχύσει τις πηγές που εκμεταλλευόμενες την επωνυμία τους διαδίδουν ατεκμηρίωτες ειδήσεις και θέσεις υπό την μορφή αξιώματος ή θεσφάτου!

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι η κουβέντα περί ανωνυμίας - επωνυμίας είναι μια λάθος κουβέντα. Το ζήτημα είναι η τεκμηρίωση και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε και να μας γίνει συνείδηση. Αυτός άλλωστε είναι ο τρόπος που λειτουργεί και συντάσσεται ο ακαδημαϊκός λόγος ο οποίος στοχεύει στην εγκυρότητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είδος “λόγου”.

β) Περί “Μανιφέστων”

Μέσα στον τρόμο τους να αποφύγουν την επιβολή ενός εξωτερικού κανονιστικού πλαισίου (νόμου) κάποιοι προχώρησαν σε ένα λάθος που ήταν μάλλον αναμενόμενο, λειτούργησαν οι ίδιοι κανονιστικά. Η άποψη μου (και μπορείτε να διαφωνήσετε ελεύθερα) είναι ότι δεν χρειάζεται κανένα κανονιστικό πλαίσιο, ούτε εξωτερικό αλλά ούτε και εσωτερικό, από τους ίδιους τους bloggers.

Η ιδέα ενός μανιφέστου είναι μάλλον παλιοκαιρισμένη στην εποχή μας και μοιάζει να κουβαλάει την ιδεοληψία ότι ένα κοινό ιδεολογικό πλαίσιο, μια κοινή θέση ή σύνολο θέσεων είναι προαπαιτούμενα για την διαμόρφωση των αιτημάτων μιας συλλογικής διεκδίκησης. Εδώ όμως μιλάμε για την διεκδίκηση του δικαιώματος της ατομικότητας, της προσωπικής αυτοδιάθεσης και της υποκειμενικότητας, όχι δηλαδή για θέση αλλά για το δικαίωμα στην μεταξύ μας αντίθεση και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πως αυτό μπορεί να υπάρξει μέσα από την ενιαία σύνταξη ειδικά όταν αυτή φέρει τον συμβολικό και άκρως φορτισμένο τίτλο “μανιφέστο”.

Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι, το κατά τα άλλα το συμπαθές “μανιφέστο”, λειτουργεί ακριβώς ως τέτοιο. Επιλέγει να προσδώσει ένα τεχνητό “τέλος” σε αυτό που λέγεται blogging, πράγμα που προσωπικά βρίσκω ιδιαίτερα φιλόδοξο, πολύ παραπάνω από όσο θα ήμουν έτοιμος να αποδεχθώ, και πολύ λάθος. Όταν λέω τέλος “εννοώ” την λέξη όπως θα την έλεγε ο Heidegger, υπό την έννοια του σκοπού ή της εκπλήρωσης. Αυτό άλλωστε κάνει πάντα ένα μανιφέστο, δημιουργεί κλειστά συστήματα που παράγουν “τεχνητά”, εξιδανικευμένες τελικές φόρμες και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που υπάρχει ως κάτι εγγενές σε όλα τα μανιφέστα ιστορικά. Το θεμελιώδες ερώτημα λοιπόν που κάνει την ιδέα του μανιφέστου να καταρρέει είναι το “πως μπορείς να δημιουργήσεις ένα κλειστό σύστημα αρχών που επιχειρεί να περιγράψει και να προσδιορίσει μια ανοιχτή δομή η οποία είναι χωροχρονικά μεταβαλλόμενη;”

Αλλά έστω ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μερικώς με open ended δομές που είναι υπό διαρκή αναδιαμόρφωση (οι νόμοι είναι τέτοια συστήματα αν και είναι αμφίβολο αν μπορούν να αναδιαμορφώνονται τόσο γρήγορα όσο το internet ώστε να δρουν προληπτικά, σε αυτό ακόμα και τα antivirus έχουν αποτύχει!). Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο μανιφέστο θα παρέμενε καθώς κάποιες θέσεις στις οποίες βασίζεται, εκτός ότι είναι επίσης ιδιαίτερα κλειστές, είναι υπερβολικά γενικές και θεμελιωδώς λάθος.

Η θέση ότι “τα blogs είναι διάλογος” εμπεριέχει ένα θεμελιώδες λογικό λάθος. Μπλέκει την χρήση ενός μέσου με το ίδιο το μέσο, που είναι δύο πράγματα μη ταυτόσημα και δηλώνει ότι το μέσο είναι η χρήση του ή καλύτερα μια από τις δυνατές χρήσεις του. Το μέσο είναι απλά ένα μέσο, αφόρτιστο και αυτοτελές που συντίθεται από ομάδες ιδιοτήτων που του προσδίδουν δυνατότητες. Το αν αυτές οι δυνατότητες είναι αναγνωρίσιμες από όλους και αν ενεργοποιούνται με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνουν πραγματικότητες ή πιο απλά το πως χρησιμοποιείται το μέσο και η πράξη της χρήσης του είναι κάτι έξω από το ίδιο το μέσο και προϋποθέτει την διάδραση του με ένα υποκείμενο. Αυτή διάδραση δρα εξίσου διαμορφωτικά τόσο για το υποκείμενο όσο και για το μέσο.

Κοινώς το blog δεν είναι παρά μόνο ένα εργαλείο που δεν κουβαλάει έναν generic σκοπό ή ένα προκατασκευασμένο στόχο σαν αυτός να ήταν μια ουσία (essence) που ενυπάρχει στην φύση ή την εργαλειακότητα του μέσου ως κάτι καθολικά αναγνωρίσιμο που μπορεί να γίνει κοινά αποδεκτό. Το να λέμε λοιπόν ότι το blog είναι διάλογος, πόσο μάλλον το να προσδιορίζουμε και τι είδους διάλογος είναι (ελεύθερος και ανεμπόδιστος) είναι υπεραπλουστευτικό και εισάγει έναν σκοπό που είναι a priori λάθος γιατί το blog μπορεί να είναι διάλογος αλλά μπορεί να είναι και ένας εξωτερικευμένος εσωτερικός μονόλογος ή ένα μανιφέστο με κλειστά σχόλια ή ένα καταστασιακό derive χωρίς τέλος, χωρίς σκοπό, με μοναδικό στόχο την ίδια την πράξη. Μπορεί να είναι ένα κλειστό αυτοαναφορικό σύστημα ή ένα πανταχόθεν ελεύθερο. Μπορεί να είναι ένα σωρό πράγματα που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα γιατί δεν έχουμε ενεργοποιήσει τις ανάλογες ιδιότητες του μέσου που θα μας έδιναν την δυνατότητα να τις ανακαλύψουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να δεσμευτεί το μέσο και η δυνατότητες του, ούτε από τη νομοθεσία αλλά ούτε και από εμάς.

Αν δεχθούμε αυτό που λέει ο Henri Bergson “Reality… is a perpetual becoming. It makes or remakes itself, but it is never something made” τότε μάλλον τα blogs είναι και αυτά μια τέτοια πραγματικότητα. Ας αφήσουμε λοιπόν το blogging να γίνεται, να πορεύεται προς την ολοκλήρωση του χωρίς να καταλήγει ποτέ γιατί τα blogs είναι από τα λίγα τεχνητά δημιουργήματα που ομοιάζουν με φυσικά φέροντας ως εγγενές αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμασε “εντελέχεια”.

Ο,τι καλύτερο εχει γραφτεί για τα blogg's

Απλά το είδα, μου αρεσε και το ανέβασα.

Από την Παρασκευή το βράδυ 22/2/08 που έσκασε η ιστορία περί συλλήψεων των υπευθύνων του press-gr έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν - με βάση τα δημοσιεύματα - οι εξής στάσεις μέσα στην μπλογκόσφαιρα:
1. Ουδέτερη παρουσίαση του γεγονότος
2. Παρουσίαση του γεγονότος με ερωτήματα και εν αναμονή του τι συμβαίνει και πώς θα μπορούσε να επηρεάσει την ελεύθερη έκφραση μέσω του διαδικτύου αυτή η υπόθεση
3. Κριτική στάση απέναντι στο γεγονός θετικά ή αρνητικά
Στο τέλος αυτού του κειμένου παρουσιάζω αναλυτικά με συνδέσμους ποιοι έγραψαν, πότε και πώς. Ετσι εάν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε όλα τα κείμενα που διάβασα να σχηματίσετε τη δική σας άποψη και να κάνετε τις δικές σας επισημάνσεις. Κάνω αναφορές και σε εφημερίδες που έγραψαν σχετικά, καθώς και σε ένα ηλεκτρονικό ειδησεογραφικό έντυπο που βρήκα μέχρι στιγμής. Συχνά υπάρχει αναπαραγωγή κάποιου κειμένου, αλλά υπάρχουν και κάποιες πρόσθετες πληροφορίες σε κάποιες περιπτώσεις.
Από τα κείμενα που διάβασα προκύπτουν ή και προτείνονται συγκεκριμένα κάποια ερωτήματα όπως για παράδειγμα αυτό που αναρωτιόταν η magica: Ποιους λογαριασμούς πλήρωναν εφόσον η πλατφόρμα του blogger παρέχει δωρεάν την υπηρεσία δημιουργίας blog;
Οι αναφορές σε πληρωμή υπάρχουν και σε κάποια δημοσιεύματα και στη συνέντευξη στο Lifo στις 10 Μαίου του 2007, όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά: “Αναζητήσαμε έναν εύχρηστο και κατάλληλο τίτλο, τον αγοράσαμε με λίγα χρήματα και ξεκινήσαμε”.
Μήπως, λοιπόν, οι δημοσιεύσεις σε εφημερίδες που μιλάνε για το ποιος πλήρωνε τα έξοδα εννοούν ότι πλήρωσαν domain; Από απλή έρευνα που έκανα βρήκα ότι το domain press.gr είναι κατοχυρωμένο από τις 26-1-2006 και παραπέμπει σε μία σελίδα under construction, αλλά το blog χρησιμοποιεί το press-gr στον blogger.
Βέβαια από όσο θυμάμαι από τη χρήση του blogger μπορούσες να κατοχυρώσεις domain, αλλά το κόστος είναι αστείο και δεν δικαιολογεί off shore εταιρείες… Πλήρωναν σέρβερ; Πληρώνονται αυτά σαν πρόσθετα στον blogger αν ζητήσεις εξτρά χώρο; Ωστόσο και πάλι πώς δικαιολογούν αυτά τα μικροποσά την αναφορά σε off shore εταιρείες; Σημειώνουμε, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει κάτι αυτό, ότι στο κεφαλάρι της σελίδας του press-gr υπάρχει στον υπότιτλο το εξής: Η …OFF SHORE ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.
Στα διάφορα δημοσιεύματα συνδέεται η Κύπρος με το θέμα και είναι γνωστό ότι εκεί λειτουργούν τέτοιες εταιρείες. Γίνεται επίσης αναφορά σε Αφγανιστάν, Κολομβία. Το μεν Αφγανιστάν σχετίζεται με πόλεμο - όπλα;- και ναρκωτικά, ενώ η Κολομβία επίσης με το δεύτερο και ίσως και με το πρώτο. Είναι όλα αυτά μήπως ραδιοαρβύλα και υπερβολές για να δικαιολογηθεί η άρση απορρήτου;
Εγινε όντως άρση απορρήτου; Αν έδωσε πράγματι κάποιος συνέντευξη στο Lifo όπως ανέφερα παραπάνω και έβαλα και το σχετικό σύνδεσμο είναι δυνατόν να ήταν κρυφή η ταυτότητά του; Πώς έδωσε τη συνέντευξη; Μήπως μέσω skype; Αλλά για να τον βρουν έπρεπε να ξέρουν το ψευδώνυμο του στο skype. Αν έγινε έτσι πώς το έμαθαν; Ποιος τους έφερε σε επαφή; Δεν είδα κάπου στη σελίδα να δηλώνουν skype. Εχουν hotmail. Αρα μέσω msn; Πάλι ισχύουν οι ίδιες απορίες;
Μήπως μέσω σταθερού τηλεφώνου και ποιου τηλεφώνου; Σε τηλεφωνικό θάλαμο πήγε και τον καλέσανε; Πώς έκαναν την πρώτη επαφή μαζί του αν ήταν ανώνυμος; Αρα ήταν γνωστό το πρόσωπο που έδωσε τη συνέντευξη και αναγνωρίσιμο. Εξάλλου αν δεν ήταν γνωστό και αναγνωρίσιμο θα έκανε αυτή την κριτική ο thelonapo: “…κάποιοι μέσα απο το χώρο της πολιτικής και των κομμάτων διοχετεύουν συστηματικά παραπολιτικά σχόλια - συχνά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, παρά μόνο τόνους λάσπης - προς το εν λόγω ιστολόγιο με μοναδικό σκοπό την ίντριγκα και την αλληλοεξόντωση…”
Υπήρχε περίπτωση πολιτικοί να διοχετεύουν παραπολιτικά σχόλια σε ανώνυμους blogger; Γιατί δεν ήρθαν να δώσουν και σε μένα και σε εσάς τέτοια σχόλια; Εστω ότι αυτά τα σχόλια έφταναν στους δημιουργούς του εν λόγω blog μέσω δημοσιογράφων και όχι απευθείας μέσω πολιτικών. Αυτό όμως και πάλι σημαίνει ότι είχαν σχέση με δημοσιογράφους και άρα πρόσβαση σε τέτοια παραπολιτικά.
Από όσο γνωρίζω από το δημοσιογραφικό χώρο κανένας δεν σου δίνει παραπολιτικά σχόλια αν δεν δώσεις κάτι και εσύ σε αντάλλαγμα και δεν σε υπολογίζουν ως “δύναμη”. Διότι αν ήταν έτσι θα έδιναν και σε μένα και σε εσάς τέτοια παραπολιτικά…
Είχαν το υλικό μόνο από τη δημοσιογραφία των πολιτών; Τότε πώς δύο που ήδη γνωρίζω εγώ, και φαντάζομαι κάποιους θα γνωρίζετε και εσείς, έχουν την αίσθηση ότι τους “χρησιμοποίησαν” αρχικά και έβαλαν ένα δύο θέματα που τους έστειλαν και στη συνέχεια τους αγνόησαν; Είχαν πολύ μεγάλο φόρτο θεμάτων; Ισως, αλλά αν ήταν ήδη μία ντουζίνα άτομα από τότε που δίνεται η συνέντευξη στο Lifo θα μπορούσαν φαντάζομαι να ελέγχουν τα θέματα και να βάζουν τα πιο σημαντικά ανεβάζοντας συνέχεια ποστ.
Η άλλη απορία μερικών από εμάς για τα πολλά blog στο προφίλ ίσως εξηγείται από την πιθανότητα να θέλανε να δεσμεύσουν διάφορα ονόματα ώστε να μην τα χρησιμοποιήσει άλλος, διότι ένα μόνο είναι ενεργό από αυτά. Αυτό που αναφέρεται σαν αρχείο, το οποίο έχει κάποια θέματα που δεν κατανοώ για ποιο λόγο βρίσκονται στο “παρασκήνιο”. Ενώ ένα ακόμα φαίνεται πως το χρησιμοποίησαν στην αρχή για να δοκιμάσουν τίτλο και ενώ είχαν χρησιμοποιήσει το briefing-gr τελικά επέλεξαν το press-gr τον Αύγουστο του 2006.
Ο άλλος γρίφος για το πώς και ανεβαίνουν ακόμα ποστ στη σελίδα λύθηκε από τον internetakia, ο οποίος το αναφέρει σε σχόλιο στο metablogging.gr και το εξηγεί και ο nikan σε update που έχει κάνει. Πρόσφατα δόθηκε η δυνατότητα δημοσίευσης μεταχρονολημένων κειμένων και στον blogger, άρα ήταν ήδη προγραμματισμένα να ανεβαίνουν. Μάλιστα ο internetakias τσέκαρε και κάποια διαφορά στα url που δείχνει ότι όντως ήταν προγραμματισμένα από πριν ποστ.
Δεν είναι αυτά όμως τα σημαντικά ερωτήματα, απλά τα αναφέρω επειδή έχουν συζητηθεί. Επίσης μία δική μου αίσθηση είναι ότι μερικά blog μοιάζουν σαν κλώνοι του press-gr. Τους μιμούνται; Ή παίζει κάτι άλλο;
Θα παραθέσω παρακάτω μερικά σημαντικά ερωτήματα που έχει θέσει συνοπτικά ο teleologikos, τα οποία μπορείτε να τα δείτε ίσως κάτω από άλλο πρίσμα μετά την έκθεση και των δικών μου.

Αυτό που δεν καλύπτει απόλυτα το ποστ του e-lawyer, είναι εάν η ελληνική νομοθεσία μπορεί όντως να στραφεί κατά μιας ιστοσελίδας που κατηγορείται για εκβιασμό ενώ ο σέρβερ που την φιλοξενεί βρίσκεται στο εξωτερικό; Ποιος δίνει τις ΙΡ, ο κάτοχος του σέρβερ ή ο πάροχος;

Ο e-lawyer νομίζω ότι καλύπτει αυτό το ερώτημα με την συγκεκριμένη αναφορά: “…δεν μπορεί να διαταχθεί άρση του απορρήτου για να εντοπιστεί ο blogger που διέπραξε την προσβολή (δική μου σημείωση: εννοεί τη συκοφαντική δυσφήμιση). Αυτό το απόρρητο όμως δεν ισχύει φυσικά έναντι της εταιρίας που φιλοξενεί το ιστολόγιο. Αν ο προσβαλλόμενος στραφεί με αγωγή εναντίον της εταιρίας (πράγμα που μπορεί να γίνει και στα ελληνικά δικαστήρια, αφού τόπος της αδικοπραξίας είναι και το ελληνικό έδαφος), η εταιρία μπορεί στη συνέχεια να στραφεί αναγωγικά κατά του blogger - αν τον βρει βεβαίως και αυτή. Το ανώτατο δικαστήριο του Delaware των ΗΠΑ πάντως, αρνήθηκε να διατάξει άρση του απορρήτου για να εντοπιστεί blogger που είχε προσβάλλει τοπικό άρχοντα, επειδή κρίθηκε ότι η ανωνυμία σε αυτήν την περίπτωση έχει συνταγματικό θεμέλιο που κατισχύει των δικαιωμάτων του θιγόμενου”.
Καθώς και από το συμπληρωματικό αυτό κείμενο που είναι απάντηση του e - lawyer σε σχόλιο του Δεμασάμερε: Προσοχή: αυτά που αναφέρω παραπάνω αφορούν τον εντοπισμό του blogger μέσω της διαδικασίας της άρσης του απορρήτου. Αυτός όμως δεν είναι ο μόνος τρόπος να μάθει κανείς “ποιος του έκανε το κακό”. Αν έχεις την πληροφορία, ακόμα και παράνομα, μπορείς να την χρησιμοποιήσεις και χωρίς άρση του απορρήτου: αν έρθει ένας μάρτυρας και πει “ναι, τον είδα στο τάδε net cafe να ανεβάζει το συκοφαντικό post” έχει τελειώσει η ιστορία. Ή αν έρθει μάρτυρας ένας δημοσιογράφος και πει “είναι γνωστό ότι ο τάδε μπλόγκερ είναι ο Τάδε Ταδόπουλος, αλλά δεν μπορώ να σας πω από που το έμαθα γιατί η πηγή καλύπτεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο” πάλι έχει τελειώσει η ιστορία. Η άρση του απορρήτου δεν είναι πάντα προϋπόθεση για τον εντοπισμό του μπλόγκερ. Aλλωστε και άρση να έχει γίνει, αυτή οδηγεί μέχρι τον συνδρομητή, όχι κατ΄ ανάγκη τον ίδιο το χρήστη.

Η αποκάλυψη πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων, ανεξάρτητα από την ποιότητα του εν λόγω ιστολογίου, μπορεί να σταθεί περισσότερο ως εκβιασμός και λιγότερο ως συκοφαντική δυσφήμηση;

Αυτό μάλλον δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Θα το γνωρίζουν μόνο όσοι εκβιάστηκαν, αν εκβιάστηκαν.

Για όσα ονόματα θυμάτων εκβιασμού ακούγονται, η ομοψυχία τους εναντίον του press-gr αντικατοπτρίζει μια πρόσκαιρη συμμαχία συμφερόντων; Αδυνατώ να κατανοήσω το σενάριο που περιφέρεται για το DVD, ότι δήθεν είτε όλα αυτά γίνονται λόγω ανταγωνισμού ή για να κρύψουν δικές τους ευθύνες.

Ούτε αυτό μάλλον μπορούμε να το γνωρίζουμε, τουλάχιστον για τώρα, αλλά ίσως και ποτέ…, ανάλογα πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Αφού ο Blogger.com ανήκει στην Google και βρίσκεται επί αμερικανικού εδάφους, τι σημαίνουν οι αναφορές στο τρίγωνο Κολομβία - Κύπρος - Αφγανιστάν; Ασχετοσύνη ή γκεμπελική προπαγάνδα;

Σε σχέση με αυτό το ερώτημα έθεσα ήδη κάποια επιπλέον ερωτήματα.

Αφού τα post δεν ανήκαν όλα στους ιδιοκτήτες του press-gr, αυτό σημαίνει πως η δίωξη θα επεκταθεί και στους bloggers εκείνους που δημοσίευσαν εκεί τα κείμενά τους;

Με κοινή λογική υποθέτω όχι, διότι το να δημοσιεύεις ένα κείμενο σε ένα blog, του οποίου οι διαχειριστές κατηγορούνται για εκβιασμούς, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμμετείχες και εσύ στην πράξη αυτή, εκτός και εάν το κείμενο σου σχετίζεται με τα εκβιαζόμενα πρόσωπα και το θέμα για το οποίο εκβιάζονται.

Αφού ένας εκ των υποτιθέμενων συνεργατών του press-gr ανήκει στο δημοσιογραφικό δυναμικό του Πρώτου Θέματος, γιατί η εφημερίδα δεν λέει τίποτε γι αυτόν;

Αυτό είναι και δική μου απορία, αλλά δεν ξέρουμε ακόμα αν αληθεύουν όλα όσα γράφονται εφόσον δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση από τις υποτιθέμενες ανακρίσεις.
Κάποια άλλα ερωτήματα που προκύπτουν είναι: Πώς στοιχειοθετείται κατηγορία για εκβιασμό; Η Ροδιά αναρωτήθηκε πώς γίνεται να εκβιάσεις μέσω των ποστ σε ένα blog αν δεν υπάρξει και φυσική παρουσία; Αυτό που έκανα σαν δεύτερη σκέψη μετά από κάτι που της απάντησα στα σχόλια του metablogging.gr είναι το εξής: Σε περιπτώσεις απαγωγής για παράδειγμα παρόλο που δεν υπάρχει φυσική παρουσία του απαγωγέα εκβιάζεται ο “υπόχρεος-θύμα απαχθέντος οικείου και αγαπημένου προσώπου” να δώσει λύτρα μέσω ενός ανώνυμου σημειώματος π.χ. Αν παραδώσει χρήματα χωρίς να καταγγείλει το γεγονός ίσως δεν υπάρξει ποτέ φυσική επαφή με τον εκβιαστή - απαγωγέα. Πέρα από αυτό πάντως φαίνεται πως τα πρόσωπα που υπήρχαν πίσω από το press-gr μάλλον κάποιοι, αν όχι αρκετοί, τα γνώριζαν. Εάν όντως υπήρξαν εκβιασμοί μένει να αποδειχθεί. Οσο ακόμα δεν έχουν δοθεί στοιχεία στη δημοσιότητα δεν γίνεται να κατηγορηθεί κανένας ως εκβιαστής με βάση το τεκμήριο περί αθωότητας, αν το λέω σωστά διότι δεν είμαι και νομικός.
Το ζήτημα που αφορά τη μπλογκόσφαιρα νομίζω δεν είναι αυτή τη στιγμή το αν εκβίασαν ή όχι και αν στοιχειοθετείται ή όχι δυσφήμιση ή εκβιασμός. Αυτό που μας αφορά, νομίζω, είναι εάν εγκρίνουμε αυτού του τύπου τη δημοσιογραφία των πολιτών, την οποία εκπροσωπούσε το press.gr και είχε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ποια είναι αυτά; Βασικά είναι ο λαϊκισμός του εν λόγω ιστολογίου. Αυτό στοιχειοθετείται από τα ανεξέλεγκτα, συχνά εμετικά, σχόλια ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι υπάρχει ελευθερία στη δημοσιογραφία των πολιτών (sic!). Εκεί μπορεί να πει ο καθένας ό,τι θέλει και ας μην έχει καμία άλλη αξία πλην της απλής εκτόνωσης.
Το ζήτημα είναι η εκτόνωση του θυμού ή της απελπισίας των πολιτών ή ο οργανωμένος και σοβαρός έλεγχος της εξουσίας;
Τι είναι περισσότερο ουσιαστικό; Να μπορώ απλά να φτύσω κάποιον και να τον κράξω ή να έχω υπεύθυνα στοιχεία και να τον βάλω αποτελεσματικά προ των ευθυνών του;
Θέλω να συμμετέχω στις μεταξύ των εξουσιαστών κόντρες ή δεν με αφορούν και αυτό που ουσιαστικά με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να τους ελέγχω όλους μέσα από διαφανείς διαδικασίες;
Το επιτυχημένο πείραμα της δημοσιογραφίας των πολιτών του ohmynews, το οποίο είχα ερευνήσει παλιά είχα διαπιστώσει ότι για να γράψει ένας πολίτης κάτι στη σελίδα χρειαζόταν να συμπληρώσει μία φόρμα με πλήρες βιογραφικό, μάλλον για να ελέγξουν τη σοβαρότητα του πριν δημοσιεύσουν ο,τιδήποτε. Αν κάνω λάθος σχετικά με αυτό διορθώστε με. Δεν είναι “μπάτε σκύλοι και αλέστε και αλεστικά μη δίνεται”. Δεν ξέρω πώς ήταν όταν πρωτοξεκίνησε, αλλά φαντάζομαι ότι για να τα κατάφερε τόσο καλά πρέπει να είχε σοβαρότητα σαν κίνηση.
Επιπλέον η ομάδα των είκοσι νομίζω περίπου ατόμων που το απαρτίζουν έχει ειδικούς από διάφορους τομείς και φυσικά νομικό σύμβουλο. Ενώ εν Ελλάδι όλα γίνονται στο πόδι και στο άρπα κόλλα και μου αρέσει που επαίρονται αρκετοί blogger περί δημοσιογραφίας των πολιτών.
Επίσης το blog dailykos, το οποίο φέρνει εικονικά σε αντιπαράθεση με το press-gr το Θέμα της Κυριακής, στηρίζεται μεν από μερικά εκατομμύρια οπαδών, αλλά από όσο μπορώ να καταλάβω δεν στηρίζεται στον λαϊκισμό, που αν μη τι άλλο δεν έχω δει να φημίζονται οι Φιλελεύθεροι, έστω και αν δεν συμφωνώ με την ιδεολογία τους.
Δείγμα γραφής δίνει το e-rooster στο ελληνικό διαδίκτυο. Διαφωνείς μαζί τους, αλλά δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, ούτε για κιτρινισμό, ούτε για λαϊκισμό. Σαφώς και κάνουν την προπαγάνδα τους και τα παιχνιδάκια τους με την πλευρά της “αλήθειας” που επιλέγουν να παρουσιάσουν, αλλά δεν απαξιώνουν την πολιτική συμμετοχή και δεν δίνουν σε κανέναν, από όσο μπορώ να γνωρίζω, την ψευδαίσθηση της συμμετοχής σε δημοσιογραφία πολιτών. Δείχνουν καθαρά την ταυτότητά τους και δεν παίζουν συγκαλυμμένα παιχνίδια όπως νομίζω έκανε το press-gr είτε αποδειχθεί ότι εκβίαζε είτε όχι.
Επίσης άλλο ένα ερώτημα που εγείρεται με αφορμή αυτή την υπόθεση είναι μήπως η μπλογκόσφαιρα οφείλει σύντομα να αυτορρυθμιστεί κρίνοντας από μόνη της τι ανέχεται και τι όχι, αντί να περιμένει ρυθμίσεις από τα πάνω; Διότι αυτές οι ρυθμίσεις σίγουρα δεν θα είναι ότι καλύτερο…
Μήπως πρέπει ο καθένας από εμάς να καταδικάζει χωρίς ενδοιασμούς το είδος της δημοσιογραφίας που εκπροσωπούσε το press-gr και που δεν διέφερε και πολύ από αυτή των κάκιστων παραδοσιακών μέσων; Μήπως τέτοιου τύπου δημοσιογραφία πρέπει να απομυθοποιείται έγκαιρα; Διότι κάπως έτσι νομίζω διογκώθηκε και το φαινόμενο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Αρκετοί πίστεψαν ότι η κάμερα του ήταν κάτι σαν την τυφλή δικαιοσύνη, η οποία μάλλον αποδεικνύεται πολύ ανοιχτομάτα… Δυστυχώς ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι η δημοσιογραφία αυτού του τύπου συντηρεί τις καταστάσεις στις οποίες υποτίθεται ότι εναντιώνεται. Εφησυχάζει ο πολίτης ότι “ο τιμωρός δημοσιογράφος” θα φροντίσει για όλα. Οταν μάλιστα του αποδεικνύει αυτό το άτομο εμπιστοσύνης ότι όλοι οι πολιτικοί είναι πουλημένοι δεν έχει κανένα νόημα να κάνει κάτι εκείνος ως πολίτης.
Πολύ βολικό αυτό! Για όλα θα καθαρίσει “ο τιμωρός δημοσιογράφος”, δεν χρειάζεται ούτε να ψαχθώ πολιτικά, ούτε να παλουκωθώ να μάθω ιστορία, ούτε να σκεφθώ κριτικά. Πού ώρα για τέτοιες ασχολίες; Ανοίγω κουρασμένος την τηλεόραση και μαζί με τον Μάκη απολαμβάνω σαδιστικά την ισοπέδωση όσων με ισοπεδώνουν, εκτονώνομαι, χαλαρώνω και πάω για ύπνο…
Απαξ και υπάρχει ο τιμωρός δημοσιογράφος θα τους βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι! Εγώ σαν πολίτης δεν χρειάζεται να έχω καμία υπευθυνότητα, αρκεί να έχω το μαντρόσκυλο να γαυγίζει και να κρατάει μακριά τους λύκους από το κοπάδι…
Πέρα από αυτά, τα διογκωμένα πλέον στην ελληνική κοινωνία φαινόμενα, όσο τα blog θα δημιουργούν και θα διαχέουν πληροφορία, όσο θα ωριμάζουν τόσο θα συνειδητοποιούν ότι το να τα βάλεις με την αληθινή εξουσία που κρύβεται πίσω από τις προφανείς εξουσίες δεν είναι “η πλακίτσα μας”. Τότε ελπίζω να διαφανούν φαινόμενα σοβαρών συνεργασίων και συσπειρώσεων τέτοιων που να οδηγήσουν έμπρακτα και υπεύθυνα στην δημοσιογραφία των πολιτών.
Ας επανέλθω όμως στις μέχρι τώρα δημοσιεύσεις περί press-gr και να κλείσω αυτό το τεράστιο σεντόνι… Η αίσθηση που αποκόμισα από όσα διάβασα είναι ότι “ο κόσμος το είχε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι” ή “θέλει η π…. να κρυφτεί, αλλά η χαρά της δεν την αφήνει”. Επομένως, κατά πάσα πιθανότητα, μάλλον καμία άρση απορρήτου δεδομένων δεν χρειάστηκε να γίνει…, αλλά ας μην προδικάζουμε. Το πράγμα θα δείξει αργά ή γρήγορα, διότι “ούδεν κρυπτόν υπό τον ήλιον” κι ας λένε κάποιοι πως όλα θάβονται για πάντα…
Συγχωρέστε μου πιθανά λάθη σε σύνταξη ή άλλα και διορθώστε με. Χρειάστηκε να δαπανήσω πολλές ώρες για να συγκεντρώσω, να διαβάσω και να οργανώσω το υλικό. Ελπίζω κάτι να κατάφερα να προσθέσω στους μέχρι στιγμής προβληματισμούς.

Ακολουθούν σύνδεσμοι με όσα διάβασα σε μία στοιχειώδη κατάταξη για το πώς περίπου παρουσίασαν το θέμα.

1. Ουδέτερη παρουσίαση του γεγονότος: Γύρω στις 11 παρά η πρώτη αναφορά την Παρασκευή στο blog anti, στο οποίο στη συνέχεια υπάρχουν πολλά σχετικά δημοσιεύματα, πρώτη ημέρα επίσης: kourdistoportocali, δεύτερη ημέρα kourdistoportocali, troktiko στις 8:13 μ.μ. 22/2, στις 10:35 περί διάψευσης του Γιάννη Παπαγιάννη troktiko, στις 11:03 22/2 troktiko, τέλος στις 2 περίπου το βράδυ προς ξημερώματα 24/2 από troktiko περί της απόλυσης του Καψαμπέλη από τον Επενδυτή, το nakednews στις 23/2. επίσης στις 23/2 στο wesayeverything, στο yparxeimageia από τις 16/1/2008 και ξανά στις 23/2 στο yparxeimageia, ξημερώματα της 23ης/2 στο apomesa, γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της 22ας προς 23/2 στο bollywood, ξημερώματα της 23ης πάλι στο bollywood.

Εφημερίδες που έγραψαν: Θέμα στις 23:04 της 22ας/2/08 και στο φύλλο της Κυριακής, όπου περίπου αναπαράγονται όσα έχουν ήδη γραφτεί στα blog και μπορούμε να το δούμε στο blog anti. Είδα την εφημερίδα, όντως έχει απλώσει το θέμα σε ολόκληρη σελίδα, αλλά δεν την αγόρασα. Επίσης έγραψαν για το θέμα η κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και θα το βρείτε δεύτερο θέμα στη σελίδα που θα ανοίξετε, η Καθημερινή, τα Νέα και ο Ελεύθερος Τύπος που θα βρείτε δύο σελίδες σε pdf στο metablogging.gr για το οποίο έχω σύνδεσμο πριν, καθώς και το Παρόν για το οποίο θα βρείτε αναφορά στο blog anti και πάλι.
Τέλος αναφορά έγινε και στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα apn όπου υπάρχουν επιπλέον αναφορές σε blog που έχουν γράψει σχετικά.

2. Παρουσίαση του γεγονότος με ερωτηματικά και εν αναμονή: Περίπου στις 8:20 μ.μ. Παρασκευή metablogging.gr, στις 9:12 Παρασκευή oraelladas.gr, magicasland, vrypan (κριτική στάση στα σχόλια), ΠΕΑ ΚΥΑΝΕΑ στις 23/2 και στη συνέχεια έχει και άλλες αναφορές, μετά τα μεσάνυχτα της 22ας/2 γράφει και ο Lupus Cynodictus, ενώ ο teleologikos θέτει μερικά συγκεντρωμένα ερωτήματα στις 23/2, αλλά πιθανόν να ήταν και στις 22 μετά τα μεσάνυχτα, όμως δεν έχει ώρα το ποστ του για να αναφέρω, ενώ στην πρώτη αναφορά αναρωτιέται αν είναι για καλό ή για κακό η είδηση. Απορίες έχει και θέτει ερωτήματα και ο Jim Hellas, και το blog anti, (και εδώ το blog anti) καθώς και το argos.
3. Κριτική στάση απέναντι στο γεγονός θετικά ή αρνητικά: Κριτική στάση πριν από όλες αυτές τις εξελίξεις και συγκεκριμένα στις 13/2 είχε κρατήσει το blog thelonapo, ενώ ο i - reporter θέτει κάποια ερωτήματα από τις 31/12/07 και τον επικαλείται στη συνέχεια το blog anti. Εντονα κριτική στάση κρατά ο Νίκος Σμυρναίος, από τη Γαλλία από ό,τι είδα στο προφίλ του, στη σελίδα του με τίτλο Η βιομηχανία του εφήμερου, στις 23/2 το απόγευμα. Το άρθρο του εκτίμησαν και άλλοι και νομίζω ανέβηκε στο buzz από κάποιους. Ο πιτσιρίκος κρατάει επιφυλάξεις, αλλά με θετική στάση απέναντι στο press-gr. Ενώ οι Bloopers και ο άγιος υπεραμύνονται του press-gr και θεωρούν αγνώμονες όσους στηρίχθηκαν σε αυτό και τώρα δεν το υπερασπίζονται, ενώ το greek alert δηλώνει 100% στο πλευρό του press-gr.

Τέλος αναφορές στις διαπλοκές και κόντρες μεταξύ εκδοτών από το blog anti, το kourdistoportokali και το thefispost.

•