-Μυρίζομαι μιαν επιστροφή στον ρεαλισμό...
-Δεν με καταλάβατε.Στο πνεύμα επιστροφή δε θα πει τίποτε.Ας δοκιμάσω να σας το πώ αλλιώς..Μέσα στην Ευρωπαική ποίηση της τελευταίας εκατονταετίας, τρία ειναι τα βασικά ρεύματα που επικράτησαν....Η ποίηση της απουσίας-που πιανει απο τον Μαλαρμέ και φτανει εως τον Ελυαρ-,η καταραμένη ποίηση-απο τον Μποντλέρ εως τον Αρτώ,-και η νεορεαλιστική, απο τον Μωρεά εως τον Αραγκόν.
Βρίσκω λοιπόν οτι αυτά τα ρευματα,σχηματίσανε τερματίζοντας,ενα τρίγωνο,που εξακολουθεί δίχως κανένα λόγο να περικλείνει ασφυκτικά την έκφρασή μας.
Αποτελεί μιαν επιβίωση.Πρέπει να απελευθερωθούμε απο τον κλοιό του και να πάμε πιο πέρα.
Πολύ περισσότερο εμείς οι Ελληνες, που με αυτά τα πράγματα δεθήκαμε σε μια ορισμένη στιγμή εντελώς επιπόλαια,και που σήμερα, οπότε σήμανε για τους ίδιους Ευρωπαίους η ώρα της αντίδρασης, έχουμε να παιξουμε ρόλο σημαντικό,ρόλο πρωτοπόρου,φτάνει να εκτιμήσουμε σωστά μερικά απο τα διδάγματα που κλείνει η ιδιαίτερη μας κληρονομιά.Πάντοτε μέσα στη προοπτική να ενωθούμε φυσιολογικά μαζί τους.
-Μιλάτε ισως για μερικά στοιχεία Ελληνικά που η Δύση με τη στροφή που έκανε,ξανάφερε στην επικαιρότητα.
-Για να δείτε πιο καθαρά, θα πάρω τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στη πλαστική και στη ποιητική έκφραση.
Η Δύση, στηρίχθηκε σχεδόν πάντοτε στον μορφασμό, στην οφθαλμαπάτη, στις αποχρώσεις.Σκοπός της η ατμόσφαιρα.Την οδήγησαν εκεί-όπως στις θρησκευτικές της δοξασίες,άλλα πράγματα (η φύση?, η γλώσσα?) που δεν είναι της στιγμή να εξετάσουμε.
Λησμονήσετε όμως μια στιγμή την αναγέννηση που έγινε χωρίς τη συμμετοχή μας,και που πληρώνουμε ακόμα σήμερα τίς αμαρτίες της.
Τί ήταν η ελληνική τέχνη στις πιο διαφορετικές περιόδους ακόμη και στο Βυζάντιο?
Πάντοτε ι δ ε ο γ ρ α μ μ α και ποτέ σκηνοθεσία. Πάντοτε φ ώ ς και σ κ ι ά με καθαρή αντιπαράθεση-ποτέ αποχρώσεις
.Πάντοτε σύνθεση και ποτε περιγραφή.Και ο λόγος υψηλός.Χωρίς να πέφτει στην οικειότητα η στο ανεκδοτολογικό στοιχειο.Χτισμένος ακόμη γερά,με κάθε πρόβλεψη για εσωτερική στερεότητα και διάρκεια.
Συνεχίζεται...
