11/26/2009

Η περιθωριακή Αθήνα στην πρόσφατη λογοτεχνία

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

Η ανάδυση της περιθωριακής Αθήνας συμπίμπτει με την ανάδειξή της σε πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους το 1832. Η εξαθλίωση, η προσφυγιά, η εγκληματικότητα δίνουν από την πρώτη στιγμή το παρόν στην πόλη που ονειρεύτηκε την επανασύνδεση με τη λαμπρή αρχαιότητα. Ο,τι ακολουθήσει κατόπιν ελάχιστα θα αλλάξει την αρχική εκείνη εικόνα. Τα δημοσιεύματα της εποχής, από εφημερίδες ώς λογοτεχνία, μας επιτρέπουν τέτοιας υφής ματιές προς τα πίσω. Από τους Αθλιους του Κονδυλάκη έως τα Αθηναϊκά Διηγήματα του Παπαδιαμάντη ο νατουραλισμός και η γραφικότητα θα αποτελέσουν τα γνώριμα πλαίσια αναφοράς για τα σχετικά φαινόμενα. Αλλωστε οι νοοτροπίες δεν πρόκειται να αλλάξουν ιδιαίτερα: το περιθώριο παραμένει σε μεγάλο βαθμό κρυφό, ηθελημένα αόρατο. Η σύνθετη δαιμονική και αγγελική του υπόσταση θα περιγράφεται με απέχθεια είτε με συμπαθητική ανοχή -κυρίως ως κάτι παράδοξο, κάτι που «κανονικά» δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Το «εκεί» όμως είναι κάτι εντελώς απροσδιόριστο. Πού; Διάχυτο στο δημόσιο χώρο της πόλης, άρα θανάσιμα επικίνδυνο, ή θαμμένο σε ιδιωτικούς χώρους, πίσω από κλειστά πορτοπαράθυρα, απ' όπου όμως μπορεί να εξέρχεται κατά βούληση κατακτητικά; Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή έχει εντοπιστεί η δυσκολία ορισμού του, με ή χωρικούς ταξικούς όρους.

Οι χώροι όπου κινούνται και δρουν οι περιθωριακοί κάτοικοι της πόλης είναι απροσδιόριστοι. Τις περισσότερες φορές είναι ανώνυμοι, σε αντιστοιχία με την αφανή ή στιγμιαία παρουσία τους μεταξύ μας. Εύλογα περιμένει κανείς να τους συναντήσει στο «φυσικό» τους περιβάλλον, στις λεγόμενες «υποβαθμισμένες» περιοχές, το βασίλειό τους. Τυπική ήταν η περίπτωση του Ασύρματου (Πετράλωνα) που περιέγραψε ο Ν. Μάτσας στο Κλειστοί Ουρανοί (1963) ή της φτωχογειτονιάς του φιλμ Συνοικία το Ονειρο του Α. Αλεξανδράκη. Η εκεί παρουσία σου περνά απαρατήρητη, καθώς εκείνοι είναι απορροφημένοι στους εσωτερικούς τους δαίμονες. Με τον καιρό, πάντως, οι τοπικές διαφορές ανάμεσα σε προνομιακές και μη ζώνες της Αθήνας δείχνουν πως αμβλύνονται ή παύουν γενικότερα να έχουν τόση σημασία. Θα επιχειρήσουμε μια ανίχνευση της σύγχρονης παρουσίας του αθηναϊκού περιθωρίου σε τρία ζεύγη λογοτεχνημάτων της τελευταίας πενταετίας.

Οι πρωταγωνιστές στη συλλογή διηγημάτων του Σωτήρη Δημητρίου Η φλέβα του Λαιμού (1998) ζούνε μια επίτηδες μοναχική ζωή, σαν «ξεχασμένοι» αλαφροΐσκιωτοι, ακόμα και αν βρίσκονται ανάμεσα σε συντρόφους στη δουλειά. Ο τόπος συχνότερα είναι απροσδιόριστος, αλλά και όταν ονοματίζεται δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τις «καταραμένες» γειτονιές της πόλης. Οπως, για παράδειγμα, ο γύφτος Στέλιος, εργάτης σε συνεργείο στο Κουκάκι, «μ' ένα πρόσωπο πλαγιά ανθισμένη» («Το πέρασμά του»), που ζούσε μια «άλλη» ζωή, απρόσιτη στους υπόλοιπους. Συχνά-πυκνά τα πρόσωπα είναι παγιδευμένα σε εσωτερικά αδιέξοδα, απ όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν -ίσως γι' αυτό ο τόπος διατηρεί την ανωνυμία του. Στο «Χαλασμένο χωριό» η «μελαχρινή... καλοπλασμένη» με τα «άδολα» μάτια Βασιλέ, πολιτική πρόσφυγας από την Τουρκία, δοκιμάζει να ξεπεράσει την ψυχολογική απομόνωση του οδοκαθαριστή Γιάννη, που δουλεύει σε κάποια λαϊκή συνοικία, αλλά θα χάσει τη μάχη.

Ο συμβιβασμός με τη «μοίρα» θα συντελεστεί κάποτε ειρηνικά. Ο βασανισμένος εκείνος άντρας στο διήγημα «Ως κόρην οφθαλμού» τελικά θα γίνει «ένα με τη γειτονιά». Μια τέτοια ταύτιση μπορεί πάλι να πάρει άλλη μορφή, όπου ως «γειτονιά» -δηλαδή, ο νοερός κόσμος- νοείται μια πολυκατοικία στο διήγημα «Κατά τις πεντέμισι». Εκεί μέσα ο ήρωας θα χτίσει μια ατελέσφορη σχέση με κάποια ένοικο, με σημείο επαφής τη μουσική που εκείνη ακούει ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Αλλοτε το ξεπέρασμα του αδιέξοδου συντελείται εκρηκτικά: στο διήγημα «Γλύκα στο στόμα» η άρνηση της ζωής από τη μεριά της χήρας θα ξυπνήσει τον πόθο σε νεαρό υπάλληλο του νεκροταφείου -τόπος σύγκλισης της ύπαρξής τους- ο οποίος «τρομαγμένος... από την απουσία της έβαλε τα κλάματα μπροστά της», για να καταλήξουν με λυτρωτική λύσσα στο κρεβάτι, βρίσκοντας επιτέλους τη «γαλήνη». Ακόμα αγριότερη θα είναι η κατάληξη στο διήγημα «Η φλέβα του λαιμού». Η ατμόσφαιρα προετοιμάζεται με την πρώτη φράση: «Πώς να κρυφτεί η λύπη;» ενώ η εύθραυστη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι θα ακυρωθεί με «σιωπηρή συμφωνία», όταν εκείνος ανακαλύψει την παρουσία της τερατόμορφης κόρης της, «ένα πλάσμα κάτασπρο, με απισχνασμένα στρεβλά πόδια και χέρια».

Τίποτα δεν εμποδίζει το περιθώριο όμως να κάνει την εμφάνισή του οπουδήποτε αλλού, στο δημόσιο χώρο της πόλης μεταμορφωμένο σε ζητιάνους που έρπουν και προκαλούν ζητώντας τον οίκτο μας -γιατί μόνον έτσι γίνονται αποδεκτοί. Το πρότυπο στην ακρότητά του βρίσκεται, εννοείται, στον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα. Στην επόμενη συλλογή διηγμάτων του Σωτηρίου, Η Βραδυπορία του Καλού (2001), διαφαίνεται η ίδια απαισιόδοξη ματιά του συγγραφέα. Ζητούμενο είναι η λύτρωση. Αυτή θα αποδειχθεί εφιαλτικά ανύπαρκτη στο διήγημα «Προσωποληψία», που εκτυλίσσεται μπροστά στην πολυκατοικία όπου μένει η Γιάννα, αρχικά γνωστή του Δημήτρη. Οταν εκείνη θα αρνηθεί κατόπιν εκδικητικά την ύπαρξή του, αυτός θα καταρρεύσει. Το ίδιο λείπει η γεύση της ελπίδας στο «Χαρούμενα νερά», με τον δήθεν μετανοημένο ομοφυλόφιλο που κάνει κήρυγμα στη λαϊκή αγορά της οδού Δοϊράνης. 'Η πάλι η λύση θα δείξει αινιγματική στο «Διπλός», με το παιδάκι που στο τέλος θα αγκαλιάσει τον παραληρηματικό νεαρό στο Πεδίον του Αρεως. Στο «Γονείς και Κηδεμόνες» ένας μοναχικός περιπατητής στο Φάληρο περνά τον καιρό του διαβάζοντας τις διαφημίσεις στο δρόμο, ώσπου σε μια διασταύρωση της παραλιακής συναντιέται με μια εξίσου αδέσποτη σκυλίτσα που τον παίρνει στο κατόπι ψάχνοντας για λίγη στοργή. Ενοχλημένος θα θελήσει να απαλλαγεί από το ζώο μπαίνοντας στη θάλασσα, αλλά εκείνο θα τον ακολουθήσει συμβάλλοντας στον πνιγμό του.

Στο «Μπακότερμα στον Αλιμο όμως ένας άλλος, πάλι περιπλανώμενος, Φαληριώτης θα συναντήσει τυχαία μια μαύρη άστεγη, την οποία «η βαθιά λύπη την είχε κάνει απόκοσμη», θα της προσφέρει γενναία ελεημοσύνη που θα τον κάνει μετά να μετανιώσει, κι έτσι θα εγκλωβιστεί ανεξήγητα σε μια έμμονη ιδέα -ώσπου να βρει «ανάπαυση η ψυχή του» όταν ο ίδιος μεταμορφώνεται σε ζητιάνο. Στο διήγημα «Αχ Ικαρία, Ικαρία» περιγράφεται η σύγχρονη Αθήνα μέσα από μια διαδρομή τρόλεϊ στο κέντρο. Εκεί «μια γριά που τα είχε λίγο χαμένα» διασκεδάζει αθέλητα τους συνεπιβάτες της με τη νοσταλγική επίκληση του νησιού της, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα «σαν να πέρασε ένας άγγελος».

Στα διηγήματά του Από το Ιδιο Ποτήρι και Αλλες Ιστορίες (1999) ο Φάις παίζει με διάφορα είδη γραφής, που μερικές φορές αγγίζουν το περιθώριο. Ισως οι πυκνότερες αναφορές του βρίσκονται στις ψηφίδες του τελευταίου διηγήματος Εμποδισμένη ζωή. Εκεί το περιθώριο κάνει την εμφάνισή του αναπάντεχα και στιγμιαία, όπως στη σύγκρουση των πανκ με ένα αγόρι «ανάμεσα σε λυκάνθρωπο και καρτούν» σε μια διαδρομή του ηλεκτρικού από τη Βικτώρια στον Αγιο Ελευθέριο. Η πανκ παρέα θα τρομάξει όταν διαπιστώσει «την άβυσσο που χωρίζει τη μόδα της φρίκης από το κύτταρό της». Σε μια άλλη σκηνή, η «αναίτια βία» εκφράζεται από δύο «εξαθλιωμένους Αλβανούς» στου Ψυρρή που κλοτσάνε ένα κουτσό σκυλί στο δρόμο. Πιο κάτω, το βλέμμα σταματά πότε σε μια ρακοσυλλέκτρια στη Βουκουρεστίου που ψάχνει μεθοδικά μέσα στα σκουπίδια, πότε σε έναν «ρικνοπρόσωπο με καταξεσκισμένα ρούχα» μπροστά σε κάποιο θέατρο, ή σε ένα ζευγάρι που αγαλιάζεται με ζωώδη τρόπο μέσα στα σκουπίδια της λαχαναγοράς. Η «πινακοθήκη» αυτή περιέχει και άλλους: έναν επαίτη, έναν ανυπόδητο κι ένα πρεζόνι, εξαθλιωμένους αλλοδαπούς, έναν σαλό ή έναν «μαυριδερό τύπο». Ολοι αυτοί συμπεριφέρονται σαν μοναχικοί υπνοβάτες μέσα στην πόλη. Χαρακτηριστική είναι η αγωνία ενός «ανώνυμου» γέρου: «τρέμει στην ιδέα μπας και πάρει τη θέση των πεσμένων πραγμάτων του και δεν υπάρχει κανένας να τον περιμαζέψει». Τέτοιες φευγαλέες σκηνές γίνονται αισθητές στο δημόσιο χώρο -περίεργη μείξη «καθώς πρέπει» σημείων της πόλης με περιθωριακές σκιές. Αλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που εισπράτουν αυτές τις πρατηρήσεις, καθώς κινούνται άσκοπα μέσα στην πόλη. Στο διήγημα «Τέσσερις ώμοι για τον Σάκη» ένας χαρακτήρας συνηθίζει να «οργώνει την Αθήνα με κάθε μέσο μεταφοράς... ένας επιβάτης χωρίς προορισμό», ενώ στο «Από Τυρινή Δεκαπενταύγουστος;» ο Χαρίλαος «παίρνει στο κατόπι» έναν άγνωστό του γέρο που έχει έναν «καβγά με το εγώ του». Η νυχτερινή παρακολούθηση του γέρου «στη στροφή της Λήθης» θα καταλήξει κάτω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, καθώς ο Χαρίλαος αγωνιά αν θα καταφέρει να ξεφύγει από την ανεξήγητη έλξη που του προκαλεί αυτός ο άγνωστος.

Αλλη περίπτωση είναι όταν, αντιστρέφοντας τους όρους του παιχνιδιού, οι περιθωριακοί επιλέγουν οι ίδιοι να γίνουν αόρατοι, ανατρέφοντας το βλέμμα προς τα μέσα. Εκεί ακριβώς θα τους συναντήσει ένας «λυσσαλέος περιπατητής», ο Μισέλ Φάις στο Η πόλη στα Γόνατα (2002). Τους φωτογραφίζει και παράλληλα συνθέτει το παραλήρημά τους ως μυθιστορηματικό «ανάλογο». Οι επινοημένοι μονόλογοι που καταγράφει αποτελούν εκείνο που ο ίδιος χαρακτηρίζει «ουρλιαχτό ενός σεραφείμ των σκουπιδιών». Μέρος του είναι η διάπυρη φαντασία: «οδήγησε σ' έναν στενό δρόμο στην Ομόνοια που δεν υπήρχε». Αλλο συστατικό είναι το αναποδογύρισμα της λογικής: «Αν μιλάς στο θεό, προσεύχεσαι. Αν σου μιλάει ο θεός, είσαι σχιζοφρενής». 'Η η παραδοξολογία: «Μετά την αυτοκτονία είμαι αποθέωση». Πάντα η αναπάντεχη ευθύτητα: «Ζούσαμε με σβηστά φώτα. Τι Big Brother και μαλακίες. Ελα στην γκαρσονιέρα μου να με δεις με τα φάρμακα και την τρελή» και «Εχει κρυώσει η καρδιά μου από μέσα».

Ο Θανάσης Χειμωνάς στο Σπασμένα Ελληνικά (2000) περιφέρεται σε μια πολύ γνώριμη Αθήνα, ξεκινώντας από ένα internet cafe στην Αχαρνών και καταλήγοντας στο φλεγόμενο κέντρο από τις συνεχείς διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στο Κόσοβο.

Οι μοντέρνοι περιθωριακοί, εκείνοι που ζωντανεύουν μέσα στην «αστυνομική» υπόθεση του βιβλίου, συχνά απροσδιόριστης προέλευσης, που μπορεί να κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα, κινούνται ανάμεσα στο κέντρο, τα στενά και επικίνδυνα αδιέξοδα της Θεμιστοκλέους, στην «αλβανογειτονιά» στο ψηλότερο σημείο της Κυψέλης, τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου ισχύει το «καλός αλλοδαπός - φυλακισμένος αλλοδαπός». Το «ανάλογό» τους, η τόσο ετερόκλητη ντόπια κοινωνία που μπορεί εξίσου εύκολα να γλιστρήσει στο έγκλημα, μοιράζεται παντού ελεύθερα -από τα ακριβά προστάστια στο «GB Corner» και το «Χίλτον», από αριστοκρατικές λέσχες και ραντεβού στο «Ideal» ώς τα φτηνά ξενοδοχεία και τα κακόφημα «ουζερί-μπαρ», όπου «γύρω γύρω αναβόσβηναν κόκκινα και μπλε φωτάκια». Η πολυμορφία της εκφράζεται στη «σχεδόν ανοιξιάτικη πόλη» με τις «παράταιρες μουσικές από τους διάφορους σταθμούς κι από κασετόφωνα» που ξεχύνονται από τα ακινητοποιημένα «πολύχρωμα» αυτοκίνητα μιας Παρασκευής βράδυ. Αυτή η κατανομή ρόλων στο χώρο, η «ανθρωπογεωγραφία» κατά τον Χειμωνά, εξηγεί και το πώς οι δύο κοινωνικές ομάδες μπλέκονται μεταξύ τους, καταργώντας τα σαφή όρια ανάμεσά τους. Ετσι, από τη μια μεριά του αινίγματος βρίσκονται «το ουζερί-μπαρ, ο Εκτορας, το παράξενο ζευγάρι στην Κυψέλη, ο ξανθός μπάτσος» και από την άλλη, η πόλη στο σύνολό της, καθωσπρέπει και μη, ανάκατα.

Οι δύο αυτές ομάδες όμως συναντιούνται και με άλλο τρόπο, αφού η πόλη δεν είναι (πια) μόνον ό,τι φαίνεται, αλλά η παραμορφωτική αναπαράστασή της από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης: «Τον τελευταίο καιρό παράγινε το πράγμα. Ανοίγεις την τηλεόραση και δεν βλέπεις παρά ανθρώπους με χειροπέδες... να τους σέρνουν οι μπάτσοι κι εξαγριωμένα πλήθη να επιχειρούν να τους λιντσάρουν». Εκεί οι μεν παρατηρούν τους δε. Ετσι άλλωστε θα πληροφορηθεί ο πρωταγωνιστής, ο Μιχάλης Παπανικολάου, για την τύχη της μυστηριώδους Αλβανίδας, της Σελίν (Νετζμίε) Λεστένι, που εκείνος αναζητά: «Φρικιαστικό έγκλημα... Νεαρή Αλβανίδα κατακρεούργησε ογδοντάχρονη... στην Εκάλη».

Με κάποιον τρόπο συντελείται έτσι μια «επιστροφή» στην ατμόσφαιρα των Αθλίων του Ουγκό: «Αυτό έχουμε καταντήσει στην Ελλάδα».

Στο Ανεξιχνίαστη Ψυχή (2003) ο Θ. Χειμωνάς συνεχίζει να δένει τη μοίρα των «από πάνω» με τους «από κάτω». Η ηρωίδα Μαρία θέλει να ξεφύγει «για πάντα από τα λασπόνερα όπου κολυμπούσε σ' όλη της τη ζωή... να ξεφύγει για πάντα από τη φτώχεια». Ως τότε ζούσαν -η μητέρα της, ο «βρεσιμιός» αδελφός της κι εκείνη- σε μια «υποβαθμισμένη περιοχή». Η μητέρα εκπαιδεύει τον αδελφό να ζητιανεύει: «Ενα πράγμα που σιχαίνονται οι άνθρωποι στους ζητιάνους είναι η βρωμιά τους και γι' αυτό τους αποφεύγουν. Θα τους πλησιάζεις με χαμηλωμένα μάτια, αλλά θα κρατάς μια μικρή απόσταση -δεν θα τους κολλάς- ...». Ο αδελφός μαθαίνει τέλεια την τέχνη και επωμίζεται έτσι τα τρέχοντα έξοδα της οικογένειας.

Η Μαρία θα το σκάσει κρυφά από το ταπεινό αυτό περιβάλλον και θα εγκατασταθεί αλλού, «στην άλλη άκρη της πόλης.. με θέα την Ακρόπολη». Σβήνει έτσι τα ίχνη της, και βρίσκει στο πρόσωπο του γιατρού Χαρίση εκείνον «που θα την τραβούσε για πάντα από τα λασπόνερα όπου κολυμπούσε σ' όλη της τη ζωή κι αγωνιζόταν να κρατήσει το κεφάλι της απ' έξω». Τον παντρεύεται, βολεύεται στη Φιλοθέη -το σχέδιο πέτυχε απολύτως, ώστε να ξεφύγει «για πάντα από τη φτώχεια». Ομως θα τιμωρηθεί γι' αυτή την ύβρι. Ο άλλοτε εραστής της μάνας της, τώρα φυλακισμένος, αλλά παντοτινό αντικείμενο πόθου για τη Μαρία, σε αθέλητο συνδυασμό με τον εκβιαστή Διαμαντή, που πληρώνεται από τη Μαρία πάνω στον πανικό της για να σκοτώσει το ζητιάνο αδελφό της, θα φέρουν το τέλος.

Η «λάσπη» ήταν τελικά πολύ πιο κοντά απ' ό,τι θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει. Στις σπασμωδικές κινήσεις της για να σωθεί, η Μαρία θα βρεθεί κάποια στιγμή κάτω από την Ομόνοια, σε μια τυπική περιοχή της «άλλης όχθης»: «μικρογκρεμισμένα σπιτάκια, με χορταριασμένες αυλές, θεοσκότεινα, και από δίπλα κάποιο νεόχτιστο...». Εκεί, «Δύο αλλόκοτοι τύποι την πλησίασαν και στάθηκαν μπροστά της... Πρεζόνια το δίχως άλλο...». Παρ' όλο που εκείνοι απλώς την κοιτούσαν, η άφοβη Μαρία νιώθει τα χέρια της να τρέμουν. «"Οχι τώρα", είπε από μέσα της, "όχι τώρα"». Οι αντιδράσεις της μαρτυρούν ότι δικαιωματικά πλέον ανήκει στον καθωσπρέπει κόσμο όπου ζήτησε να ενταχθεί.
Το ποτήρι ξεχειλίζει στην Πλατεία Θεάτρου
Ολοι οι γύρω δρόμοι από την Ομόνοια ώς την Κουμουνδούρου διώχνουν κατοίκους και καλλιτεχνικές δράσεις

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Μιζέρια και μπόχα. Ακαθαρσίες που λιμνάζουν σε πολυσύχναστες στοές. Σύριγγες, μαυρισμένα κουτάλια, βρωμιές κι αίματα. Το χειρότερο είναι τα κορμιά. Χαμένα, στην κυριολεξία. Και πολλά. Και αν κοιτάξεις κάποιον στα μάτια, θα σου προσφέρει αμέσως πρέζα (δεκαπέντε ευρώ το γραμμάριο). Είναι μία το μεσημέρι, όχι περασμένα μεσάνυχτα, δεν βρίσκεσαι σε κάποιο καταγώγιο αλλά στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Πλατεία Θεάτρου, οδός Σοφοκλέους, Σωκράτους, Ευριπίδου, Μενάνδρου, Γερανίου, Αισχύλου, πλατεία Κουμουνδούρου, οδός Αγησιλάου, Ζήνωνος - δρόμοι με ονόματα βαριά σαν Ιστορία. Ολοι όμως βαραίνουν μόνον από τη δυσωδία, τα χαμένα κορμιά, όχι μόνο των χρηστών μα και των νεαρών Αφρικανών ιερόδουλων, κυρίως στη Σωκράτους και την Ευριπίδου.

Θυμάμαι μια συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει ο, υποψήφιος τότε για τον Δήμο της Αθήνας Απόστολος Κακλαμάνης στον «Ιανό». Ηταν για την πολιτιστική πολιτική που υποτίθεται ότι θα ακολουθούσε. Δίπλα του καθόταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Τον «πολιτισμό» του βιώνουν καθημερινά οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι της περιοχής. Ωστόσο, το κακό είχε ξεκινήσει πριν αναλάβει τη δημαρχία, το 2007.

Ψέμα

«Μένω στην περιοχή από το 1998», λέει στην «Κ» ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας. «Υπήρχαν και τότε προβλήματα αλλά έως το 2004 η περιοχή παρουσίασε βελτίωση. Αμέσως μετά τους Αγώνες εγκαταλείφθηκε. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχουμε πιάσει πάτο και ο κύριος δήμαρχος ισχυρίζεται ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Μεγάλο ψέμα». Για τον Π. Δούκα, «το πρόβλημα του κέντρου οφείλεται σε παράνομα κυκλώματα που δρουν ανενόχλητα. Κυκλώματα ναρκωτικών, πορνείας και παραεμπορίου. Ως υπουργός Υγείας, ο κ. Κακλαμάνης έκανε τη φρικτά λανθασμένη κίνηση, πιστεύω όχι επίτηδες, να φέρει τον ΟΚΑΝΑ σε έναν προνομιακό χώρο για τους εμπόρους ναρκωτικών. Χάνονται εύκολα μέσα στα στενά και στο πλήθος. Ως δήμαρχος, ο κ. Κακλαμάνης βρήκε το πρόβλημα μπροστά του και το μόνο που λέει είναι ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα και ότι δεν είναι μόνον δική του η ευθύνη».

Στον αγώνα των κατοίκων της περιοχής για να βελτιωθεί η ζωή τους, πρωτοστατεί ο πολιτιστικός σύλλογος «Παναθήναια». Μιλήσαμε με την πρόεδρό του, την κ. Βάσω Νικολακοπούλου, κάτοικο της περιοχής. «Οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ, απ’ ό,τι λένε, προβλέπεται να αναλάβουν 400 άτομα και στοιβάζονται εκεί μέσα 2.500. Το δράμα με τα ναρκωτικά», λέει η Β. Νικολακοπούλου, «φτάνει μέχρι το παλιό κτίριο του ΙΚΑ στην Πειραιώς, στου Ψυρρή, στην οδό Λουκά Νίκα, στη Ρήγα Παλαμίδου. Στην Λουκά Νίκα, οι καταστηματάρχες λένε ότι κάθε τόσο εμφανίζεται ένας τύπος με μια νέα κοπέλα κι ένα σκυλί ντόμπερμαν. Μαζεύουν τα “βαποράκια”, κι αν διαφωνήσουν κάπου, βάζουν το σκυλί να δαγκώσει ένα “βαποράκι”. Λένε ότι τρέχουν αίματα».

«Η αλήθεια είναι ότι τα ναρκωτικά είναι μια δύσκολη υπόθεση παντού στον κόσμο», τονίζει ο Π. Δούκας. «Ομως αυτό που έγινε με το ιστορικό κέντρο είναι απαράδεκτο. Μεταξύ των άλλων, μετέτρεψαν την περιοχή σε δημόσιο ουρητήριο. Ο δήμος σηκώνει τα χέρια ψηλά και ενδεχομένως να έχει δίκιο, διότι πολλά από αυτά τα ζητήματα υπάγονται σε διάφορα υπουργεία και υπηρεσίες. Δεν το δέχομαι αυτό. Ο δήμος οφείλει να είναι μπροστάρης, να εκπονήσει σχέδια συνεργασίας και αν δεν βρει συμπαράσταση να καταγγείλει».

Ψήφισμα

Και η πολιτεία; Τι κάνει; «Μόνον η Αννα Διαμαντοπούλου έδειξε ένα ενδιαφέρον», σχολιάζει ο Π. Δούκας. «Τη χειρότερη αντιμετώπιση έχει επιδείξει ο Συνασπισμός. Αντιμετώπιση του στυλ, τι να κάνουμε, πρέπει και οι μετανάστες να ενταχθούν στην κοινωνία μας. Σωστό, αλλά αυτό που γίνεται τώρα έχει ως πρώτο θύμα τους μετανάστες. Σκεφτείτε ότι ο κ. Τσίπρας διετέλεσε επικεφαλής της παράταξης στον δήμο. Οι κάτοικοι είναι έξαλλοι με τον Συνασπισμό, δεδομένου ότι έχει και την έδρα του εκεί. Εμείς πάντως, ως σύλλογος, επιδώσαμε ψήφισμα όπου συνοψίζουμε την όλη κατάσταση ζητώντας να διαμορφωθεί μια ομάδα κρούσης από όλους τους αρμόδιους φορείς. Χρειάζεται σχεδιασμός, όχι πασαλείμματα. Να καταλάβουν ότι σε αυτήν την περιοχή δεν μπορούν να κάνουν τις δουλειές τους».

Ηχοι τζαζ της νύχτας

Ειδικά στην Πλατεία Θεάτρου λειτουργεί εδώ και δώδεκα χρόνια το εστιατόριο - μπαρ Guru, το οποίο φιλοξενεί ελληνικά και ξένα σχήματα τζαζ. Ο ιδιοκτήτης του, ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, έχει προσκαλέσει μεγάλα ονόματα, όπως τον Λι Κόνιτζ και τη Σίλα Τζόρνταν, ενώ από την ελληνική σκηνή έχει παίξει η «αφρόκρεμα», από τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο και τον Γιώργο Κοντραφούρη έως τον Τάκη Πατερέλη. Σημείο αναφοράς στη νυχτερινή και μουσική ζωή της πόλης, το Guru αποτελεί όαση σε μια υποβαθμισμένη (πλέον) περιοχή. Ο Κ. Ζουγανέλης αναρωτιέται γιατί δεν την εγκαταλείπει. «Με πιάνει το εγωιστικό μου» λέει. «Αυτό είναι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας». Η απογοήτευσή του είναι μεγάλη. Οπως και η οργή του. «Μια μέρα, βγήκα και ήταν όλα πεντακάθαρα, οι τοξικομανείς είχαν εξαφανιστεί και παντού είχε αστυνόμευση. Ρώτησα έναν αστυνομικό τι είχε συμβεί. Μιλάει στην Πλατεία Κοτζιά ο Αλογοσκούφης, απάντησε. Εχει χαθεί το μέτρο. Μόνον αν ένας μετανάστης βγει με καλάσνικοφ και σκοτώσει κόσμο, αν γίνουμε Ζωνιανά, μπορεί κάτι να κινηθεί. Μας λένε οι αστυνομικοί: εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, φέρτε τα κανάλια».


Ελλάς ελλήνων αστυνομικών ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών Νο4
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 1:13μμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008)
θεματικές: Κρατική καταστολή - Κοινωνικός έλεγχος \ Δεκεμβριανά 2008

Μια εβδομάδα μετά την δολοφονία του 15 χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου.Οι ελεύθερες περιοχές της χώρας συνεχίζουν να πολιορκούνται από ισχυρές στρατικοαστυνομικες δυνάμεις.

Τίποτα δεν εχει τελειώσει…


Image scaled down

Ελλάς ελλήνων αστυνομικών ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών Νο4

Μια εβδομάδα μετά την δολοφονία του 15 χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Τίποτα δεν εχει τελειώσει… Μόνο τα συνεργεία του δήμου έχουν τελειώσει και έχουν καθαρίσει τις βρωμιές του κράτους και της αστυνομίας…
Η μυρωδιά των κτηνάνθρωπων όμως είναι έντονη…
Οι ελεύθερες περιοχές της χώρας συνεχίζουν να πολιορκούνται από ισχυρές στρατικοαστυνομικες δυνάμεις.
Το ελικόπτερο της χούντας κάνει θόρυβο… μα δεν ακούγεται γιατί, δεν υπάρχει. ΜΑΤ ΕΚΑΜ ΟΠΚΕ «κρυμένα» στη βουλή.
Μπάτσοι με πολιτικά, ασφαλίτες χέρι χέρι με φασιστες, σε παρέες των πέντε εξι επτά κρατικών σκυλιών της δημοκρατίας στέκουν στις γωνίες στα τοιχακια της πλατειάς συντάγματος στα καφέ προς την Ερμού.
Εκεί όπου οι φιλήσυχοι κλέφτες έμποροι ληστεύουν του αγανακτισμένους θαμώνες των καφέ και των φαστ φουντ.
Εκεί όπου καποιοι/ες ζουν στον δικό τους στενό κόσμο.

Λιγα μέτρα πιο πάνω… εκεί όπου ανυψώνεται η ελληνική δημοκρατία που σκοτωνει 15 χρονα… είναι η ελεύθερη Ελλάδα.
Ο κόσμος της αξιοπρέπειας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης

Ένα κερί για την ψυχή του Αλέξη… επίθεση στα τμήματα να βάλουνε μυαλό… πολυτεχνείο…λέιζερ… (φοτο video)


Α) Βουλή- άγνωστος στρατιώτης… Από τις 11 το πρωί του Σαββατου- μια εβδομάδα από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15 χρόνου στα Εξάρχεια συμμαθητές από το παλιό του λύκειο, πολιορκούν συμβολικά τη βουλή…
οι συμμαθητές από το παλιό λύκειο Μωραΐτη που πήγαινε όταν ήταν ζωντανός ο Αλέξης, διαμαρτύρονται έξω από τη βουλή. Σε μια καθιστική διαμαρτυρία … με συνθήματα σε πανό «Αλέξη δεν ξεχνώ» , «να αφοπλιστεί η αστυνομία».
Ένα λουλούδι και ένα κερί για τον 15 χρονο…
Μαθητές φοιτητές δάσκαλοι καθηγητές γονείς περαστικοί… και αλήτες ασφαλίτες…
Τα παιδιά φωνάζουν… σιωπώντας.
«Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι- να καεί το μπουρδέλο η βουλή- μπάτσοι μουνιά- αυτό είναι σωστό ο Κουγιας να πεθάνει με εξοστρακισμό» «ο Κουγιας είναι πούστης»
Ενός λεπτού σιωπηλής οργής.
Τα παιδιά τραγουδούν…
Τα παιδιά εκφράζουν την οργή και την θλίψη με θεατρικά σκετς.
Τα παιδιά είναι στο δρόμο εξεγερμένα…

Β) Πέντε ώρες αργότερα ενώνεται μαζί τους η Πανεκπαιδευτική συγκέντρωση μαθητών φοιτητών δασκάλων γονιών… Η ώρα είναι τέσσερις το μεσημέρι και η βουλή «πολιορκείται» εξώφθαλμα.

Επτά λεπτά μετά τις 4 τα ΜΑΤ και τα παλικαράκια της ΟΠΚΕ κάνουν προκλητικότητα την εμφάνιση τους εισβάλλοντας στη βουλή τόσο από το προαυλιο της ελληνικης δημοκρατιας… οσο και τους αλλους δρομους του συνάγματος και περικυκλώνουν το συλλαλητήριο.
Η οργή ξεχειλίζει άλλη μια φορά… και σαν ποτάμι κινείται κατά πάνω των εισβολέων για να τους κόψει το δρόμο…και να προφυλάξει όλους εκείνους τους μαθητές που έκαναν θεατρικά δρώμενα με τα γυμνά σώματα τους και τραγουδούσαν.
Η εγκληματική κατασταλτική μηχανή του ελληνικού κράτους… εξορμά από τη βουλή προς το λαό… προς τους μαθητές. Τα ΕΚΑΜ (Ειδικές Κατασταλτικές Αντιτρομοκρατικές Μονάδες) με στρατιωτικά μαύρα ρούχα σιδερένια ρόπαλα στρατιωτικά κράνη όπλα και πλαστικές σφαίρες… κατεβαίνουν τα σκαλιά της βουλής…
Κανείς τους δεν αρνήθηκε να κατεβεί και να στραφεί ενάντια σε 15 χρονα…
Οι ασπίδες τους παρατάσσονται μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη…
Οι μαθητές δεν φεύγουν σπρώχνουν τα ΜΑΤ από δίπλα τους. μένει μόνο μια διμοιρία μπροστά στους γερμανοτσολιαδες…
Και μένουν εκεί πρόσωπο με πρόσωπο τα μαθητούδια με τα ένοπλα ΜΑΤ και τους ρωτάνε συνεχεία γιατί έχουν πολλές απορίες…
Είχε αρχίσει ενας ανελέητος ψυχολογικός πόλεμος …
Τα παιδία ρωτούσαν τους ματατζιδες … γιατί είχαν απορίες…
«πόσα θα πάρεις σήμερα για να με χτυπήσεις;»
Τραβούσαν φωτογραφίες και του έλεγαν «Χαμογελαστέ. Γιατί δεν χαμογελάτε. Σας έκλεψαν τι χαμόγελο σας φόρεσαν τις μάσκες»
«Δώστε μας ένα κράνος να βάλουμε έπο ένα ευρω για το εφάπαξ να παρατηθείτε»
«Βγάλτε τα όπλα και πετάχτε τα»

Όποιος τολμούσε από τα ΜΑΤ να μιλήσει με τους μαθητές δεχόταν τις επιπλήξεις του μεγάλου αφεντικού τις διμοιρίας. «σιωπή, δεν μιλάμε με διαδηλωτές»
Τελικά μετά από ώρες ψυχολογικής πίεσης ένας διμοιρίτης…. Έβγαλε το κράνος… σήκωσε το κεφάλι του και ομολόγησε στα παιδιά… «Τι να κάνω; Εκτελώ εντολές»

Και άμα σου πούνε ρε μεγάλε να σκοτώσεις θα σκοτώσεις ε?

Και ακολούθησαν γιούχα και γιούχα
Οι νυχτερινές επελάσεις των ένστολων καθαρμάτων συνεχίστηκαν.
Αργότερα οι μπάσοι χτύπησαν και τους λιγοστούς με τα κεριά για την ψυχή του Αλέξη που παρέμεναν απέναντι στις δυνάμεις τις τάξης …διμοιρίες.
Την ιδία ώρα η πορεία αλληλεγγύης από το Βοτανικό χτυπήθηκε ανηλεώς στου Ψυρρή… και στους γύρο δρόμους…


Β) Οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο…πολυτεχνείο-λέιζερ- πλατεία Εξαρχείων- τα ΜΑΤ ορμούν…και ποιοι μασούν? Ακόμη και ηλικιωμένοι κάτοικοι τους πήραν με τα λάστιχα τα νερά και τις μάνικες.



κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ

Προσθέστε περισσότερες πληροφορίες

ανοίξτε συζήτηση για αυτό το άρθρο
945825
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945826
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945827
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945828
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945829
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945830
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945831
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945832
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:20πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


945834
Ένα κερί για την ψυχή του Αλέξη… επίθεση στα τμήματα να βάλουνε μυαλό… πολυτεχ
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down

...
945835
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945836
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945837
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945838
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: b_13_12_08_dolofonia_alexhs_024.avi (video/x-msvideo)


945839
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945840
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: b_13_12_08_dolofonia_alexhs_034.avi (video/x-msvideo)


945841
Attachment
από κόκκινοι αντι-ρεπόρτερ 7:27πμ, Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008


Image scaled down


945847
....

Άς σώσουμε το σπίτι μας, πρίν νάναι πολύ αργά...





Παλαιά Αθήνα - Πλατεία Ομόνοιας !

Τάξη καί ασφάλεια...




Η είσοδος τής Ελλάδας στήν τότε ΕΟΚ καί η αποδοχή νέων νόμων, υποδείξεων, καί ντιρεκτιβών με αποκορύφωμα το πονηρό παιχνίδι τής Τουρκίας καί την επιβάρυνσή μας παραπάνω απ΄ ότι επέτρεπε η αγορά εργασίας μας, έφεραν τα παρακάτω αποτελέσματα πού διαβάζουμε...


Αυτό το κακό τής Αθήνας μοιραία θά επεκταθεί καί στήν Πάτρα, εάν δέν λάβουμε από τώρα τα μέτρα μας...



Ώ, Πάτρα, παλιά αρχοντική Πολιτεία !

Κοίταξε τώρα Ανατολικά και δές για λίγο τήν Αθήνα. Λάβε λοιπόν κι΄ εσύ τά μέτρα σου, και φρόντισε μη σ΄ εύρουν τά ίδια δεινά, και μάλιστα, λόγω του Λιμανιού σου ακόμη χειρότερα…



ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΜΑΣ ΕΒΑΛΕ ΚΑΙ ΣΕ «ΑΛΛΕΣ» ΣΚΕΨΕΙΣ…

« Η χώρα μας είναι το σπίτι μας. Ο λαός μας, το Έθνος μας, είναι η οικογένεια μας. Στο σπίτι μας μπορούμε να φιλοξενήσουμε ένα ορισμένο αριθμό ανθρώπων, όσων μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Όταν χρειαστεί το κάνουμε. Από παράδοση φιλοξενίας, πολιτισμό, Χριστιανικό πνεύμα, από την φυσική συμπάθεια μας προς τον αδύνατο. Όμως…


Όμως, δεν θα ριψοκινδυνέψουμε την ασφάλεια των παιδιών μας, δεν θα επιτρέψουμε στον φιλοξενούμενο ν΄ ανεβεί στο κρεβάτι μας, να μας αλλάξει συνήθειες, να φορέσει φερετζέ στις γυναίκες μας, δεν θα του επιτρέψουμε να θεωρήσει ότι μπορεί νά ανάψει φωτιά μες το σαλόνι μας, δεν θα του επιτρέψουμε να μας ζητήσει και τα ρέστα…


Χιλιάδες χιλιάδων λαθρομεταναστών συρρέουν στην χώρα μας. Η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι δυστυχείς φυγάδες, άνθρωποι που θα ήθελαν μια τίμια δουλειά, ψωμί, στέγη, ασφάλεια για τους ίδιους και τα παιδιά τους και φύγανε από τόπους ρημαγμένους από τον πόλεμο και την πείνα.

Ένα κομμάτι τους είναι νταβαντζήδες, πρεζέμποροι, λαθρέμποροι...

Κάντε μια βόλτα στην Ομόνοια και θα τους δείτε. Κάντε μια βόλτα στα Τριμελή και Πενταμελή Εφετεία Κακουργημάτων και διαβάστε τα ονόματα των κατηγορουμένων στα εκθέματα.

Τεράστιο ποσοστό των κατηγορουμένων, συχνά η πλειοψηφία, στην εμπορία ναρκωτικών, στις ένοπλες ληστείες, τις διαρρήξεις και στην σωματεμπορία είναι αλλοδαποί.

Οι «στατιστικές» που αθροίζουν στην εγκληματικότητα τις ακάλυπτες επιταγές και την μη καταβολή εργοδοτικών εισφορών είναι για τα πανηγύρια. Αυτές οι τρίχες απευθύνονται σε Νεοταξικούς πιθήκους. Έχετε δει Αλβανό, Αφγανό, Σομαλό ή Ρουμάνο με μπλοκ επιταγών; Ούτε κι εγώ. Δείτε την βαριά εγκληματικότητα, την συμμετοχή των αλλοδαπών σε αυτήν και τα λέμε…

Σχεδόν όλοι όμως, πλην των Αλβανών και των λοιπών Βαλκάνιων, ερχόντουσαν κι έρχονται μέσω Τουρκίας.

Οι Τούρκοι, Κεμαλικοί πρωτοφασίστες ή Νεοοθωμανοί Ισλαμοφασίστες, έχουν στήσει μια τεράστια μηχανή προωθώντας αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, χρεώνοντας κάθε ταλαίπωρο χιλιάδες δολάρια το κεφάλι. Μιλάμε για βιομηχανία.

Ο πρώτος δουλέμπορος είναι η ρατσιστική καμόρα που κυβερνάει την Άγκυρα. Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, ΜΙΤ, δουλέμποροι, Στρατοχωροφύλακες, Αστυνομία, Λιμενικό, Στρατός, όλοι στην Τουρκία συνεργάζονται για να γδάρουν τους δύστυχους κι ύστερα να τους πετάξουν στις ακτές μας ή στην από δω όχθη του Έβρου.

Έτσι από την μια κερδίζουν αμύθητα ποσά κι από την άλλη υπονομεύουν την οικονομία, την κοινωνία μας, την Εθνική μας Ασφάλεια...

Το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε προάστιο του Ισλαμαμπάντ ή του Μογκαντίσου.

Λαθρέμποροι, ντίλερ ηρωΐνης, νταβαντζήδες «δουλεύουν» νυχθημερόν, οι νιγηριανές πόρνες τους φτάνουν ως τον Κηφισό. Ενίοτε συμπλέκονται μέρα μεσημέρι με τσεκούρια και μαχαίρια.

Κοπάδια μαύρων με ζεμπίλια πουλάνες τσάντες, ζώνες, ότι φανταστείς. Συνήθως είναι «μαϊμούδες» κι οι πωλητές είναι το τελευταίο κομμάτι του πλοκαμιού που ξεκινά από την ναπολιτάνικη μαφία. Διαβάστε τα «Γόμορα». Αξίζει.

Οι Έλληνες μαγαζάτορες φεύγουν, οι τιμές της γης καταβαραθρώθηκαν. Περιμένετε να δούμε ποιοι θ΄ αγοράσουν κι ύστερα θα διώξουν του γαβριάδες και θα πουλάνε ή θα νοικιάζουν με χρυσάφι. Ότι έγινε με του Ψυρρή και το Γκάζι.

Φτιάξανε περιουσίες κάτι «σοσιαλιστές» υπουργοί και κάτι αδερφές, τιμητές των πάντων από τηλοψίας… Είχανε βλέπετε την κατάλληλη πληροφόρηση.

Λοιπόν, εμείς δεν θέλουμε το σπίτι μας να γίνει έτσι. Δεν θέλουμε τζαμί. Δεν θέλουμε μιναρέδες να διακόπτουν τον αττικό ορίζοντα. Δεν θέλουμε αγέλες Σομαλών κι Αφγανών ναρκεμπόρων να μαχαιρώνονται ντάλα μεσημέρι για τον έλεγχο της πιάτσας.

Να κλείσουμε την πόρτα μας. Να πετάξουμε έξω όποιον παρανομεί. Καμμία ανοχή. Πουθενά και σε τίποτα. Καμμία ανοχή στην πορνεία, την επαιτεία, το παράνομο εμπόριο.

Τα στρώνουν και πουλάνε έξω από τις πόρτες των καταστημάτων των Ελλήνων εμπόρων, τών νομοταγών εμπόρων που τους σκίζει η Εφορία, το ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ...

Να τους στείλουμε πεσκέσι σε αυτούς που τα κονομήσανε για να τους σπρώξουν στην αυλή μας.

Να τους μαζέψουμε, όποιους μπήκαν παράνομα, σε στρατόπεδα, και να ξεσκαρτάρουμε ( και να βοηθήσουμε ) τους τίμιους ανθρώπους, τους πραγματικούς πρόσφυγες από τους νταβαντζήδες, τα παράσιτα και τους πρεζέμπορους…

Βίαιη επαναπροώθηση και σ΄ όποιον αρέσει.

Παρά τις μπούρδες που παπαγαλίζει η καθεστωτική ροζ «αριστερά», οι Έλληνες πουθενά δεν πήγανε ως ακρίδες, άναρχα, ως επιδρομείς.

Στην Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ πήγανε οργανωμένα ( μέσω ΔΕΜΕ ), συχνά τους περίμενε η δουλειά από πριν. Λίγοι ήταν αυτοί που ξεμπάρκαραν από βαπόρια στην Αμερική. Στην ουρά μήνες και χρόνια για να μεταναστεύσουν μετά από διαδικασίες επίπονες.

Καμμία ανοχή σε όσους απασχολούν παράνομους μετανάστες. Ο νόμος υπάρχει αλλά ποιος τον εφαρμόζει; Στην Ισπανία για να νοικιάσεις σπίτι πρέπει να έχεις νόμιμη παραμονή και πας μαζί με τον ιδιοκτήτη στην Αστυνομία να δηλώσεις την κατοικία σου, αλλιώς σας κόβουν και των δυο τα πόδια.

Θα προστατεύσουμε την χώρα μας, το σπίτι μας, τα παιδιά μας, την αισθητική μας; Ποιος θέλει 300.000 μουσουλμάνους στην Αθήνα;

Ποιος μας ρώτησε αν θέλουμε άλλη μια τεράστια μειονότητα που θεωρεί τις μανάδες και τις κόρες μας πουτάνες, γιατί δεν φοράνε μαντήλα και κυκλοφορούν με παντελόνια;

Ποιος μας ρώτησε εάν θέλουμε ν΄ ακούμε το κάλεσμα του μουεζίνη μέσα στην πόλη που πέθανε ο Καραϊσκάκης για την ελευθερία της;

Σίγουρα ίσως ενοχληθούν ορισμένοι από τα παραπάνω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα...


Diktyo21 – Newsletter
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=884


========================================

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ – ON LINE

Ανθρώπινη χωματερή πίσω από την Ομόνοια …
Το «ιστορικό κέντρο» της πρέζας, της πορνείας, της ανεργίας και της ανέχειας...

ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ φως αντανακλάται εκτυφλωτικά πάνω στις πλάκες της ανακαινισμένης πλατείας στο Μοναστηράκι.
Στο κέντρο της, ένας βαλκάνιος πλανόδιος μουσικός παίζει τη «Λίμνη των κύκνων», χαϊδεύοντας τα στόμια των γεμισμένων με νερό ποτηριών που έχει αραδιάσει επάνω σε μια σκούρα θήκη. Ο μικρός ενισχυτής που έχει συνδέσει, αρκεί για να φθάσει η μουσική στη μέσα πλευρά της οδού Ερμού.

Εκεί, στη γωνία, τρεις νεαροί αστυνομικοί ελέγχουν τα έγγραφα ενός σακατεμένου

άνδρα, απροσδιόριστης καταγωγής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προ ολίγου είχε πάρει ηρωίνη και ότι την αγόρασε από την πιάτσα της χωματερής ανθρώπων που αφέθηκε να δημιουργηθεί από ένα αδιάφορο κράτος μέσα στο κέντρο του κέντρου της Αθήνας.

Μετά τα νεομποέμ καταστήματα ντιζάιν και τα θορυβώδη μπαράκια του Ψυρρή, μέσα στον ορυμαγδό των θορύβων από τα φορτηγά και τη μυρωδιά του κάρυ και του κύμινου, πίσω και πέρα από την πλατεία Θεάτρου κείται μια μικρή πολυεθνική Βαβέλ απελπισμένων, «αμαρτωλών», διαβόλων και αγγέλων.


Είναι η τριτοκοσμική πλευρά μιας Αθήνας που έχει χάσει την αθωότητά της προ πολλού. Είναι η Αθήνα της πρέζας, της πορνείας, της ανεργίας και της ανέχειας.

Γύρω από το μεσοπολεμικό κτίριο της ιστορικής Διπλαρείου Σχολής- που σε μια πολιτισμένη πόλη θα φιλοξενούσε και ένα λαμπρό μουσείο βιομηχανικού σχεδιασμού- εκτείνεται το κολαστήριο της πρωτεύουσας.

« Αυτή η γειτονιά πια είναι ένα καρκίνωμα που κάνει μετάσταση σε όλο το κέντρο και παρασύρει την πόλη σε βέβαιο θάνατο », μας λέει ένας υπάλληλος ξενοδοχείου της περιοχής.


« Τα πράγματα είναι δύσκολα και για εμάς. Ολα και όλοι έχουν θεριέψει » ομολογεί ένας πακιστανός ψιλικατζής. Φοβάται και δεν θέλει να πει περισσότερα, όπως όλοι όσοι δεν έχουν χαρτιά.


Τσακισμένα κορμιά...

Τσακισμένα κορμιά, σε ομάδες των δύο και των τριών, χτυπάνε ενέσεις το ένα στο άλλο. Κάποιοι το κάνουν άγαρμπα και το πεζοδρόμιο γεμίζει αίματα. Αλλοι περπατούν με χίλια ζόρια και ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε.

Στην είσοδο της στοάς μπαινοβγαίνουν άνδρες καλοντυμένοι με σπορ αμφίεση και «καθαροί». Μοιράζουν «τσίκια» και φεύγουν, ενώ ύστερα από λίγο εμφανίζονται αστυνομικοί. Το «πάρτι» σταματάει προσωρινά για να ξαναρχίσει δριμύτερο. Ο φαύλος κύκλος δεν ολοκληρώνεται ποτέ και το παιχνίδι «πρέζα και αστυνόμοι» παίζεται όλη την ημέρα.

Συνήθως την πληρώνουν με σύλληψη οι ναρκομανείς, που ειδικά αν έχουν πιει τη « ζουζού », μπορεί και να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.


Οι έμποροι παραδέχονται ότι τους τελευταίους μήνες η αστυνόμευση έχει αυξηθεί. « Και πάλι,όμως,δεν αλλάζει τίποτε.Είμαστε καταδικασμένοι » λέει με θυμό ένας ξενοδόχος. « Σε λίγο καιρό θα το κλείσω και θα φύγω.

Αν διαβάσετε τι γράφουν οι ξένοι τουρίστες στο Διαδίκτυοόταν φεύγουν από την Αθήνα,θα ντραπείτε που είστε Ελληνες » επιμένει. Λίγο πιο πίσω, σε ένα μπακάλικο «εποχής», από αυτά που διατήρησαν χρώμα και χαρακτήρα αναλλοίωτο στον χρόνο, ο ιδιοκτήτης μιλάει και βρίζει: « Τους βλέπω τέσσερις- τέσσερις να φυλάνε καρτέρι.Κλέβουν και τα πρεζάκια,αλλά οι ξένοι κλέβουν παραπάνω.

Τους Κινέζους,που είναι ήσυχοι,τους έχουνε τσακίσει. Είμαστε όλοι μέχρις εδώ! ». Παρόμοιες ιστορίες αφηγούνται και άλλοι επιχειρηματίες της περιοχής. Μέσα σε αυτή την « ωραία ατμόσφαιρα » Ελληνες και ξένοι προσπαθούν να επιβιώσουν και να βγάλουν τα προς το ζην.


« Είμαι 26 χρόνια εδώ,όμως μεγαλώνω παιδιά και πιάνεται η ψυχή μουόποτε βλέπω τους νέους με τις σύριγγες. Με έχουν μάθει και συχνά με φωνάζουν “θεία”,ενώ μια κοπέλα με αποκαλεί “μάνα” » σημειώνει μια ευγενέσταση ιδιοκτήτρια φούρνου. Οι λιγοστοί κάτοικοι και οι εναπομείναντες επιχειρηματίες διηγούνται πρωτοφανή στιγμιότυπα της νέας τοπικής ιστορίας που βρίσκεται υπό δημιουργία.

« Τις προάλλες έβλεπα έναν πατέραο οποίος είχε φέρει εδώ το παιδί του για να δει από κοντά τα πρεζάκια και να μάθει τι είναι η πρέζα » διηγείται ένας δάσκαλος της περιοχής. Σε αυτή την κακή ταινία, που μοιάζει με ζωντανό εφιάλτη, λίγοι έξω από την περιοχή αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος. « Δεν θα το ξεχάσω ποτέόταν είδα έναν μικρό παιδί να χτυπά ένεση στο κεφάλι του.Ημαρτον! » λέει με τρόμο άλλος επαγγελματίας.

Εθνοτικές διενέξεις...


Πίσω από την πλατεία, δίπλα σε κάδους από όπου ξεχειλίζουν τα σκουπίδια, μια λαϊκή αγορά που παραπέμπει περισσότερο σε κωμόπολη της Ανατολής και λιγότερα στα κλασικά παζάρια της Αθήνας, ένα πολυεθνικό μπούγιο, αυστηρά ανδρικό, διαπραγματεύεται σκληρά τις τιμές στις ντομάτες και στα παντζάρια.

Σε ακτίνα δεκάδων μέτρων κτίρια- ερείπια φιλοξενούν εμιγκρέδες από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο Τρίτος Κόσμος έχει ανοίξει μια άτυπη πρεσβεία μέσα στην καρδιά των Αθηνών, με ένα δειγματολόγιο από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Λίγοι αντιλαμβάνονται γιατί στην «εύφορη» πλευρά του Ψυρρή, τα εγκαταλειμμένα κτίρια είναι ερμητικά κλειστά. « Είναι ο μόνος τρόπος για να μην τα καταλάβουνοι ξένοι » θα μας πει μια παλαίμαχη σερβιτόρα της περιοχής.

Αν οι δρόμοι του αθηναϊκού κέντρου μεταφέρονταν στη γεωπολιτική σκακιέρα, η οδός Αγίου Κωνσταντίνου θα έπαιζε τον ρόλο της χερσονήσου του Σινά, δηλαδή το σύνορο Ασίας- Αφρικής.

Από την Πειραιώς, προς του Ψυρρή, διαμένουν οι Ασιάτες- Πακιστανοί, Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί οι περισσότεροι.

Πέρα από την Αγίου Κωνσταντίνου ζει ένα μωσαϊκό Σομαλών, Ερυθραίων, Νιγηριανών και Σουδανών- με τους τελευταίους να έχουν μεταφέρει στην Ελλάδα και τις εθνοτικές τους διενέξεις.

Στη γκρίζα ζώνη του μεγάλου δρόμου για τον Πειραιά τα πρεζάκια στην Ομόνοια διατηρούν την «ελληνικότητα» της περιοχής,

ενώ στον ρόλο κυανόκρανου λιγοστοί Ρώσοι και Γεωργιανοί, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.


Στην επέκταση της Μενάνδρου, πέρα από την Πειραιώς, το πληθυσμικό μείγμα αλλάζει. Οι φάτσες σκουραίνουν, οι γυναίκες κάνουν την αναπάντεχη εμφάνισή τους, ενώ τα παιδικά κλάματα ακούγονται νοερά μέσα στη βοή μιας αλλόκοτη πόλης. Στο εσωτερικό κτιρίων μονολιθικής αισθητικής, χτισμένων όπως όπως στην περίοδο της ανοικοδόμησης, με σκόνη να συσσωρεύεται πάνω τους για δεκαετίες, εκατοντάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε μικρά, ανήλιαγα δωμάτια.

Το Εθνικό Θέατρο...

Ανάμεσα σε παλιά πορνεία, «ροζ» δωμάτια και ξενοδοχεία και ξενώνες για τους απελπισμένους του Τρίτου Κόσμου, στέκει ανακαινισμένο το Εθνικό Θέατρο.

Ακροβολισμένοι τσιλιαδόροι σε κάθε γωνιά βλέπουν ποιος περνάει και τι κουβαλάει. Ενας άλλος κώδικας, μη κατανοητός από τους ντό πιους, εφαρμόζεται εδώ. Αλλα βλέμματα, άλλες συνήθειες και συχνά άλλες επιδιώξεις. Λίγο πιο πάνω, στο χειμαζόμενο Παλιό Εφετείο, κρέμονται στρώματα και κουβέρτες από τα παράθυρα.

« Ενας θεός ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα » λέει μια καθαρίστρια που μόλις τελείωσε το μεροκάματο. Αλλοι καταστηματάρχες αρνούνται να μιλήσουν, όχι από φόβο αλλά από αγανάκτηση.

« Είμαι 62 χρονών.Ξέρετε τι έχω τραβήξει εδώ;Πού ήσασταν τόσα χρόνια; » αναρωτιέται με οργή μια έμπορος της γειτονιάς.

Απέναντι ακούγονται ακαταλαβίστικες βρισιές. « Η συνήθης ώρα της μάχης » λένε οι άνθρωποι της περιοχής. Αφρικανές με όμορφες, λινές μαντίλες παίρνουν τα μωρά και φεύγουν τρέχοντας. Μέσα, στον διάδρομο της πολυκατοικίας-«κολαστηρίου», οι άνδρες ανταλλάσσουν μπουνιές. Εκεί μένουν εκατοντάδες άνθρωποι όπως όπως, με ανύπαρκτη υγιεινή και υπό άθλιες συνθήκες.


Στη μέση της Μενάνδρου ο δήμος έχει σπάσει την άσφαλτο για να επιδιορθώσει το δίκτυο της αποχέτευσης. « Εδώ είναι η πολυκατοικία που ψάχνεις » λένε οι εργάτες.

Σε ένα κτίριο του 1950, σκοτεινό, βγαλμένο από ταινία του Φριτς Λανγκ, με σπασμένα θυροτηλέφωνα, αναρίθμητοι παρίες της παγκοσμιοποίησης ζούσαν για μήνες χωρίς αποχέτευση. Ολα έπεφταν στον ακάλυπτο και η οσμή είναι απαίσια. Η είσοδος στην πολυκατοικία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, αφού δεκάδες βλέμματα κοιτούν απειλητικά.

Στην ψυχή της πόλης, η ελληνική δημοκρατία αποδήμησε προ πολλού και μια πολυπλόκαμη ανθρωπιστική κρίση, με πρόσφυγες, ανέργους, λαθρομετανάστες, κακοποιούς, ντίλερ και θύματα του τράφικινγκ, «τρέχει» μόνη της και ιλιγγιωδώς. Οσο ο ήλιος πέφτει, κοπέλες από τη Νιγηρία, ντυμένες «ελαφρά», ετοιμάζονται να λάβουν τις γνωστές θέσεις στην οδό Ευριπίδου.


Το βλέμμα της πείνας...

Πίσω στο Δημαρχείο της πλατείας Κοτζιά, το άγαλμα του Περικλή ατενίζει τον Λυκαβηττό. Απέναντί του, πίσω από τους κάδους, ένα πρεζάκι κοιμάται καθιστό, πάνω σε χαρτόνια και πλαστικές σακούλες.

Στο χέρι του κρατάει ακόμη ένα μισοφαγωμένο κρουασάν. Ενα άπλυτο, κοκαλιάρικο πιτσιρίκι από την Ασία πάει να του το αρπάξει. Το βλέμμα του παιδιού ανακλάται πάνω στα φυμέ τζάμια των σκούρων, υπηρεσιακών πολυτελών αυτοκινήτων. Είναι αυτό, το βλέμμα της πείνας…

Η Ομόνοια «μετακόμισε» στο Μοναστηράκι
Εγκαταλελειμμένη και ρυπαρή η πλατεία - «πύλη» της τουριστικής Αθήνας, έχει μετατραπεί σε στέκι τοξικομανών

Του Γιωργου Λιαλιου

Τοξικομανείς περιφέρονται σε μικρές ομάδες, σταματούν τους περαστικούς και ζητιανεύουν, φωνάζουν και σπάνε μπουκάλια μπροστά από τις κλειστές πόρτες των πρώτων καταστημάτων της οδού Ηφαίστου. Κάποιοι κάθονται σε μικρές ομάδες στον αεραγωγό του Μετρό, άλλοι στο πλάι του σταθμού και παρατηρούν με θολό βλέμμα τους περαστικούς που απομακρύνονται βιαστικά. Κάποιος νεαρός σωριάζεται λιπόθυμος, δύο άτομα τον πλησιάζουν με αργές κινήσεις και προσπαθούν να τον συνεφέρουν. Λίγα μέτρα πιο δίπλα, το βρώμικο δάπεδο της πλατείας μετατρέπεται στο αυτοσχέδιο κατάστημα Ασιατών ή Αφρικανών μικροπωλητών: φθηνά παντελόνια και τσάντες, πλαστικά παιχνίδια και πλαστά CD, δίπλα στην εκκλησία της Παντάνασσας και στην είσοδο της Πλάκας. Κανείς δεν στέκεται, όλοι προσπερνούν βιαστικά. Η πλατεία στο Μοναστηράκι είναι η νέα Ομόνοια.

Η πλατεία Μοναστηρακίου, η καρδιά της τουριστικής Αθήνας παρουσιάζει σήμερα εικόνα πλήρους εγκατάλειψης. Γκρίζα, ρυπαρή, αφιλόξενη, ενίοτε επικίνδυνη, η «πύλη» από τους σταθμούς του Ηλεκτρικού και του Μετρό προς την Πλάκα, το Μοναστηράκι και του Ψυρρή λειτουργεί ως η χειρότερη δυνατή δυσφήμιση για τον ιστορικό πυρήνα της πόλης.

Πολλές επιθέσεις

Οι καταστηματάρχες της περιοχής, που γνωρίζουν πολύ καλά την κατάσταση, παρουσιάζουν μια μελανή καθημερινότητα. «Η πλατεία στο Μοναστηράκι μαζεύει πλέον περιθωριακούς, τοξικομανείς και παράνομους μικροπωλητές που εκδιώχθηκαν από άλλες περιοχές. Ειδικά τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, η κατάσταση είναι άθλια», λέει στην «Κ» ο κ. Νίκος Κουγιουμτζής, πρόεδρος του Συλλόγου Καταστηματαρχών Μοναστηρακίου. «Παιδιά 15 χρόνων έρχονται στα μαγαζιά μας μισόγυμνα ή ξυπόλυτα και κλαίνε· μας παρακαλούν να τους αφήσουμε να τηλεφωνήσουν στους γονείς τους γιατί τους επιτέθηκαν και τους έκλεψαν τα παπούτσια, το μπουφάν, το κινητό τηλέφωνο. Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν συνέχεια. Οι τουρίστες έρχονται στο Μοναστηράκι και τους παίρνουν από πίσω ζητιάνοι, τοξικομανείς και μικροπωλητές που πωλούν κλεψίτυπα γυαλιά και ρολόγια. Επάνω στην πλατεία, σκουπίδια, βρωμιά, σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις. Και στη μια άκρη, ένα κοντέινερ που έβαλαν για τα απορρίμματα από τις ταβέρνες, που μυρίζει άσχημα. Αυτή είναι η τουριστικότερη είσοδος της Αθήνας».

«Η πλατεία έχει εγκαταλειφθεί, η έλλειψη αστυνόμευσης είναι εμφανής», λέει στην «Κ» ο κ. Βαγγ. Ρογκότης, πρόεδρος του Σωματείου Παλαιοπωλών Αθήνας. «Διακίνηση ναρκωτικών και παρεμπόριο είναι ανεξέλεγκτα. Η δε πλατεία είναι σαν πάρκινγκ. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι μας υποσχέθηκαν ότι θα είναι το πρώτο τους μέλημα. Κάνουμε έκκληση σε όλους τους εμπλεκόμενους να παρέμβουν».

Δύο εργοτάξια

Μία από τις κυριότερες αιτίες της σημερινής εικόνας είναι η ίδια η κατάσταση της πλατείας. Η πλατεία «καταργήθηκε» το 1993, λόγω των εργασιών κατασκευής του σταθμού του Μετρό και της συνεπακόλουθης αρχαιολογικής ανασκαφής. Τα παραπετάσματα από λαμαρίνα την περιέβαλαν για περισσότερα από δέκα χρόνια. Αποσύρθηκαν πριν από τρισήμισι χρόνια (τον Απρίλιο του 2003), όταν εγκαινιάστηκε ο σταθμός, αποκαλύπτοντας μια πλατεία πρόχειρα σκεπασμένη με μπετόν και άσφαλτο. Σήμερα παραμένουν δύο εργοτάξια:

- Το πρώτο, δίπλα στην είσοδο του ΗΣΑΠ, αφορά την ανάδειξη της κοίτης του Ηριδανού (η οποία θα είναι εμφανής μέσα από το σταθμό, αλλά και από την πλατεία). Αρχικά το έργο έχει προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί έξι μήνες μετά τα εγκαίνια του σταθμού, όμως καθυστέρησε τρία χρόνια εξαιτίας των διαγωνισμών του. Τελικά θα παραδοθεί στις αρχές του 2007.

- Το δεύτερο αφορά την αναστήλωση της εκκλησίας της Παναγίας Παντάνασσας, η οποία θα ολοκληρωθεί στα μέσα του ίδιου χρόνου.

Το κύριο πρόβλημα, ωστόσο δεν είναι τα δύο μικρά εργοτάξια, αλλά η γενική εικόνα της πλατείας, όπως παραμένει από το 2003. Για την ανάπλασή της προκηρύχθηκε (το 1998) διεθνής διαγωνισμός από την Εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων (ΕΑΧΑ), το αποτέλεσμα του οποίου ουδέποτε υλοποιήθηκε.

Η μελέτη που κέρδισε το πρώτο βραβείο (αρχιτέκτονες: Nίκος Kαζέρος, Zηνοβία Kωτσοπούλου, Βάδω Mανιδάκη, Χριστίνα Παρακεντέ και Ελένη Tζιρτζιλάκη) «κόλλησε» ανάμεσα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), την ΕΑΧΑ και τους μελετητές.

Δικαστική διαμάχη

«Η αρχική μελέτη είχε προτείνει την επίστρωση της πλατείας με δώδεκα διαφορετικά πετρώματα, κάτι στο οποίο αντέδρασε το ΚΑΣ και ζήτησε συμπληρωματική μελέτη», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος της ΕΑΧΑ, κ. Κυριάκος Γριβέας. «Ακολούθησε μακρά δικαστική διαμάχη που καθυστέρησε πολύ τη διαδικασία. Σήμερα βρισκόμαστε στην τελική φάση ολοκλήρωσης των μελετών και ελπίζουμε ότι σύντομα θα μπορέσουμε να εντάξουμε το έργο στο Γ΄ ΚΠΣ. Αν όλα πάνε καλά, οι εργασίες ανάπλασης θα ξεκινήσουν μέσα στο επόμενο εξάμηνο».

Πηγές του ΥΠΕΧΩΔΕ, ωστόσο, χαρακτηρίζουν την κατάσταση «γόρδιο δεσμό», ο οποίος δεν θα κοπεί παρά μόνο αν υπάρξει σαφής πολιτική παρέμβαση. Η διαμόρφωση της πλατείας, αν ποτέ υλοποιηθεί, αναμένεται να αναβαθμίσει τη γενική εικόνα της περιοχής. «Τουλάχιστον θα βελτιωθεί αισθητικά, θα καθαριστεί και θα φωτιστεί η περιοχή», λέει ο κ. Κουγιουμτζής. «Το θέμα της αστυνόμευσης ελπίζουμε ότι δεν θα περιμένει την ανάπλαση».


Μια Ολυμπιαδα φτανει? Βαρκελωνη εναντιον Αθηνας, μερος 1ο

| Σωτηρης Γεωργανας|

Πως να δημιουργησετε μια πετυχημενη πολη

μετα απο πολλες συζητησεις με φιλους και μη, εχω καταληξει οτι παρουσιαζει εξαιρετικο ενδιαφερον μια συστηματικη παρουσιαση της Βαρκελωνης και μια συγκριση με την Αθηνα, σε μια σειρα αρθρων. Δεν προσπαθω να αποδειξω ποια πολη ειναι ομορφοτερη ή ποιος λαος πιο εξυπνος, ωραιος, δημιουργικος. Αυτο εξαρταται απο πολλους παραγοντες και ειναι εν τελει θεμα γουστου. Ενδιαφερομαι ομως να δειξω, σε απτα προβληματα και πρακτικα θεματα μιας μεσογειακης πολης, τι λυσεις υπαρχουν και εχουν δοκιμαστει. Δυστυχως τις περισσοτερες φορες θα φανει οτι η λυση της Αθηνας ειναι η αποτυχημενη/λανθασμενη. Αυτο δεν πρεπει να μας ανησυχει. Πρεπει να το βλεπουμε περισσοτερο σαν μια ευκαιρια. Αν η Αθηνα και κατ’επεκταση η Ελλαδα (ειναι ενα δυστυχες γεγονος οτι η Ελλαδα αστικα ειναι κακεκτυπο της Αθηνας) τα καταφερνει μια χαρα με τοσα λαθη, φανταστειτε ποσο μπορει να καλυτερευσει αν αρχισουμε να αποφευγουμε τα λαθη. Δεν χρειαζεται να ανακαλυψουμε τον τροχο απτην αρχη. Σε πολλα θεματα υπαρχουν ετοιμες, αξιοπιστες, παραγωγικοτατες λυσεις. Ετσι θα πρεπει να βλεπουμε αυτην την συγκριση σαν εναν οδηγο, τι μπορουμε να κανουμε αμεσα για την πολη μας.

Ας ξεκινησουμε με την γενικη εικονα των πολεων.

Ρυμοτομια

Η πολεοδομια, ρυμοτομια ειναι μια σημαντικη τεχνη που καταλαβαν οι ανθρωποι απο πολυ νωρις οτι ειναι απαραιτητη για την δημιουργια λειτουργικων πολεων. Ο Ιπποδαμος πριν πολλα χρονια προτεινε το συστημα των παραλληλων δρομων, ενα συστημα που φαινεται να ειναι το πιο βολικο για μια πολη με πολλα αυτοκινητα. Δυστυχως οι σημερινοι απογονοι του Ιπποδαμου δεν φαινεται να ειναι μεγαλοι οπαδοι της καλης ρυμοτομιας και σωστης χωροταξιας. Η Αθηνα σημερα ειναι πιθανοτατα απο τις πιο κακοσχεδιασμενες πολεις της Ευρωπης, καθως ουσιαστικα αποτελειται απο πολλα χωρια με στριμωγμενα κεντρα και αναρχη περιφερεια, με δρομους να σταματανε αποτομα πανω σε μαντρες, κεντρικους δρομους με μεταβλητο αριθμο λωριδων (γεγονος που διαπιστωμενα προκαλει χαος. Ειναι καλυτερα ενας δρομος να εχει πχ μονο τρεις λωριδες, παρα να αλλαζει απο 3 σε 4 σε 3 συνεχως οπως η Βασιλισσης Σοφιας ή η Πατησιων), πολυ μικρα οικοδομικα τετραγωνα, κακιστη χωροταξια (παλι μαλλον η τελευταια μεγαλη πολη της Ευρωπης που εχει βιομηχανιες και βιοτεχνιες μεσα στον αστικο ιστο!) κτλ

Απο την αλλη η Βαρκελωνη, χαρη στις πρωτοποριακες ιδεες Καταλανων αρχιτεκτονων στις αρχες του αιωνα, εχει ισως την καλυτερη χωροταξια στην Ευρωπη και ενα πληρως ιπποδαμειο ρυμοτομικο συστημα σε ολη την πολη εκτος του ιστορικου μεσαιωνικου (και πεζοδρομημενου) κεντρου. Μια φωτογραφια φτανει

Βαρκελωνη, αεροφωτογραφια

Παρατηρειστε οτι τα οικοδομικα τετραγωνα ειναι πολυ μεγαλα, με μεγαλους ελευθερους χωρους στο κεντρο και χωριζονται με τουλαχιστον 3λωριδους δρομους και φαρδια πεζοδρομια!

Αντι να σχεδιαζουμε πολεις απο το μηδεν, απλα επεκτεινουμε το σχεδιο «πολης» των υπαρχοντων κακοποιημενων χωριων… Η Αθηνα εξαπλωνεται σαν τον καρκινο σε ολη την Αττικη και μυαλο δεν βαζουμε!

Τα μεγαλα λαθη στην Αθηνα εχουν γινει πριν πολλα χρονια δυστυχως και σαν ελαφρυντικο για τους σχεδιαστες ισχυει οτι η πολη αναγκαστηκε να απορροφησει μεγαλες μαζες ανθρωπων σε ελαχιστα χρονικα διαστηματα. Αλλα δεν φαινεται να εχουμε μαθει τιποτα ακομα. Τα Μεσογεια, ο τελευταιος ελευθερος χωρος της πολης, χτιζονται με τον ιδιο καταστροφικο τροπο. Αντι να σχεδιαζουμε πολεις απο το μηδεν, απλα επεκτεινουμε το σχεδιο «πολης» των υπαρχοντων κακοποιημενων χωριων. Αντι να φτιαχνουμε πρωτα υποδομες, δικτυα, σιδηροδρομους και δρομους και μετα να ερχονται οι κατοικοι, χτιζει ο καθενας το δικο του, συχνα αυθαιρετο, συχνοτερα κακογουστο σπιτι και μετα περιμενει ασφαλτοστρωση των δρομων. Μετα ξηλωνεται ο δρομος για να γινουν υπονομοι, μετα ξαναξηλωνεται για να ερθει η ΕΥΔΑΠ, μετα ματαξαναξηλωνεται για να ερθει το φυσικο αεριο, με αποτελεσμα ο δρομος να εχει περισσοτερα σαμαρακια απο επιπεδες επιφανειες! Απεριγραπτη σπαταλη και κακιστο αποτελεσμα! Μετα ερχεται ο δημος και βαζει καδους σκουπιδιων στα χειροτερα σημεια, μετα μπαινουν κολωνες φωτισμου στην μεση του πεζοδρομιου, διαφημιστικες πινακιδες εκει που δεν χωραει να περπατησει κανεις, ερχεται ο ΟΑΣΑ και βαζει τεραστιες στασεις λεωφορειου1 σε πεζοδρομεια 60 εκατοστων κ.ο.κ. Εννοειται οι ελευθεροι χωροι και τα σωστα πεζοδρομια ποτε δεν φτανουν να γινουν οπως σχεδιαστηκαν, καθως η πολιτεια βρισκεται παντα προ τετελεσμενων (καταστροφικων) γεγονοτων… Η Αθηνα εξαπλωνεται σαν τον καρκινο σε ολη την Αττικη και μυαλο δεν βαζουμε!

Παραλια

Το κυριοτερο διακριτικο χαρακτηριστικο μιας μεσογειακης πολης ειναι η Μεσογειος! Η θαλασσα ανοιγει τους οριζοντες, δινει θέα, αναψυχη, διασκεδαση, αθλητισμο, μια ανασα και μια βουτια. Στο θεμα της παραλιας εχουμε την πρωτη και τραγικοτερη αποτυχια του Αθηναϊκου μοντελου. Η Αθηνα ειναι μια παραθαλασσια πολη αλλα δεν ειναι παραλιακη πολη, οι πολιτες ελαχιστα επικοινωνουν με την παραλια. Το πιο κοντινο παραλιακο μερος προς το κεντρο της Αθηνας ειναι το Φαληρο. Εχετε κανει ποτε μια βολτα προς τα κει? Πριν τους Ολυμπιακους η περιοχη αναμεσα στο Σταδιο Ειρηνης και Φιλιας και στο Δελτα Φαληρου, ηταν ενας απεραντος σκουπιδοτοπος. Μετα τους Ολυμπιακους εμειναν δυο αχρηστα γηπεδα και ενας απεραντος τσιμεντοτοπος. Δεν υπαρχει ουτε παραλια (η πιο κοντινη ειναι στον Αγιο Κοσμα?), ουτε καν χωρος διασκεδασης και αναψυχης. Γιατι για καποιον ανεξερευνητο λογο οι Αθηναιοι φαινεται να μην καταλαβαινουν οτι ενας δημοσιος χωρος πρεπει να τραβαει τους κατοικους. Νομιζουμε οτι προστασια ενος χωρου, σημαινει την πληρη απομακρυνση ολων των δραστηριοτητων, πραγμα που οδηγει σε μια αστικη ερημο! Αυτο ειναι κοινωνιολογικα2 και οικονομικα εντελως λαθος.

faliro

Στην Βαρκελωνη αυτο το εχουν καταλαβει πολυ καλα. Πριν τους Ολυμπιακους η παραλια εμοιαζε πολυ με την προολυμπιακη Αθηνα. Μεγαλο ασχημο λιμανι και πιο περα σιδηροδρομοι, σκουπιδια, συνοικισμοι τσιγγανων, βρωμια και δυσωδια. Η πολη αποφασισε να υλοποιησει ενα τεραστιο προγραμμα αναβαθμισης της παραλιας.

barcelona απο αερος
Το κεντρο της Βαρκελωνης σημερα. Το κεντρο της πολης ειναι το τετραγωνο στην αριστερη ακρη της φωτογραφιας. Πηγαινοντας προς την θαλασσα βλεπετε πρωτα το λιμανι και μετα στον βραχιονα του την πρωτη παραλια.

Στο κεντρικοτερο σημειο της παραλιας, το λιμανι (σαν να λεμε Πειραιας) αφαιρεθηκαν ολα τα πλοια και μεταφερθηκαν σε νεο λιμανι. Κατασκευαστηκε ανταυτου μια τεραστια μαρινα με εστιατορια, ενυδρειο, κινηματογραφους, καταστηματα και εστιατορια φτιαχνοντας ετσι μια νεα πολη στην θεση του δυσοσμου λιμανιου.

mare magnum

Πιο περα (σαν να λεμε Μικρολιμανο προς Φαληρο) το τρενο και τα σκουπιδια αφαιρεθηκαν, δημιουργηθηκε μια ακομα μεγαλη Μαρινα και 4-5 μεγαλες θαυμασιες τεχνητες παραλιες. Δημιουργηθηκε νεα σταση του μετρο διπλα στην θαλασσα και καποιοι προσεγμενοι χωροι σταθμευσης αναμεσα σε δεντρα (οχι πολλοι! δεν θελουμε να γεμισει το μερος ΙΧ!). Ως εδω καλα θα μου πειτε, αυτα τα ξερουμε, σχεδον τα καναμε και μεις στο Φαληρο (αν εξαιρεσεις την παραλια και το μετρό). Οχι. Στην Βαρκελωνη οι παραλιες ειναι εντελως ανοιχτες στο κοινο, ακομα και το βραδυ (μαλιστα φωτιζονται). Δημιουργηθηκε ενας φαρδυς παραλιακος περιπατος, ουσιαστικα χωρις τσιμεντο χρησιμοποιωντας αμμο, πετρα, χωμα και δεντρα. Αναμεσα στην πολη και στην παραλια περνουσε μια παραλιακη λεωφορος. Υποβιβαστηκε κατω απο την επιφανεια του εδαφους για να ενωθει η πολη με την παραλια. Δημιουργηθηκαν δυο διδυμοι πυργοι σε σχεδια γνωστου αρχιτεκτονα (Frank Gehry) με ενα τεραστιο ξενοδοχειο με καζινο, μεγαλο κλαμπ και κτιρια γραφειων, διπλα στην παραλια! Σαν δειγμα του πως αξιοποιουν τους χωρους οι Καταλανοι, το Hotel Arts που εφτιαξαν ανηκει σημερα στα καλυτερα του κοσμου.

hotel arts

Σαν να μην εφτανε αυτο, στον παραλιακο περιπατο καθε 200 μετρα υπαρχουν καλαισθητες ξυλινες κατασκευες που στεγαζουν εστιατορια, και μεσα στην παραλια, στην αμμο εχουν δημιουργηθει παραλιακα μπαρ (μα καλα δεν εχουν ακουσει στην Βαρκελωνη για «προστασια του αιγιαλου»?). Προσοχη, δεν υπαρχει καμμια αυθαιρεσια. Ολα τα μπαρ και εστιατορια εχουν χτιστει με κοινα αρχιτεκτονικα προτυπα, με ελαφριες ομορφες κατασκευες και δινονται απο την πολη σε επιχειρηματιες. Ετσι η πολη δινει διεξοδο στην αναγκη των κατοικων για παραθαλασσια διασκεδαση, με οργανωμενο τροπο. Παραλληλα δινει ζωη τραβωντας κοσμο στην παραλια σχεδον 24 ωρες το 24ωρο για δουλεια και διασκεδαση, ετσι ωστε να μην ειναι μια σκοτεινη επικινδυνη περιοχη, αλλα ενα αναποσπαστο κομματι της πολης μερα-νυχτα.

παραλιακο μπαρ

Ακομα πιο εξυπνα, η υποβαθμισμενη περιοχη κοντα στην παραλια αναβαθμιστηκε με την δημιουργια του ομορφου Ολυμπιακου Χωριου, το οποιο και πωληθηκε αργοτερα σε υψηλες τιμες (αντι να χαριστει, για να εξαθλιωθει σαν εργατικες κατοικιες). Σημερα η περιοχη εχει ανακαινιστει πληρως απο ιδιωτικες εταιρειες, που εσπευσαν να εκμεταλλευτουν την αναβαθμιση και το ανοιγμα προς την θαλασσα για να προσφερουν καταπληκτικες κατοικιες με πισινες και κηπους, για τους Καταλανους και τους ολο και περισσοτερους Βορειοευρωπαιους μεταναστες της πολης.

Το πιο εξυπνο: η τεραστια αυτη επενδυση, αποσβεστηκε σε λιγα χρονια. Το Ολυμπιακο Χωριο και τα ξεονοδοχεια πωληθηκαν για σοβαροτατα ποσα. Και βεβαια προφανως ολες οι νεες επιχειρησεις, πληρωνουν φορους και ενοικια στην πολη. Ο τουρισμος στην Βαρκελωνη, χαρη σε ολα αυτα τα μετρα εκτοξευθηκε. Η Βαρκελωνη ειναι σαν να εχει καθε χρονο μια Ολυμπιαδα, τουριστικα.

Το κεντρο

Υπαρχει μια μερια του ιστορικου κεντρου της Βαρκελωνης, γνωστο ως Ραμπάλ, το οποιο παντα θεωρουταν υποβαθμισμενο, χαιδευτικά η Τσαϊναταουν της Βαρκελωνης, στην πραγματικοτητα ο Τριτος Κοσμος, γεματη βρωμια, φτηνα κακομοιρικα ερειπια πλημμυρισμενα με εξαθλιωμενους μεταναστες.

Στην Αθηνα υπαρχει μια αντιστοιχη περιοχη. Ειναι η περιοχη Ψυρρη-Μεταξουργειου-Μοναστηρακι. Τα τελευταια χρονια εχουν ερθει αρκετα μπαρ στην περιοχη και εχει ανεβει λιγο. Ομως ακομα κανεις δεν σκεφτεται την περιοχη ουτε για αστειο για κατοικια, τα σοκακια ειναι παμβρωμικα, τα πεζοδρομια ανυπαρκτα, η κυκλοφοριακη συμφορηση και τα κορναρισματα τα Σαββατοκυριακα απιστευτα και γενικα υπαρχει μια τριτοκοσμικη μυρωδια παζαριου στον αερα. Η απαντηση του δημου Αθηναιων ηταν να περιορισει τις αδειες λειτουργιας καταστηματων, με αποτελεσμα τα μπαρ να ειναι πιο βρωμικα, ανεξελεγκτα και υπερβολικα λιγα για να ανακαινισουν ολα τα νεοκλασικα της περιοχης (μια βολτα θα σας πεισει για το ποσα ερειπια παραμενουν). Και η απαντηση στην αυξανομενη κινηση στην περιοχη ηταν να γινει ο ομορφοτερος πεζοδρομος της Ελλαδας και ισως της Ευρωπης, η Δ.Αεροπαγιτου, ενας τεραστιος υπαιθριος χωρος σταθμευσης!! Και η Ερμου αντι για χωρος για περιπατο, εχει γινει ενα χαος που φοβασαι να διασχισεις και με αυτοκινητα καβαλημενα σε καθε τετραγωνικο εκατοστο πεζοδρομιου.


Η Ραμ-μπλα, η Ερμου της Βαρκελωνης. Αυστηρα περιορισμενη κινηση
αυτοκινητων και μεγαλος χωρος περιπατου στο κεντρο.
Μουσειο Μοντερνας Τεχνης Βαρκελωνης
Το MACBA σφηνωμενο στην πιο κακοφημη γειτονια της πολης!

Στην Βαρκελωνη η πολη εκανε παλι μια παρεμβαση, με την ιδια πετυχημενη συνταγη που εχουμε περιγραψει. Πεζοδρομηθηκε βεβαια ολη η περιοχη, ομοιομορφα με ομορφες γερες γρανιτενιες πλακες (οχι οπως στην Αθηνα που η Αιολου εχει τρεις διαφορετικες πεζοδρομησεις σπασμενες καθε 2 μετρα!). Ολοκληρα οικοδομικα τετραγωνα εχουν απαλλοτριωθει σε φτηνες τιμες, λογω της εξαθλιωσης της περιοχης. Χτιστηκαν: Μουσεια Μοντερνας Τεχνης, Πολιτισμου, νεα ομορφα κτιρια του Πανεπιστημιου της Βαρκελωνης (το Καποδιστριακο στου ψυρρη? Ειστε τρελοι?). Ανακαινιστηκαν παλια κτιρια για να στεγασουν υπηρεσιες της πολης. Δοθηκαν αφθονες αδειες λειτουργιας καταστηματων. Αποτελεσμα? Μεσα σε 15 χρονια η περιοχη εχει αλλαξει μορφη, εχει γινει ισως το μεγαλυτερο εμπορικο κεντρο της Ευρωπης, την νυχτα ειναι θαυμασιο κεντρο διασκεδασης και οι νεοι Ευρωπαιοι εχουν κατακλυσει το μερος. Σημερα το ενοικιο για μια γκαρσονιερα 30 μ2 σε ανακαινισμενο κτιριο στο Ραμπάλ, ειναι 600 ευρω!

Τα προαστια

Θα πει κανεις, τιποτα δεν εχει παει στραβα στην Βαρκελωνη? Τα προαστια ισως. Στην κλασικη παραδοση των προηγουμενων δεκαετιων ολες οι ισπανικες πολεις (οπως και γαλλικες, αγγλικες, και πολλες ανατολικοευρωπαϊκες) αρχισαν να κατασκευαζουν προαστια σχεδιασμενα απο το μηδεν, με σωστες υποδομες, παρκα και δημοσιες υπηρεσιες. Το προβλημα ειναι οτι για λογους οικονομιας χωρου και υλικων, εφτιαξαν τεραστια «σοβιετικα» πανομοιοτυπα μεγαθηρια 15 οροφων το ενα διπλα στο αλλο. Το αισθητικο αποτελεσμα ειναι κακο και το κοινωνικο αποτελεσμα χειροτερο. Αυτες οι περιοχες, οπως τα banlieu του Παρισιου ή το Μπριξτον στο Λονδινο, συντομα γεμισαν εγκληματικοτητα και ανεργια.
Στην Βαρκελωνη υπαρχουν λιγες περιοχες που ειναι φτιαγμενες ετσι και δυστυχως ειναι οντως ασχημες. Προσφερουν συγχρονη, οικονομικη κατοικια σε πολλους κατοικους της εργατικης κυριως ταξης, αλλα προσφερουν και πονο στα ματια των ατυχων περαστικων.
Στην Αθηνα αντιθετα κυριαρχησε το μοντελο (ή ισως η ελλειψη χωροταξικου μοντελου) της οριζοντιας εξαπλωσης. Η Αθηνα οπως ειπαμε, εχει πιασει ολο το λεκανοπεδιο με μικρα τετραγωνα, στενα δρομακια και χαμηλα κτιρια. Αλλα τουλαχιστον εχει ανθρωπινα μεγεθη.
Κανεις μας εδω δεν ειναι αντιθετος στα ψηλα, εμβληματικα κτιρια. Αλλα με μέτρο και το κυριοτερο ομορφη ξεχωριστη αρχιτεκτονικη. Οχι εκατονταδες σοβιετικα Plattenbau (μονοκομματα κουτια) του 60 σε τεχνητες ασχημες γειτονιες.

προαστια Βαρκελωνης
Ενα σοβιετικου τυπου προαστιο της πολης

Αναπτυξιακη Φιλοσοφια: Οικονομικο και κοινωνικο συμφερον ειναι το ιδιο πραγμα


Το Φορουμ των Πολιτισμων

Στην Βαρκελωνη εχουν καταλαβει οτι καθε παρεμβαση πρεπει να οφελει και οικονομικα. Μονο ετσι μπορουν να βρεθουν τα τεραστια κεφαλαια που χρειαζεται η αστικη αναπλαση μιας πολης. Παιρνεις μια περιοχη, την αναπλαθεις και ρυμοτομεις σωστα, τοποθετεις μικτες χρησεις ποιοτικης διασκεδασης, ομορφης κατοικιας και αποδοτικης εργασιας και την αφηνεις στον ιδιωτικο τομεα. Οι Καταλανοι το εχουν μαθει καλα το μαθημα. Ειδαμε τις επεμβασεις τους στην παραλια και στο κεντρο πως ομορφαινουν την πολη, ανεβαζουν την αξια της γης, δινοντας χωρο στους ιδιωτες αποφευγοντας και την χρεοκοπια του κρατους. Η τεχνη της αναβαθμισης εχει εξελιχθει και οι σχεδιαστες της πολης εχουν εθιστει σε αυτην, δημιουργωντας αδιακοπα. Το 2004 εκαναν το λεγομενο Φορουμ Των Πολιτισμων σε μια ακομα σχετικα υποβαθμισμενη παραλιακη περιοχη, 5-6 χμ απο το κεντρο. Φτιαξανε τραμ, ενα εμπορικο κεντρο και ενα τεραστιο συνεδριακο κεντρο με πολλα ομορφα κτιρια με κηπους και πισινες. Εδωσαν πλουσιους οικοδομικους συντελεστες και φαρδεις δρομους. Ο ιδιωτικος τομεας πηρε κατευθειαν την σκυταλη, και σημερα κατασκευαζονται ομορφα 20οροφα κτιρια εξαιρετικων κατοικιων με τρομερη θεα, διπλα στην παραλια.

Βαρκελωνη - Φορουμ
Ολοκληρη γειτονια δημιουργηθηκε χαρη στο φορουμ, με κατοικιες, εμπορικα κεντρα, ξενοδοχεια κτλ

Η Αθηνα δεν μπορει να αντιγραψει τα παντα. Για παραδειγμα δεν υπαρχουν αρκετα νεοκλασικα ή αλλα ενδιαφεροντα κτιρια πια στο κεντρο της3, ενω η Βαρκελωνη ηταν γεματη ομορφα παλια κτιρια και μοντερνιστικους αρχιτεκτονικους θησαυρους (Γκαουδί και αλλων) που περιμεναν μια ανακαινιση. Ομως πρεπει να καταλαβουμε οτι η αναβαθμιση μιας περιοχης περνα μεσα απο τους ιδιωτες. Πρεπει να γινονται βασικες δημοσιες υποδομες και μετα να δινουμε κινητρα σε κατοικους και επιχειρηματιες να επενδυουν, οχι να τους σπρωχνουμε στην παρανομια αφαιροντας αδειες λειτουργιας επειδη η περιοχη ειναι κορεσμενη! Ανταγωνισμος χρειαζεται, οχι προστασια μιας μιζερης μειονοτητας τυχερων ή παρανομων επιχειρηματιων, εις βαρος ολης της πολης! Και σιγουρα πρεπει να μαθουμε να αναδεικνυουμε τα καλα μας, να βλεπουμε ευκαιριες μεσα στις αδυναμιες μας. Εχουμε στενους δρομους με μικρα πεζοδρομια στο κεντρο? Πεζοδρομειστε τους ολους και καντε την πολη ελκυστικη για πεζους και εχθρικη στα ΙΧ! Εχουμε πολλη ζεστη? Καντε την πολη εναν κηπο με συντριβανια που μπορεις να εισαι ολη μερα στον δρομο! Μας αρεσει υπερβολικα η διασκεδαση και οχι η δουλεια? Καντε την Αθηνα τον χωρο διασκεδασης ολων των Ευρωπαιων! Ειναι υπερβολικα χαωδης και βρωμικη η πολη για να επιβαρυνεται με βαρια βιομηχανια? Καντε την κεντρο των υπηρεσιων, των ναυτιλιακων εταιρειων, της εκπαιδευσης4, φερτε ολες τις διαφημιστικες εταιρειες της Ευρωπης να γυριζουν διαφημισεις στον ανεξαντλητο ηλιο μας!

Συνεχιζεται

  1. Στην Γερμανια, που οι δημοσιες συγκοινωνιες εχουν σοβαρο προβαδισμα, οι στασεις των λεωφορειων πολυ συχνα ειναι απλα μια πινακιδα. Γιατι σταση με στεγαστρο πληρους μεγεθους επιτρεπεται μονο αν χωραει στο πεζοδρομιο![πίσω]
  2. βλεπε και Φρανσις Φουκουγιαμα The Great Disruption: Human Nature and the Reconstitution of Social Order για το τραγικο λαθος να καταστρεφονται γειτονιες για να δημιουργουνται αψυχοι τεχνητοι χωροι που δεν τραβανε τον κοσμο.[πίσω]
  3. Για λογους που εχουμε εξηγησει αλλου.[πίσω]
  4. Αντιθετα για καποιον λογο το ελληνικο κρατος προσπαθει να διωχνει φοιτητες με καθε τροπο απο την Αθηνα προς την επαρχια και το εξωτερικο. Η Αθηνα με υπερτετραπλασιο πληθυσμο της Θεσσαλονικης, εχει περιπου τον ιδιο αριθμο φοιτητων σε δημοσια ΑΕΙ! Η Βαρκελωνη, με λιγο κατω απο 4 εκ. κατοικους εχει 3 αξιολογα δημοσια πανεπιστημια και ενα πολυτεχνειο. Και βεβαια εχει πολλα, καλα, ιδιωτικα AEI που μαζευουν φοιτητες απο ολον τον κοσμο, μεταξυ αλλων το πρωτοκλασατο IESE που συγκαταλεγεται στα 5 καλυτερα business schools παγκοσμιως…[πίσω]

Τα φώτα φωτίζουν την... αθλιότητα

Λαμπιόνια, βρωμιές και βρωμοδουλειές σε μια πόλη που έχει χάσει προ πολλού την αθωότητά της

ΑΧ. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ

Σε μια πρωτεύουσα που βρωμίζει όλο και περισσότερο, κάθε ώρα, κάθε ημέρα, σε κάθε δρόμο και πλατεία από το κέντρο ως την πιο απομονωμένη γειτονιά, οι λύσεις και οι παρεμβάσεις του Δήμου Αθηναίων μόνο αποτελεσματικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ο δήμαρχος κ. Ν. Κακλαμάνης άναψε την Πέμπτη το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, τα λαμπιόνια φώτισαν τους δρόμους, αλλά τα σκουπίδια, γιορτή και καθημερινή, αποτελούν μόνιμο πια σκηνικό και πίσω τους κρύβουν και τις άλλες βρωμιές και... βρωμοδουλειές που καταδυναστεύουν την πόλη.

Νύχτα Σαββάτου στην καρδιά της πόλης, τα κορίτσια από την Αφρική, κρατώντας λευκές ομπρέλες, φορούν πολύχρωμα κολάν και κάνουν πιάτσα υπό δυνατή βροχή. Το νερό παρασύρει τα βουνά των σκουπιδιών στους χειμάρρους της ασφάλτου. Δίπλα, ένα «φίδι» από λαμαρίνα κορνάρει και ξανακορνάρει, όμως τίποτε δεν κουνιέται. Το μπλοκαρισμένο στην κίνηση περιπολικό ανοίγει φώτα και σειρήνες, και τα κορίτσια ενστικτωδώς μαζεύονται, όμως γρήγορα καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτές που έχει στο μυαλό του ο αστυνομικός. Το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν να περάσει. Σε αυτήν την πόλη, σε μια εποχή που όλοι πίστευαν ότι θεμελιώδη ζητήματα όπως η καθαριότητα και η τήρηση της τάξης θα είχαν επιλυθεί, ο νόμος είναι μάλλον περιττός.

* Πόλη των σκουπιδιών

Ενα μεγάλο κομμάτι του Δήμου Αθηναίων υποφέρει από τους ατελείωτους τόνους σκουπιδιών που ενίοτε καλύπτουν αυτοκίνητα και πεζοδρόμια, σχηματίζοντας μικρές χωματερές στους δρόμους της πόλης. Σε κεντρικές, πολυπληθείς και πολυσύχναστες περιοχές της πρωτεύουσας, παραμονές εορτών, με την αγορά να δουλεύει ολόκληρη την ημέρα, δίπλα σε κτίρια κρατικών φορέων, πολυκαταστήματα, κεντρικές αγορές, σχολεία και πάρκα οι κάδοι και τα απορριμματοφόρα του Δήμου Αθηναίων φαίνεται να μην επαρκούν. Κάτοικοι και επαγγελματίες δηλώνουν αγανακτισμένοι, μιλώντας για την ορατή αισθητική όχληση και τα αόρατα μικρόβια. Εξάρχεια, Αμπελόκηποι, Κουκάκι, Κυψέλη, Πατήσια είναι μόνο λίγες από τις περιοχές στις οποίες κάθε ημέρα τα σκουπίδια ξεχειλίζουν.

«Κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας, στα Κάτω Πατήσια, ο δρόμος και το πεζοδρόμιο γυάλιζαν, δεν έβρισκες ούτε πετραδάκι κάτω» αναφέρει κάτοικος της περιοχής. «Τώρα τα σκουπίδια ξεχειλίζουν στους δρόμους» τονίζει και διερωτάται: «Αφού είχαν δείξει ότι μπορούν να κρατήσουν την πόλη καθαρή, πώς γίνεται να έχουμε επιστρέψει στο παλιό χάλι;». Τα Πατήσια δεν αποτελούν τη μόνη περιοχή που πλήττεται από τα βουνά των σκουπιδιών.

«Τα Εξάρχεια είναι μία από τις πιο βρώμικες περιοχές που έχω δει στη ζωή μου» σημειώνει τακτικός θαμώνας της περιοχής. Ιδια εικόνα και στους Αμπελοκήπους. «Η περιοχή είναι βρώμικη επί μονίμου βάσεως και τα λίγα ελεύθερα τετραγωνικά μέτρα στο πάρκο μετατρέπονται καθημερινά σε σκουπιδότοπο» τονίζει κάτοικος της περιοχής. Το σκηνικό επιδεινώνεται σε συνδυασμό με τα κατειλημμένα από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια πεζοδρόμια, καθώς και από τη γενικότερη έλλειψη ελεύθερου χώρου. Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα σε συνοικίες όπου υπάρχουν μεγάλα σουπερμάρκετ. Ο εφοδιασμός τους καθημερινά «μπουκώνει» τους κάδους από νωρίς το πρωί, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια των περιοίκων να αφήνονται εκτός κάδου. Οταν βρέχει, το νερό παρασύρει τα σκουπίδια στους δρόμους της πρωτεύουσας συντελώντας στο φράξιμο των φρεατίων. Είναι ενδεικτικό ότι στην τελευταία μεγάλη βροχή αρκετοί σημαντικοί δρόμοι του κέντρου είχαν καταστεί άβατοι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Η γκρίνια των πολιτών είναι η μία όψη. Στην άλλη, κάποιες από τις δικαιολογίες του δήμου για τις ευθύνες του ακούγονται βάσιμες. «Πράγματι στο κέντρο υπάρχει πρόβλημα, καθώς καταγράφεται ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα που επιβαρύνει την περιοχή» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας κ. Γ. Δημόπουλος. «Πολλές φορές το πρόβλημα δημιουργείται από τους δημότες που δεν βγάζουν τα σκουπίδια τους με τον σωστό τρόπο, δηλαδή τη νύχτα και σε συμπιεσμένη μορφή» σημειώνει. «Αλλες φορές δημιουργούνται καθυστερήσεις γιατί Αθίγγανοι καταλαμβάνουν τη χωματερή» λέει. Χωρίς τη συνεργασία δημοτών και επιχειρήσεων, η αποκομιδή των απορριμμάτων είναι πάρα πολύ δύσκολη. «Πρέπει να γίνουν πολλά βήματα μπροστά από όλους για να είμαστε ευχαριστημένοι» ομολογεί.

Οσο για την ανακύκλωση, παραμένει ακόμη ζητούμενο. «Πετάω συχνά μεγάλο όγκο από ανακυκλώσιμα υλικά γιατί δεν βρίσκω κάδους ανακύκλωσης κοντά μου» αναφέρει κάτοικος των Ανω Αμπελοκήπων. Οι Αμπελόκηποι, μία από τις πολυπληθέστερες περιοχές της Αθήνας, δεν διαθέτουν αρκετούς κάδους ανακύκλωσης, με αποτέλεσμα ακόμη και οι κάτοικοι που έχουν περισσή οικολογική συνείδηση να πρέπει να οργανώσουν ολόκληρη επιχείρηση για να ανακυκλώσουν τα απορρίμματά τους. Στο Κουκάκι, όπου οι μπλε κάδοι είναι αρκετοί, έχουν καταληφθεί σε μόνιμη βάση από τα σουπερμάρκετ και είναι ζήτημα τι μπορεί να ανακυκλωθεί από το περιεχόμενό τους.

«Το 30% του υλικού που υπάρχει στους μπλε κάδους είναι μη ανακυκλώσιμο» αναφέρει ο κ. Δημόπουλος. «Χρειαζόμαστε άλλα 2.500 συστήματα ανακύκλωσης στην πόλη για να πούμε ότι θα μπορούμε να έχουμε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, όμως υπάρχει πρόβλημα με την Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης» τονίζει. Και προσθέτει: «Εχουμε ζητήσει από το ΥΠΕΧΩΔΕ την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου της ούτως ώστε να καταστεί πιο αποτελεσματική».

* Γκέτο πίσω από το Δημαρχείο

Αλλά δεν είναι τα σκουπίδια η μοναδική «βρωμιά» στο πρόσωπο της πρωτεύουσας. Στη μεταολυμπιακή Αθήνα του 2007, ούτε χίλια μέτρα από το Κοινοβούλιο, το δημαρχιακό μέγαρο και μία από τις ακριβότερες εμπορικές οδούς του κόσμου, η ρύπανση, η πορνεία, η εγκατάλειψη, τα ναρκωτικά, το παράνομο εμπόριο και το έγκλημα σκιαγραφούν ένα απειλητικό παζλ που αμαυρώνει και υποβαθμίζει ένα μεγάλο τμήμα του ιστορικού κέντρου. Από την οδό Ευριπίδου ως την Ομόνοια, από τη Σαρρή ως την οδό Πειραιώς και από την Αγίου Κωνσταντίνου ως την οδό Δεληγιώργη, στην «άγρια πλευρά» του αθηναϊκού κέντρου, η ανομία και η παρακμή βασιλεύουν, καθώς το κράτος δηλώνει «απών». Κυρίες, κύριοι, καλώς ορίσατε στο γκέτο των Αθηνών.

* Τριτοκοσμικό άντρο

Δίπλα, στην οδό Μενάνδρου, δεκάδες μετανάστες αλλά και Αθίγγανοι έχουν στήσει ένα παράνομο παζάρι. Η Δημοτική Αστυνομία απλώς προσπερνά το σημείο, ουδείς νοήμων πρόκειται να ανοίξει φασαρία εδώ. Στη γωνία με τη Σοφοκλέους δεκάδες άτομα, όλων των εθνικοτήτων, στοιβάζονται σαν τα ποντίκια μπροστά από δύο καταστήματα. «Εδώ είναι οι κλεπταποδόχοι, σε αυτούς έρχονται τα πρεζάκια από όλη την Αθήνα και πουλάνε τα κλεμμένα» σημειώνει έμπειρος γνώστης της περιοχής. «Μη τυχόν φωτογραφίσετε εδώ, θα βρείτε μπελάδες» συμπληρώνει. Ξαφνικά ένας νεαρός τρέχει σαν σίφουνας, κρατώντας μια μαύρη τσάντα. «Πιάστε τον, κλέφτης!». Τέσσερις τον ακολουθούν και επιστρέφουν λίγο αργότερα άπραγοι. Πάνω από την πλατεία Κουμουνδούρου, στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων επικρατεί πανικός. Εκατοντάδες ναρκομανείς, άστεγοι και μετανάστες δημιουργούν το αδιαχώρητο για ένα πιάτο φαΐ. Στα στενά πάνω από την Κουμουνδούρου, εγκαταλειμμένα κτίρια έχουν καταληφθεί από ένα ετερόκλητο σύνολο που μετά βίας ζει στις εσχατιές της νομιμότητας. «Σταβλίζονται κατά δεκάδες, το θέαμα είναι τραγικό» αναφέρει η πρόεδρος του συλλόγου «Παναθήναια» κυρία Βάσω Νικολακοπούλου. «Ελπίζω αυτή η κόλαση κάποτε να τελειώσει» λέει με πολύ παράπονο. Η κυρία Νικολακοπούλου είναι μία από τους λιγοστούς πια κατοίκους που έχουν απομείνει κάτω από την οδό Αθηνάς.

* Οικονομικό παράδοξο

Αποτελεί ιστορικό παράδοξο, αλλά ενόσω η μία πλευρά της περιοχής έχει αφεθεί στο έλεος της παρακμής, εν τούτοις στου Ψυρρή οι τιμές των ακινήτων βαίνουν αυξανόμενες ιλιγγιωδώς! Παρ' όλη την ανομία, την αναρχία και την υποβάθμιση, σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το 2006 η ευρύτερη περιοχή ήταν η ακριβότερη του κέντρου! Ακούγεται παρανοϊκό, ωστόσο, ενώ επάνω από την Κουμουνδούρου επικρατεί ένα τριτοκοσμικό κομφούζιο, στου Ψυρρή πουλιούνται πολυτελέστατα και πανάκριβα διαμερίσματα. Πολλοί κάτοικοι και επαγγελματίες κάνουν λόγο για εσκεμμένη υποβάθμιση της περιοχής, με σκοπό να πουληθούν σε ευτελείς τιμές γη και ακίνητα, τα οποία θα μπορούσαν να αποκτήσουν μεγάλη αξία όταν η περιοχή θα έχει «καθαρίσει» - κάτι που ζήτησε από την ΕΛ.ΑΣ. πριν από λίγες ημέρες ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδάς, έπειτα από καταγγελία της βουλευτού του ΠαΣοΚ κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου και επαγγελματιών της περιοχής. «Στο εξωτερικό αυτή η μέθοδος "επένδυσης" είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη και δεν αποτελεί κοινό μυστικό, όπως εδώ, αλλά αντικείμενο ακαδημαϊκής έρευνας στις πανεπιστημιακές σχολές» ομολογεί πεπειραμένος παράγοντας της κτηματομεσιτικής αγοράς.
Μαύρες Αφροδίτες

Πίσω από τη Βαρβάκειο, στην οδό Σωκράτους, με το σούρουπο, εμφανίζονται δεκάδες κοπέλες από την Αφρική, ντυμένες με φτηνά, προκλητικά ρούχα. Εδώ και χρόνια εκδίδονται σε αυτόν τον δρόμο, ενώ μεταξύ τους βρίσκονται και πολλές ανήλικες. Οι έλεγχοι από την Αστυνομία είναι μάλλον ισχνοί, καθώς τα τελευταία τρία χρόνια στην περιοχή οι συλλήψεις για σωματεμπορία και μαστροπεία ήταν ελάχιστες. Τις φέρνουν κυρίως από τη Νιγηρία, πολλές φορές υπό την απειλή βουντού για την οικογένειά τους. Το κύκλωμα της πατρίδας τους τις έχει πείσει πως αν κάνουν ό,τι τους λένε στην Αθήνα, οι συγγενείς τους δεν θα πάθουν τίποτε. Είναι ζήτημα πόσες από αυτές διαθέτουν τις σχετικές άδειες ή έχουν κάνει υποτυπώδεις εξετάσεις υγείας. Οι «προστάτες» τους φροντίζουν ώστε κάποιες από αυτές να μπλέξουν και με τα ναρκωτικά, με στόχο να καταστούν ακόμη πιο ελέγξιμες, ενώ το ξύλο και τα βασανιστήρια είναι στην ημερήσια διάταξη. Είναι απορίας άξιον πώς από το 2004 που έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή ως σήμερα δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε γι' αυτές, καθώς στην κυριολεξία όλη η Αθήνα, όταν βγαίνει έξω, «πέφτει πάνω» σε αυτά τα θύματα του trafficking.
Το βασίλειο της «Ζουζού»

Η πλατεία Θεάτρου αποτελεί τον πυρήνα της κόλασης που φιλοξενεί η πρωτεύουσα στο κεντρικότερο σημείο της. «Από την ώρα που ήρθε ο ΟΚΑΝΑ εδώ, όλα άλλαξαν προς το χειρότερο» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» έμπορος της περιοχής. «Πριν από λίγο ένας μπήκε στο μαγαζί σε άθλια κατάσταση, έπεσε κάτω και έπαθε κρίση επιληψίας». Σε κεντρική στοά της πλατείας χαμένες ψυχές και διαλυμένα κορμιά «τρυπιούνται» και ξαπλώνουν στα βρώμικα πεζοδρόμια. «Θες να την ακούσεις με τη Ζουζού;» ρωτάει ένας περαστικός που μετά βίας περπατά. Στην πλατεία Θεάτρου η «Ζουζού» είναι η βασίλισσα. «Ξέρεις τι είναι να έρχεσαι το πρωί για δουλειά και να βλέπεις στην είσοδο του κτιρίου κάποιον να ψάχνει να βρει φλέβα στον κολλητό του και να του καρφώνει τη σύριγγα με μανία;» διερωτάται σχεδόν απελπισμένος ένας αρχιτέκτων που δραστηριοποιείται στην περιοχή. «Εχουμε φτάσει πια σε σημείο που φίλοι και συνεργάτες δεν έρχονται στο γραφείο για να μας δουν» σημειώνει με πικρία.

Σκατά τρώτε στου Ψυρρή

Εύγε, Δέσποινα Τριβόλη! (Όταν οι λαϊφσταϊλίστες της Lifo παθαίνουν κρίση ειλικρίνειας)

By ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ

Τα αγαθά του πολυπολιτισμού: Ευριπίδου και πέριξ, το νέο γκέτο της Αθήνας· άεργοι μετανάστες, ναρκωτικά, πόρνες…

Όταν οι «προοδευτικοί» λαϊφσταϊλίστες δεν κυνηγούν εκδότες εθνικιστικών βιβλίων (και ενώ ο Τσαγκαρουσιάνος ακόμη δεν παραδέχτηκε το λάθος του), τούς ξεφεύγει, χωρίς να τό συνειδητοποιούν (ή έχοντας καταληφθεί από… ξαφνική κρίση ειλικρίνειας και αντικειμενικότητος), η αλήθεια, και δημοσιεύουν ρεπορτάζ όπως το παρακάτω, του προηγουμένου (4-10-2007) τεύχους της Lifo. Είναι μακροσκελές, αλλά αξίζει να διαβαστεί. Εύγε, Δέσποινα Τριβόλη! Εάν αυτό το ρεπορτάζ είχε δημοσιευτεί σε εθνικιστική εφημερίδα θα είχαν φριάξει οι πάντες για τον «ρατσισμό» ενάντια στους μετανάστες, τους ναρκομανείς, τους αναξιοπαθούντες…

Όπου, λοιπόν, οι «προοδευτικοί», «πολυπολιτισμικοί», «αντιρατσιστές» φαντασιώνονταν πολυπολιτισμικές ονειρώξεις, και τελικώς μάς έφεραν τον εφιάλτη. Και αναγκάζονται να παραδεχθούν τελικώς ότι: «Όλοι νομίζαμε πως η περιοχή θα γινόταν όπως έχει γίνει το downtown όλων των πόλεων, κάτι σαν το East Village ή το Soho. Διαψευστήκαμε οικτρά.»

Οι κάτοικοι, όμως, τί φταίνε που φορτώθηκαν τα πολυπολιτισμικά πειράματα στην πλάτη τους;

Διαβάστε στο τέλος και ένα καταπληκτικό σχόλιο αναγνώστη.

———————————————————————–

ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ & ΠΕΡΙΞ
Το νέο γκέτο της Αθήνας

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ

Όλοι περίμεναν ότι εδώ θα γεννιόταν το Σόχο της Αθήνας. Αλλά η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική. Έτσι, το παλιό εμπορικό κέντρο της πόλης μεταμορφώθηκε βαθμηδόν σ’ ένα σκληρό γκέτο με άεργους μετανάστες, ναρκωτικά, πόρνες και άστεγους. Κάτω από τα τελευταία λοφτ και τις γκαλερί, η περιοχή κυριαρχείται πια από τους πιο απελπισμένους παρίες της.

Πολλοί μιλούν για οργανωμένο σχέδιο, άλλοι για την εγκληματική αδιαφορία και ασχετοσύνη των αρμοδίων, που κατάφεραν να μετατρέψουν μια από τις ωραιότερες γειτονιές της Αθήνας σε γκέτο. Το σίγουρο είναι πως, όπως όλα τα γκέτο του κόσμου, και αυτό εδώ εξυπηρετεί μια «ανάγκη»: όλοι οι άνθρωποι που δεν θέλει κανείς έχουν «πεταχτεί» μαζί στην ίδια γειτονιά.

Είναι 18:00 το απόγευμα στην «κοιλιά της πόλης». Στη Μενάνδρου ο δρόμος έχει κλείσει άτυπα από μια αυτοσχέδια αγορά, οπού Τσιγγάνοι και Πακιστανοί πουλούν αγγούρια, κρεμμύδια, σπίρτα και τηλεκάρτες ανάμεσα σε σωρούς ολόκληρους από σκουπίδια. Η Σοφοκλέους θυμίζει εφιάλτη: Ο δρόμος έχει φρακάρει από μετανάστες και άστεγους που τρέχουν για το συσσίτιο του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων, ενώ οι χρήστες τρυπιούνται ανάμεσα σε πλαστικά μπουκάλια και σκουπίδια. Στα δεξιά, στην οδό Γερανίου, μπροστά από τα κλειστά μαγαζιά έχει στηθεί το νέο μεγάλο στέκι της διακίνησης ναρκωτικών στην Αθήνα. Αγόρια και κορίτσια με σβηστά μάτια κάθονται στα γκρίζα σκαλιά και κάνουν νταραβέρι με τους εμπόρους. Η μυρωδιά είναι αποπνικτική. Το ίδιο βράδυ στην οδό Ευριπίδου -λίγο πιο κάτω από τη λαχαναγορά- ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα και τους γεμάτους γκραφίτι τοίχους, το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο με τουλάχιστον 40 Νιγηριανές πόρνες που κάνουν πιάτσα ανάμεσα στα φρακαρισμένα αυτοκίνητα. Αντίο αθηναϊκό εμπορικό τρίγωνο – καλημέρα νέο αθηναϊκό γκέτο.

Η συγκεκριμένη γειτονιά -το τρίγωνο δηλαδή κάτω από την αγορά και μέχρι την Πειραιώς, μεταξύ Ομόνοιας και Πλατείας Μοναστηρακίου- ήταν πάντα μια λαϊκή εμπορική γειτονιά. Εδώ έμεναν άνθρωποι που δούλευαν σε λαϊκές βιοτεχνίες, εδώ ήρθαν και τα πρώτα μέλη της πακιστανικής και κινέζικης κοινότητας στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 – δυο κοινότητες που έδωσαν και την πρώτη νότα «εξωτισμού» στη λευκή Αθήνα. Η λαϊκότητά της εξάλλου ήταν αυτό που έκανε αυτήν τη γειτονιά την πιο γοητευτική της Αθήνας: πού αλλού θα μπορούσε να βρει κανείς μαγαζιά που πουλούσαν από παραδείσια πουλιά μέχρι κουφέτα και σφουγγάρια; Τα φτηνά νοίκια, οι γκαλερί που ξεφύτρωναν παντού, η ανάπτυξη της γειτονιάς του Ψυρρή ως πόλου εναλλακτικής διασκεδάσης και downtown κατοικίας έδωσαν ώθηση στην περιοχή. Νέοι επαγγελματίες, γραφίστες, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, καλλιτέχνες νοίκιασαν και αγόρασαν καταστήματα, γραφεία και σπίτια, δίπλα σε μαγαζιά μπαχαρικών και βιοτεχνίες. «Όλοι νομίζαμε πως η περιοχή θα γινόταν όπως έχει γίνει το downtown όλων των πόλεων, κάτι σαν το East Village ή το Soho» λέει ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, ψυχή του μπαρ-εστιατορίου Guru στην Πλατεία Θεάτρου κι ένας από τους πρώτους που επένδυσαν στην περιοχή σχεδόν 10 χρόνια πίσω. «Διαψευστήκαμε οικτρά» προσθέτει.

Η περιοχή άρχισε να αλλάζει ριζικά λίγο μετά τους Ολυμπιακούς – κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να πει κανείς πως όλοι οι ανεπιθύμητοι της πόλης, όλες οι μειονοτικές ομάδες που δεν ήθελε κανείς, μαζεύτηκαν στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή: πρεζάκια, άστεγοι, πόρνες και αλλοδαποί «πετάχτηκαν» σε μία περιοχή. Κι αφέθηκαν και αυτοί και η περιοχή στην τύχη τους.

Η αρχή έγινε με την ίδρυση της Δ’ Θεραπευτικής Μονάδας του ΟΚΑΝΑ στη Σοφοκλέους στο τέλος του 2003. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν πως η μονάδα του ΟΚΑΝΑ ήταν ο βασικός λόγος για την υποβάθμιση της περιοχής, μιας και μαζί με τους χρήστες ήρθαν και οι έμποροι ναρκωτικών. Αυτό -δυστυχώς- επιβεβαιώνεται και από κύκλους της Δίωξης Ναρκωτικών, που αναφέρουν πως μετά την εγκατάσταση της Θεραπευτικής Μονάδας υπήρξε κατακόρυφη αύξηση στη χρήση και διακίνηση ναρκωτικών στην περιοχή. Σημειώνουν μάλιστα πως η πιάτσα της αθηναϊκής διακίνησης ηρωίνης -που σε αυτή την περιοχή γίνεται ως επί το πλείστον από Αφρικανούς- έχει πλέον μεταφερθεί από την Ομόνοια στη οδό Γερανίου. Το πρόβλημα δεν είναι ο ΟΚΑΝΑ, που κάνει ιδιαίτερο αξιόλογο έργο, αλλά η δημιουργία της συγκεκριμένης μονάδας στο κέντρο της πόλης. «Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη στις αναφορές μας προς το υπουργείο Υγείας πως οι μονάδες του ΟΚΑΝΑ στο κέντρο της πόλης συνεισφέρουν σοβαρά στην υποβάθμιση της περιοχής» αναφέρουν από τη Δίωξη. Εξάλλου, οι συλλήψεις δεν κάνουν και πολλά – την επομένη, μετά το αυτόφωρο και τον εισαγγελέα, οι ίδιοι άνθρωποι είναι πάλι πίσω στους ίδιους δρόμους.

Δεν είναι τυχαίο πάντως πως η συγκεκριμένη μονάδα «διέλυσε» τον κοινωνικό ιστό της γειτονιάς, γεμίζοντάς την με εμπόρους και άπειρους χρήστες. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΕΚΤΕΠΝ (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής) η Δ’ Θεραπευτική Μονάδα λειτουργεί κυρίως με πρόγραμμα «χαμηλού ουδού» (γνωστό και ως πρόγραμμα χαμηλών προδιαγραφών), πραγματοποιώντας εισαγωγές και από άλλες μονάδες θεραπείας. Με λίγα λόγια, σε αυτήν τη μονάδα πηγαίνουν χρήστες που αδυνατούν να ολοκληρώσουν το βραχυπρόθεσμο, «δύσκολο» πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ κι έτσι ακολουθούν ένα πιο χαλαρό, ελαστικό πρόγραμμα κατά το οποίο απλώς τους χορηγείται μεθαδόνη. «Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια υπάρχουν και αυτά τα προγράμματα – της νοοτροπίας περάστε, πάρτε τη δόση σας και φύγετε. Δεν είναι θέμα να δίνεις στο χρήστη το υποκατάστατο και μετά να του λες να φύγει. Και αυτά τα προγράμματα είναι που δυστυχώς δημιουργούν και τη μεγαλύτερη παρενόχληση στην τοπική κοινωνία. Αν υπήρχε καλή διαχείριση του προγράμματος δεν θα ενοχλούσαν. Και χρειάζεται και η συμμετοχή των πολιτών σε μια τέτοια μονάδα, αλλιώς έχουμε φαινόμενα τύπου Ψωμιάδη στη Θεσσαλονίκη – που ξεσήκωσε όλη τη Θεσσαλονίκη για να μην πάει ο ΟΚΑΝΑ εκεί» υποστηρίζει η Μένη Μαλλιώρη, πρώην πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ. Ας σημειωθεί πως η ηγεσία του ΟΚΑΝΑ, βρίσκεται μεταξύ προέδρων και αρνήθηκε να μας μιλήσει.

Το 2004, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, εμφανίστηκαν και οι πρώτες Νιγηριανές πόρνες στην περιοχή. Κατέλαβαν την περιοχή κάτω από τη λαχαναγορά και τις αρχές της Ευριπίδου – μια πιάτσα που μέχρι τότε ανήκε παραδοσιακά στις τραβεστί. Κανείς, ούτε ο αρμόδιος προϊστάμενος του Τμήματος Ηθών αλλά ούτε και οι μη κυβερνητικοί οργανισμοί που ασχολούνται με το trafficking, δεν ξέρει με σιγουριά πόσες είναι. Το μόνο σίγουρο, σύμφωνα με το Τμήμα Ηθών, είναι πως ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά πολύ με τα χρόνια. Όπως εξάλλου και με τις συλλήψεις για τα ναρκωτικά, οι κοπέλες πάνε στο αυτόφωρο και το επόμενο βράδυ ξαναβγαίνουν στο δρόμο. «Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γιατί αυτές οι κοπέλες έχουν όλες κάρτα πολιτικού πρόσφυγα και ακόμα και τα ξενοδοχεία που χρησιμοποιούν είναι νομικά πάρα πολύ δύσκολο να σφραγιστούν» λέει ο αρμόδιος προϊστάμενος του Τμήματος Ηθών. Η μόνη λύση θα ήταν φυσικά να εξαλειφθεί το κύκλωμα. Όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις trafficking, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταδικαστούν οι μαστροποί: οι κοπέλες είναι πολύ φοβισμένες για να καταθέσουν· τις απειλούν ότι θα τους κάνουν βουντού, πως θα βλάψουν την οικογένειά τους στη Νιγηρία, ενώ το κάψιμο με σίδερο και οι βιασμοί είναι κομμάτια της καθημερινότητάς τους. Και φυσικά όσες προσαγωγές κι αν κάνει το Τμήμα Ηθών, το επόμενο βράδυ οι κοπέλες είναι πάλι εκεί, στο πόστο τους. Από τη στιγμή βέβαια που η ελληνική πολιτεία δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για να αντιμετωπίσει το πολύ σοβαρό θέμα του trafficking -το οποίο ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα-, ούτε και για να προστατέψει αυτές τις κοπέλες, οι Νιγηριανές αποτελούν άλλο ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παρακμής της περιοχής.

Το 2005 εγκαινιάστηκε στη Σοφοκλέους και το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων. Μια προσπάθεια σίγουρα αξιόλογη, που δυστυχώς όμως επιβάρυνε ακόμα περισσότερο τη γειτονιά: 1.200 άτομα -άστεγοι, μετανάστες, χρήστες- τρώνε εδώ κάθε μέρα. Παράλληλα, η μεταναστευτική κοινότητα, που μέχρι πρόσφατα αποτελείτο από Κινέζους και Πακιστανούς εργαζόμενους που τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους και με την υπόλοιπη γειτονιά, άλλαξε χαρακτήρα (κυρίως λόγω της εισχώρησης Αφρικανών εμπόρων ναρκωτικών, καθώς και αλλοδαπών χρηστών), με αποτέλεσμα έναν άτυπο πόλεμο μεταξύ των αλλοδαπών διαφορετικής εθνικότητας της γειτονιάς.

Το παζλ συμπληρώθηκε με την υποβάθμιση του Ψυρρή. Η φούσκα του πόλου εναλλακτικής νυχτερινής διασκέδασης αλλά κυρίως του τόπου κατοικίας «downtown» έσκασε πολύ γρήγορα. Άνοιξαν εκατοντάδες μαγαζιά -καφέ-μπαρ, ταβέρνες, εστιατόρια- σε ελάχιστα οικοδομικά τετράγωνα: πολλά χωρίς άδεια, τα περισσότερα χωρίς να τηρούν έστω και ελάχιστα τις προδιαγραφές. Η περιοχή κατάντησε ένα πελώριο σουπερμάρκετ μαζικής διασκέδασης με άπειρα σκουπίδια – αφόρητη και για τους παλιούς αλλά και για τους νέους του κατοίκους. Ο Μάριος Τσουρουπής μετακόμισε στη γειτονιά το 2003. Στο ισόγειο του κτιρίου του άνοιξε ένα μπαρ με πολύ δυνατή μουσική που ξενυχτούσε μέχρι τις 6:00 το πρωί, χωρίς καμία ηχομόνωση. Ο κ. Τσουρουπής καλούσε την αστυνομία, τηλεφωνούσε στο δήμο -έπαιρνε τηλέφωνο το ίδιο το μπαρ- μέχρι που άρχισε να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα. «Σύμφωνα με τη νομοθεσία, από τον 3ο όροφο και μετά είναι γενικές κατοικίες, ενώ επιτρέπεται και βιοτεχνία ελαφράς όχλησης. Ενώ υπάρχει αυτή η νομοθεσία, δεν έχει γίνει καμία μέριμνα για τους κατοίκους» λέει ο ίδιος. Δεν είναι τυχαίο πως στου Ψυρρή έχουν απομείνει πλέον μόνο 500 κάτοικοι. Η αναβάθμιση της περιοχής έχει πλέον επισήμως αποτύχει.

Κάτοικοι και καταστηματάρχες που εγκαταλείπουν την περιοχή (ενδεικτικό είναι πως στην Ευριπίδου από τρεις φούρνους που λειτουργούσαν υπάρχει πλέον μόνο ο ένας), χρήστες κι έμποροι, σκουπίδια, πόρνες, άστεγοι και μετανάστες συνθέτουν την εικόνα μιας επιθετικής καινούργιας κατάστασης που θυμίζει όλο και περισσότερο γκέτο: περιστατικά σαν αυτό που περιγράφει η Ιωάννα Κωστίκα, γραφίστρια που έχει το γραφείο της στην περιοχή εδώ και 3,5 χρόνια, έχουν γίνει πλέον συνηθισμένα: «Κάτω από το γραφείο μου έχει πρακτορείο για υπεραστικά τηλεφωνήματα. Ένα απόγευμα, κάποιος μπήκε μέσα και έκλεψε 10 ευρώ. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαν μαζευτεί από κάτω 20 Πακιστανοί και 20 Αφρικανοί οι οποίοι παίζανε ξύλο με κοτρόνες και δοκάρια από την οικοδομή. Σκοτωνόντουσαν κυριολεκτικά. Η αστυνομία εμφανίστηκε μετά από 45 λεπτά». Παράλληλα, κανείς δεν θέλει να πάρει την ευθύνη αυτής της απεγνωσμένης πραγματικότητας – ή να κάνει κάτι για να λύσει το θέμα. Η αστυνομία παραπέμπει στο δήμο, ο δήμος στον εισαγγελέα και τούμπαλιν. Πολλοί μιλούν για ένα σύστημα που μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί για να μη λειτουργεί.

Ενδεικτικό είναι πως σε ένα συμβούλιο που έγινε μετά από προτροπή και μεγάλο αγώνα των κατοίκων, των εργαζομένων και των ιδιοκτητών καταστημάτων με αντιπρόσωπους του ΥΠΕΧΩΔΕ, του δήμου και της αστυνομίας, τα αποτελέσματα ήταν άκρως απογοητευτικά. «Μας έδωσαν την εντύπωση πως ζουν σε μια άλλη πόλη από αυτή που ζούμε εμείς, σαν να τα άκουγαν αυτά τα πράγματα για πρώτη φορά» λέει ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης. Πράγματι, κανείς στο Δήμο Αθηναίων δεν θεώρησε τον εαυτό του αρκετά αρμόδιο επί του θέματος για να μας μιλήσει – όλοι μας παρέπεμπαν σε κάποιον άλλον. Κι όμως, όλα αυτά γίνονται στο κέντρο της πόλης. Αυτήν τη στιγμή στο πίσω μέρος του Δημαρχείου τα μαρμάρινα σκαλιά είναι γεμάτα χρήστες που ψάχνουν για τη δόση τους.

Πολλοί μιλούν για οργανωμένο σχέδιο, άλλοι για την εγκληματική αδιαφορία και ασχετοσύνη των αρμοδίων που κατάφεραν να μετατρέψουν μια από τις ωραιότερες γειτονιές της Αθήνας σε γκέτο. Το σίγουρο είναι πως, όπως όλα τα γκέτο του κόσμου, και αυτό εδώ εξυπηρετεί μια «ανάγκη»: όλοι οι άνθρωποι που δεν θέλει κανείς έχουν «απομονωθεί» μαζί στην ίδια γειτονιά.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως το παράξενο της υπόθεσης μοιάζει να είναι η τοποθεσία: καμία ευρωπαϊκή πόλη δεν έχει γκέτο στο κέντρο, δίπλα ακριβώς από τα τουριστικά αξιοθέατα. Κι όμως, το πραγματικά παράδοξο είναι αλλού: η μοναδική αθηναϊκή ευρεσιτεχνία είναι το πώς μια περιοχή που έζησε την «ανάπλαση» και την «άνθιση» -τη γνωστή συνταγή του λεγόμενου gentrification, με γκαλερί, λοφτ, μπαρ και καλλιτέχνες- κατάφερε μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια όχι μόνο να γίνει χειρότερη από πριν, αλλά και να μεταμορφωθεί στο πρώτο κεντρικό αθηναϊκό γκέτο.

———————————————————————–

[Ένα από τα σχόλια αναγνωστών, το οποίο μάλιστα αναδημοσιεύθηκε στο νέο τεύχος της Lifo.]

Κυρία Τριβόλη,
Θερμά συγχαρητήρια για το ρεπορτάζ και το πόνημά σας ! Επιτέλους, κάποιος γράφει την «πραγματική πραγματικότητα». Δεν θα συμφωνήσω μόνο στην απογοήτευση για την εξέλιξη της περιοχής που προκύπτει από την περιγραφή των τεκταινομένων. Κα Τριβόλη, ήταν «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου». Ήταν μια φαντασίωση ορισμένων «δήθεν» που αδυνατώντας να ζουν στην Ν. Υόρκη ή στο Λονδίνο, όπου νόμιζαν ότι η Ζωή τούς χρωστούσε να διαβιούν και να «μεγαλουργούν», ζούσαν στην «ταπεινή» Αθήνα. «Ατυχώς», η Αθήνα δεν είχε, μέχρι πρόσφατα δείγματα από τη βρωμιά όλου του κόσμου. Ενθουσιάστηκαν λοιπόν όταν άρχισε να καταφθάνει (η βρωμιά), γιατί θεώρησαν ότι ζώντας π.χ. στου Ψυρρή θα φαντασιώνονταν και κυρίως θα πούλαγαν μούρη ότι ζουν στο αντίστοιχο του νεοϋρκέζικου Σόχο, με τσαϊνατάουν και λοιπές μαλακίες. Ας πούμε τα πράγματα ως έχουν : Οι λαθρομετανάστες δεν είναι φορείς πολιτισμού και προόδου. Είναι δύο πράγματα : 1. Είτε φθηνή και ανασφάλιστη εργασία προς όφελος αυτών που έχουν την ισχύ να επιβάλλουν στην υπόλοιπη κοινωνία τις παρενέργειες και τα δεινά που υφίσταται από την παρουσία τους 2. Είτε τυχοδιωκτικά και εγκληματικά στοιχεία, όργανα δικτύων προώθησης προϊόντων λαθρεμπορίου και ναρκωτικών. Μια τρίτη ολιγοπληθής κατηγορία, πραγματικών πολιτικών προσφύγων και αναξιοπαθούντων οφείλει να αντιμετωπίζεται με φροντίδα, αλλά και περιορισμό. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να λύσει, ανθρωπιστικά, όλες τις συμφορές που γεννιούνται ανά τον Κόσμο, από τις πολιτικές επιλογές των ισχυρών κρατών. Όσο για τους «αντιρατσιστές» , Καλώς Ήρθατε στην πραγματικότητα : η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση έχει κάνει το 95% των ευρωπαίων ορθολογιστές υπέρμαχους του αυτονόητου, δηλ. «ρατσιστές» που επιθυμούν τον τερματισμό της. Με την στενόμυαλη πολιτική υπεράσπισης λαθρομεταναστών σε λίγο το 95% θα γίνει 100% και θα επιθυμεί ανατριχιαστικά μέτρα. Ήδη, ο Υπ. Εσωτερικών της Μάλτας ζήτησε «να πετιούνται στη θάλασσα».

Ετικέτες: , ,

4 σχόλια προς “Εύγε, Δέσποινα Τριβόλη! (Όταν οι λαϊφσταϊλίστες της Lifo παθαίνουν κρίση ειλικρίνειας)”

  1. Τουρκοφάγος λέει:

    Εμ, τα έχει γράψει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Ρωμανός («Μετανάστευση: η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι»):

    «[...] Αν για τους περισσότερους Έλληνες η παραίτηση συνοδευόμενη από διάχυτη ανησυχία είναι ο κανόνας, για την εξαμερικανισμένη «κοσμοπολίτικη» νεολαία της Ελλάδος ο πολυεθνισμός είναι καλοδεχούμενη αφορμή για περισσότερο «lifestyle». Ελκυστικά ακούγεται στ’ αυτιά της νεολαίας αυτής π.χ. η προπαγανδιστική διακήρυξη: «Η Ελλάδα είναι μία σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία». Εδώ ο όρος «σύγχρονος» είναι θετικά φορτισμένος ως δηλωτικό της προόδου, ενώ η επίσης αναμφισβήτητη θετική φόρτιση του όρου «πολιτισμός» προσαυξάνεται από το «πολύ» (πολύ-πολιτισμός) εις πείσμα της γλωσσικής του βαρβαρότητας. Άλλωστε αυτό δεν θέλαμε; εντασσόμενοι στην Ευρώπη να εκσυγχρονισθούμε και να εκπολιτιστούμε; Τα ωραία λόγια αποκρύπτουν βεβαίως την ορατή προοπτική να μοιάζει η πολυεθνική Ελλάδα των φτωχών μεταναστών λιγότερο με το Μανχάταν και περισσότερο με τα Βαλκάνια επί τουρκοκρατίας. Οποία απογοήτευση για μια νεολαία η οποία σνομπάρει την «Ελλάδα παλιατζίδικο», αυτήν την Ελλάδα με τα εθνικοθρησκευτικά πατροπαράδοτα έθιμα, τα «επαναληπτικά, ψυχαναγκαστικά, πένθιμοι αναχρονισμοί σε μία εποχή που θα μπορούσε να είναι υπέροχη αλλά δεν είναι» («Athens Voice» 4-10 Μαϊου 2006, «Πένθιμα έθιμα» της Σώτης Τριανταφύλλου). [...]»

  2. mantarkastag λέει:

    Τὰ ἔγραψε ὄλα αὐτὰ ἡ LIFO;Ἀπίστευτο..

  3. αριστεριστης λέει:

    Ολοι οι εκδοτες αυτων των δηθεν τζαμπα περιοδικων ειναι πρωην αριστεριστες που κρατικοποιηθηκαν και πουλανε ανετα την νεα πραματεια μιας και εχουν κανει δεκαδες σεμιναρια προπαγανδας στα παλαιομαρξιστικα τους χρονια.Εχετε ακουστα για τον Γεωργελε της athensvoice? Παρεπιμπτοντως κανει παρεα κολλητη τους πολυπολιτισμικους σημιτικους του πασοκ.Βεβαια αλλοι ειχαν το κεφαλαιο για την εφημεριδα.Μεχρι και σε φυλλαδιακι για το μπλουζ σε μπαρ βρηκα εμετικο δισελιδο υπερ των αλ-α-βανων.Μην απορειτε λοιπον