Άς σώσουμε το σπίτι μας, πρίν νάναι πολύ αργά...

Άς σώσουμε το σπίτι μας, πρίν νάναι πολύ αργά...

Παλαιά Αθήνα - Πλατεία Ομόνοιας !

Τάξη καί ασφάλεια...




Η είσοδος τής Ελλάδας στήν τότε ΕΟΚ καί η αποδοχή νέων νόμων, υποδείξεων, καί ντιρεκτιβών με αποκορύφωμα το πονηρό παιχνίδι τής Τουρκίας καί την επιβάρυνσή μας παραπάνω απ΄ ότι επέτρεπε η αγορά εργασίας μας, έφεραν τα παρακάτω αποτελέσματα πού διαβάζουμε...

Αυτό το κακό τής Αθήνας μοιραία θά επεκταθεί καί στήν Πάτρα, εάν δέν λάβουμε από τώρα τα μέτρα μας...


Ώ, Πάτρα, παλιά αρχοντική Πολιτεία !

Κοίταξε τώρα Ανατολικά και δές για λίγο τήν Αθήνα. Λάβε λοιπόν κι΄ εσύ τά μέτρα σου, και φρόντισε μη σ΄ εύρουν τά ίδια δεινά, και μάλιστα, λόγω του Λιμανιού σου ακόμη χειρότερα…


ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΜΑΣ ΕΒΑΛΕ ΚΑΙ ΣΕ «ΑΛΛΕΣ» ΣΚΕΨΕΙΣ…

« Η χώρα μας είναι το σπίτι μας. Ο λαός μας, το Έθνος μας, είναι η οικογένεια μας. Στο σπίτι μας μπορούμε να φιλοξενήσουμε ένα ορισμένο αριθμό ανθρώπων, όσων μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Όταν χρειαστεί το κάνουμε. Από παράδοση φιλοξενίας, πολιτισμό, Χριστιανικό πνεύμα, από την φυσική συμπάθεια μας προς τον αδύνατο. Όμως…


Όμως, δεν θα ριψοκινδυνέψουμε την ασφάλεια των παιδιών μας, δεν θα επιτρέψουμε στον φιλοξενούμενο ν΄ ανεβεί στο κρεβάτι μας, να μας αλλάξει συνήθειες, να φορέσει φερετζέ στις γυναίκες μας, δεν θα του επιτρέψουμε να θεωρήσει ότι μπορεί νά ανάψει φωτιά μες το σαλόνι μας, δεν θα του επιτρέψουμε να μας ζητήσει και τα ρέστα…

Χιλιάδες χιλιάδων λαθρομεταναστών συρρέουν στην χώρα μας. Η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι δυστυχείς φυγάδες, άνθρωποι που θα ήθελαν μια τίμια δουλειά, ψωμί, στέγη, ασφάλεια για τους ίδιους και τα παιδιά τους και φύγανε από τόπους ρημαγμένους από τον πόλεμο και την πείνα.

Ένα κομμάτι τους είναι νταβαντζήδες, πρεζέμποροι, λαθρέμποροι...

Κάντε μια βόλτα στην Ομόνοια και θα τους δείτε. Κάντε μια βόλτα στα Τριμελή και Πενταμελή Εφετεία Κακουργημάτων και διαβάστε τα ονόματα των κατηγορουμένων στα εκθέματα.

Τεράστιο ποσοστό των κατηγορουμένων, συχνά η πλειοψηφία, στην εμπορία ναρκωτικών, στις ένοπλες ληστείες, τις διαρρήξεις και στην σωματεμπορία είναι αλλοδαποί.

Οι «στατιστικές» που αθροίζουν στην εγκληματικότητα τις ακάλυπτες επιταγές και την μη καταβολή εργοδοτικών εισφορών είναι για τα πανηγύρια. Αυτές οι τρίχες απευθύνονται σε Νεοταξικούς πιθήκους. Έχετε δει Αλβανό, Αφγανό, Σομαλό ή Ρουμάνο με μπλοκ επιταγών; Ούτε κι εγώ. Δείτε την βαριά εγκληματικότητα, την συμμετοχή των αλλοδαπών σε αυτήν και τα λέμε…

Σχεδόν όλοι όμως, πλην των Αλβανών και των λοιπών Βαλκάνιων, ερχόντουσαν κι έρχονται μέσω Τουρκίας.

Οι Τούρκοι, Κεμαλικοί πρωτοφασίστες ή Νεοοθωμανοί Ισλαμοφασίστες, έχουν στήσει μια τεράστια μηχανή προωθώντας αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, χρεώνοντας κάθε ταλαίπωρο χιλιάδες δολάρια το κεφάλι. Μιλάμε για βιομηχανία.

Ο πρώτος δουλέμπορος είναι η ρατσιστική καμόρα που κυβερνάει την Άγκυρα. Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, ΜΙΤ, δουλέμποροι, Στρατοχωροφύλακες, Αστυνομία, Λιμενικό, Στρατός, όλοι στην Τουρκία συνεργάζονται για να γδάρουν τους δύστυχους κι ύστερα να τους πετάξουν στις ακτές μας ή στην από δω όχθη του Έβρου.

Έτσι από την μια κερδίζουν αμύθητα ποσά κι από την άλλη υπονομεύουν την οικονομία, την κοινωνία μας, την Εθνική μας Ασφάλεια...

Το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε προάστιο του Ισλαμαμπάντ ή του Μογκαντίσου.

Λαθρέμποροι, ντίλερ ηρωΐνης, νταβαντζήδες «δουλεύουν» νυχθημερόν, οι νιγηριανές πόρνες τους φτάνουν ως τον Κηφισό. Ενίοτε συμπλέκονται μέρα μεσημέρι με τσεκούρια και μαχαίρια.

Κοπάδια μαύρων με ζεμπίλια πουλάνες τσάντες, ζώνες, ότι φανταστείς. Συνήθως είναι «μαϊμούδες» κι οι πωλητές είναι το τελευταίο κομμάτι του πλοκαμιού που ξεκινά από την ναπολιτάνικη μαφία. Διαβάστε τα «Γόμορα». Αξίζει.

Οι Έλληνες μαγαζάτορες φεύγουν, οι τιμές της γης καταβαραθρώθηκαν. Περιμένετε να δούμε ποιοι θ΄ αγοράσουν κι ύστερα θα διώξουν του γαβριάδες και θα πουλάνε ή θα νοικιάζουν με χρυσάφι. Ότι έγινε με του Ψυρρή και το Γκάζι.

Φτιάξανε περιουσίες κάτι «σοσιαλιστές» υπουργοί και κάτι αδερφές, τιμητές των πάντων από τηλοψίας… Είχανε βλέπετε την κατάλληλη πληροφόρηση.

Λοιπόν, εμείς δεν θέλουμε το σπίτι μας να γίνει έτσι. Δεν θέλουμε τζαμί. Δεν θέλουμε μιναρέδες να διακόπτουν τον αττικό ορίζοντα. Δεν θέλουμε αγέλες Σομαλών κι Αφγανών ναρκεμπόρων να μαχαιρώνονται ντάλα μεσημέρι για τον έλεγχο της πιάτσας.

Να κλείσουμε την πόρτα μας. Να πετάξουμε έξω όποιον παρανομεί. Καμμία ανοχή. Πουθενά και σε τίποτα. Καμμία ανοχή στην πορνεία, την επαιτεία, το παράνομο εμπόριο.

Τα στρώνουν και πουλάνε έξω από τις πόρτες των καταστημάτων των Ελλήνων εμπόρων, τών νομοταγών εμπόρων που τους σκίζει η Εφορία, το ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ...

Να τους στείλουμε πεσκέσι σε αυτούς που τα κονομήσανε για να τους σπρώξουν στην αυλή μας.

Να τους μαζέψουμε, όποιους μπήκαν παράνομα, σε στρατόπεδα, και να ξεσκαρτάρουμε ( και να βοηθήσουμε ) τους τίμιους ανθρώπους, τους πραγματικούς πρόσφυγες από τους νταβαντζήδες, τα παράσιτα και τους πρεζέμπορους…

Βίαιη επαναπροώθηση και σ΄ όποιον αρέσει.

Παρά τις μπούρδες που παπαγαλίζει η καθεστωτική ροζ «αριστερά», οι Έλληνες πουθενά δεν πήγανε ως ακρίδες, άναρχα, ως επιδρομείς.

Στην Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ πήγανε οργανωμένα ( μέσω ΔΕΜΕ ), συχνά τους περίμενε η δουλειά από πριν. Λίγοι ήταν αυτοί που ξεμπάρκαραν από βαπόρια στην Αμερική. Στην ουρά μήνες και χρόνια για να μεταναστεύσουν μετά από διαδικασίες επίπονες.

Καμμία ανοχή σε όσους απασχολούν παράνομους μετανάστες. Ο νόμος υπάρχει αλλά ποιος τον εφαρμόζει; Στην Ισπανία για να νοικιάσεις σπίτι πρέπει να έχεις νόμιμη παραμονή και πας μαζί με τον ιδιοκτήτη στην Αστυνομία να δηλώσεις την κατοικία σου, αλλιώς σας κόβουν και των δυο τα πόδια.

Θα προστατεύσουμε την χώρα μας, το σπίτι μας, τα παιδιά μας, την αισθητική μας; Ποιος θέλει 300.000 μουσουλμάνους στην Αθήνα;

Ποιος μας ρώτησε αν θέλουμε άλλη μια τεράστια μειονότητα που θεωρεί τις μανάδες και τις κόρες μας πουτάνες, γιατί δεν φοράνε μαντήλα και κυκλοφορούν με παντελόνια;

Ποιος μας ρώτησε εάν θέλουμε ν΄ ακούμε το κάλεσμα του μουεζίνη μέσα στην πόλη που πέθανε ο Καραϊσκάκης για την ελευθερία της;

Σίγουρα ίσως ενοχληθούν ορισμένοι από τα παραπάνω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα...


Diktyo21 – Newsletter
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=884

========================================

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ – ON LINE

Ανθρώπινη χωματερή πίσω από την Ομόνοια …
Το «ιστορικό κέντρο» της πρέζας, της πορνείας, της ανεργίας και της ανέχειας...

ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ φως αντανακλάται εκτυφλωτικά πάνω στις πλάκες της ανακαινισμένης πλατείας στο Μοναστηράκι.
Στο κέντρο της, ένας βαλκάνιος πλανόδιος μουσικός παίζει τη «Λίμνη των κύκνων», χαϊδεύοντας τα στόμια των γεμισμένων με νερό ποτηριών που έχει αραδιάσει επάνω σε μια σκούρα θήκη. Ο μικρός ενισχυτής που έχει συνδέσει, αρκεί για να φθάσει η μουσική στη μέσα πλευρά της οδού Ερμού.

Εκεί, στη γωνία, τρεις νεαροί αστυνομικοί ελέγχουν τα έγγραφα ενός σακατεμένου
άνδρα, απροσδιόριστης καταγωγής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προ ολίγου είχε πάρει ηρωίνη και ότι την αγόρασε από την πιάτσα της χωματερής ανθρώπων που αφέθηκε να δημιουργηθεί από ένα αδιάφορο κράτος μέσα στο κέντρο του κέντρου της Αθήνας.

Μετά τα νεομποέμ καταστήματα ντιζάιν και τα θορυβώδη μπαράκια του Ψυρρή, μέσα στον ορυμαγδό των θορύβων από τα φορτηγά και τη μυρωδιά του κάρυ και του κύμινου, πίσω και πέρα από την πλατεία Θεάτρου κείται μια μικρή πολυεθνική Βαβέλ απελπισμένων, «αμαρτωλών», διαβόλων και αγγέλων.

Είναι η τριτοκοσμική πλευρά μιας Αθήνας που έχει χάσει την αθωότητά της προ πολλού. Είναι η Αθήνα της πρέζας, της πορνείας, της ανεργίας και της ανέχειας.

Γύρω από το μεσοπολεμικό κτίριο της ιστορικής Διπλαρείου Σχολής- που σε μια πολιτισμένη πόλη θα φιλοξενούσε και ένα λαμπρό μουσείο βιομηχανικού σχεδιασμού- εκτείνεται το κολαστήριο της πρωτεύουσας.

« Αυτή η γειτονιά πια είναι ένα καρκίνωμα που κάνει μετάσταση σε όλο το κέντρο και παρασύρει την πόλη σε βέβαιο θάνατο », μας λέει ένας υπάλληλος ξενοδοχείου της περιοχής.

« Τα πράγματα είναι δύσκολα και για εμάς. Ολα και όλοι έχουν θεριέψει » ομολογεί ένας πακιστανός ψιλικατζής. Φοβάται και δεν θέλει να πει περισσότερα, όπως όλοι όσοι δεν έχουν χαρτιά.

Τσακισμένα κορμιά...

Τσακισμένα κορμιά, σε ομάδες των δύο και των τριών, χτυπάνε ενέσεις το ένα στο άλλο. Κάποιοι το κάνουν άγαρμπα και το πεζοδρόμιο γεμίζει αίματα. Αλλοι περπατούν με χίλια ζόρια και ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε.

Στην είσοδο της στοάς μπαινοβγαίνουν άνδρες καλοντυμένοι με σπορ αμφίεση και «καθαροί». Μοιράζουν «τσίκια» και φεύγουν, ενώ ύστερα από λίγο εμφανίζονται αστυνομικοί. Το «πάρτι» σταματάει προσωρινά για να ξαναρχίσει δριμύτερο. Ο φαύλος κύκλος δεν ολοκληρώνεται ποτέ και το παιχνίδι «πρέζα και αστυνόμοι» παίζεται όλη την ημέρα.

Συνήθως την πληρώνουν με σύλληψη οι ναρκομανείς, που ειδικά αν έχουν πιει τη « ζουζού », μπορεί και να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Οι έμποροι παραδέχονται ότι τους τελευταίους μήνες η αστυνόμευση έχει αυξηθεί. « Και πάλι,όμως,δεν αλλάζει τίποτε.Είμαστε καταδικασμένοι » λέει με θυμό ένας ξενοδόχος. « Σε λίγο καιρό θα το κλείσω και θα φύγω.

Αν διαβάσετε τι γράφουν οι ξένοι τουρίστες στο Διαδίκτυοόταν φεύγουν από την Αθήνα,θα ντραπείτε που είστε Ελληνες » επιμένει. Λίγο πιο πίσω, σε ένα μπακάλικο «εποχής», από αυτά που διατήρησαν χρώμα και χαρακτήρα αναλλοίωτο στον χρόνο, ο ιδιοκτήτης μιλάει και βρίζει: « Τους βλέπω τέσσερις- τέσσερις να φυλάνε καρτέρι.Κλέβουν και τα πρεζάκια,αλλά οι ξένοι κλέβουν παραπάνω.

Τους Κινέζους,που είναι ήσυχοι,τους έχουνε τσακίσει. Είμαστε όλοι μέχρις εδώ! ». Παρόμοιες ιστορίες αφηγούνται και άλλοι επιχειρηματίες της περιοχής. Μέσα σε αυτή την « ωραία ατμόσφαιρα » Ελληνες και ξένοι προσπαθούν να επιβιώσουν και να βγάλουν τα προς το ζην.

« Είμαι 26 χρόνια εδώ,όμως μεγαλώνω παιδιά και πιάνεται η ψυχή μουόποτε βλέπω τους νέους με τις σύριγγες. Με έχουν μάθει και συχνά με φωνάζουν “θεία”,ενώ μια κοπέλα με αποκαλεί “μάνα” » σημειώνει μια ευγενέσταση ιδιοκτήτρια φούρνου. Οι λιγοστοί κάτοικοι και οι εναπομείναντες επιχειρηματίες διηγούνται πρωτοφανή στιγμιότυπα της νέας τοπικής ιστορίας που βρίσκεται υπό δημιουργία.

« Τις προάλλες έβλεπα έναν πατέραο οποίος είχε φέρει εδώ το παιδί του για να δει από κοντά τα πρεζάκια και να μάθει τι είναι η πρέζα » διηγείται ένας δάσκαλος της περιοχής. Σε αυτή την κακή ταινία, που μοιάζει με ζωντανό εφιάλτη, λίγοι έξω από την περιοχή αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος. « Δεν θα το ξεχάσω ποτέόταν είδα έναν μικρό παιδί να χτυπά ένεση στο κεφάλι του.Ημαρτον! » λέει με τρόμο άλλος επαγγελματίας.

Εθνοτικές διενέξεις...

Πίσω από την πλατεία, δίπλα σε κάδους από όπου ξεχειλίζουν τα σκουπίδια, μια λαϊκή αγορά που παραπέμπει περισσότερο σε κωμόπολη της Ανατολής και λιγότερα στα κλασικά παζάρια της Αθήνας, ένα πολυεθνικό μπούγιο, αυστηρά ανδρικό, διαπραγματεύεται σκληρά τις τιμές στις ντομάτες και στα παντζάρια.

Σε ακτίνα δεκάδων μέτρων κτίρια- ερείπια φιλοξενούν εμιγκρέδες από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο Τρίτος Κόσμος έχει ανοίξει μια άτυπη πρεσβεία μέσα στην καρδιά των Αθηνών, με ένα δειγματολόγιο από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Λίγοι αντιλαμβάνονται γιατί στην «εύφορη» πλευρά του Ψυρρή, τα εγκαταλειμμένα κτίρια είναι ερμητικά κλειστά. « Είναι ο μόνος τρόπος για να μην τα καταλάβουνοι ξένοι » θα μας πει μια παλαίμαχη σερβιτόρα της περιοχής.

Αν οι δρόμοι του αθηναϊκού κέντρου μεταφέρονταν στη γεωπολιτική σκακιέρα, η οδός Αγίου Κωνσταντίνου θα έπαιζε τον ρόλο της χερσονήσου του Σινά, δηλαδή το σύνορο Ασίας- Αφρικής.

Από την Πειραιώς, προς του Ψυρρή, διαμένουν οι Ασιάτες- Πακιστανοί, Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί οι περισσότεροι.

Πέρα από την Αγίου Κωνσταντίνου ζει ένα μωσαϊκό Σομαλών, Ερυθραίων, Νιγηριανών και Σουδανών- με τους τελευταίους να έχουν μεταφέρει στην Ελλάδα και τις εθνοτικές τους διενέξεις.

Στη γκρίζα ζώνη του μεγάλου δρόμου για τον Πειραιά τα πρεζάκια στην Ομόνοια διατηρούν την «ελληνικότητα» της περιοχής,

ενώ στον ρόλο κυανόκρανου λιγοστοί Ρώσοι και Γεωργιανοί, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου.

Στην επέκταση της Μενάνδρου, πέρα από την Πειραιώς, το πληθυσμικό μείγμα αλλάζει. Οι φάτσες σκουραίνουν, οι γυναίκες κάνουν την αναπάντεχη εμφάνισή τους, ενώ τα παιδικά κλάματα ακούγονται νοερά μέσα στη βοή μιας αλλόκοτη πόλης. Στο εσωτερικό κτιρίων μονολιθικής αισθητικής, χτισμένων όπως όπως στην περίοδο της ανοικοδόμησης, με σκόνη να συσσωρεύεται πάνω τους για δεκαετίες, εκατοντάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε μικρά, ανήλιαγα δωμάτια.

Το Εθνικό Θέατρο...

Ανάμεσα σε παλιά πορνεία, «ροζ» δωμάτια και ξενοδοχεία και ξενώνες για τους απελπισμένους του Τρίτου Κόσμου, στέκει ανακαινισμένο το Εθνικό Θέατρο.

Ακροβολισμένοι τσιλιαδόροι σε κάθε γωνιά βλέπουν ποιος περνάει και τι κουβαλάει. Ενας άλλος κώδικας, μη κατανοητός από τους ντό πιους, εφαρμόζεται εδώ. Αλλα βλέμματα, άλλες συνήθειες και συχνά άλλες επιδιώξεις. Λίγο πιο πάνω, στο χειμαζόμενο Παλιό Εφετείο, κρέμονται στρώματα και κουβέρτες από τα παράθυρα.

« Ενας θεός ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα » λέει μια καθαρίστρια που μόλις τελείωσε το μεροκάματο. Αλλοι καταστηματάρχες αρνούνται να μιλήσουν, όχι από φόβο αλλά από αγανάκτηση.

« Είμαι 62 χρονών.Ξέρετε τι έχω τραβήξει εδώ;Πού ήσασταν τόσα χρόνια; » αναρωτιέται με οργή μια έμπορος της γειτονιάς.

Απέναντι ακούγονται ακαταλαβίστικες βρισιές. « Η συνήθης ώρα της μάχης » λένε οι άνθρωποι της περιοχής. Αφρικανές με όμορφες, λινές μαντίλες παίρνουν τα μωρά και φεύγουν τρέχοντας. Μέσα, στον διάδρομο της πολυκατοικίας-«κολαστηρίου», οι άνδρες ανταλλάσσουν μπουνιές. Εκεί μένουν εκατοντάδες άνθρωποι όπως όπως, με ανύπαρκτη υγιεινή και υπό άθλιες συνθήκες.

Στη μέση της Μενάνδρου ο δήμος έχει σπάσει την άσφαλτο για να επιδιορθώσει το δίκτυο της αποχέτευσης. « Εδώ είναι η πολυκατοικία που ψάχνεις » λένε οι εργάτες.

Σε ένα κτίριο του 1950, σκοτεινό, βγαλμένο από ταινία του Φριτς Λανγκ, με σπασμένα θυροτηλέφωνα, αναρίθμητοι παρίες της παγκοσμιοποίησης ζούσαν για μήνες χωρίς αποχέτευση. Ολα έπεφταν στον ακάλυπτο και η οσμή είναι απαίσια. Η είσοδος στην πολυκατοικία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, αφού δεκάδες βλέμματα κοιτούν απειλητικά.

Στην ψυχή της πόλης, η ελληνική δημοκρατία αποδήμησε προ πολλού και μια πολυπλόκαμη ανθρωπιστική κρίση, με πρόσφυγες, ανέργους, λαθρομετανάστες, κακοποιούς, ντίλερ και θύματα του τράφικινγκ, «τρέχει» μόνη της και ιλιγγιωδώς. Οσο ο ήλιος πέφτει, κοπέλες από τη Νιγηρία, ντυμένες «ελαφρά», ετοιμάζονται να λάβουν τις γνωστές θέσεις στην οδό Ευριπίδου.

Το βλέμμα της πείνας...

Πίσω στο Δημαρχείο της πλατείας Κοτζιά, το άγαλμα του Περικλή ατενίζει τον Λυκαβηττό. Απέναντί του, πίσω από τους κάδους, ένα πρεζάκι κοιμάται καθιστό, πάνω σε χαρτόνια και πλαστικές σακούλες.

Στο χέρι του κρατάει ακόμη ένα μισοφαγωμένο κρουασάν. Ενα άπλυτο, κοκαλιάρικο πιτσιρίκι από την Ασία πάει να του το αρπάξει. Το βλέμμα του παιδιού ανακλάται πάνω στα φυμέ τζάμια των σκούρων, υπηρεσιακών πολυτελών αυτοκινήτων. Είναι αυτό, το βλέμμα της πείνας…