Τραγική όψη της ελληνικής φύσης

-Καλή σου μέρα Τζίγκι Γουίντοφ... Είναι τραγική η οψη της ελληνικής φύσης...καμένη... απάνθρωπη...
-Καλή σου μέρα φίλε... Γιατί τόση μαυρίλα?....
-Να... είναι μια τραγικότητα που σε απομακρύνει...
-Ναι... μόνο που η ελληνική φύση φίλε ποτέ δε σου αντιστέκεται εχθρικά... Η τραγικότητά της είναι η ίδια τραγικότητα της ζωής του έλληνα...
-Δηλαδη Τζίγκι Γουίντοφ?....
-Άλοτε οι μορφές της φίλε, καθαρές και φωτεινές, είχαν γίνει Ολύμπιοι θεοί...Ο νόμος και το μέτρο της...
Αργότερα οι μορφές αυτές, έγιναν είδωλα θεών... αγελμάτων.. Οι μορφές αυτές έγινάν μετά αισθητικές μορφές...Ναοί... Βωμοί... Ιερά Άλση... Οι ναοί των ελλήνων όσο είναι τέχνη... είναι και φύση... Φυτρώνουν όπως τα δένδρα...
-Ναι... Τζίγκι Γουίντοφ... καταλαβαίνω... Αυτό που δε καταλαβαίνω είναι πως γίνεται... τέσσερεις χιλιετίες τώρα να καρπίζει και να ανθοφορεί και τώρα να καίγεται...
-Ξέρεις φίλε.... Μου φέρνεις στο νού τους δεκαπεντασύλαβους, αριθμός 57...." Μα το γαλάζιο σου ουρανέ μου, είναι βαθύ. Τόσο βαθύ, που με το μαύρο γίνεται ένα... κι'αν η χαρά κάτω απο σε αρμονία ξανθή, μα η χαλκοπράσινη ερινύα μ'εσένα, τρίσβαθε αιθέρα. Στη νυχτιά που είναι γ λ α υ κ ή και η τραγωδία τής ζωής πιο τραγική..."
-Καλή σου μέρα Τζίγκι Γουίντοφ...