Άγνωστη συζήτηση ΕΛΥΤΗ-ΤΕΡΙΑΝΤ 7

Η κινούν τον πιο σιμά σ'αυτούς καθρέφτη, έτσι που να υποκαταστήσουν το είδωλό τους στο είδωλο του κόσμου-<η μεγάλη αυταπάτη>, ή επαναστατούν και τον τσακίζουν,<η αυτοκτονία>.
Ο ποιητής, αντίθετα, μεταβάλει τον εαυτό του σε μια πηγή πνευματικών δυνάμεων,γίνεται ένας πομπός, που αυτή τη φορά περνά τούς ανακλώμενους καθρέφτες αντίστροφα,απο τα κάτω προς τα πάνω ,όσο που να αγγίξει τον πραγματικό κόσμο.Απο κεί και πέρα η επιστροφή του ανάμεσά μας, ευθύγραμμη,θά συμπίπτει με το αλήθινό φώς.Ιδού μια εργασία που είναι αόρατη,κοπιώδης και κάποτε φονική.

-Ναί.Αλλά και παρουσιάζει τον κίνδυνο να μας απομακρύνει απο την εποχή μας.

-Αυτά που ακούτε να λένε κάθε μέρα, ότι ο ποιητής πορεύεται με την εποχή του,είναι πλάνη, αν όχι δημαγωγία.Μιλά βέβαια σύμφωνα με την ευαισθησία της εποχής του,αλλά το πράγμα ειναι εντελώς διαφορετικό.
Άμα όμως το καλοσκεφθείτε θα δείτε οτι ίσα-ίσα ο ποιητής α ν τ ι π ο ρ ε ύ ε τ α ι στην εποχή του,απο εκει μάλιστα ο ηρωικός και μαρτυρικός χαρακτήρας του έργου του.Ανεβαίνει ολοένα ενα ρεύμα που θέλει να τον παρασύρει αλλού.Μόχθος.Οι πιτσιλάδες του νερού τον στραβώνουν,τα πλήθη βλαστημούνε.Κάποτε για λίγο βλέπει το όραμα.Μια στιγμή μονάχα.Ζεί την αληθινή ζωή του σε στιγμές.όταν δίνει τις στιγμές αυτές,δίνει ποιήματα.

-Πιστεύετε οτι δεν υπάρχουν όρια στη πορεία αυτή?

-Οι αισθήσεις ναι,φτάνουν ως ένα όριο που το προσδιορίζουν η ένταση και η ποιότητα.Πολλοί
<οι επιστήμονες> φτάνουν στο όριο και σταματούν αναγκαστικά.Άλλοι <οι φιλόσοφοι> αρνούνται τη φύση των αισθήσεων για να εμπιστευθούν τον νού.Ο ποιητής ξεκινά ακριβώς πο το σημείο οπου συναντιούνται οι αντιστοιχίες των αισθήσεων και του νού.Γιαυτό δε γνωρίζει όριο.

-Εξόν και αν αυτό ειναι θάνατος...

-Στη ποίηση υπάρχει μ ι α διάσταση χρόνου, οπου η ανάμνηση είναι μέλλον και το μέλλον ανάμνηση την ίδια στιγμή.Έννοια θανάτου δεν έχει θέση εκεί....



αύριο η συνέχεια.....