2/24/2010

Fuck Germany

Ατιμώρητοι στην Ελλάδα οι ναζί εγκληματίες

Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν τους διώκει, με νόμο του 1959
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΔΕΛΗΣ


Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ

Πριν από λίγo καιρό, επικηρύχθηκε- με καθυστέρηση 60 ετών - από την αυστριακή κυβέρνηση ο Αλόις Μπρούνερ, γνωστός ως ο «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης». Για τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που επιβίωσαν από τις μεθόδους του Μπρούνερ το άκουσμα και μόνον του ονόματός του τούς προκαλεί πόνο και οργή. Δεν μπορούν να ελπίζουν πως μια μέρα θα τον δουν να δικάζεται στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει η μοναδική χώρα στον κόσμο που με νόμο δεν διώκει και δεν επικηρύσσει τους ναζί εγκληματίες του πολέμου!
«Θυμάμαι έναν βλοσυρό αξιωματικό των Ες Ες να στέκεται στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης και να επιβλέπει την επιβίβασή μας στο τρένο που μας πήγαινε στο Άουσβιτς. Το όνομά του το έμαθα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Από τότε η καταδίκη του Αλόις Μπρούνερ αποτελεί για εμένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Όχι τόσο για όσα υπέστην στο Άουσβιτς και στο Μαουτχάουζεν, αλλά για τους 46.000 συμπατριώτες μου που δολοφόνησε. Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ.
«Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως το εμπόδιο για να ζητηθεί η έκδοση του Μπρούνερ στην Ελλάδα ή για να δικαστεί, έστω ερήμην, είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος», λέει ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Μωυσής Κωνσταντίνης, που εξηγεί πως με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους ανεστάλη στην Ελλάδα η ποινική δίωξη κατά των ναζί εγκληματιών πολέμου και η αρμοδιότητα αυτή μεταβιβάστηκε στις γερμανικές δικαστικές αρχές.
Οι μοναδικοί επιζώντες. Ο Αλόις Μπρούνερ μαζί με τον «Δόκτορα Θάνατο» Άριμπερτ Χαμ, που ζει στη Νότια Αμερική, θεωρούνται από ιστορικούς ερευνητές των ναζιστικών εγκλημάτων ως οι μοναδικοί επιζώντες ανώτεροι αξιωματικοί των Ες Ες.
Ο Μπρούνερ έφθασε στη Θεσσαλονίκη στις 6 Φεβρουαρίου 1943- σταλμένος από τον Άιχμαν- μαζί με τον λοχαγό των Ες Ες Ντίτερ Βισλιτσένι και είχαν εντολή να οργανώσουν τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων. Όπως ομολόγησε ο Βισλιτσένι στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο Άιχμαν είχε ορίσει τον Μπρούνερ ως «υπεύθυνο για την τεχνική διοργάνωση του σχεδίου, ενώ είχε εντολές να δρα αυτόνομα».
Στις 15 Μαρτίου 1943 ο Μπρούνερ οργάνωσε την πρώτη αποστολή θανάτου. «Εκείνο το πρωινό μάς φόρτωσαν- 2.600 ανθρώπους- στα τρένα, δίχως κανείς να γνωρίζει πού πηγαίνουμε. Όταν φθάσαμε στο Άουσβιτς, οι ναζί επέλεξαν ως σκλάβους εργάτες 417 άντρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών. Οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρθηκαν απευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους», λέει ο κ. Κούνιο.
Στις 19 Αυγούστου 1943 ο Μπρούνερ ανέφερε στον Άιχμαν πως «η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή», εννοώντας πως μέσα σε 5 μήνες 45.620
Έλληνες Εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς.
Το 1947 ο Μπρούνερ στρατολογήθηκε από τους Αμερικανούς και του ανατέθηκε ο τομέας της Μέσης Ανατολής. Η εμπειρία του στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού κρίθηκε απαραίτητη στον Ψυχρό Πόλεμο και του δόθηκε άτυπο συγχωροχάρτι.
Κατέφυγε στη Δαμασκό. Το 1954, ο «Σφαγέας» εντοπίστηκε από τη γερμανική αστυνομία στο Έσεν, με το όνομα Αλόις Σμαλντίενστ. Κατάφερε, ωστόσο, να διαφύγει με τη βοήθεια παλιών φίλων του από τα Ες Ες και κατέφυγε στη Δαμασκό. Εντοπίστηκε, όμως, από τον «κυνηγό» των ναζί Σίμον Βίζενταλ, αλλά η κυβέρνηση της Δαμασκού αρνήθηκε την παρουσία του εκεί. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ανακάλυψαν τα ίχνη του και το 1961 προσπάθησαν να τον εξοντώσουν με μία επιστολή-βόμβα, από την οποία χάνει το ένα μάτι του. Ακολούθησε και δεύτερη απόπειρα εναντίον του από τη Μοσάντ το 1980, από την οποία έχασε όλα τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του. Το 1985 εντοπίστηκε για δεύτερη φορά στην πρωτεύουσα της Συρίας από τον Γάλλο δικηγόρο Σερζ Κλάρσφελντ. Τότε παραχώρησε συνέντευξη και στο γερμανικό περιοδικό «Βunte Ιllustrierte», στο οποίο εξέφρασε τη λύπη του επειδή δεν πρόλαβε να δολοφονήσει περισσότερους Εβραίους.
Για τα εγκλήματά του καταδικάστηκε στις 5 Ιανουαρίου 1954 ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Παρισιού και το 1956 από το Στρατοδικείο Μασσαλίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: