20 χρόνια στο έλεος κλεφτών η βίλα Ιόλα
Εγκαταλελειμμένη, αν και φιλοξενεί -ακόμη- περισσότερα από δέκα σημαντικά έργα Τέχνης και αρχαιότητες
(http://www.e-tipos.com/content/staticfiles/multimedia/2007/10/19/Iolas.jpg)
Παρασκευή, 19.10.07
Μέσα στο σπίτι υπήρχαν 11.000 έργα τέχνης: Πικάσο, Μιρό, Γουόρχολ, Ερνστ, Χατζηκυριάκος- Γκίκας, Ακριθάκης, Τάκις, αλλά και ανεκτίμητες αρχαιότητες. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη κλοπή, η “λεηλασία” στο εγκαταλελειμμένο κτήμα και οίκημα συνεχίζεται με ζήλο», λέει ο Νίκος Σταθούλης, βιογράφος του Αλέξανδρου Ιόλα. Η βίλα του σπουδαίου Ελληνα συλλέκτη στην Αγία Παρασκευή εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πέφτει θύμα κλοπών: το 30% της συλλογής κλάπηκε σε 13 διαφορετικές «επιχειρήσεις», ενώ το 70% πρόλαβαν και το διαχειρίστηκαν η αδελφή του Ιόλα και οι απόγονοί της, προωθώντας το, όμως, σε δημοπρασίες και κατ’ επέκταση σε ιδιώτες.
Στις 30/8 το υπουργείο Πολιτισμού εξέδωσε, εκ νέου, απόφαση έγκρισης απευθείας αγοράς ή αναγκαστικής απαλλοτρίωσης της βίλας, με στόχο την «προστασία, προβολή και ανάδειξη του μνημείου». Τη λύση του ζητήματος θα «απαιτήσει» και η ίδια συλλογή του Ιόλα: τον Μάρτιο του 2008 θα παρουσιαστεί ένα κομμάτι της στο ελληνικό κοινό σε μια μεγάλη έκθεση, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του συλλέκτη (1908-2008).
Η σημερινή κατάσταση στο κτήμα Ιόλα είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Πόσοι, όμως, γνωρίζουν πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν στους χώρους του περισσότερα από δέκα μεγάλης αξίας έργα τέχνης και αρχαιότητες;
Η εγκαταλελειμμένη βίλα και τα έξι στρέμματα δάσους που την περιβάλλουν προσφέρονται για ένα ιδιότυπο «κυνήγι θησαυρού». Πριν φτάσει κανείς στο σπίτι, πάνω στο μονοπάτι που δημιουργήθηκε από τους καταπατητές, το έκθεμα νούμερο 1 κάνει μόνο του αισθητή την παρουσία του: ένα σιδερένιο διπλό σινιάλο του γλύπτη Τάκι, 6,5 μέτρων, φιλοτεχνημένο το 1955, βρίσκεται αναποδογυρισμένο και σκουριασμένο στο έδαφος.
Εξω από το σπίτι, την προσοχή μας τραβάει το εκτενές πλακόστρωτο, διά χειρός Δημήτρη Πικιώνη, του σημαντικού αρχιτέκτονα που διαμόρφωσε το χώρο γύρω από την Ακρόπολη και το λόφο Φιλοπάππου. Στο καλά διατηρημένο πλακόστρωτο είναι τοποθετημένες υστεροβυζαντινές κολόνες. Ανάμεσα στις έξι που υπάρχουν ακόμα -από ένα σύνολο 2.500 αρχαιοτήτων που ανήκαν στη συλλογή- βρίσκονταν αγάλματα θεών, τα οποία ήταν από τα πρώτα που εξαφανίστηκαν. «Οι τελευταίες δύο κολόνες κλάπηκαν μέσα στο διάστημα των έξι μηνών που έχω να επισκεφθώ το κτήμα», σημειώνει ο κ. Σταθούλης, δείχνοντάς μας το σημείο από όπου αποσπάστηκαν.
Η θύρα της κύριας εισόδου της βίλας, που σήμερα είναι χτισμένη ως επάνω -καθώς με την παραβίασή της πραγμαποιήθηκε η πρώτη κλοπή- φέρει ένα ακόμα έργο. Πρόκειται για τμήμα ενός λεπτού, μπρούντζινου δημιουργήματος του Γιάννη Καρδαμάτη, με αυθεντικό σχέδιο που «έντυνε» ολόκληρη την πόρτα. Από τους επενδυμένους με μάρμαρο από τη Ραβέννα και την Πεντέλη τοίχους του σπιτιού λείπουν φυσικά όλοι οι πίνακες, αλλά μια βαριά εγκατάσταση στο τεράστιο υπόγειο κατάφερε να γλιτώσει. Η μολυβένια εγκατάσταση του Ιταλού καλλιτέχνη Ελιζέο Ματιάτσι, με τίτλο «Ρόμα», απλώνεται σε έκταση 250 τ.μ. άθικτη, αν και πλημμυρισμένη. «Επί μήνες βρίσκεται μέσα στα νερά, αποθαρρύνοντας τους κλέφτες», λέει ο κ. Σταθούλης.
Ενας βράχος προερχόμενος από μια εγκατάσταση του Γιάννη Τσόκλη κείτεται στο πάτωμα του πρώτου ορόφου, πλάι σε σκαλωσιές και κάδρα ορφανά από πίνακες. Στη «λευκή βιβλιοθήκη» του Ιόλα, ένα δωμάτιο με μαρμάρινες βιβλιοθήκες και ειδική ασημένια ταπετσαρία στο ταβάνι για να αντανακλάται το λευκό, έχει μείνει μόνο το γυαλί από το γλυπτό τραπέζι του Ιταλού γλύπτη Νοβέλο Φινότι. Στην αχανή κρεβατοκάμαρα, ωστόσο, ανακαλύπτουμε κομμάτια από τέσσερις κόκκινες κολόνες «πλεξούδες», από μάρμαρο Ραβέννας, χωρίς όμως τα κιονόκρανά τους.
Τα δύο τελευταία έργα που θα εντοπίσει όποιος συνεχίσει την εξερεύνηση στη βίλα είναι δύο μαρμάρινα υστεροελληνικά λιοντάρια από την περιοχή της Πέλλας. Αποτελούσαν τα «πόδια» ενός μαρμάρινου τραπεζιού σε μια από τις βεράντες του σπιτιού. Το ένα βρίσκεται ακόμα στη θέση του, ενώ το δεύτερο… αναπαύεται πάνω σε ένα στρώμα από αφρολέξ. «Μη σας κάνει εντύπωση, αυτό είναι το πρώτο στάδιο της κλοπής», εξηγεί ο κ. Νίκος Σταθούλης. «Είναι η “προεργασία” για να το αποσπάσουν μετά ευκολότερα. Σε δύο μήνες δεν θα βρίσκεται πια εδώ».
Κατάλογοι και αφίσες από τις εκθέσεις που είχε οργανώσει ο Ιόλας ανά τον κόσμο βρίσκονται πεταμένοι και σκισμένοι μέσα σε όλο το σπίτι και έρχονται να συμπληρώσουν τη θλιβερή εικόνα ενός κτιρίου που έχει κριθεί διατηρητέο από το υπουργείο Πολιτισμού, αλλά έχει αφεθεί στην τύχη του. «Φαντάζεστε τι είδους μαγνήτη θα αποτελούσε για τη διεθνή κοινότητα ένα μουσείο που θα έφερε το όνομα “Αλέξανδρος Ιόλας”;», αναρωτιέται ο κ. Σταθούλης.
Τάκις: «Αδιαφορούν»
«Εκανα πολλά έργα. Οπως τα παιδιά, τα αφήνεις να φύγουν. Λυπάμαι αν καταστρέφονται ή φθείρονται εγκαταλελειμμένα, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα», λέει ο γλύπτης Τάκις, 82 χρονών σήμερα. Το σκουριασμένο έργο του στο κτήμα Ιόλα δεν τον απασχολεί, αλλά η εγκατάλειψη της βίλας τον ενοχλεί ιδεολογικά. «Είναι μία ακόμα απόδειξη πως το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για τη σύγχρονη τέχνη», λέει. «Δεν μπορεί να την καταλάβει και την απορρίπτει».
Ο καλλιτέχνης που έζησε τη βίλα στις ημέρες της δόξας της, όσο ζούσε ο Ιόλας, θυμάται τις συζητήσεις με τον Ντε Κίρικο, τον Νουρέγιεφ, τον Ντισάν, τον Γουόρχολ και τις πλούσιες δεξιώσεις που παρέθετε ο συλλέκτης. «Ακριβώς λόγω όλων αυτών των προσωπικοτήτων που φιλοξενήθηκαν σ’ αυτό το κτίριο θεωρώ πως κρίθηκε διατηρητέο από το υπουργείο Πολιτισμού», σημειώνει ο Τάκις. «Γιατί λοιπόν σήμερα έχει αφεθεί να ρημάζει;».
Η έκθεση
Εκατόν τριάντα έργα από τη διασκορπισμένη πλέον σε όλο τον κόσμο συλλογή του Ιόλα θα ταξιδέψουν στην Αθήνα τον ερχόμενο Μάρτιο για μια μεγάλη έκθεση, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συλλέκτη. «Πρόκειται για έργα που είχε προλάβει να δωρίσει ο Ιόλας πριν από το θάνατό του», λέει ο Νίκος Σταθούλης, που θα επιμεληθεί την έκθεση. «Θα έρθουν έργα από το Μουσείο Πικάσο, το Μουσείο Μιρό, το Ιδρυμα Γουόρχολ, το Ιδρυμα Ντε Σανφάλ-Τινγκελί, αλλά και από το Μουσείο Μπενάκη δύο πίνακες του Χατζηκυριάκου-Γκίκα».
Το χρονικό
▪ 1987: Ο Αλέξανδρος Ιόλας πεθαίνει και το κτήμα με τη βίλα περιέρχονται στην κατοχή της αδελφής του, Νίκης Στάιφελ.
▪ 1996: Το κτήμα πωλείται σε μεγάλο κατασκευαστή -προς 500 εκατομμύρια δραχμές- όπως και το διπλανό που ανήκε στη Στάιφελ.
▪ 1998: Η βίλα χαρακτηρίζεται διατηρητέο ιστορικό μνημείού.
▪ 2000: Το σύνολο της έκτασης χαρακτηρίστηκε ως «κέντρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων» από το ΥΠΕΧΩΔΕ, με τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου.
▪ 2002: Το κτήμα κηρύχθηκε απαλλοτριωτέο.
▪ 2004: Η απόφαση για απαλλοτρίωση ανακαλείται.
▪ 30/8/2007: Το υπουργείο Πολιτισμού εγκρίνει εκ νέου την απευθείας αγορά ή αναγκαστική απαλλοτρίωση του κτήματος.
▪ Το ποσό που ζητά σήμερα από το Δημόσιο ο κατασκευαστής ανέρχεται στα 12 εκατ. ευρώ.
Ποιος ήταν
Ο Αλέξανδρος Ιόλας γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1908. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Κουτσούδης. Σπούδασε χορό στην Αθήνα και το Βερολίνο. Τη δεκαετία του ’40 πήγε στη Νέα Υόρκη και το 1944 στράφηκε οριστικά στις εικαστικές τέχνες. Ανοιξε την πρώτη του γκαλερί το 1946 και παρουσίασε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ έργα των Μαξ Ερνστ, Ρενέ Μαγκρίτ και Αντι Γουόρχολ. Το 1953 γίνεται αποκλειστικός ιδιοκτήτης της γκαλερί και την ονομάζει «Iolas gallery». Τα επόμενα χρόνια ανοίγει γκαλερί στη Γενεύη, στο Παρίσι, στο Μιλάνο και τη Μαδρίτη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δώρισε πολλά από τα έργα του σε μουσεία σε όλο τον κόσμο.
Της ΕΛΕΑΝΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ, ΦΩΤΟ:ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΣΑΤΖΕΚΙΑΝ
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος (http://www.e-tipos.com/newsitem?id=13309)
10/21/2010
10/15/2010
Andy Warhοl - The King of Pop Art
Ο Αντι Γουόρχολ είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του προηγούμενου αιώνα, ο οποίος 20 σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του παραμένει εξαιρετικά σύγχρονος. Ζωγράφος, σκηνοθέτης, συγγραφέας, εκδότης, μουσικός παραγωγός, ηθοποιός και μοντέλο ήταν ένας από τους ιδρυτές της ποπ αρτ και ο μεγαλύτερος από τους ποπ καλλιτέχνες.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Andrew Warhola και είχε γεννηθεί στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Ομοφυλόφιλος και ταλαντούχος έδειξε από μικρός τις καλλιτεχνικές του τάσεις και σπούδασε εφαρμοσμένη τέχνη στο πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον.
Το 1949 έφυγε από το Πίσμπουργκ, μια πόλη ασφυκτικά μικρή για τις φιλοδοξίες του, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου άρχισε να δουλεύει με επιτυχία σαν γραφίστας σε διάφορα περιοδικά και διαφημιστικές εταιρείες.
Το 1962 ο Αντι είχε κάνει ήδη την δική του ανεπανάληπτη επανάσταση στη σύγχρονη τέχνη. Εκείνη τη χρονιά είχε παρουσιάσει τους περίφημους πίνακες της σειράς "Campel Soup" όπου κατάφερε να κρύψει με επιτυχία οποιοδήποτε ίχνος του χεριού του καλλιτέχνη, ο οποίος με τρομερή λεπτοδουλειά είχε ζωγραφίσει αυτές τις αναπαραστάσεις, πολλές φορές επαναλαμβανόμενες, των κουτιών της Σούπας Κάμπελ που έμοιαζαν σαν να ήταν τυπωμένες.
Είχε παρουσιάσει επίσης τα περίφημα γλυπτά "Brillo Box" που δεν ήταν παρά ακριβείς αναπαραστάσεις των κουτιών καθαριστικού Brillo.
Κατόπιν είχε περάσει στη μαζική παραγωγή εικόνων με την βοήθεια της μεταξωτυπίας: εικόνες από περιοδικά και φωτογραφίες τυπωμένες σε καμβάδες. Και μάλιστα σε πολλαπλά αντίτυπα. Εκείνη η χρονιά ήταν η χρονιά των θαυμάτων του.
Με τα έργα αυτά ο Γουόρχολ έλεγε πως το βιομηχανικό προϊόν, το απλό, ευτελές καταναλωτικό προϊόν όπως ένα κουτί σούπας ή ένα κουτί με καθαριστικά θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ενός ζωγραφικού πίνακα ή ενός γλυπτού.
...................
Ο Γουόρχολ κατέριψε για πάντα την έννοια της μοναδικότητας του έργου τέχνης. "Αν ένας πίνακας με την Μέριλιν είναι ωραίος, γιατί όχι 10 πίνακες με την Μέριλιν? Γιατί όχι 50 πίνακες με την Μέριλιν?" δήλωνε εκείνη την εποχή.
Αλήθεια, γιατί όχι;
Μέχρι τότε η τέχνη ήταν ακαδημαϊκή, ενώ ο Γουόρχολ την κατέβασε στον δρόμο. Hταν ένας αναγεννησιακός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπαμε και την καθημερινότητα και την τέχνη κάνοντας την καθημερινότητα – ένα κουτί σούπας – τέχνη.
Το πιο γνωστό από τα πνευματώδη αποφθέγματά του ήταν «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 δευτερόλεπτα», το οποίο προς το τέλος της ζωής του είχε ανασκευάσει στο «Σε 15 δευτερόλεπτα όλοι θα είναι διάσημοι».
Ηταν ένας μάγος της ανατροπής, ένα ευφυές μυαλό αποφασισμένο να βλέπει την πραγματικότητα ανάποδα. Οταν άρχισε να γυρίζει τις πρώτες του ταινίες δήλωνε: «Θέλω να κάνω κακές ταινίες γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν καλές ταινίες. Οι κακές ταινίες θα είναι πολύ καλές».
Οι πρώτες του ταινίες δεν είχαν δράση ή σενάριο ή πλοκή.Στις επόμενες ταινίες του που είχαν υποτυπώδη σενάρια είχε αναθέσει το μοντάζ στη 14χρονη κόρη ενός φίλου του που δεν είχε ιδέα από μονταζ. Η μοναδική οδηγία που της είχε δώσει ήταν: «Αν δεις ο,τιδήποτε ενδιαφέρον πέτα το»!
Προεπιλογή Ο εφήμερος κόσμος του Άντυ Γουόρχολ
Της Βανεσσας Θεοδωροπουλου
«Ο Αντι Γουόρχολ ανήκει σ’ όλο τον κόσμο», διαβάζω στο εξώφυλλο των Inrockuptibles (παριζιάνικο περιοδικό πολιτιστικής επικαιρότητας), και το βλέμμα μου κολλάει στο επιτηδευμένα μπλαζέ βλέμμα του επονομαζόμενου πάπα της ποπ αρτ. Αμέσως συνειδητοποιώ με απόλυτη διαύγεια το προφανές: το όνομα του Αμερικανού καλλιτέχνη ανήκει πια στη συλλογική μνήμη, σ’ αυτή την αόριστη συλλογική γνώση που ανάγει πρόσωπα και γεγονότα σε χάρτινους μύθους, κάνοντάς τα να ηχούν τόσο οικεία όσο είναι ουσιαστικά ξένα.
Ποιος είναι αλήθεια ο Αντι Γουόρχολ; Τι ξέρουμε γι’ αυτόν και το έργο του; Το ερώτημα μοιάζει σχεδόν άνευ σημασίας. Πέρα από ιστορικό πρόσωπο, ο Αντι Γουόρχολ είναι σήμερα ό,τι τον σαγήνευε περισσότερο στον κόσμο της εφήμερης καταναλωτικής μας πραγματικότητας: είναι μια «εικόνα» μαζικής παραγωγής, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, μια μπανάλ αφίσα που κανείς πια δεν θέλει να κολλήσει στον τοίχο του. Αλλά και πέρα από προϊόν ή αρχέτυπο του γκλάμουρ καλλιτέχνη, ο Αντι Γουόρχολ, ας το ξαναπούμε, είναι ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που εφάρμοσε και αισθητικοποίησε, απροκάλυπτα και απενοχοποιημένα, την εμπορευματοποίηση του έργου τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του. Οσοι κατέφθασαν μετά απ’ αυτόν στο χρηματιστήριο της τέχνης, απλά διαπραγματεύονται τη θέση τους με τους δαίμονες της αγοράς, μόνοι τους ή με κάθε λογής διαμεσολαβητές.
Το ενδιαφέρον του παριζιάνικου Τύπου αυτές τις μέρες λοιπόν για το (πάντα επίκαιρο) φαινόμενο Γουόρχολ οφείλεται σε δύο εκθεσιακά γεγονότα. Πρώτο και σημαντικότερο, μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Γκραν Παλέ, με τίτλο «Ο Μεγάλος κόσμος του Αντι Γουόρχολ» (18.3–13.07.09), φωτίζει μέσα από το ανύποπτο πρίσμα των μεταφυσικών ανησυχιών του καλλιτέχνη το πιο αποκαλυπτικό –θα συμφωνήσουμε με τον επιμελητή της Alain Cueff– κομμάτι του γουορχολικού έργου, τα πορτρέτα, ενώ στο Maison Rouge (18.02–3.05.09) έχει στηθεί ένα μεγάλο ζάπινγκ γύρω από την πλούσια τηλεοπτική δουλειά του ως showman και παραγωγού.
Τα πορτρέτα
Από το 1962 έως τον θάνατό του, το 1987, και παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητές του, ο Αντι Γουόρχολ κατασκευάζει γύρω στα χίλια πανομοιότυπα πορτρέτα, με την ίδια πάντα τεχνική και σχεδόν στάνταρ διαστάσεις (106x106 cm). Αν για τα πρώτα χρησιμοποιεί φωτογραφίες σταρ που βρίσκει στον Τύπο και τις οποίες μετατρέπει ερήμην τους σε πίνακες, από τη στιγμή που αρχίζει να δέχεται παραγγελίες, «στήνει» ο ίδιος τα μοντέλα του.
Το τελετουργικό είναι σχεδόν πάντα το ίδιο: Αφού προσφέρει στον πελάτη του ένα γεύμα με μερικές διασημότητες που συχνάζουν στο Factory, τον παραδώσει στους βοηθούς του να τον μακιγιάρουν, ο καλλιτέχνης–σταρ ζητάει από το μοντέλο του να καθίσει σε μια καρέκλα και να ποζάρει για λίγα μόνο λεπτά το πρόσωπό του στον φακό της μαγικής του πολαρόιντ Big Shot. Ακολουθεί η επιλογή των εικόνων που τον ενδιαφέρουν, τις οποίες καδράρει (γκρο πλαν χωρίς φόντο) και στέλνει για μεγέθυνση και εκτύπωση στο ειδικό διάφανο πλαστικό.
Το ελαφρώς διορθωμένο και καλλωπισμένο πορτρέτο θα αποτελέσει τη μήτρα για τη μεταξοτυπία. Ο Γουόρχολ «ζωγραφίζει» στη συνέχεια στον λευκό πίνακα το πρόσωπο που πρόκειται να τυπωθεί, σχηματικά, με έντονα βιομηχανικά χρώματα, κι εν τέλει εφαρμόζει πάνω στην αφηρημένη ζωγραφιά το πλαίσιο με το φωτογραφικό ίχνος του πορτρέτου που μοιάζει εντέλει παραδόξως να αναδύεται μέσα από τα χρώματα. Κοστολόγηση: 25.000 δολάρια για το πρώτο, 15.000 για το δεύτερο ή το τρίτο αντίτυπο. Σήμερα οι τιμές των εν λόγω πορτρέτων κυμαίνονται από 250 έως 800.000 δολάρια (εξαρτάται εάν θέλετε τον Μικ Τζάγκερ ή απλά τη Μαρίνα Φερέρο), ενώ σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Μοντ» δεν πωλούνται ακριβώς σαν ζεστό ψωμί.
Παρατηρώντας το «αυθεντικό» μυθικό πορτρέτο της Μέριλιν Μονρόε επί είκοσι, Twenty Merilyns (Merilyns in color, 1962), που ανοίγει την έκθεση, δίπλα σ’ εκείνα του Ελβις Πρίσλεϊ, της Λιζ Τέιλορ, της Νάταλι Γουντ, του Γουόρεν Μπίτι ή της Τζάκι Ωνάση, συνειδητοποιώ το (επίσης) προφανές: το πρόσωπο της τραγικής σταρ που έχει μόλις βρεθεί νεκρή, πολλαπλασιασμένο και μπογιατισμένο, εκπέμπει κάτι ανάμεσα στην ιερότητα και την απόλυτη κοινοτοπία, την τέλεια επιφανειακότητα. Η απαθανατισμένη Μέριλιν που έχω μπροστά μου είναι εντελώς αποϋλοποιημένη, άσαρκη, και συγχρόνως άψυχη, κενή πνεύματος· γεμάτη λάμψη και συγχρόνως τρομακτικά νεκρή, θαμπή, ένα μοντέρνο Φαγιούμ μακιγιαρισμένο με σκληρά φανταχτερά «ποπ» χρώματα.
Το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο και από τη φήμη στη λήθη ή την υστεροφημία, η σχέση ιερού και βέβηλου, η λειτουργία και η διαστρέβλωση των μύθων, τίθενται μέσα απ’ αυτές τις εικόνες με τρόπο βουβό αλλά καίριο. Πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί πίνακες φτιαγμένους (υποτίθεται) για να προσπερνιούνται και το βλέμμα μου να προσπαθεί να διεισδύσει άβατες ναρκισσευόμενες οθόνες, μέχρι η ανία να υπερκαλύψει αναπόφευκτα την περιέργεια…
Θρησκεία και Εργοστάσιο
Ο Αντι Γουόρχολ, ο κοσμικός, ο κυνικός, ο συνένοχος του θεάματος, μεγάλωσε, μας θυμίζει ο Γάλλος επιμελητής, δίπλα σε μια μητέρα βαθιά θρησκευόμενη, και δίπλα στις φρεσκοζωγραφισμένες εικόνες των αγίων της βυζαντινο–καθολικής εκκλησίας του Πίτσμπουργκ της παιδικής του ηλικίας. Δίπλα στις Μέριλιν και τις Λιζ, μια αυτοπροσωπογραφία από την εποχή που ήταν ακόμα φοιτητής στο Carnegie Institute of Technology, το 1948, με τον υπέροχα μπουρλέσκο τίτλο «Ο Κύριος μου Εδωσε το Πρόσωπό μου, αλλά εγώ Μπορώ να Ξύσω μόνος μου τη Μύτη μου (Με το δάχτυλο στη μύτη 1)», μοιάζει να προοικονομεί τη σχέση του νεαρού επίδοξου «αριβίστα» (σύμφωνα με κάποιους κακεντρεχείς κριτικούς) με την ιδέα του Θεού.
Πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στη Νέα Υόρκη και κάνει επάγγελμά του τη ματαιοδοξία του κόσμου, πριν ακόμα πάρει πόζα και καλύψει την κόμη του με τη γνωστή άχαρη ξανθή περούκα (αναφορά στο πέπλο της Βερονίκης, λέει ο Alain Cueff), ο νεαρός Αντι έχει αποφασίσει ότι το μεγάλο στοίχημα της ζωής του θα είναι το περίφημο «κατ’ εικόνα». Μέσα από την κατασκευή της ίδιας του της περσόνας αλλά και μιας ολόκληρης επιχείρησης παραγωγής life style, ενός «Εργοστασίου» (Factory) με αλουμινένιους τοίχους και ασημένια πατώματα, ανάμεσα στο κλαμπ και το κονσερβοκούτι, ο Αντι Γουόρχολ θα σχεδιάσει διακριτικά αλλά μεθοδικά τη συμβολική επικυριαρχία του στον κόσμο του φαίνεσθαι.
Πίσω από τη βουλιμία του με τα πορτρέτα –μία από τις συνεργάτιδές του, η Daniela Morera, διηγείται: «Μας πίεζε συνεχώς να του φέρνουμε στο ατελιέ καινούργια πορτρέτα»– αρχικά των εκκεντρικών φίλων του και στη συνέχεια κάθε λογής διασημοτήτων και μελών του διεθνούς τζετ σετ, δεν μπορούμε παρά να διαβάσουμε μια αδηφάγα επιθυμία οικειοποίησης (κλοπής;) της αύρας των λαμπερών του πελατών–θηραμάτων, και συμβολικά, γιατί όχι, της ίδιας τους της εξουσίας.
Ενα ακόμα status symbol
Η εποχή του πρώτου Factory, 1963-1968, κατά τη διάρκεια της οποίας τα πορτρέτα σταρ του σινεμά, συλλεκτών (Εthel Scull 36 times) ή καταδικασμένων (Thirteen Most Wanted Man, 1964) εναλλάσσονται με εικόνες καταναλωτικών προϊόντων (Cambell’s Soup Cans, Coca-Cola), ηλεκτρικές καρέκλες και όπλα, είναι επίσης η εποχή των πρώτων αυτοπροσωπογραφιών. Ο Αντι ποζάρει μπροστά στον φακό αρχικά με ύφος ανέμελο, χολιγουντιανό, μιμούμενος τα μοντέλα του (1963-1964), με ύφος επιτυχημένου αινιγματικού γόη (1966-1967). Η ατμόσφαιρα αλλάζει μετά το 1968, όταν το Factory μετακομίζει στη Union Square, και ο ιδιοκτήτης της δέχεται τους παρά λίγο μοιραίους πυροβολισμούς της Βαλερί Σολάνα.
Μια δεύτερη εποχή πορτρέτων και αυτοπροσωπογραφιών εγκαινιάζει η σειρά των Μάο, το 1971. Ακολουθούν οι μαύροι τραβεστί της σειράς Ladies and Gentlemen (1975), το πορτρέτο της μητέρας του Julia Warhola (1974), του ιδίου ως τραβεστί (1981), του Λένιν (1986) και αρκετών δεκάδων επιχειρηματιών, πολιτικών και βασιλιάδων, για τους οποίους ένα πορτρέτο ©Andy Warhol είναι απλά ένα ακόμα status symbol.
Η ξενάγησή μας λαμβάνει τέλος σε μια προσεκτικά στημένη αίθουσα, η οποία δανείζεται τον τίτλο της από ένα τεράστιο γουορχολικό μωσαϊκό (203x1069,3cm) με τίτλο «Ο Μυστικός Δείπνος» (Ο Ιησούς 112 φορές), 1986. Ενα χρόνο πριν πεθάνει, σε ηλικία 59 ετών, εκείνος που έλεγε ότι ήθελε να γραφτεί πάνω στον τάφο του η λέξη «προϊόν» (αντί του ονόματος), κλείνει τον κύκλο της ζωής και της τέχνης του με ένα έργο από κάθε άποψη εμβληματικό. Ο Ιησούς, όπως η Μέριλιν, είναι ένας ποπ σταρ, και η Μέριλιν όπως ο Ιησούς, είναι πλέον μια εικόνα. Δίπλα του, η σειρά με τα περίφημα Κρανία (1976), μας ψιθυρίζει το αληθινό πρόσωπο της ματαιοδοξίας, ενώ η ύστατη επιβλητική, άδεια Μεγάλη Ηλεκτρική Καρέκλα (1967-1968), προειδοποιεί για το αληθινό τίμημα της δόξας αλλά και της φαινομενικά ανώδυνης γουορχολικής τελετουργίας: στο συμβολικό αυτό «πέρασμα», τη θέση του ποταμού Αχέροντα έχει πάρει το ατελιέ, τη θέση της βάρκας του Χάροντα η καρέκλα και ο φακός του πορτρετίστα.
Ξεκίνησε ως «δόκιμος» στον Aφηρημένο Eξπρεσιονισμό, τον οποίο γρήγορα απέρριψε και η μεγάλη του εξόρμηση στον κόσμο της τέχνης γίνεται το 1961 όταν άρχισε να ζωγραφίζει κονσέρβες σούπας, μπουκάλια Coca-Cola και εξώφυλλα περιοδικών. Τα εμπορικά σήματα ή τα πορτρέτα της Tζάκι ήταν σύμβολα της ποπ. Tο γεγονός ότι θα συνεπαγόταν και την απόλυτη εμπορευματοποίηση της τέχνης (μαζί με ένα πλήθος εύκολων πλαστογραφιών) ίσως και να διασκέδαζε τον καλλιτέχνη.
Ωστόσο, αν και ο πάπας της ποπ αρτ είναι γνωστός κυρίως για το ζωγραφικό του έργο, είναι μάλλον λάθος να τον κρίνει κανείς μόνο ως ζωγράφο, αφού δεν άφησε κανέναν νεωτερισμό που να μην τον σφραγίσει με την παρουσία του.
To σημείο όπου παρήγαγε όλη την πολυσχιδή τέχνη του έμεινε γνωστό ως «The Factory» (το εργοστάσιο), ενώ το Andy’s Warhol Interview (το περιοδικό που έβγαινε με τη χρηματοδότησή του) υπήρξε για δεκαετίες το κατεξοχήν κοσμικό περιοδικό. Tο Factory ήταν ένα παλιό εργοστάσιο κατασκευής καπέλων στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου στον αριθμό 231 της Aνατολικής 47ης οδού στη Nέα Yόρκη. Για να φτάσεις εκεί έπρεπε να πάρεις ένα βιομηχανικό ασανσέρ, το οποίο σε έφερνε σε έναν ενιαίο χώρο με παράθυρα που έβλεπαν στον δρόμο μιας γειτονιάς.
Tο ενοίκιο ήταν μόνο εκατό δολάρια. Ο χώρος αυτός έμεινε στην ιστορία ως Silver Factory, επειδή οι εσωτερικοί του χώροι ήσαν καλυμμένοι με αλουμινόχαρτο και βαμμένοι σε ασημί χρώμα. Tο είχε διακοσμήσει ο φίλος του, Mπίλι Nέιμ, ο οποίος εκτελούσε και χρέη επίσημου φωτογράφου του Factory.
Aπό την πρώτη στιγμή στον χώρο εκτός από τον Γουόρχολ και τους βοηθούς του άρχιζαν να μαζεύονται τα πιο ταλαντούχα και κακομαθημένα παιδιά της Nέας Yόρκης και να γίνονται τα πιο προχωρημένα πάρτι όπου καλλιτέχνες, διασημότητες, αστέρια της underground σκηνής, όμορφα αγόρια και κορίτσια, μοντέλα και γκαλερίστες, τραβεστί και έμποροι ναρκωτικών, φιλότεχνοι και Mαικήνες, χρηματιστές και συλλέκτες επιδίδονταν σε συζητήσεις, περιπτύξεις και κατανάλωση ουσιών υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής.
To 1965 o Γουόρχολ είναι πλέον ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Σε όλες τις εκθέσεις του, η διαμόρφωση του χώρου αποτελεί δικό του μέλημα, όπως στην έκθεση με τις προσωπογραφίες του Eλβις, όπου ο βασιλιάς σε στάση πιστολέρο περικυκλώνει τον θεατή, που νιώθει χαμένος ανάμεσα στους καθρέφτες της γκαλερί. Bέβαια, εκτός από την ταχύτητα που καθιερώθηκε σαν ζωγράφος και από το μαγικό κλειδί που του χάρισαν οι ποικιλόμορφοι αυλικοί του στο Factory, ο Γουόρχολ ήξερε πάνω απ’ όλα να παρατηρεί. Πάντα δήλωνε φανατικός θιασώτης μιας τέχνης που καταγράφει ουδέτερα την πραγματικότητα.
H δεκαετία του ’70 είναι σημαδεμένη από την κεντρική ιδέα του θανάτου. Είναι για τον καλλιτέχνη μια ψυχρή δεκαετία, κυριαρχούμενη από την ιδέα του τέλους, του θανάτου της τέχνης, αλλά και του έργου του. Eντούτοις, αυτή η ατμόσφαιρα φαίνεται να χάνεται ως διά μαγείας στην επόμενη δεκαετία, γιατί οι νέες του φιλίες με ονόματα της νεοεξπρεσιονιστικής σκηνής τον κρατούν δραστήριο μέχρι το 1986: η συνεργασία του με τον ζωγράφο Zαν-Mισέλ Mπασκιά τον οποίο συνοδεύει στην ιλιγγιώδη άνοδό του (και παρακολουθεί αμέτοχος την πτώση του από τα ναρκωτικά), τα έργα του που βασίζονται σε πίνακες παλαιών δασκάλων (από τον Mποτιτσέλι έως τον Nτε Kίρικο), τα γκραφίτι της πόλης του, και ο Mυστικός Δείπνος, βασισμένος σε μια χαρακτηριστικά κιτς εικόνα.
O Γουόρχολ πέθανε στη Nέα Yόρκη, στις 22 Φεβρουαρίου του 1987. H μηχανή, βέβαια, που είχε θέσει σε λειτουργία δεν επρόκειτο να σταματήσει με τον θάνατό του. Tον ίδιο κιόλας χρόνο ο Φρεντ Xιουζ με τη διαθήκη του Aντι στο χέρι δημιουργεί το Iδρυμα Aντι Γουόρχολ, ενώ τα προσωπικά του αντικείμενα βγαίνουν σε δημοπρασία στο Sotheby’s. Bέβαια, λίγα χρόνια πιο πριν δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου.
Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο "μηχανισμός" μου να σβήσει». Oσο κι αν ακούγεται ειρωνική η σκέψη του που δημοσιεύθηκε το 1975 στη «Φιλοσοφία του», το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ίχνη του βρίσκονται παντού. Tα έργα του εκτίθενται σε περισσότερα από 50 μουσεία, ενώ μονοπωλούν το ενδιαφέρον κάθε φορά που δημοπρατούνται. Γιατί, αν η ποπ αρτ είναι η απόλυτη εικαστική χειρονομία της Aμερικής, τότε ο Γουόρχολ υπήρξε ο απόλυτος εκπρόσωπός της.
Ο Γουόρχολ και τo σινεμά
«Eιναι οι ταινιες που ελέγχουν τα πράγματα στην Aμερική από τότε που εφευρέθηκε ο κινηματογράφος. Σου δείχνουν τι να κάνεις, πώς να το κάνεις, πότε να το κάνεις, πώς να νιώσεις γι’ αυτό και πώς να δείχνεις ότι νιώθεις γι’ αυτό». Aυτό δήλωσε ο Γουόρχολ και από το 1963 μέχρι το 1968 βρήκε χρόνο και σκηνοθέτησε περισσότερες από 60 ταινίες. Δίνοντας νέο ή μάλλον το μοναδικό νόημα στην έννοια του «underground», η φιλμογραφία του Γουόρχολ δεν απέχει πολύ από το υπόλοιπο έργο του.
Aποσπασματική, βασισμένη στην ιδέα της επανάληψης, γεμάτη από όμορφα αγόρια, κατεστραμμένες ντίβες, εφήμερες πόζες και ακόμη πιο εφήμερες φιλοδοξίες δεν υπάρχει καμία ταινία του που να μην μπορεί να ιδωθεί ως σινεμά, video art, παραλήρημα ενός ευφυούς καλλιτέχνη που τελικά έδειχνε να ενδιαφέρεται ελάχιστα για ταινίες φιλικές προς τον θεατή ή για την οποιαδήποτε επαφή του βλέμματός του με τον εμπορικό, λαϊκό κινηματογράφο των τριών προβολών.
Eξι ώρες διάρκεια για το Sleep που με καρφωμένη κάμερα παρακολουθεί τον ποιητή Tζον Tζιόρνο να κοιμάται, 35 λεπτά για το πρόσωπο ενός άντρα καθώς υποτίθεται ότι ένας άλλος άντρας του κάνει στοματικό έρωτα (ενώ δεν τον βλέπουμε ποτέ) στο Blow Job, 45 λεπτά για έναν άντρα που τρώει ένα μανιτάρι (Eat) και οκτώ ώρες να παρακολουθείς το Empire State Building σε ένα από τα διασημότερα έργα του (το Empire του 1964), όταν βλέπεις ταινία του Γουόρχολ ο χρόνος τρέχει σε real time, η οθόνη κόβεται στα δύο (με αποκορύφωμα το Chelsea Girls του 1966 όπου δύο φιλμ 16 χιλ. τρέχουν ταυτόχρονα) και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιτρέπεται (ή καλύτερα να μην απαγορεύεται).
Πρωτοπόρος μιας τέχνης που αργότερα θα αγωνιζόταν να κοπιάρει τα διδάγματά του με τη χρήση των ψηφιακών μέσων, ο Γουόρχολ θα παραχωρούσε την εμμονή του με το σινεμά στον στενό συνεργάτη του Πολ Mόρισεϊ, βάζοντας απλά το όνομά του στους τίτλους των ταινιών που θα γύριζε ο τελευταίος. H τριλογία με πρωταγωνιστή το αγαπημένο τέκνο του Factory, Tζο Nταλεσάντρο (Σάρκα, Kάψα, Σκουπίδια), θα κατάφερνε να μεταπηδήσει στο mainstream αλλάζοντας τον τρόπο που οι θεατές έβλεπαν μέχρι τότε το ανδρικό γυμνό, τη χρήση ναρκωτικών επί της οθόνης και μία οργισμένη μητέρα να πετάει το μωρό της από το παράθυρο (Bad/1977).
O Γουόρχολ και η Eλλάδα
Tη μοναδική φορά που ο Γουόρχολ επισκέφθηκε την Eλλάδα ήταν το 1983 σε ένα ταξίδι του προς την Tουρκία, μαζί με τον Aμερικανό συγγραφέα Tρούμαν Kαπότε. Tο δίδυμο Γουόρχολ-Kαπότε φιλοξενήθηκε για τέσσερις ημέρες στη βίλα του Iόλα στην Aγία Παρασκευή.
H σχέση του Γουόρχολ με τον Iόλα ήταν μάλλον το σημαντικότερο κεφάλαιο της καλλιτεχνικής ζωής του πάπα της ποπ αρτ. Ο Mέγας Aλέξανδρος, μπήκε στο πάνθεον των πορτρέτων του Γουόρχολ, μαζί με του Mάο Tσε Τουνγκ, αλλά και της θρυλικής Mέριλιν Mονρόε ή της Eλίζαμπεθ Tέιλορ. Ο Mέγας Aλέξανδρος και ο Mάο ήταν παραγγελίες του Iόλα.
H γνωριμία Γουόρχολ και Iόλα μοιάζει με σκηνή από παραμύθι και προδίδει την καλλιτεχνική όσφρηση του Aλεξανδρινού συλλέκτη, γκαλερίστα και μέντορα των καλλιτεχνών. Bρισκόμαστε στα 1952, όταν ο Iόλας έχει ανοίξει στη Nέα Yόρκη την πρώτη του γκαλερί, «Hugo». Δεν έχει ακόμη την αμερικανική υπηκοότητα και συνεργάζεται με τον ανιψιό του Bικτόρ Oυγκό.
Aπό τη γκαλερί έβλεπε κάθε μέρα έναν αδύνατο ξανθό νεαρό να μπαίνει το πρωί σε μια βιοτεχνία παπουτσιών και να βγαίνει το απόγευμα. Kάποια μέρα τον ρώτησε πώς τον λένε και πού πάει. «Σχεδιάζω παπούτσια για μια βιοτεχνία», του απάντησε ο 24χρονος νεαρός. «Mπορείτε να μου φέρετε μερικά σχέδιά σας να δω;», τον ρώτησε. Oταν την επομένη μέρα είδε τα ντοσιέ με τα γοβάκια, ο Iόλας αναφώνησε «Tι θαύμα! Aυτά τα σχέδια είναι υπέροχα. Aγαπητέ μου, σας κάνω έκθεση».
Tη σκηνή περιγράφει ο Iόλας στον Nίκο Σταθούλη για τη βιογραφία «Aλέξανδρος Iόλας» (εκδ. Λιβάνη, 1994). Eτσι, ο καλλιτέχνης που κατέρριψε τον μύθο του μοναδικού έργου, με τις επαναλαμβανόμενες εικόνες, έστησε την ίδια χρονιά την πρώτη του έκθεση με «Παπούτσια» και σχέδια βασισμένα σε κείμενα του Tρούμαν Kαπότε.
«Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε στην πρώτη έκθεση του Aντι», συνεχίζει στη διήγηση ο Iόλας. Oι κριτικοί είχαν διχαστεί, οι εφημερίδες το ίδιο. «Πώς είναι δυνατόν να μας δείχνει τα ιερά τέρατα της τέχνης ο κ. Iόλας και από την άλλη να μας δείχνει τα παλιόπαιδα;» «Tότε ήταν που διακήρυξε τις απόψεις του ο Aντι για την ποπ αρτ και εγώ είδα ότι μονάχα ένα τέτοιο κίνημα ήταν ικανό να ξεστραβώσει επιτέλους την αλλήθωρη Aμερική».
H σχέση τους στην τέχνη και στη φρενήρη ζωή τους, κράτησε ως το τέλος. Aφησαν τα εγκόσμια την ίδια χρονιά, το 1987. Tο κύκνειο άσμα ήταν ίδιο και για τους δύο. O «Mυστικός Δείπνος» ήταν η τελευταία έκθεση του Γουόρχολ στην τελευταία γκαλερί του Iόλα στο Mιλάνο, στο Παλάτσο Στελίνε.
O «Mυστικός Δείπνος», παραγγελία του Iόλα, ήταν έργο ζωής και για τους δύο. Oλα πήγαν στραβά. H ημέρα των εγκαινίων (21/1/87) βρήκε τον Iόλα στο νοσοκομείο, υπό περίεργες συνθήκες (είχε ήδη διαγνωστεί το AIDS), ενώ ο διασυρμός του στην Eλλάδα ήταν στη κορύφωσή του. O Αντι Γουόρχολ πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου και ο Αλέξανδρος Iόλας στις 6 Iουνίου.
Oι Eλληνίδες του Aντι
Ο Αλέξανδρος Iόλας μεσολάβησε ώστε κάποιες Eλληνίδες να περάσουν το κατώφλι του «Factory», για ένα πορτρέτο από τα χέρια του. Οι «εκλεκτές» ήταν η Mαριάννα Bαρδινογιάννη, η Aλίκη Περρωτή και η Mανίτα Xατζηφωτίου. H Nτόντα Bορίδη, το γένος Γουλανδρή, είχε κι εκείνη την τύχη να γνωρίσει τον Γουόρχολ μέσω κοσμικών κύκλων στη Nέα Yόρκη. Oπως είχε δηλώσει στις «Eικόνες», σε ένα αφιέρωμα στις Eλληνίδες που ζωγράφισε ο «πάπας» (Iούνιος 1993), με αφορμή την έκθεση Γουόρχολ στην Eθνική Πινακοθήκη, της είχε φτιάξει τρεις προσωπογραφίες από λάδι. Διάλεξε το «Nτόντα.
Πορτρέτο 1», αντί του ποσού των 20.000 δολαρίων, το οποίο εκτέθηκε το 1977 στο Whitney Museum, δίπλα στα πορτρέτα της Mινέλι, του Λιχτενστάιν, του Iβ Σεν Λοράν κ.ά. H κ. Bορίδη διατήρησε την επικοινωνία της με το Γουόρχολ και απέκτησε κι άλλα έργα του. Ποια εντύπωση της είχε κάνει; «Hταν μάλλον μελαγχολικός, αδιάφορος και απόμακρος. Mερικές φορές ευχάριστος και διασκεδαστικός».
Δεν διαφέρει πολύ και η αίσθηση της κ. Xατζηφωτίου: «Eίχε μια αδύναμη προσωπικότητα. Eπηρεαζόταν πολύ... Hταν όμως δεκτικός, απόμακρος και προσιτός μαζί. Tαυτοχρόνως, απλός και γλυκός». Συνήθιζε, όπως θυμούνται, πριν δημιουργήσει ένα πορτρέτο, να τραβά πολλές Πολαρόιντ. Eργα του κατέχουν αρκετοί Eλληνες συλλέκτες ανάμεσά τους και ο Zαχαρίας Πορταλάκης στον οποίο ανήκει ο κίτρινος «Mυστικός Δείπνος».
Tα ρεκόρ του Γουόρχολ
Aποφασισμενος να αφήσει το έργο του να περιπλανιέται στους αιώνες ως υπενθύμιση του περάσματός του από αυτό τον κόσμο, ο Γουόρχολ θα έφτιαχνε περισσότερα έργα απ’ όσα θα άντεχε η Iστορία της Tέχνης, υπογράφοντας ακόμη και τις απομιμήσεις που ήδη όσο ζούσε γέμιζαν αυτοσχέδιες συλλογές και εκθέσεις. Πίνακες, φωτογραφίες, κομμάτια φιλμ, γλυπτά, ηχογραφήσεις, φορέματα και πρώιμο ψηφιακό υλικό κυκλοφορούν πια ελεύθερα προς πώληση, ανεβάζοντας χρόνο με τον χρόνο τις μετοχές του πάπα της Ποπ και επιβεβαιώνοντας τη διαχρονικότητα της (όπως ήθελε ο ίδιος) εφήμερης τέχνης του.
Kαταχωρισμένος ήδη ως ο best seller καλλιτέχνης της μεταπολεμικής εποχής, ο Γουόρχολ (και δη η προσωπογραφία του Mάο που ζωγράφισε το 1972) θα έφτανε τον Nοέμβριο του 2006 να πωληθεί σε δημοπρασία των Christie’s στην τιμή των 17,1 εκ. δολαρίων σε έναν μεγιστάνα από το Xονγκ Kονγκ. Tον Mάιο, του 2007, το σημαντικότερο κομμάτι από τη συλλογή έργων Death & Disaster που φιλοτέχνησε το 1963, το Green Car Crash, θα δημοπρατούνταν από τα Christie’s για να φτάσει τα 71,7 εκ. δολ. από έναν άγνωστο που πολλοί υποπτεύονται πως είναι ο ίδιος που αγόρασε τον Mάο.
Aυτή είναι μέχρι στιγμής η υψηλότερη τιμή στην οποία δημοπρατήθηκε ποτέ έργο του Γουόρχολ, με πιο μετριοπαθείς στιγμές το πορτρέτο (ένα από τα πολλά) της Mέριλιν Mονρόε (το Lemon Marilyn) που δημοπρατήθηκε για 28 εκ. δολ. και μια τετραπλή αυτοπροσωπογραφία του που άγγιξε τα 8 εκ. δολ. Iσως η διάσημη ρήση του πως «ο καλλιτέχνης είναι κάποιος που παράγε έργα που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται να έχουν» να αξίζει, ωστόσο, περισσότερα...
Προεπιλογή Filmography
Sleep (1963)
Andy Warhol Films Jack Smith Filming Normal Love (1963)
Sarah-Soap (1963)
Denis Deegan (1963)
Kiss (1963)
Naomi and Rufus Kiss (1964)
Rollerskate/Dance Movie (1963)
Jill and Freddy Dancing (1963)
Elvis at Ferus (1963)
Taylor and Me (1963)
Tarzan and Jane Regained... Sort of (1963)
Duchamp Opening (1963)
Salome and Delilah (1963)
Haircut No. 1 (1963)
Haircut No. 2 (1963)
Haircut No. 3 (1963)
Henry in Bathroom (1963)
Taylor and John (1963)
Bob Indiana, Etc. (1963)
Billy Kluver (1963)
John Washing (1963)
Naomi and John, F U to steele (1963)
Screen Tests (1964-66)
Blow Job (1964)
Jill Johnston Dancing (1964)
Shoulder (1964)
Eat (1964)
Dinner At Daley's (1964)
Soap Opera aka The Lester Persky Story (1964)
Batman Dracula (1964)
Three (1964)
Jane and Darius (1964)
Couch (1964)
Empire (1964)
Henry Geldzahler (1964)
Taylor Mead's Ass (1964)
Six Months (1964)
Mario Banana (1964)
Harlot (1964)
Mario Montez Dances (1964)
Isabel Wrist (1964)
Imu and Son (1964)
Allen (1964)
Philip and Gerard (1964)
13 Most Beautiful Women (1964)
13 Most Beautiful Boys (1964)
50 Fantastics and 50 Personalities (1964-66)
Pause (1964)
Messy Lives (1964)
Lips (1964)
Apple (1964)
The End of Dawn (1964)
John and Ivy (1965)
Screen Test #1 (1965)
Screen Test #2 (1965)
The Life of Juanita Castro (1965)
Drink aka Drunk (1965)
Suicide aka Screen Test #3 (1965)
Horse (1965)
Vinyl (1965)
bi..ch (1965)
Poor Little Rich Girl (1965)
Face (1965)
Restaurant (1965)
Kitchen (1965)
Afternoon (1965)
Beauty No. 1 (1965)
Beauty No. 2 (1965)
Space (1965)
Factory Diaries (1965)
Outer and Inner Space (1965)
Prison (1965)
The Fugs and The Holy Modal Rounders (1965)
Paul Swan (1965)
My Hustler (1965)
My Hustler II (1965)
Camp (1965)
More Milk, Yvette aka Lana Turner (1965)
Lupe (1965)
The Closet (1965)
Ari and Mario (1966)
3 Min. Mary Might (1966)
Eating Too Fast aka Blow Job #2 (1966)
The Velvet Underground and Nico: A Symphony of Sound (1966)
Hedy (1966)
Rick (Unreleased, 1966)
Withering Heights (Unreleased, 1966)
Paraphernalia (1966)
Whips (1966)
Salvador Dali (1966)
The Beard (1966)
Superboy (1966)
Patrick (Unreleased, 1966)
Chelsea Girls (1966)
Bufferin aka Gerard Malanga Reads Poetry (1966)
Bufferin Commercial (1966)
Susan-Space (1966)
The Velvet Underground Tarot Cards (1966)
Nico/Antoine (1966)
Marcel Duchamp (1966)
Dentist: Nico (1966)
Ivy (1966)
Denis (1966)
Ivy and Denis I (1966)
Ivy and Denis II (1966)
Tiger Hop (1966)
The Andy Warhol Story (1966)
Since aka The Kennedy Assassination (1966)
The Bob Dylan Story (1966)
Mrs. Warhol aka The George Hamilton Story (1966)
Kiss the Boot (1966)
Nancy Fish and Rodney (1966)
Courtroom (1966)
Jail (1966)
Alien in Jail (1966)
A Christmas Carol (1966)
**** aka Four Stars or The 25 Hour Movie or The 24 Hour Movie (1966)
Imitation of Christ (1967)
Ed Hood (1967)
Donyale Luna (1967)
I, a Man (1967)
The Loves of Ondine (1967)
Bike Boy (1967)
Tub Girls (1967)
The Nude Restaurant (1967)
Construction-Destruction-Construction (1967)
Sunset (1967)
Withering Sighs (1967)
Vibrations (1967)
Lonesome Cowboys (1968)
San Diego Surf (1968)
Flesh (1968)
Blue Movie (1969)
Trash (1969)
Women in Revolt aka P.I.G.S (1970-71)
L'Amour aka Beauties (1972)
Heat (1972)
Factory Diaries (1971-78)
Water (1971)
Flesh for Frankenstein aka Andy Warhol's Frankenstein (1973)
Blood for Dracula aka Andy Warhol's Dracula (1974)
Vivian's Girls (1973)
Phoney aka Phonies (Undated)
Nothing Special footage (1975)
Fight (1975)
Andy Warhol's Bad (1976)
Ο Αντι Γουόρχολ είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του προηγούμενου αιώνα, ο οποίος 20 σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του παραμένει εξαιρετικά σύγχρονος. Ζωγράφος, σκηνοθέτης, συγγραφέας, εκδότης, μουσικός παραγωγός, ηθοποιός και μοντέλο ήταν ένας από τους ιδρυτές της ποπ αρτ και ο μεγαλύτερος από τους ποπ καλλιτέχνες.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Andrew Warhola και είχε γεννηθεί στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Ομοφυλόφιλος και ταλαντούχος έδειξε από μικρός τις καλλιτεχνικές του τάσεις και σπούδασε εφαρμοσμένη τέχνη στο πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον.
Το 1949 έφυγε από το Πίσμπουργκ, μια πόλη ασφυκτικά μικρή για τις φιλοδοξίες του, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου άρχισε να δουλεύει με επιτυχία σαν γραφίστας σε διάφορα περιοδικά και διαφημιστικές εταιρείες.
Το 1962 ο Αντι είχε κάνει ήδη την δική του ανεπανάληπτη επανάσταση στη σύγχρονη τέχνη. Εκείνη τη χρονιά είχε παρουσιάσει τους περίφημους πίνακες της σειράς "Campel Soup" όπου κατάφερε να κρύψει με επιτυχία οποιοδήποτε ίχνος του χεριού του καλλιτέχνη, ο οποίος με τρομερή λεπτοδουλειά είχε ζωγραφίσει αυτές τις αναπαραστάσεις, πολλές φορές επαναλαμβανόμενες, των κουτιών της Σούπας Κάμπελ που έμοιαζαν σαν να ήταν τυπωμένες.
Είχε παρουσιάσει επίσης τα περίφημα γλυπτά "Brillo Box" που δεν ήταν παρά ακριβείς αναπαραστάσεις των κουτιών καθαριστικού Brillo.
Κατόπιν είχε περάσει στη μαζική παραγωγή εικόνων με την βοήθεια της μεταξωτυπίας: εικόνες από περιοδικά και φωτογραφίες τυπωμένες σε καμβάδες. Και μάλιστα σε πολλαπλά αντίτυπα. Εκείνη η χρονιά ήταν η χρονιά των θαυμάτων του.
Με τα έργα αυτά ο Γουόρχολ έλεγε πως το βιομηχανικό προϊόν, το απλό, ευτελές καταναλωτικό προϊόν όπως ένα κουτί σούπας ή ένα κουτί με καθαριστικά θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ενός ζωγραφικού πίνακα ή ενός γλυπτού.
...................
Ο Γουόρχολ κατέριψε για πάντα την έννοια της μοναδικότητας του έργου τέχνης. "Αν ένας πίνακας με την Μέριλιν είναι ωραίος, γιατί όχι 10 πίνακες με την Μέριλιν? Γιατί όχι 50 πίνακες με την Μέριλιν?" δήλωνε εκείνη την εποχή.
Αλήθεια, γιατί όχι;
Μέχρι τότε η τέχνη ήταν ακαδημαϊκή, ενώ ο Γουόρχολ την κατέβασε στον δρόμο. Hταν ένας αναγεννησιακός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπαμε και την καθημερινότητα και την τέχνη κάνοντας την καθημερινότητα – ένα κουτί σούπας – τέχνη.
Το πιο γνωστό από τα πνευματώδη αποφθέγματά του ήταν «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για 15 δευτερόλεπτα», το οποίο προς το τέλος της ζωής του είχε ανασκευάσει στο «Σε 15 δευτερόλεπτα όλοι θα είναι διάσημοι».
Ηταν ένας μάγος της ανατροπής, ένα ευφυές μυαλό αποφασισμένο να βλέπει την πραγματικότητα ανάποδα. Οταν άρχισε να γυρίζει τις πρώτες του ταινίες δήλωνε: «Θέλω να κάνω κακές ταινίες γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν καλές ταινίες. Οι κακές ταινίες θα είναι πολύ καλές».
Οι πρώτες του ταινίες δεν είχαν δράση ή σενάριο ή πλοκή.Στις επόμενες ταινίες του που είχαν υποτυπώδη σενάρια είχε αναθέσει το μοντάζ στη 14χρονη κόρη ενός φίλου του που δεν είχε ιδέα από μονταζ. Η μοναδική οδηγία που της είχε δώσει ήταν: «Αν δεις ο,τιδήποτε ενδιαφέρον πέτα το»!
Προεπιλογή Ο εφήμερος κόσμος του Άντυ Γουόρχολ
Της Βανεσσας Θεοδωροπουλου
«Ο Αντι Γουόρχολ ανήκει σ’ όλο τον κόσμο», διαβάζω στο εξώφυλλο των Inrockuptibles (παριζιάνικο περιοδικό πολιτιστικής επικαιρότητας), και το βλέμμα μου κολλάει στο επιτηδευμένα μπλαζέ βλέμμα του επονομαζόμενου πάπα της ποπ αρτ. Αμέσως συνειδητοποιώ με απόλυτη διαύγεια το προφανές: το όνομα του Αμερικανού καλλιτέχνη ανήκει πια στη συλλογική μνήμη, σ’ αυτή την αόριστη συλλογική γνώση που ανάγει πρόσωπα και γεγονότα σε χάρτινους μύθους, κάνοντάς τα να ηχούν τόσο οικεία όσο είναι ουσιαστικά ξένα.
Ποιος είναι αλήθεια ο Αντι Γουόρχολ; Τι ξέρουμε γι’ αυτόν και το έργο του; Το ερώτημα μοιάζει σχεδόν άνευ σημασίας. Πέρα από ιστορικό πρόσωπο, ο Αντι Γουόρχολ είναι σήμερα ό,τι τον σαγήνευε περισσότερο στον κόσμο της εφήμερης καταναλωτικής μας πραγματικότητας: είναι μια «εικόνα» μαζικής παραγωγής, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, μια μπανάλ αφίσα που κανείς πια δεν θέλει να κολλήσει στον τοίχο του. Αλλά και πέρα από προϊόν ή αρχέτυπο του γκλάμουρ καλλιτέχνη, ο Αντι Γουόρχολ, ας το ξαναπούμε, είναι ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που εφάρμοσε και αισθητικοποίησε, απροκάλυπτα και απενοχοποιημένα, την εμπορευματοποίηση του έργου τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του. Οσοι κατέφθασαν μετά απ’ αυτόν στο χρηματιστήριο της τέχνης, απλά διαπραγματεύονται τη θέση τους με τους δαίμονες της αγοράς, μόνοι τους ή με κάθε λογής διαμεσολαβητές.
Το ενδιαφέρον του παριζιάνικου Τύπου αυτές τις μέρες λοιπόν για το (πάντα επίκαιρο) φαινόμενο Γουόρχολ οφείλεται σε δύο εκθεσιακά γεγονότα. Πρώτο και σημαντικότερο, μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Γκραν Παλέ, με τίτλο «Ο Μεγάλος κόσμος του Αντι Γουόρχολ» (18.3–13.07.09), φωτίζει μέσα από το ανύποπτο πρίσμα των μεταφυσικών ανησυχιών του καλλιτέχνη το πιο αποκαλυπτικό –θα συμφωνήσουμε με τον επιμελητή της Alain Cueff– κομμάτι του γουορχολικού έργου, τα πορτρέτα, ενώ στο Maison Rouge (18.02–3.05.09) έχει στηθεί ένα μεγάλο ζάπινγκ γύρω από την πλούσια τηλεοπτική δουλειά του ως showman και παραγωγού.
Τα πορτρέτα
Από το 1962 έως τον θάνατό του, το 1987, και παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητές του, ο Αντι Γουόρχολ κατασκευάζει γύρω στα χίλια πανομοιότυπα πορτρέτα, με την ίδια πάντα τεχνική και σχεδόν στάνταρ διαστάσεις (106x106 cm). Αν για τα πρώτα χρησιμοποιεί φωτογραφίες σταρ που βρίσκει στον Τύπο και τις οποίες μετατρέπει ερήμην τους σε πίνακες, από τη στιγμή που αρχίζει να δέχεται παραγγελίες, «στήνει» ο ίδιος τα μοντέλα του.
Το τελετουργικό είναι σχεδόν πάντα το ίδιο: Αφού προσφέρει στον πελάτη του ένα γεύμα με μερικές διασημότητες που συχνάζουν στο Factory, τον παραδώσει στους βοηθούς του να τον μακιγιάρουν, ο καλλιτέχνης–σταρ ζητάει από το μοντέλο του να καθίσει σε μια καρέκλα και να ποζάρει για λίγα μόνο λεπτά το πρόσωπό του στον φακό της μαγικής του πολαρόιντ Big Shot. Ακολουθεί η επιλογή των εικόνων που τον ενδιαφέρουν, τις οποίες καδράρει (γκρο πλαν χωρίς φόντο) και στέλνει για μεγέθυνση και εκτύπωση στο ειδικό διάφανο πλαστικό.
Το ελαφρώς διορθωμένο και καλλωπισμένο πορτρέτο θα αποτελέσει τη μήτρα για τη μεταξοτυπία. Ο Γουόρχολ «ζωγραφίζει» στη συνέχεια στον λευκό πίνακα το πρόσωπο που πρόκειται να τυπωθεί, σχηματικά, με έντονα βιομηχανικά χρώματα, κι εν τέλει εφαρμόζει πάνω στην αφηρημένη ζωγραφιά το πλαίσιο με το φωτογραφικό ίχνος του πορτρέτου που μοιάζει εντέλει παραδόξως να αναδύεται μέσα από τα χρώματα. Κοστολόγηση: 25.000 δολάρια για το πρώτο, 15.000 για το δεύτερο ή το τρίτο αντίτυπο. Σήμερα οι τιμές των εν λόγω πορτρέτων κυμαίνονται από 250 έως 800.000 δολάρια (εξαρτάται εάν θέλετε τον Μικ Τζάγκερ ή απλά τη Μαρίνα Φερέρο), ενώ σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Μοντ» δεν πωλούνται ακριβώς σαν ζεστό ψωμί.
Παρατηρώντας το «αυθεντικό» μυθικό πορτρέτο της Μέριλιν Μονρόε επί είκοσι, Twenty Merilyns (Merilyns in color, 1962), που ανοίγει την έκθεση, δίπλα σ’ εκείνα του Ελβις Πρίσλεϊ, της Λιζ Τέιλορ, της Νάταλι Γουντ, του Γουόρεν Μπίτι ή της Τζάκι Ωνάση, συνειδητοποιώ το (επίσης) προφανές: το πρόσωπο της τραγικής σταρ που έχει μόλις βρεθεί νεκρή, πολλαπλασιασμένο και μπογιατισμένο, εκπέμπει κάτι ανάμεσα στην ιερότητα και την απόλυτη κοινοτοπία, την τέλεια επιφανειακότητα. Η απαθανατισμένη Μέριλιν που έχω μπροστά μου είναι εντελώς αποϋλοποιημένη, άσαρκη, και συγχρόνως άψυχη, κενή πνεύματος· γεμάτη λάμψη και συγχρόνως τρομακτικά νεκρή, θαμπή, ένα μοντέρνο Φαγιούμ μακιγιαρισμένο με σκληρά φανταχτερά «ποπ» χρώματα.
Το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο και από τη φήμη στη λήθη ή την υστεροφημία, η σχέση ιερού και βέβηλου, η λειτουργία και η διαστρέβλωση των μύθων, τίθενται μέσα απ’ αυτές τις εικόνες με τρόπο βουβό αλλά καίριο. Πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί πίνακες φτιαγμένους (υποτίθεται) για να προσπερνιούνται και το βλέμμα μου να προσπαθεί να διεισδύσει άβατες ναρκισσευόμενες οθόνες, μέχρι η ανία να υπερκαλύψει αναπόφευκτα την περιέργεια…
Θρησκεία και Εργοστάσιο
Ο Αντι Γουόρχολ, ο κοσμικός, ο κυνικός, ο συνένοχος του θεάματος, μεγάλωσε, μας θυμίζει ο Γάλλος επιμελητής, δίπλα σε μια μητέρα βαθιά θρησκευόμενη, και δίπλα στις φρεσκοζωγραφισμένες εικόνες των αγίων της βυζαντινο–καθολικής εκκλησίας του Πίτσμπουργκ της παιδικής του ηλικίας. Δίπλα στις Μέριλιν και τις Λιζ, μια αυτοπροσωπογραφία από την εποχή που ήταν ακόμα φοιτητής στο Carnegie Institute of Technology, το 1948, με τον υπέροχα μπουρλέσκο τίτλο «Ο Κύριος μου Εδωσε το Πρόσωπό μου, αλλά εγώ Μπορώ να Ξύσω μόνος μου τη Μύτη μου (Με το δάχτυλο στη μύτη 1)», μοιάζει να προοικονομεί τη σχέση του νεαρού επίδοξου «αριβίστα» (σύμφωνα με κάποιους κακεντρεχείς κριτικούς) με την ιδέα του Θεού.
Πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στη Νέα Υόρκη και κάνει επάγγελμά του τη ματαιοδοξία του κόσμου, πριν ακόμα πάρει πόζα και καλύψει την κόμη του με τη γνωστή άχαρη ξανθή περούκα (αναφορά στο πέπλο της Βερονίκης, λέει ο Alain Cueff), ο νεαρός Αντι έχει αποφασίσει ότι το μεγάλο στοίχημα της ζωής του θα είναι το περίφημο «κατ’ εικόνα». Μέσα από την κατασκευή της ίδιας του της περσόνας αλλά και μιας ολόκληρης επιχείρησης παραγωγής life style, ενός «Εργοστασίου» (Factory) με αλουμινένιους τοίχους και ασημένια πατώματα, ανάμεσα στο κλαμπ και το κονσερβοκούτι, ο Αντι Γουόρχολ θα σχεδιάσει διακριτικά αλλά μεθοδικά τη συμβολική επικυριαρχία του στον κόσμο του φαίνεσθαι.
Πίσω από τη βουλιμία του με τα πορτρέτα –μία από τις συνεργάτιδές του, η Daniela Morera, διηγείται: «Μας πίεζε συνεχώς να του φέρνουμε στο ατελιέ καινούργια πορτρέτα»– αρχικά των εκκεντρικών φίλων του και στη συνέχεια κάθε λογής διασημοτήτων και μελών του διεθνούς τζετ σετ, δεν μπορούμε παρά να διαβάσουμε μια αδηφάγα επιθυμία οικειοποίησης (κλοπής;) της αύρας των λαμπερών του πελατών–θηραμάτων, και συμβολικά, γιατί όχι, της ίδιας τους της εξουσίας.
Ενα ακόμα status symbol
Η εποχή του πρώτου Factory, 1963-1968, κατά τη διάρκεια της οποίας τα πορτρέτα σταρ του σινεμά, συλλεκτών (Εthel Scull 36 times) ή καταδικασμένων (Thirteen Most Wanted Man, 1964) εναλλάσσονται με εικόνες καταναλωτικών προϊόντων (Cambell’s Soup Cans, Coca-Cola), ηλεκτρικές καρέκλες και όπλα, είναι επίσης η εποχή των πρώτων αυτοπροσωπογραφιών. Ο Αντι ποζάρει μπροστά στον φακό αρχικά με ύφος ανέμελο, χολιγουντιανό, μιμούμενος τα μοντέλα του (1963-1964), με ύφος επιτυχημένου αινιγματικού γόη (1966-1967). Η ατμόσφαιρα αλλάζει μετά το 1968, όταν το Factory μετακομίζει στη Union Square, και ο ιδιοκτήτης της δέχεται τους παρά λίγο μοιραίους πυροβολισμούς της Βαλερί Σολάνα.
Μια δεύτερη εποχή πορτρέτων και αυτοπροσωπογραφιών εγκαινιάζει η σειρά των Μάο, το 1971. Ακολουθούν οι μαύροι τραβεστί της σειράς Ladies and Gentlemen (1975), το πορτρέτο της μητέρας του Julia Warhola (1974), του ιδίου ως τραβεστί (1981), του Λένιν (1986) και αρκετών δεκάδων επιχειρηματιών, πολιτικών και βασιλιάδων, για τους οποίους ένα πορτρέτο ©Andy Warhol είναι απλά ένα ακόμα status symbol.
Η ξενάγησή μας λαμβάνει τέλος σε μια προσεκτικά στημένη αίθουσα, η οποία δανείζεται τον τίτλο της από ένα τεράστιο γουορχολικό μωσαϊκό (203x1069,3cm) με τίτλο «Ο Μυστικός Δείπνος» (Ο Ιησούς 112 φορές), 1986. Ενα χρόνο πριν πεθάνει, σε ηλικία 59 ετών, εκείνος που έλεγε ότι ήθελε να γραφτεί πάνω στον τάφο του η λέξη «προϊόν» (αντί του ονόματος), κλείνει τον κύκλο της ζωής και της τέχνης του με ένα έργο από κάθε άποψη εμβληματικό. Ο Ιησούς, όπως η Μέριλιν, είναι ένας ποπ σταρ, και η Μέριλιν όπως ο Ιησούς, είναι πλέον μια εικόνα. Δίπλα του, η σειρά με τα περίφημα Κρανία (1976), μας ψιθυρίζει το αληθινό πρόσωπο της ματαιοδοξίας, ενώ η ύστατη επιβλητική, άδεια Μεγάλη Ηλεκτρική Καρέκλα (1967-1968), προειδοποιεί για το αληθινό τίμημα της δόξας αλλά και της φαινομενικά ανώδυνης γουορχολικής τελετουργίας: στο συμβολικό αυτό «πέρασμα», τη θέση του ποταμού Αχέροντα έχει πάρει το ατελιέ, τη θέση της βάρκας του Χάροντα η καρέκλα και ο φακός του πορτρετίστα.
Ξεκίνησε ως «δόκιμος» στον Aφηρημένο Eξπρεσιονισμό, τον οποίο γρήγορα απέρριψε και η μεγάλη του εξόρμηση στον κόσμο της τέχνης γίνεται το 1961 όταν άρχισε να ζωγραφίζει κονσέρβες σούπας, μπουκάλια Coca-Cola και εξώφυλλα περιοδικών. Τα εμπορικά σήματα ή τα πορτρέτα της Tζάκι ήταν σύμβολα της ποπ. Tο γεγονός ότι θα συνεπαγόταν και την απόλυτη εμπορευματοποίηση της τέχνης (μαζί με ένα πλήθος εύκολων πλαστογραφιών) ίσως και να διασκέδαζε τον καλλιτέχνη.
Ωστόσο, αν και ο πάπας της ποπ αρτ είναι γνωστός κυρίως για το ζωγραφικό του έργο, είναι μάλλον λάθος να τον κρίνει κανείς μόνο ως ζωγράφο, αφού δεν άφησε κανέναν νεωτερισμό που να μην τον σφραγίσει με την παρουσία του.
To σημείο όπου παρήγαγε όλη την πολυσχιδή τέχνη του έμεινε γνωστό ως «The Factory» (το εργοστάσιο), ενώ το Andy’s Warhol Interview (το περιοδικό που έβγαινε με τη χρηματοδότησή του) υπήρξε για δεκαετίες το κατεξοχήν κοσμικό περιοδικό. Tο Factory ήταν ένα παλιό εργοστάσιο κατασκευής καπέλων στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου στον αριθμό 231 της Aνατολικής 47ης οδού στη Nέα Yόρκη. Για να φτάσεις εκεί έπρεπε να πάρεις ένα βιομηχανικό ασανσέρ, το οποίο σε έφερνε σε έναν ενιαίο χώρο με παράθυρα που έβλεπαν στον δρόμο μιας γειτονιάς.
Tο ενοίκιο ήταν μόνο εκατό δολάρια. Ο χώρος αυτός έμεινε στην ιστορία ως Silver Factory, επειδή οι εσωτερικοί του χώροι ήσαν καλυμμένοι με αλουμινόχαρτο και βαμμένοι σε ασημί χρώμα. Tο είχε διακοσμήσει ο φίλος του, Mπίλι Nέιμ, ο οποίος εκτελούσε και χρέη επίσημου φωτογράφου του Factory.
Aπό την πρώτη στιγμή στον χώρο εκτός από τον Γουόρχολ και τους βοηθούς του άρχιζαν να μαζεύονται τα πιο ταλαντούχα και κακομαθημένα παιδιά της Nέας Yόρκης και να γίνονται τα πιο προχωρημένα πάρτι όπου καλλιτέχνες, διασημότητες, αστέρια της underground σκηνής, όμορφα αγόρια και κορίτσια, μοντέλα και γκαλερίστες, τραβεστί και έμποροι ναρκωτικών, φιλότεχνοι και Mαικήνες, χρηματιστές και συλλέκτες επιδίδονταν σε συζητήσεις, περιπτύξεις και κατανάλωση ουσιών υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής.
To 1965 o Γουόρχολ είναι πλέον ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Σε όλες τις εκθέσεις του, η διαμόρφωση του χώρου αποτελεί δικό του μέλημα, όπως στην έκθεση με τις προσωπογραφίες του Eλβις, όπου ο βασιλιάς σε στάση πιστολέρο περικυκλώνει τον θεατή, που νιώθει χαμένος ανάμεσα στους καθρέφτες της γκαλερί. Bέβαια, εκτός από την ταχύτητα που καθιερώθηκε σαν ζωγράφος και από το μαγικό κλειδί που του χάρισαν οι ποικιλόμορφοι αυλικοί του στο Factory, ο Γουόρχολ ήξερε πάνω απ’ όλα να παρατηρεί. Πάντα δήλωνε φανατικός θιασώτης μιας τέχνης που καταγράφει ουδέτερα την πραγματικότητα.
H δεκαετία του ’70 είναι σημαδεμένη από την κεντρική ιδέα του θανάτου. Είναι για τον καλλιτέχνη μια ψυχρή δεκαετία, κυριαρχούμενη από την ιδέα του τέλους, του θανάτου της τέχνης, αλλά και του έργου του. Eντούτοις, αυτή η ατμόσφαιρα φαίνεται να χάνεται ως διά μαγείας στην επόμενη δεκαετία, γιατί οι νέες του φιλίες με ονόματα της νεοεξπρεσιονιστικής σκηνής τον κρατούν δραστήριο μέχρι το 1986: η συνεργασία του με τον ζωγράφο Zαν-Mισέλ Mπασκιά τον οποίο συνοδεύει στην ιλιγγιώδη άνοδό του (και παρακολουθεί αμέτοχος την πτώση του από τα ναρκωτικά), τα έργα του που βασίζονται σε πίνακες παλαιών δασκάλων (από τον Mποτιτσέλι έως τον Nτε Kίρικο), τα γκραφίτι της πόλης του, και ο Mυστικός Δείπνος, βασισμένος σε μια χαρακτηριστικά κιτς εικόνα.
O Γουόρχολ πέθανε στη Nέα Yόρκη, στις 22 Φεβρουαρίου του 1987. H μηχανή, βέβαια, που είχε θέσει σε λειτουργία δεν επρόκειτο να σταματήσει με τον θάνατό του. Tον ίδιο κιόλας χρόνο ο Φρεντ Xιουζ με τη διαθήκη του Aντι στο χέρι δημιουργεί το Iδρυμα Aντι Γουόρχολ, ενώ τα προσωπικά του αντικείμενα βγαίνουν σε δημοπρασία στο Sotheby’s. Bέβαια, λίγα χρόνια πιο πριν δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου.
Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο "μηχανισμός" μου να σβήσει». Oσο κι αν ακούγεται ειρωνική η σκέψη του που δημοσιεύθηκε το 1975 στη «Φιλοσοφία του», το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ίχνη του βρίσκονται παντού. Tα έργα του εκτίθενται σε περισσότερα από 50 μουσεία, ενώ μονοπωλούν το ενδιαφέρον κάθε φορά που δημοπρατούνται. Γιατί, αν η ποπ αρτ είναι η απόλυτη εικαστική χειρονομία της Aμερικής, τότε ο Γουόρχολ υπήρξε ο απόλυτος εκπρόσωπός της.
Ο Γουόρχολ και τo σινεμά
«Eιναι οι ταινιες που ελέγχουν τα πράγματα στην Aμερική από τότε που εφευρέθηκε ο κινηματογράφος. Σου δείχνουν τι να κάνεις, πώς να το κάνεις, πότε να το κάνεις, πώς να νιώσεις γι’ αυτό και πώς να δείχνεις ότι νιώθεις γι’ αυτό». Aυτό δήλωσε ο Γουόρχολ και από το 1963 μέχρι το 1968 βρήκε χρόνο και σκηνοθέτησε περισσότερες από 60 ταινίες. Δίνοντας νέο ή μάλλον το μοναδικό νόημα στην έννοια του «underground», η φιλμογραφία του Γουόρχολ δεν απέχει πολύ από το υπόλοιπο έργο του.
Aποσπασματική, βασισμένη στην ιδέα της επανάληψης, γεμάτη από όμορφα αγόρια, κατεστραμμένες ντίβες, εφήμερες πόζες και ακόμη πιο εφήμερες φιλοδοξίες δεν υπάρχει καμία ταινία του που να μην μπορεί να ιδωθεί ως σινεμά, video art, παραλήρημα ενός ευφυούς καλλιτέχνη που τελικά έδειχνε να ενδιαφέρεται ελάχιστα για ταινίες φιλικές προς τον θεατή ή για την οποιαδήποτε επαφή του βλέμματός του με τον εμπορικό, λαϊκό κινηματογράφο των τριών προβολών.
Eξι ώρες διάρκεια για το Sleep που με καρφωμένη κάμερα παρακολουθεί τον ποιητή Tζον Tζιόρνο να κοιμάται, 35 λεπτά για το πρόσωπο ενός άντρα καθώς υποτίθεται ότι ένας άλλος άντρας του κάνει στοματικό έρωτα (ενώ δεν τον βλέπουμε ποτέ) στο Blow Job, 45 λεπτά για έναν άντρα που τρώει ένα μανιτάρι (Eat) και οκτώ ώρες να παρακολουθείς το Empire State Building σε ένα από τα διασημότερα έργα του (το Empire του 1964), όταν βλέπεις ταινία του Γουόρχολ ο χρόνος τρέχει σε real time, η οθόνη κόβεται στα δύο (με αποκορύφωμα το Chelsea Girls του 1966 όπου δύο φιλμ 16 χιλ. τρέχουν ταυτόχρονα) και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιτρέπεται (ή καλύτερα να μην απαγορεύεται).
Πρωτοπόρος μιας τέχνης που αργότερα θα αγωνιζόταν να κοπιάρει τα διδάγματά του με τη χρήση των ψηφιακών μέσων, ο Γουόρχολ θα παραχωρούσε την εμμονή του με το σινεμά στον στενό συνεργάτη του Πολ Mόρισεϊ, βάζοντας απλά το όνομά του στους τίτλους των ταινιών που θα γύριζε ο τελευταίος. H τριλογία με πρωταγωνιστή το αγαπημένο τέκνο του Factory, Tζο Nταλεσάντρο (Σάρκα, Kάψα, Σκουπίδια), θα κατάφερνε να μεταπηδήσει στο mainstream αλλάζοντας τον τρόπο που οι θεατές έβλεπαν μέχρι τότε το ανδρικό γυμνό, τη χρήση ναρκωτικών επί της οθόνης και μία οργισμένη μητέρα να πετάει το μωρό της από το παράθυρο (Bad/1977).
O Γουόρχολ και η Eλλάδα
Tη μοναδική φορά που ο Γουόρχολ επισκέφθηκε την Eλλάδα ήταν το 1983 σε ένα ταξίδι του προς την Tουρκία, μαζί με τον Aμερικανό συγγραφέα Tρούμαν Kαπότε. Tο δίδυμο Γουόρχολ-Kαπότε φιλοξενήθηκε για τέσσερις ημέρες στη βίλα του Iόλα στην Aγία Παρασκευή.
H σχέση του Γουόρχολ με τον Iόλα ήταν μάλλον το σημαντικότερο κεφάλαιο της καλλιτεχνικής ζωής του πάπα της ποπ αρτ. Ο Mέγας Aλέξανδρος, μπήκε στο πάνθεον των πορτρέτων του Γουόρχολ, μαζί με του Mάο Tσε Τουνγκ, αλλά και της θρυλικής Mέριλιν Mονρόε ή της Eλίζαμπεθ Tέιλορ. Ο Mέγας Aλέξανδρος και ο Mάο ήταν παραγγελίες του Iόλα.
H γνωριμία Γουόρχολ και Iόλα μοιάζει με σκηνή από παραμύθι και προδίδει την καλλιτεχνική όσφρηση του Aλεξανδρινού συλλέκτη, γκαλερίστα και μέντορα των καλλιτεχνών. Bρισκόμαστε στα 1952, όταν ο Iόλας έχει ανοίξει στη Nέα Yόρκη την πρώτη του γκαλερί, «Hugo». Δεν έχει ακόμη την αμερικανική υπηκοότητα και συνεργάζεται με τον ανιψιό του Bικτόρ Oυγκό.
Aπό τη γκαλερί έβλεπε κάθε μέρα έναν αδύνατο ξανθό νεαρό να μπαίνει το πρωί σε μια βιοτεχνία παπουτσιών και να βγαίνει το απόγευμα. Kάποια μέρα τον ρώτησε πώς τον λένε και πού πάει. «Σχεδιάζω παπούτσια για μια βιοτεχνία», του απάντησε ο 24χρονος νεαρός. «Mπορείτε να μου φέρετε μερικά σχέδιά σας να δω;», τον ρώτησε. Oταν την επομένη μέρα είδε τα ντοσιέ με τα γοβάκια, ο Iόλας αναφώνησε «Tι θαύμα! Aυτά τα σχέδια είναι υπέροχα. Aγαπητέ μου, σας κάνω έκθεση».
Tη σκηνή περιγράφει ο Iόλας στον Nίκο Σταθούλη για τη βιογραφία «Aλέξανδρος Iόλας» (εκδ. Λιβάνη, 1994). Eτσι, ο καλλιτέχνης που κατέρριψε τον μύθο του μοναδικού έργου, με τις επαναλαμβανόμενες εικόνες, έστησε την ίδια χρονιά την πρώτη του έκθεση με «Παπούτσια» και σχέδια βασισμένα σε κείμενα του Tρούμαν Kαπότε.
«Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε στην πρώτη έκθεση του Aντι», συνεχίζει στη διήγηση ο Iόλας. Oι κριτικοί είχαν διχαστεί, οι εφημερίδες το ίδιο. «Πώς είναι δυνατόν να μας δείχνει τα ιερά τέρατα της τέχνης ο κ. Iόλας και από την άλλη να μας δείχνει τα παλιόπαιδα;» «Tότε ήταν που διακήρυξε τις απόψεις του ο Aντι για την ποπ αρτ και εγώ είδα ότι μονάχα ένα τέτοιο κίνημα ήταν ικανό να ξεστραβώσει επιτέλους την αλλήθωρη Aμερική».
H σχέση τους στην τέχνη και στη φρενήρη ζωή τους, κράτησε ως το τέλος. Aφησαν τα εγκόσμια την ίδια χρονιά, το 1987. Tο κύκνειο άσμα ήταν ίδιο και για τους δύο. O «Mυστικός Δείπνος» ήταν η τελευταία έκθεση του Γουόρχολ στην τελευταία γκαλερί του Iόλα στο Mιλάνο, στο Παλάτσο Στελίνε.
O «Mυστικός Δείπνος», παραγγελία του Iόλα, ήταν έργο ζωής και για τους δύο. Oλα πήγαν στραβά. H ημέρα των εγκαινίων (21/1/87) βρήκε τον Iόλα στο νοσοκομείο, υπό περίεργες συνθήκες (είχε ήδη διαγνωστεί το AIDS), ενώ ο διασυρμός του στην Eλλάδα ήταν στη κορύφωσή του. O Αντι Γουόρχολ πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου και ο Αλέξανδρος Iόλας στις 6 Iουνίου.
Oι Eλληνίδες του Aντι
Ο Αλέξανδρος Iόλας μεσολάβησε ώστε κάποιες Eλληνίδες να περάσουν το κατώφλι του «Factory», για ένα πορτρέτο από τα χέρια του. Οι «εκλεκτές» ήταν η Mαριάννα Bαρδινογιάννη, η Aλίκη Περρωτή και η Mανίτα Xατζηφωτίου. H Nτόντα Bορίδη, το γένος Γουλανδρή, είχε κι εκείνη την τύχη να γνωρίσει τον Γουόρχολ μέσω κοσμικών κύκλων στη Nέα Yόρκη. Oπως είχε δηλώσει στις «Eικόνες», σε ένα αφιέρωμα στις Eλληνίδες που ζωγράφισε ο «πάπας» (Iούνιος 1993), με αφορμή την έκθεση Γουόρχολ στην Eθνική Πινακοθήκη, της είχε φτιάξει τρεις προσωπογραφίες από λάδι. Διάλεξε το «Nτόντα.
Πορτρέτο 1», αντί του ποσού των 20.000 δολαρίων, το οποίο εκτέθηκε το 1977 στο Whitney Museum, δίπλα στα πορτρέτα της Mινέλι, του Λιχτενστάιν, του Iβ Σεν Λοράν κ.ά. H κ. Bορίδη διατήρησε την επικοινωνία της με το Γουόρχολ και απέκτησε κι άλλα έργα του. Ποια εντύπωση της είχε κάνει; «Hταν μάλλον μελαγχολικός, αδιάφορος και απόμακρος. Mερικές φορές ευχάριστος και διασκεδαστικός».
Δεν διαφέρει πολύ και η αίσθηση της κ. Xατζηφωτίου: «Eίχε μια αδύναμη προσωπικότητα. Eπηρεαζόταν πολύ... Hταν όμως δεκτικός, απόμακρος και προσιτός μαζί. Tαυτοχρόνως, απλός και γλυκός». Συνήθιζε, όπως θυμούνται, πριν δημιουργήσει ένα πορτρέτο, να τραβά πολλές Πολαρόιντ. Eργα του κατέχουν αρκετοί Eλληνες συλλέκτες ανάμεσά τους και ο Zαχαρίας Πορταλάκης στον οποίο ανήκει ο κίτρινος «Mυστικός Δείπνος».
Tα ρεκόρ του Γουόρχολ
Aποφασισμενος να αφήσει το έργο του να περιπλανιέται στους αιώνες ως υπενθύμιση του περάσματός του από αυτό τον κόσμο, ο Γουόρχολ θα έφτιαχνε περισσότερα έργα απ’ όσα θα άντεχε η Iστορία της Tέχνης, υπογράφοντας ακόμη και τις απομιμήσεις που ήδη όσο ζούσε γέμιζαν αυτοσχέδιες συλλογές και εκθέσεις. Πίνακες, φωτογραφίες, κομμάτια φιλμ, γλυπτά, ηχογραφήσεις, φορέματα και πρώιμο ψηφιακό υλικό κυκλοφορούν πια ελεύθερα προς πώληση, ανεβάζοντας χρόνο με τον χρόνο τις μετοχές του πάπα της Ποπ και επιβεβαιώνοντας τη διαχρονικότητα της (όπως ήθελε ο ίδιος) εφήμερης τέχνης του.
Kαταχωρισμένος ήδη ως ο best seller καλλιτέχνης της μεταπολεμικής εποχής, ο Γουόρχολ (και δη η προσωπογραφία του Mάο που ζωγράφισε το 1972) θα έφτανε τον Nοέμβριο του 2006 να πωληθεί σε δημοπρασία των Christie’s στην τιμή των 17,1 εκ. δολαρίων σε έναν μεγιστάνα από το Xονγκ Kονγκ. Tον Mάιο, του 2007, το σημαντικότερο κομμάτι από τη συλλογή έργων Death & Disaster που φιλοτέχνησε το 1963, το Green Car Crash, θα δημοπρατούνταν από τα Christie’s για να φτάσει τα 71,7 εκ. δολ. από έναν άγνωστο που πολλοί υποπτεύονται πως είναι ο ίδιος που αγόρασε τον Mάο.
Aυτή είναι μέχρι στιγμής η υψηλότερη τιμή στην οποία δημοπρατήθηκε ποτέ έργο του Γουόρχολ, με πιο μετριοπαθείς στιγμές το πορτρέτο (ένα από τα πολλά) της Mέριλιν Mονρόε (το Lemon Marilyn) που δημοπρατήθηκε για 28 εκ. δολ. και μια τετραπλή αυτοπροσωπογραφία του που άγγιξε τα 8 εκ. δολ. Iσως η διάσημη ρήση του πως «ο καλλιτέχνης είναι κάποιος που παράγε έργα που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται να έχουν» να αξίζει, ωστόσο, περισσότερα...
Προεπιλογή Filmography
Sleep (1963)
Andy Warhol Films Jack Smith Filming Normal Love (1963)
Sarah-Soap (1963)
Denis Deegan (1963)
Kiss (1963)
Naomi and Rufus Kiss (1964)
Rollerskate/Dance Movie (1963)
Jill and Freddy Dancing (1963)
Elvis at Ferus (1963)
Taylor and Me (1963)
Tarzan and Jane Regained... Sort of (1963)
Duchamp Opening (1963)
Salome and Delilah (1963)
Haircut No. 1 (1963)
Haircut No. 2 (1963)
Haircut No. 3 (1963)
Henry in Bathroom (1963)
Taylor and John (1963)
Bob Indiana, Etc. (1963)
Billy Kluver (1963)
John Washing (1963)
Naomi and John, F U to steele (1963)
Screen Tests (1964-66)
Blow Job (1964)
Jill Johnston Dancing (1964)
Shoulder (1964)
Eat (1964)
Dinner At Daley's (1964)
Soap Opera aka The Lester Persky Story (1964)
Batman Dracula (1964)
Three (1964)
Jane and Darius (1964)
Couch (1964)
Empire (1964)
Henry Geldzahler (1964)
Taylor Mead's Ass (1964)
Six Months (1964)
Mario Banana (1964)
Harlot (1964)
Mario Montez Dances (1964)
Isabel Wrist (1964)
Imu and Son (1964)
Allen (1964)
Philip and Gerard (1964)
13 Most Beautiful Women (1964)
13 Most Beautiful Boys (1964)
50 Fantastics and 50 Personalities (1964-66)
Pause (1964)
Messy Lives (1964)
Lips (1964)
Apple (1964)
The End of Dawn (1964)
John and Ivy (1965)
Screen Test #1 (1965)
Screen Test #2 (1965)
The Life of Juanita Castro (1965)
Drink aka Drunk (1965)
Suicide aka Screen Test #3 (1965)
Horse (1965)
Vinyl (1965)
bi..ch (1965)
Poor Little Rich Girl (1965)
Face (1965)
Restaurant (1965)
Kitchen (1965)
Afternoon (1965)
Beauty No. 1 (1965)
Beauty No. 2 (1965)
Space (1965)
Factory Diaries (1965)
Outer and Inner Space (1965)
Prison (1965)
The Fugs and The Holy Modal Rounders (1965)
Paul Swan (1965)
My Hustler (1965)
My Hustler II (1965)
Camp (1965)
More Milk, Yvette aka Lana Turner (1965)
Lupe (1965)
The Closet (1965)
Ari and Mario (1966)
3 Min. Mary Might (1966)
Eating Too Fast aka Blow Job #2 (1966)
The Velvet Underground and Nico: A Symphony of Sound (1966)
Hedy (1966)
Rick (Unreleased, 1966)
Withering Heights (Unreleased, 1966)
Paraphernalia (1966)
Whips (1966)
Salvador Dali (1966)
The Beard (1966)
Superboy (1966)
Patrick (Unreleased, 1966)
Chelsea Girls (1966)
Bufferin aka Gerard Malanga Reads Poetry (1966)
Bufferin Commercial (1966)
Susan-Space (1966)
The Velvet Underground Tarot Cards (1966)
Nico/Antoine (1966)
Marcel Duchamp (1966)
Dentist: Nico (1966)
Ivy (1966)
Denis (1966)
Ivy and Denis I (1966)
Ivy and Denis II (1966)
Tiger Hop (1966)
The Andy Warhol Story (1966)
Since aka The Kennedy Assassination (1966)
The Bob Dylan Story (1966)
Mrs. Warhol aka The George Hamilton Story (1966)
Kiss the Boot (1966)
Nancy Fish and Rodney (1966)
Courtroom (1966)
Jail (1966)
Alien in Jail (1966)
A Christmas Carol (1966)
**** aka Four Stars or The 25 Hour Movie or The 24 Hour Movie (1966)
Imitation of Christ (1967)
Ed Hood (1967)
Donyale Luna (1967)
I, a Man (1967)
The Loves of Ondine (1967)
Bike Boy (1967)
Tub Girls (1967)
The Nude Restaurant (1967)
Construction-Destruction-Construction (1967)
Sunset (1967)
Withering Sighs (1967)
Vibrations (1967)
Lonesome Cowboys (1968)
San Diego Surf (1968)
Flesh (1968)
Blue Movie (1969)
Trash (1969)
Women in Revolt aka P.I.G.S (1970-71)
L'Amour aka Beauties (1972)
Heat (1972)
Factory Diaries (1971-78)
Water (1971)
Flesh for Frankenstein aka Andy Warhol's Frankenstein (1973)
Blood for Dracula aka Andy Warhol's Dracula (1974)
Vivian's Girls (1973)
Phoney aka Phonies (Undated)
Nothing Special footage (1975)
Fight (1975)
Andy Warhol's Bad (1976)
A collector’s perspective: Worth may depend on beholder …
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
10/10/2010
Η συλλογή Ιόλα σε νέα δοκιμασία
Η συλλογή Ιόλα σε νέα δοκιμασία
Εξήντα επτά αρχαία ζητεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού η μία εκ των δύο κληρονόμων του συλλέκτη Αλέξανδρου Ιόλα. Πρόκειται για την Ελένη Κουτσούδη, κόρη του (επίσης αποβιώσαντος) Δημήτρη Κουτσούδη, αδελφού του συλλέκτη.
Τα αρχαία φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο οποίο έφτασαν είτε από κατασχέσεις είτε από τους αρμοδίους για την ασφάλεια της περιουσίας που ο Ιόλας κατέλιπε είκοσι τρία χρόνια πριν. Μαζί ζητεί και έξι εικόνες από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, όπου επίσης φυλάσσονται.
Το θέμα θα συζητηθεί σύντομα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ωστόσο με αυτό δεν κλείνει η πολύκροτη από πολλές πλευρές υπόθεση της κληρονομιάς Ιόλα. Αλλα τόσα αρχαία και εικόνες αναμένουν την άλλη ανιψιά του συλλέκτη, κόρη της αδελφής του, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει το μερίδιό της.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας είχε άδεια συλλέκτη από το 1966. Το 1987 απεβίωσε και η συλλογή του σφραγίστηκε στην οικία του στην Αγία Παρασκευή, λόγω διαμάχης των κληρονόμων του. Δηλαδή της ανιψιάς του Ελένης Κουτσούδη και της αδελφής του Νίκης φον Στάιφελ.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας στο σπίτι του στον Παράδεισο της Αγίας Παρασκευής μπροστά από ένα ακέφαλο αρχαίο άγαλμα.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας στο σπίτι του στον Παράδεισο της Αγίας Παρασκευής μπροστά από ένα ακέφαλο αρχαίο άγαλμα.
Το 1988 και το 1989 σημειώθηκαν δύο κλοπές στην οικία (στη συνέχεια η οικία Ιόλα λεηλατήθηκε επανειλημμένως). Σύμφωνα με πληροφορίες που προέρχονται από τον φάκελο της υπόθεσης που τηρεί το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, κατασχέθηκαν στην πρώτη περίπτωση 46 από τα κλαπέντα στην οικία Στάιφελ και επτά μεγάλα γλυπτά σε αποθήκη μεταφορικής εταιρείας, η οποία τα είχε συσκευάσει για εξαγωγή, αν και δεν υπήρχε σχετική άδεια. Αλλα 28 από τα κλεμμένα της δεύτερης φοράς κατασχέθηκαν και πάλι στην οικία Στάιφελ. Τότε το δικαστήριο τα έστειλε στο Εθνικό Αρχαιολογικό, όπως και στο Βυζαντινό Μουσείο (ανάλογα με το είδος), έως ότου ρυθμιστεί η κληρονομιά. Το 1997 αποδίδονται οριστικά στο Ελληνικό Δημόσιο τα κατασχεθέντα στην οικία Στάιφελ και στην αποθήκη. Την ίδια χρονιά πεθαίνει η Νίκη Στάιφελ και το μερίδιό της περνά στην κόρη της, Σύλβια Μαρία ντε Κουέβας. Η κυρία Ντε Κουέβας δεν έχει ζητήσει μέχρι στιγμής τα αρχαία και τις εικόνες που της αναλογούν.
Το 2000 το Πρωτοδικείο αποφασίζει δικαστική διανομή με κλήρωση, η οποία γίνεται το επόμενο έτος. Πέρυσι η κ. Κουτσούδη ζήτησε την απόδοση των αρχαίων που κληρονομεί μετά την κλήρωση και αυτό το θέμα θα εισαχθεί στο ΚΑΣ (προχθές δεν συζητήθηκε λόγω παρέλευσης της ώρας).
Δυστυχώς, το Ελληνικό Δημόσιο έκανε το θαύμα του. Ανάμεσα σε όσα θα αποδοθούν στην κυρία Κουτσούδη περιλαμβάνονται και αντικείμενα που είχαν κατασχεθεί στις αποθήκες της μεταφορικής εταιρείας και έχουν αποδοθεί στο Δημόσιο από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Η δικαιούχος έχει ενημερωθεί ότι αυτά δεν θα τα λάβει, αφού δεν έπρεπε καν να περιληφθούν στη διανομή μεταξύ των κληρονόμων. Επίσης, το ΕΑΜ επιθυμεί να αγοράσει κάποια από τα αρχαία, κυρίως αγάλματα.
Αγγεία και αγάλματα
Η συλλογή Ιόλα περιλαμβάνει αρκετά αγγεία (μελαμβαφείς κανθάρους, σφαιρικούς αρύβαλλους, μελανόμορφο πινάκιο, μυκηναϊκό αμφορίσκο) κ.ά. Τα σημαντικότερα κομμάτια της, ωστόσο, είναι ένα ξύλινο αγαλματίδιο βαφέα, μαρμάρινος κορμός αγάλματος Φαραώ, τμήμα κορμού Φαραώ από ψαμμόλιθο, αριστερό χέρι μαρμάρινου αγάλματος, άγαλμα Σατύρου, μαρμάρινο πορτρέτο του αυτοκράτορα Τραϊανού, μαρμάρινο επίκρανο, κεφαλή γυναικείου αγάλματος από μάρμαρο, γυμνός ανδρικός κορμός από το ίδιο υλικό, κορμός Αφροδίτης κ.ά.
Οι εικόνες είναι: δύο με την Παναγία Βρεφοκρατούσα, μία με τον Αγιο Παντελεήμονα, μία με τον Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, μία με τον Αγιο Νικόλαο και μία δίζωνη με δέηση και αγίους.
Κακοί χειρισμοί
Η συλλογή Ιόλα (αρχαιότητες και έργα τέχνης) όπως και η οικία Ιόλα, και η τύχη τους, αποτελούν ένα από τα μεγάλα εγκλήματα του ελληνικού κράτους. Ο Ιόλας όσο ζούσε είχε εκφράσει την επιθυμία να δωρίσει και τη συλλογή και το σπίτι του στο ελληνικό κράτος, το οποίο δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά. Οσο για την οικία Ιόλα, καταρρέει μετά τους αλλεπάλληλους κακούς χειρισμούς των υπουργών Πολιτισμού.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ
Εξήντα επτά αρχαία ζητεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού η μία εκ των δύο κληρονόμων του συλλέκτη Αλέξανδρου Ιόλα. Πρόκειται για την Ελένη Κουτσούδη, κόρη του (επίσης αποβιώσαντος) Δημήτρη Κουτσούδη, αδελφού του συλλέκτη.
Τα αρχαία φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο οποίο έφτασαν είτε από κατασχέσεις είτε από τους αρμοδίους για την ασφάλεια της περιουσίας που ο Ιόλας κατέλιπε είκοσι τρία χρόνια πριν. Μαζί ζητεί και έξι εικόνες από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, όπου επίσης φυλάσσονται.
Το θέμα θα συζητηθεί σύντομα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ωστόσο με αυτό δεν κλείνει η πολύκροτη από πολλές πλευρές υπόθεση της κληρονομιάς Ιόλα. Αλλα τόσα αρχαία και εικόνες αναμένουν την άλλη ανιψιά του συλλέκτη, κόρη της αδελφής του, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει το μερίδιό της.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας είχε άδεια συλλέκτη από το 1966. Το 1987 απεβίωσε και η συλλογή του σφραγίστηκε στην οικία του στην Αγία Παρασκευή, λόγω διαμάχης των κληρονόμων του. Δηλαδή της ανιψιάς του Ελένης Κουτσούδη και της αδελφής του Νίκης φον Στάιφελ.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας στο σπίτι του στον Παράδεισο της Αγίας Παρασκευής μπροστά από ένα ακέφαλο αρχαίο άγαλμα.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας στο σπίτι του στον Παράδεισο της Αγίας Παρασκευής μπροστά από ένα ακέφαλο αρχαίο άγαλμα.
Το 1988 και το 1989 σημειώθηκαν δύο κλοπές στην οικία (στη συνέχεια η οικία Ιόλα λεηλατήθηκε επανειλημμένως). Σύμφωνα με πληροφορίες που προέρχονται από τον φάκελο της υπόθεσης που τηρεί το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, κατασχέθηκαν στην πρώτη περίπτωση 46 από τα κλαπέντα στην οικία Στάιφελ και επτά μεγάλα γλυπτά σε αποθήκη μεταφορικής εταιρείας, η οποία τα είχε συσκευάσει για εξαγωγή, αν και δεν υπήρχε σχετική άδεια. Αλλα 28 από τα κλεμμένα της δεύτερης φοράς κατασχέθηκαν και πάλι στην οικία Στάιφελ. Τότε το δικαστήριο τα έστειλε στο Εθνικό Αρχαιολογικό, όπως και στο Βυζαντινό Μουσείο (ανάλογα με το είδος), έως ότου ρυθμιστεί η κληρονομιά. Το 1997 αποδίδονται οριστικά στο Ελληνικό Δημόσιο τα κατασχεθέντα στην οικία Στάιφελ και στην αποθήκη. Την ίδια χρονιά πεθαίνει η Νίκη Στάιφελ και το μερίδιό της περνά στην κόρη της, Σύλβια Μαρία ντε Κουέβας. Η κυρία Ντε Κουέβας δεν έχει ζητήσει μέχρι στιγμής τα αρχαία και τις εικόνες που της αναλογούν.
Το 2000 το Πρωτοδικείο αποφασίζει δικαστική διανομή με κλήρωση, η οποία γίνεται το επόμενο έτος. Πέρυσι η κ. Κουτσούδη ζήτησε την απόδοση των αρχαίων που κληρονομεί μετά την κλήρωση και αυτό το θέμα θα εισαχθεί στο ΚΑΣ (προχθές δεν συζητήθηκε λόγω παρέλευσης της ώρας).
Δυστυχώς, το Ελληνικό Δημόσιο έκανε το θαύμα του. Ανάμεσα σε όσα θα αποδοθούν στην κυρία Κουτσούδη περιλαμβάνονται και αντικείμενα που είχαν κατασχεθεί στις αποθήκες της μεταφορικής εταιρείας και έχουν αποδοθεί στο Δημόσιο από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Η δικαιούχος έχει ενημερωθεί ότι αυτά δεν θα τα λάβει, αφού δεν έπρεπε καν να περιληφθούν στη διανομή μεταξύ των κληρονόμων. Επίσης, το ΕΑΜ επιθυμεί να αγοράσει κάποια από τα αρχαία, κυρίως αγάλματα.
Αγγεία και αγάλματα
Η συλλογή Ιόλα περιλαμβάνει αρκετά αγγεία (μελαμβαφείς κανθάρους, σφαιρικούς αρύβαλλους, μελανόμορφο πινάκιο, μυκηναϊκό αμφορίσκο) κ.ά. Τα σημαντικότερα κομμάτια της, ωστόσο, είναι ένα ξύλινο αγαλματίδιο βαφέα, μαρμάρινος κορμός αγάλματος Φαραώ, τμήμα κορμού Φαραώ από ψαμμόλιθο, αριστερό χέρι μαρμάρινου αγάλματος, άγαλμα Σατύρου, μαρμάρινο πορτρέτο του αυτοκράτορα Τραϊανού, μαρμάρινο επίκρανο, κεφαλή γυναικείου αγάλματος από μάρμαρο, γυμνός ανδρικός κορμός από το ίδιο υλικό, κορμός Αφροδίτης κ.ά.
Οι εικόνες είναι: δύο με την Παναγία Βρεφοκρατούσα, μία με τον Αγιο Παντελεήμονα, μία με τον Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, μία με τον Αγιο Νικόλαο και μία δίζωνη με δέηση και αγίους.
Κακοί χειρισμοί
Η συλλογή Ιόλα (αρχαιότητες και έργα τέχνης) όπως και η οικία Ιόλα, και η τύχη τους, αποτελούν ένα από τα μεγάλα εγκλήματα του ελληνικού κράτους. Ο Ιόλας όσο ζούσε είχε εκφράσει την επιθυμία να δωρίσει και τη συλλογή και το σπίτι του στο ελληνικό κράτος, το οποίο δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά. Οσο για την οικία Ιόλα, καταρρέει μετά τους αλλεπάλληλους κακούς χειρισμούς των υπουργών Πολιτισμού.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ
10/09/2010
A collector’s perspective: Worth may depend on beholder
A collector’s perspective: Worth may depend on beholder …
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP
ετά από 39 χρόνια το ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας νικάει πάντα.....Έντεκα νέα παιδιά με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα , κέφι , ζωντάνια και με σύνθημά τους '' Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν '' έρχονται να σκορπίσουν το χαμόγελο.....Γιατί για εμάς τους Έλληνες δεν υπάρχουν STOP.....
Η νεανική θεατρική ομάδα ‘ANGELS OF TOWN’ παρουσιάζει το…
ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP
του Γιάννη Δαλιανίδη
μια νεανική κωμωδία
ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ....
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ!!!!
Μετά από 39 χρόνια το ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας νικάει πάντα.....Έντεκα νέα παιδιά με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα , κέφι , ζωντάνια και με σύνθημά τους '' Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν '' έρχονται να σκορπίσουν το χαμόγελο.....Γιατί για εμάς τους Έλληνες δεν υπάρχουν STOP.....
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ....
Αντωνιάδης Χριστόφορος
Βέλτσος Βαγγέλης
Θεοδωροπούλου Δήμητρα
Θεοφιλάκου Μαντώ
Θεοχάρη Άννη
Κανελάκη Πέγκυ
Μυσίρη Χριστίνα
Ντρέκη Πηνελόπη
Ρέππα Γλυκερία
Σαμαρά Γεωργία
Συνετός Κώστας
ΣΚΗΝΙΚΑ: Angels Of Town
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΚΑΝΕΛΑΚΗ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙA: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΥΣΙΡΗ
ΘΕΟΦΙΛΑΚΟΥ ΜΑΝΤΩ
ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ - ΤΡΙΤΗ 9.00 μ.μ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΗΤΗΡΙΩΝ 15e Κανονικό & 12e Φοιτητικό
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΚΑΡΤΑΣ
Η νεανική θεατρική ομάδα ‘ANGELS OF TOWN’ παρουσιάζει το…
ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP
του Γιάννη Δαλιανίδη
μια νεανική κωμωδία
ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ....
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ!!!!
Μετά από 39 χρόνια το ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας νικάει πάντα.....Έντεκα νέα παιδιά με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα , κέφι , ζωντάνια και με σύνθημά τους '' Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν '' έρχονται να σκορπίσουν το χαμόγελο.....Γιατί για εμάς τους Έλληνες δεν υπάρχουν STOP.....
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ....
Αντωνιάδης Χριστόφορος
Βέλτσος Βαγγέλης
Θεοδωροπούλου Δήμητρα
Θεοφιλάκου Μαντώ
Θεοχάρη Άννη
Κανελάκη Πέγκυ
Μυσίρη Χριστίνα
Ντρέκη Πηνελόπη
Ρέππα Γλυκερία
Σαμαρά Γεωργία
Συνετός Κώστας
ΣΚΗΝΙΚΑ: Angels Of Town
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΚΑΝΕΛΑΚΗ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙA: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΥΣΙΡΗ
ΘΕΟΦΙΛΑΚΟΥ ΜΑΝΤΩ
ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ - ΤΡΙΤΗ 9.00 μ.μ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΗΤΗΡΙΩΝ 15e Κανονικό & 12e Φοιτητικό
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΚΑΡΤΑΣ
Το Μαριχουάνα Stop επιστρέφει
Το Μαριχουάνα Stop επιστρέφει
Μετά από 39 χρόνια το ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας νικάει πάντα...
Το Μαριχουάνα Stop επιστρέφει
Έντεκα νέα παιδιά, η θεατρική ομάδα «Angels Of Town», με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα , κέφι , ζωντάνια και με σύνθημά τους «Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν» έρχονται να σκορπίσουν το χαμόγελο από τις 11 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλίσια Ντενίση.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ: Αντωνιάδης Χριστόφορος, Βέλτσος Βαγγέλης, Θεοδωροπούλου Δήμητρα, Θεοφιλάκου Μαντώ, Θεοχάρη Άννη, Κανελάκη Πέγκυ, Μυσίρη Χριστίνα, Ντρέκη Πηνελόπη, Ρέππα Γλυκερία, Σαμαρά Γεωργία, Συνετός Κώστας
ΣΚΗΝΙΚΑ: Angels Of Town
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΚΑΝΕΛΑΚΗ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙA: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΥΣΙΡΗ, ΘΕΟΦΙΛΑΚΟΥ ΜΑΝΤΩ
ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : ΔΕΥΤΕΡΑ - ΤΡΙΤΗ 9.00 μ.μ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 15 Κανονικό & 12 Φοιτητικό
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΚΑΡΤΑΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΕ ΙΣΧΥ.
Μετά από 39 χρόνια το ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ STOP του Γιάννη Δαλιανίδη επιστρέφει για να μας θυμίσει ότι ο έρωτας νικάει πάντα...
Το Μαριχουάνα Stop επιστρέφει
Έντεκα νέα παιδιά, η θεατρική ομάδα «Angels Of Town», με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα , κέφι , ζωντάνια και με σύνθημά τους «Ό,τι και να γίνεται γύρω μας τα λουλούδια δε σταματάνε ποτέ να ανθίζουν» έρχονται να σκορπίσουν το χαμόγελο από τις 11 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλίσια Ντενίση.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ: Αντωνιάδης Χριστόφορος, Βέλτσος Βαγγέλης, Θεοδωροπούλου Δήμητρα, Θεοφιλάκου Μαντώ, Θεοχάρη Άννη, Κανελάκη Πέγκυ, Μυσίρη Χριστίνα, Ντρέκη Πηνελόπη, Ρέππα Γλυκερία, Σαμαρά Γεωργία, Συνετός Κώστας
ΣΚΗΝΙΚΑ: Angels Of Town
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΚΑΝΕΛΑΚΗ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙA: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΥΣΙΡΗ, ΘΕΟΦΙΛΑΚΟΥ ΜΑΝΤΩ
ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : ΔΕΥΤΕΡΑ - ΤΡΙΤΗ 9.00 μ.μ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 15 Κανονικό & 12 Φοιτητικό
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΚΑΡΤΑΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΕ ΙΣΧΥ.
Λαμόγια στο Δήμο Υμηττού
Θα μπεί αραγε εισαγγελέας στο Δημο Υμηττού να σκαλίσει τις λαμογιές που σκάρωσαν οι ...δημαρχοποιημένοι αγάδες???
Εικαστικές Μαλακίες
Έκθεση του Cesare Barro στο Σχολείον
cesare.jpg
Έκθεση γλυπτικής με τίτλο «Ειμαρμένη» του Βενετού Cesare Barro παρουσιάζει από τις 7 Οκτωβρίου έως τις 7 Νοεμβρίου 2010 το Πολιτιστικό Κέντρο "Το Σχολείον".
Η έκθεση του, με 61 γλυπτά σε πίνακες (25 έργα διαστάσεων 130Χ100 εκ., 12 έργα διαστάσεων 210Χ130εκ., 24 έργα 50Χ65 εκ., και 2 έργα διαστάσεων 220Χ170 εκ.), αντλεί την έμπνευση της από τον Όμηρο και τη σημειολογία της ελληνικής αλφαβήτου.
Ο Cesare Barro, έχει άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα.Λάτρης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και ποίησης, εγκαταστάθηκε στο νησί της Τήνου για 13 ολόκληρα χρόνια, ήρθε σε επαφή με τους παραδοσιακούς τεχνίτες μαρμάρου του νησιού και συμμετείχε ενεργά στην αναστήλωση ενός ορεινού χωριού (Σμαρδάκι), που κατάφερε να του δώσει νέα ζωή.
Προλογίζει η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ.
Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα της Πόλεως της Βενετίας,και το Istituto Italiano di Cultura di Atene. Εγκαινιάζεται στην Αθήνα, ως φόρος τιμής στη χώρα που ο Cesare Barro θεωρεί δεύτερη πατρίδα του, με την προοπτική να ταξιδέψει στην Ιταλία (2011, Μιλάνο & Βενετία), Γενεύη, Παρίσι, Μόναχο, Νέα Υόρκη, Μαϊάμι.
Διεύθυνση & Οργάνωση Παραγωγής: Alessandro Pirounis
Μελέτη Φωτισμού: Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: Δάφνη Αλεξανδρή
Σκηνοθεσία Τηλεοπτικού Υλικού: Milena Kaneva
Το «Σχολείον»: Πειραιώς 52 ,Πειραιάς
Ώρες λειτουργίας καθημερινά :10.00-18.00
Ειλικρινα... ακουσα μια κυρία ΚΑΣΙΜΆΤΗ να αναλύει το έργο του καλλιτέχνη και τρελαθηκα... Ποτε δεν ειχα ακουσει τόσες μαζεμένες μαλακίες μαζί... Το κακό είναι οτι πληρώθηκε και μάλιστα αδρά για να τισ πεί...
cesare.jpg
Έκθεση γλυπτικής με τίτλο «Ειμαρμένη» του Βενετού Cesare Barro παρουσιάζει από τις 7 Οκτωβρίου έως τις 7 Νοεμβρίου 2010 το Πολιτιστικό Κέντρο "Το Σχολείον".
Η έκθεση του, με 61 γλυπτά σε πίνακες (25 έργα διαστάσεων 130Χ100 εκ., 12 έργα διαστάσεων 210Χ130εκ., 24 έργα 50Χ65 εκ., και 2 έργα διαστάσεων 220Χ170 εκ.), αντλεί την έμπνευση της από τον Όμηρο και τη σημειολογία της ελληνικής αλφαβήτου.
Ο Cesare Barro, έχει άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα.Λάτρης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και ποίησης, εγκαταστάθηκε στο νησί της Τήνου για 13 ολόκληρα χρόνια, ήρθε σε επαφή με τους παραδοσιακούς τεχνίτες μαρμάρου του νησιού και συμμετείχε ενεργά στην αναστήλωση ενός ορεινού χωριού (Σμαρδάκι), που κατάφερε να του δώσει νέα ζωή.
Προλογίζει η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ.
Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα της Πόλεως της Βενετίας,και το Istituto Italiano di Cultura di Atene. Εγκαινιάζεται στην Αθήνα, ως φόρος τιμής στη χώρα που ο Cesare Barro θεωρεί δεύτερη πατρίδα του, με την προοπτική να ταξιδέψει στην Ιταλία (2011, Μιλάνο & Βενετία), Γενεύη, Παρίσι, Μόναχο, Νέα Υόρκη, Μαϊάμι.
Διεύθυνση & Οργάνωση Παραγωγής: Alessandro Pirounis
Μελέτη Φωτισμού: Ελευθερία Ντεκώ
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: Δάφνη Αλεξανδρή
Σκηνοθεσία Τηλεοπτικού Υλικού: Milena Kaneva
Το «Σχολείον»: Πειραιώς 52 ,Πειραιάς
Ώρες λειτουργίας καθημερινά :10.00-18.00
Ειλικρινα... ακουσα μια κυρία ΚΑΣΙΜΆΤΗ να αναλύει το έργο του καλλιτέχνη και τρελαθηκα... Ποτε δεν ειχα ακουσει τόσες μαζεμένες μαλακίες μαζί... Το κακό είναι οτι πληρώθηκε και μάλιστα αδρά για να τισ πεί...
A collector’s perspective: Worth may depend on beholder …
A collector’s perspective: Worth may depend on beholder …
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
By Richard Lovrich
Thursday, September 30, 2010
The time: Quite a few years ago.
The setting: The Dakota, the legendary 1880s co-op complex on Manhattan's Central Park West.
I accompany my friend, art gallery manager Richard Stoddard, and his boss, Brooks Jackson, co-owner with Alexander Iolas of the Jackson-Iolas gallery, on a visit to an artist/housesitter at the home of an art patron on a long trip abroad.
The artist's name: Ioannis Kardamatis. He is working on a gold sculptural piece deep within the cavernous apartment. He entertains us in the living room -- the focal point of which is a huge, gold Buddha. The scale of this statue is enormous, its head nearly scraping the ceiling, notably high in this building already notable for so many things.
I recall that seeing it makes me wonder how it had gotten in there. But, I don’t ask, having already heard stories of removed outer walls, reinforced floors and other artistically accommodating sacrifices from other wealthy collectors at openings at the gallery.
Brooks stands before the glowing, peaceable behemoth with a rigid poise that betrays his youth as a dancer with the New York City Ballet. Lithely pointing at the Buddha, his other hand pinching his chin in a manner that suggested its complicity in an act of mental focus, Brooks asks Kardamatis, "Is it any good?"
Kardamatis rises from his chair and stands motionless, a more casual bookend partner by Jackson's side, both of their backs to me. After a moment of contemplation, matching Brooks' gaze in focus if not intensity, he answers, "It had better be. I pray before it every [expletive deleted] day!"
Worth to the art appreciator and worth to the art dealer still remain two different things entirely. World markets may decree that No. 5, 1948 by Jackson Pollock is valued at a purported $140,000,000. It can bring no greater joy to its owner, American record executive, film and theatrical producer and noted philanthropist David Geffen, however, than a cherished piece picked up on Art Night at Proctors or the annual Stockade Art Show can give to its lucky buyer.
Imbued with its beauty, message and associations, any painting or sculpture can be priceless. Works, once invited into the home, take up residence and insinuate themselves into the lives of its occupants as much as any living thing. Turning a corner in your own home and coming upon a piece can remind you of a time, place, person, feeling, or even of your own relevance or existence.
What is a piece of art worth? What is a memory worth? What is inspiration worth? What is beauty worth?
A most recent exhibit in the Fenimore Asset Gallery at Proctors highlighted the works-to-date of artist Patrick Porter. Most of Porter's smaller pieces topped out at less than $100. His work inspired the buying public to purchase 15 paintings -- the most ever sold from one of the Proctors exhibit spaces by a single artist in a normal two-month display period.
Who were the buyers? Contractors, other artists and just plain folk who were moved by the freedom of expression, quirky subjects and humor that are the hallmarks of Mr. Porter’s work. Are these little paintings spread now across the Capital Region any good?
I hope so –- and that they will give great joy to their owners every (expletive deleted) day!
Richard Lovrich is art director at Proctors arts and entertainment complex. He is the prime mover and curator of the monthly Art Night at Proctors events. This is the first in a series of three commentaries by Lovrich on the fun and excitement in collecting art -– that reflects individual taste and resources and meets one's personal assessments of value and worth. Lovrich produces Art Night at Proctors on the third Friday of each month. The event is always free and open to the public.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)