Πόυε θα το" βουλώσει" ο καθεστωτικός ΣΚΑΙ???

Την ημέρα που θα σταματησει να εκπέμπει ο καθεστωτικός ΣΚΑΙ θα είναι μια μεγάλη μερα για την Ελληνική Δημοκρατία..
Είχα να ακούσω χρόνια τον καθεστωτικο αυτόν ραδιοφονικό σταθμό... Τον ξέρω άλλωστε εξ απαλών ονύχων. Απο την πρώτη μέρα εκπομπής....οταν ανήκε ακόμα στον Κοσκωτά...
Οι ανθρωποι εκεί είναι οι Γεωργαλάδες της χούντας που ζούμε...Δε θα πώ περισσότερα ...μέρα που είναι... επιφυλασσομαι όμως εντός των επομένων ημερων να αποδείξω πόσο κακό έχει κάνει αυτός ο σταθμός τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Προς το παρον θα θυμηθώ τον Ποιητή...
"Τόσο καιρό μεσα στα βάθη του νέου ελληνισμού που άρχιζε να ωριμάζει,το πρόβλημα έμενε άλυτο και γεννούσε συμπλέγματα που έφταναν η στην κατωτερότητα η στα δύο άκρα.Όσο η Δύση ζούσε μέσα στην Αναγέννηση, και στα εκφραστικά μέσα που είχε κληρονομησει απο αυτήν-θέλαμε δε θέλαμε- έστεκε μακρυά μας.Η τέλεια αφωμοίωση όμως, όπως τηνξ ήθελε ένας Ροίδης, θα οδηγούσε στην υποταγή.Η τέλεια απομώνωση, οπως την ευαγγελιζότανε ένας Γιαννόπουλος δε θα έσωζε παρά την υπερηφάνεια μας.Ωστόσο έπρεπε να συμπορευτούμε κάποτε με τον υπόλοιπο κόσμο.Ηεπαναστατική λοιπόν γενιά του μεσοπολέμου-η γαλλική προ πάντων-δίνοντας ένα τελικό χτύπημα στην αποκλειστικότητα της κληρονομιάς της,χωρίς να το επιζητεί, στρεφόταν σε πηγές που μας ήταν πιο γνώριμες,ξανάφερνε στο φώς πρότυπα, πολιτογραφημένα απο αιώνες μέσα στο ομαδικό μας υποσυνείδητο. Ένας κοινός χώρος ανοιγόταν για όλους.
Απελευθέρωση λοιπόν μέσα στην έκφραση, και με την ίδια χειρονομία συνένωση με την Ευρώπη, χωρίς θυσίες, αλλα μόνο με κέρδη-αυτά ειναι που ετράβηξαν την εποχή εκείνη εμένα και τους φίλους μου στον Υπερρεαλισμό.Φυσικά εκάναμε υπερβολές. Αλλά και όταν λίγο αργότερα εξηγήσαμε τη θέση μας, κανείς δεν έδωσε προσοχή, δε θέλησε να καταλάβει. Χρειάστηκε να έρθει πολύ αργότερα ένας ξένος πάλι, να πεί τα ίδια περίπου πράγματα,για να τα χωνέψει ένα μέρος της κριτικής μας. Στο μεταξύ εμείς απο τον υπερρεαλισμό, είχαμε κάνει κάτι άλλο,που έφτανε ίσως στους αντίποδες του.Επειδή η μοναδικότητα της Ελλάδος έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο.Τρέφεται πο τις πιό ισχυρές επαναστάσεις,τις αφομοιώνει τέλεια, και στο βάθος μένει απρόσβλητη.Λες και οτιδήποτε περάσει τα σύνορα αυτής της χώρας,υποβέλεται στην κατεργασία που ένας αόρατος μηχανισμός θέτει σε ενέργεια, κινημένος απο τι?Τη Πλατωνική γεωμέτρηση?Το φώς? όπως θέλετε πάρτε το.Η Δύση απο καιρό είχε φτάσει στην εξατομίκευση της έμπνευσης.Η καθημερινή ζωή,ορθολογιστικά οργανωμένη και χωρίς τι περιθώρειο να λειτουργήσει ο παράγοντας του απροσδόκητου... Η φύση πληθωρική και απρόσωπη,Η συλλογική ζωή, απο την απουσία κινδύνου,αποκεντρωμένη και ανίκανη να καταλήξει σε κοινά σύμβολα, όλα αυτά, υποχρεώσανε τη Ποίηση να λειτουργήσει σε χωριστά στεγανά θα έλεγα,διαμερίσματα της ψυχής.Απο εκεί ο περιπτωσιολογικός και ημερολογιακός και ημερολογιακός χαρακτήρας των ποιημάτων που μιμήθηκαν και στην ελλάδα,χωρίς να πολυσκεφθούν το ζήτημα πολλοί ελάσσονες λυρικοί μας. Ο Ελληνας ποιητής ωστόσο, ο αυθεντικός,που είναι απο τη κούνια του ενανθρωπιστής και φυσιοκράτης, αντιδρά με άλλο τρόπο,δείχνει και με τα αντανακλαστικά του ακόμη, να αισθάνεται όπως ο αλλοτινός του συνάδελφος μέσα στον αρχαίο η στον χριστιανικό μύθο.Σήμερα που τούς έχει αποστερηθεί αυτούς, ζητάει έστω και με το άτομό του, να απομιμηθεί το μηχανισμό τους.που θα πεί να σηκώνει για λογαρισμό του το βάρος της ομάδας.Να φτάνει στην αντικειμενικότητα.περνώντας απο πολλές ειδικές περιπτώσεις σε ένα σύμβολο.Είναι η συνείδησή του που μιλά στη θέση της θρησκείας, και αφού η τελευταία τούτη έχει ατονήσει, φυσικά η ευθύνη της πρώτης προβάλει μεγαλύτερη...Να λύσει τη ζώνη του καιρού γύρω απο μερικά στοιχεία που κλείνει η παράδοση, και ύστερα απο αδιάκοπες μεταμορφώσεις,να τα ταυτίσει με μορφές ζωντανές. που έχουν άλλο αντίκρυσμα για μας, αποβλέποντας έτσι στη συγκρότηση ενός μύθου της συγχρονης ζωής...."

-Για να είμαι ειλικρινής οχι.Τα πρώτα μου βήματα-θα σας φανεί παράξενο-τα όριζε σχεδον αποκλειστικα, η απέχθεια μου σε ότι ονομάζεται..."κοινοτοπία".την ευλογώ ακόμη.Η αρχική μου φύση ήταν βαθειά μελαχγολική και αρωστημένη.Την χαρακτήριζε και μια συστηματική στάση για κάθε τι το παράδοξο.Δεν ήθελα να εκπροσωπώ ,μέσα στη περιοχή που διάλεξα,τίποτα απ'ότι κιόλας εκπροσωπούσανε οι άλλοι.Τύχη προσωπική μου,ήταν,οτι παρουσιάστικα σε μια εποχή που το πεισιθανάτιο πνεύμα έκανε θραύση,κι'οπου ένα πλήθος παραδοξολόγοι έφταναν στο σημείο να διαμορφώσουν μια νέου είδους κοινοτoπία.Χωρίς να το καταλάβω,και απο αντίδραση στα καμώματα των άλλων,πήρα μια θέση υγιέστερη,θέλησα να γίνω ένας απλός άνθρωπος.

-Το συμπεραίνει αυτό κανείς, απο τον τρόπο που ντύνεστε η συμπεριφέρεστε...

-και που προκαλεί την αγανάκτηση η την απογοήτευση των ανθρώπων που έμαθαν να βλέπουν στον ποιητή έναν χαριτωμένο ηθοποιό.Καθώς έλεγε όμως ένας Γάλλος φίλος μου, στίς μέρες μας, το να μην αρέσεις, αποτελεί μια απο τις αριστοκρατικότερες απολάυσεις...

-Στραφήκατε τοτε στο Αιγαίο...

--Στο Αιγαίο, που κι αυτό απο μια ευτυχισμένη σύμπτωση,αποτελούσε τότε τη μόνη μου εμπειρία.Παράλληλα ήρθε ο Υπερρεαλισμός,που με βοήθησε αφάνταστα να κατανικήσω τις αντιστάσεις μου και να εκφρασθώ άμεσα.Ειναι σήμερα,ίσως,το μόνο που μου απομένει απο τη περίοδο εκείνη της λατρείας μου στη γαλλική πρωτοπορειακή σχολή.

-Συζήτήσανε-και πολλοί αμφισβητήσανε-αν είσαστε εσείς που ανακαλύψατε το Αιγαίο.Άλλοι είπανε,οτι το δώσατε σαν απαράδεχτο ηθογραφικο τοπίο,"κεντημένο με διάθεση ζωγράφου".

-Η κριτική μας-αλλοίμονο μέχρι εκεί φθάνει να δεί.Ωστόσο μια φύση ειναι "καινούρια",κάθε φορά που κατορθώνει κανείς να την κοιτάξει διαφορετικά.Όσο για το άλλο που λέτε,δεν ξέρω.Μπορεί το σφάλμα να εόιναι δικό μου.

-Τι εννοείτε?

-Ότι σαν άνθρωπος,προσπαθώ να λυτρώνομαι απο την ανάγκη να είμαι και για τούς άλλους,ό,τι είμαι για τον εαυτό μου,σαν ποιητής δεν έχω τον τρόπο.Η διάθεση δεν μετρά.Ε ί ν α ι κανείς ότι καταφέρει να δούν οι άλλοι οτι είναι.Φυσικά θλίβομαι αφάνταστα να γράφω "ήλιος" και να διαβάζουν οι άλλοι..."κυριακάτικη λιακάδα στο Ζάππειο...


Για την ώρα, η εικόνα η ποιητική τη εποχής μας, μοιάζει να βρίσκεται στούς αντίποδες εκείνου που εννοείτε.

-Το ξέρω.Αλλά γιαυτό υπάρχει και η προοπτική, να περάσουμε απο τη μια στην αλλη,δύο έσχατες άκρες που αγγίζονται.Όπως απο την άκρη του μεγάλου πόνου της εποιχής,μπορεί πια να συναντήσουμε την ελπίδα.Και απο την εσχατιά των καταχρηστικών εκφράσεων,ένα λόγο, που η επιτυχία του να μην έγκειται στη πλειοδότηση.Θυμηθείτε το περίφημο "μυστήριο".Το πήραμε σαν υπόθεση σκηνοθεσίας,και λησμονήσαμε οτι αληθινό,είναι το μόνο μυστήριο που εξακολουθεί να μένει τέτοιο και μέσα στο απόλυτο φώς.Βλέπεται οτι δε μιλώ για αισιοδοξία η απαισιοδοξία.Για τον ποιητή οι διακρίσεις αυτές δεν υπάρχουν.Υπάρχει μόνο το τραγικό στοιχείο,που είναι μια ύψιστη αντρική στάση,και υπάρχει η πονολατρεία ,που είναι μια νευρωτική ηττοπάθεια.