Επειδή Δημοσιογραφία-Δυστυχια-Διαφθορά... αρχίζουν απο Δ...

Σταχυολογόντας στο διαδύκτιο

Εργολάβοι συνειδήσεων

ΠΗΓΗ: Γαλαξιάρχης

[ΑΦΙΕΡΩΜΑ]

Η δεύτερη πληγή (μετά το ίδιο το πολιτικό σύστημα) στη λειτουργία της δημοκρατίας, είναι τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο προπαγανδιστικός τους ρόλος στην υπηρεσία του συστήματος βασίζεται σε ένα σύνολο εργαλείων. Μίας πολύ οργανωμένης επιχείρησης κατασκευής συνειδήσεων, της οποίας το μέγεθος είναι τέτοιο ώστε να θεωρείται ως ωμή παρέμβαση στη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος.
Δημιουργία εντυπώσεων (spin):Εδώ συναντάμε εταιρείες PR σαν τη Civitas, οι οποίες αναλαμβάνουν τη στρατηγική και την επικοινωνιακή πολιτική στην προώθηση των προϊόντων (από αναψυκτικά έως πολιτικές ιδεολογίες) των πελατών τους, μέσω των media. Οι εταιρείες PR φέρνουν σε επαφή τον πελάτη με τους δημοσιογράφους του μέσου στο οποίο «παίζει» η διαφήμιση. Η επικοινωνιακή πολιτική αναπτύσσεται μέσω εναλλακτικών μεθόδων προβολής, όπως τα πληρωμένα δημοσιεύματα (advertorials), η προώθηση της ειδησεογραφίας που αφορά την εταιρεία-πελάτη και η ευμενής παρουσίασή στην αρθρογραφία, τα editorials και τα σχόλια των δημοσιογράφων. Τακτικές απολύτως νόμιμες, πλην όμως ελάχιστα ηθικές. Ο ήδη διαβρωμένος δημοσιογραφικός κόσμος γίνεται αποδέκτης μικρών ή και μεγάλων δώρων, ταξιδιών (υποτίθεται για ενημέρωση, αλλά στην πράξη για αναψυχή), ακόμη και προσωπικών εξυπηρετήσεων. Στο τέλος ο δημοσιογράφος καθίσταται πλήρως χειραγωγημένος. Φτάνει σε σημείο να θεωρεί υποχρέωσή του να αναφέρεται θετικά στον φίλο και πελάτη του μέσου στο οποίο εργάζεται (δείτε τη σχετική φωτό της Καθημερινής).



Εδώ αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του Παύλου Τσίμα, ο οποίος όχι μόνο εμφανίζεται στην προσωπική λίστα Χριστοφοράκου με τα -ακριβούτσικα- εταιρικά δώρα της Siemens, αλλά και ομολόγησε -πιεζόμενος από τις αποκαλύψεις- την πολύχρονη φιλία που τον συνδέει με το φυγόδικο «Νο 1» της γερμανικής εταιρείας και τα ποδοσφαιρικά ταξιδάκια στο εξωτερικό με χορηγία της Siemens. Κι όμως, αυτός ο, κατά πολλούς αξιόπιστος, δημοσιογράφος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σχολιάζει το σκάνδαλο Siemens, τόσο πριν όσο και αφότου έγινε γνωστή η σχέση του με το Χριστοφοράκο. Παράνομο; Σε καμία περίπτωση. Ανήθικο; Εξαρτάται πού έχει βάλει κανείς τον πήχη της ηθικής του. Αντιδεοντολογικό; Κάργα!




Μισές αλήθειες: Δεν υπάρχει κανένας λόγος που ένα «σοβαρό» μέσο θα καταφύγει στη διασπορά ψευδών ειδήσεων και τη χοντροκομμένη παραπολιτική. Αρκεί να μην πει όλη την αλήθεια. Αρκεί να κρύψει ή απλώς να αδιαφορήσει για ένα μεγάλο μέρος της. Όλο αυτόν τον καιρό που μεσολάβησε από το «λεφτά υπάρχουν» έως το «δεν υπάρχει σάλιο», όλες οι μεγάλες εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα, πρόβαλαν αποκλειστικά την «αλήθεια» του μνημονίου και της τρόικας, ανεξαρτήτως μάλιστα της ιδεολογικής ταυτότητας που πλασάρουν στο κοινό τους. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη μεγαλειώδη μετεκλογική κωλοτούμπα του ΠΑΣΟΚ, η οποία αναμφίβολα πρέπει να καταγραφεί ως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη στην ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Αντιθέτως, οι μεγαλοδημοσιογράφοι πλάσαραν τη λογική του μονόδρομου με απίστευτη προσήλωση (αλλά και ψευδοκριτική πάντα ματιά για ξεκάρφωμα),εκτοπίζοντας και συκοφαντώντας κάθε άλλη εναλλακτική (εννοείται αριστερόστροφη).
«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς μπορούν να γράψουν Ιστορία, δείχνοντας τον δρόμο για μια μεγάλη εθνική συνεννόηση που θα βάλει τέλος στα λαϊκιστικά τερατουργήματα της μεταπολίτευσης, θα βάλει όρια στην καταστροφική μανία των επαγγελματιών της διαμαρτυρίας και θα χτίσει ένα νέο ευρωπαϊκό κράτος.
Ο κ. Παπανδρέου έκανε το λάθος να μη βάλει ποτέ «πλάτη» όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν το είχε κάνει, ίσως να είχε κληρονομήσει μια λιγότερο απελπιστική κατάσταση. Τώρα όμως έχει την ευκαιρία να κάνει υπερβάσεις, ενώ και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο κέρδους για ένα κόμμα ή έναν πολιτικό. Είτε θα αλλάξουν μαζί τη χώρα είτε θα βουλιάξουν όλοι μαζί.»
Α. Παπαχελάς, Καθημερινή, 2 Μαϊ 2010
Δεκάδες οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου, Έλληνες και ξένοι, έκρουαν έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου για τον εκτροχιασμό στο νεοφιλελευθερισμό, επιχειρώντας να διερευνήσουν τις εναλλακτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς δε βρήκε το δρόμο προς τα κανάλια ή τα μεγαλύτερα έντυπα του χώρου. Δε χρειάστηκε να φιμωθούν οι φωνές αυτές, ούτε να κυνηγηθούν οι «αιρετικοί» που τις εξέφραζαν («δημοκρατία» έχουμε άλλωστε). Αρκούσε η πλήρης αδιαφορία για αυτήν την αλήθεια. Πολύ χτυπητή η περίπτωση της εκπομπής των Λυριτζή-Οικονόμου στο ραδιοφωνικό Σκάι (18/6/2010). Όταν ενημερώθηκαν οι σχολιαστές από ακροατή της εκπομπής για την ομιλία οικονομολόγων στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ», ο Λυριτζής κατηγόρησε την άποψη ως «συνωμοσιολογική» και ισχυρίστηκε ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για απλοϊκές προσεγγίσεις. Εννοείται ότι, πέρα από το σχόλιο του δημοσιογράφου του Σκάι, ουδεμία άλλη αναφορά έγινε στην ομιλία αυτή.
Τεχνική «καρότο και μαστίγιο»: Όμως είναι ευρύτερα γνωστό «ο δημοσιογράφος ελέγχει την εξουσία». Τα ιδιωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το ρήμα «ελέγχω» με την ετυμολογική του σημασία. Στην κυριολεξία ελέγχουν την εξουσία με το σκεπτικό ότι της τραβούν το αυτί όταν αυτή κατά λάθος κινηθεί έξω από τη ρότα που της έχουν χαράξει. Έτσι, ενώ δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε -ανεξαρτήτως κυβέρνησης- μία σοβαρή, αιχμηρή και επιθετική συνέντευξη κυβερνητικού πολιτικού, ταυτόχρονα επιλεγμένα ονόματα και στελέχη θάβονται εν μία νυκτί από τους ίδιους δημοσιογράφους που έως την προηγούμενη ημέρα τους «χάιδευαν». Γνωρίζοντας ότι το μνημονικό του θεατή-καταναλωτή είναι ανήμπορο μπροστά στο χάος της μασημένης πλην αλληλοαναιρούμενης πληροφορίας, οι δημοσιογράφοι «κύρους» (δηλαδή οι ακριβοπληρωμένες γραφίδες σε ρόλο think tank του ιδιοκτήτη του μέσου), μπορούν να αλλάξουν γνώμη αστραπιαία, εφόσον το επιτάσσει το καθήκον (δηλαδή η γραμμή του εργοδότη). Τυπικό παράδειγμα, ο μέντορας της παιδικής αρθρογραφίας που απευθύνεται στην ενήλικη ημιμαθή και απολίτικη μάζα, Γιάννης Πρετεντέρης. Αυτός ο κήνσορας της τρόικας δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να γυρίσει τούμπα τη λογική του μονόδρομου που ο ίδιος ευαγγελιζόταν.
Τον περασμένο Απρίλιο θεωρεί το ΔΝΤ αναπόφευκτο και μάλιστα με υπευθυνότητα όλων των Ελλήνων:
«Το πρόβλημα δεν είναι αν το ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο. Ενδεχομένως αποτελεί. Το πρόβλημα είναι τι κάναμε για να τον αποφύγουμε. Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα αλλά μόνοι μας τον καταστήσαμε αναπόφευκτο.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 19 Απρ 2010
Πριν λίγες ημέρες όμως, χαρακτηρίζει ανεύθυνη την κυβέρνηση για την υπογραφή του μνημονίου, ομολογώντας ότι καμία εναλλακτική δε διερευνήθηκε σοβαρά (αλήθεια; από ποιον;):
«Αναρωτιέμαι αν οι κυβερνητικοί αρµόδιοι τα αναλογίστηκαν αυτά όταν υπέγραψαν το Μνηµόνιο µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ ή όταν το έκαναν νόµο του κράτους. Αν είχαν, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της παρέµβασης που αναλαµβάνουν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία.
Αν είχαν επίγνωση, απορώ πώς δέχτηκαν να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις.
Αν δεν είχαν επίγνωση, τότε απορώ πώς ανέλαβαν υποχρεώσεις τις οποίες είτε δεν γνώριζαν, είτε δεν κατανοούσαν.
Διότι η λογική του µονόδροµου δεν είναι δικαιολογία, είναι επιλογή. Η Ελλάδα υποχρεούται τώρα να πάρει τα συγκεκριµένα µέτρα όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν άλλες επιλογές (αυτό δεν µου φάνηκε να το διερεύνησε σοβαρά κανένας…) αλλά επειδή αυτά ακριβώς τα µέτρα δεσµεύτηκε να εφαρµόσει.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 18 Ιουν 2010


Είναι φανερό ότι η «μονοκρατορία ΠΑΣΟΚ» τρώει γρήγορα τα ψωμιά της για τα φερέφωνα της εξουσίας όπως το Συγκρότημα Λαμπράκη και το Mega Channel. Έτσι λοιπόν ψήνεται ένα πιο συνεργατικό σχήμα «εθνικής συννενόησης» (άρα εντελώς απολίτικο και ανήμπορο στις εξωτερικές πιέσεις λόγω ευαίσθητων ισορροπιών). Παπαγαλάκια όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης αναλαμβάνουν νέα εργολαβία. Εκεί που υπήρχε καρότο για την κυβέρνηση Παπανδρέου, τώρα έρχεται μαστίγιο.
Αντίστοιχη τακτική χειραγώγισης χρησιμοποιείται όμως και προς τα κάτω, δηλαδή τον τηλεθεατή/αναγνώστη/καταναλωτή. Από τη μία η κατατρομοκράτηση του πληθυσμού για ένα μέλλον που δεν εξηγείται αναλυτικά από κανέναν, παρά μόνον «ζωγραφίζεται» με εντελώς αρνητικές εκφράσεις όπως «χρεωκοπία», «οικονομική καταστροφή», «απομόνωση», «αδυναμία πληρωμών» κ.λπ. Από την άλλη το γλείψιμο του «ανήμπορου», «φτωχού», «καταφρονεμένου», «εργάτη», «μικροέμπορου», «συνταξιούχου». Ταυτόχρονα η διάχυση της ευθύνης επί δικαίων και αδίκων, ώστε να πιστέψει και ο τελευταίος Έλληνας ότι μόνος του έφερε το ΔΝΤ ακόμη κι αν απλώς έχει κάνει χρήση πιστωτικής κάρτας τα τελευταία δέκα χρόνια. Έτσι το μέσο, από τη μία γίνεται αρεστό στον πελάτη και από την άλλη αντιμετωπίζεται ως ο κάτοχος της «Λυδίας Λίθου» για όλα τα ανυπέρβλητα προβληματα που θα βυθίσουν τη χώρα στο ζόφο και την καταστροφή. Οποιαδήποτε πρόταση κι αν σερβιριστεί θα καταναλωθεί άμεσα. Αρκεί να μυρίζει ωραία και να έχει όμορφο περιτύλιγμα.
Ξεκάρφωμα: Το ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης δεν παύει να είναι πάνω από όλα εταιρεία. Και ως εταιρεία ωφείλει να διευρύνει μονίμως το πελατολόγιό της. Είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που σπρώχνει τα ΜΜΕ να προβάλουν και τη «διαφορετική άποψη». Ακόμη κι εκείνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντά της. Το μόνο που πρέπει να κάνει πριν τη σερβίρει είναι να την αδρανοποιήσει. Μία τέτοια περίπτωση αδρανοποίησης παρέχουν οι σατιρικές εκπομπές. Τι να θέλει άραγε ένας δηλωμένος κομμουνιστής όπως ο Θύμιος Καλαμούκης στο καταφανώς δεξιό Σκάι; Χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο τον μεγαλύτερο σατιρικό παραγωγό των τελευταίων χρόνων, ο εκτονωτικός ρόλος της σάτιρας λειτουργεί αντίστροφα για την αλήθεια που εκπροσωπεί. Δίπλα σε μία «σοβαρή» δεξιά αρθρογραφία, η «αριστερή» σάτιρα στην πράξη υποστηρίζει την πρώτη. Εκτονώνει τα πάθη του θεατή/ακροατή και διοχετεύει ανώδυνα την οργή του απέναντι στο εκάστοτε καθεστώς. Δεν περνάει όμως πολιτική γραμμή και σίγουρα δεν ισορροπεί από πλευράς πλουραλισμού το χαρακτήρα του μέσου. Οι λιγοστοί αρθρογράφοι της «άλλης άποψης», όπως για παράδειγμα ο Άρης Χατζηστεφάνου, εκτοπίζονται είτε σε ολιγόωρες ραδιοφωνικές εκμπομπές δευτερεύουσας σημασίας, είτε σε μονόστηλα εφημερίδων. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο επιχειρηματίας της ενημέρωσης μπορεί άνετα να υποστηρίζει (ψευδώς) ότι εξυπηρετεί τον πλουραλισμό και την ελευθερία της άποψης.
Δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα: Το περίφημο ρητό «There is no such thing as bad publicity except your own obituary» («Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως κακή δημοσιότητα, εκτός από τη νεκρολογία σου», Brendan Behan, 1923-64, Ιρλανδός συγγραφέας) ήδη χρησιμοποιείται -ειδικά στην ελληνική τηλεόραση- κατά κόρον. Μπορεί ο Ψωμιάδης με τη μάσκα πάνω στο άλογο να προκαλεί το γέλιο ακόμη και στους ψηφοφόρους του. Μπορεί επίσης ο αντιπαθής Καρατζαφέρης να φέρνει σε μεσήλικα χιμπατζή πίττα στα αναβολικά. Μπορεί τέλος ο Λοβέρδος να θυμίζει παρωδία φωσκολικού μελοδράματος. Ωστόσο όλοι τους «παίζουν» μονίμως στο γυαλί. Όλες τις ώρες της ημέρας, σε όλες τις συχνότητες. Το αποτέλεσμα είναι κοινό: ο θεατής-ψηφοφόρος την κρίσιμη ώρα των επιλογών ανακαλεί εκείνο που έχει συνηθίσει να βλέπει μονίμως.
O μύθος της ελεύθερης (ιδιωτικής) ενημέρωσης
Το κρατικό μέσο ενημέρωσης έχει έναν «εργοδότη» διακριτό και γνωστό στο κοινό, άρα και μία γραμμή πληροφόρησης, εξίσου διακριτή και γνωστή. Στο ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης, ο θεατής/αναγνώστης/ακροατής είναι δύσκολο να διακρίνει την υπαρκτή γραμμή, ακριβώς διότι δε γνωρίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τα συμφέροντα που αυτό εξυπηρετεί. Στην πράξη, η ιδιωτική προπαγάνδα είναι πολλαπλά ανεξέλεγχτη και επιζήμια, χρησιμοποιώντας μάλιστα το προσωπείο της «ανεξάρτητης ενημέρωσης», κάτι που ένα κρατικό μέσο είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ισχυριστεί ότι παρέχει. Θεωρητικά, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης θα μπορούσε να λειτουργήσει προς ώφελος της πραγματικής πληροφόρησης, αν και πάλι θα ήταν υποχρεωτική η αυξημένη κριτική ικανότητα του κοινού. Στην ελληνική πραγματικότητα όμως αυτή η θεωρία μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να αντιμετωπίζεται. Κι αυτό διότι τα ΜΜΕ βρίσκονται στα χέρια ελάχιστων ιδιοκτητών και μάλιστα από δύο πολύ συγκεκριμένα και πανίσχυρα λόμπι: τα δημόσια έργα και τη ναυτιλία, δηλαδή τους μεγαλοκατασκευαστές και τους πλοιοκτήτες. Το μεν πρώτο λόμπι κατεξοχήν κρατικοδίαιτο και το δεύτερο σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας. Με λίγα λόγια οι δύο καλύτεροι φίλοι του (δι)κομματικού κράτους. Κατά συνέπεια, στην Ελλάδα βιώνουμε μία ιδιότυπη «βορειοκορεάτικου» τύπου παραπληροφόρηση, η οποία πηγάζει απευθείας από τα υπουργικά γραφεία και τα κέντρα που εξυπηρετούνται από αυτά τα γραφεία.


Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ
Από το 1989, οπότε η χώρα πρωτογνώρισε την «ελεύθερη ενημέρωση» βάζοντας ταφόπλακα στη «χουντική» ΥΕΝΕΔ και τη «σταλινική» ΕΡΤ, το εφοπλιστικό λόμπι ορίζει συντονισμένα μέσω ενός καλοκουρδισμένου και καλοπληρωμένου μηχανισμού προπαγάνδας την ενημέρωσή μας. Ποτέ άλλoτε το μαύρο δεν υπήρξε πιο… λευκό. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα ενημερωθείτε για το πώς οι εργατικοί και λιτοδίαιτοι εφοπλιστές κατατρέχονται από τους αδίστακτους και κοιλαράδες ναυτεργάτες. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα μάθετε το πώς μία δημόσια επιχείρηση από εντελώς άχρηστη γίνεται εξαιρετικά χρήσιμη απλώς με το να χαριστεί στον πλησιέστερο ιδιώτη, κατά προτίμηση εφοπλιστή ή μεγαλοκατασκευαστή. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα γνωρίσετε τη θεϊκή προέλευση του ΔΝΤ και την «μητέρα Τερέζα» του εφοπλισμού που ακούει στο όνομα Cosco. Τα ελληνικά ΜΜΕ θα σας καταδείξουν τους δέκα εκατομμύρια λόγους που καθένας από εσάς -πλην των τόσο χρήσιμων πλοιοκτητών αυτής της χώρας- ευθύνεστε προσωπικά για το χρέος, το έλλειμμα και την αδυναμία δανεισμού της χώρας. Καλωσήρθατε στη Βόρεια Κορέα των Βαλκανίων.



Τα τελευταία χρόνια, τόσο μέσω αγοράς μετοχικών πακέτων, όσο όμως και απευθείας εξαγορών, το εφοπλιστικό λόμπι καταφέρνει να κυριαρχήσει στα media, εκτοπίζοντας τους τελευταίους «παραδοσιακούς» εκδότες αλλά ακόμη και το πανίσχυρο μπλοκ του κατασκευαστικού κλάδου. Εν συντομία, μετά τους Κυριακού(Δάφνη, Αντέννα), Βαρδινογιάννη (Star, Mega Channel) και Αλαφούζο (Σκάι, Καθημερινή) που διαθέτουν κομμάτι της πίττας της ενημέρωσης εδώ και λίγες δεκαετίες, στο γκρουπ των εφοπλιστών-εκδοτών προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Αγγελόπουλου (Ελ. Τύπος), Ρέστης (ΔΟΛ, Ιμάκο, Εκδ. Λυμπέρη),Πατέρας (Εκδ. Λυμπέρη), Μαρινάκης (Σκάι, Καθημερινή, Εκδ. Λυμπέρη) αλλά καιΒγενόπουλος (Alter). Ακόμη κι αυτό το προϊόν διαπλοκής της «παλαιάς σχολής» των εκδοτών, ο Ψυχάρης, μία χαρά συνυπάρχει με τον Β. Ρέστη στο ΔΣ του ΔΟΛ, ο οποίος κατέχει το 13% του ομίλου.
Αναλυτικότερα, στις συνθέσεις των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, ο «εφοπλιστικός χάρτης» έχει ως εξής:
ΕΝΤΥΠΑ/ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

* Καθημερινή/Σκάι ρ/φ: Οικογένεια Αλαφούζου (50%/75%), Ε. Μαρινάκης (25%, ρ/φ Σκάι)
* ΔΟΛ: Β. Ρέστης (13-19%)
* Ελεύθερος Τύπος: Οικογένεια Αγγελόπουλου (πωλήθηκε). Ο σταθμός City FM πέρασε στα χέρια του Β. Ρέστη
* Ιμάκο: Β. Ρέστης (34%)
* Δάφνη Επικοινωνίες: Μ. Κυριακού (100%)
* Εκδόσεις Λυμπέρη: Ν. Πατέρας (5%), Ε. Μαρινάκης (5%)

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

* Antenna TV: Οικογένεια Κυριακού (98,5%)
* Star Channel: Οικογένεια Βαρδινογιάννη (60%)
* Σκάι ΤV: Ι. Αλαφούζος (75%), Ε. Μαρινάκης (25%)
* Alter: Αδερφοί Βαφειά (5%), Βγενόπουλος (1,5% μέσω MFG)
* Mega Channel: Β. Ρέστης (5%), Οικογένεια Λάτση (1% μέσω Eurobank)

Προφανώς, τόσο η υπερπροβολή των κινέζικων επενδύσεων όσο όμως και η κατασυκοφάντηση των απεργιακών κινητοποιήσεων των ναυτεργατών που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες στα ΜΜΕ δεν είναι διόλου τυχαία. Ο γράφων μάλιστα κάνει μία -όχι και τόσο ριψοκίνδυνη- πρόβλεψη ότι στο μέλλον το ζήτημα Cosco θα μας απασχολήσει σε επίπεδο «ειδικών δικαστηρίων», όπου και θα δούμε να παρελαύνουν ουκ ολίγα βαριά ονόματα της ελληνικής ναυσιπλοϊας και ΜΜΕ. Σημειώστε ότι ως το τέλος του 2009 «οι παραγγελίες νεότευκτων πλοίων ελληνικών συμφερόντων (άνω των 1.000 gt) ανήλθαν σε 748 πλοία, συνολικής χωρητικότητας 64,9 εκ. dwt» (Ετήσια έκθεση 2009-10, Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών). Πόσα ναυπηγούνται στην Ελλάδα από τους «πατριώτες» εφοπλιστές; Κανένα! Την περασμένη δεκαετία, με τα ελληνικά ναυπηγεία να φυτοζωούν από τα υπερκοστολογημένα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού (δηλαδή με κρατικές επενδύσεις που έφευγαν στο εξωτερικό!) οι «έλληνες» πλοιοκτήτες ναυπήγησαν ούτε λίγο ούτε πολύ τετρακόσια πλοία στα εργατικά «Νταχάου» της Κίνας. Αγγελόπουλοι, Μαρινάκηδες, Ρέστηδες, Λασκαρίδηδες, Λεμούδες και Μελισσανίδηδες, όχι μόνο δεν πληρώνουν μία δεκάρα σε φόρους (ούτε καν για μεταβιβάσεις ακινήτων). Όχι μόνο δεν βάζουν ελληνική σημαία στα καράβια τους. Αλλά επιπλέον δε δίνουν δεκάρα σε Έλληνες εργάτες ναυπηγείων, πλην κάποιων εργασιών συντήρησης (σ.σ. στα νεκροταφεία εργαζομένων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης). Σημειώστε ότι στα μέσα του 2009, στην περίοδο δηλαδή της κορύφωσης της παγκόσμιας κρίσης, οι Έλληνες «Κροίσοι» πλοιοκτήτες, βελτιώνουν ακόμη περισσότερο την ανθηρότατή τους κατάσταση παραμένοντας πρώτοι στον κόσμο, με τα πλοία τους να αντιπροσωπεύουν το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την Cosco, τα ελληνικά ΜΜΕ παρουσίασαν την συμφωνία με την «σκοτεινή» αυτή offshore εταιρεία (και όχι κινέζικη όπως θέλουν να μας… ταϊζουν) με εξαιρετικά συντονισμένο και πανομοιότυπο τρόπο. Ακόμη και γνωρίζοντας ότι ο Γ. Παπανδρέου εκτελούσε προεκλογικές πιρουέτες όταν έβγαζε τους δακρύβρεχτους λόγους υπέρ του «ανώνυμου λιμενεργάτη», αλυχτούσαν απέναντι στις θεατρικές δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ περί επαναδιαπραγμάτευσης. Κι όταν όλα ήρθαν (όπως ήταν αναμενόμενο) τούμπα μετεκλογικά, με την τριανδρία Παπούλια-Παπανδρέου-Πάγκαλου να προσπαθούν πλέον να μας πείσουν ότι πρέπει λίγο ως πολύ να μάθουμε όλοι κινέζικα, άρχισαν πάλι τα συντονισμένα χειροκροτήματα από τον «σοβαροφανή» Χατζηνικολάου του Άλτερ έως τον «καραγκιόζη» (σώμα και πνεύμα) Παπαγιάννη του Extra 3. Η «μπίζνα» όμως με την Cosco και τους Έλληνες εφοπλιστές έχει πολύ μακρά ιστορία και τα –παραφουσκωμένα- 2,5 δις δολάρια που υπόσχονται για τα επόμενα 35 χρόνια υπέρ ελληνικού δημοσίου, έχουν ήδη ταξιδέψει προς την Κίνα διπλά και τρίδιπλα χάρη στις ναυπηγήσεις νέων πλοίων στα ναυπηγεία της Cosco (με το αζημίωτο βέβαια, αφού Κινέζοι φίλοι παραδοσιακά ναυλώνουν καράβια των Ελλήνων «αφορολόγητων» εφοπλιστών). Για τα μεγέθη της οικονομίας που μετακινείται μεταξύ λονδρέζικου Σίτυ και Σαγκάης, αλλά βέβαια ούτε ένα ευρουδάκι πρωτογενώς δεν αφήνει στην Ελλάδα, αξίζει να σημειωθεί ότι στη λίστα των πιο ισχυρών πλοιοκτητών με έδρα το Λονδίνο, φιγουράρουν επτά Έλληνες «Κροίσοι» των οποίων (μόνο αυτών) οι περιουσίες αγγίζουν σχεδόν τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι «πατριώτες» που απαλλάσσονται από τις υποχρεώσεις που έχει κάθε εργαζόμενος αυτής της χώρας και που επένδυσαν 12 δις δολλάρια στα κινέζικα ναυπηγεία, σήμερα απαιτούν ακόμη περισσότερα. Και το κάνουν μέσω των εντύπων που εξαγόρασαν, χωρίς βέβαια να αφαιρέσουν την κομματικοϊδεολογική σημαία που διέθεταν προηγουμένως, προκειμένου τόσο να διατηρήσουν την πελατεία τους, όσο όμως και να κοροϊδέψουν το πόπολο ότι δήθεν εξασφαλίζουν την πολυφωνία στην ενημέρωση. Αν λοιπόν αναρωτιέστε τι κοινό έχουν οι διάφοροι Πρετεντέρηδες, Κύρτσοι, Τράγκες, Χατζηνικολάου, Παναγιώτου, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτες, ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές.

Πολιτικοί σε υπηρεσία των πλοιοκτητών αφεντικών τους, σε μία "ιεραποστολή" υπέρ ΔΝΤ. Ο εφοπλιστής Μαρινάκης τοποθετεί "πρώτη θέση πίστα" την κουμπάρα του στο Σκάι και ο Πάγκαλος απαιτεί να του δώσουμε συγχαρητήρια για την κωλοτούμπα με την Cosco.

Τράπεζες, πλοιοκτήτες, όλοι μία οικογένεια είμαστε
Αυτό που δεν κρύβει κανείς πλέον, ούτε καν στο ΠΑΣΟΚ, είναι ότι η προσφυγή μας στην τρόικα έγινε προκειμένου να εξασφαλιστούν οι δανειστές μας, με τη δικαιολογία ότι κάποια στιγμή ως το 2014 θα «αναπνεύσουμε» ως χώρα (με 140% του ΑΕΠ χρέος, αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα»). Ποιοι όμως είναι αυτοί που πρόκειται να αναπνεύσουν στη χώρα, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη ρευστότητα για όσα χρόνια διαρκεί η «κρίση»; Σίγουρα όχι οι μισθωτοί. Οπωσδήποτε ούτε οι συνταξιούχοι. Οι έμποροι ήδη έχουν βάλει μάνταλο, οπότε δεν προλαβαίνουν. Ποιοι μένουν; Οι τράπεζες φυσικά.
Οι τράπεζες, οι οποίες ήταν οι πρώτες (πριν από το ίδιο το ελληνικό κράτος) πουεξασφάλισαν μία τονωτική ένεση ρευστότητας 10 δισ. από το πακέτο «διάσωσης». Πέρα από τις υπεργενναιόδωρες προσπάθειες του ελληνικού δημοσίου, με κεφάλαια και εγγυήσεις που πλησιάζουν πλέον τα 40 δισ. ευρώ, είναι σίγουρο ότι τους επόμενους μήνες θα ολοκληρωθεί αριθμός συγχωνεύσεων, ο οποίος θα σημάνει αύξηση της ανεργίας ακόμη και στον πλέον αυτό πριμοδοτούμενο κλάδο. Είναι ενδεικτικό ότι από τα απεχθή μέτρα στον εργασιακό τομέα, περισσότερο από όλους, εξυπηρετούνται οι μεγάλες εταιρείες (άνω των 200 εργαζομένων) και ειδικά οι τράπεζες, στις οποίες το κόστος της μισθοδοσίας αντιστοιχεί στο 50%+ των συνολικών εξόδων. Προφανώς λοιπόν, εκτός των άλλων ευεργεσιών, σε μία εποχή συγχωνεύσεων είναι καλοδεχούμενη από τους τραπεζίτες η πιο εύκολη και φθηνή διαδικασία απόλυσης. Και βέβαια δύο χώροι έντασης κεφαλαίου όπως ο εφοπλιστικός και ο τραπεζικός δε θα μπορούσαν να είναι «στεγανοί», ειδικά σε μία τόσο μικρή χώρα (με τόσο μηδαμινή παραγωγική βάση και τόσο πλούσιους κεφαλαιοκράτες). Έτσι, από τους «ιέρακες» εφοπλιστές των ΜΜΕ, συναντάμε ουκ ολίγα ονόματα στη λίστα των βασικών μετόχων του τραπεζικού κλάδου: οικογένεια Λάτση στην Eurobank (EFG Group), οικογένεια Βαρδινογιάννη και Αγγελόπουλος στην Τράπεζα Πειραιώς και βέβαια ο όψιμος «σοσιαλιστής» Βγενόπουλος στην Marfin Egnatia Bank.


Περίπτωση Λαυρεντιάδη. Ανερχόμενος Κοσκωτάς;
Αξίζει μία ιδιαίτερη αναφορά στην περίπτωση Λαυρεντιάδη κι ας μην ανήκει στην εφοπλιστική δράκα που έχει εισβάλλει στα media. Ωστόσο οι πρόσφατες κινήσεις του, που αναδίδουν έντονο «άρωμα» Κοσκωτά, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της νέας γενιάς μιντιακής αυτοκρατορίας. Ο Λ. Λαυρεντιάδης μέσω της ομίλου ΝΕΠ που συνέστησε με το συνεργάτη του (από το χώρο των εκδόσεων) Π. Κυριακίδη εμφανίζεται είτε ως αποκλειστικός κάτοχος, είτε ως ισχυρός μέτοχος, σχεδόν σε όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Αναλυτικά:

* Το 12,53% της Πήγασος Εκδοτική (Έθνος, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, e-go.gr)
* Το 26,66% της ΚΠΜ Εκδοτικής του Γ. Κύρτσου (City Press, City Auto Moto, Sunday Press)
* Το 9,62% στη Χ.Κ. Τεγόπουλος (η εξαγορά έγινε εν αγνοία της οικογένειας Τεγόπουλου κάτι που είχε προκαλέσει την οργή της Μάνιας)
* Το 49% της Veto του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου
* Το 100% του Flash FM (από τον Κόκκαλη)
* Το 100% της Athens News
* Το 100% της Espresso (από Φιλιππάκη – Βαρδινογιάννη) και το espresso.gr
* Το 50% των εκδόσεων «Επίκαιρα» (από τις εκδόσεις Λιβάνη)
* Το 100% της Ισοτιμίας και το isotimia.gr
* Τη Daily Press σε ποσοστό 100%
* Το 100% του Sport TV (πρώην Magic του Κόκκαλη) και το 100% του Καναλιού «10 » (από τον Γ. Τράγκα)
* Το 10% του ΣΚΑΙ FM και το 10% του Red FM
* Το 100% της αθλητικής «Score»
* Το portal Nooz.gr

Οι επεκτακτικές κινήσεις του «αυτοδίδακτου» κληρονόμου-επιχειρηματία της χημικής βιομηχανίας στο χώρο των ΜΜΕ συγκρίνεται σε επιθετικότητα με εκείνη του Ρέστη, ο οποίος φιγουράρει στο Δ.Σ. του ΔΟΛ. Ταυτόχρονα, ο Λ. Λαυρεντιάδης κινείται το ίδιο δραστήρια στον τραπεζικό κλάδο αγοράζοντας το 31% της Proton Bank από την Τράπεζα Πειραιώς σε μία χρηματιστηριακή συναλλαγή με έντονη μυρωδιά χειραγώγισης. Η εντυπωσιακή μεν, επιχειρηματικά αποτυχημένη δε, εισβολή στο χώρο των ΜΜΕ του Λ. Λαυρεντιάδη, συνοδεύτηκε από λανθασμένες επιλογές στελεχών και οδηγεί όπως όλα δείχνουν σε αλλεπάλληλα κλεισίματα εντύπων και μαζικές απολύσεις. Η «φούσκα» Λαυρεντιάδη η οποία επηρεάζει κι αυτή έντονα τον τρόπο που σερβίρεται η πληροφόρηση στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την εκπεφρασμένη πρόθεση εμπλοκής στον τραπεζικό κλάδο σε μία τόσο κρίσιμη εποχή στον τομέα αυτό, έχει αρχίσει ήδη να αναδίδει άρωμα «σκανδάλου Κοσκωτά». Κάτι που ενδέχεται να μας απασχολήσει στο μέλλον…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΛΑΦΟΥΖΙΣΜΟ


Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός». Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι». Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του… κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;

Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ’ οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.

Η "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της

Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα
Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένουνα σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν… απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.
Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε: «Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004). Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες: «…ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο ‘Ριζοσπάστης’ γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα … Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010). Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!
Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα…

Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτώνγνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ‘60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του ’80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ… κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της:«Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο»,Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001. Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορίαέφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).

Ιωάννης Αλαφούζος: Οικολόγος, Ανθρωπιστής, Πατριώτης. Η βιτρίνα του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου ενός απόλυτα παρασιτικού εφοπλιστικού λόμπι.
Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα
Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του ’70 και το ’80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002
Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1». Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα…», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007
Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά,επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:
«H απύθμενη προπαγάνδα για τα “μονοπύθμενα”, που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα “σπίρτα” της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» … «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 (“Ανώνυμο”).
«K. Kαραμανλης – Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» … «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. “Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο ‘γιες–μαν’, δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας”, τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003. Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί…
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του: «“Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί;” διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003.
Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι’ αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):
«…σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» … «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της “Καθημερινής” είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της “Καθημερινής” είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009
Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ουπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και οδιοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.
Η λίστα της ντροπής
Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου – Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και… CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) καιΜάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).
Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:
«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα “ως ακροατής” (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» … «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», “Ιός”, 30 Οκτ 2004
Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για… «φίμωση»!


Σταχυολογοντας στο διαδυκτιο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ «Ιός». Τα ΜΜΕ των Ελλήνων εφοπλιστών
«Το Βήμα». Οι πρόσφατες κινήσεις του ομίλου ΝΕΠ (Κυριακίδη-Λαυρεντιάδη) στο χώρο των ΜΜΕ και οι μελλοντικές βλέψεις τους.

«Άνεργοι Δημοσιογράφοι». Ο Λαυρεντιάδης στα χνάρια του Κοσκωτά.
«Ιός». Τα χρωστούμενα και χαρισμένα και ένα καθεστώς πλήρους ασυλίας των Ελλήνων εφοπλιστών.
Το Βήμα: Ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι γίνεται πανελλαδικής εμβέλειας με οσμή πολιτικού σκανδάλου

«Ιός»: Ντου και ξύλο από τα τσιράκια του Αλαφούζου σε 48ωρη απεργία του 2004
Καθημερινή: Το ανθολόγιο του μονού πυθμένα, όταν ο Καραμανλής ήταν φίλος μας και ο Ι. Αλαφούζος προστάτης των Επτά Θαλασσών

Το Παρόν: Το αυθαίρετο του Φαλήρου