Άγνωστη συζήτηση ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ-ΤΕΡΙΑΝΤ 17

-Ξαναγυρίζουμε βλεπω πάλι στο αρχαίο μύθο..

-Στή λειτουργία του αρχαίου μύθου,προσέξτε,και όχι στον αρχαίο μύθο.Επιμένω,γιατι μόνο ο όρος "λειτουργία" δείχνει καθαρά αυτό που με έκανε να επιχειρώ μεταμορφώσεις που σωματώνουν ιδέες και ιδεοποιούν μορφες.

-Παραδείγματος χάριν...

-Παραδείγματος χάριν μια κοπέλλα που γίνεται καρπός (Η πορτοκαλλένια) ή μια ψυχική διάθεση που γίνεται δένδρο(Η Τρελή Ροδιά) ή ακόμα μια έννοια αφηρημένη που γίνεται σώμα(Σώμα του Καλοκαιριού).Μεταμορφώσεις,απο μια άποψη τόσο αθώες...

-Δεν το είχα σκεφτεί,ομολογώ. Μα το παράδειγμα δειχνει καθαρά τη μέθοδο.

-Τη μέθοδο που με βοήθησε να λυτρωθώ απο το τυπικό της αρχαίας μυθολογίας χωρίς και να απιστήσω στο "τιμιώτατον" που αντιπροσωπεύει αυτή για μένα. Φυσικά είμαι ένα άτομο,και δεν έχω το τρόπο να δώσω στα πρόσωπα που με απασχολούν,το κύρος των προσώπων του μύθου.Μήτε βαυκαλίζομαι με την ιδέα αυτή.Η ικανοποίησή μου,είναι,να αισθάνομαι οτι τουλάχιστον αυτά, έχουν ένα αντίκρυσμα στην σύγχρονη πραγματικότητα. Η"Μαρίνα" και η "Ελένη",έρωτες της εφηβείας με τη γεύση του ανέφικτου,ομαδικό γνώρισμα της γενεάς μας.Η "Μυρτώ" ένα λαικό αισθησιακό κορίτσι,το πρώτο που μας μύησε στη σεξουαλική ζωή.Το "αγόρι με το γρατζουνισμένο γόνατο" που είναι και το "Ναυτάκι του περιβολιού".Λίγο,ως πολύ,στηνΕλλάδα,όλοι μας κάποτε υπήρξαμε τέτοια "ναυτάκια".Εικονίσματά μας είχαμε τους αγωνιστές του -21,που τούς βρίσκαμε οι περισσότεροι στα γενεαλογικά μας δένδρα.Και οι ακρογυαλιές οπου παίζαμε,τριγυρισμένες ακόμα απο τα κανόνια που μας έδωσαν την Ελευθερία.Φροντίζω πάντοτε να υπάρχει στο δεύτερο πλάνο το στοιχείο του αγώνα για την Ελευθερία,που εστάθηκε το καθημερινό μας ψωμί,αιτία αδιάκοπης δυστυχίας και ψυχικού μεγαλείου.Ό,τι είναι η μοίρα της Ελλάδας.
Οπόλεμος της Αλβανίας κ α ί γιατι ήταν προσωπική εμπειρία μου,κ α ί γιατί παρουσίαζε όλα τα γνωρίσματα ενός πολέμου διακαιωμένου, μου έδωσε την ευκαιρία να δεθώ φυσιολογικά ξανά με τα περασμένα,και να συνεχίσω.Το ίδιο αγόρι που μεγάλωνε κάτω από τη σκιά της Μπουμπουλίνας,δε μπορούσε παρά να γίνει ο "Ανθυπολοχαγός της Αλβανίας",που πεθαίνει μόνο συμβατικά.
Ουσιαστικά,ξαναπροβάλλει στα χρόνια της Κατοχής, και ακουμπάει επάνω στην πατρίδα του "με το κουράγιο που ακουμπάει στη μπόρα το έλατο". Κι άν η μέρα έρθει να λευκανθεί,θα τον βρούμε πάλι σε μια πράσινη παραλία,ανάμεσα στους "γέροντες που έχουν ενα παληό πουνέντε στο γύρω του προσώπου τους," εκείνους που κάτεχαν "ν'αλλάξουν μ'ενα λόγο τους τα πεπρωμένα".Η συνέχεια του Ελληνισμού με συνεχίζει.



Σημείωση...
Η συζήτηση αυτή έγινε την Άνοιξη του 1951,μεταξύ Ρωμης και Παρισίων, και η οποία δεν έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα.
Αύριο η συνέχεια...