Συνέχεια άγνωστης συζήτησης ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ-ΤΕΡΙΑΝΤ 18

-Το βλέπω τώρα.Βλέπω τα σπίτια με τους ασβεστωμένους τείχους,τόσο γνώριμους,οπου το κομένο ψωμί επάνω στο τραπέζι μοιάζει με ανοιχτό ευαγγέλιο και τους εχτρούς εκείνων που τα κατοικούν και που ποτέ δεν" είχαν πίσω τους ζωή με έλατα και κρύα νερά ". Είναι σκάνδαλο οτι σας τοποθέτησαν έξω απο την εποχή σας.

-Αυτά θα είχαν περιορισμένη και τοπική σημασία,αν έφταναν απο μόνου τους να εξαντληθούν. Αλλά με τραβούν,επειδή μου δίνουν το αίσθημα οτι γίνονται έ ν α με μια ορισμένη φύση,που η αντιστοιχία της πάλι σε μια κλίμακα πνευματική,ισοδυναμεί με κ α ν ό ν ε ς της ζωής μας.

Θέλετε να πείτε...

-Θα σας το πώ αλλοιώς.Απο το Αιγαίο έλπιζα να βγάλω μια μέρα κατι, σαν έναν καινούριο Ηθικό Δεκάλογο.Το σχήμα των καιρών μας έχοντας καταντήσει ένα μπερδεμένο κουβάρι από γραμμές,κάτι με έσπρωχνε να απώσω το δαχτυλο και να τίς ισιώσω.Να ξαναγυρίσω με όπλο το φώς εκεί που το σκοτάδι ασχημονούσε.Μιλώ για μιαν ανάγκη καθαρότητας που μοιάζει αισθητική,μα στο βάθος είναι ηθική,αφού απο μικρό παιδί,την Αδικία συνήθισα να την βλέπω σαν Ασκήμια.¨Οπως και σήμερα,,που όταν τύχει να θίγεται η ανθρωπιά μου,ζητώ να αντιδράσω σαν οργανισμός πιά,να τραφώ με κάτι καθαρό-ψωμί και σκέτο νερό μονάχα-πώς να το πώ-ή να ανοίξω ένα παράθυρο ή που λέει ο λόγος,και να συλλογιστώ μονάχα πως υπάρχει κάπου ένας γυαλός,ένα χοχλίδι,πράγματα που ο,τι και να τους κάνεις δε λ ε ρ ώ ν ο υ ν τ α ι.Απλή ποητική ιδιοτροπία?Θα έλεγα ένα είδος "μετάληψη" μάλλον,που δεν γίνεται να μήν έχει συμβολική δύναμη τεράστια.Και άν λέω πως μεταλαβαίνω τη σοφία των γραμμών,τη διαφάνεια του ουρανού, ή την ελευθερία του υγρού στοιχείου,είναι γιατί ξέρω οτι τα ίδια αυτά,με την προέκτασή τους,απο την άλλη όψη της πραγματικότητας που ζούμε, γίνονται ΝΟΜΟΙ που υπαγορεύουν πράξεις με ανάλογη σημασία.Σταματώ εδώ πέρα.Δε θέλω να συνεχίσω ερμηνεύοντας έννοιες που μόνον ποιητικά γίνεται να δοθούν.Θα επιμείνω μόνο στο ύστατο σημείο,που είναι και το "ενωτικο και το κυρίραχο"....το φώς. Απο εκεί ξεκινά,εκεί εμποτίζεται,και εκεί τελειώνει όλος αυτός ο κόσμος.Ενα στοιχείο απόλυτης δικαιοσύνης,που η επαναστροφή του επάνω στίς αμαρτίες μας ηγεμονικά και κυρίαρχα (Ήλιος ο Πρώτος) είναι το ποιητικό μου αίτημα.Έτσι αρχίζει και έτσι τελειώνει η "φυσική μεταφυσική μου",όπως είπε κάποιος.Και αυτό δεν έχει σημασία για τούς ανθρώπους μιάς περιοχής που λέγεται Αιγαίο ή Ελλάδα ή Μεσόγειος, αλλά για όλη την Οικουμένη.Ελπίζω ναβλέπετε την παλινδρομική λειτουργία που μνημόνευσα στήν αρχή,και την αποοστολή του ποιητή.Αποστολή ρητή....Να ρίχνει σταγόνες φώς μέσα στο σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει.Ίσως αυτό να έδωσε αφορμή σε μερικούς να με ονομάσουν ποιητή της χαράς΅.Ωστόσο η χρά βρίσκεται μακρύα ω πολύ μακρυά μου.Καί εδώ που τα λέμε μου είναι αδιάφορη.



Συνεχίζεται...

Η συζήτηση αυτή έγινε τήν Ανοιξη του 1951 μεταξύ Ρώμης και Παρισίων και η οποία δεν έχει δημοσιευθεί μεχρι σήμερα.