Κομματικός και Ηθικός Ξεπεσμός

Από τον Νίκο Σταθούλη


Με τι όνειρα βαυκαλιζόμαστε όλοι οι Έλληνες…
Από το 1974 περιμέναμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και αντί αυτής, μας ήρθαν τα κομματικά λαμόγια, αφήνοντας μας 35 χρόνια μετά μια πολύχρονη οικονομική δοκιμασία.
Περιμέναμε τη Πρόοδο και την Ηθική Ανάταση, και μας ήρθε ο κομματικός ηθικός ξεπεσμός.
Και οι δυό τους, και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έκαναν δύσθυμο τον ελληνικό λαό. Φωτίζεται για λίγο το πρόσωπό του και ύστερα από λίγο ξαναγυρίζει στη κατσούφια του.
Παρ’όλες τις οικονομικές ταλαιπωρίες, που του φόρτωσαν στη πλάτη οι κομματικές πανστρατιές οι οποίες απομύζησαν το πλούτο του ελληνικού κράτους, καλείται τώρα να σηκώσει πάλι αυτός τα βάρη… της αυριανής τρανότερης πατρίδας.
Μια γενιά σπασμένη από δύο πολέμους που σιγά-σιγά αποχωρεί…
Μια μεταβατική γενιά…που ήταν καταδικασμένη να σβήσει μέσα στην αφάνεια της προπαρασκευαστικής εργασίας....
Και η γενιά των 700 ευρώ…αυτή κι΄αν είναι καταδικασμένη…
Ξέρω…. Μέσα μας θα βρούμε την ανταμοιβή.
Η δικαίωση μας θα είναι εσωτερική .Όπως ήταν πάντα μέχρι σήμερα.
Η σιωπηλή επίγνωση ότι χάσαμε τη μισή μας ζωή δίδοντας την ευκαιρία στις κομματικές στρατιές και τους αρχηγούς τους, να αλώσουν τα ταμεία του κράτους, έκαναν απλά, τα μέτωπά μας κουρασμένα.
Ο κύκλος μου αποτελείται αποκλειστικά σχεδόν από καλλιτέχνες. Οι οποίοι είναι εργάτες του πνεύματος. Πολλοί από αυτούς δάσκαλοι.
Και οι οποίοι βέβαια πάντα δουλεύουν μέσα στη σιωπή και όχι μέσα στο θόρυβο. Και οι οποίοι βέβαια είναι αγανακτισμένοι…
Στο θόρυβο κυριαρχούν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ τους, που δημιούργησαν για να τιθασεύσουν απλά και μόνο το κοινό αίσθημα.
Ο θόρυβος του δρόμου γρήγορα σβήνει.
Στη σιωπή του εργαστηρίου οικοδομείται το μέλλον.
Αφήνουν το χρόνο να λειτουργεί σαν τον Μεγάλο Σιωπηλό και υπομονετικό δάσκαλο.
Ο οποίος τους μαθαίνει το μεγάλο μάθημα της σαφήνειας και της εμβάθυνσης.
Για να καταστούν οι σκαπανείς μιας αφατρίαστης… ακομματικής νέας γενιάς…. «…μόνο και μόνο για να πλάθεται ολοένα εντελέστερα και αρτιότερα το κάλος και η αστραψιά ακόμα και η σπιρτάδα της εθνικής μας φυσιογνωμίας…» μου είπε φίλος καλλιτέχνης και καθηγητής της ΑΣΚΤ.
Έμεινα να παρακολουθώ τη σκέψη του… Έχει πολλά ακόμη να μου πει.
Για το πώς ας πούμε παραμερίστηκαν και θυσιάστηκαν υπέροχα μυαλά, χωρίς ποτέ το αξιότερο να ζήσει…
Έζησε μόνο το συμφέρον το κομματικό.
Και ποτέ κανείς τους δεν εξήγησε στο πλήθος ότι δε θα γλιτώσει ποτέ από την ανάγκη του…να πληγώνεται, συχνά να καταστρέφεται, για να αναζητιέται το καλό, το άξιο και το σωστό μέσα στον Άσωτο Κομματικό τους Κόσμο.
Τώρα, μια υπέρτατη ζυγαριά…κρίνει θύτες και θύματα