Οι περφόμανς της ART-ATHINA 2010

Οι περφόμανς της ART-ATHINA 2010


ATOPOS CULTURAL ORGANIZATION
ATOPIC BODIES [ΟΝΕ]: Mr & Mrs Myth, aka The Myths
Ο Πολιτιστικός Οργανισμός ATOPOS παρουσιάζει τo project ATOPIC BODIES [ONE]: Mr & Mrs Myth, aka The Myths, σε συνεργασία με τον σχεδιαστή Charlie Le Mindu. Tην Πέμπτη 13 Μαΐου, ο Mr και η Mrs Myth θα υποδεχτούν τους επισκέπτες της ART-ATHINA 2010 στο περίπτερο της ATOPOS (N1). Oι Myths είναι ένα ζευγάρι «σύγχρονων χαρακτήρων», «κανονικό» και «παράξενο» όπως όλα τα άλλα. Ταυτόχρονα θα προβάλλεται στο περίπτερο το φιλμ του Βασίλη Καρύδη και του Νικόλα Γεωργίου, αρχισυντακτών του DAPPER DAN MAGAZINE, με τις περιπέτειες των Myths στην Αθήνα.
Την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Μαΐου ο Charlie Le Mindu θα πραγματοποιήσει ένα workshop στον ίδιο χώρο. Οι επισκέπτες θα παρακολουθήσουν τη διαδικασία δημιουργίας ενός νέου έργου και όταν τελειώσει θα μπορούν να το φορέσουν, να περιπλανηθούν στον εκθεσιακό χώρο με αυτό, να δουν τον εαυτό τους και να τους δουν οι άλλοι με νέο σώμα και μέσα από καινούριο βλέμμα. Τα ATOPIC BODIES [ONE] είναι μια εισαγωγή στο νέο project της ATOPOS με τίτλο NOT A TOY και εγκαινιάζουν μια σειρά εκδηλώσεων που θα παρουσιαστούν κατά το 2010 και 2011 στον καινούριο χώρο του οργανισμού στο Μεταξουργείο.
___________________________________________

ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΤΟΥ DEREE – THE AMERICAN COLLEGE OF GREECE
Οργάνωση: Jennifer Nelson

Jessica Speckhard
Η περφόρμανς της Speckhard ερευνά το γυναικείο σώμα, το περιορισμένο, πλασμένο και εγκιβωτισμένο μέσα στον εξωτερικό κόσμο. Το έργο εμβαθύνει σε θέματα μεγέθους σχετικά με τη γυναικεία μορφή (όσο μικρότερη, τόσο καλύτερη...;) και καλλιεργεί ιδέες που σκοπό έχουν να ελέγξουν ή να αλλάξουν τις γυναίκες (πρέπει να προσαρμοζόμαστε αδιάκοπα έτσι ώστε να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων;). Ταυτόχρονα αποτελεί μια γνήσια γλυπτική αναζήτηση της αναλογίας και του σώματος, μια έκφραση του άγχους της σύγχρονης γυναίκας και μια ψυχολογική υποχώρηση, της οποίας τα επίπεδα ξεδιπλώνονται καθώς προχωρά η διαρκής εξέλιξη του έργου. Το έργο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να εκληφθεί ως η πάλη της γυναίκας να επιστρέψει στη μήτρα (ή πίσω, στον εσωτερικό εαυτό της).


Open Space - Open Art
Αμαλία Χαρικιοπούλου
Το έργο της Αμαλίας Χαρικιοπούλου δημιουργεί έναν ανοιχτό και μεταφυσικό χώρο τέχνης που συμπίπτει με τον ψυχικό κόσμο των γυναικών, οι οποίες πρέπει να διαπραγματευτούν τις αντιθέσεις ανάμεσα στις πολιτισμικές προσδοκίες και τις προσωπικές τους επιθυμίες. Αυτές οι αντικρουόμενες ορμές θα αποδοθούν στο έργο σαν ένα σύνολο εικόνων ευσαρκίας και «θεσπέσιων» γυναικών. Η καλλιτέχνης εκτελεί μια χορογραφία με πατίνια πάνω στη σκηνή συνοδευόμενη από ένα remix μουσικών κομματιών. Η χορογραφία αποτελεί το προσωπικό της μονοπάτι μέσα από καλλιτεχνικές μεθοδολογίες απεικόνισης αλλά και τις αντιφάσεις του φύλου.


Feeding On HOles
Rosina Ivanova
Το Feeding On HOles συνίσταται στην παραγωγή και κατανάλωση τρυπών, που δείχνουν το τίποτα να μετουσιώνεται σε κάτι. Δημιουργώντας, εκθέτοντας, αδειάζοντας, αγγίζοντας τρύπες, περνώντας νοητικά μέσα από τρύπες, διαπραγματευόμενη με τρύπες, η καλλιτέχνης θέτει το ερώτημα «Πώς καταναλώνουμε το τίποτα;». Η τέχνη τού να ανοίγεις τρύπες αποτελεί ένα έργο τέχνης που μπορεί κανείς να το αντιληφθεί μόνο μέσα από προσωπική εμπειρία. Η καλλιτεχνική παραγωγή τρυπών αποτελεί μια πράξη θηλυκής ενδυνάμωσης: η δύναμη ενός αθώου κοριτσιού με λευκή φούστα που τρυπάει με ένα δυνατό τρυπάνι, συνδυάζεται με την αποφασιστικότητά της να πολλαπλασιάσει και να αναπαράγει μια πρωτότυπη ιδέα (μια αρχέτυπη τρύπα) και να ρίξει τον εαυτό της μέσα στην κενότητα της τρύπας. Στόχος της δεν είναι να ανακαλύψει με ποιον τρόπο μπορεί να συσκευαστεί ένα έργο, αλλά να δυναμώσει μέσα από την ίδια της τη βίαιη έκρηξη και να συνειδητοποιήσει τον δικό της στρατό από τρύπες.


Ηλεκτρισμένο σώμα
Σύλληψη/Επιμέλεια: Κατερίνα Νικολοπούλου
Το Ηλεκτρισμένο σώμα είναι ένα μία ζωντανή εγκατάσταση από ανθρώπινα σώματα που αποτελούν μια ρυθμική μηχανή φτιαγμένη από τα μέρη του. Κάθε μεταλλικό κομμάτι εξαρτάται από το άλλο για να λειτουργήσει σωστά, όπως τα ανθρώπινα μέλη εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Τα ανθρώπινα σώματα είναι εύθραυστα όπως οι μηχανές. Μπορούν να σπάσουν και να θρυμματιστούν εάν ένα κομμάτι χάσει τον ρυθμό του. Όταν υπάρχει αρμονία, ο ηλεκτρισμός της ζωής λάμπει. Η εγκατάσταση εντέλει αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα όσων πιστεύουμε ότι αποτελούν την απλή πράξη της αναπνοής και το πόσο εύκολο είναι να σταματήσουμε να λειτουργούμε ως σώμα ή ως μηχανή.
____________________________________________________

CRIseS, CRIsES (κρίση, κρίσεις)
Δημοσθένης Αγραφιώτης (ποιητής, καλλιτέχνης διαμέσων)
Επιμέλεια: Μαρία Α. Αγγελή
Συλλογική, συμμετοχική επιτέλεση (performance) που οδηγεί στη δημιουργία ενός βιβλίου-καλλιτεχνήματος-εγκατάστασης. Ύστερα από μια σύντομη εισαγωγική επιτέλεση, ο Δημοσθένης Αγραφιώτης καλεί τους συμμετέχοντες να κατασκευάσουν σε χαρτί Α4 ή Α3, και στις δύο όψεις του, τις σελίδες-στοιχεία του βιβλίου-καλλιτεχνήματος και μετά γίνεται συναρμολόγηση του βιβλίου κατά διάφορες κατευθύνσεις με τη διαδοχική παράθεση των φύλλων. Το βασικό θέμα αναφέρεται στην «κρίση» και τους τρόπους που αυτή βιώνεται και γίνεται ή όχι κατανοητή από τους συμμετέχοντες-επιτελεστές.


_________________________________________________
Τι κι αν μια έκθεση ήταν ταινία δρόμου;
Αικατερίνη Γεγησιάν και Λουκία Αλαβάνου
Η Αικατερίνη Γεγησιάν και η Λουκία Αλαβάνου θα παρουσιάσουν στην ART-ATHINA την πρώτη περφόρμανς-ομιλία τους πάνω στο θέμα Τι κι αν μια έκθεση ήταν ταινία δρόμου;, η οποία αποτελείται από εικόνες, βίντεο και ομιλία. Με αφετηρία τη θέση του Boris Groys ότι «σύγχρονη τέχνη μπορεί να είναι και το να εκθέτεις», οι καλλιτέχνιδες θα συζητήσουν τον ρόλο του εκάστοτε μέσου στη διαδικασία παραγωγής σύγχρονης τέχνης, «τις φανταστικές κοινότητες» που δημιουργούνται στους σκοτεινούς χώρους μίας κινηματογραφικής αίθουσας ή στους λευκούς τοίχους μιας γκαλερί, τις συμβάσεις μίας ταινίας δρόμου και τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουν τα αποσπάσματα των ταινιών σε διάφορα φορμά, σε αναμνήσεις και σε τόπους.
Το project Τι κι αν μια έκθεση ήταν ταινία δρόμου; θα πάρει τη μορφή ταινίας δρόμου μέσω μιας σειράς διαλέξεων που έχουν προγραμματιστεί για τον επόμενο χρόνο, στις οποίες οι δύο καλλιτέχνιδες θα παρουσιάζουν την έρευνά τους σταδιακά καθώς αυτή θα εξελίσσεται.

__________________________________________________

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΚΟΙΝΗ ΘΕΑ
Lost in a Supermarket
Θεατρική ομάδα Blitz
Επιμέλεια: Ελένη Κούκου & Κατερίνα Τσέλου
Για τηv ART-ATHINA 2010 η Κοινή Θέα προτείνει την αντίστροφη διαδικασία από αυτήν που λαμβάνει χώρα στο Εθνικό Θέατρο. Αντί να προσκαλέσει εικαστικούς στους χώρους του θεάτρου, φέρνει μια θεατρική ομάδα στον χώρο της ART-ATHINA.
Η ομάδα Blitz που φιλοξενήθηκε φέτος στο Group Hostel του Εθνικού Θεάτρου, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες νέων δημιουργών των οποίων η δουλειά υπερβαίνει τον αμιγώς θεατρικό χώρο και εντοπίζεται στο ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ των τεχνών, αυτό δηλαδή που διερευνά και η Κοινή Θέα. Η ομάδα Blitz προετοιμάζει μια περφόρμανς ειδικά για την περίσταση, με τίτλο Lost in a Supermarket. Μια περφόρμανς στον χώρο της ART-ATHINA για τους πελάτες, τους επισκέπτες και τους ανθρώπους.