Η διαφθορά είναι στο αίμα μας!

Η διαφθορά είναι στο αίμα μας! Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Απόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πριν από περίπου δύο χρόνια στη χώρα μας διεξήχθησαν πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με μια πρωτοφανή εκλογική διαφορά -άνω των 10 μονάδων- επανήλθε στην εξουσία. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Μια σειρά από σκάνδαλα που έπλητταν την αξιοπιστία της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η διεθνής οικονομική κρίση, η οποία είχε χτυπήσει για τα καλά την πόρτα της Ελλάδος, καθώς και οι προεκλογικές ρήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του τύπου ’’λεφτά υπάρχουν’’. Ωστόσο μια απ’ τις σημαντικότερες αιτίες της κατακόρυφης πτώσης του κυβερνώντος, τότε, κόμματος αποτέλεσε η, εν τέλει, μη τήρηση των υποσχέσεων του Κώστα Καραμανλή περί ’’επανίδρυσης του κράτους’’ και ’’πάταξης της διαφθοράς’’. Άλλωστε, αυτή, η περιβόητη διαφθορά, συνεχίζει να αποτελεί ένα θανατηφόρο καρκινικό κύτταρο τόσο για το κράτος, όσο και για την ίδια την κοινωνία μας, για το οποίο, δυστυχώς, δεν έχει βρεθεί κάποια αποτελεσματική θεραπεία. Η περιήγησή μας στους κόλπους της διαφθοράς οφείλει, κατ’ αρχάς, να ξεκινήσει απ’ την ελληνική δημόσια διοίκηση. Πόσοι άραγε είναι εκείνοι οι συμπολίτες μας, που δεν έχουν συναντήσει εμπόδια για την περάτωση των υποθέσεών τους από διεφθαρμένους υπαλλήλους, που απαιτούν «λάδωμα»; Η λίστα απ’ αυτά τα λαμόγια δεν έχει τέλος! Πολεοδόμοι για τη χορήγηση αδειών ανέγερσης κτιρίων, εφοριακοί για την απόκρυψη ή και διαγραφή στοιχείων σχετιζομένων με φορολογικές δηλώσεις, εξεταστές οδήγησης για τη χορήγηση διπλωμάτων, καθώς επίσης και συνάδελφοί τους, υπάλληλοι των κατά τόπους Κ.Τ.Ε.Ο.. Για τους τελευταίους, άλλωστε τα στοιχεία το μαρτυρούν από μόνα τους, καθώς με την ίδρυση ιδιωτικών κέντρων τεχνικού ελέγχου οχημάτων παρουσιάστηκε μια πτώση της κίνησης της τάξεως του 80% στα δημόσια, διότι, φυσικά, πολλοί συμπολίτες μας δεν επιθυμούσαν να σκάνε 300άρια για τον έλεγχο του αυτοκινήτου τους όπως άλλοι, νομιμοποιώντας τοιουτοτρόπως τα σαράβαλά τους. Και τα φαινόμενα αυτά, δυστυχώς, διαιωνίζονται, καθώς οι διεφθαρμένοι αυτοί κύριοι παρά τις εις βάρος τους καταγγελίες, καταφέρνουν εν τέλει να τη βγάζουν καθαρή εξαιτίας των περίφημων ’’υπηρεσιακών συμβουλίων’’. Μ’αυτόν τον τρόπο όμως καταστρατηγείται για ακόμη μια φορά το Σύνταγμά μας, καθώς τηρείται το γράμμα και όχι το πνεύμα του, το οποίο προβλέπει βεβαίως την τιμωρία των εκάστοτε παραβατών. Βέβαια, απ’ την παραπάνω λίστα δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι γιατροί του Ε.Σ.Υ.. Οι επίορκοι, με κανένα ίχνος ηθικής, αρνούνται σε πολλές περιπτώσεις να εγχειρήσουν ακόμα και ανθρώπους, που βρίσκονται ένα βήμα πριν απ’ το θάνατο, εάν δεν τους καταβληθεί το περιβόητο «φακελάκι». Επιπλέον, οι υπερσυνταγογραφήσεις τους, η υπερτιμολόγηση υλικών και εξοπλισμών -ιδίως απ’ τους διοικητές των νοσοκομείων-, καθώς και η ενθυλάκωση ποσοστών επί εξετάσεων και χειρουργικών πράξεων(*1), δεν αποτελούν άγνωστα φαινόμενα, τα οποία όμως έχουν σφίξει για τα καλά τον κόμπο στο λαιμό των ασφαλιστικών μας ταμείων. Τέτοιου είδους ιατρικές ανηθικότητες, που συνδέονται με φαρμακευτικές εταιρίες, ιατρικούς επισκέπτες και τα περίφημα ιατρικά συνέδρια σε 5άστερα ξενοδοχεία σε εξωτικά μέρη, παρουσίασε, επίσης, πριν από λίγους μήνες ο έγκριτος δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Κώστας Βαξεβάνης στη σοβαρή εκπομπή του, το ’’Κουτί της Πανδώρας’’. Ωστόσο πέραν του δημοσίου τομέα, η διαφθορά πλήττει και τον ιδιωτικό. Πόσοι εργοδότες είναι εκείνοι, που εισφοροδιαφεύγουν μη καταβάλλοντας τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων τους; Απ’ την άλλη κανείς δεν ξέρει για τους μεγαλογιατρούς και τους δικηγόρους του Κολωνακίου και της Κηφισσιάς, οι φορολογικές δηλώσεις των οποίων τους παρουσιάζουν κατά πολύ κάτω απ’ το όριο της φτώχειας; Ο πρώην Υφυπουργός Οικονομικών, Δημήτρης Κουσελάς, προ ολίγων ημερών αποκάλυψε, έπειτα από έντονο διάλογο με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πως είχε παραδώσει στον πρώην «τσάρο» της οικονομίας μια λίστα με 3.800 ονόματα φυσικών προσώπων, που χρωστούν πάνω από 1 εκ. ευρώ στο δημόσιο έκαστος!(*2) Το αποτέλεσμα όμως; Μηδέν από μηδέν, ΜΗΔΕΝ! Οι υπηρεσίες του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος απ’ ό,τι φαίνεται είτε υπολειτουργούν, είτε εξυπηρετούν «μεγάλα συμφέροντα», με αποτέλεσμα τόσο τα προαναφερθέντα μεγάλα κεφάλια, όσο και μικρότεροι τη τάξει απατεώνες -ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μικροέμποροι, που δεν κόβουν αποδείξεις και πολλοί άλλοι- να παραμένουν ατιμώρητοι. Όπως ατιμώρητοι παραμένουν διαχρονικά και οι ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης, οι οποίοι σκορπίζουν το θάνατο στη νέα γενιά παρέχοντάς τους από νοθευμένα ποτά μέχρι σκληρά ναρκωτικά με μοναδικό τους στόχο το κέρδος! Αλλά και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την καταπολέμηση των παραπάνω κρουσμάτων κείτονται και αυτοί με τη σειρά τους στη διαφθορά. Αφ’ ενός μια μικρή, ευτυχώς, μερίδα αστυνομικών, οι οποίοι εκουσίως εμπλέκονται σε παράνομα κυκλώματα, πουλώντας κυρίως την περίφημη «προστασία» σε κέντρα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Αφ’ ετέρου δε, υφίστανται και δικαστικοί λειτουργοί τύπου Μπουρμπούλια και Καλούση, οι οποίοι κάτω από την έδρα δέχονται ουκ ευκαταφρόνητα ’’δωράκια’’ από διαπλεκόμενους δικηγόρους. ΄ Όμως ποιά είναι η αρμόδια αρχή για την εκλογή των δικαστών αυτών (τουλάχιστον των ανωτέρων εξ’ αυτών); Ασφαλώς, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία και πιο συγκεκριμένα το Υπουργικό Συμβούλιο. Μα θα μου πείτε: «αγγίζει η διαφθορά τους πολιτικούς μας;». Ελάτε τώρα! Ποιος δύναται να στρουθοκαμηλίζει και να εθελοτυφλεί μπροστά σε υποθέσεις τύπου Siemens – Τσουκάτου – Μαντέλη, είτε υποβρυχίων που γέρνουν, ή ακόμα ακινήτων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου; Ή ποιος δεν γνωρίζει περιπτώσεις κουτοπόνηρων δημάρχων(*3), οι οποίοι σε συνεργασία πάντοτε με ανήθικους εργολάβους υπερδιπλασιάζουν προϋπολογισμούς πεζοδρομήσεων, έχοντας συμφωνήσει εκ των προτέρων για τη «μοιρασιά»; Κανείς! Αλλά τι πράττουμε περί τούτων; Απολύτως τίποτα! Βέβαια, η απαράδεκτη αυτή κατάσταση δύναται να αιτιολογηθεί. Αφ’ ενός διότι οι κυβερνώντες μας δεν δρουν ακάλυπτοι. Αντιθέτως, έχουν την κάλυψη τόσο γαλάζιων και πράσινων δημοσιογράφων –το λειτούργημα, των οποίων έχει ξεπέσει εντελώς-, όσο και την αντίστοιχη διαφόρων συνδικαλισταράδων – εργατοπατέρων, τα καμώματα των οποίων θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο μας. Αφ’ ετέρου όμως οι ευθύνες για τη διαιώνηση όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και όλων των άλλων κρουσμάτων διαφθοράς, βαραίνουν και εμάς τους ίδιους, τους απλούς πολίτες. Εμείς δεν είμαστε αυτοί, που για την οικονομική ελάφρυνση των αγορών μας ζητάμε από καταστηματάρχες να κάνουν ’’σκόντο’’ μη κόβοντας απόδειξη; Εμείς πάλι δεν είμαστε εκείνοι, οι οποίοι έχουμε καλομάθει από γιατρούς μέχρι κληρικούς, «φακελώνοντας» τους για την τέλεση των καθηκόντων τους; Τέλος, εμείς δεν είμαστε αυτοί, που αναζητώντας την επαγγελματική αποκατάσταση συγγενών και φίλων μας -με ή χωρίς προσόντα- απευθυνόμαστε σε πολιτικούς, πουλώντας τοιουτοτρόπως την ψήφο μας; Πώς άραγε εξηγείται το γεγονός ότι στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης το 90% των υπαλλήλων κατάγονται απ’ τη Μεσσηνία, εκλογική περιφέρεια του πρώην Υπουργού Πολιτισμού και νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά; Απ’ όλα αυτά όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε αντιληφθεί δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι όσοι πολιτικοί υπόσχονται να εκπληρώσουν τα ’’ρουσφέτια’’ μας είναι εκ των προτέρων διεφθαρμένοι, και τη διαφθορά αυτή θα τη μεταφέρουν με μαθηματική ακρίβεια στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους μας. Και δεύτερον, ότι μια παντελώς διεφθαρμένη κοινωνία, απ’ όλες τις πλευρές, είναι αδύνατον να μην οδηγηθεί στην καταστροφή. Όπως αντιλαμβάνεστε απ’ τα παραπάνω, η διαφθορά βρίσκεται στο αίμα μας. Εάν, όμως επιθυμούμε τη σωτηρία μας -οικονομική, ηθική, πολιτισμική- πρέπει όλοι μας να συμβάλλουμε στην ’’αιμοκάθαρσή’’ μας. Μια αιμοκάθαρση, η οποία απαιτεί μια ρεαλιστική -και όχι μόνο στα λόγια- επανίδρυση του κράτους και της κοινωνίας μας (*4), στην οποία θα κυριαρχεί ο σεβασμός -και ο αυτοσεβασμός- προς τους θεσμούς, τους νόμους, αλλά κυρίως προς την κοινωνία, τους συνανθρώπους μας! (*1) Μουτσόπουλος Χ., Ελληνικό «σύστημα υγείας», εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 63 (*2) Δημητρομανωλάκης Γ., Risky games, εφημερίδα Πρώτο Θέμα, ένθετο Business stories, φ.346, 9.10.2011, σελ.22 (*3) Μπέης Κ., Η Ελλάδα που αγάπησα. Η Ελλάδα της χρεοκοπίας, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 51 (*4) Ανδρουλάκης Μ., Ε, Προέδρε!, ε’ έκδοση, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2009, σελ. 144-145