« Η “Μελανίππη” παρουσιάζεται Ιολική Γη Αυγούστου 8, 2012 από mariayiayiannou Ιολική Γη Η απραγματοποίητη ουτοπία του Αλέξανδρου Ιόλα Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΞΙΑ σε δύο μέρη: 21/07/12 & 08/08/12 «Αυτό που θέλω στη ζωή, εφόσον δεν θέλω πια να χορεύω, είναι να φέρνω την ποίηση με τους πίνακές μου. Δεν είναι σκοπός μου να κερδίζω χρήματα. Πιστεύω στην επικράτηση του πνεύματος, είμαι Έλληνας από την Αλεξάνδρεια, είμαι αριστοκράτης» Αλέξανδρος Ιόλας Ιδανική έναρξη Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου η τέχνη και ο πολιτισμός γεννιούνται. Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου η τέχνη και ο πολιτισμός πεθαίνουν. Κρίμα να έχει τέτοια έναρξη ένα άρθρο αφιερωμένο στην προσωπικότητα του Αλέξανδρου Ιόλα˙ ενός ανθρώπου που έδωσε στο τρίπτυχο επάγγελμα εμπόρου-εκτιμητή-συλλέκτη τέχνης την αίγλη και τη στιβαρότητα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε γνωρίσει. Κανονικά το άρθρο αυτό θα έπρεπε να ξεκινάει κάπως έτσι: «Ένας χώρος τέχνης και πολιτισμού αναπτύσσεται ακατάπαυστα στο κτήμα Ιόλα από την δεκαετία του 1950, όταν ο εκκεντρικός μαικήνας εντόπισε στους ελαιώνες της Αγίας Παρασκευής τον τόπο για να στήσει το σημαντικότερο μουσείο μοντέρνας τέχνης στην Ελλάδα, μέχρι τον θάνατό του το 1987. Από τότε δε μέχρι σήμερα οι κληρονόμοι του και το κράτος φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού τα 11.000 έργα τέχνης και τις 2.500 αρχαιότητες που στεγάζονται εκεί και φροντίζουν να αξιοποιούν ως πόλο έλξης το έργο ζωής του μεγάλου άνδρα των τεχνών». Ονειροφαντασίες. Επίσης, θα ήταν υπέροχο αν το παρόν άρθρο συνέχιζε κάπως έτσι: «Ο ελληνικός λαός διψασμένος για τέχνη και τιμώντας την μέγιστη προσφορά του Ιόλα, συρρέει στο ανάκτορο των τεχνών, το επιμελημένο αρχιτεκτονικά από τον Πικιώνη και τον Τσαρούχη, και θαυμάζει τα έργα του Πικάσσο, του Έρνστ, του Μάττα, του Μαγκρίτ, την αίθουσα του Άντι Γούρχολ, της Νίκι ντε Σαν Φαλ, του Καλντέρ. Στέκουν όλοι έκθαμβοι μπροστά στην Αιγυπτιακή, την Αζτεκική, την Κινέζικη συλλογή αρχαιοτήτων, ενώ καταλαμβάνονται από βακχική λατρεία εν μέσω της άψογα διατηρημένης επαύλεως, όπου κάποτε ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο Ευγένιος Ιονέσκο και ο Μαρσέλ Ντυσάν τσούγκρισαν το ποτήρι τους με τον εξίσου θρυλικό Ιόλα» Προσγείωση στον Αυριανισμό Σίγουρα, θα ήταν ωραία η παραπάνω έναρξη, τιμητική για τον τόπο και τους ιθύνοντές του, αντάξια ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τα ογδόντα χρόνια της ζωής του στην τέχνη, μα θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από την πραγματική εκδοχή των γεγονότων. Είναι δύσκολο να σταθεί κανείς ψύχραιμος απέναντι στο χρονικό της κατασυκοφάντησης που υπέστη ο Αλέξανδρος Ιόλας τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα εξαιτίας του ανελέητου πασοκικού «αυριανισμού», χρονικό το οποίο μας αφηγείται, μεταξύ άλλων βιογραφικών και ψυχογραφικών στοιχείων, ο βιογράφος του Νίκος Σταθούλης, στο πρόσφατο βιβλίο του «Αλέξανδρου Ιόλα, η ζωή μου» (εκδόσεις Πανός, Μάρτιος 2012). Γιατί όμως ο Αλέξανδρος Ιόλας, ο τόσο σημαντικός για τον τόπο, σπιλώθηκε τόσο άγρια; Και γιατί ήταν σημαντικός; Γιατί δεν δέχτηκε η Ελλάδα τις δωρεές του και γιατί το σπίτι του (δυνάμει πολιτιστική κληρονομιά του τόπου) αφέθηκε να ρημάξει; Ας αναζητήσουμε τις αιτίες. «Να μου πούνε ότι δεν έκανα τίποτα για την Ελλάδα; Μα γι’ αυτό ήρθα εδώ. Τι να τα κάνω, μαζί μου θα τα πάρω; Εδώ ανήκουν. Εδώ θα τα αφήσω. Στον τόπο που διάλεξα να ζήσω όσο ζω.» «Μέχρι να πεθάνω θα βρίζουν!» Ο Σταθούλης παραθέτει αυτούσιους τους διαλόγους του με τον Ιόλα, καθώς και την προσωπική του εμπειρία από τον άνθρωπο, καθώς υπήρξε μάρτυρας σε αρκετές ένδοξες και σε πολλές άδοξες στιγμές του, ώστε να μπορεί να βεβαιώσει τον θαυμασμό που ένιωθαν για το πρόσωπό του άνθρωποι του πνεύματος και της πολιτικής στο εξωτερικό και το μίσος που έτρεφαν πολιτικοί και δημοσιογράφοι στο εσωτερικό. Διότι υπήρχε τότε (μόνο τότε άραγε;) αυτό το «εσωτερικό», που πίστευε ότι είναι πιο διορατικό από τους έξυπνους τους ξένους. Δέσποζε ο θαμπωμένος κομπλεξικός πρασινοαίματος, ο δήθεν ταγμένος υπέρ του ταξιτζή και της μπακάλισσας αλλά ορκισμένος εχθρός οποιουδήποτε (συμπεριλαμβανομένων των παραπάνω) το κεφάλι ξεχώριζε από το πλήθος. Και του Ιόλα παραξεχώριζε… Ταγμένος να ακολουθήσει το άστρο του, αφοσιωμένος μαθητής των καλλιτεχνικών αξιών που αντιπροσώπευαν θρύλοι των εικαστικών τεχνών του 20ου αιώνα, ένας Αλεξανδρινός συλλέκτης μεγαλείου, ήξερε να σωπαίνει μπροστά στα αριστουργήματα του πολιτισμού και να εισχωρεί βαθιά στην ουσία τους, εντούτοις η ηχώ της εκκεντρικής του προσωπικότητας ήταν εκκωφαντική και υπερβολικά αιφνίδια για την ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1980. Ο Σταθούλης κατονομάζει τις κορυφαίες εφημερίδες της εποχής, οι οποίες, παραπληροφορώντας το κοινό με κατακίτρινα πρωτοσέλιδα, εξευτέλισαν τον Ιόλα. Στην εν λόγω “αρθρογραφία” βάζουν την περήφανη υπογραφή τους δημοσιογράφοι που σήμερα εξακολουθούν να φιγουράρουν στα κανάλια και να παραδίδουν στο τηλεοπτικό κοινό καθημερινά μαθήματα αισθητικής αγωγής. Του μαθαίνουν τα βασικά χρώματα: το Ροζ και το Κίτρινο. Και το κοινό γελάει. Μας χαλαρώνει η δημοσιογραφική περιπαικτική ουδετερότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο “ρεπόρτερ” τις επίδοξες ή φτασμένες πορνοστάρ. Οι ροζ μπάρμπι και οι διάφοροι μάνατζερ προβάλλονται ως μέρος μιας ψωνισμένης κουλτούρας, την οποία ο θεατής ταυτόχρονα περιφρονεί και φθονεί. Ωστόσο, όχι απλώς την ανέχεται, αλλά την αγκαλιάζει ως αναγκαίο κακό (ή ως αναγκαίο καλό). Ο κάθε Ψινάκης δεν απειλεί κανενός την ηρεμία κουνώντας την εσάρπα του και γαργαλώντας τις μασχάλες με λίγα καλιαρντά. Ο Ιόλας ερχόταν κραδαίνοντας Τέχνη, πράγμα απειλητικό ακόμα και σήμερα φυσικά. Πώς μπορούσε τότε κανείς να ανεχθεί αυτό τον άνθρωπο, ακόμα κι αν σκόπευε να επαναφέρει στον τόπο τους 2.500 αρχαιότητες και που πήρε μαθήματα ζωής από τον Καβάφη, τον Παλαμά, τον Ελυάρ; Ποιος Ελυάρ και ποιες αρχαιότητες… αυτά ωχριούν μπροστά στο γεγονός της ομοφυλοφιλίας του. Όλα αυτά τα “καλλιτεχνικά” ήταν στάχτη στα μάτια ενός ηθικού λαού, ο οποίος από το 1985 μέχρι το 2012 κατάφερε απλά να γίνει από “επαρχιώτης” “πρωτευουσιάνος”, χωρίς να αγαπήσει ούτε την επαρχία ούτε την πρωτεύουσα. Η αναπαραγωγή της κοσμητικής τιτλογραφίας των άρθρων που εκείνη την εποχή τον παρουσίαζαν ως «γιο του Σατανά» θα ήταν απλώς αναπαραγωγή του κιτρινισμού και δεν την επιλέγουμε εδώ. Τα ονόματα των δημοσιογράφων μπορεί να τα βρει κανείς τόσο στο βιβλίο του Σταθούλη όσο και στο Ίντερνετ. «Έλα ντε! Γιατί διάλεξα την Ελλάδα. Μα για το φως της βέβαια! Γιατί είναι η μόνη χώρα που είναι ουρανός. Ενώνει τη γη με τη θάλασσα, καταλαβαίνεις, και γιατί αυτό το φως είναι μέσα μας. Είναι ψυχικό φως αυτό, κάτι σαν Ολύμπιος Θεός, μου είχε πει ο Κωστής Παλαμάς» («Αλέξανδρου Ιόλα, η ζωή μου» από το Νίκο Σταθούλη, Οδός Πανός) Αλεξάνδρεια, «στα σύνορα ιστορίας και μύθου» Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1908 (η ημερομηνία παρέμενε αβέβαιη κατά τη διάρκεια της ζωής του – δεν συμπαθούσε καθόλου τον τρόπο που ο χρόνος μεταφράζεται σε ηλικία) και βαφτίστηκε Κωνσταντίνος Κουτσούδης. Ο πατέρας του του απαγόρευσε το πιάνο, όπου ο μικρός Κωνσταντίνος είχε έφεση και προσπάθησε επίμονα αλλά μάταια να τον βάλει στις επιχειρήσεις βαμβακιού όπου εργαζόταν και ο ίδιος. Θυμάται την μητέρα του ως μια γυναίκα ρομαντική, πλούσια και πολύ ερωτευμένη. Στο πατρικό σπίτι η οικογένεια Κουτσούδη άκουγε μόνο οπερέτες. Η Αλεξάνδρεια ήταν για τον Ιόλα «ένα κομβικό σημείο της φαντασίας», «η ενσάρκωση του κοσμοπολιτικού πνεύματος», ενός πνεύματος που τον κατηύθυνε δια βίου, όπως και ο θαυμασμός του για τον Μέγα Αλέξανδρο, του οποίου το όνομα αργότερα θα δανειστεί. Η ζωή κυλάει στην μυθική Αλεξάνδρεια εκείνης της εποχής, μέχρι που μια βραδιά ο νεαρός Κωνσταντίνος το σκάει απ’ το σπίτι για να παρακολουθήσει μια παράσταση με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που λειτούργησε κάπως σαν επιφοίτηση. Τότε αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα. Ο καταλληλότερος άνθρωπος να τον βοηθήσει ήταν εκείνος ο αμίλητος άνδρας με τα γυαλάκια που τύπωνε σε μονόφυλλα τα ποιήματά του και τα μοίραζε˙ ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Πράγματι, ο μικρός Ιόλας είχε ήδη συνάψει φιλία με τον Καβάφη, ο οποίος του έδινε ποιήματα και συμβουλές. Με τρεις συστατικές επιστολές του ποιητή, ο Ιόλας φεύγει για την Αθήνα. Αθήνα και μέντορες Ο Κωστής Παλαμάς και η κόρη του, ο Δημήτρης Μητρόπουλος και κυρίως ο Άγγελος Σικελιανός έγιναν οι μέντορες του Ιόλα, ο οποίος ήταν θαμπωμένος από το γεγονός ότι είχε έρθει στην ονειρεμένη του Αθήνα. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την Αθήνα του 1926 και θα τη νοσταλγήσει εξήντα χρόνια αργότερα όταν η Αθήνα του 1986 θα τον εξορίσει στη χλιδάτη φυλακή του, ως «αρχαιοκάπηλο, εμπλεκόμενο σε πορνεία και ναρκωτικά» (κατηγορίες που αποδείχθηκαν αβάσιμες, πολύ αργά φυσικά για να επανορθωθεί η κουρελιασμένη του φήμη). Τότε όμως, νεαρός νευρώδης και αποφασιστικός, αγάπησε την πόλη, στην οποία γνώρισε τον Εμμανουήλ Μπενάκη, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, δούλεψε με τον Σικελιανό για να παίξει στις Δελφικές Εορτές, διδάχτηκε πιάνο από τον Μητρόπουλο. Ο τελευταίος τον συμβούλεψε αν αγαπάει την Ελλάδα, να φύγει μακριά της. Εικάζουμε πως θεωρούσε ότι για να προσφέρει κανείς το ταλέντο του στην Ελλάδα, θα πρέπει να το καλλιεργήσει αλλού. Ο Μαγκρίτ ζωγράφισε αυτό το όρθιο πορτραίτο του Ιόλα, με τίτλο “Το καλό παράδειγμα” και με την επιγραφή «Καθιστό πρόσωπο»! Λέγεται ότι ο Ιόλας ήταν τόσο δραστήριος ώστε σχεδόν δεν καθόταν. Στις μισές καρέκλες του σπιτιού του δεν είχε καθίσει ποτέ. Η, σαν χορογραφημένη, κίνησή του στον χώρο γοήτευε τους πάντες. Αχαρακτήριστος αποχαρακτηρισμός Πριν από ενάμιση μήνα εκδικάσθηκε το ζήτημα του αποχαρακτηρισμού του κτήματος Ιόλα ως «Κέντρου Πολιτιστικών Εκδηλώσεων». Το δικανικό χρονικό της υπόθεσης Ιόλα αρχίζει από τότε που η ελληνική δικαιοσύνη κατηγορούσε τον μαικήνα για βαρύτατα κακουργήματα ενώ την ίδια εποχή η Γαλλία τον τιμούσε με το μετάλλιο της Λεγεώνας των Τεχνών και των Γραμμάτων και η Le Monde και η Liberation τον εγκωμίαζαν. Οι λεηλασίες της Βίλας Ιόλα θυμίζουν λυσσαλέα προσπάθεια να σβηστεί και το παραμικρό ίχνος προσφοράς αυτού του ανθρώπου, ενδεχομένως μαζί με την ενοχή αυτών που τον κατέστρεψαν. Οι σκληρόπετσοι εκδικητές του γούστου και της εκλέπτυνσης όμως δεν φορούν μεταξωτά, καλύπτονται από δέρμα κροκοδείλου και επιβιώνουν ες αεί διότι η ενοχή δεν τους διαπερνά. Είκοσι πέντε χρόνια μετά Ο δημοσιογράφος Νίκος Σταθούλης, πιστός στην παράκληση του Ιόλα να εκδώσει το βιβλίο «Αλέξανδρου Ιόλα, η ζωή μου» (Εκδ. Πανός) 25 χρόνια μετά τον θάνατό του, μας δίνει μια ατμοσφαιρική βιογραφία με αφηγητή στην ουσία τον ίδιο τον Ιόλα μέσω των διαλόγων που είχε με τον τότε νεαρό έμπιστο βιογράφο του, καθώς και μέσα από παράθεση συνεντεύξεων του στον Τύπο, επιστολές φίλων, καλλιτεχνών, συνεργατών και φωτογραφικό υλικό που απαθανατίζει την γοητευτική θεατράλε φυσιογνωμία του. Χωρισμένο σε εξήντα μικρά κεφάλαια, το βιβλίο ανασυνθέτει το μεγαλείο της ζωής του μαικήνα, τη γνωριμία και τη φιλία του με μια πλειάδα θρυλικών προσώπων της λογοτεχνίας, των εικαστικών, του χορού, της πολιτικής, των επιχειρήσεων, την χορευτική καριέρα του, την επιτυχία των γκαλερί του στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Μιλάνο, τη Γενεύη, τη Μαδρίτη, την διαίσθησή του στην εκτίμηση των έργων τέχνης, την ικανότητά του να καθιερώνει καλλιτέχνες παγκοσμίως, τις απόψεις του για το Ωραίο, το μεγάλο του όνειρο να φτιάξει ένα «σπίτι καλλιτεχνών». Δυστυχώς στο τέλος του βιβλίου βρίσκει κανείς τα αποκόμματα των εφημερίδων που ρυπαρογραφούν εναντίον του Ιόλα, ακόμα και την εποχή της ασθένειας και του θανάτου του. «Να σημειώνεις μόνο τα καλά» Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ιόλας συμβούλευε τους φίλους του να κρατούν και να αναπαράγουν μόνο τα καλά που προσφέρει η ζωή. Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε σε αυτό το άρθρο μόνο τα επιτεύγματα και την αγάπη που έδωσε και έλαβε, πλην όμως η ντροπή που νιώθει κανείς για την νοοτροπία του Έλληνα, όπως την έζησε και την πλήρωσε ο Ιόλας, μας δημιουργεί την υποχρέωση, έστω και κατόπιν εορτής, να κυκλώσουμε τα δείγματα της στενοκεφαλιάς κάθε εθνικότητας λαϊκιστή, την σχεδόν έμφυτη αντιπάθεια για κάθε είδους καλλιτεχνική φύση – εκτός του Ικτίνου και του Καλλικράτη (με τους οποίους φαίνεται ότι ταυτίζεται η ωραία μας ψυχή και τα ταλέντα μας) – και φυσικά την ανικανότητα του κράτους μας να δεχτεί την ευεργεσία ενός ωραίου μυαλού. Εύγλωττο είναι το περιστατικό που παραθέτει ο Σταθούλης από το τελευταίο λαμπρό πάρτυ του Ιόλα, όπου εθεάθη υπουργός να παραχώνει στην τσέπη του μικρό αρχαϊκό κομμάτι της συλλογής… Όταν βοηθός του οικοδεσπότη του ζήτησε να το επιστρέψει εκείνος αναφώνησε «κάποιος το έβαλε στην τσέπη μου!». Αίνιγμα: τι εθνικότητας ήταν ο υπουργός; Στο βιβλίο δεν υπάρχει διευκρίνηση, αλλά για κάποιον λόγο δεν αναρωτιέμαι. Το να προτιμάς να κλέψεις παρά να ευεργετηθείς είναι, καθώς φαίνεται, πιο παλικαρίσια επιλογή˙ διαφυλάσσει ένα είδος αξιοπρέπειας˙ δεν είσαι ζητιάνος. Είσαι αυτοδημιούργητος κλέφτης και ψεύτης. («Δεν έβαλα εγώ τα δισεκατομμύρια στο λογαριασμό της Ελβετίας! Κάποιος μου τα έβαλε εκεί για να με ενοχοποιήσει!» φαντάζομαι να μουρμουράνε μέσα απ’ τα δόντια τους οι Τσοχατζόπουλοι που αναθρέψαμε.) From left to right : France Raysse, Martial Raysse, Jean Tinguely, Niki de Saint Phalle, Brooks Jackson, Bénédicte Pesle, Rotraut Klain, Alexandre Iolas and André Mourgues surrounded with works by Martial Raysse. Photo published in Vogue, August 1965. Από τη σκηνή στην γκαλερί Ο Αλέξανδρος Ιόλας σπούδασε χορό και χόρεψε στο Βερολίνο, το Σάλτσμπουργκ, το Παρίσι. Αγάπησε την ελευθερία του Βερολίνου και την ευγένεια του Παρισιού. Στην πόλη του φωτός γνώρισε μερικά από τα πιο φωτεινά μυαλά του αιώνα. Ένα από αυτά ήταν ο Πωλ Βαλερύ, ο οποίος φέρεται να του είπε: «Είσαι Έλληνας και μάλιστα από την Αλεξάνδρεια, άρα το θηριοτροφείο μέσα σου είναι μεγάλο. Δάμασε το θηριοτροφείο σου και θα γίνεις παγκόσμιος και οικουμενικός». Επίσης γνώρισε τον πρωτεργάτη του Σουρεαλισμού, Αντρέ Μπρετόν, τον οποίο θυμάται ως «έναν ποιητή με τρελά ωραία μαλλιά», «απελπισμένο» και «πολύ μπανάλ», που «ονειρευόταν να καταστρέψει την τέχνη». Ο «καταστροφικός» σουρεαλισμός πρόκειται να μπει πολύ δυναμικά στη ζωή του Ιόλα, ο οποίος θα εισάγει κυριολεκτικά το ιδιοφυές καλλιτεχνικό κίνημα σε μια ανέτοιμη ακόμα, μα εκπαιδεύσιμη Αμερική. Ένα έργο του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο που είδε ο Ιόλας σε βιτρίνα κάποιας γκαλερί το 1931 στάθηκε η αφορμή να αλλάξει ο καλλιτεχνικός προσανατολισμός του. Σταδιακά, μέσα από συναντήσεις με τον Μιρό, τον Ντυφί, τον Κοκτώ, τον Ντε Κίρικο και με το νέο του όνομα να τον εισάγει στον νέο του ρόλο, ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης βαφτίζεται από την τότε αρραβωνιαστικιά του, χορευτική παρτενέρ του και εγγονή του Προέδρου των Η.Π.Α., Θεοδώρα Ρούζβελτ, Αλέξανδρος Ιόλας. Το 1946 ανοίγει την πρώτη γκαλερί στο Μανχάτταν σε συνεργασία με τον ζωγράφο και εγγονό του Βίκτορος Ουγκώ, Ζαν. Το 1953 η Iolas Gallery στη Ν.Υ. θα γίνει εφαλτήριο για σπουδαίες καλλιτεχνικές ανακαλύψεις και θριαμβευτικές εμπορικές κινήσεις. Περίπατος με την Θεοδώρα Ρούζβελτ στη Βραζιλία. Εξώφυλλο του “LIFE” Μεγάλες ανακαλύψεις Ο Μαξ Ερνστ, ο Μαν Ρέυ, ο Μιρό, ο Μοντριάν, ο Μαγκρίτ, ο Μπράουνερ, ο Βολς είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που φιλοξένησε ο Ιόλας στις γκαλερί του. Η πρώτη έκθεση των Σουρεαλιστών στην Αμερική παρουσιάστηκε από τον Ιόλα, όπως και η πρώτη έκθεση του Άντι Γούορχολ, για τον οποίο υπήρξε αληθινός μέντορας. Ακόμα κι αν η Ποπ Αρτ συγκεντρώνει εναντίον της πληθώρα θεωρητικών, καλλιτεχνών και φιλότεχνων, ακόμα κι αν ο Άντι Γούρχολ μπορεί να θεωρηθεί συνήγορος της μαζικής κουλτούρας και της διαφημιστικής αλλοτρίωσης, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί την εξυπνάδα του Ιόλα να πιάσει τον παλμό της εποχής και σαν δαιμόνιος μαρκετίστας να επιβάλλει στον κόσμο της τέχνης ένα όνομα που κυριολεκτικά καθόρισε την πορεία της. Ο Ιόλας θα προωθήσει και Έλληνες καλλιτέχνες, όπως τον Τσαρούχη, τον Τσόκλη, την Καρέλλα, τον Ακριθάκη, τον Πανιάρα, τον Τάκι, τον Λαζόγκα, αλλά και τον Κώστα Ταχτσή, τροφοδοτώντας τους με ιδέες προς υλοποίηση, χρήματα προς επιβίωση και το γλυκό βάσανο του να οφείλεις στον πάτρωνά σου να είσαι στην τέχνη σου εργάτης. Πολλοί από τους παραπάνω θεώρησαν ότι ο Ιόλας εκμεταλλεύτηκε το ταλέντο τους, κανείς όμως δεν βρέθηκε που να πει ότι ο Ιόλας δεν του παρείχε ό,τι χρειαζόταν για να ζήσει καλά και να δημιουργήσει ακόμα καλύτερα. «Του πήρα ό,τι χρειαζόταν και ο οδηγός μου κάθε μέρα τον πήγαινε στον Πειραιά για να ζωγραφίσει. Το απόγευμα τον έπαιρνε πίσω. Έκανε τότε την ωραιότερη δουλειά του. Τα νεοκλασικά του Πειραιά και της Αθήνας» (Ο Ιόλας για τον Τσαρούχη. Ο πίνακας είναι το περίφημο «Νέον» του 1965-66) «Το αδιόρατο κάτι» Τι είναι λοιπόν εκείνο που «έβλεπε» ο κοσμοπολίτης γκαλερίστας και οι άλλοι αργούσαν τόσο να διακρίνουν; Το «αδιόραστο κάτι». Έτσι ονόμαζε ο διαισθητικός, αισθητικός κι αισθαντικός Ιόλας την διακριτική ποιότητα του καλλιτέχνη, που τον έπειθε να ασχοληθεί μαζί του. Τρελά ερωτευμένος με τη δουλειά του, εμμονικός κυνηγός των τεχνών, γάτα που νυχιάζει και μετά γουργουρίζει, πιστός λάτρης των καλλιτεχνών «του», χρησιμοποίησε κάποτε την εξής ερωτική έκφραση: «Όταν βλέπω έναν πίνακα του Μαγκρίτ ή του Μαξ Έρνστ, η ιδέα να κοιμηθώ ένα βράδυ με τον πίνακα αυτό, είναι αρκετή». Ο Ιόλας ονειρευόταν να φέρει στην Ελλάδα τη συλλογή του και να τη δωρίσει στο κράτος. Μετά το θάνατό του από AIDS το 1987 («είναι πιο δύσκολο να παραιτηθείς από τον έρωτα, παρά από τη ζωή»), η αδελφή του Νίκη Στάιφελ διέλυσε τη συλλογή, όπως μας πληροφορεί ο Σταθούλης, έστειλε σημαντικό αριθμό αρχαίων στο εξωτερικό και έβαλε λουκέτο στην έπαυλη δίνοντας ένα τέλος στο ενδεχόμενο να υλοποιηθεί το όνειρο του αδελφού της για την λειτουργία ενός μουσείου. Η βίλλα πριν ακόμα πεθάνει ο Ιόλας διαρρήχθηκε τρεις φορές και κατόπιν καταλεηλατήθηκε. Οι τοιχογραφίες του Γουόρχολ, τα έργα του Μάττα, τα μοντέρνα γλυπτά, οι χρυσές πόρτες, οι κίονες της Ραβέννας, ξηλώθηκαν κι εκεί που κάποτε έλαμπαν τα μάρμαρα τώρα σκάει ο σοβάς. «Ήταν σεμνός με τη δουλειά του. Δε μιλούσε πολύ και τι να πει άλλωστε. Σου έλεγαν τόσα πολλά τα έργα του. Το χιούμορ του ήταν το πιο εξαίσιο χιούμορ που έχω γνωρίσει στη ζωή μου» (Ο Ιόλας για τον Ρενέ Μαγκρίτ) Δίκη και Μυστικός Δείπνος Την ώρα που στο Palazzo Stelline στο Μιλάνο εγκαινιαζόταν η έκθεση του Γούρχολ με τις ποπ εκδοχές του «Μυστικού Δείπνου» του Ντα Βίντσι και συνέρρεαν 5.000 άτομα για να θαυμάσουν την αντιπαραβολή του Γουορχολικού Δείπνου (που εμπνεύστηκε ο Ιόλας) με το Λεονάρντιο, ο Ιόλας δικαζόταν στην Ελλάδα για αρχαιοκαπηλία. Στο Μιλάνο θρίαμβος, στην Αθήνα χλεύη. Όταν ο τραβεστί Αντώνης Νικολάου ή «Μαρία Κάλλας», άλλοτε ευεργετημένος από τον κατηγορούμενο Ιόλα, σε κατάσταση εκδικητικής υστερίας έγινε η αιτία για να φουντώσει το μίσος του Τύπου και της ελληνικής κοινωνίας εναντίον του μαικήνα, φρονούμε ότι στην πραγματικότητα αυτό που ξέσπασε ήταν το συσσωρευμένο μίσος του ελληνικού μικροαστισμού για την διαφορετικότητα. Ο Ιόλας παρουσιάζει τον Μυστικό Δείπνο του Γούρχολ στο Palazzo Stelline στο Μιλάνο. 5.000 άτομα επισκέφτηκαν την έκθεση από την πρώτη κιόλας μέρα. Ο Ιόλας ανακάλυψε τον Άντι Γουόρχολ καθώς πήγαινε στο εργοστάσιο παπουτσιών όπου εργαζόταν ως σχεδιαστής και άνοιξε τον δρόμο για την εμφάνιση της Ποπ Αρτ στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η τέχνη και ο Έλληνας Είναι κατανοητό το γιατί η Ελλάδα του ’80 προσπάθησε να χτυπήσει με την πλαστική της σφεντόνα εκείνο το εξωτικό πουλί. Ήταν σνομπ και επιδεικτικός, κυκλοφορούσε με σμαραγδένια περιδέραια και γούνινες εσάρπες και κυρίως ήταν ομοφυλόφιλος. Ένα ερωτικό πλάσμα ανοιχτά περήφανο για τους εραστές του και ταυτοχρόνως φορέας μιας χλιδής που φάνταζε στα μάτια του Έλληνα ως αμαρτία. Πώς να τον ανεχτεί κανείς; Μια ολόκληρη κοινωνία σαν την κυρά-Κώσταινα των εβδομήντα ετών σ’ ένα μικρό μπαλκόνι στα Πατήσια, με τσεμπέρι στο κεφάλι και τον καφέ στη χόβολη, που το πιο αισθησιακό πλάσμα που γνώρισε ήταν η Μελίνα, κοιτάζει τώρα τις φωτογραφίες του Ιόλα στην κοσμική στήλη του Ζάχου Χατζηφωτίου και φτύνει στον κόρφο της ξορκίζοντας τον ερμαφρόδιτο διάβολο. Και, ναι, ο διάβολος θα μπορούσε να είναι έμπορος τέχνης. Ένας πανέμορφος, έξυπνος, ταλαντούχος ομοφυλόφιλος με εμφάνιση φροντισμένη σε γκροτέσκο βαθμό και με προκλητικό χιούμορ, μακριά από κάθε πολιτική ορθότητα. Οι αμύθητης αξίας δωρεές που πάσχιζε να κάνει στην πολιτεία απορρίφθηκαν από τα πολιτικά πρόσωπα της εποχής (Μερκούρη και Καραμανλή) και ο ίδιος χλευάστηκε σαν τον τελευταίο αλήτη. Όταν ρωτήθηκε από τον βιογράφο του «Ποιό είναι το ελληνικό πνεύμα;», απάντησε «Όταν το πνεύμα δε μένει ικανοποιημένο από έτοιμες συνταγές, όσο καλές κι αν είναι. Και όταν αρχίζει να πειραματίζεται για λογαριασμό του». Το ελληνικό πνεύμα της εποχής πειραματίστηκε μαζί του. Ας περιμένουμε τώρα μήπως ξαναφανεί κανένας τέτοιος. Ένα “καλό παράδειγμα” Ιόλα ή τίποτα. Εντωμεταξύ, μπροστά στους γενναίους πάτρωνες, ας μάθουμε να βάζουμε τη σφεντόνα μας στην άκρη. Μ. Γ. Like One blogger likes this. Βίκυ Παπαπροδρόμου Αναρτήθηκε στις Για όσα υποψιάζομαι | 4 σχόλια 4 Σχόλια στο Αυγούστου 8, 2012 στις 6:32 μμ | Απάντηση Ovis Orientalis Πολύ καλό το κείμενο Μαράκι: η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ιόλα, δοσμένη με γλαφυρότητα και στοργή. Ας μην υποτιμούμε όμως την “κυρά-Κώσταινα των εβδομήντα ετών σ’ ένα μικρό μπαλκόνι στα Πατήσια, με τσεμπέρι στο κεφάλι και τον καφέ στη χόβολη” γιατί αυτή είναι πιο πιθανός κομιστής του Ιόλειου ‘φωτός’, συμπικνώνοντας τη θυμοσοφία και το αλάνθαστο αισθητήριο του απλού ανθρώπου, ο οποίος -συνήθως- είναι και ο πιο αυθεντικός κριτής… Δεν ήταν αυτή που θέλησε να ‘ξορκίσει’ τον ‘ερμαφρόδιτο διάβολο’ όπως τον αποκαλείς, αλλά οι θλιβεροί και τρισάθλιοι πρεσβευτές του ‘αυριανισμου’, όπως ορθά σημειώνεις, που θα προτιμούσαν να ‘βάλουν στην τσέπη τους’ το κομμένο κεφάλι του Ιολα, αντί του μικρού, αρχαϊκού κομματιου της συλλογής… στο Αυγούστου 9, 2012 στις 11:06 πμ | Απάντηση mariayiayiannou Ovis μου, σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο. Μου δίνεις την ευκαιρία να διευκρινήσω το εξής: Παρομοιάζοντας την ελληνική κοινωνία της εποχής με την τσεμπεροφέρουσα κυρά, δεν αποσκοπώ να χλευάσω ούτε την κυρούλα ούτε την ενδυματολογική παράδοση (!)˙χρησιμοποιώ ένα γλαφυρό σχήμα για να επισημάνω την απόσταση που χώριζε την κουλτούρα και το όνειρο του Ιόλα από τις αντιλήψεις της ελληνικής κοινής γνώμης (που καθοδηγούνταν από το λαϊκισμό, τη δεισιδαιμονία και τον φθόνο). Θα πρέπει όμως να διαφωνήσω με την καλοπροαίρετη παρατήρησή σου ότι το «Ιόλειο φως» (μου άρεσε η έκφραση) θα μπορούσε να το κομίσει ένας «απλός άνθρωπος» ή ας πούμε καλύτερα, αφού κατά τη γνώμη μου απλός άνθρωπος δεν υπάρχει, ένας λαϊκός άνθρωπος. Ένας λαϊκός άνθρωπος (υπέροχος, εργατικός, έξυπνος, αυθεντικός, φιλότιμος κλπ) δεν θα μπορούσε εκ θέσεως να εκτιμήσει έναν ιδιοφυή σνομπ με χιούμορ εστέτ και ανοιχτό λάτρη της τρυφής. Θα ήταν ποτέ δυνατόν ο τύπος του ταξιτζή που εισήγαγε ο Χάρι Κλύν (δεν λέω ότι όλη η κοινωνία ταυτιζόταν με την καρικατούρα αυτή ούτε έχω καμιά αντιπάθεια προς τους επαγγελματίες οδηγούς, αλλά και πάλι, θα ήταν δυνατόν) να συμφωνήσει – πόσω μάλλον να ταυτιστεί με έναν Όσκαρ Ουάιλντ (και τούμπαλιν εννοείται); Έχεις απόλυτο δίκιο ότι η ευθύνη είναι των πρεσβευτών του αυριανισμού, αλλά και ο λαός δεν είναι ανεύθυνος για τα μυαλά που φέρει (κάτω από το τσεμπέρι… ή κάτω από την μπαντάνα… ή κάτω από την τιάρα, δεν έχει σημασία). Συγγνώμη για την μακροσκελή απάντηση! Πολλά ευχαριστώ που μοιράζεσαι συμφωνίες και διαφωνίες, το εκτιμώ βαθύτατα :-) στο Αυγούστου 9, 2012 στις 4:11 μμ | Απάντηση Mina Xirogianni B Mαρια ,πάντα με απασχολούσε το θέμα Ιόλας…μου άρεσε πολύ το κείμενό σου!! στο Αυγούστου 20, 2012 στις 3:50 μμ | Απάντηση Πένυ Μία -δυστυχώς- κλίσέ “ελληνική/ελλαδική” αντιμετώπιση ενός -κοινώς ομολογουμένως- μοναδικού ανθρώπου. Αυτή η αντίθεση κρύβεται μέσα σε όλους μας. Ανεξαρτήτως σκέπης ή σκέψης, είμαστε ικανοί για το σπουδαιότερο κατόρθωμα αλλά και τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Εξαρτάται, όπως αποδεικνύεται, κάθε φορά από το κατά πόσο μπορούμε να γητέψουμε το “Θηριοτροφείο” μέσα μας. Από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα σου. Ευχαριστούμε

Διακοπές με τον Αλέξανδρο Ιόλα This entry was posted on Αυγούστου 27, 2012, in Book Reviews and tagged Αλέξανδρος Ιόλας, Νίκος Σταθούλης. Bookmark the permalink. Γράψτε ένα σχόλιο Η βιογραφία του Αλέξανδρου Ιόλα εκδόθηκε μόλις φέτος, 25 χρόνια από το θάνατό του (!), ακριβώς όπως ο ίδιος το είχε ζητήσει από το βιογράφο του, Νίκο Σταθούλη. Οι προσδοκίες για το βιβλίο ξεκινούν ήδη από εκεί. Τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, περιμένει κανείς να αποκαλύψει ο βιογράφος του τουλάχιστον σημεία και τέρατα. Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψην του το πώς έγινε η “πτώση” του Ιόλα. Για να μη σε κρατώ σε αγωνία, σημεία και τέρατα με την έννοια των μεγάλων αποκαλύψεων δεν υπάρχουν, αλλά όταν το υλικό που έχει κανείς στα χέρια του είναι τόσο εκρηκτικό, μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να είναι αυτό το βιβλίο. Χρήματα, δόξα, ταλέντο, εκκεντρικότητες, σκάνδαλα- όλα τα στοιχεία που διασφαλίζουν ένα άκρως ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Γόνος πλούσιας οικογένειας της Αλεξάνδρειας, ο Ιόλας σύντομα αναδείχθηκε σε κορυφαίο χορευτή. Στη συνέχεια στράφηκε στο χώρο της τέχνης ως έμπορος και συλλέκτης και κατέκτησε το παγκόσμιο στερέωμα (είδες τι απλό που ακούγεται;) Ο Νίκος Σταθούλης βρέθηκε σε νεαρή ηλικία κοντά του με αφορμή μια συνέντευξη. Και από εκείνη τη συνάντηση ο Ιόλας αποφάσισε ότι θα τον έχει δίπλα του ως βιογράφο. Στη διάρκεια αυτών των 4 ετών που έληξαν με το θάνατο του Ιόλα, συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα: η μεγάλη έκθεση Palazzo Stelline του Andy Warhol, τα σκάνδαλα της αρχαιοκαπηλίας και η παρακμή του Ιόλα. Μέσα από το βιβλίο, αντιλαμβάνεται κανείς γρήγορα ότι η ματιά δεν είναι ενός αποστασιοποιημένο βιογράφου αλλά ενός γοητευμένου αγοριού (ο οποιοσδήποτε θα ήταν) δίπλα σε έναν πανίσχυρο, εκκεντρικό και καλλιεργημένο μαικήνα της τέχνης. Η αίσθηση που μου έδωσε το βιβλίο είναι ότι πρόκειται περισσότερο για μια προσπάθεια του Σταθούλη να αποκαταστήσει την υστεροφημία του Ιόλα έστω και 25 χρόνια μετά και όχι τόσο να ρίξει φως στη ζωή του Ιόλα που να εξηγεί το πώς αυτός ο άνθρωπος έγινε τελικά αυτός που έγινε, όπως μας έχουν συνηθίσει οι τυπικές βιογραφίες. Ο Σταθούλης επιλέγει να μην παρουσιάσει μία αποστασιοποιημένη εικόνα του Ιόλα, αλλά να γνωρίσουμε τον άνθρωπο Ιόλα σε τόπο και χρόνο μέσα από τα μάτια του συγγραφέα, έτσι όπως τον έζησε ο ίδιος. Και αν και μου έλειψε μια προσέγγιση που να με βοηθήσει να καταλάβω πώς αυτός ο μεγάλος άνδρας έγινε αυτός που ήταν τελικά, έχει ενδιαφέρον να “ζεις” καταστάσεις μαζί με τον Ιόλα μέσα από τις αφηγήσεις του Σταθούλη. Το βιβλίο ξεκινά πολύ δυναμικά με το πρώτο κεφάλαιο να είναι η πολύκροτη συνέντευξη του Ιόλα στην Όλγα Μπακομάρου που ήταν καταλυτική για το μέλλον του Ιόλα στην Ελλάδα. Έτσι αποκτά κανείς από την αρχή εικόνα για την εκρηκτική και προκλητική εικόνα του Ιόλα. Οι ενότητες που ακολουθούν και καλύπτουν τη ζωή του Ιόλα από τη ζωή του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ακόμη, τη λαμπερή ζωή του στη συνέχεια έως και το τέλος του, δε θεωρώ ότι είναι εξίσου πετυχημένες. Μπερδεύονται από θεματικές σε χρονολογικές και τούμπαλιν, αλλά δεν είναι τόσο αυτό το πρόβλημα, όσο ότι πολλές φορές αισθάνθηκα πως οι τίτλοι μάλλον με αποπροσανατόλιζαν σε σχέση με το περιεχόμενο. Παρόλα αυτά, είναι απολαυστικός ο τρόπος που ακούς τον Ιόλα να μιλά όχι μόνο για τα μεγάλα και σημαντικά γεγονότα της ζωής του, αλλά και για θεματικές όπως η τέχνη, η οικογένεια, οι συνεργάτες, η ζωή η ίδια. Και ξέσπασε το σκάνδαλο της αρχαιοκαπηλίας. Είναι γεγονός ότι ο παγκόσμιος Ιόλας, που πάντα επέστρεφε στην Ελλάδα και προσπαθούσε να συμβάλλει στην ανάδειξή της και των καλλιτεχνών της, που ήταν τόσο σημαντικός παράγοντας στην ιστορία της παγκόσμιας σύγχρονης τέχνης, δέχτηκε ένα φοβερά βάναυσο πόλεμο από τα μέσα. Η σκληρότητα που αντιμετώπισε ίσως ήταν αποτέλεσμα της εκκεντρικής και προκλητικής του συμπεριφοράς που αν και στο παγκόσμιο στερέωμα ήταν γοητευτικό, στην Ελλάδα του ’80… όχι τόσο. Το βιβλίο παρουσιάζει, εκτός από μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά από φωτογραφικά ντοκουμέντα που παρουσιάζουν το διεθνή Ιόλα, το σκληρό πόλεμο των ελληνικών μέσων, ή καλύτερα το πώς τα μέσα κατακρεουργούν τον Ιόλα με αφορμή όχι μόνο την αρχαιοκαπηλία αλλά και με προεκτάσεις στην προσωπική του ζωή. Ένα καλό μάθημα για τη δύναμη των ΜΜΕ εκτός των άλλων. Επιστολή του Κώστα Γαβρά με την υπογραφή 400 διεθνών προσωπικοτήτων που απευθύνεται στη “συνείδηση των Ελλήνων” Τότε ήταν που ο Ιόλας άρχισε να καταβάλλεται από τον ιό του AIDS. Έτσι, τον ανέλαβε η αδερφή του Νίκη, με την οποία ο Ιόλας είχε μία ταραχώδη σχέση, και σύμφωνα με το Νίκο Σταθούλη τον απομόνωσε απόλυτα παρά τη θέλησή. Αυτό το γεγονός δεν ήταν μόνο καταστρεπτικό για τον Ιόλα, αλλά και επίπονο για το Σταθούλη καθώς δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τον βοηθήσει. Το βιβλίο κλείνει με ένα τελευταίο κεφάλαιο που μεταφέρει το θυμό και την πικρία που νιώθει ο βιογράφος για τον τρόπο που διαχειρίστηκε η Νίκη τον αδερφό της όταν αρρώστησε. Η ανακάλυψη του Warhol (!), η ανάδειξη τη ποπ-αρτ, ο Magritte, o Max Ernst, οι συναναστροφές του τόσο με τους σημαντικότερους ανθρώπους της διανόησης αλλά και με τους ισχυρότερους οικονομικά, η δωρέα που αποτέλεσε μαγιά για το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, οι 5 γκαλερί σε 5 ηπείρους που κάνουν το Larry Gagosian να μοιάζει σήμερα “γατάκι” μπροστά του… ναι, όλα αυτά που παρουσιάζονται στο βιβλίο, σε κάνουν στα αλήθεια να αναρωτιέσαι. Να αναρωτιέσαι πώς ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος για τον παγκόσμιο κόσμο τέχνης, που έζησε, έδρασε στην Ελλάδα και πάντα επέστρεφε σε αυτήν, που δώρισε τμήματα συλλογών του σε Μουσεία, που προώθησε Έλληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό, μετά το θάνατό του έχει όχι μόνο ξεχαστεί, αλλά είναι μάλιστα σα να μην υπήρξε ποτέ. “Αλέξανδρος Ιόλας – η ζωή μου” από το Νίκο Σταθούλη, εκδόσεις Οδός Πανός – ΥΓ. Και αν αυτά σου τράβηξαν το ενδιαφέρον, εκτός από το βιβλίο, σου συστήνω και το ντοκιμαντέρ για τον Αλέξανδρο Ιόλα από την εκπομπή “Η Μηχανή του Χρόνου” που μπορείς να δεις εδώ

Οδύσεια Βίλας Ιόλα...

Αντιδρά ο Δήμος Αγίας Παρασκευής Τον αποχαρακτηρισμό της βίλας Ιόλα ζητά ο ιδιοκτήτης Το σπίτι του μεγάλου Έλληνα συλλέκτη είναι λεηλατημένο εδώ και χρόνια. Τα έργα είναι διαμοιρασμένα σε κληρονόμους, αλλά και σε άγνωστα χέρια, όπου περιήλθαν με άνομους τρόπους Το σπίτι του μεγάλου Έλληνα συλλέκτη είναι λεηλατημένο εδώ και χρόνια. Τα έργα είναι διαμοιρασμένα σε κληρονόμους, αλλά και σε άγνωστα χέρια, όπου περιήλθαν με άνομους τρόπους Συνεχίζεται το «σίριαλ» για την τύχη της βίλας Ιόλα, στην Αγία Παρασκευή. Την Τετάρτη στο 28ο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών θα εκδικαστεί αίτηση του ιδιοκτήτη της βίλας, Σπύρου Γεωργίου, με την οποία ζητά από το ΥΠΕΚΑ την άρση του τροποποιημένου ρυμοτομικού σχεδίου, που προέβλεπε τον χαρακτηρισμό του χώρου ως «Κέντρου Πολιτιστικών Εκδηλώσεων». Ο ιδιοκτήτης επιθυμεί την επαναφορά του ρυμοτομικού σχεδίου του σπιτιού του μεγάλου Έλληνα συλλέκτη στην προηγούμενη κατάσταση, θέλοντας να αξιοποιήσει το ακίνητο (ενδεχομένως ως χώρο αμιγούς κατοικίας, όπως λέει ο δικηγόρος του) και να εκμεταλλευτεί το υπόλοιπο οικόπεδο. Την Τετάρτη στις 12.30, την ώρα της δίκης, ο Δήμος Αγίας Παρασκευής διοργανώνει κινητοποίηση φορέων, συλλόγων, πολιτών και ανθρώπων της τέχνης, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την ολιγωρία της πολιτείας και να ζητήσει την αξιοποίηση του χώρου προς όφελος των πολιτών. Ο δήμαρχος Αγίας Παρασκευής, Βασίλης Ζορμπάς, μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, κάνει λόγο για πολιτική ολιγωρία. «Δεν το πήραν ζεστά στο υπουργείο Πολιτισμού όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να απαλλοτριωθεί η βίλα Ιόλα» λέει, προσθέτοντας ότι σήμερα από το υπουργείο δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον, λόγω της οικονομικής κρίσης. «Εμείς, θα συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας, προκειμένου να αξιοποιηθεί ο χώρος, όπως του αρμόζει» επισημαίνει ο ίδιος, αποκαλύπτοντας ότι ο δήμος θα ζητήσει εκ νέου υποβολή της απαλλοτρίωσης. «Ζητάμε να επανέλθει ο ρυμοτομικός χαρακτήρας του οικοπέδου στην πρότερη κατάσταση, ώστε να μετατραπεί το κτίσμα σε χώρο αμιγούς κατοικίας και να μπορέσει να εκμεταλλευτεί ο ιδιοκτήτης τον υπόλοιπο χώρο του οικοπέδου» διευκρινίζει ο δικηγόρος του ιδιοκτήτη, Θεόδωρος Κωνσταντόπουλος. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι ο ιδιοκτήτης είχε συμφωνήσει στην απαλλοτρίωση του κτήματος έναντι του ποσού των 9,1 εκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να το εκμεταλλευτούν ο δήμος και το υπουργείο Πολιτισμού, ωστόσο από τη στιγμή που τα χρήματα δεν δόθηκαν και ανακλήθηκε η απαλλοτρίωση, προχώρησε σε αίτηση προς το δικαστήριο. Ο δικηγόρος επιβεβαιώνει και την έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά του υπουργείου Πολιτισμού, λέγοντας ο ιδιοκτήτης της βίλας Ιόλα ζητούσε τα τελευταία τρία χρόνια να συναντήσει τον υπουργό Πολιτισμού, χωρίς αποτέλεσμα. Το σπίτι του μεγάλου Έλληνα συλλέκτη είναι λεηλατημένο εδώ και χρόνια. Τα έργα είναι διαμοιρασμένα σε κληρονόμους, αλλά και σε άγνωστα χέρια, όπου περιήλθαν με άνομους τρόπους. Οι «περιπέτειες» του κτιρίου Η βίλα Ιόλα αποτελεί μήλον της έριδος για περισσότερα από 20 χρόνια, από το 1987 που πέθανε ο μεγάλος Έλληνας συλλέκτης. Το διώροφο κτίσμα, που περιβάλλεται από κτήμα έκτασης 6,7 στρεμμάτων, άρχισε να οικοδομείται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και διαμορφώθηκε σε τρεις φάσεις, με την τελευταία να είναι η κατασκευή του ορόφου το 1971-1972. Η βίλα φιλοξένησε χιλιάδες έργα τέχνης: Γουόρχολ, Νταλί, Ερνστ, Πικάσο, Μιρό και πολλά άλλα. Το 1985 ο Ιόλας αποφασίζει να δωρίσει στο δήμο Αγίας Παρασκευής και το υπουργείο Πολιτισμού το ακίνητό του, μαζί με όλα τα ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης της συλλογής του, προκειμένου να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα. Ας σημειωθεί ότι το κτίριο έχει ήδη κηρυχθεί διατηρητέο από το 1998, ενώ το 2000 εκδηλώθηκε η πρόθεση του δήμου να το μετατρέψει σε Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και Κέντρο Πολιτισμού με προϋπολογισμό 5,87 εκατ. ευρώ. Η πρώτη κίνηση για τη διάσωση της βίλας γίνεται από τον δήμο της Αγίας Παρασκευής που το 1997, μετά και την κινητοποίηση των κατοίκων, ζητά την προστασία του χώρου, τη διάσωσή του και την αξιοποίησή του για στέγαση των πολιτιστικών δραστηριοτήτων του δήμου. Έπειτα από έναν χρόνο επιτυγχάνεται η κήρυξη του ακινήτου ως διατηρητέου νεώτερου μνημείου, ενώ το 2000 υπογράφεται η τροποποίηση του σχεδίου πόλης με χαρακτηρισμό του χώρου ως Κέντρου Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων. Την ίδια χρονιά, το αγοράζει ο αρχιτέκτονας Σπύρος Γεωργίου. Παράλληλα, ο δήμος κάνει προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων για την αγορά του ακινήτου, που στη συνέχεια αδρανεί, καθώς εκδηλώνεται πρόθεση από το υπουργείο Πολιτισμού για απαλλοτρίωση και αξιοποίηση του κτήματος Ιόλα για τις ανάγκες της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Το 2002 αποφασίζεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση με κοινή απόφαση των υπουργών Πολιτισμού, Οικονομίας και ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. Τον Φεβρουάριο του 2004 γίνεται συμβιβασμός στο ποσό των 9,1 εκατομμυρίων ευρώ. Τον Ιούλιο του 2004, καθώς το ακίνητο δεν προλάβαινε να αξιοποιηθεί για τις ανάγκες της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, ανακαλείται η αναγκαστική απαλλοτρίωση και ανακινείται από το υπουργείο Πολιτισμού ξανά διαδικασία απ’ ευθείας αγοράς του. Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας; Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 13 Απριλίου 2012, 16:12 Χρήστος Μαγγούτας Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι του Κλεάνθη Γρίβα. Είναι κείμενο ενός πολίτη (Χρήστος Μαγγούτας). Ο Κλεάνθης Γρίβας το ανακάλυψε και απλά το έστειλε στη zougla.gr προς δημοσίευση. Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας; Αν είχα τη δύναμη, θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της. Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο... δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει». Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες. Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή (κάτι σαν Μνημόνιο 2), το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο: «Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει». Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του: «Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία». Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2. Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο: «Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα». Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς. Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ. Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών». Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ... (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα). Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας. Και το συμπέρασμά ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν. Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν.... Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι, δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση). Μήπως κ. Παπούλια θα έπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας;Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε (ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας) στη χώρα που γεννήθηκε; Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον: «Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό». Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη; Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσιγια να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.... Για την αντιγραφή, Κλεάνθης Γρίβας.

Σώστε μας από τους σωτήρες, ένα κείμενο για την Ελλάδα και την Ευρώπη 18:05, 29 Μάιος 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/95850 Ο Σλοβένος φιλόσοφος, Σλάβοϊ Ζίζεκ γράφει για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, την άνοδο των νεοναζί, το πρόγραμμα λιτότητας, τις προσπάθειες κατεδάφισης της δημοκρατίας, την «αγριότητα της άμυνας» και τους «σωτήρες», από τους οποίους πρέπει εν τέλει να σωθούμε. Φανταστείτε μια σκηνή από μια δυσοίωνη ταινία που περιγράφει την κοινωνία μας στο εγγύς μέλλον. Ένστολοι φρουροί περιπολoύν στους μισοάδειους δρόμους στο κέντρο της πόλης τη νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών. Εκείνοι που εντοπίζονται, κακοποιούνται. Αυτό που φαίνεται σαν μια ευφάνταστη εικόνα του Χόλιγουντ είναι μια πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Τη νύχτα, μαυροντυμένοι «πολιτοφύλακες» από την αρνήτρια του Ολοκαυτώματος νεο-φασιστική Χρυσή Αυγή - η οποία κέρδισε επτά τοις εκατό των ψήφων κατά τον τελευταίο γύρο των εκλογών, και είχε την υποστήριξη, όπως λέγεται, από το 50 τοις εκατό της αθηναϊκής αστυνομίας - περιπολούν στο δρόμο και ξυλοκοπούν όλους τους μετανάστες που μπορούν να βρουν: Αφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Έτσι, αυτός είναι ο τρόπος που αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012. Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού κατά της απειλής των μεταναστών είναι ότι η αγριότητα της άμυνας είναι κάτι περισσότερο από μια απειλή για τον «πολιτισμό» από οποιοδήποτε αριθμό μουσουλμάνων. Με τέτοιους φιλικούς υπερασπιστές, η Ευρώπη δεν χρειάζεται τους εχθρούς. Εκατό χρόνια πριν, ο G.K. Chesterton περιέγραφε το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι επικριτές της θρησκείας: «Οι άνθρωποι που αρχίζουν να πολεμούν την Εκκλησία στο όνομα της ελευθερίας και της ανθρωπιάς στο τέλος καταλήγουν να πετούν μακριά τοσο την ελευθερία οσο και την ανθρωπιά, αν απλώς και μόνο πολεμούν την Εκκλησία…». Πολλοι φιλελεύθεροι πολεμιστές είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμενταλισμό που καταλήγουν να ξεφορτώνονται την ελευθερία και τη δημοκρατία αν πολεμούν μόνο ενάντια στη τρομοκρατία. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο για την αγάπη του άλλου, οι πολεμιστές μας εναντίον της τρομοκρατίας, είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τη δημοκρατία από το μίσος για τον μουσουλμάνο Άλλο. Μερικοί από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ ώστε είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τα βασανιστήρια για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας με την οποία οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν από την επίθεση στη σύγχρονη κοσμική κουλτούρα και καταλήγουν να θυσιάζουν τα δικά τους θρησκευτικά διαπιστευτήρια στο ζήλο τους να εξαλείψουν τις πτυχές της εκκοσμίκευσης που μισούν. Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας εναντίον των μεταναστών δεν αποτελούν τον βασικό κίνδυνο: είναι απλά ένα υποπροϊόν της αληθινής απειλής, της πολιτικής της λιτότητας που έχουν φέρει σε δύσκολη θέση την Ελλάδα. Ο επόμενος γύρος των ελληνικών εκλογών θα διεξαχθεί στις 17 Ιουνίου. To ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί ότι οι εκλογές αυτές είναι ζωτικής σημασίας: κρίνεται όχι μόνο η τύχη της Ελλάδας, αλλά ίσως η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης. Ένα αποτέλεσμα - το σωστό, όπως υποστηρίζουν - θα επιτρέψει να συνεχίστει η επίπονη αλλά αναγκαία διαδικασία της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας. Η εναλλακτική λύση - αν ο «ακροαριστερός» ΣΥΡΙΖΑ νίκησει - θα είναι μια ψήφος για το χάος, το τέλος του (ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε. Οι Κασσάνδρες έχουν δίκιο, αλλά όχι με τον τρόπο που σκοπεύουν. Οι επικριτές των σημερινών δημοκρατικών διαδικασιών διαμαρτύρονται ότι οι εκλογές δεν προσφέρουν μια πραγματική επιλογή: αντίθετα αυτό που έχουμε, είναι η επιλογή μεταξύ της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς των οποίων τα προγράμματα είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, θα υπάρξει μια πραγματική επιλογή: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως συνήθως συμβαίνει όταν προσφέρεται μια πραγματική επιλογή, το καθεστώς είναι σε πανικό: το χάος, η φτώχεια και η βία θα ακολουθήσει, λένε, αν γίνει η λανθασμένη επιλογή. Το απλό ενδεχόμενο μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να έχει στείλει κύματα φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική προσωποποίηση έχει τη τιμητική της: οι αγορές μιλούν σαν να ήταν πρόσωπα, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές δεν οδηγήσουν σε μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα της δημοσιονομικής λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι πολίτες στην Ελλάδα δεν έχουν καθόλου χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινή τους ζωή, η οποία γίνεται όλο και πιο άθλια σε βαθμό που δεν έχει ιδωθεί στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτο-εκπληρούμενες, προκαλώντας πανικό και οδηγώντας έτσι στις πιθανότητες για τις οποίες προειδοποιούν. Αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ευρωπαϊκό κατεστημένο ελπίζει ότι θα μάθουμε με το σκληρό τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια προσπάθεια να σπάσει ο μοχθηρός κύκλος της αμοιβαίας συνενοχής μεταξύ των τεχνοκρατών των Βρυξελλών και του αντιμεταναστευτικού λαϊκισμού. Γι 'αυτό ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι πρώτη του προτεραιότητα, εαν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να ακυρώσει, εξουδετερώσει τον πανικό: «Οι άνθρωποι θα νικήσουν το φόβο. Δεν θα υποκύψουν. Δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια σχεδόν αδύνατη αποστολή. Δεν είναι η φωνή της ακροαριστερής «τρέλας», αλλά της λογικής μιλώντας ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Με την ετοιμότητά τους να κυβερνήσουν, έχουν αποβάλλει το φόβο της Αριστεράς να αναλάβει την εξουσία. Έχουν το θάρρος να καθαρίσουν το χάος που δημιουργήθηκε από άλλους. Θα χρειαστεί να εφαρμόσουν ένα τρομερό συνδυασμό των αξιών και του πραγματισμού, της δημοκρατικής δέσμευσης και της προθυμίας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά, όπου χρειάζεται. Αν πρόκειται να έχουν ακόμη και μια ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, θα χρειαστούν μια πανευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο μια αξιοπρεπή μεταχείριση από την πλευρά κάθε άλλης ευρωπαϊκής χώρας, αλλά και πιο δημιουργικές ιδέες, όπως η προώθηση ενος τουρισμού αλληλεγγύης αυτό το καλοκαίρι. Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της κουλτούρας, ο T.S. Eliot παρατήρησε ότι υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή είναι μεταξύ αίρεσηςς και απιστίας (μη πίστης) - δηλαδή, όταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις ζωντανή μια θρησκεία είναι να προκαλέσεις μια θρησκευτική διάσπαση. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα. Μόνο μια νέα «αίρεση» - που εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ - μπορεί να σώσει ό, τι αξίζει σωτηρία από την Ευρωπαϊκή κληρονομιά: τη δημοκρατία, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, την ισότιμη αλληλεγγύη κτλ. Η Ευρώπη στην οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί θα είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αξίες »- το οποίο, φυσικά, δεν έχει να κάνει με την Ασία, αλλά με την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστείλει τη δημοκρατία. Εδώ είναι το παράδοξο που στηρίζει την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει, υπό την προϋπόθεση ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή. Γι 'αυτό, όταν γίνεται η λανθασμένη επιλογή (όπως όταν η Ιρλανδία απέρριψε το σύνταγμα της Ε.Ε.), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως σφάλμα, και το κατεστημένο απαιτεί αμέσως η «δημοκρατική» διαδικασία να επαναληφθεί ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε ένα δημοψήφισμα για το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης στο τέλος του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή. Υπάρχουν δύο βασικές ιστορίες για την ελληνική κρίση στα μέσα ενημέρωσης: η γερμανική-ευρωπαϊκή ιστορία (οι Έλληνες είναι ανεύθυνοι, τεμπέληδες, φοροφυγάδες κτλ., και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχτούν δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία (η εθνική κυριαρχία μας απειλείται από την νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατία που επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες). Όταν κατέστη αδύνατο να αγνοήσει κανείς τα δεινά του ελληνικού λαού, μια τρίτη ιστορία προέκυψε: οι Έλληνες τώρα παρουσιάζονται ως θύματα ανθρωπιστικής κρίσης που έχουν ανάγκη από βοήθεια, σαν ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή να έπληξε τη χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι αναμφισβήτητα η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: είναι σε πόλεμο με το ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι η αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας επίσης. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένας από τους κύριους τόπους δοκιμών ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου δυνητικά απεριόριστης εφαρμογής: μια αποπολιτικοποιημένη τεχνοκρατία στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδικοί θα έχουν τη δυνατότητα να κατεδαφίσουν τη δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους λεγόμενους σωτήρες της, θα σώσουμε και την ίδια την Ευρώπη. * Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο London Review of Books και αναδημοσιεύθηκε μεταφρασμένο στο blog "Κοίτα τον Ουρανό" από τον Αντώνη Γαλανόπουλο

Γιάννης Βαρουφάκης: Πως «διάολο» χρεοκοπεί και η κερδοφόρα Ισπανία; 2012-05-28 21:03:00 Φωτογραφία για Γιάννης Βαρουφάκης: Πως «διάολο» χρεοκοπεί και η κερδοφόρα Ισπανία; Σε ένα ακόμα άρθρο αναφοράς για το περιοδικό «HOT DOC» που κυκλοφόρησε στα περίπτερα, ο γνωστός καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης εξαπολύει μύδρους εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαχείριση ή μάλλον για την τροφοδότηση της κρίσης μέσω ακατανόητων αποφάσεων. Το παράδειγμα της Ισπανίας είναι συγκλονιστικό, πως μια χώρα απολύτως «ισοσκελισμένη και κερδοφόρα», την οδήγησαν οι γελοίες πολιτικές αποφάσεις και οι «αγορές» στο χείλος της καταστροφήςΤου Γιάννη Βαρουφάκη Καλά εμείς. Έστω ότι είμαστε φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ελλειμματικοί από την κούνια, Ελληνάρες που απαιτούμε να ζούμε από τον ιδρώτα των λαών που παράγουν. Οι Ισπανοί όμως; Εκείνοι τι φταίνε; - Η Ισπανία δεν είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση; - Η Ισπανία δεν είχε χρέος κατά πολύ χαμηλότερο της Γερμανίας λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση; - Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που πέτυχε να κάνει τους μόνους πλεονασματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους μια Μπαρτσελόνα χάρμα ιδέσθαι; - Η Ισπανία δεν ήταν εκείνη που, με παράδειγμα τη Ζάρα, απέδειξε ότι η Ευρώπη μπορεί να παράγει προϊόντα υφαντουργίας χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρει τις θέσεις εργασίας στην Άπω Ανατολή; - Η Ισπανία δεν προσέφερε στη Volkswagen τα πιο επικερδή εργοστάσιά της στην Ευρώπη (εκείνα της Seat); Κι όμως, η χώρα αυτή βρίσκεται σήμερα στην ίδια μαύρη τρύπα με εμάς. Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν, αν η κρίση οφείλεται σε κακοδαιμονίες που, δίχως αμφιβολία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα αλλά σε καμία των περιπτώσεων την Ισπανία; Για μια στιγμή ας ξεχάσουμε τα δικά μας και ας αναλογιστούμε το δράμα που εκτυλίσσεται στην Ισπανία (όχι μόνο από αλληλεγγύη προς τον συμπαθή λαό της δυτικής Μεσογείου, αλλά γιατί έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα τι μας συμβαίνει κι εμάς τώρα, αυτή τη στιγμή): Από πέρσι το καλοκαίρι, οι ζημίες των ανόητων ισπανικών ιδιωτικών τραπεζών (που προκλήθηκαν από τζόγο στην αγορά ακινήτων) έχουν μεταφερθεί στους ώμους του ισπανικού δημοσίου, με αποτέλεσμα την ουσιαστική εκπαραθύρωση του τελευταίου από τις «αγορές». Για να μην αναγκαστεί η EE να παραδεχθεί ότι η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα που «καταπίπτει», αποφασίστηκε η εξής παρανοϊκή «λύση»: 1: Η ΕΚΤ θα δέχεται ό,τι παλιόχαρτο της φέρνουν οι ισπανικές τράπεζες ως «εχέγγυο» και έτσι θα τις δανείσει πάνω από 300 δις με επιτόκιο 1%. 2: Επειδή αυτά τα χρήματα αποτελούν δανεικά, και με τα δανεικά δεν αποφεύγεται μια πτώχευση (παρά μόνο αναβάλλεται), το ισπανικό κράτος θα δανειστεί κι άλλα χρήματα (από το EFSF) με επιτόκιο περί το 4% για να τα χαρίσει στις τράπεζες (στο πλαίσιο της επανακεφαλαιοποίησης) – χωρίς βέβαια να λάβει κοινές μετοχές (κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του… καπιταλισμού). 3: Λόγω όμως του 2, το ισπανικό κράτος σπρώχνεται βαθύτερα στην πτώχευση. Για να μην βουλιάξει άμεσα, σκέφτηκαν το εξής σοφό: Οι τράπεζες, την ίδια ώρα που θα παίρνουν δανεικά (κι αγύριστα) από το ισπανικό κράτος, θα του δανείζουν με επιτόκια 6% μέρος των δανεικών που παίρνουν από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1%. Κατανοείτε τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οι πτωχευμένες τράπεζες πρώτα μετέφεραν τις ζημίες τους στο ισπανικό κράτος, οδηγώντας το στην πτώχευση, κατόπιν εξασφάλισαν τόνους δανείων από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1%), μετά δάνεισαν ένα μέρος αυτών των χρημάτων στο… ισπανικό δημόσιο (με επιτόκιο 6%) και, παράλληλα, δανείζονται από το ισπανικό δημόσιο κι άλλα χρήμα τα οποία ο Ισπανός φορολογούμενος δανείζεται από το EFSF. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο απαράβατος όρος για να επιτραπεί στην Ισπανία αυτή η «λύση» είναι η επιβολή λιτότητας, που θα συρρικνώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα, από το οποίο το κράτος θα πρέπει να αντλήσει τους φόρους που απαιτούνται για την αποπληρωμή όλων αυτών των δανείων που έχει φορτωθεί ο ισπανικός λαός εκ μέρους των τραπεζιτών. Όταν, λοιπόν, ευρωπαίοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, δακτυλοδείχνουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να πει όχι στο ευρωπαϊκό «σχέδιο» καταπολέμησης της κρίσης, τους απαντώ χωρίς περιστροφές: Θα παραδεχθώ ό,τι θέλετε, αλλά μόνο όταν μου εξηγήσετε, στη βάση του Ορθού Λόγου, «τι στο διάβολο κάνετε στην Ισπανία;». kostasxan.blogspot.com

Τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ

ΑΚΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ : Ο καυτός κόκκινος φάκελος στα χέρια του πρώην υπουργού 29 Μαίου 2012 | 23:01. Πολιτική akfakΟ κόκκινος φάκελος του Άκη Τσοχατζόπουλου που "καίει" διασώθηκε, με την... παρέμβαση φίλου του πρώην υπουργού, από την κατάσχεση. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του spirospero, όταν άρχισε η έρευνα στο γραφείο του Άκη Τσοχατζόπουλου, πρώτο μέλημα του πρώην υπουργού και του στενότατου περιβάλλοντός του ήταν να μην πέσει ο κόκκινος φάκελος στα χέρια των αρχών. Με επιδέξιο τρόπο φιλικό πρόσωπο του άκη Τσοχατζόπουλου κατάφερε να παραπλανήσει τις αρχές και να αποσπάσει από το γραφείο το "καυτό" υλικό, το οποίο βρίσκεται πια στα χέρια του Άκη. Το spirospero είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο φάκελος αυτός περιέχει στοιχεία που μπορούν να βάλουν...μπουρλότο στην πολιτική ζωή του τόπου, καθώς εμπλέκει υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε διάφορες υποθέσεις που έχουν συζητηθεί....φλογερά τις τελευταίες δεκαετίες. Σε πολλές από τις σελίδες που περιέχει,μάλιστα, αναφέρονται και ονόματα πρώην πρωθυπουργών!

"Εξαφανίστηκε" Ολυμπιακή δάδα αξίας 300.000 ευρώ

"Εξαφανίστηκε" Ολυμπιακή δάδα αξίας 300.000 ευρώ Φτερά έκανε Ολυμπιακή συλλεκτική δάδα αξίας 300.000 ευρώ. Όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα της Ηλείας "Κόσμος", η κλοπή της δάδας συμπίπτει χρονικά με την κλοπή που έγινε στο Μουσείο αλλά κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό. Πρόκειται για τη δεύτερη αυθεντική δάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι,.. ενώ προ ημερών εστάλη σχετικό έγγραφο στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Για να γίνει κατανοητή η αξία του αντικειμένου πρέπει να επισημανθεί πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ελσίνκι ήταν η διοργάνωση με τις λιγότερες Ολυμπιακές δάδες, αφού κατασκευάστηκαν συνολικά μόλις 22 και μέχρι σήμερα παραμένουν εξαιρετικά δυσεύρετες. Με μια από αυτές τις 22 δάδες η ολυμπιακή φλόγα, της οποίας η αφή είχε γίνει στην Αρχαία Ολυμπία από την πρωθιερέα Ξανθίππη Πηχέων Θεολογίτη ως τον αρκτικό κύκλο, όπου μάρτυρες της διαδρομής της έγιναν ακόμα και οι Λάπωνες κάτοικοι. Στην Αρχαία Ολυμπία παρέμειναν δύο δάδες, ενώ η αξία τους είναι τόσο μεγάλη που σε μεγάλα sites δημοπρασιών γίνεται χαμός όταν μία δάδα του Ελσίκνι βγαίνει σε πλειστηριασμό. Σημειώνεται ότι το 2011 μία δάδα του 1952 πωλήθηκε σε πλειστηριασμό στο Παρίσι αντί του ποσού των 300.000 ευρώ. Ωστόσο, μετά από σχετικές ερωτήσεις σήμερα το πρωί του ilialive.gr οι τοπικές αρχές δηλώνουν άγνοια για το θέμα. Στην έκθεση με τις Ολυμπιακές Δάδες που φιλοξενείται στο δημαρχείο της πόλης και που υπάρχει μια τέτοια δάδα, δεν λείπει καμία όπως διαβεβαίωσαν την ιστοσελίδα από το δήμο που – καλού κακού – πήγαν και τις ξαναμέτρησαν, αν και ο χώρος φυλάσσεται νυχθημερόν από ιδιωτική ασφάλεια και δημοτικούς αστυνόμους. Και αν οι δάδες είναι δύο στην Ελλάδα και η μια βρίσκεται ακόμα στην Αρχαία Ολυμπία, τότε η δεύτερη πρέπει να βρίσκεται στην Πάτρα όπου φιλοξενείται αντίστοιχη έκθεση με δάδες στο Επιμελητήριο Αχαΐας. "Τώρα αν υπάρχει και τρίτη ή τέταρτη από τις 22 σπάνιες - δάδα στην Ελλάδα, λογικά αυτή θα έπρεπε να βρισκόταν στο κλειστό εδώ και πολλούς μήνες Μουσείο των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία. Όμως και για το συγκεκριμένο χώρο δεν έχει αναφερθεί κάποια κλοπή. Ωστόσο θα πρέπει να αναφέρουμε πως αν κάποιος έμπαινε σε αυτό το μουσείο θα είχε πολύ πιο σπάνια αντικείμενα να κλέψει από τη συγκεκριμένη δάδα", αναφέρει χαρακτηριστικά.

"Αθήνα: Γειτονιές και Μουσεία" στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2012_11-27/5/2012

"Αθήνα: Γειτονιές και Μουσεία" Γνωρίστε τους φορείς του Δικτύου και τους ανθρώπους τους Κοινή εκδήλωση στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2012 Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, το Δίκτυο Μουσείων και Πολιτιστικών Φορέων του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας σας καλεί να γνωρίσετε τα μέλη του, που βρίσκονται στις γειτονιές της Αθήνας, σε μια κοινή δράση με τίτλο "Αθήνα: Γειτονιές και Μουσεία", που θα διεξαχθεί από την Παρασκευή 11 Μαΐου έως την Κυριακή 27 Μαΐου, με αφετηρία το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Β. Σοφίας 9 και Μέρλιν 1). Κατά τη διάρκεια της δράσης οι συμμετέχοντες καλούνται να επισκεφθούν 17 φορείς-μέλη του Δικτύου, στο ωράριο λειτουργίας του κάθε φορέα και να απαντήσουν στις ερωτήσεις που θέτει ο κάθε φορέας στο ειδικό έντυπο που θα διατίθεται δωρεάν στο σημείο έναρξης και σε κάθε σημείο επίσκεψης. Για τους συμμετέχοντες-επισκέπτες προβλέπονται, σε ορισμένους φορείς, μειωμένα εισιτήρια, ενώ την Παρασκευή 18 Μαΐου, η είσοδος σε όλα τα Μουσεία θα είναι δωρεάν. Η δράση θα ολοκληρωθεί στην αυλή του Μουσείου Πολιτικών Εξόριστων Άη Στράτη, Αγίων Ασωμάτων 31 στο Θησείο, την Κυριακή 27 Μαΐου στις 19.30, όπου οι επισκέπτες που συμπλήρωσαν το σχετικό έντυπο θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια εκδήλωση με εκπροσώπους των φορέων του Δικτύου, να συζητήσουν μαζί τους και να παρακολουθήσουν μια μικρή μουσική εκδήλωση με τραγούδια και σκοπούς απ’ όλη την Ελλάδα από το μουσικό σύνολο των μαθητών του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη. Συμμετέχουν οι παρακάτω φορείς: Κέντρο Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών, Ηπίτου 3, Πλάκα Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος, Νίκης 39, Σύνταγμα Ελληνικό Παιδικό Μουσείο, Κυδαθηναίων 14, Πλάκα Ελληνοαμερικανική Ένωση, Μασσαλίας 22, Κολωνάκι Ίδρυμα Θεοχαράκη, Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1, Σύνταγμα Ινστιτούτο των Ελληνικών Μύλων, Αγίων Ασωμάτων 45, Θησείο Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τράπεζας, 3ης Σεπτεμβρίου 146, Αθήνα Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμεικής, Μελιδώνη 4-6, Κεραμεικός Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, Κόδρου 9, Πλάκα Μουσείου Ηρακλειδών, Ηρακλειδών 16, Θησείο Μουσείο Ενδυμασίας Λυκείου Ελληνίδων, Δημοκρίτου 7, Κολωνάκι Μουσείο Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Θόλου 5, Πλάκα Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη, Καλλισπέρη 12 & Καρυατίδων, Ακρόπολη Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη, Διογένους 1, Πλάκα Μουσείο Σπύρου Βασιλείου, Γουέμπστερ 5Α, Ακρόπολη Μουσείο Συναισθημάτων Παιδικής Ηλικίας, Καρατζά 7 και Τσ. Καρατάσου 56, Φιλοπάππου Οικία Κατακουζηνού, Αμαλίας 4, Σύνταγμα Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.athensmuseums.net/

Πόσο λίγος είναι ο Κουβέλης?

Έντονες διεργασίες βρίσκονται τις τελευταίες ώρες σε εξέλιξη προκειμένου να υπάρξει λύση στο κυβερνητικό αδιέξοδο. Τόσο στη ΝΔ όσο και στο ΠΑΣΟΚ συζητείται μετ’ επιτάσεως το ενδεχόμενο, η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, να καταλήξει στη συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση μίας καλύτερης δανειακής σύμβασης. Σε μία τέτοια κυβέρνηση που θα έχει τη μορφή «της κυβέρνησης Μόντι» πρωθυπουργός θα είναι ο Φώτης Κουβέλης. Στο πρόσωπο του αρχηγού της Δημοκρατικής Αριστεράς συγκλίνουν στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και φαίνεται ότι απομένει να πειστεί και ο ίδιος. Αυτό λέει η είδηση. Αλλά δε λέει οτι ο άνθρωπος είναι λίγος για να διοικήσει. Θυμίζω τις ευθύνες που έχει για τη λεηλασία της συλλογής Ιόλα οπου χάθηκαν 10 000 έργα τέχνης, ενώ είχε ορισθει απο το ελληνικό δημόσιο ως θεματοφύλακας της Συλλογής την ημέρα του θανάτου του συλλέκτη. Αυτά για την Ιστορία...

Ο «ακόλαστος» που τα έβαλε με το κατεστημένο του ’80 Η μυθιστορηματική ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα μέσα από τα μάτια του εντεταλμένου βιογράφου του. Η άνοδος και η πτώση ενός μαικήνα της τέχνης

Κατερίνα Λυμπεροπούλου Ο «ακόλαστος» που τα έβαλε με το κατεστημένο του ’80 Η μυθιστορηματική ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα μέσα από τα μάτια του εντεταλμένου βιογράφου του. Η άνοδος και η πτώση ενός μαικήνα της τέχνης ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 06/05/2012, 05:45 Ο «ακόλαστος» που τα έβαλε με το κατεστημένο του ’80 Ο Αλέξανδρος Ιόλας (δεξιά) με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Σταύρο Ξαρχάκο, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τότε που οι βραδιές στην έπαυλη της Αγίας Παρασκευής άρχιζαν να αποκτούν μυθικές διαστάσεις «Ο,τι κι αν γίνει, να θυμάσαι ότι κρατάς στα χέρια σου ένα υλικό. Μη βιαστείς να το εκδώσεις. Βγάλε το 25 χρόνια μετά. Καλύτερα να μην εκδοθεί παρά να το αδικήσεις. Εχεις τον χρόνο μπροστά σου. Εγώ δεν έχω χρόνο». Ηταν 1987 όταν ο Αλέξανδρος Ιόλας, καταβεβλημένος από το AIDS, βρισκόταν κοντά στο τέλος της ζωής του. Ενα τέλος οικτρό, με την Ελλάδα του «αυριανισμού» να επιτίθεται σε μια προκλητική αλλά σε κάθε περίπτωση χαρισματική προσωπικότητα την οποία αδυνατούσε να κατανοήσει. Η προσωπικότητα αυτή, ωστόσο, είχε τη διορατικότητα να αντιληφθεί ότι ένα τέταρτο του αιώνα μετά, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Και την ώρα που σχεδόν όλοι τού είχαν γυρίσει την πλάτη - καθώς κατηγορούνταν για παιδεραστία, αρχαιοκαπηλία και χρήση ναρκωτικών -, ο ίδιος τοποθέτησε την πιθανή «αποκατάστασή» του σε μια άλλη εποχή, ίσως πιο ώριμη, πιο ανεκτική. Ο βιογράφος του Νίκος Σταθούλης, δημοσιογράφος και σύμβουλος τέχνης, κράτησε την υπόσχεσή του: ακριβώς 25 χρόνια μετά τον θάνατο του μαικήνα της τέχνης, που έζησε τη ζωή ως το μεδούλι, ερωτεύθηκε, εξευτελίστηκε και βίωσε μια πτώση τόσο ιλιγγιώδη όσο και η άνοδός του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός η βιογραφία του. Ο συνεργάτης του Ιόλα περιγράφει το συναρπαστικό ταξίδι της ζωής του επιχειρώντας να τοποθετήσει τον «μύθο» στο σωστό, κατά τη γνώμη του, κάδρο. Ακόμη και αν ο θαυμασμός του για τον βιογραφούμενο είναι υπερβολικός, γεγονός παραμένει ότι το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι, καθώς η ζωή του κοσμοπολίτη Ιόλα, ο οποίος στην ουσία έγινε γέφυρα του σουρεαλισμού στις ΗΠΑ αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, υπήρξε άκρως μυθιστορηματική. «Η ζωή, παιδί μου, είναι σαν το θέατρο. Ολους μάς θέλει. Αλλοι είμαστε γεννημένοι πρωταγωνιστές, άλλοι είναι γεννημένοι για να είναι κομπάρσοι» είχε πει ο ίδιος στον Σταθούλη. Και ο Αλεξανδρινός με τις βαριές γούνες είχε γεννηθεί ηγέτης. Αλεξάνδρεια, Νέα Υόρκη, Αγία Παρασκευή Ενα βράδυ, σκαστός από το σπίτι, ο νεαρός γιος οικογένειας εμπόρων βαμβακιού της Αλεξάνδρειας είδε τη Μαρίκα Κοτοπούλη στη σκηνή: «Είδα το φως. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη». Ετσι, με δέκα χρυσές λίρες και τρεις συστατικές επιστολές του Κωνσταντίνου Καβάφη (για τον Παλαμά, τον Σικελιανό και τον Μητρόπουλο), ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης - όπως ήταν το πραγματικό του όνομα - αφήνει το 1926, στα δεκαοχτώ του, την Αλεξάνδρεια για την Αθήνα και στη συνέχεια το Βερολίνο και γίνεται πρώτος χορευτής σε καλλιτεχνικά σχήματα της Ευρώπης. Στο Παρίσι θα συνδεθεί με τον Πολ Βαλερί αλλά και τον Αντρέ Μπρετόν, τον σουρεαλιστή «με τα τρελά, ωραία μαλλιά». Ο μοντερνισμός ακολουθεί: ο ελληνοτραφής Τζόρτζιο ντε Κίρικο τον μυεί στον κόσμο της τέχνης και σιγά-σιγά ο Ιόλας σχετίζεται με τους κορυφαίους: Κοκτό, Πικάσο, Μπρακ, Ερνστ... Το 1943 αρραβωνιάζεται την εγγονή του προέδρου των ΗΠΑ Θεοδώρα Ρούζβελτ και εκείνη αποφασίζει να του αλλάξει το όνομα σε Αλέξανδρο (από τον Μεγαλέξανδρο) Ιόλα (από τον Ιόλαο στους μύθους του Ηρακλή). Η σχέση τους λήγει άδοξα εξαιτίας αντιδράσεων από την οικογένειά της, αλλά ο δρόμος για να ανακαλύψει ο Ιόλας την Αμερική (και η Αμερική τον Ιόλα) έχει ανοίξει. Το 1953 γίνεται ιδιοκτήτης της «Ιόλας Γκάλερι» στη Νέα Υόρκη, απ' όπου θα παρελάσουν οι σημαντικότεροι ευρωπαίοι καλλιτέχνες. Η πορεία του είναι θριαμβευτική. «Το να βρίσκεσαι στη Νέα Υόρκη και να μην επισκεφθείς την γκαλερί του Ιόλα είναι σαν να βρίσκεσαι στην Ελλάδα και να μην επισκεφθείς τον Παρθενώνα» λέει η Μαργκότ Φοντέιν στην Τζάκι Κένεντι το 1968. Εν τω μεταξύ ο Ιόλας ανοίγει τη μία γκαλερί μετά την άλλη στις μητροπόλεις του κόσμου και συγχρωτίζεται με το διεθνές τζετ σετ. Ωστόσο αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Γιατί; «Γιατί οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι εραστές του κόσμου» θα πει απροκάλυπτα στον βιογράφο του. Ο Ιόλας, ένας άνθρωπος που έζησε μέσα στην πρόκληση και την πολυτέλεια, έχτισε ένα σπίτι στην Αγία Παρασκευή για να χωρέσει τη συλλογή έργων τέχνης που είχε δημιουργήσει - και όμοιά της δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα. «Εχουμε να υπενθυμίσουμε το εξής: μία μόνο αίθουσα του παλατιού του Ιόλα έχει περισσότερα αριστουργήματα απ' όσα η Πινακοθήκη Αθηνών» γράφει η «Liberation». Οι εκκεντρικές εμφανίσεις και οι διαρκείς προκλήσεις, η παραδοχή της ομοφυλοφιλίας του και η όλη συμπεριφορά του Ιόλα, ο οποίος διοργανώνει στο σπίτι του τις πιο περιζήτητες βραδιές της αθηναϊκής κοινωνίας, γύρω από αρχαία μάρμαρα και βενετσιάνικους καθρέφτες, τροφοδοτούν το προφίλ της ακολασίας. Η συνέντευξή του στην Ολγα Μπακομάρου για το περιοδικό «Γυναίκα», όπου αποδομεί με απαξιωτικούς όρους ολόκληρο το πολιτικό-καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής, θα είναι η αρχή του τέλους. Η Ελλάδα του '80 δεν μπορεί ούτε να τον ερμηνεύσει ούτε βεβαίως να τον συγχωρέσει μετά και τις βαριές εναντίον του κατηγορίες από την τραβεστί «Μαρία Κάλλας» (Αντώνης Νικολάου). «Τον Παράδεισο τον διακοσμείς όπως θέλεις» Ο Νίκος Σταθούλης αποδίδει ευθέως ευθύνες στην αδελφή του Ιόλα, Νίκη Στάιφελ, για την απομόνωσή του στα τελευταία στάδια της αρρώστιας του και την απομάκρυνση της συλλογής του από την Ελλάδα - με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους, το οποίο αδιαφόρησε για μια δωρεά εκ μέρους του Ιόλα. Σήμερα στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παραμένει μόνο ένα μέρος της συλλογής του - και αυτό έπειτα από παρέμβαση ορισμένων ανθρώπων της τέχνης που αντιτάχθηκαν στο κλίμα της εποχής. «Πώς φαντάζεστε τον Παράδεισο;» τον είχε ρωτήσει ο Νίκος Σταθούλης. «Τον Παράδεισο τον διακοσμείς όπως θέλεις, έχει πολύ ψηλά ταβάνια και ακριβό νοίκι» είχε απαντήσει εκείνος. «Θα περιμένω να δω τι πουλάνε εκεί. Είναι μεγάλη αγορά»

Περι δημοσιογραφικής δεοντολογίας

Περί Ρώτα elet@enet.gr *Διάβασα στο φύλλο της 17ης Απριλίου 2010 της εφημερίδας σας, και συγκεκριμένα στη στήλη «Μεγεθύνσεις» της Ολγας Μπακομάρου, την παρακάτω απαξιωτική και συκοφαντική αναφορά στο όνομά μου, προερχόμενη από τη συγγραφέα κ. Βούλα Δαμιανάκου (από συζήτηση της δημοσιογράφου κ. Μπακομάρου, που είχε μαζί της). Σημειώνεται ότι το νέο βιβλίο της κ. Βούλας Δαμιανάκου ("Το κακό κρατάει από το μεγάλο σπίτι κι έχει πολύ συγγενολόι», εκδ. Επικαιρότητα), "είναι μια διαμαρτυρία εναντίον της αυθαιρεσίας του συγγραφέα Θανάση Καραγιάννη σε όλο το έργο του Ρώτα μέσω ενός βιβλίου του, και κατ' επέκταση, μια καταγγελία κάθε μορφής αυθαιρεσίας και κακοποίησης πνευματικού έργου (...)". Διαμαρτύρομαι για τη δυσφήμηση που επιχειρείται συνολικά α. στη διδακτορική μου διατριβή "Ο Βασίλης Ρώτας και το έργο του για παιδιά και εφήβους. Θέατρο - Ποίηση - Πεζογραφία - Κλασσικά εικονογραφημένα" (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2007, σελ. 660), την οποία είχα την τιμή να εκπονήσω στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, β. στη Σχολή Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου και γ. στα μέλη της Τριμελούς Συμβουλευτικής Επιτροπής και της Επταμελούς Επιτροπής, αποτελούμενων από επιφανείς καθηγητές, οι οποίοι αφού μελέτησαν τη διδακτορική μου διατριβή, αποφάνθηκαν περί της επιστημονικής εγκυρότητάς της και με ανακήρυξαν ομόφωνα (με άριστα) διδάκτορα Παιδαγωγικής. Νομίζω ότι είναι ανεπίτρεπτο να μην αναγράφεται η ιδιότητα του (κάθε) συγγραφέα και επίσης να μην αναφέρεται ο τίτλος του βιβλίου μου (και δεν πρόκειται για ένα απλό βιβλίο), για το οποίο κατηγορούμαι ότι διέπραξα "αυθαιρεσία σε όλο το έργο του Ρώτα", ακόμη και στην περίπτωση που δεν θα αναφερόταν ο τίτλος από την κ. Δαμιανάκου. Η έμπειρη δημοσιογράφος κ. Ολγα Μπακομάρου όφειλε δεοντολογικά, κατά τη γνώμη μου, ν' αναφέρει τον τίτλο του βιβλίου μου, ώστε οι αναγνώστες του κειμένου της, αλλά και οι ενδιαφερόμενοι επιστήμονες, να διαπιστώσουν από μόνοι τους αν όντως ισχύει ή όχι: α. η καταγγελθείσα από την κ. Δαμιανάκου "αυθαιρεσία" μου και β. ο υπερβολικός και απόλυτος ισχυρισμός της ότι "αυθαιρέτησα" "σε όλο (σ.σ.: sic) το έργο του Ρώτα". Επί της ουσίας, από επιστημονική άποψη, θα αποφανθεί η ακαδημαϊκή κοινότητα (φιλόλογοι, θεατρολόγοι, εκπαιδευτικοί, φοιτητές), κάθε ιστορικός ερευνητής/μελετητής και κάθε φιλομαθής ενδιαφερόμενος για το θέμα αναγνώστης. Αλλωστε, αυτά δεν αφορούν την παρούσα επιστολή. Η επιστήμη προχωρά μέσα από την εύρεση των πηγών, τη μελέτη τους, τα νέα στοιχεία που θα φέρουν στο προσκήνιο άλλοι επιστήμονες, τις επισημάνσεις άλλων μελετητών και ερευνητών (για τυχόν αβλεψίες ή παραλείψεις), ακόμη και από τη σύγκρουση αντίθετων ενδεχομένως ιδεών κ.λπ. Δεν έχω διαβάσει, ακόμη, το βιβλίο της κ. Δαμιανάκου. Στο μέλλον, βέβαια, οφείλω να επανέλθω διά του Τύπου στο θέμα από σεβασμό απέναντι στον Βασίλη Ρώτα και το πολυσήμαντο και αξιόλογο έργο του, απέναντι στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στους αναγνώστες της διατριβής μου». Θανάσης Καραγιάννης δρ. Παιδαγωγικής - σχολικός σύμβουλος Π.Ε. - κριτικός του θεάτρου για παιδιά - συγγραφέας

Κανένας τους...

Χρονια Πολλά σε όλους.Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.Με τη σκέψη στην αυριανή τρανότερη πατρίδα η οποία δε πρέπει να έχει κανέναν απο τους 300 στούς κόλπους της. Κανένας τους δεν ειναι ικανός να δει το πρόσωπο του στο καθρέφτη γιατί ι τσακίζεται!!! Χρόνια Πολλά.

Βεβήλωσαν τη βίλα Αλέξανδρου ιόλα

Λεηλασίας συνέχεια στη Βίλα Ιόλα, οπου σήμερα τα χαράματα ξήλωσαν άγνωστοι όλα τα σιδερένια παραθυρόφυλα και τις σχάρες του σπιτιού. Ο ιδιοτήτης της βίλας υπέβαλε μύνηση κατ΄αγνώστων στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Ποτέ πια «αυριανισμός»! ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ Τις μαύρες μέρες ενός επικοινωνιακού φαινομένου που σημάδεψε κοινωνία και ΜΜΕ «ζωντανεύει», μεταξύ άλλων, η νέα βιογραφία του Αλέξανδρου Ιόλα. Ποτέ πια «αυριανισμός»! «Θα βοηθήσω όσο μπορώ, το υπόσχομαι... δεν μπορώ όμως να βγω μπροστά, είναι βλέπετε και η “Αυριανή”...». Έτσι είχε απαντήσει η Μελίνα Μερκούρη σε μια πρωτοβουλία ανθρώπων -ανάμεσά τους η Πάολα, ο Αλέξης Μπίστικας και ο υπογράφων- που την είχαμε επισκεφτεί στο υπουργείο Πολιτισμού, ζητώντας τη συνδρομή της για την αποφυλάκιση του ισοβίτη Χρήστου Ρούσσου (1985). Τότε ήταν που, παρότι παιδαρέλι ακόμη, συνειδητοποίησα τη δύναμη του φαινομένου «αυριανισμός». Είχαμε άπαντες σοκαριστεί: αν μια ολόκληρη Μελίνα «φοβάται» μια γάμα διαλογής φυλλάδα, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία! Δεν ήταν, βέβαια. Ήταν η εποχή που το έντυπο αυτό ανοσιούργημα μεσουρανούσε, πουλώντας εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα ημερησίως και αναδεικνυόμενο σε εργαλείο ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Εκφράζοντας ένα ιδιότυπο είδος λαϊκίστικου σοσιαλφασισμού, μια «πράσινη» Ιερά Εξέταση, ακύρωνε ό,τι πραγματικά προοδευτικό υπήρχε στο τότε ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, μέχρι και το κόμμα που υποτίθεται πως υποστήριζε αδυνατούσε, πλέον, να την ελέγξει. Αυτά αναθυμόμουν, ξεφυλλίζοντας την ολοκαίνουργια έκδοση Αλέξανδρου Ιόλα, Η ζωή μου (Νίκος Σταθούλης, Οδός Πανός), όπου γίνεται ειδική μνεία στα χυδαία, εμετικά δημοσιεύματα της «Αυριανής» εναντίον του μεγάλου συλλέκτη, τον οποίο ανεβοκατέβαζε σάπιο, πόρνο, παιδεραστή, αρχαιοκάπηλο κ.λπ. (συμπληρώνεις κατά βούληση). Μιλάμε για ενορχηστρωμένες επιθέσεις ετών, πολλές από επώνυμους, σήμερα, δημοσιογράφους που τον καταρράκωσαν ηθικά, συμβάλλοντας στην τελική του πτώση. Αμέσως επόμενος στόχος ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Ούτε καν εκείνον δεν σεβάστηκαν. «Χαμερπής», «αρχικίναιδος», «διαφθορέας ανηλίκων», «σκουληκιασμένο τομάρι», ήταν μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς. Εκείνος, βέβαια, δεν καταλάβαινε από τέτοια και ξεκίνησε «ανένδοτο» εναντίον αυτού του «βρομερού βόθρου που πρέπει να κλείσει». Μόνος, με πολύ προσωπικό κόστος. Δεν του πέρασε, όμως, του Κουρή. Μπορεί η «Αυριανή» να μην είναι πια υπολογίσιμη δύναμη, όμως η εφιαλτική κληρονομιά του «αυριανισμού» διαχύθηκε, έκτοτε, στην ελληνική κοινωνία και στα ΜΜΕ και στην ομοφοβική εκδοχή της. Ξεφυτρώνουν ακόμα εδώ κι εκεί δημοσιεύματα ή δηλώσεις σε παρόμοια γλώσσα και πνεύμα, με το ίδιο θράσος, το ίδιο ακαταλόγιστο, εφόσον η κουλτούρα και η νομοθεσία μας επιμένουν να μη σέβονται τη διαφορετικότητα. Ζούμε ζόρικους καιρούς που ευνοούν δημαγωγίες, κυνήγια μαγισσών και αναζητήσεις αποδιοπομπαίων τράγων. Ας φροντίσουμε να μην αναβιώσουν ποτέ και πουθενά τέτοια φαιόχρωμα, ανθρωποφαγικά φαινόμενα και καταστάσεις.

Τετάρτη, 4 Απριλίου 2012 Περί Βίλας Ιόλα, μουσείων και πολιτιστικού τυχοδιωκτισμού Με αφορμή την βιογραφία του Αλέξανδρου Ιόλα που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πανός, διαβάζω για τη Βίλα Ιόλα και τα αμύθητα έργα τέχνης που έκαναν φτερά και φρίττω. Όχι επειδή το κράτος αρνήθηκε τη δωρεά και δεν μετέτρεψε το χώρο στο Ίδρυμα Τέχνης που ονειρευόταν ο Ιόλας, αλλά επειδή το μόνο που φαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες να επικρατεί στην Ελλάδα όσον αφορά την τέχνη, είναι η πλήρης και παντελής απουσία οποιασδήποτε αγάπης και πολιτικής για αυτήν, παρά μόνο ψευδεπίγραφα και στο βαθμό που εξυπηρετεί τον πολιτιστικό τυχοδιωκτισμό των διαφόρων κυβερνήσεων, του κράτους και των παραγόντων που επηρεάζουν την διαμόρφωση της εκάστοτε πολιτικής. Έπρεπε να δεχτεί το Ελληνικό κράτος τη δωρεά; Και στο κάτω-κάτω της γραφής θέλουμε πραγματικά το Ελληνικό κράτος να αναλαμβάνει τέτοιες ευθύνες, όπως είναι η μόνιμη λειτουργία ενός τέτοιου κέντρου που θα επικεντρώνεται αποκλειστικά στο έργο ενός μόνο συλλέκτη τη στιγμή που είναι γνωστό πως το κράτος είναι ανίκανο να τις διαχειριστεί, αφού ό,τι δωρίζεται σε αυτό αργά ή γρήγορα καταλήγει είτε ερείπιο, είτε σε κάποιο μπουντρούμι; Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η συλλογή δεν δωρήθηκε σε κάποιο από τα υφιστάμενα ιδρύματα, όπως η Εθνική Πινακοθήκη ή το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που είχαν ήδη δεχτεί αξιολογότατες δωρεές από τον Αλέξανδρο Ιόλα. Από την άλλη, έχουμε Μουσείο Τσαρούχη, Μουσείο Μπουζιάνη, Ίδρυμα Σπυρόπουλου και πολλά άλλα. Παρόλο που είναι δεδομένο και αυτονόητο ότι αυτά τα ιδρύματα είναι πάρα πολύ ωραία (προσωπικά θα ήθελα ένα υπερμουσείο για κάθε έναν από αυτούς τους καλλιτέχνες με όλα τους τα έργα και πάσης φύσεως αρχειακό υλικό, βιβλιοθήκη κλπ.), δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί: αυτά τα μουσεία πώς καλύπτουν τα λειτουργικά τους έξοδα; Συμμετέχει το κράτος με οποιονδήποτε τρόπο; Και αν ναι, γιατί επιλέγουμε να έχουμε ιδρύματα τέχνης και μουσεία που λειτουργούν μεμονωμένα και τα οποία είναι αφιερωμένα στο έργο ενός μόνο καλλιτέχνη, τη στιγμή που θα μπορούσε να υπάρχει ένας υπερχώρος τέχνης ή έστω ένας ενιαίος φορέας για τη σύγχρονη Ελληνική τέχνη που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ευέλικτος, λειτουργώντας ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα, με πολλαπλές μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις, υπερκαλύπτοντας έτσι τα έξοδά του και προωθώντας την ελληνική τέχνη, αλλά και τους νέους καλλιτέχνες με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους; Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο φορέας; Αν λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα έχει πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες, πόσα μουσεία αυτού του είδους μπορούν να υπάρξουν και να λειτουργήσουν με κρατική υποστήριξη; Από την άλλη, μόλις πρόσφατα το Ελληνικό κράτος δαπάνησε τουλάχιστον 130.000.000 ευρώ για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ενώ το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το οποίο χρήζει ανακαίνισης εδώ και καιρό έχει γίνει στέκι για ναρκομανείς και το Μουσείο Μπενάκη -το ίδιο καρπός ιδιωτικής δωρεάς και πρωτοβουλίας με εξαιρετικό έργο- κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η δε Ακρόπολη των Αθηνών παρουσιάζει μια επιεικώς απαράδεκτη εικόνα, αφού αναστυλώνεται εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον. Και όλοι αναρωτιόμαστε: αυτή η φοβερή καθυστέρηση οφείλεται στη φύση του έργου ή σε άλλους παράγοντες; Τελικά, υπάρχει κάποια πολιτική στην Ελλάδα για τον πολιτισμό και την τέχνη και ποια είναι αυτή; Και πώς μπορεί να υπάρξει μια γόνιμη και δημιουργική συνύπαρξη και αλληλεπίδραση ιδιωτικής πρωτοβουλίας και κρατικής υποστήριξης, χωρίς τις γνωστές κρατικές καθηλώσεις;

Ιόλας : ο άρχοντας του σουρεαλισμού με τη συστατική του Καβάφη ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ- ΟΛΓΑ ΧΩΜΕΝΙΔΟΥ Ο δημοσιογράφος, γκαλερίστας και σύμβουλος τέχνης Νίκος Σταθούλης, που ο ίδιος ο Ιόλας επέλεξε ως βιογράφο του, κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες και κατά δέσμευσή του 25 χρόνια μετά τον θάνατό του, την «αυθεντική βιογραφία» του από τις εκδόσεις Οδός Πανός, με σκοπό την αποκατάσταση της μνήμης του ανδρός που ο Πικάσο αποκαλούσε «μετρ». Ο δημοσιογράφος, γκαλερίστας και σύμβουλος τέχνης Νίκος Σταθούλης, που ο ίδιος ο Ιόλας επέλεξε ως βιογράφο του, κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες και κατά δέσμευσή του 25 χρόνια μετά τον θάνατό του, την «αυθεντική βιογραφία» του από τις εκδόσεις Οδός Πανός, με σκοπό την αποκατάσταση της μνήμης του ανδρός που ο Πικάσο αποκαλούσε «μετρ». «Η μόνη αιώνια πράξη είναι η τέχνη. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται», υποστήριζε ο Αλέξανδρος Ιόλας και σε αυτήν ακριβώς αφιέρωσε όλη του την ζωή. Συναναστράφηκε με την ελίτ της διανόησης τόσο σε Ευρώπη, όσο και σε Αμερική. Από τον Καβάφη, τον Σικελιανό και τον Μητρόπουλο έως την Νουρέγιεφ, την Μαργκοτ Φοντέϊν που διατεινόταν ότι "όποιος δεν επισκέπτεται την γκαλερί του στη Ν.Υόρκη είναι σαν να έχει έλθει στην Ελλάδα και να μην εχει δει την Ακρόπολη", τον Πικάσο, τον Ζαν Κοκτώ, την Θεοδώρα Ρουσβελτ, τον Φρανσουά Μιτεράν, την Τζάκι Ωνάση. Καθιέρωσε καλλιτέχνες και έδωσε στο έργο τους τεράστια χρηματιστηριακή αξία, όπως τον Μαγκρίτ, τον Μαξ Ερνστ, τον Αντυ Γουόρχολ, τον ντε Κίρικο, αλλά και τον Τσαρούχη, τον Κώστα Τσόκλη, τον Τάκι, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα κα. Ο ίδιος εξηγούσε την γενναιοδωρία του απέναντι στους καλλιτέχνες : «στους ανθρώπους γύρω μου θέλω να δίνω ευκαιρίες, σαν κι αυτές που έδωσε σε μένα η ζωή». Επέβαλλε καλλιτεχνικά ρεύματα, όπως αυτό του σουρεαλισμού και της ποπ αρτ. Εξυμνήθηκε από τον διεθνή τύπο (Le Monde : ο Αλέξανδρος Ιόλας ήταν ο μεγάλος Αφυπνιστής). Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν.Υόρκης τον τίμησε ως ευεργέτη του. Ηταν ένας διορατικός συλλέκτης, αλλά κι ένας ευφυέστατος έμπορος με αλάνθαστο καλλιτεχνικό κριτήριο. Παρ΄ότι «εμπνευσμένος τσιγγάνος», επέλεξε να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα για ένα και μόνο λόγο. Γιατί ήταν ερωτευμένος με το ελληνικό πνεύμα. Θέλησε να προσφέρει όλη του την περιουσία δωρεά στο ελληνικό κράτος, να δημιουργήσει ένα Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα κι αντ΄αυτού έπεσε βορά στον λαϊκισμό της δεκαετίας του '80. Μέχρι σήμερα, 25 χρόνια μετά τον θάνατό του, το όνομά του μέσα στα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας εγείρει ποικιλία αντιδράσεων, και οι σκιές παραμένουν. Στο εξωτερικό παρόλα αυτά είναι ξεκάθαρη η αξία του ως ηγετική μορφή της τέχνης. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Αλέξανδρος Ιόλας όσο αμφιλεγόμενος κι αν ήταν ως προσωπικότητα, ήταν αναμφισβήτητα ο γενναιόδωρος Μαικήνας του 20ου αιώνα. Ο Νίκος Σταθούλης μίλησε στο 5dnews και μοιράστηκε τα συναισθήματά του από την καθοριστική για την ζωή του γνωριμία με τον Ιόλα, όπως και ποια ήταν η αχίλλειος πτέρνα του, αλλά και το μότο ζωής του, καθώς και η διδαχή του για τις επόμενες γενιές. Ολη η συνέντευξη έχει ως εξής : -Περίμενες 25 ολόκληρα χρόνια για να γράψεις την βιογραφία του Αλέξανδρου Ιόλα. Εκ των πραγμάτων αυτή η υπόσχεση φαντάζει τεράστιο βάρος. Πώς το κράτησες και πώς δεν λοξοδρόμησες ποτέ ; -Ήταν όντως ένα βάρος 25 χρόνια να κρατώ όσα μου εμπιστεύθηκε ο Αλέξανδρος Ιόλας Ωστόσο το 1994, επτά χρόνια από τον θάνατό του κυκλοφόρησε μια περίληψη από τις εκδόσεις :Νέα Σύνορα-Αντώνης Λιβάνης” η οποία τροφοδότησε την έρευνα για τη ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα με στοιχεία είναι αλήθεια ελάχιστα. Ωστόσο 25 μετά τελικά το κοινό ήταν πιο έτοιμο να αποδεχτεί τη φυσιογνωμία του Ιόλα και τα του αποδώσει το κύρος που αρμόζει σε πρόσωπα του μύθου. Ήταν σοφό από πλευράς του Αλέξανδρου Ιόλα να κυκλοφορήσει η βιογραφία του 25 χρόνια από τον θάνατό του. Γιατί η γραφή είναι απαλλαγμένη από συναισθηματικές εξάρσεις οι οποίες θα άλλαζαν το χαρακτήρα του. Και για το κοινό είναι καλύτερα, γιατί ξαναπιάνει στα χέρια του το ίδιο πρόσωπο με τρόπο διαφορετικό. -Τώρα που εκδόθηκε η βιογραφία του, τι νοιώθεις πλέον ; Ανακούφιση ή χαρά γιατί εκπλήρωσες τον σκοπό σου ; -Νοιώθω αναμφισβήτητα μια ανακούφιση αλλά και ευθύνη γιατί η ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα ήταν μυθιστορηματική. -Λέξη-λέξη, όπως λέμε step by step, θα ήθελα να μου δώσεις όλη την …λίστα των συναισθημάτων που βίωσες από την στιγμή που άκουσες για τον Ιόλα, τον γνώρισες, στη συνέχεια τον έζησες και τον κουβάλησες ως ανάμνηση μέχρι σήμερα. -Στην αρχή σάστισα. Έπειτα τρόμαξα. Έπρεπε να συνηθίσω τον ίδιο πρώτα. Στη πορεία γητεύθηκα. Με τον διασυρμό του εκνευρίστηκα. Ύστερα σιώπησα. Μετά με τη λεηλασία αγανάκτησα. Περίμενα 25 χρόνια να έρθει η ώρα όπου μια υπέρτατη ζυγαριά θα κρίνει θύτες και θύματα. Η ώρα αυτή έφθασε. -Όταν ζεις δίπλα σε μία προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς, αισθάνεσαι μικρός ή ανακαλύπτεις την αξία της ύπαρξής σου ; -Δίπλα σε μια τέτοια προσωπικότητα ανδρώνεσαι. Δεν έχεις το δικαίωμα να μην αντιλαμβάνεσαι την ευθύνη που έχει μέσα της ο χώρος της Τέχνης. Με τους καλλιτέχνες γίνεσαι πιο υπεύθυνος. Γιατί -όπως κι αυτοί- γεννιέσαι και πεθαίνεις κάθε μέρα. Πολύ περισσότερο, όταν παρατηρείς από κοντά τον μέντορά τους να γίνεται Μέντορας της ίδιας σου της ζωής. -Είχε απίστευτες αρετές ο Ιόλας. Είχε όμως και εξαιρετικά ελαττώματα. Εσύ που τον έζησες και τον αγάπησες, μπορούσες όλες αυτές τις αντιθέσεις να τις κατανοήσεις, να τις δικαιολογήσεις ίσως ή σε ενόχλησαν ποτέ και τις παρεξήγησες; -Ήταν ακραίος ο Ιόλας. Δε μπορούσε να είναι μέσος άνθρωπος. Σαφώς και είχε ελαττώματα. Αλλά έτσι είναι. Τον αγαπάς τον φίλο σου με τα ελαττώματα του. Αλλά ποτέ δε τον παρεξήγησα γιατί ήταν πολύ πιο πάνω από οποιαδήποτε καθημερινότητα το επίπεδό του. -Ηταν τυχερός άνθρωπος ο Ιόλας ; -Τη τύχη μόνος του τη προκαλούσε κάθε μέρα. Δεν άφηνε λεπτό να περάσει ανεκμετάλλευτο. ”Τη τύχη σου μόνος σου τη προκαλείς” μου έλεγε. -Ηθελε προσπάθεια πολλή για να σταθείς πλάϊ του; -Ήταν μια άσκηση η θητεία μου δίπλα στον Αλέξανδρο Ιόλα .Και όταν έζησα από κοντά τη περίοδο του διασυρμού του κατάλαβα τον τρόπο με τον οποίο η Σταύρωση γίνεται Ανάσταση. Όντως τον σταύρωσαν τον Αλέξανδρο Ιόλα. Δημοσιογράφοι χίλιες φορές κατώτεροί του και πολιτικοί ανίκανοι να προφέρουν το όνομα του Ρενέ Μαγκρίτ, τσάκισαν μια φυσιογνωμία που χάραξε τη τύχη της τέχνης του εικοστού αιώνα. -Όταν τον γνωρίσες ήταν ήδη πολύ μεγάλος ηλικιακά. Είχε αλλάξει γνώμη για κάποιον , θεωρώντας ότι τον είχε αδικήσει με την κρίση του ; -Υπήρξε υπερβολικός στις κρίσεις του, όπως έγινε με τον Γιάννη Τσαρούχη στον οποίο αργότερα ζήτησε συγνώμη. Αλλά δε συχώρεσε ποτέ την απληστία του Κώστα Τσόκλη. -Γιατί ήταν τόσο παθιασμένος με την Ελλάδα; Μήπως άραγε γιατί ήταν το πεπρωμένο του ; ΄Εφυγε πικραμένος με την Ελλάδα που αγάπησε κι εκείνη τον λοιδώρησε; Ήταν παθιασμένος με την Ελλάδα γιατί για τον ίδιο αποτελούσε την μεγαλύτερη Ιδέα της ανθρωπότητας . Ήθελε να ζήσει στους μύθους της. Αλλά τελικά έζησε τη Τραγωδία της .Πέθανε πικραμένος από τη συμπεριφορά των συμπολιτών του, αυτός που σαν πολίτης του κόσμου έχαιρε τιμών όπου κι αν πήγαινε. -Δημοσιογράφος εσύ ο ίδιος, γνωρίζοντας σε κάποιες περιπτώσεις από κοντά τους συναδέλφους που ασκούσαν έντονη κριτική στον Ιόλα, πώς ένοιωθες που την ίδια μέρα ενός άσχημου δημοσιεύματος εσύ βρισκόσουν δίπλα του και ζούσες τις αντιδράσεις του ; Είχε προσωπικό κόστος η επιλογή σου να είσαι φίλος του; -Με τον διασυρμό του, κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι Δημοσιογραφία, Δυστυχία και Διαφθορά, αρχίζουν από Δ. Γιατί και εγώ, σχεδόν παιδί τότε, διασύρθηκα πρόστυχα από την Αυριανή και κανένας απολύτως δε με προστάτευσε. Ακόμα και το ότι υπήρξα φίλος και συνεργάτης του, το πλήρωσα ακριβά. -Ενας άνθρωπος που ζούσε την ζωή τόσο έντονα και ολοκληρωτικά, αντιλήφθηκες ποτέ να έχει φόβο θανάτου ; -Όχι. Ποτέ δε πίστευε στη έννοια του θανάτου. Νόμιζε ότι η ιδέα του θανάτου αγγίζει μόνο τους άλλους. Γι αυτο δεν δημιούργησε Ίδρυμα η διαθήκη. -Είχε αχίλλειο πτέρνα ; Και ποιά ήταν; -Τη μόνη θύελλα στη ζωή του τη προκαλούσε η αδερφή του Νίκη Σταιφελ με την οποία σταμάτησα να επικοινωνώ λίγες μέρες μετά τον θάνατό του. -Υπάρχουν πράγματα από τον Ιόλα που κρατάς μόνο για τον εαυτό σου ; -Ναι. Υπάρχουν πράγματα που κρατώ για μένα και τα οποία σαφώς δεν αφορούν το κοινό. -Ποιο ήταν το μότο ζωής του Ιόλα ; Ποιο το δικό σου μότο μετά την γνωριμία σου με τον Ιόλα ; -Το μότο του ήταν “Αύξου αεί”. Το δικό μου...”Ιόλα η Τίποτα” -Σε πιάνει ζάλη κυριολεκτικά από την αφήγηση για τις επαφές του με ο,τι πιο λαμπερό και φωτεινό πνεύμα από την Ευρωπη υπήρχε την εποχή της δράσης του. Σε έπιανε κι εσένα ίλιγγος ζώντας από κοντά του ; -Γιατί ήταν ένας ίλιγγος όντως, να ζεις δίπλα του και να ακολουθείς το καθημερινό του πρόγραμμα, αφού σχεδόν η μισή του ζωή ήταν μέσα σε ενα αεροπλάνο -Όλα αυτά που έλεγε για τους έλληνες πολιτικούς, αλλά και για τον ελληνικό λαό είναι συγκλονιστικά. Από την εποχή του αυριανισμού που βίωσε στο πετσί του εκείνος, πέρασαν όμως 25 χρόνια. Και τώρα βιώνουμε όλοι μαζί πιά στιγμές ..Αποκάλυψης. Τι νοιώθεις γι΄αυτό ; -Τους πολιτικούς, από τότε που γνώρισε τον Αντρέ Μαλρώ τους σύγκρινε όλους με το ανάστημά του. Αυτό το ανάστημα δε το συνάντησε στην Ελλάδα . Αντίθετα έβλεπε τον πρωθυπουργό της Ανδρέα Παπανδρέου να είναι κολλητός με τον Κουρή... -Ποια είναι η διδαχή του Ιόλα που αφορά και θα έπρεπε να λάβουν υπ΄όψιν τους οι νεοέλληνες ; -Η διδαχή του είναι.. “Είμαστε φτωχοί σε όλα. Είμαστε όμως πλούσιοι στο Φώς. Εκεί είμαστε πολιτογραφημένοι.” Ίσως εκεί να κρύβεται και η λύτρωση...

Απόσυρση για το βιβλίο:Αλέξανδρος Ιόλας...

Νωρίς σήμερα το πρωί πληροφορήθηκα οτι η δημοσιογράφος Ολγα Μπακομάρου ζήτησε μέσω του δικηγόρου της Γιώργου Στεφανάκη την απόσυρη απο την κυκλοφορία του βιβλίου:"Αλεξάνδρου Ιόλα Η ζωή μου" του Νίκου Σταθούλη απο τις εκδόσεις:Οδός Πανός".

O Άρης Τερζόπουλος γράφει για τον Πέτρο Κωστόπουλο Σε ένα εκτενές άρθρο με τίτλο "Η άνοδος και η πτώση του Π.Κ." Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο klik.gr Ο γνωστός εκδότης Άρης Τερζόπουλος σε άρθρο του με τον τίτλο «Η Άνοδος και η Πτώση του Πέτρου Κωστόπουλου» κάνει μια αναδρομή στην συνεργασία τους και στην κοινή τους πορεία στα πρώτα χρόνια του περιοδικού Κλικ. «Ένας πασίγνωστος εκδότης και η εκδοτική του εταιρεία, γίνονται ένα ακόμη από τα θύματα της οικονομικής κρίσης που έπληξε βάναυσα τα Μέσα Ενημέρωσης. Εκείνο το απόγευμα, προς το τέλος Ιουνίου του 1987 ο Πέτρος Κωστόπουλος, μπήκε στο γραφείο μου, κρατώντας ένα χαρτί στα χέρια του, με ύφος στενοχωρημένο και συνοφρυωμένος, για να με βρει και μένα να κάθομαι με το ίδιο ύφος και κρατώντας ένα αντίτυπο από το ίδιο κομμάτι χαρτί. Ήταν το δελτίο με τα στοιχεία κυκλοφορίας του τρίτου τεύχους του Κλικ, που το πρώτο του τεύχος είχε κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του '87 και τα στοιχεία δεν ήταν καθόλου καλά. Το πρώτο τεύχος είχε πιάσει κυκλοφορία 14.000 φύλλα , το δεύτερο 12.000 και το τρίτο 11.000. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και είχαμε και οι δυο ένα ύφος σαν κλαμένα κάτι. «Τι κάνουμε αφεντικό»; με ρώτησε. Έτσι με αποκαλούσε. Ή Αφεντικό ή Αρούλη. «Ξέρω 'γω» του απάντησα. «Ρε συ» μου είπε «σκέψου το και αν θέλεις να το κλείσουμε, το κλείνουμε. Δεν θέλω να σε βάλω και σε περιπέτειες». «Ξέρω ρε»του είπα «μην έχεις τέτοιε σκέψεις. Δεν περίμενα να πέσουμε κι άλλο να πάρει η ευχή». Καθίσαμε για λίγο αμίλητοι. Το είχαμε ήδη αγαπήσει και οι δυο αυτό το περιοδικό και ξέραμε ότι αν δεν πετύχαινε θα φταίγαμε μόνο εμείς. Η εποχή ήταν έτοιμη. Αλλά ήμασταν στριμωγμένοι. Είχα μόνο 20 εκατομμύρια δραχμές στη διάθεσή μου και τα δέκα ή και περισσότερα είχαν ήδη φύγει. Και με τις εκδόσεις μερικές φορές αν δεν σταματήσεις έγκαιρα, το πράγμα δεν μαζεύεται.. Κάτσαμε για λίγη ώρα ακόμη έτσι. «Κοίτα» του είπα «πάμε λίγο σπίτια μας να ξεκουραστούμε και να χωνέψουμε την κρυάδα και βρισκόμαστε το βραδάκι στο γυμναστήριο και βλέπουμε τι κάνουμε». Με το Πέτρο είχαμε γνωριστεί μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι το '86. Εκείνος δούλευε στο Υπουργείο Νέας Γενιάς που στα μέσα του καλοκαιριού είχε διοργανώσει με την Γυναίκα, μια μεγάλη και πετυχημένη επίδειξη μόδας με νέους Έλληνες σχεδιαστές, που είχε σημειώσει και μεγάλη επιτυχία. Δεν είχαμε γνωριστεί, ούτε πριν ούτε στη διάρκεια της επίδειξης, αλλά βρεθήκαμε λίγες μέρες αργότερα , στο σπίτι μου στη Μύκονο. Είχαμε περάσει πολύ ωραία στη Μύκονο και κυρίως με πολλή κουβέντα, που ήταν και το πράγμα που κυρίως μου έλειπε, όποτε πήγαινα στη Μύκονο. Επιτέλους είχα βρει κάποιον άνθρωπο να κουβεντιάζω. Η κουβέντα συνεχίστηκε και όταν γυρίσαμε στην Αθήνα και έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε κολλητοί φίλοι. Πολλές φορές διαφωνούσαμε και μαλώναμε-φιλικά εννοείται-πάνω στην εξέλιξη της κουβέντας, αυτό το στοιχείο που την κάνει πιο ενδιαφέρουσα, όταν έχεις δίπλα σου έναν καλό συζητητή. Δεν ήξερε τι ακριβώς θα έκανε στο μέλλον, αλλά ο κόσμος της πολιτικής του προκαλούσε μάλλον απέχθεια, παρ' όλο που αγαπούσε πολύ την ίδια την πολιτική. Μερικές φορές σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό, στις Βρυξέλες, ή στη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού τύχαινε. Ένα βράδυ ήρθε στο σπίτι μου στο Ψυχικό που έμενα τότε και μόλις μπήκε μέσα μου είπε «παραιτήθηκα». «Προσλαμβάνεσαι» του είπα εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ήξερα για ποιο πράγμα ακριβώς τον προσλάμβανα, αλλά ήμουν σίγουρος, ότι μ' έναν άνθρωπο που κουβεντιάζαμε τόσα ενδιαφέροντα πράγματα, κάτι καλό θα έβγαινε. Στην αρχή κάναμε τη σκέψη να δουλέψει στο διαφημιστικό τμήμα της Γυναίκας, αλλά ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν του είπα ότι σκεφτόμουν να βγάλω ένα περιοδικό σε πολύ μικρό σχήμα με τον Κρίτωνα Τζώρτζο. «Κάνεις λάθος» μου είπε «να βγάλεις ένα περιοδικό σαν κι αυτό» και μου έδειξε ένα τεύχος του γαλλικού περιοδικού Αctuel, που δεν το είχα υπ' όψη μου. «Να κοίτα, έτσι με ωραίες μεγάλες φωτογραφίες και με άλλου είδους θέματα». Κάθισα λίγο και κοίταξα το Actuel. «Έχεις δίκιο» του είπα μετά από πέντε λεπτά «κάτι τέτοιο θα βγάλω και θα αναλάβεις διευθυντής». Δεν ήξερα καν αν ήξερε να γράφει, αλλά αφού ήξερε να μιλάει γιατί να μην μπορεί και να γράφει. Κάπως έτσι έπαιρνα τις αποφάσεις μου στα περιοδικά. Ούτε μπίζνες πλαν, ούτε μελέτες αγοράς, ούτε τίποτα. Το μόνο που μου έλεγε κάτι ήταν πάντα οι ιδέες. «Και πώς να το βγάλουμε»; μου είπε. «Ξέρω γω»; του είπα «δεν αρχίζουμε να λέμε ότι μας έρθει στο κεφάλι». Και αρχίσαμε να αραδιάζουμε πράγματι όποιον τίτλο μας ερχόταν στο κεφάλι. «Πώς σου φαίνεται το Κλικ;», μου είπε κάποια στιγμή. «Τέλειο» του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη «αυτό είναι. Θα το βγάλουμε Κλικ». Και κάπως έτσι εκείνο το βράδυ γεννήθηκε το Κλικ. Τους επόμενους τέσσερις πέντε μήνες, τους περάσαμε, κάνοντας βόλτες με τα πόδια μέσα στη νύχτα, πάνω κάτω στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό, συζητώντας για το Κλικ. Από τότε ξέραμε και οι δυο, έχοντας μελετήσει καλά την εποχή που ερχόταν, ότι αν το Κλικ δεν πετύχαινε το λάθος θα ήταν μόνο δικό μας. Καλά όλα αυτά, αλλά να που τρεις μόνο μήνες μετά το ξεκίνημά μας βρισκόμασταν σε οριακή κατάσταση. Γύρισα κάποια ώρα μετά το μεσημέρι στο σπίτι για να σκεφτώ τι θα έκανα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να βάζω τα νούμερα στο μυαλό μου, να δω πόσο θα αντέχαμε και τι θα μπορούσε να γίνει. Τίποτα. Αντί για τα νούμερα ερχόταν στο μυαλό μου η εικόνα ενός θηρίου. Προσπαθούσα να σκεφτώ λογικά και επιχειρηματικά. Πάλι τίποτα. Το μυαλό μου, μου απαντούσε με την εικόνα του θηρίου. Όλο το απόγευμα, δυο τρεις ώρες που κάθισα ξαπλωμένος, το μόνο που σχημάτιζε το μυαλό μου ήταν η εικόνα αυτού του θηρίου. Όταν άρχισε να σουρουπώνει, κατά τις οκτώ, με το μυαλό τελείως καθαρό, ξεκίνησα για το γυμναστήριο. Ο Πέτρος ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο δυο κουβέντες. «Πέτρο» του είπα, «το Κλικ είναι ένα θηρίο. Θα συνεχίσουμε και όπου βγει». Και έτσι το Κλικ συνέχισε. Για το τέταρτο τεύχος, εκτός από τα άλλα θέματα, ο Πέτρος είχε ετοιμάσει και ένα μεγάλο και πολύ εμπεριστατωμένο αφιέρωμα για το Έητζ. Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μπίλλυ Μπο από την φοβερή ασθένεια, το Έητζ είχε γίνει ο τρόμος της εποχής. Είχε όμως και μια συμπληρωματική ιδέα. Να βάζαμε για δώρο στο περιοδικό και ένα...προφυλακτικό. Για την εποχή εκείνη που ακόμη διατηρούσε πολλά συντηρητικά ταμπού, το προφυλακτικό για δώρο, ήταν πολύ πέρα από τα δεδομένα. Ήταν σχεδόν «απαγορευμένο». Σαν εκδότης του περιοδικού έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση. «Προχώρα», είπα στον Πέτρο «μην το φοβάσαι, καλό θα κάνουμε. Σ' αυτό το θέμα δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από ταμπού που σκοτώνουν». Κι έτσι το τέταρτο Κλικ κυκλοφόρησε με δώρο το προφυλακτικό. Αυτό ήταν. Το προφυλακτικό έσκασε σαν βόμβα στην αγορά και το Κλικ μετετράπη σ' αυτό που στα αγγλικά θα το λέγαμε "overnight success" – επιτυχία μέσα σε μια νύχτα. Στην ιστορία του περιοδικού Τύπου δεν υπάρχει άλλη περίπτωση, που ένα τόσο φτηνό δώρο να φέρει τέτοια αποτελέσματα. Και χάραξε και τη μοίρα του Κλικ. Από εκεί και πέρα το Κλικ συνέχισε να ανεβαίνει σε κάθε τεύχος μέχρι που ύστερα από δυο χρόνια πλησίασε τα 150.000 φύλλα! Ένα χρόνο μετά, το Κλικ FM ήρθε να συμπληρώσει ακουστικά και μουσικά το περιοδικό. Και μετά ακολούθησαν κι άλλα. Και έτσι ο κόσμος σ' όλη την Ελλάδα άρχισε να μαθαίνει τον Πέτρο Κωστόπουλο. Η συνεργασία με τον Πέτρο Κωστόπουλο κράτησε εφτά χρόνια. Εφτά πολύ δυναμικά χρόνια, μια και ο χώρος που φτιάχναμε τα περιοδικά έμοιαζε περισσότερο με πάρτι παρά με γραφεία περιοδικού. Ήταν λαμπερά χρόνια, γιατί η επιτυχία μοιάζει σαν να λάμπει και μέσα από Κλικ και όλα τα άλλα αναδείχτηκαν και τα περισσότερα ταλέντα του χώρου. Αλλά δύσκολα θα βρισκόντουσαν και δυο άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί, που να συνεργαστούν και να συνυπάρξουν ως φίλοι, όσο εγώ και ο Πέτρος. Αν και σε πολλά θέματα οι απόψεις μας ήταν κοντά, σαν χαρακτήρες ήμασταν τελείως διαφορετικοί, χωρίς καλύτερο ή χειρότερο. Απλά διαφορετικοί. Και υποθέτω ότι αυτή ακριβώς η διαφορά μας, ήταν που έβγαζε μια συνολική συνισταμένη, που κατέληγε σ' ένα επιτυχημένο επαγγελματικό αποτέλεσμα. Πολλές φορές, όπως συμβαίνει με τους φίλους, ψυχαναλύαμε ο ένας τον άλλον. Μου έλεγε εκείνος για τα δικά μου κουσούρια και του έλεγα και εγώ για τα δικά του. Και είχαμε κάνει άπειρες τέτοιες συζητήσεις. Και θυμάμαι ότι πάρα πολλές του είχα πει πόσο με μπέρδευε η προσωπικότητά του, που μ' έκανε να νομίζω, πως μέσα του κατοικούσαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι: Ένας πολύ θετικός πολύ σωστός και προσωπικά και κοινωνικά και ένας άλλος τελείως το αντίθετο. Ντόκτορ Τζέκυλ και Μίστερ Χάϋντ. Και αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση που προξενούσε και ακόμη προξενεί στο κοινό. Μέσα από τα γραπτά του, τις ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές εμφανίσεις, φτιαχνόταν ένα κοινό, από το οποίο άλλοι τον θαύμαζαν και άλλοι τον αντιπαθούσαν ή και τον μισούσαν ακόμη. Συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους να προκαλούν αντιφατικά συναισθήματα, είτε είναι δημόσια πρόσωπα είτε όχι. Με το Πέτρο, όλα αυτά ήταν πολύ έντονα. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο βασικό στη σχέση μου με τον Πέτρο Κωστόπουλο, που υπερκαλύπτει όλα τα άλλα και που θα ισχύει ότι και να γίνει. Υπήρξαμε μοιραία πρόσωπα ο ένας για την ζωή του άλλου. Αν εξαιρέσουμε τις οικογένειές μας, αυτές από τις οποίες προήλθαμε κι αυτές που φτιάξαμε, που είναι έτσι κι αλλιώς μοιραίες, δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο και στη δική του και στη δική μου ζωή, που να έπαιξε τέτοιο ρόλο στη ζωή του καθ' ενός και προσωπικά και επαγγελματικά. Αν δεν είχαμε συναντηθεί, άλλη θα είχε υπάρξει η ζωή μου και άλλη θα είχε υπάρξει η δική του ζωή. Είτε φίλοι, είτε εχθροί, η συνάντησή μας ήταν γραμμένη από τη Μοίρα. Και μέσα σ' αυτή τη Μοίρα ήταν προφανώς γραμμένος και ο χωρισμός. Το τέλος της συνεργασίας με τον Πέτρο Κωστόπουλο, ήρθε στις αρχές του φθινόπωρου του1995. Ήταν και τα επαγγελματικά στη μέση, και πολλά άλλα προσωπικά, αλλά υποθέτω το ότι περισσότερο απ' όλα, ήταν ότι και σ' αυτό είχε έρθει η ώρα της ίδιας Μοίρας. Έτσι επρόκειτο να γίνει κι έτσι έγινε. Και πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν, έχει τύχει να αναρωτηθώ αν αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση και για τους δυο μας, αλλά φυσικά σ' αυτό δεν υπάρχει απάντηση. Για τον ίδιο πάντα τουλάχιστον αρχικά, έμοιαζε να είναι ο καλύτερος δρόμος. Με δυο καινούργιους συνεταίρους, τον Πάνο Μαρινόπουλο και τον Δάκη Ιωάννου, η ΙΜΑΚΟ, η εταιρεία που έφτιαξαν ξεκίνησε δυναμικά την παρουσία της, αφού μάλιστα σ' αυτήν είχαν προσχωρήσει και όλα σχεδόν τα στελέχη του Κλικ. Η εταιρεία προχώρησε δυναμικά και μέσα σε λίγα χρόνια διέθετε ένα μικρό στόλο περιοδικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Όλα έμοιαζαν ρόδινα για τον Πέτρο Κωστόπουλο. Όντας απ' έξω δεν μπορώ να γνωρίζω τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Πέτρο και την εταιρεία του στην πτώση. Δεν ξέρω ούτε τι μισθούς έδινε, ούτε τι διαχείριση έκανε. Ένα εμφανές λάθος, ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα λεφτά που πήρε η εταιρεία από το Χρηματιστήριο, περίπου 4 δις δραχμές, στις αρχές του 2000 και τα οποία εξανεμίστηκαν πολύ γρήγορα σε λάθος επενδύσεις, όπως συνέβη τότε με πολλές εκδοτικές εταιρείες, που μέσα στον ενθουσιασμό της στιγμής πήραν λάθος αποφάσεις. Πολλοί δεν κατάλαβαν ότι η κρίση στο Τύπο, αλλά και στην υπόλοιπη πραγματική οικονομία, ξεκίνησε ακριβώς τότε, την Άνοιξη του 2000, όταν η πτώση του Χρηματιστηρίου, εκτός από το ότι κατέστρεψε πάρα πολύ κόσμο και μόνο λίγοι κέρδισαν δυσανάλογα μεγάλα ποσά, άρχισε για πρώτη φορά να αποστερεί από την αγορά το χρήμα που κυκλοφορούσε. Ήταν από τότε που η κατανάλωση άρχισε να πέφτει και από τότε που ο αριθμός των σφραγισμένων επιταγών άρχισε να αυξάνεται γεωμετρικά. Αν δει κανείς τις σφραγισμένες επιταγές από το 2000 θα καταλάβει και πως φτάσαμε στα 2 δις ευρώ σφραγισμένων επιταγών το 2007 και σ' αυτό περίπου το ποσό κυμαίνονται κάθε χρόνο από τότε. Η επιφάνεια ήταν ακόμη λαμπερή, αλλά από κάτω το έδαφος είχε αρχίσει να σαπίζει.. Ήταν το 2003 όταν κατάλαβα για πρώτη φορά, ότι ο περιοδικός Τύπος ήταν καταδικασμένος και το 2008, όταν ξεκίνησα πάλι αυτή την ηλεκτρονική έκδοση του Κλικ, σ' ένα άρθρο που είχα γράψει τότε, είχα γράψει ότι μέσα στα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια ο γραπτός λόγος, περιοδικά και εφημερίδες επρόκειτο να εξαφανιστούν, κυρίως εξ αιτίας του ίντερνετ. Οι περισσότεροι, ή μάλλον όλοι οι εκδότες παρ' όλο που οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεών τους είχαν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά, συνέχιζαν σαν να επρόκειτο για μια περαστική μπόρα. Τα προβλήματα είχαν αρχίσει να αυξάνονται και στην ΙΜΑΚΟ και ο Κωστόπουλος θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί, ότι από τότε κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά από την άλλη ήταν και μια εποχή που κάμποσοι εφοπλιστές, με ατέλειωτη ρευστότητα, έμπαιναν στην αγορά και αγόραζαν ότι να 'ναι. Μέσα σ' αυτά η αγορά του Τύπου έμοιαζε να ενδιαφέρει κάποιους έντονα και τότε ήταν και η τελευταία για τους παλιότερους εκδότες να ξεφύγουν από τη θηλιά που είχε αρχίσει να σφίγγει. Ελάχιστοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία. Οι περισσότεροι δεν ήθελαν να αποχωριστούν τα «βασίλειά» τους. Ο Πέτρος Κωστόπουλος είχε κι αυτός την δική του ευκαιρία, αλλά την αρνήθηκε. Στο ίδιο διάστημα η επιχείρησή του είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στο κόκκινο. Και τότε μέσα σ' όλα αυτά ήρθε και η κρίση, το Μνημόνιο και όσα ακολούθησαν. Για την πραγματική οικονομία η κρίση δεν ήταν το κερασάκι πάνω στην τούρτα, αλλά η τούρτα πάνω στο κερασάκι. Στη Μέσα Ενημέρωσης η κρίση έπεσε με σφοδρότητα ανεμοστρόβιλου. Για να επιζήσεις πια χρειαζόσουν άλλα πράγματα. Δεν ήταν ούτε ζήτημα εκδοτικών ικανοτήτων, αλλαγών στην ύλη, ή ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει κανείς σε μια περίοδο κανονικής κρίσης. Όταν τα διαφημιστικά και άλλα έσοδα μειώνονται μονομιάς κατά 60%, ούτε οι μειώσεις προσωπικού και αποδοχών σε σώζουν, ούτε τίποτα άλλο. Για να επιζήσεις πια έπρεπε να διαθέτεις κάπου μια μηχανή που να κόβει χρήμα. Και μάλλον φαίνεται πως κάποιοι διαθέτουν παραλλαγές τέτοιων μηχανημάτων, αλλιώς δεν εξηγείται το πώς επιζούν ακόμη. Παρ' όλο που έχουμε κάποια χρόνια να μιλήσουμε, από τότε που κάποιο πρωί είχαμε συναντηθεί στο σπίτι του στη Φιλοθέη, μπορώ να περιγράψω αυτά που πρέπει να έζησε ο Πέτρος Κωστόπουλος, από τότε που άρχισε η κρίση μέχρι το τέλος. Όταν έχεις ζήσει πολλά χρόνια μέσα στην επιτυχία και ιδίως όταν η επιχειρηματική σου ζωή, μοιάζει με μια σειρά από κερδισμένες μάχες, τότε κατ' αρχάς σου γεννιέται όχι η εντύπωση, αλλά η πεποίθηση πως είσαι αήττητος. Ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε ρίξει κάτω. Ο κίνδυνος εμφανίζεται, αλλά μέσα σου είσαι σίγουρος, ότι άντε το πολύ το στράτευμα να υποστεί κάποιες απώλειες, αλλά και αυτή η μάχη, αλλά κυρίως ο πόλεμος θα κερδηθεί. Ο κίνδυνος μπορεί να πλησιάζει, αλλά έχεις ακόμη πολλά βέλη στη φαρέτρα. Και κυρίως, είσαι σίγουρος ότι αποκλείεται να χάσεις. Η ήττα είναι για τους άλλους όχι για σένα. Σχεδιάζεις λοιπόν τις κινήσεις σου και αρχίζεις τους ελιγμούς σου. Η μάχη έχει αρχίσει. Και ξαφνικά κάποιος ελιγμός που σε είχε βγάλει από τα ζόρικα τόσες φορές, αυτή τη φορά δεν αποδίδει. Κάνεις και τον άλλο ελιγμό, αλλά ούτε κι αυτός πιάνει. Και τρως την πρώτη λαβωματιά. Και το πρώτο αίμα αρχίζει να στάζει. Δεν πειράζει λες, μια πληγή είναι, θα κλείσει και μετά θα αντεπιτεθώ από την άλλη μεριά και στο κάτω κάτω υπάρχουν ακόμη τόσες πόρτες ανοιχτές για μένα, θα χτυπήσω την πρώτη θα μπω και όλα θα είναι όπως πριν κι ακόμη καλύτερα. Ξεχνάς κάτι όμως. Το αίμα που έσταξε. Αυτό το πρώτο αίμα έχει μεγάλη σημασία. Είναι ο νόμος της ζούγκλας και της θάλασσας. Το μυρίζουν τα' αγρίμια από χιλιόμετρα μακριά, το μυρίζει κι λευκός καρχαρίας που ζει στα βαθιά και η μύτη τους γυρίζει προς τα σένα. Έχουν μυριστεί το θήραμα, αλλά είναι ακόμη μακριά. Και τότε σαν από το πουθενά έρχεται και η δεύτερη λαβωματιά και το αίμα αρχίζει τώρα να τρέχει περισσότερο. Είναι η ώρα για τις ύαινες και τα όρνια. Και οι ύαινες και τα όρνια καταλαβαίνουν με την πρώτη ματιά, ποιο θήραμα βαδίζει προς το θάνατο και ποιο όχι. Και απλώς περιμένουν. Και τότε φίλε μου γίνεται κάτι τρομακτικό. Γύρω σου στήνεται ένας αόρατος νεκρικός χορός. Που δεν αποτελείται μόνο από τους εχθρούς, από αυτούς που θέλουν να σε φάνε ζωντανό, αλλά και από τους φίλους σου. Σ' έχουν βάλει στην σέντρα, σ' έχουν τοποθετήσει στο κέντρο της αιματοβαμμένης αρένας και το πλήθος αρχίζει να μαζεύεται στις εξέδρες. Και νοιώθει ανείπωτη χαρά αυτό το πλήθος, είτε η ψυχή τους είναι καλή, είτε όχι. Νοιώθουν χαρά και αγαλλίαση, γιατί κι αυτή τη φορά, κάποιος άλλος είναι το θύμα και όχι οι ίδιοι. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένη η ανθρώπινη φύση και αυτός ο κόσμος. Και δεν έχει σημασία αν η πτώση οφείλεται σε θανάσιμη ασθένεια ή στο ότι χάνεις το βασίλειό σου. Κι ας λένε λόγια λύπης ή παρηγοριάς, στο βάθος χαίρονται, απλώς γιατί δεν είναι και ετούτη τη φορά το θύμα, αλλά κάποιος άλλος. Και εσύ εξακολουθείς να παλεύεις και να ελπίζεις ότι θα την σώσεις και αυτήν την παρτίδα. Και εξακολουθείς να βγαίνεις με τους φίλους ή να συναντάς εκείνους που θα μπορούσαν να σε σώσουν. Αλλά δεν το κάνουν. Αρκούνται σε ευχές και στο ότι τουλάχιστον έχεις την υγειά σου. Και καταλαβαίνεις σιγά σιγά πως όλα αυτά είναι κούφια λόγια. Ίσως κάποιος σου δώσει κάποια μικρή βοήθεια, αλλά είναι σταγόνα στον ωκεανό. Δεν φτάνει, τίποτα δεν φτάνει πια. Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας. Η στιγμή που συνειδητοποιείς, ότι το παιχνίδι είναι χαμένο οριστικά, ότι όλες οι πρώην ανοιχτές πόρτες είναι τώρα κλειστές. Και δεν υπάρχει καν ούτε έξοδος διαφυγής. Και τότε η αδρεναλίνη αρχίζει να ξεχύνεται σαν ποτάμι στο μυαλό και στο σώμα καθώς για πρώτη φορά αντικρίζει κατάματα τον θανάσιμο εχθρό. Και δεν έχεις τι να την κάνεις, γιατί πια ούτε να παλέψεις μπορείς, ούτε να τρέξεις προς την σωτηρία. Και η αδρεναλίνη παγιδευμένη στο σώμα σου χτυπάει τώρα εσένα και κάνει τα γόνατά σου να λυγίζουν και τον κόσμο που κάποτε ήταν τόσο λαμπερός τώρα έχει ένα σκούρο καφετί χρώμα. Και τώρα το μόνο που απομένει είναι μόνο κάποιος χρόνος μέχρι να γραφτούν οι τίτλοι του τέλους είτε από μόνοι τους, είτε να τους γράψεις εσύ με τον τρόπο που θα διαλέξεις. Ο Πέτρος Κωστόπουλος έγραψε μόνος του τους τίτλους του τέλους, σ' έναν «απολογισμό» της πτώσης του και σε κάποιες συνεντεύξεις που έδωσε τις επόμενες μέρες, αφηγούμενος το πώς βίωσε ο ίδιος την πτώση του και από οικονομική και από ψυχολογική άποψη, εκφράζοντας και την πικρία για όσους στράφηκαν εναντίον του και τις ευχαριστίες για την γυναίκα του που στάθηκε δίπλα του σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο. Απαντάει και σ' εκείνους που του καταλογίζουν σχέσεις διαπλοκής και ότι έχει καταθέσεις στο εξωτερικό προκαλώντας τους να ψάξουν τους λογαριασμούς του. Λέει ακόμη ότι αισθάνεται περήφανος που χρειάστηκε να εκποιήσει όλη την περιουσία του, σπίτια και καταθέσεις, για να μπορέσει να εξοφλήσει, όσο μέρος των χρεών του μπόρεσε και ότι από δω και πέρα θα κάνει ότι μπορεί για να μπορέσει κάποια στιγμή να επιστρέψει.. Σε διάφορα μπλογκς διάβασα διάφορα σχόλια, όχι και τόσο επαινετικά για τον ίδιο και φαίνεται ότι πολλοί χάρηκαν για την πτώση. Αλλά όπως και να το κάνουμε, είτε συμπαθείς είτε αντιπαθείς κάποιον, η πτώση είναι μια από τις πιο σκληρές εμπειρίες της ζωής. Αν μάλιστα πρόκειται για επιχείρηση δεν είναι σκληρή μόνο για τον πρωταγωνιστή, αλλά και για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, που χάνουν τη δουλειά τους σε τέτοια εποχή κρίσης. Το μόνο που θα είχα να τον προτρέψω, μια και κάποια από τα πρόσωπα που δούλευαν γι αυτόν, κάποτε δούλευαν για μένα, είναι αν μπορεί να μην αφήσει να πέσουν στην άβυσσο, κάνα δυο άτομα, οι πιο πιστοί του συνεργάτες, που έμειναν κοντά του μέχρι το τέλος. Και τώρα τι γίνεται; Εξαρτάται. Η πτώση είναι μια σκληρή εμπειρία, αλλά μερικές φορές η περίοδος μετά την πτώση είναι ακόμη πιο σκληρή. Εξαρτάται από το τι χρέη έχουν απομείνει και σε ποιους, από τα δικαστήρια αν υπάρξουν τέτοιες εξελίξεις, μια περίοδος στην διάρκεια της οποίας, άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα σου. Όσο για το αν θα μπορέσει να επανέλθει, ποιος μπορεί να το ξέρει. Κάποτε κάποιος που εργαζόταν για μένα με είχε ρωτήσει, αν ξέρω ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας στη ζωή. «Η Τύχη» του είχα απαντήσει «μόνο η Τύχη». Κάνουμε πράγματα στη ζωή μας, δουλεύουμε, κάνουμε οικογένειες ή όχι και πολύ συχνά νομίζουμε ότι κρατάμε τη τύχη και τη Μοίρα μας στα χέρια μας. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Όλοι μας, ισχυροί ή αδύναμοι δεν ήμαστε παρά καρυδότσουφλα στο μεγάλο ποτάμι της ζωής, που άλλοτε μας πετάει πάνω στο αφρό και άλλοτε μας ρίχνει πάνω στα βράχια. Δεν ορίζουμε τίποτα. Όλα γίνονται γιατί έτσι επρόκειτο να γίνουν και αυτό είναι προδιαγεγραμμένο όχι από τότε που γεννηθήκαμε, αλλά από τότε που γεννήθηκε το Σύμπαν. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να παίξουμε το ρόλο στο σενάριο που έχει γραφτεί για τη ζωή μας. Δεν είμαστε παρά μόνο Σκόνη στον Άνεμο. Dust in the Wind...»