Η Ελλάδα του ορθού (παρα)λόγου | Του Άρη Χατζηστεφάνου

.Ο Νίκος Χασαπόπουλος στο κείμενό του «Η συνάντηση των άκρων», στην εφημερίδα Το Βήμα, επιχείρησε να συνδέσει το ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή και έναν μη ορθόδοξο οικονομολόγο με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, χρησιμοποιώντας δύο κλασικές, συμπληρωματικές προπαγανδιστικές τεχνικές. Απαντάει ο Άρης Χατζηστεφάνου. Δέκα χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από την τελευταία κυκλοφορία της δραχμής ως εθνικού νομίσματος και η συζήτηση περί δραχμής επανέρχεται με έναν στρεβλό τρόπο: εθνοσωτήρες πολιτικοί και μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι αναφέρονται με εμφανή απέχθεια σε μια εποχή όπου η χώρα δεν βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, όπου το κοινοβούλιο δεν παραβίαζε το Σύνταγμα για να ψηφίσει ρυθμίσεις που συντάσσονται στο Βερολίνο, όπου οι μαθητές δεν λιποθυμούσαν λόγω έλλειψης τροφίμων στα σχολεία και όπου οι άνθρωποι δεν σχημάτιζαν ουρές για συσσίτιο. Προφανώς το να αποδώσεις όλα τα δεινά της ελληνικής οικονομίας στο ευρώ θα αποτελούσε εξίσου φτηνό προπαγανδιστικό κόλπο με αυτά που βλέπουμε καθημερινά στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων. Μια τέτοια προσέγγιση θα αγνοούσε τις ευθύνες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος αλλά και τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας – κυρίως δηλαδή την άρνηση όλων των κυβερνήσεων, από δημιουργίας του ελληνικού κράτους, να φορολογήσουν με στοιχειωδώς δίκαιο τρόπο τις οικονομικές ελίτ. Παρόλα αυτά, τα άλματα λογικής που καταγράφονται καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης αξίζουν την προσοχή μας – όχι μόνο γιατί είναι επικίνδυνα αλλά και γιατί είναι διασκεδαστικά. Πριν από λίγες ημέρες, η εφημερίδα Το Βήμα φάνηκε να θέτει νέα όρια στη λογική. Ο Νίκος Χασαπόπουλος επιχείρησε να συνδέσει το ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή και έναν μη ορθόδοξο οικονομολόγο με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. (Πριν προχωρήσετε θα πρέπει να διαβάσετε το κείμενό του εδώ.) Στο κείμενό του ο κ. Χασαπόπουλος στηρίζεται σε δυο συμπληρωματικές προπαγανδιστικές τεχνικές. Η πρώτη είναι γνωστή στη διεθνή βιβλιογραφία με τον όρο «Guilt by association» και στηρίζεται στην εξής απλή μορφή: 1) Το Α είναι Β 2) Το Α είναι επίσης Γ 3) Άρα όλα τα Β είναι Γ (Προσοχή: το Guilt by Association δεν πρέπει να συγχέεται με το απλό σόφισμα που λέει: το μπουζούκι είναι όργανο, ο μπάτσος είναι όργανο, άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι). Το δεύτερο προπαγανδιστικό τέχνασμα του κ. Χασαπόπουλου εδράζεται σε μια από τις πιο φτηνές και εύκολα αναγνωρίσιμες λογικές πλάνες, γνωστή με τον λατινικό όρο «argumentum ad hominem». Στους Σοφιστικούς Ελέγχους του ο Αριστοτέλης επιδεικνύει ένα από τα απλούστερα παραδείγματα της συγκεκριμένης λογικής πλάνης με την εξής μορφή: 1) Ο A ισχυρίζεται το B. 2) Ο A είναι αμφισβητήσιμος. 3) Άρα ο ισχυρισμός B είναι εσφαλμένος. Χρησιμοποιώντας το Guilt by association με τη μορφή ad hominem, ο συντάκτης της εφημερίδας καταλήγει σε ένα ξεκαρδιστικό συμπέρασμα: Ο Κώστας Λαπαβίτσας υποστηρίζει την έξοδο του Ευρώ. Ο Νουριέλ Ρουμπινί, που εργάζεται για το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ. Άρα η έξοδος από το ευρώ εξυπηρετεί το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα (με ευκολία που θα σοκάριζε ακόμη και τους προπαγανδιστές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου), ο συντάκτης επιχειρεί να συνδέσει την ακροδεξιά με το ΚΚΕ. Κρίνοντας μάλιστα από τον υπότιτλο του κειμένου («Η ετερόκλητη συμμαχία της δραχμής και τα παιχνίδια του κ. Μιχαλολιάκου με τους απεργούς της Χαλυβουργίας»), είναι προφανές ότι ο συντάκτης επιχειρεί να συνδέσει τις θεωρίες για την έξοδο από την ευρωζώνη με τη νεοναζιστική ακροδεξιά. Προφανώς ο συντάκτης παραλείπει εσκεμμένα να υπενθυμίσει στους αναγνώστες του ότι οι προτάσεις εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη θεωρούνται πλέον κυρίαρχες στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη. Πέραν από τους «συνήθεις υπόπτους» της μη ορθόδοξης οικονομικής σκέψης, όπως ο Μαρκ Ουάισμπροτ, ο Σαμίρ Αμίν ή ο Ντιν Μπέικερ, υπέρ της εξόδου έχουν επιχειρηματολογήσει δεκάδες ακαδημαϊκοί και νομπελίστες οικονομολόγοι, από τον Πολ Κρούγκμαν μέχρι τον Ντάνι Ρόντρικ. Πρόκειται για μεγαθήρια της οικονομικής σκέψης, τους οποίους έλληνες δημοσιογράφοι, όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης, χαρακτηρίζουν συλλήβδην «κομπογιαννίτες», οι οποίοι επιδίδονται σε «διαγωνισµό ανοησίας και µπαρούφας». (Για την ιστορία, η χρήση της λέξης «κομπογιαννίτες» ανασύρθηκε από τόσους πολλούς δημοσιογράφους το καλοκαίρι του 2011, γεγονός που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για την κοινή έμπνευση αυτών των συναδέλφων.) Λόγω της εξαιρετικής προχειρότητας που το χαρακτηρίζει, το κείμενο του κ. Χασαπόπουλου μας επιτρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε τις τεχνικές προπαγάνδας που χρησιμοποιούνται από το σύνολο του μνημονιακού Τύπου στην Ελλάδα. Η βασική αρχή που διέπει τη συγκεκριμένη συλλογιστική είναι ότι οι υποστηρικτές του Μνημονίου αποτελούν τη φωνή της προόδου και του ορθού λόγου. Μιλώντας για την «Ελλάδα της δραχμής» ή την «Αριστερά της Δραχμής», η κυβέρνηση και οι παπαγάλοι της παραπέμπουν στην Ελλάδα ή την Αριστερά της πεντάρας. Παράλληλα, όσοι προτείνουν εναλλακτικές λύσεις και αρνούνται τον μονόδρομο της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου κατατάσσονται χωρίς δεύτερη κουβέντα είτε στην φασίζουσα λαϊκιστική Δεξιά είτε σε κάποιου είδους ουτοπιστική Αριστεράς (έννοιες τις οποίες οι μνημονιακοί δημοσιογράφοι φαίνεται να συγχέουν στο μυαλό τους). Και στις δύο περιπτώσεις, αφήνεται να εννοηθεί ότι όποιος διαφωνεί με τη λογική των τραπεζών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ επιθυμεί την επιστροφή σε μια προπολεμική εποχή οπισθοδρόμησης. Απώτερος στόχος αυτής της ρητορικής είναι να συγκαλύψει ότι οι ελληνικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν έχουν πλέον θετικά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την καταστροφική τους πολιτική. Το μοναδικό επιχείρημα είναι ο φόβος. Κανένας τους δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το Μνημόνιο λειτουργεί. Όλοι όμως διατείνονται ότι χωρίς αυτό θα αδειάσουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Αντίστοιχα, κανένας δεν μπορεί να παρουσιάσει σοβαρά επιχειρήματα για τα οφέλη της παραμονής μας στο ευρώ. Όλοι όμως περιγράφουν τις σκηνές πανικού που θα ακολουθήσουν, αν φύγουμε από το ενιαίο νόμισμα. Το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ιστορικά παραδείγματα χωρών που ανέκτησαν τον έλεγχο της νομισματικής τους πολιτικής τους διαψεύδουν, τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Όπως έλεγε και ένας «μεγάλος» της ελληνική τηλεόρασης… ας μην αφήνουμε την πραγματικότητα να καταστρέφει μια τόσο όμορφα στημένη ιστορία. Η αδυναμία παρουσίασης ενός θετικού προτάγματος αποτελεί και την μεγάλη αλλαγή ιστορικού παραδείγματος σε σχέση με την περίοδο του σημιτικού εκσυγχρονισμού. Οι «ευρωληγούρηδες», για να θυμηθούμε την ορολογία της εποχής, είναι ηθικά και ιδεολογικά ταπεινωμένοι και μόνο η ηθική και ιδεολογική αδυναμία της καθεστωτικής Αριστεράς τους επιτρέπει να παραμένουν στο προσκήνιο. Στην πραγματικότητα, βέβαια, όλες οι τρομολαγνικές συνέπειες με τις οποίες απειλούν τους πολίτες, αν δεν υποταχθούν στις εντολές τους, επιβεβαιώνονται ακριβώς επειδή οι πολίτες δεν έχουν ανατρέψει ακόμη την κυβέρνηση. Μας απειλούσαν με αδυναμία δανεισμού από τις διεθνείς αγορές, την οποία οι ίδιοι έφεραν στη χώρα μέσω του Μνημονίου. Ο κ. Σημίτης, τον Ιούνιο του 2010, μας απειλούσε με υποτίμηση έως και 30% σε περίπτωση εξόδου από την ΟΝΕ – η εσωτερική υποτίμηση που επέβαλαν, όμως, οι επίγονοί του μείωσε κατά πολύ περισσότερο το εισόδημα των νοικοκυριών. Μας απειλούν ότι σε περίπτωση αθέτησης πληρωμών, δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις και έτσι συνεχίζουν να στέλνουν τα χρήματα των μισθών και των συντάξεων στους δανειστές. Μας απειλούσαν με απώλεια εθνικής κυριαρχίας, την οποία οι ίδιοι εκχώρησαν στους δανειστές μας. Υποστήριζαν ότι ακόμη και το κούρεμα του χρέους είναι ατιμωτικό για το φιλότιμο του Έλληνα και τώρα υπερηφανεύονται (ψευδώς) ότι πραγματοποίησαν το μεγαλύτερο κούρεμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η προπαγάνδα δεν χρειάστηκε ποτέ επιβεβαίωση. Χρειάζεται μόνο ικανούς προπαγανδιστές. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν έχουμε ούτε καν αυτό. Αυτοί λοιπόν οι ανίκανοι προπαγανδιστές έχουν το θράσος να μιλούν υποτιμητικά για την «Ελλάδα της δραχμής», την «Αριστερά της δραχμής» ή τη «δημοσιογραφία της δραχμής». Απέναντί της προβάλλουν την Ελλάδα του Ράιχενμπαχ, του Task Force, της Τρόικας, της εξαθλίωσης και της ταπείνωσης.

Βιβλίο σοκ για τον Αλέξανδρο Ιόλα

Μεσα στον Μάρτιο θα κυκλοφορήσει απο γνωστές εκδόσεις η πραγματική βιογραφία για τον Αλέξανδρο Ιόλα. Ο ίδιος ο συλλέκτης είχε ορίσει 25 χρόνια απο τον θάνατό του να κυκλοφορήσει η πραγματική βιογραφία η οποία θα προκαλέσει σοκ για τη κατάντια της δεκαετίας του -80 που οδήγησε τη χώρα στα χάλια που είναι σήμερα. Η βιογραφία θα είναι Αποκαλυπτική καθώς αναφέρεται σε γνωστά ονόματα της τέχνης, της πολιτικής και της ...δημοσιογραφίας. Θα είναι η "κατάρα" του για τη χώρα που δόξασε και η οποία τελικά τον "τσάκισε"... Θα αποκαλύψει τον υπουργό του ΠΑΣΟΚ που όντας προσκεκλημένος σε δεξίωση στο σπίτι του μεγάλου συλλέκτη, έκλεψε ένα ερχαίο αντικείμενο. Θα αποκαλύψει ποιός εκδότης τον εκβίαζε ζητόντας του δέκα εκατομμύρια δραχμές για να μη τον ξεφτιλήσει απο τις σελίδες του... Θα αποκαλύψει δημοσιογράφους χίλιες φορές κατώτερούς του οι οποίοι έγιναν γνωστοί βρίζοντάς τον... Μέσα στον Μάρτιο...

Παπουτσής, η κατάντια της μεταπολίτευσης

Απο το 24.gr Το σύμβολο της χρεοκοπημένης Μεταπολίτευσης που παραμένει ατιμώρητο Από περιέργεια αναζήτησα το βιογραφικό του Χρήστου Παπουτσή. Γεννήθηκε λέει το 1953 στη Λάρισα, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Από το 1978 μέχρι το 1980 ήταν Πρόεδρος της ΕΦΦΕ. Δηλαδή, ήταν αυτό που λέμε ….αιώνιος φοιτητής! Δεν λέει πότε πήρε πτυχίο, αλλά το 1984 διορίστηκε Ευρωβουλευτής! Δηλαδή στα 31! Επαναδιορίστηκε το... 1989 και το 1994! Το 1995 διορίστηκε Επίτροπος στην Κομισιόν , όπου και παρέμεινε μέχρι το 1999! Από το 2000 εκλέγεται Βουλευτής στην Α Αθηνών. Διετέλεσε, Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην Κυβέρνηση Σημίτη. Δείτε τι αναφέρει για το έργο του: « Προώθησε μεταξύ άλλων: - Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και του κύρους της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας, με πρωτοβουλίες για την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας, την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος και την αναγνώριση της αξίας των Ελλήνων ναυτικών - Το δίκτυο ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών για τη διαρκή σύνδεση όλων των νησιών - Τη διαμόρφωση, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, συγκροτημένης πολιτικής για την ανάπτυξη των λιμένων της χώρας - Τον εκσυγχρονισμό και την ουσιαστική αναβάθμιση του Λιμενικού Σώματος.» Όχι, το Express Samina, δεν το αναφέρει στο Βιογραφικό του! Όμως, ο κ. Χρήστος ήξερε να επιβιώνει! Διαβάζω πάλι από το βιογραφικό του: «Ως επικεφαλής της Αντιπολίτευσης στο Δήμο Αθηναίων και της Δημοτικής Παράταξης «Όμορφη Πόλη» (2002-2006), με δυναμικές παρεμβάσεις, ταυτίστηκε με το αίτημα των Αθηναίων για ποιότητα ζωής στην πρωτεύουσα!!!» Το 2009 τοποθετήθηκε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Αν θυμάσθε ήταν αυτός που …επέπληττε τους… κηπουρούς του Γιώργου γιατί δεν εφάρμοζαν το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ! Αυτό, με τα “λεφτά υπάρχουν”, ντε! Από τότε που διορίστηκε υπουργός… Προστασίας του Πολίτη, η Αστυνομία σε κάθε ευκαιρία… ξυλοφορτώνει τους διαδηλωτές (στο "ενεργητικό" της θητείας του υπάρχουν και νεκροί Έλληνες διαδηλωτές...). Πριν 15 μέρες το ιστορικό κέντρο της Αθήνας παραδόθηκε στις φωτιές. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζήτησαν την παραίτηση του. Ο κ. Χρήστος δεν καταλάβαινε τίποτα! Την περασμένη εβδομάδα, χρειάστηκε η παρέμβαση του Αρχηγού της Ν.Δ. για να σταματήσει τις κρίσεις που ετοίμαζε για την απόλυτο έλεγχο της Αστυνομίας. Την Κυριακή βρέθηκε ο εκρηκτικός μηχανισμός στο μετρό. Θα περίμενε κανένας, ο υπουργός θα παρέμεινε στη θέση του για να διαλευκάνει τη σοβαρή αυτή υπόθεση. Όμως ο Παπουτσής, βρήκε την ευκαιρία, με πρόσχημα τη διεκδίκηση της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ, να… πηδήξει απ’ το καράβι! Ο κ. Παπουτσής συμβολίζει την κατάντια της μεταπολίτευσης. Πως «αιώνιοι φοιτητές» με μόνο διαβατήριο την κομματική ταυτότητα εκτοξεύτηκαν σε υψηλά αξιώματα. Πως, όλα αυτά τα χρόνια, το κύριο μέλημά τους ήταν οι κομματικές ίντριγκες και η πιστή αφοσίωση στον κομματικό φανατισμό. Αυτός ο Παπουτσής, θέλει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να το επαναφέρει στις παλιές του…ρίζες. Δηλαδή, τριάντα χρόνια πίσω.. Το περίεργο δεν είναι τι θέλει ο Παπουτσής, αλλά υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν. Εκτός και είναι ακόμα μια προσπάθεια του συστήματος ΓΑΠ για να κάψει τον Βενιζέλο….

Ο«αυτοδημιούργητος» και η επιτυχία της αποτυχίας... Απο τη "Φιλοτιμία" Σε όποιο ιδιωτικό κανάλι και να βρεθείς, πρωΐ, μεσημέρι, βράδυ, υπάρχουν καθημερινές εκπομπές που με την μορφή διασκεδαστικού προγράμματος, προσφέρουν έναν αχταρμά ηλιθιότητας, αμάθειας, κομπλεξισμού, αγραμματοσύνης, κακογουστιάς, μεταφυσικών και σεξουαλικών αναζητήσεων, εμπαθειών, ψιθύρων, αντιζηλιών και κακορρημοσύνης, όπου οι πρωταγωνιστές έχουν ρόλους αλληλοσυμπληρούμενους, αλλά πεπερασμένους. Οι καφετζούδες λένε τα μελλούμενα, διαφημίζοντας παράλληλα τα τηλεφωνικά μαντεία τους, όπου με ένα sms και 2 ευρώ μαθαίνεις τα πάντα... Οι master chef, ηλικίας 8 έως 28 χρονών, μαγειρεύουν κοτόπουλο Νορβηγίας, σβησμένο σε κρασί Gewurztraminer, με σάλτσα από κορίανδρο, παπάγια, μύρτιλα, και γαρνιρισμένο με φυστίκια Ακτής του Ελαφαντοστού. Οι ακκιζόμενες σταρλετίτσες, διαλαλούν την σωματική πραμάτεια τους, πασχίζοντας εναγωνίως να βρούν κάποιο χορηγό. Οι ναρκισσευόμενες μοντέλες, επιδεικνύουν τα πλούσια προσόντα τους που όμως δεν τους χάρισε ο Θεός, αλλά η γενναιοδωρία κάποιου επιχειρηματία, δια χειρός πλαστικού χειρούργου. Οι πανελίστες, άνδρες, γυναίκες και οι άλλες, σχολιάζουν την ροζ καμαρίλα των «επωνύμων». Οι κομμώτριες, μανικιουρίστες, αμπιγιέζ, γυμνάστριες και ψιμυθιολόγοι, παρελαύνουν κατά κύματα μπρος από τον τηλεοπτικό φακό, θαρρείς μια διαρκής θυσία στο Θεό της πλαστικής ομορφιάς. Οι «δημοσιογράφοι», παίρνουν συνεντεύξεις από τους απόβλητους κάθε είδους reality και talent show, και από άλλους επιφανείς καλλιτέχνες του ελαφρού θεάματος. Υπάρχουν επίσης και αυτοί που για κάποιο λόγο, γνωρίζουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και τα μυστικά της επιτυχίας. Είναι πάντα τα ίδια πρόσωπα. Είναι οι κριτές για τα πάντα. Είναι οι κριτές των πάντων. Είναι οι κριτές των talent show. Αυτό το αλλόκοτο γαϊτανάκι της καθημερινής κακογουστιάς, της διαρκούς προσβολής της αξιοπρέπειας των πολιτών, της ασύγγνωστης ηθικής και πνευματικής κατρακύλας, με πινελιές καταναλωτικής υπεροψίας, διδαχές απόκτησης εφήμερης δόξας και πλουτισμού δια της λαμογιάς, υπηρέτησε πιστά ο κριτής των πάντων, αυτοδημιούργητος κατά δήλωσή του, μεγαλοεκδότης. Ατυχώς όμως τόσο για τον ίδιο όσο και για τους εργαζομένους στην «αυτοκρατορία» των ψευδαισθήσεών του, απέτυχε να εκτιμήσει και να κρίνει τις ίδιες του τις πράξεις, που τελικώς σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, της λογικής, αλλά και της κοινωνικής νομοτέλειας, τον οδήγησαν στην καταστροφή. Τις τελευταίες ημέρες κατακλύζονται τα Μ.Μ.Ε. από συνεντεύξεις και δηλώσεις του κ. Αυτοδημιούργητου, με τις οποίες προσπαθεί να εξηγήσει στο κοινό του, τι έφταιξε και έφθασε στην χρεωκοπία. Αναλύσεις επί αναλύσεων στις εκπομπές που περιγράψαμε στην αρχή, για τα βαθιά νοήματα των λόγων του αυτοκράτορα των life style εντύπων, για τις αλληγορίες των λόγων του, για πεπερασμένα όρια των αντοχών ενός ανθρώπου, ακόμα και αν αυτός ονομάζεται Κωστόπουλος. Όμως το reality της χρεωκοπίας που παρακολουθούμε τελειώνει. Ήδη είχαμε δύο αποχωρήσεις από το σπίτι. Πρώτος ο κ. Γαβαλάς και τον ακολούθησε ο κ. Κωστόπουλος. Το παιχνίδι έχασε το ενδιαφέρον του. Οι άνθρωποι που επέβαλλαν βιαίως το δικής τους εμπνεύσεως νεοπλουτίστικο savoir faire και savoir vivre, σε πολλούς ανυποψίαστους, αφελείς αλλά και συμπλεγματικούς πολίτες, σήμερα είναι παραδείγματα προς αποφυγή για όλους. Οι άνθρωποι που με περισσή υπεροψία, επιδείκνυαν από τηλεοράσεως τα ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα και κοσμήματά τους. Οι άνθρωποι που με απύθμενο σαρκασμό και ανομολόγητη φιλαυτία εξηγούσαν με κάθε ευκαιρία, μπρος σε κάθε κάμερα, ποιά είναι η διαφορά στον ουρανίσκο τους, ενός Château Margaux του 1952, από ένα του 1945, σήμερα το μόνο που τους απομένει είναι να διεκδικήσουν θέση συμμετοχής σε ένα καινούργιο παιχνίδι που θα προβληθεί στην τηλεόραση. Θα ονομάζεται "Dancing With the Losers". Σε αυτό έχουν μεγάλες πιθανότητες να διακριθούν. Δημήτρης Μακρής.

Δημοσιογραφική Κατρακύλα

Ποτέ στην Ιστορία της Δημοσιογραφίας στην Ελλάδα δεν έχει παρουσιασθεί τέτοια κατρακύλα. Πολώνουν οι αληταράδες το κλίμα για να ξαναψηφίσουμε τους τριακόσιους. Βλέπω και αυτούς του Συνασπισμου και του Συριζα... Τεμπέληδες ολκής.Όλη τη μέρα αράζουν τους κώλους τους στις καφετερίες του Ψυρρή και τρώνε τα έτοιμα που κλέβουν απο τη Βουλή. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι του μνημονίου είναι για τα κουνέλια. Προπηλακίστε τους οπου τους δείτε. Οπου τους βρείτε. Μετά απο τριάντα χρόνια δημοσιογραφίας... ξέρω καλά τι κουμάσια είναι όλοι τους. Θα πολώσουν το κλίμα. Θα σας δώσουν τρόφιμα. Θα κάνουν πως σας λυπούνται... Καθίκια είναι Πιστέψτε το... Κάθε ενα κάθαρμα που θα ξαναψηφιστεί απο τους τριακόσιους της βουλής, έχει έναν τσόγλανο δημοσιογράφο δίπλα του.

Η ληστεία στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας εξιχνιάστηκε

Λοιπόν, η ληστεία στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας εξιχνιάστηκε. Αρχηγός των ληστών ήταν η Ανγκελα Μέρκελ που, αφού χτύπησε και έδεσε τον φύλακα Λουκά Παπαδήμο, αφαίρεσε κι έβαλε στον ευρωπαϊκό της σάκο ένα ανεκτίμητης αξίας έκθεμα: τη Δημοκρατία.

Παρτε τους με τις πέτρες...

Ειδατε κάλυψη; Παρακολουθήσατε πέπλο προστασίας για τον Ισίδωρο Κούβελο απο τα διαπλεκόμενα; "Άνθρακες ο θησαυρός" έγραψε στο super ο ΣΚΑΙ ενω διερήγνυε τα ιμάτια του ο Άρης Πορτοσάλτε.Να είναι καλά ο Λαυρέντης... Ξέρουν αυτοί!!! Η αντίδραση της Ντόρας ηταν οργισμένη για το έμβασμα το οποίο ρευστοποιήθηκε για την αγορά πλοίου.Τα υπόλοιπα στο θέατρο που παρακολουθούμε θα είναι πολλά. Απλά μην είστε παθητικοι θεατές. Παρτε τους με τις πέτρες. Ακούστε πίσω απο τα λόγια τους. Δείτε πίσω απο τις εικόνες τους.Το θέατρο εχει πολλές... πάρα πολλές σκηνές ακόμα...

Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι για τη παραίτηση του Χρήστου Παπουτσή

Σιγά τον αμόρφωτο Μιμίκο. Ούτε να τον φτύσεις.Κυκλοφορεί στο Κολωνάκι και δε ντρέπεται.Να το κατόρθωμα του στο άρθρο 20 του νομοσχεδίου για… την παροχή υπηρεσιών ασφαλείας σε εμπορικά πλοία, προβλέπονται αυτολεξεί τα εξής «Για τα αδικήματα που διώκονται κατ’ έγκληση (σσ, όπως για παράδειγμα η απλή εξύβριση ή η απλή σωματική βλάβη, δεν αφορά τα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα), και φέρεται ότι διαπράχθηκαν από αστυνομικό, λιμενικό ή πυροσβεστικό υπάλληλο, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και εξαιτίας αυτών, δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των άρθρων 275, 409 – 413 και 417 – 429 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας». Αντιγράφω απο το tsantirineus"Βλέπουμε, λοιπόν, πως πίσω από το μειλίχειο ύφος ενός τραπεζίτη πρωθυπουργού και το παρελθόν ενός πρώην προέδρου της ΕΦΕΕ, κρύβεται η πλέον αποκρουστική φύση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης σε πανικό! Ενός κράτους, που κυριολεκτικά τρέμει να δει τις πλατείες να ξαναγεμίζουν ενόψει του νέου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος ψήφισης των νέων εφαρμοστικών νόμων, του νέου μνημονίου. Ενός κράτους που δεν διστάζει να δώσει εν λευκώ εξουσιοδότηση στις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ – ΔΕΛΤΑ – ΔΙΑΣ) εντός των οποίων κατοικοεδρεύουν διάφοροι ακραίοι πυρήνες (Χρυσή Αυγή και όχι μόνο), να εφαρμόσει την πλέον άγρια καταστολή στο λαό που αγωνίζεται! Κανείς πλέον δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσουν τέτοιες πρακτικές, όταν κατά τον τελευταίο 1 χρόνο από καθαρή τύχη δεν έχουν υπάρξει ανθρώπινες απώλειες από τη συχνά δολοφονική δράση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ – ΔΙΑΣ (υπόθεση Γιάννη Καυκά, συγκεντρώσεις ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο με κυνηγητό στα σκαλιά της πλ. Συντάγματος, κυνηγητό με μηχανές στα στενά κάτω από το Σύνταγμα και άλλα πολλά). Και όλα αυτά, φυσικά, την ίδια στιγμή που μεταξύ των διαδηλωτών η οργή όλο και υπερνικά το φόβο της καταστολής (πχ παρά το χημικό πόλεμο κατά την Κυριακή 12/2 οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου δεν εγκατέλειπαν το κέντρο της Αθήνας…) Ιδού η επαίσχυντη διάταξη «Για τα αδικήματα που διώκονται κατ ‘ έγκληση, και φέρεται ότι διαπράχθηκαν από αστυνομικό, λιμενικό ή πυροσβεστικό υπάλληλο, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και εξαιτίας αυτών, δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των άρθρων 275, 409 – 413 και 417 – 429 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας».

Προπηλακίστε τους...

Αυτούς που προπηλάκισαν τις ζωές μας. Όλους αυτούς που εκμηδένισαν τα όνειρά μας. Προπηλακίστε και τους 300 της πιο αμαρτωλής βουλής που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Προπηλακίστε τον μπουχέσα υπουργό οικονομικών που με την ενημερωμένη του αμάθεια ποδηγέτησε τη ζωή μας.Τον λοιμοκοντόρο πρώην συνάδελφό του που με ύφος χιλίων πιθήκων μαζί με τον βλάκα πρώην πρωθυπουργό εξευτέλισαν την εθνική υπερηφανεια μας. Ο προπηλακισμός των ανδρείκελων της βουλής ειναι πράξη εθνικής αξιοπρέπειας. Οπου κιαν τους δείτε, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο, στο σπίτι τους... προπηλακίστε τους. Γουργουρίζουν τα άντερά τους απο τις πράξεις υποτέλειας που έχουν επιτέλέσει στον εθνικό ιστό. Και οι τριακόσιοι είναι υποτελείς και απολίτιστοι... Προπηλακίστε τους... Τσακίστε τους. Ούτε ένας απο τη Βουλή δε πρέπει να ξαναπεράσει το κατώφλι της. Προπηλακίστε τα Μέσα Ενημέρωσης που με έντεχνο τρόπο τους στηρίζουν. Προπηλακίστε τους λακέδες δημοσιογράφους που με ύφος αθώας-καταγγελτικήε περιστεράς παίζουν το παιχνίδι τους. Όμως προπηλακίστε τους...

Οι μεγαλύτερες κλοπές έργων τέχνης τα τελευταία εκατό χρόνια Οι κλοπές έργων τέχνης πάντα τραβούσαν την προσοχή του κοινού. Ήταν θεαματικές και οι δράστες ξεχώριζαν με τη δράση τους, καθώς συνήθως είχαν να αντιμετωπίσουν τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Υπήρξαν όμως και κλοπές που εξέπληξαν το κοινό εξαιτίας της απλότητάς τους του Νίκου Ιτσινέ nitsines@kathimerini.gr ΟΙ ΚΛΟΠΕΣ έργων τέχνης πάντα γοήτευε το κοινό και τραβούσε την προσοχή των ΜΜΕ. Στα τελευταία 100 χρόνια μια σειρά διάσημων έργων, κυρίως πίνακες «έκαναν φτερά» από εξίσου διάσημα μουσεία προκαλώντας αναστάτωση και άπειρες συζητήσεις. Ιδιαίτερη περίπτωση είναι και η κλοπή έργων από τους Ναζί ή τους δυτικούς συμμάχους κατά τη διάκρεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η «Μόνα Λίζα» Η πιο διάσημη και αμφιλεγόμενη υπόθεση είναι η κλοπή της «Μόνα Λίζα» στις 21 Αυγούστου 1911 μέσα από το Μουσείο του Λούβρου. Οι έρευνες και η ανακριτική διαδικασία οδηγήθηκαν γρήγορα σε αδιέξοδο και ο διάσημος πίνακας του Ντα Βίντσι παρέμεινε εξαφανισμένος για δύο ολόκληρα χρόνια. Τελικώς, ο δράστης ανακαλύφθηκε και συνελλήφθη δύο χρόνια αργότερα. Επρόκειτο για έναν Ιταλό υπάλληλο του Μουσείου, τον Βιντσέντζο Περούτζια, ο οποίος πίστευε ότι ο πίνακας έπρεπε να επιστραφεί στην Ιταλία και να εκτεθεί σε κάποιο μουσείο εκεί. Ωστόσο, ο δράστης έπειτα από δύο χρόνια αναμονής και διεργασιών προσπάθησε να πουλήσει τη «Μόνα Λίζα» στο διευθυντή της Έκθεσης Ούφιτσι στη Φλωρεντία. Ο πίνκας επέστρεψε στο Λούβρο, αφού πρώτα περιόδευσε σε όλη την Ιταλία. Ο Περούτζια καταδικάστηκε και φυλακίστηκε μόνο για λίγους μήνες στην Ιταλία, ενώ δοξάστηκε για τον πατριωτισμό που επέδειξε. Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν Το 1967 στόχος κλεφτών έγιναν σκίτσα του Πάμπλο Πικάσο και του Βρετανού γλύπτη Χένρι Μουρ αξίας 200.000 δολαρίων. Τα έργα κλάπηκαν από έκθεση στην οποία εκτίθονταν εκείνη ην εποχή και την οποία διοργάνωνε το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Τα σκίτσα βρέθηκαν δύο χρόνια αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1969 σε δημοπρασία στο Λος Άντζελες από ομοσπονδιακούς πράκτορες. Η υπόθεση έκλεισε χωρίς καμία σύλληψη. Stephen Hahn Art Gallery Με αρκετή δόση θράσους έδρασαν οι κλέφτες της επόμενης υπόθεσης. Στις 17 Νοεμβρίου 1969 οι δράστες επισκέφθηκαν την έκθεση του εμπόρου τέχνης Στέφεν Χαν στην Μάντισον Άβενιου της Νέας Υόρκης και αφαίρεσαν πίνακες του Μονέ, του Πικάσο και άλλων διάσημων ζωγράφων συνολικής αξίας 500.000 δολαρίων. Η ειρωνεία είναι ότι κλοπή έγινε παρουσία του Στέφεν Χαν, ο οποίος εκείνη τη στιγμή όμως ήταν απασχολημένος με άλλους εμπόρους τέχνης, με τους οποίους συζητούσε για κλοπές έργων τέχνης. Εθνικός Μουσείο Τεχνών στη Στοκχόλμη Πρόκειται για μια υπόθεση που απασχόλησε τη σουδηική αστυνομία για πέντε περίπου χρόνια. Το 2000 τρεις ένοπλοι ληστές εισέβαλαν στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών στη Στοκλόχμη, πήραν δύο πίνακες του Ρενουάρ και έναν πίνακα του Ρέμπραντ και διέφυγαν με μία βάρκα που ήταν δεμένη μπροστά στο μουσείο. Το 2001 η αστυνομία κατάφερε να βρει τον έναν πίνακα του Ρενουάρ, ενώ τον δεύτερο μόλις τον Μάρτιο του 2005 στο Λος Άντζελες. Ο Ρέμπραντ βρέθηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους μετά από μία δύσκολη επιχείρηση σε ξενοδοχείο της Κοπεγχάγης. Ρασμπρόροου Χάουζ Πρόκειται για την πολύπαθη έπαυλη του Σερ Άλφρεντ Μπέιτ, καθώς από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί σ' αυτή τέσσερις ληστείες. Το 1974 μέλη του ΙΡΑ αφού έδεσαν και φίμωσαν την οικογένεια Μπέιτ αφαίρεσαν 19 πίνακες ξίας 8 εκατομμυρίων λιρών. Ο ΙΡΑ πρότεινε την ανταλλαγή των έργων τέχνης με κρατούμενους μέλη της ομάδας. Η αστυνομία όμως ανακάλυψε τους πίνακες μετά από επιδρομή σε εξοχική κατοικία στο Κορκ και οι υπεύθυνοι συνελλήφθησαν και φυλακίσθηκαν. Το 1986 μία συμμορία του Δουβλίνου με αρχηγό τον Μάρτιν Κάχιλ έκλεψε 18 πίνακες αξίας 30 εκατομμυρίων λιρών. Στην πορεία των χρόνων έχουν ανακαλυφθεί 16 από τους πίνακες. Το 2001 μία ομάδα ένοπλων ανδρών εισέβαλαν στην έπαυλη και έκλεψαν δύο πίνακες αξίας 3 εκατομμυρίων λιρών. Ο ένας πίνακας, του ζωγράφου Γκέινσμπόροου είχε κλαπεί δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα από την ομάδα του Κάχιλ. Οι δύο πίνακες βρέθηκαν τελικά τον Σεπτέμβριο του 2002. Ωστόσο, δύο μέρες μετά την ανεύρεση των δύο πινάκων, η έπαυλη έγινε εκ νέου στόχος κλεφτών, οι οποίοι αφαίρεσαν πέντε πίνακες. Η αστυνομία ανακάλυψε τους πίνακες λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του 2002 σε μία έρευνα σ' ένα σπίτι στο Κλοννταλκιν. Έργα του Έντουαντ Μουνκ Δύο φορές έγινε στόχος κλεφτών το διάσημο έργο ζωγράφου Έντουανρτ Μουνκ «Η Κραυγή». Το συγκεκριμένο έργο ο Μουνκ το ζωγράφισε σε διάφορες εκδοχές, οι οποίες θεωρούνται όλες αυθεντικές και πρωτότυπες και εκτίθενται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο. Την πρώτη φορά το 1994 κλάπηκε ο πίνακας που εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Όσλο. Ο δράστης ζήτησε λύτρα προκειμένου να επιστρέψει τον πίνακα, ο οποίος ωστόσο ανακαλύφθηκε έναν χρόνο αργότερα. Στις 22 Αυγούστου 2004 κλάπηκε ο πίνακας που εκτίθεται στο Μουσείο του Μουνκ. Μαζί με την «Κραυγή» κλάπηκε και η «Παναγία». Οι πίνακες κλάπηκαν εν ώρα λειτουργίας του μουσείου και υπό την απειλή όπλων. Οι δράστες έφυγαν ανενόχλητοι, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες. Οι δύο πίνακες βρέθηκαν στις 31 Αυγούστου 2006. Τρεις άνθρωποι συνελλήφθησαν και καταδικάστηκαν. Ωστόσο, ο δράστης που οπλοφορούσε διαφεύγει ακόμη. Τον Μάρτιο του 2005 τρεις ακόμη πίνακες του Μουνκ κλαπηκαν από ξενοδοχείο της Νορβηγίας, συμπεριλαμβανομένου του «Γαλάζιου φορέματος». Οι πίνακες βρέθηκαν αμέσως την επόμενη ημέρα.

Fuck PASOK...

ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΑΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ 1.727 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 2009 ΕΩΣ ΤΟ 2011 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ… Οι μισοί Έλληνες φαίνεται ότι παρουσιάζουν έντονα συμπτώματα κατάθλιψης λόγω της οικονομικής κρίσης αποφαίνονται οι ειδικοί. Ανησυχητικό είναι ότι το ποσοστό εκείνων που δήλωσαν πως επηρεάστηκαν από την κρίση αγγίζει το 47%. Από αυτούς, το 59% εμφανίζει κατάθλιψη και το 50,7% εμφανίζει άγχος -στρες. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέπτονται την αυτοκτονία… Χθες ένας 51χρονος κάτοικος της συνοικίας Καφυγιώτικα Κατερίνης αυτοπυρπολήθηκε έξω από το γήπεδο ποδοσφαίρου που βρίσκεται δίπλα από το κλειστό γυμναστήριο της πόλης. Tο απόγευμα της Τσικνοπέμπτης, ο 45χρονοςεπιχειρηματίας πατέρας δυο ανηλίκων, που δραστηριοποιείται στον χώρο της οικοδομής, μην αντέχοντας άλλο την πίεση που του προκαλούσε η οικονομική του κατάσταση, αφαίρεσε την ζωή του με κυνηγετικό όπλο. Έκοψαν μισθούς, τσεκούρωσαν συντάξεις, δημιούργησαν 1.000.000 ανέργους, ανάγκασαν τους Έλληνες να στήνονται στις ουρές των συσσιτίων, να ψάχνουν τα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο, να κοιμούνται στο δρόμο, να ξεπαγιάζουν γιατί δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν πετρέλαιο… Νέοι να μεταναστεύουν και όσοι μένουν να οδηγούνται στην κατάθλιψη και στο μαρασμό, άνεργοι και επιχειρηματίες να οδηγούνται στην αυτοκτονία…. Και όλα αυτά, για να πληρώσουμε τα σπασμένα, των ξευτιλισμένων πολιτικών, που κατάκλεψαν τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού, που συναλλάχτηκαν με απατεώνες και νταβατζήδες, που μετέτρεψαν το δημόσιο χρήμα σε βίλες, κότερα και καταθέσεις δισεκατομμυρίων στις τράπεζες του εξωτερικού. Τα λαμόγια οι πολιτικοί, που κατέστρεψαν μια χώρα ολόκληρη και οδήγησαν το λαό της στην απόγνωση και στην εξαθλίωση…

Fuck Germany II

Την αποστολή 160 εφοριακών στην χώρα μας επιβεβαιώνουν οι Γερμανοί, με δηλώσεις του εκπροσώπου του υπουργείου Οικονομικών! Στο μεταξύ, ο πρόεδρος του συνδικάτου τους δεν έκρυψε την ανησυχία του για την… σωματική ακεραιότητά τους όταν έρθουν στην Αθήνα! «Η υποστήριξη είναι project της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σημαντικό στοιχείο βοήθειας στην Ελλάδα, στην προσπάθεια εξυγίανσής της και στη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της φορολογικής της διοίκησης. Το project θα ενεργοποιηθεί τους επόμενους μήνες, αλλά ακόμα δεν έχει οριστεί ακριβής ημερομηνία για την αποστολή των Γερμανών εφοριακών στην Αθήνα», τόνισε ο εκπρόσωπος του υπουργείου. Στο μεταξύ, ο πρόεδρος του συνδικάτου των Γερμανών εφοριακών υπαλλήλων, Τόμας Αιγκεντάλερ, επισήμανε ότι ανησυχεί για την σωματική ακεραιότητα των υπαλλήλων, καθώς η αντιγερμανική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα έχει αναζωπυρωθεί σε τέτοιο βαθμό, που η ενεργός επιτόπια συνδρομή τους να μην είναι επιθυμητή. Την ύπαρξη έντονου αντιγερμανικού κλίματος στην Ελλάδα διατυπώνει και το περιοδικό «Spiegel»: σε άρθρο του με τίτλο «οι Ναζί πάνε με όλα», αναφέρει: «Έλληνες σχολιαστές και σκιτσογράφοι καλλιεργούν το πρότυπο του κακού Γερμανού που θέλει να δημιουργήσει το τέταρτο Ράιχ. Ο αντιγερμανισμός πουλάει στην Ελλάδα».

Fuck Germany

... Σε δημοπρασία έχουν τεθεί στις ΗΠΑ, το ημερολόγιο και μια αποκαλυπτική επιστολή του διαβόητου γιατρού του Auschwitz, Josef Mengele. Ο Mengele, αξιωματικός των SS, ήταν υπεύθυνος για την επιλογή των νεοαφιχθέντων στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Auschwitz ενώ διεξήγαγε φρικτά ιατρικά πειράματα πάνω στους κρατούμενους. Ο ειδικός σε σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα και χειρόγραφα οίκος δημοπρασιών Alexander Autographs, προσέφερε το σπάνιο ημερολόγιο και την επιστολή με τιμή εκκίνησης 60.000 δολάρια στις 21 και 22 Ιανουαρίου. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα ανατριχιαστικά έγγραφα, τα οποία είναι ακόμα διαθέσιμα προς πώληση. Ο οίκος δημοπρασίας από το Stamford του Connecticut, προσφέρει το σπάνιο, αδημοσίευτο ημερολόγιο του ανθρώπου που έγινε γνωστός ως «άγγελος του θανάτου». Ο Mengele, ο οποίος έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο στο Auschwitz, έγραψε το ημερολόγιο αυτό τη δεκαετία του 1960 στη Νότια Αμερική, όπου είχε διαφύγει μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ερώτηση για το αν υπάρχουν ηθικοί ενδοιασμοί για την πώληση τέτοιων ντοκουμέντων, ο πρόεδρος της Alexander Autographs, Bill Panagopulos, είπε: «Μην παραπλανάστε: δεν τρέφω καμία συμπάθεια για τέτοια τέρατα. Η πατρογονική πόλη του πατέρα μου σβήστηκε από τον χάρτη από τους Ναζί για αντίποινα. Αλλά είναι ζωτικής σημασίας να παραμείνουν διαθέσιμα τέτοιου είδους ντοκουμέντα, ως απτές αποδείξεις των σατανικών πράξεων του παρελθόντος, καθώς και για να προσθέσουν περαιτέρω κομμάτια στο παζλ της ιστορίας». Το ημερολόγιο των 180 σελίδων, γράφτηκε σε παιδικό τετράδιο με τον τίτλο «ζωολογία» και διακόσμηση σχέδια ζώων. Ο Mengele κατέγραψε τις εντυπώσεις και τις σκέψεις του σε θέματα όπως η τέχνη, η κουλτούρα, η θρησκεία και η βιολογία, καθώς και ιδέες που βασίζονται στο ναζιστικό δόγμα της φυσικής επιλογής. Οι εγγραφές ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1960, στην Αργεντινή, 19 χρόνια πριν από τον θάνατο του πλέον καταζητούμενου εγκληματία πολέμου ναζί. Ο Mengele πέθανε ενώ κολυμπούσε στην ακτή της Bertioga, στη Βραζιλία από πνιγμό – πιθανόν είναι και το να υπέστη καρδιακό επεισόδιο. «Βλέπω πόσο δίκιο είχα στα σχέδιά μου από την αρχή και καταλαβαίνω τώρα ότι το να ακολουθώ τις συμβουλές των ανθρώπων έχει ως κύρια κατάληξη ανεπανόρθωτη ανοησία. Αλλά αρνούμαι το να φορτώσω τις τύψεις σε άλλους: ήμουν μόνος εγώ υπεύθυνος για τις αποφάσεις μου», γράφει σε ηλικία 49 ετών ο Mengele, ο οποίος αναφέρει ότι, αν ο κόσμος δεν εφαρμόσει προγράμματα αναπαραγωγής όπως αυτά που εκείνος επιδίωξε στο Auschwitz, «τότε, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη, ακόμα και χωρίς πόλεμο». Αναφορικά με την ηθική, την αισθητική και τη γενετική, ο Mengele γράφει: «Το πραγματικό πρόβλημα είναι να προσδιοριστεί το πότε μια ανθρώπινη ζωή είναι άξια για να υπάρχει και το πότε πρέπει να εξαλειφθεί». «Υπάρχει μοναχά μια αλήθεια και μοναχά μια πραγματική ομορφιά, δεν υπάρχει «καλό» ή «κακό» στη φύση. Υπάρχει μονάχα «κατάλληλο» και «ακατάλληλο». Και οι δυο μεριές λαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες. Παρόλα αυτά, η φύση παρέχει ένα ‘σουρωτήρι’. Όσα πράγματα είναι «ακατάλληλα» πέφτουν από κει, αφού χάνουν την μάχη για την επιβίωση». Σχετικά με το σύστημα των καστών των Ινδών, ο Mengele σημειώνει: «Οι Βραχμάνοι είναι καλοφτιαγμένοι, ορισμένοι από αυτούς έχουν ακόμα και γαλάζια μάτια. Έχουν μικρές, ίσιες μύτες και είναι γενικά υψηλού επιπέδου ανθρώπινα όντα. Και αυτό συμβαίνει διότι οι βραχμάνοι χρησιμοποίησαν την υψηλότερη κάστα για να διατηρήσουν το ευγενές αίμα τους. Είναι απόγονοι ανθρώπων του Βορρά που κάποτε κατάκτησαν και κυβέρνησαν την Ινδία». Για να δημιουργηθεί μια ανώτερη τάξη, ο Mengele λέει ότι «αυτό μπορεί να γίνει μοναχά με την επιλογή των καλύτερων». «Όλα θα καταλήξουν σε καταστροφή αν η φυσική επιλογή αλλάξει σε σημείο που οι χαρισματικοί άνθρωποι θα κατατροπωθούν από τα δισεκατομμύρια των ηλιθίων», προειδοποιεί ο διαβολικός γιατρός των ναζιστών και προβλέπει ότι το 90% των ανθρώπων θα πεινάσει λόγω ηλιθιότητας και το υπόλοιπο 10% θα επιβιώσει «ως επιζήσαντα ερπετά. Οι υπόλοιποι θα πεθάνουν όπως έκαναν και οι δεινόσαυροι... πρέπει να αποτρέψουμε την άνοδο των ηλίθιων μαζών». «Το άτομο ασήμαντου πνεύματος (ο χωριάτης ηλίθιος) ξεχώριζε από τους αγρότες εξαιτίας του εισοδήματός του και της κοινωνικής του θέσης. Σήμερα όμως, αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι δυνατός στην εποχή της τεχνολογίας. Ο χωριάτης ηλίθιος είναι πλέον στο ίδιο επίπεδο με τον γιο του αγρότη που πήγε στην πόλη», γράφει ο Mengele. «Γνωρίζουμε ότι η επιλογή κυβερνά όλη τη φύση, με την εκλογή και την εξολόθρευση... Όσοι ήταν ακατάλληλοι έπρεπε να αποδεχθούν τον κάνόνα των πλέον πετυχημένων ανθρώπινων όντων ή αλλιώς εκδιωχνόταν ή και αφανιζόταν. Οι πιο αδύναμοι άνθρωποι αποκλειόταν από την αναπαραγωγή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν και να συντηρούν τους εαυτούς τους οι άνθρωποι». Ο Mengele υποστηρίζει ότι οι «κατώτεροι ηλίθιοι» θα έπρεπε να εξοντωθούν, προσθέτοντας ότι «πρέπει να σιγουρευτούμε ότι η φυσική εξάλειψη, η οποία έχει διακοπεί, θα συνεχιστεί μέσα από τις ανθρώπινες διευθετήσεις, ο έλεγχος γεννητικότητας μπορεί να εφαρμοστεί με την στείρωση όσων έχουν ελαττωματικά γονίδια». Ο «άγγελος του θανάτου» συνεχίζει αναφέροντας ότι στη Γερμανία θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί ο φεμινισμός και να ξεκινήσει έλεγχος στις γεννήσεις. «Η βιολογία δεν υποστηρίζει τα ίσα δικαιώματα. Οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να εργάζονται σε ανώτερα πόστα. Η εργασία των γυναικών πρέπει να εξαρτάται από το αν υπάρχει βιολογική αναλογία. Ο έλεγχος των γεννήσεων μπορεί να γίνει με την στείρωση όσων έχουν ελαττωματικά γονίδια, όσοι έχουν καλά γονίδια θα πρέπει να στειρώνονται μετά το πέμπτο παιδί». Στην επιστολή, η οποία είναι επίσης προς πώληση, ο Mengele γράφει προς τη σύζυγό του μέσα από το στρατόπεδο Auschwitz, εκφράζοντας την αγάπη του και αναφέρει ότι ελπίζει να μεταφερθεί σε «μάχιμη μονάδα» σύντομα.

Απόπειρα η κλοπή στη Δημοτική Πινακοθήκη?

Του Δημήτρη Pηγόπουλου, στην Καθημερινή ΜΟΥΣΕΙΑ. Νέο κρούσμα διάρρηξης σε ελληνικό μουσείο, αυτήν τη φορά στο κτίριο του παλιού Δημοτικού Βρεφοκομείου στην πλατεία Κουμουνδούρου, εκεί που μέχρι το 2010 στεγαζόταν η Δημοτική Πινακοθήκη. Εκτοτε οι εκθεσιακοί χώροι του μουσείου μεταφέρθηκαν στο Μεταξουργείο, ωστόσο στην οδό Πειραιώς εξακολουθούν να φιλοξενούνται τόσο τα εργαστήρια συντήρησης όσο και οι αποθήκες με έργα της μόνιμης συλλογής. Ο Δήμος Αθηναίων δεν δημοσιοποίησε το συμβάν, ενώ αυτές τις ημέρες διεξάγεται λεπτομερής απογραφή προκειμένου να αποσαφηνιστεί αν υπήρξε κλοπή έργων ή όχι. Το θέμα έφερε στη δημοσιότητα ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος κατήγγειλε τον Γιώργο Καμίνη για επιχείρηση συσκότισης της υπόθεσης. Αλλά τι ακριβώς έχει συμβεί; Το βράδυ της 6ης Φεβρουαρίου, στις 9 η ώρα, άγνωστοι κατάφεραν να λυγίσουν τις χαλύβδινες προστατευτικές μπάρες μπροστά από παράθυρο του κτιρίου. Η Αστυνομία εκτιμά ότι έγιναν άλλες δύο απόπειρες παραβίασης της Δημοτικής Πινακοθήκης από τις 4 το απόγευμα και μετά. Σε αυτό το διάστημα χτύπησε δύο φορές ο συναγερμός και ο φύλακας έσπευσε για τον επιβεβλημένο έλεγχο χωρίς όμως να εντοπίσει κάτι ανησυχητικό. Προφανώς οι δράστες επέστρεψαν πιο αργά κι ενώ στο κέντρο της Αθήνας έπεφτε δυνατή βροχή. Αφού έσπασαν το παράθυρο κατάφεραν να ξηλώσουν και την ξύλινη επένδυση που μεσολαβεί ανάμεσα στο παράθυρο και στο δωμάτιο. Εισήλθαν σε μια από τις αποθήκες του εργαστηρίου που ωστόσο ήταν κλειδωμένη. Εκεί δεν πρέπει να έμειναν για πολλά λεπτά. Ο συναγερμός χτύπησε ξανά (για τρίτη φορά μέσα στην ημέρα) και ο έμπειρος φύλακας έτρεξε για νέα επιθεώρηση των χώρων αφού πρώτα ειδοποίησε ξανά την Αστυνομία. Ανδρες της ΕΛ. ΑΣ. εντόπισαν τελικά το σημείο της διάρρηξης απ’ όπου είχαν προλάβει να διαφύγουν οι δράστες. Η πόρτα του εργαστηρίου που οδηγούσε στους υπόλοιπους χώρους της Πινακοθήκης δεν είχε παραβιαστεί, ενώ εκτός από αρκετά δακτυλικά αποτυπώματα οι δράστες άφησαν πίσω τους μια σακούλα απορριμμάτων στην οποία είχαν βάλει αρκετούς πίνακες μικρών διαστάσεων. Κανείς δεν είναι σε θέση να πει με σιγουριά τι μπορεί να έγινε. Πανικοβλήθηκαν και ετράπησαν σε φυγή; Ή πρόλαβαν να αποσπάσουν έργα που βρίσκονταν εκείνη την ημέρα στο εργαστήριο; «Ερασιτεχνισμός» Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων, κ. Κωνσταντίνο Αλεξάκο, διενεργείται απογραφή προκειμένου να είναι σε θέση ο δήμος να μιλήσει με απόλυτη ασφάλεια αν υπήρξε κλοπή έργου ή έργων τέχνης ή όχι. Ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπήρχαν εκτεθειμένα έργα στον χώρο πλην όσων βρίσκονταν στο στάδιο της συντήρησης. Συμπτωματικά από τις 25 Ιανουαρίου ήταν σε εξέλιξη προγραμματισμένη απογραφή στο πλαίσιο των αλλαγών που επέβαλε ο «Καλλικράτης». Πηγές της Αστυνομίας χαρακτηρίζουν την επιχείρηση «ερασιτεχνική» και εκτιμούν ως πιο πιθανό σενάριο ο δράστης ή οι δράστες να διέφυγαν χωρίς να αποσπάσουν κάποιο έργο. Ερασιτεχνικός πάντως δείχνει και ο χειρισμός εκ μέρους του δήμου, που θεώρησε σωστό να αποκρύψει το συμβάν. Αυτή η πτυχή της υπόθεσης προβληματίζει εξίσου με το ίδιο το γεγονός.

Απόπειρα κλοπής στη Δημοτική Πινακοθήκη

Στο διάστημα ανάμεσα στη κλοπή δύο σημαντικών έργων από την Εθνική Πινακοθήκη και τη ληστεία στο Αρχαιολογικό μουσείο της Ολυμπίας...έγινε άλλη μια απόπειρα κλοπής, στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Στις 6 Φεβρουαρίου διαρρήκτες προσπάθησαν να αφαιρέσουν πέντε έργα τέχνης , σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, από το παλιό κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης στο νεοκλασικό της Οδού Πειραιώς 51. Μια σακούλα με πέντε περίπουέργα μικρών διαστάσεων, που άφησαν οι δράστες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, δημιουργεί την ελπίδα ότι μάλλον δεν θα θρηνήσουμε την απώλεια κι άλλων έργων τέχνης. Αυτό όμως δεν μπορεί κανείς ακόμη να το πει με σιγουριά. Πάντως, οι δράστες «είχαν διαλέξει σωστά» δήλωσε στο «Έθνος» ο αντιπρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, Κωνσταντίνος Αλεξάκος, εννοώντας ότι τα έργα στη σακούλα ήταν σημαντικά. Το γεγονός, που έγινε γνωστό με μεγάλη καθυστέρηση, έχει ως εξής: Ο δράστης ή οι δράστες λύγισαν χαλύβδινες μπάρες, έσπασαν το παράθυρο και μπήκαν μέσα. Οταν χτύπησε ο συναγερμός και ειδοποιήθηκε η αστυνομία, μέχρι να εντοπιστεί το σημείο της παραβίασης οι δράστες είχαν φύγει πετώντας τη σακούλα με τα έργα. Ερωτηματικά προκαλεί, κατά τον κ. Αλεξάκο, η χρονική στιγμή της απόπειρας, καθώς από τις 25 Ιανουαρίου γίνεται λεπτομερής καταγραφή της συλλογής έργων και άλλων αντικειμένων της Δημοτικής Πινακοθήκης, στο πλαίσιο της συγχώνευσης του Πολιτισμικού Οργανισμού, των Μουσικών Συνόλων και του Οργανισμού Νεολαίας - Άθλησης. Με το τέλος της απογραφής, αλλά και την ολοκλήρωση της αστυνομικής έρευνας, θα υπάρχουν ανακοινώσεις, μάλλον την ερχόμενη εβδομάδα Μετά απο αυτή την απόπειρα η την κλοπή πρέπει να γίνει άμεσα καταγραφή όχι μόνο την Δημοτική Πινακοθήκη αλλα και στην Εθνική πινακοθήκη γιατι ήδη στη παρακαλλιτεχνική αγορά κυκλοφορεί η είδηση οτι η δωρεά του Αλέξανδρου Ιόλα για ένα εργο του Λούτσιο Φοντάνα αξίας πάνω απο 30 000 000 ευρώ έχει κάνει φτερα...και αναζητείται συλλέκτης...

Ποιες φράσεις καταργούνται λόγω μνημονίου:

1. Καταργείται η φράση αγανακτισμένου γείτονα "Θα κάνετε ησυχία να κοιμηθούμε, δουλεύουμε αύριο" (σιγά να μην δουλεύετε από αύριο). 2. Κατά συνέπεια καταργείται και η συνώνυμη έκφραση "Τελειώνετε κυρία μου, έχουμε και δουλειές" (δεν έχετε είπαμε). ... ... ... 3. Μη ορθή θεωρείται επίσης και η έκφραση "Μια δουλειά σε βάλαμε να κάνεις" (Μία; αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ.......!!!). 4. Καταργείται πλέον το σύνθημα "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" (Βρες εσύ πελάτη και μετά δώσε του και δίκιο). 5. Καταργείται από τα σχολεία το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού (εκτός και αν το διατηρήσουμε, έτσι ρε παιδί μου, για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις). 6. Πλέον από το Δημοτικό, η δημιουργία προτάσεων θα αξιολογείται μόνο ως προς την ορθογραφία και τη γραμματική. (η σύνταξη είναι πλέον ανύπαρκτος όρος). 7. Η φράση "εθελοντική εργασία" θεωρείτε πλέον πλεονασμός. Ο όρος "εργασία" από μόνος του, αρκεί για να αποδώσει το ίδιο νόημα. 8. Τέλος, έπειτα και από σύμφωνη γνώμη της Εταιρίας Προστασίας του Παιδιού και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, στην κατηγορία της Κακοποίησης Ανηλίκου συμπεριλαμβάνεται και η ερώτηση προς μικρά παιδιά "Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;"

Μη ξαναδώσουμε την Ολυμπιακή φλόγα

Οι αγώνες που όλοι ζήσαμε ήταν κάτι παραπάνω από εκπληκτικοί. Και αυτό πιοστεύει πλέον όλος ο κόσμος. Οι Έλληνες τα έδωσαν όλα και πέτυχαν. Η μόνιμη τέλεση όμως των αγώνων εδώ είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Σίγουρα οι ολυμπιακοί αγώνες είναι Ελληνική εφεύρεση. Θα ήταν άδικο όμως για άλλες χώρες με τεράστια προσφορά στον χώρο του αθλητισμού να μην μπορούν να διοργανώσουν το υπέρτατο event. Αυτό που νομίζω ότι πρέπει να γίνει είναι με την ευκαιρία των αγώνων που πέρασαν να αναδειχθεί περισσότερο η Ελλάδα ως το λίκνο του ολυμπισμού και βασικός πρεσβευτής του ολυμπιακού πνεύματος. Με άλλα λόγια ισχυρότερη παρουσία στην ΔΟΕ και στις λήψεις αποφάσεων αυτής. Υπάρχει και το άλλο. Προσωπικά όσο οι ολυμπιακοί αγώνες είναι ένα πανηγύρι χορηγών και διαφημιστικών εταιρειών δεν με αγγίζουν. Αυτή ΟΧΙ δεν είναι ελληνική εφεύρεση. Αν κάποτε επιβληθούν κανόνες έτσι ώστε να μην "καίγεται" περισσότερο για την υποψηφιότητα της Αμερικής η coca cola από τους αμερικανούς πολίτες, τότε ναι αγγίζουμε το πνεύμα των αγώνων που ονειρεύτηκαν οι πρώτοι διοργανωτές. Υπάρχουν ένα κάρο άλλα αθλητικά γεγονότα που θα μπορούσε να διοργανώνει η Ελλάδα και δεν το κάνει. Διοργανώσεις που πλέον είναι σε θέση να τις φέρει εις πέρας αλλά και άλλες που δεν μπορεί. Και δεν μπορεί γιατί η πολιτεία έχει άλλα προβλήματα να σκεφτεί από τον αθλητισμό. Συνεπώς όσο και να μας συμφέρει ως Έλληνες η μόνιμη τέλεση των ολυμπιακών εδώ, ούτως ή άλλως είναι ανέφικτο γιατί στην "πατέντα" έχουν εισέλθει πλέον και άλλοι, τα συμφέροντα από τα κέρδη των διοργανώσεων είναι πολλά αλλά και σε τελική ανάλυση δεν μπορούμενα διεκδικούμε κάτι τόσο νωρίς για εμάς. Άλλωστε περιμέναμε 28 ολυμπιάδες για να φιάξουμε την υποδομή, μια υποδομή που άλλοι την έχουν εδώ και 50-60 χρόνια. Ας ευχηθούμε να μην σταματήσει εδώ το θέμα υποδομή και οι ολυμπιακοί της Αθήνας να μην "ξεφουσκώσουν" γρήγορα. Άλλωστε τίποτα δεν μας εμποδίζει πλέον να τους ξαναδιεκδικήσουμε.

Μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα

Να μη ξαναδώσουμε τη φλόγα οσο είμαστε... υποθηκευμένοι. Να μη τους ξαναδώσουμε την Ολυμπιακή φλόγα. Δε τους αξίζει. Η Ελλάδα χρεώθηκε για να φτιάξει μόνιμες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. 'Ηταν το όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Από τις 9 ως τις 19 Απριλίου 1906 (σύμφωνα με το Παλαιό Ημερολόγιο) η Αθήνα υποδεχόταν τους «B´ Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες», τους αγώνες που έμειναν γνωστοί στην ιστορία ως «Μεσολυμπιάδα». Επρόκειτο για ένα βραχύβιο θεσμό που προέκυψε ως συμβιβαστική λύση μετά την αποτυχία της Ελλάδας το 1896 να επιβάλει τη μόνιμη τέλεση των Αγώνων στην Αθήνα. H ιδέα για ενδιάμεσους Ολυμπιακούς Αγώνες, που θα τελούνταν στην Ελλάδα στο μέσον της κάθε Ολυμπιάδας, γεννήθηκε αμέσως μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 1896. H αδιαμφισβήτητη επιτυχία των αγώνων του 1896 δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας στους ξένους αθλητές και επισκέπτες αλλά κυρίως στους Ελληνες. Για πρώτη φορά η σύγχρονη Ελλάδα έμοιαζε να έχει πραγματώσει την ενδόμυχη επιθυμία της να συνδεθεί με την αρχαία πρόγονό της. Ταυτόχρονα θεωρήθηκε σχεδόν αυτονόητο ότι η Ελλάδα, πατρίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, που απέδειξε ότι μπορεί να είναι και η πατρίδα της αναβιωμένης εκδοχής τους, θα έπρεπε να γίνει ο τόπος της μόνιμης πλέον περιοδικής τέλεσής τους. Το αίτημα αυτό, που διατυπώθηκε επίσημα από τον βασιλιά Γεώργιο, έβρισκε πρόσφορο έδαφος και στους περισσότερους από τους ξένους επισκέπτες, με πλέον ενθουσιώδεις τους αμερικανούς αθλητές. Ωστόσο ο Κουμπερτέν επέμεινε στις αρχικές αποφάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) για περιοδική ανά τετραετία τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων σε διαφορετικές πόλεις, προβάλλοντας σθεναρή - και εν τέλει αποτελεσματική - αντίσταση στις πιέσεις της ελληνικής δυναστείας και της ελληνικής κοινής γνώμης. Αλλωστε η επόμενη πόλη όπου θα τελούνταν Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το Παρίσι. H Ελλάδα δεν εγκατέλειψε ωστόσο το ολυμπιακό της όραμα. Μετά τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 επανήλθε η ιδέα των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1899 ψηφίστηκε ο νόμος BXKA, με τον οποίο οργανωνόταν η γυμναστική εκπαίδευση και συγκροτούνταν πάλι η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (ΕΟΑ) με σκοπό να «μεριμνά περί της ανά τετραετίαν εξακολουθήσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, των τελεσθέντων εν έτει 1896». Ο ελληνικός νόμος, που αψηφούσε τις αποφάσεις της ΔΟΕ, αντιμετωπίστηκε με δυσφορία αλλά και ειρωνεία στο εξωτερικό. Τότε ο διάδοχος Κωνσταντίνος πρότεινε ως συμβιβαστική λύση την τέλεση Μεσολυμπιάδων στην Αθήνα, επανερχόμενος σε μια πρόταση που είχε διατυπώσει ο Βικέλας σε επιστολή του προς τον Κουμπερτέν στις 19 Μαΐου 1896. * Οι «επιτροπές εξωτερικού» H οριστική απόφαση να διοργανώσει πάλι η Αθήνα διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες ελήφθη το 1904 και το 1905 αφιερώθηκε στην προετοιμασία των αγώνων. H εμπειρία της διοργάνωσης του 1896 στάθηκε πολύτιμη, δεδομένου μάλιστα ότι η οργανωτική ομάδα περιλάμβανε πολλά πρόσωπα που είχαν εμπλακεί και στους αγώνες του 1896. Γενικός γραμματέας της ΕΟΑ από το 1903 ήταν ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Σπυρίδων Λάμπρος και πρόεδρός της ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος. Το οργανωτικό σχήμα στηρίχτηκε στη συγκρότηση ειδικών επιτροπών σε κάθε χώρα, οι οποίες συντονίζονταν από την ΕΟΑ και είχαν αναλάβει την προετοιμασία των κατά τόπους αθλητικών αποστολών. Οι επιτροπές αυτές, γνωστές ως «επιτροπές εξωτερικού», συστήθηκαν με τη συνεργασία των ελληνικών προξενικών αρχών και χάρη στα προσωπικά δίκτυα αφενός των μελών της ΕΟΑ και αφετέρου του ελληνικού δυναστικού οίκου. Οι «επιτροπές εξωτερικού» δεν ήταν εξαρτημένες από εθνικές ολυμπιακές επιτροπές, οι οποίες εξάλλου εκείνη την εποχή είτε δεν είχαν ακόμη συσταθεί είτε δεν λειτουργούσαν με κανονικότητα σε όλες τις χώρες. Το γεγονός ότι παρόμοιες επιτροπές ιδρύθηκαν από τη Ρωσία ως την Κούβα και ότι μέλη τους ήταν εκπρόσωποι της κοινωνικής και αθλητικής ελίτ της εποχής επιβεβαιώνει πάντως την εντυπωσιακά ευρεία στήριξη που έλαβε διεθνώς η ελληνική πρωτοβουλία για τη διοργάνωση της Μεσολυμπιάδας στην Αθήνα το 1906. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ ήταν επίτιμος πρόεδρος της επιτροπής των Ηνωμένων Πολιτειών. * H επιτυχία της Μεσολυμπιάδας H επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων συνδέεται συνήθως με τον αριθμό και τις επιδόσεις των αθλητών, με τον αριθμό των επισκεπτών, με τους «επιφανείς» ξένους που ταξιδεύουν για να παρακολουθήσουν τους αγώνες, με τη λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων και με τη συνολική οργανωτική δομή. Από όλες αυτές τις απόψεις, οι αγώνες του 1906 δεν υστερούσαν σε τίποτα σε σχέση με τους «κανονικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες. Στη Μεσολυμπιάδα μετείχαν 903 αθλητές, από τους οποίους οι 564 ήταν ξένοι προερχόμενοι από 18 χώρες ενώ, σύμφωνα με εκτιμήσεις των εφημερίδων της εποχής, ήρθαν στην Αθήνα περί τους 20.000 επισκέπτες, Ελληνες και ξένοι. Το βασιλικό ζεύγος της M. Βρετανίας Εδουάρδος Z' και Αλεξάνδρα παρίστατο εξάλλου, μαζί με την ελληνική βασιλική οικογένεια, την ημέρα της έναρξης των αγώνων στο πλήρως πλέον αναμαρμαρωμένο Στάδιο. H πόλη που υποδέχτηκε τους αγώνες το 1906 είχε αλλάξει αρκετά σε σχέση με την Αθήνα του 1896. Είχε γύρω στους 150.000 κατοίκους, οι κεντρικοί δρόμοι της είχαν ασφαλτοστρωθεί, η πόλη φωτιζόταν με τη χρήση του ηλεκτρισμού ενώ και ο σιδηρόδρομος Αθήνας-Πειραιά και τα τραμ είχαν γίνει ηλεκτροκίνητα. Ειδικά για τους αγώνες, η Αθήνα και ο Πειραιάς διακοσμήθηκαν με λουλούδια, πολύχρωμους λαμπτήρες, σημαίες, θυρεούς όλων των εθνών και επιγραφές σε όλες τις γλώσσες. Με την έλευση των αθλητών και των επισκεπτών, η πρωτεύουσα της Ελλάδας μεταμορφώθηκε, σύμφωνα με τις διηγήσεις της εποχής, σε «νέα Βαβυλώνα», σε μια «μικρά υφήλιο». Ηταν μάλιστα τόσο μεγάλη η κοσμοσυρροή που ανάγκασε τους εστιάτορες να αναρτήσουν επιγραφή «παρακαλούμεν να γευματίζετε συντόμως». * Ο Τόφαλος Οι αγώνες διήρκεσαν έντεκα ημέρες και διεξήχθησαν στις εγκαταστάσεις που υπήρχαν από το 1896, στο Στάδιο, στο Σκοπευτήριο της Καλλιθέας, και στο Ποδηλατοδρόμιο, ενώ οι αγώνες τένις έγιναν στον Ομιλο Αντισφαίρισης. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1906 αναδείχθηκε, στους αγώνες αντισφαίρισης, η πρώτη ελληνίδα ολυμπιονίκης. (Σε σχέση εξάλλου με την καινοφανή εικόνα της αθλούμενης γυναίκας, η Μεσολυμπιάδα έδωσε την ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να παρακολουθήσει την επίδειξη εκτός συναγωνισμού γυμναστικών ασκήσεων μέσα στο Στάδιο από ομάδα Δανίδων γυμναστριών.) Ο ήρωας ωστόσο της Μεσολυμπιάδας ήταν ο Δημήτριος Τόφαλος. Αθλητής της Γυμναστικής Εταιρείας Πατρών, πανελληνιονίκης και παγκόσμιος ρέκορντμαν της άρσης βαρών, είχε δημιουργήσει, λόγω των επιδόσεών του αλλά και του επιβλητικού του όγκου, έναν μύθο που κατέληξε και στη γνωστή παροιμιώδη έκφραση. Στη Μεσολυμπιάδα ο Τόφαλος αναδείχθηκε ολυμπιονίκης μέσα από μια δραματική αντιπαράθεση με τον Αυστριακό Στάινμπαχ και έγινε ο νέος εθνικός ήρωας, όπως ήταν ο Λούης το 1896. Στον Μαραθώνιο όμως, παρά την προσδοκία του ελληνικού κοινού, η οποία ήταν, σύμφωνα με την παρατήρηση του Π.Σ. Σαββίδη, «μια περίεργος ψύχωσις από εκείνας αι οποίαι άγνωστον πώς κατακτούν έδαφος παρ' ενί λαώ», νικητής δεν ήταν Ελληνας αλλά ο Καναδός William J. Sherring. * Το «φιλί της ζωής» Με την οργάνωση της Μεσολυμπιάδας το 1906, η Ελλάδα επιδίωξε να επιβάλει την πρωταγωνιστική της παρουσία στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά την αποτυχία της να καθιερωθεί ως μόνιμος τόπος τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα δημιούργησε λοιπόν έναν καθαρά και αποκλειστικά ελληνικό θεσμό που στην ουσία επιβεβαίωνε και υπενθύμιζε στους διεθνείς της εταίρους την ελληνικότητα των αγώνων. Ο θεσμός αυτός υποστηρίχτηκε τόσο από την ελληνική κοινή γνώμη όσο και από την ελληνική δυναστεία αλλά εξέπνευσε μετά την πρώτη διοργάνωση. Το εγχείρημα ήταν δυσβάστακτο για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα· ακυρώθηκε πάντως και από τη συνεχή εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα μετά το 1912. Εν τούτοις η Μεσολυμπιάδα του 1906 οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο από την ΕΟΑ και η διεθνής συμμετοχή ήταν ευρεία και ενθουσιώδης, ενισχύοντας το διεθνές γόητρο της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, μετά την αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1900 και του 1904, η Μεσολυμπιάδα της Αθήνας έδωσε το «φιλί της ζωής» σε έναν νεότευκτο διεθνή θεσμό που δεν είχε γνωρίσει ακόμη τη γενική αποδοχή και αναζητούσε την ταυτότητά του. Η κυρία Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.

Οι Anonymous ξαναχτύπησαν το υπουργείο Δικαιοσύνης Δείτε πώς άλλαξαν την ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης οι Anonymous. Τι ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση και τι αναφέρουν για την Δημοκρατία στη χώρα Μάνος Χωριανόπουλος Η ομάδα χάκερ Anonymous επιτέθηκε ξανά στην ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης, αναρτώντας ένα μακροσκελές μήνυμα, προς την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό. Η παραπάνω εικόνα ήταν αυτή που αντίκρυζε όποιος έμπαινε στην ιστοσελίδα, τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης. Στο μήνυμά τους ζητούν την απελευθέρωση των συλληφθέντων, για την πρώτη επίθεση αναφέροντας χαρακτηριστικά "τα παιδιά της GHS δεν είχαν να κάνουν κάτι με το Site αυτό. ΕΛΕΘΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ". Απευθυνόμενοι προς τους Έλληνες πολίτες, αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι παρακολουθούν καθημερινά την κυβέρνηση της Ελλάδας, την οποία χαρακτηρίζουν "κατοχική" να καταλύει το Σύνταγμα και να οδηγεί τον λαό στην εξαθλίωση. "Η Δημοκρατία στην Ελλάδα, πεθαίνει, πέθανε την ώρα που ανέλαβε μια κυβέρνηση που δεν είχε εκλεγεί από τον ελληνικό λαό" αναφέρουν στο μήνυμά τους. Προειδοποιούν μάλιστα την ελληνική κυβέρνηση να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο για τη νέα δανειακή κυβέρνηση, απαιτώντας την αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα, τη μη πληρωμή των δανείων στους "τοκογλύφους" και τη διενέργεια εκλογών. Σημειώνουν μάλιστα ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν με αυτούς που ψήφισαν το ACTA και δολοφόνησαν τη Δημοκρατία. "Είμαστε εκατομμύρια απέναντι σε σας τους 300 και σε αυτό τον πόλεμο τα δακρυγόνα σας δεν θα σας βοηθήσουν" τονίζουν οι Anonymoys και προσθέτουν ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του τι μπορούν να κάνουν. Στο τέλος του μηνύματος οι Anonymous απευθύνονται στον ελληνικό λαό. "Έλληνες πολίτες, οι Anonymous είναι στο πλευρό σας. Να μας περιμένετε. Η δικαιοσύνη έρχεται", αναφέρουν. Πρόκειται για τη δεύτερη επίθεση, μέσα σε λίγες ημέρες. Για την πρώτη επίθεση, συνελήφθη ένας 18χρονος, ο οποίος αρνήθηκε ότι έχει οποιαδήποτε ανάμειξη με την υπόθεση.

Θυμηθείτε τους...

Μη ξεχάσετε ποτέ αυτούς που οδήγησαν αυτή τη χώρα σε τέτοιο χάλι. Μη ξεχάσετε ποτέ το οντολογικό φούσκωμα του πιο αναίσθητου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος απο την "αυλή" της Μιμής ως ...συνταγματολόγος δέχθηκε να αλωθεί το Συνταγμα της χώρας. Μη ξεχάσετε ποτε την Ιστορία του πιο άθλιου κόμματος που έφερε τη χώρα σε τέτοιο άθλιο χάλι. Μη ξεχάσετε ποτε τον Βλάκα και την παρέα του που οδήγησαν τη χώρα στη πλέον δυσοίωνη περίοδο της Ιστορίας της. Μη ξεχάσετε ποτε την αθλιότητα των Μεσων Μαζικής Ενημέρωσης που κατάντησαν εναν υπέροχο λαό στα χάλια που είναι σήμερα. Μη ξεχάσετε ποτε τις κωλοτούμπες των διεφθαρμένων πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα στα κρεματόρια της σύχγρονης Γκεστάπο. Μη ξεχάσετε ποτέ... και θυμηθείτε... Με τι όνειρα βαυκαλιζόμαστε όλοι οι Έλληνες… Από το 1974 περιμέναμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και αντί αυτής, μας ήρθαν τα κομματικά λαμόγια, αφήνοντας μας 35 χρόνια μετά μια πολύχρονη οικονομική δοκιμασία. Περιμέναμε τη Πρόοδο και την Ηθική Ανάταση, και μας ήρθε ο κομματικός ηθικός ξεπεσμός. Και οι δυό τους, και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έκαναν δύσθυμο τον ελληνικό λαό. Φωτίζεται για λίγο το πρόσωπό του και ύστερα από λίγο ξαναγυρίζει στη κατσούφια του. Παρ’όλες τις οικονομικές ταλαιπωρίες, που του φόρτωσαν στη πλάτη οι κομματικές πανστρατιές οι οποίες απομύζησαν το πλούτο του ελληνικού κράτους, καλείται τώρα να σηκώσει πάλι αυτός τα βάρη… της αυριανής τρανότερης πατρίδας. Μια γενιά σπασμένη από δύο πολέμους που σιγά-σιγά αποχωρεί… Μια μεταβατική γενιά…που ήταν καταδικασμένη να σβήσει μέσα στην αφάνεια της προπαρασκευαστικής εργασίας.... Και η γενιά των 400 ευρώ…αυτή κι΄αν είναι καταδικασμένη… Ξέρω…. Μέσα μας θα βρούμε την ανταμοιβή. Η δικαίωση μας θα είναι εσωτερική .Όπως ήταν πάντα μέχρι σήμερα. Η σιωπηλή επίγνωση ότι χάσαμε τη μισή μας ζωή δίδοντας την ευκαιρία στις κομματικές στρατιές και τους αρχηγούς τους, να αλώσουν τα ταμεία του κράτους, έκαναν απλά, τα μέτωπά μας κουρασμένα. Ο κύκλος μου αποτελείται αποκλειστικά σχεδόν από καλλιτέχνες. Οι οποίοι είναι εργάτες του πνεύματος. Πολλοί από αυτούς δάσκαλοι. Και οι οποίοι βέβαια πάντα δουλεύουν μέσα στη σιωπή και όχι μέσα στο θόρυβο. Και οι οποίοι βέβαια είναι αγανακτισμένοι… Στο θόρυβο κυριαρχούν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ τους, που δημιούργησαν για να τιθασεύσουν απλά και μόνο το κοινό αίσθημα. Ο θόρυβος του δρόμου γρήγορα σβήνει. Στη σιωπή του εργαστηρίου οικοδομείται το μέλλον. Αφήνουν το χρόνο να λειτουργεί σαν τον Μεγάλο Σιωπηλό και υπομονετικό δάσκαλο. Ο οποίος τους μαθαίνει το μεγάλο μάθημα της σαφήνειας και της εμβάθυνσης. Για να καταστούν οι σκαπανείς μιας αφατρίαστης… ακομματικής νέας γενιάς…μόνο και μόνο για να πλάθεται ολοένα εντελέστερα και αρτιότερα το κάλος και η αστραψιά ακόμα και η σπιρτάδα της εθνικής μας φυσιογνωμίας.Απλά θυμηθείτε. Για το πώς ας πούμε παραμερίστηκαν και θυσιάστηκαν υπέροχα μυαλά, χωρίς ποτέ το αξιότερο να ζήσει… Έζησε μόνο το συμφέρον το κομματικό. Και ποτέ κανείς τους δεν εξήγησε στο πλήθος ότι δε θα γλιτώσει ποτέ από την ανάγκη του…να πληγώνεται, συχνά να καταστρέφεται, για να αναζητιέται το καλό, το άξιο και το σωστό μέσα στον Άσωτο Κομματικό τους Κόσμο. Τώρα, μια υπέρτατη ζυγαριά…κρίνει θύτες και θύματα. Θυμηθείτε και βρείτε μόνοι σας το τρόπο εκδίκησης.Αλλά μη ξεχάσετε... Θυμηθείτε τους...

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ Βίλα Ιόλα Πρόσκληση σε πάρτι εκατομμυρίων, φαντασμάτων και ερωτηματικών ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (boyio@enet.gr) | Λένε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Στην Αγ. Παρασκευή αυτές περισσεύουν και εξαιτίας τους ένας μοναδικός χώρος, που θα μπορούσε να είναι στολίδι για την πόλη ως πολιτιστικό κέντρο, κινδυνεύει να γίνει -τι πρωτότυπο!- μπετόν. Η ιστορία θα ήταν άλλη μία από τις αμέτρητες που αφορούν την τύχη των ελεύθερων χώρων, όμως αντίθετα με άλλες, όπου για να δεθεί το δράμα υπάρχει ο ρόλος του «κακού», εδώ δεν βρήκαμε κανέναν. Ολοι συμφωνούν ότι η βίλα Ιόλα πρέπει να δοθεί στους πολίτες ως δημόσιο αγαθό. Αλλά ώς εκεί. Στα λόγια. Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να δεις το «παλάτι», το «μέγαρο», όπως το περιέγραφαν δύο δεκαετίες πριν, σε αυτό το κτίριο πίσω από τη βρόμα και την εγκατάλειψη. Το μόνο που εντυπωσιάζει αρχικά είναι το μέγεθος - 1.760 τ.μ. το διώροφο σπίτι και 6,7 στρμ. ο κήπος. Εκεί που θρονιάζονταν περίβλεπτα γλυπτά τώρα φυτρώνουν αγριόχορτα και στους τοίχους, στη θέση αριστουργημάτων ζωγραφικής, αυθαδιάζει το γκράφιτι. Οι εσωτερικοί χώροι προκαλούν θλίψη με τη γυμνότητά τους. Η κουζίνα έχει σημάδια από φωτιά. Μια πυρκαγιά παραλίγο να το αφανίσει πριν από λίγα χρόνια. Τίποτα κινητό δεν έχει μείνει, μόνο κάτι παλιά περιοδικά και σκισμένες αφίσες. Κουρέλια. Μετά το θάνατο του Ιόλα, το 1987, οι λεηλασίες γίνονταν κατά κύματα. Πίνακες, χαλιά, γλυπτά, πολυέλαιοι σηκώθηκαν με καμιόνια. Δεν περίμεναν καν να πεθάνει. Η πρώτη λεηλασία, προφανώς από κάποιους του κύκλου του, έγινε ενώ ο συλλέκτης ήταν ετοιμοθάνατος σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης. Από τη συλλογή με τα 11.000 έργα ένα μέρος πήραν οι κληρονόμοι του, αργότερα πωλήθηκε σε δημοπρασίες, και λίγα αρχαία κατάσχεσε το ελληνικό κράτος. Ενα γλυπτό του Τάκη κείτεται σπασμένο στον κήπο. Μάλλον μεγάλο για να το αρπάξουν. Από τις κολόνες του κήπου, κοιτάζοντας φωτογραφίες από παλιά ρεπορτάζ, καταλαβαίνουμε ότι κάθε φορά υπήρχε και μία λιγότερη. Μάρμαρα από την Πεντέλη και τη Ραβένα με τα οποία είχε ντυθεί το κτίριο κομματιάστηκαν και ξηλώθηκαν. Ο Ιόλας αγόρασε τη γη το 1965. Ηταν ήδη βαθύπλουτος αλλά ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Ανέθεσε το έργο στον σπουδαίο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που πήρε για βοηθό τον Τσαρούχη. Από την αρχή τα σχέδια ήταν μεγαλεπήβολα αλλά το αποτέλεσμα γινόταν σταδιακά ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς ενσωματώνονταν στο σπίτι έργα τέχνης. Ακόμη και η κουπαστή στη σκάλα ήταν γλυπτό, της Claude Lalanne. Την ξήλωσαν κι αυτή. Πικάσο, Ντε Κίρικο, Μιρό, Γουόρχολ, Νταλί, Μαγκρίτ, Ερνστ, Χατζηκυριάκος-Γκίκας... Οσο ζούσε ο Ιόλας, στο σπίτι του η τέχνη ξεπερνούσε σε αξία πολλά μουσεία μαζί. Πολλοί από τους καλλιτέχνες ήταν φίλοι του και τον επισκέπτονταν εκεί. Πολλοί, όπως ο Γουόρχολ, ξεκίνησαν από τις γκαλερί του. «Εκεί που ό,τι λάμπει είναι χρυσός» είναι ο τίτλος ενός ρεπορτάζ του περιοδικού «Vogue» το 1982. Η ρεπόρτερ γράφει εκστασιασμένη γι' αυτά που βλέπουν τα μάτια της. Μια πόρτα ντυμένη με χρυσάφι! Χρυσά γλυπτά, αρχαία αγάλματα και μεταξωτές κουρτίνες... Σήμερα στη θέση εκείνης της πόρτας υπάρχουν τσιμεντόλιθοι. Η είσοδος γίνεται από γειτονική μπαλκονόπορτα. Το κτήμα και η βίλα όχι μόνο σαπίζουν, αλλά, παρά τη σειρά των αποφάσεων για απαλλοτρίωσή τους, πότε από τον Δήμο και πότε από το κράτος, αποτέλεσμα μηδέν. Υπουργοί Πολιτισμού και δήμαρχοι έρχονται και φεύγουν, υπόσχονται, συνεδριάζουν, υπογράφουν στα χαρτιά αλλά... τίποτα. Ο Ιόλας το 1984 δωρίζει 47 έργα του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που δημιουργείται γύρω από αυτή τη συλλογή. Χαρίζει μερικούς ακόμη πίνακες στη Εθνική Πινακοθήκη. Εχει αποφασίσει να δωρίσει στο δήμο Αγ. Παρασκευής το χώρο, για να δημιουργηθεί Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης. Ο χρόνος και το πλιάτσικο έστησαν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό στο εσωτερικό της βίλας. Σουρεαλιστικά όμως είναι και τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια γύρω από την τύχη της ως πολιτιστικού κέντρου. Απίστευτο, αλλά η παραπάνω εικόνα είναι αποτέλεσμα σειράς κρατικών αποφάσεων αλλά και παλινωδιών. Ο χρόνος και το πλιάτσικο έστησαν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό στο εσωτερικό της βίλας. Σουρεαλιστικά όμως είναι και τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια γύρω από την τύχη της ως πολιτιστικού κέντρου. Απίστευτο, αλλά η παραπάνω εικόνα είναι αποτέλεσμα σειράς κρατικών αποφάσεων αλλά και παλινωδιών. Κάποιοι γνωστοί του λένε ότι το σύνολο της συλλογής, σύμφωνα με μια διαθήκη του, θα κατέληγε ως κληροδότημα στο ελληνικό κράτος. Ομως ξαφνικά ξεσπάει μια θύελλα. Ενας τραβεστί καταγγέλλει όργια και αρχαιοκαπηλία στη βίλα. Οι κίτρινες εφημερίδες της εποχής ουρλιάζουν. Πολιτικοί και καλλιτέχνες που αναζητούσαν τη φιλία του τον αποφεύγουν. Είναι η αρχή του τέλους που θα κορυφωθεί με την αρρώστια του. Πάσχει από AIDS. «Αν δεν ήταν όλα αυτά με τα σκάνδαλα και την ομοφυλοφιλία του, τότε πολύ γρήγορα και το θέμα της απαλλοτρίωσης θα είχε τελειώσει», μας λένε κάποιοι συνομιλητές. Είναι φανερό ότι μετά το θάνατό του οι πολιτικοί στρέφουν το... σεμνότυφο βλέμμα τους και δεν βλέπουν την ουσία, την πολιτιστική αξία του ακινήτου και των περιεχομένων του και την ανάγκη προστασίας. Οι βάνδαλοι, με λόγια και με πράξεις, έχουν το πάνω χέρι. Η πρώτη κίνηση για να διασωθεί κάτι γίνεται από το δήμο της Αγ. Παρασκευής που το 1994 βάζει συμβολικά ένα λουκέτο στο χώρο διεκδικώντας τον. Το 1998 το οίκημα χαρακτηρίζεται διατηρητέο. Το 2000 το κτήμα χαρακτηρίζεται «Κέντρο Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων» με προεδρικό διάταγμα και γίνονται όνειρα για υπαίθριο μουσείο γλυπτικής. Την ίδια χρονιά το αγοράζει ο αρχιτέκτονας Σπύρος Γεωργίου για 782 εκατ. δραχμές. Από το περιβάλλον του μας είπαν πως γνώριζαν ότι το οίκημα ήταν διατηρητέο αλλά το υπουργείο Οικονομικών τους διαβεβαίωσε ότι το κτήμα δεν είχε δεσμεύσεις. Ο δήμος ετοιμάζεται να το αγοράσει με ένα -εγκεκριμένο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων- δάνειο ύφους 1,2 δισ. δρχ., αλλά σταματάει όταν το 2002 κηρύχθηκε από την κυβέρνηση η αναγκαστική απαλλοτρίωση. Εντάσσεται μάλιστα στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Το Σώμα Ορκωτών Λογιστών το εκτιμά στα 9,1 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα γίνονται και δύο δίκες για την αξία και το πρωτοδικείο εκδικάζει αρχικά 17 εκατ. ευρώ ενώ στο εφετείο γίνεται ο συμβιβασμός στην τιμή που όρισε το ΣΟΕ. Για να μη ζαλιστούμε από τα νούμερα, η τελική τιμή απαλλοτρίωσης είναι πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερη της τιμής αγοράς. Αυτό κάποιοι θα το έλεγαν καλή εμπορική επιτυχία και κάποιοι άλλοι θέτουν ερωτηματικά για το πώς έφτασε εκεί. Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 2004 και τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, η απόφαση για την απαλλοτρίωση ανακαλείται. Ο τότε υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης προσπαθεί να πάρει το ακίνητο για να γίνει πολιτιστικό κέντρο για 5 εκατ. ευρώ, όσο και η αντικειμενική αξία (σήμερα περίπου 5,5 εκατ. ευρώ). «Η εκτίμηση της αξίας έγινε από τριμελή επιτροπή της Κτηματικής Υπηρεσίας, όπως ορίζει ο νόμος», μας λέει. «Επειδή οι ιδιοκτήτες δεν συμφώνησαν, τους προτάθηκε ανταλλαγή με άλλο ακίνητο του Δημοσίου. Δεν βρήκαν ούτε αυτή την πρόταση ικανοποιητική. Ως υφυπουργός Πολιτισμού έκανα κάθε δυνατή προσπάθεια για τη διευθέτηση του ζητήματος, το οποίο εκκρεμούσε για μεγάλο διάστημα, πάντα στο πλαίσιο του δυνατού και με γνώμονα τη νομιμότητα και τη διαφάνεια». Ο ιδιοκτήτης προσφεύγει στο ΣτΕ για αποχαρακτηρισμό της έκτασης ώστε να μπορεί να οικοδομήσει. Η υπόθεση, μετά από πέντε αναβολές, θα δικαστεί στις 23 Σεπτεμβρίου. Με δύο αποφάσεις, του Γ. Βουλγαράκη και του Μ. Λιάπη διαδοχικά ως υπουργών Πολιτισμού, το Δημόσιο επιστρέφει ως αγοραστής. Η τελευταία, πέρσι, ήταν μάλιστα κατεπείγουσα. Ρωτήθηκε ο ιδιοκτήτης αν συμφωνεί στα 9,042 εκατ. ευρώ της νέας εκτίμησης (έκοψαν κάτι), είπε «ναι», αλλά και πάλι... Από το υπουργείο πήραμε τη διαβεβαίωση ότι οι προθέσεις δεν έχουν αλλάξει, αλλά χρήματα δεν υπάρχουν. Ενα από τα προβλήματα είναι ότι με την περσινή απόφαση το κονδύλι θα έβγαινε από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων. Πράγμα ελαφρώς παράλογο, αφού όσο στοιχίζει η βίλα είναι ο ετήσιος προϋπολογισμός του ΤΑΠ, και έχει ένα σωρό ιδιοκτήτες άλλων ακινήτων να αποζημιώσει. Η Μαρία Δαμανάκη έχει ασχοληθεί πολλά χρόνια με το θέμα. Πρόσφατα κατέθεσε άλλη μία ερώτηση στη Βουλή, για το αν προτίθεται ο νυν υπουργός Α. Σαμαράς και με ποιο χρονοδιάγραμμα να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση. Τη ρωτήσαμε τι φταίει και παρά τις αποφάσεις, και από το ΠΑΣΟΚ και από τη Ν.Δ., τελικά τίποτα δεν γίνεται. «Η πολιτική της Ν.Δ. είναι τσιμέντο παντού και όταν έχεις ως προτεραιότητα το τσιμέντο δεν βάζεις 9 εκατ. στη βίλα Ιόλα», απάντησε. «Προ του 2004 υπήρξε μία θετική εξέλιξη, που όμως έμεινε ημιτελής. Μετά το 2004 η κυβέρνηση έβαλε το θέμα στο τελευταίο συρτάρι και σήμερα βρισκόμαστε στο κρίσιμο στάδιο ενδεχόμενου αποχαρακτηρισμού της έκτασης. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Η βίλα και ο περιβάλλων χώρος έχουν και ιστορική αξία αλλά και σημαντική περιβαλλοντική σημασία για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Αγ. Παρασκευής και της βόρειας Αθήνας». Στο περιβάλλον του ιδιοκτήτη θεωρούν βέβαιο ότι θα κερδίσουν την υπόθεση στο ΣτΕ. Μάθαμε ότι ήδη δύο εφοπλιστές έχουν ενδιαφερθεί να αγοράσουν το κτήμα. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν απηυδήσει. Για χρόνια ακούν, ειδικά προεκλογικά, ότι εκεί θα γίνει ένα πάρκο πολιτισμού. Υπήρξε ακόμη και μια πρόταση να το αγοράσει ο δήμος με έκτακτη εισφορά των κατοίκων. Αλλά αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Οχι για τον πολιτισμό. Οι καλλιτέχνες, μεταξύ τους και πολλοί διάσημοι, έχουν απηυδήσει. Κάθε τόσο υπογράφουν εκκλήσεις... Η «Ομάδα Φιλοπάππου», μια πρωτοβουλία εικαστικών, το έχει αναγάγει σε κεντρικό της θέμα. Ο δικηγόρος του ιδιοκτήτη Θεόδωρος Κωνσταντόπουλος μας λέει ότι δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ενάντιοι στο κοινό αίσθημα για την αξιοποίηση του ακινήτου. Θέλουν να λυθεί το θέμα, να πάρουν την αποζημίωση και να παραδώσουν το κτήμα. Αντί για επίλογο να προσυπογράψουμε μια παλαιότερη έκκληση γνωστών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Κώστας Γαβράς, που κατέληγε με τη φράση: «Αν η πολιτική βούληση δεν επαρκεί για να σώσει από την τσιμεντοποίηση ιστορικούς χώρους, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό στην Ελλάδα». Διαβάστε ..............1.............. Νίκος Σταθούλης, «Αλέξανδρος Ιόλας», εκδ. Λιβάνη Η βιογραφία του γκαλερίστα και συλλέκτη. Από την Αλεξάνδρεια του Καβάφη σε μεγάλα μπαλέτα και από τα καταγώγια της τέχνης στα σαλόνια των κροίσων, ο Ιόλας έζησε μια μυθιστορηματική ζωή. ..............2.............. Ντανιέλ Αράς, «Ιστορίες ζωγραφικής», εκδ. Εστία Η ιστορία της ζωγραφικής από την ανακάλυψη της προοπτικής ώς την εξαφάνιση της φιγούρας. Μαθήματα για τη μύηση των θεατών σε τεχνικές και ζωγράφους. Ποιός ήταν ο Αλέξανδρος Ιόλας ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (boyio@enet.gr) | ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ * Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1908 ως Κωνσταντίνος Κουτσούδης. * Γιος εμπόρου, ήρθε στην Αθήνα με μόνο εφόδιο συστατικές επιστολές του Κ. Καβάφη προς τους Κ. Παλαμά, Α. Σικελιανό και Δ. Μητρόπουλο. * Ανακαλύπτει στο χορό το ταλέντο του και σπουδάζει στην Αθήνα, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Γίνεται πρώτος χορευτής σε μεγάλα μπαλέτα. * Στο Παρίσι συναναστρέφεται με καλλιτέχνες. Αγοράζει τον πρώτο του πίνακα από τον ίδιο τον Ντε Κίρικο και ερωτεύεται τον Ζαν Κοκτό. Σιγά σιγά εγκαταλείπει το χορό και στρέφεται στις εικαστικές τέχνες. * Το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Νέα Υόρκη. Η ελίτ των ΗΠΑ τον λατρεύει και η κόρη του προέδρου Ρούσβελτ τον «βαπτίζει» Αλέξανδρο Ιόλα. * Στην γκαλέρι του εκθέτει για πρώτη φορά ο Αντι Γουόρχολ ενώ παρουσιάζονται και Ευρωπαίοι άγνωστοι στους Αμερικανούς, όπως ο Ερνστ και ο Μαγκρίτ. Λέγεται ότι πρώτος εκτίναξε τις τιμές σε έργα από μερικά δολάρια σε εκατοντάδες χιλιάδες. * Τα επόμενα χρόνια ανοίγει πολλές άλλες γκαλερί σε μεγάλες πόλεις από τη Μαδρίτη έως τη Βηρυτό. Παίζει με τη σύγχρονη τέχνη επιδέξια και μισθώνει καλλιτέχνες να δουλεύουν γι' αυτόν με συμβόλαια. * Το γαλλικό κράτος του απονέμει το παράσημο της λεγεώνας της τιμής. * Επιστρέφει στην Ελλάδα στην ακμή της επιτυχίας του και χτίζει τη βίλα του. Εκεί φιλοξενεί τρανταχτά ονόματα της τέχνης αλλά και φιλόδοξους νέους. Ενδύεται το ρόλο του μαικήνα που τον λατρεύουν και τον μισούν για τη συμπεριφορά του και ένα εκκεντρικό για την εποχή ντύσιμο που κραυγάζει τις ερωτικές του προτιμήσεις. Ζει μέσα στη χλιδή και τις απολαύσεις αλλά χαρίζει και πολλά έργα σε μουσεία. * Ο ελληνικός λαϊκίστικος συντηρητισμός τού ανοίγει πόλεμο τη δεκαετία του 1980 και με πηχυαίους τίτλους για «βίλα οργίων» και άλλα τέτοια τον απομονώνει από τους «φίλους» του. * Στις 8 Ιουνίου 1987 αφήνει την τελευταία του πνοή στη Νέα Υόρκη. Κύρια κληρονόμος του ήταν η αδελφή του Νίκη Στάιφελ.

Γαβαλάς η Κωστόπουλος?

Δικαστικός επιμελητής συνοδεία αστυνομικών με κατασχετήριο από εταιρεία στον χώρο του προωθητικού διαφημιστικού δώρου εισέβαλαν σήμερα Τρίτη 21 Φεβρουαρίου στα γραφεία της εκδοτικής εταιρείας «Imako» του Π. Κωστόπουλου και ενημέρωσαν το προσωπικό ότι πρέπει να απομακρύνουν άμεσα τα προσωπικά τους αντικείμενα. Οι υπάλληλοι της εταιρείας ενημερώθηκαν ότι θα γίνει κατάσχεση σε οχήματα, κομπιούτερ, ηλεκτρονικές συσκευές καθώς και άλλα αντικείμενα αξίας, τα οποία δεν τους ανήκουν. Σύμφωνα με μαρτυρία πρώην εργαζόμενου ο οποίος βρέθηκε τυχαία στα γραφεία της εταιρείας οι άνθρωποι που συνόδευαν τον δικαστικό επιμελητή «άρχισαν να σηκώνουν ό,τι δεν ήταν καρφωμένο στο πάτωμα». Προς το παρόν γίνεται αγώνας δρόμου προκειμένου να βρεθεί ο μίτος της Αριάδνης στον λαβύρινθο των αγοραπωλησιών που έγιναν το τελευταίο διάστημα και αφορούν στο ποιες εταιρείες ανήκουν σε ποιον προκειμένου να μην κατασχεθεί και περιουσία των εταιρειών που πλέον δεν ανήκουν στον Πέτρο Κωστόπουλο. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει πλειστηριασμός προκειμένου οι πιστωτές να λάβουν τα χρήματα που τους οφείλει η επιχείρηση. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, τα αντικείμενα με τη μεγαλύτερη αξία στα γραφεία της Imako είχαν ήδη μεταφερθεί σε άλλα γραφεία. Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Η απάντηση... της "μαμάς του Υπουργού"...

Μουσείο Μπενάκη, 20 Φεβρουαρίου 2012 Σας προσκαλέσαμε να έρθετε σήμερα εδώ γιατί θελήσαμε να ξεκαθαρίσουμε ένα θέμα που πλήττει το Μουσείο Μπενάκη. Δεν το κάναμε νωρίτερα, γιατί οφείλω να σας ομολογήσω ότι μου είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο να υποστηρίζω τα προφανή από θέση άμυνας, ιδιαίτερα όταν αυτό απαιτεί στοιχεία περιαυτολογίας και επισήμανση της προσφοράς των προγόνων μου. Να πρέπει να πείσω δηλαδή, ότι δεν είμαστε "απατεώνες" και ότι το Μουσείο Μπενάκη, από την ίδρυσή του έχει προσφέρει στον τόπο όσο ελάχιστα Πολιτιστικά Ιδρύματα. Το επέβαλαν όμως συκοφαντικές αναφορές σε μερίδα του τύπου, και η επακόλουθη αναμετάδοσή τους στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media), που συνέτειναν στο να αμφισβητηθεί για πρώτη φορά το Μουσείο και η προσφορά του. Είναι αλήθεια περίεργο και πολύ θλιβερό αλλά και πολύ σκληρό για όλους μας, πως μετά από τόσα χρόνια άριστης σχέσης και ένθερμης αναγνώρισης, φτάσαμε σήμερα να αναφέρεται, έστω και περιπτωσιακά, το Μουσείο Μπενάκη ως "το Μουσείο της μαμάς του υπουργού" το οποίο, δήθεν, πριμοδοτείται σκανδαλωδώς. Το Μουσείο Μπενάκη όμως, είναι και νόμιμο και ηθικό. Και θέλω, ακριβώς εδώ, εκ μέρους όλης της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη, καθώς και του Διευθυντή του κ. Άγγελου Δεληβορριά, να ευχαριστήσω θερμά, με όλη μου την καρδιά, όλους εσάς που έχετε αναγνωρίσει και υποστηρίξει το Μουσείο και το έργο του, προβάλλοντας τις δραστηριότητές του. Το Μουσείο ιδρύθηκε από τον Αντώνη Μπενάκη, ο οποίος δώρισε στο κράτος τις συλλογές του και μαζί με τα αδέλφια του, το σπίτι στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα. Η πράξη δωρεάς κυρώθηκε από τη Βουλή, επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, με νόμο το 1930. Αυτό σημαίνει ότι ανήκει στο Ελληνικό δημόσιο όσο και τα κρατικά μουσεία. Ο νόμος επιβάλλει να συμμετέχουν στην άμισθη εξαμελή Διοικητική του Επιτροπή δύο μέλη της οικογένειας καθώς και ένας εκπρόσωπος της πολιτείας. Όταν τα μέλη της Διοικητικής Επιτροπής χρειάστηκε να αυξηθούν σταδιακά στα 10, τα μέλη της οικογένειας αυξήθηκαν αναλογικά σε 3. Το έτος 2000 διαδέχτηκα στην Διοικητική Επιτροπή του Μουσείου την μητέρα μου Ειρήνη Καλλιγά, κόρη του Αντώνη Μπενάκη, και το 2005 εκλέχτηκα Πρόεδρος. Από την ίδρυσή του ως σήμερα η οικογένεια έχει συμπαρασταθεί και στηρίξει το Μουσείο με πολλούς τρόπους, δωρεές και εθελοντική προσφορά αλλά και με μεγάλα κληροδοτήματα όπως το κτήμα 1700 στρεμμάτων του Κωνσταντίνου Μπενάκη στο Σχινιά ή την οικία Δέλτα στην Κηφισιά. Όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν το όραμα, την επαγγελματικότητα και τη δημιουργικότητα του Άγγελου Δεληβορριά που με τη στήριξη της Διοικητικής Επιτροπής μετουσίωσε το Μουσείο Μπενάκη σε έναν σύγχρονο, διεθνών προδιαγραφών, Μουσειακό Οργανισμό. Θα ήθελα να αναφέρω την ανάπτυξη των ελληνικών συλλογών στο ανακαινισμένο κτήριο της οδού Κουμπάρη, τη δημιουργία του Νέου Μουσείου στην οδό Πειραιώς, του Ισλαμικού Μουσείου, την μετεγκατάσταση των Ιστορικών Αρχείων στην οικία Δέλτα, το Φωτογραφικό Αρχείο, τα Αρχιτεκτονικά Αρχεία, το Εργαστήριο Συντήρησης, το Τμήμα Τεκμηρίωσης, το Μουσείο Γιάννη Παππά, δωρεά του ίδιου και του γιου του Αλέκου, την Πινακοθήκη Χατζηκυριάκου–Γκίκα που εγκαινιάζεται σύντομα και δωρίθηκε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, την ανάπτυξη των επιστημονικών τμημάτων του Μουσείου, καθώς και το πρώτο στην Ελλάδα τμήμα εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Θέλω επίσης να αναφέρω ότι στη διάρκεια αυτής της πορείας, το Μουσείο Μπενάκη αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, βραβεύτηκε μάλιστα επανειλημμένα όχι μόνο για τα αποτελέσματα των δράσεων αλλά και για την χρηστή διαχείριση των κονδυλίων. Ας περάσουμε τώρα στην περιβόητη έκθεση της Αμερικής για την οποία υποτίθεται ότι το Μουσείο έλαβε τρεισήμισι εκατομμύρια Ευρώ. Το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού την προγραμμάτισε ειδικά για να προβληθεί η ελληνικότητα του Βυζαντίου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η επιστημονική επιτροπή προετοιμασίας, που λειτουργεί υπό την εποπτεία της Γενικής Γραμματέως Λίνας Μενδώνη, απαρτίζεται από την Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς Μαρία Βλαζάκη, τις Διευθύντριες Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Ευγενία Γερούση, του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Ευγενία Χαλκιά, του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη Σουζάνα Χούλια-Καπελώνη, τη Διευθύντρια Μουσείων και Εκθέσεων Μαρία Λαγογιάννη, τις τέως Διευθύντριες Αναστασία Τούρτα και Δήμητρα Μπακιρτζή, την αρχιτέκτονα της Διεύθυνσης Μουσείων, Εκθέσεων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Ευγενία Αλμπάνη και τον Ομότιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαο Ζία. Από το Μουσείο Μπενάκη συμμετέχουν ο Διευθυντής του Άγγελος Δεληβορριάς, η υπεύθυνη της Βυζαντινής συλλογής Αναστασία Δρανδάκη και εγώ με τη διπλή μου ιδιότητα ως Βυζαντινολόγου και Προέδρου του Μουσείου. Στο Μουσείο Μπενάκη ανατέθηκε ο συντονισμός των ενεργειών για την πραγματοποίηση της έκθεσης λόγω της μεγάλης του εμπειρίας σε ανάλογες διοργανώσεις του εξωτερικού, όπως η έκθεση Gold of Greece που περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Ευρώπη, τη μεγάλη έκθεση Byzantium της Royal Academy στο Λονδίνο, και τόσες άλλες. Θέλω εδώ να αναφέρω ειδικά την έκθεση "Ελλάδα και Θάλασσα", που παρουσιάστηκε στον Πειραιά και στο Αμστερνταμ, την οποία είχε επίσης αναθέσει εξ ολοκλήρου στο Μουσείο Μπενάκη και προσωπικά στον Αγγελο Δεληβορριά η Μελίνα Μερκούρη. Το απαραίτητο ποσό για την έκθεση στην Αμερική, υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι θα συγκεντρωθεί από χορηγίες Ελλήνων, όπως συνέβη με τις δύο εκθέσεις του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, αλλά και με την έκθεση Byzantium που διοργάνωσε το Μουσείο Μπενάκη στο Λονδίνο. Ωστόσο, για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, χρειάστηκε να δοθούν χρηματικές εγγυήσεις τις οποίες ανέλαβε το ΥΠΠΟΤ. Και θέλω μάλιστα να τονίσω εδώ, ότι για την έκθεση αυτή το Μουσείο Μπενάκη δεν έλαβε, και δεν πρόκειται να λάβει ούτε ένα ευρώ. Και τώρα λίγα λόγια για τη λειτουργία και τη σημερινή πραγματικότητα του Μουσείου: Από το 1947 το Ελληνικό Δημόσιο, αναγνωρίζοντας την προσφορά του Μουσείου Μπενάκη, ανέλαβε την καταβολή του συνόλου της μισθοδοσίας και των δαπανών λειτουργίας του. Έκτοτε ισχύει η επιδότηση του Μουσείου από τον κρατικό προϋπολογισμό, αν και ουδέποτε κάλυψε περισσότερο από το 20% των δαπανών αυτών. Χορηγίες, έσοδα από ακίνητα, τα πωλητήριο και τα εισιτήρια, συμπλήρωναν τα κονδύλια για την ομαλή του λειτουργία. Το αίτημα για την αύξηση της κρατικής επιχορήγησης υποβάλλεται κάθε χρόνο, από το 1975, σε όλους ανεξαιρέτως τους εκάστοτε Πρωθυπουργούς, Υπουργούς Οικονομικών και Πολιτισμού, με συνεχείς γραπτές και προφορικές εισηγήσεις. Με μια μεγάλη ακίνητη περιουσία στην κατοχή του, είναι σαφές ότι από την αξιοποίησή της το Μουσείο θα είχε τη δυνατότητα να εξασφαλίσει την λειτουργία του στο διηνεκές. Ωστόσο, οι 12ετείς δικαστικές διαδικασίες για την κατοχύρωση της κυριότητας ενός μεγάλου μέρους της, και μολονότι όλες οι δίκες κερδήθηκαν, έχουν φέρει – προσωρινά ελπίζω - το Μουσείο σε μια πολύ σοβαρή οικονομική δυσπραγία. Σε αυτό, προστίθενται αυτονόητα και οι δυσκολίες που επέφερε η οικονομική κρίση. Οι πρόσφατες δηλαδή μειώσεις της κρατικής επιχορήγησης κατά περίπου 60% αλλά και η ελαχιστοποίηση των χορηγικών ενισχύσεων. Αυτοί ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν το Μουσείο Μπενάκη να περικόψει δραματικά τις δαπάνες της λειτουργίας και της δραστηριότητάς του, να μειώσει, ήδη από πέρυσι, οριζοντίως κατά 20% τις απολαβές του προσωπικού του και, δυστυχώς, να προχωρήσει σε απολύσεις εργαζομένων. Το Μουσείο Μπενάκη πρέπει, όμως, να αντέξει. Η συνέχιση του έργου του προϋποθέτει τη δυνατότητα κάλυψης του μεγαλύτερου μέρους των δαπανών του με δικούς του πλέον πόρους, κάτι καθόλου εύκολο αυτόν τον καιρό. Απευθυνόμενοι σε όσους χρόνια τώρα αναγνωρίζουν και απολαμβάνουν την προσφορά του Μουσείου, ξεκινάμε μια μεγάλη, συντονισμένη προσπάθεια, μια καμπάνια με στόχο την εξασφάλιση πρόσθετων πόρων. Θα σας παρακαλούσα ειλικρινά, όλους εσάς, που πιστεύετε στην αξία του Μουσείου Μπενάκη, να γίνετε οι πρώτοι, δυναμικοί αγγελιοφόροι του προγράμματος για τη στήριξή του. Το Πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει: • Τη συγκρότηση μιας ομάδας από Μέλη παρέχοντας σε φυσικά πρόσωπα τη δυνατότητα να επιλέγουν, ανάμεσα σε 14 κατηγορίες με ποικίλα προνόμια, τον τρόπο της άμεσης συμβολής τους στο έργο του Μουσείου • Τέσσερις κατηγορίες Εταιρικών Μελών με προνόμια προσαρμοσμένα στις ανάγκες των επιχειρήσεων ή οργανισμών και του ανθρώπινου δυναμικού τους • Τον θεσμό των Χορηγιών, εμπλουτισμένο εντυπωσιακά με νέα, και ενδιαφέροντα ανταποδοτικά οφέλη • Δωρεές online, μέσω του διαδικτυακού τόπου του Μουσείου • Ειδικές υποδοχές για επι τόπου δωρεές στις εισόδους των Μουσειακών παραρτημάτων, σχεδιασμένες από φοιτητές design Το Μουσείο έχει τώρα ανάγκη από συμπαράσταση, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Γι αυτό και καλούμε τους ανθρώπους που τόσα χρόνια παρακολουθούν την πορεία του να γίνουν τα πρώτα, ιδρυτικά μέλη, συνθέτοντας μια δυναμική μουσειακή οικογένεια και φέρνοντας μαζί τους πολλούς άλλους ακόμα. Το αίτημα είναι επιτακτικό. Είμαστε βέβαιοι πως με μια γενικότερη στήριξη θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε! Ότι το Μουσείο θα συνεχίσει το δρόμο του με το κεφάλι ψηλά, θα εκπληρώνει τους στόχους του ελπίζοντας ότι στον τόπο μας θα έρθουν καλύτερες μέρες. Αιμιλία Γερουλάνου Πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη

Πρωταθλητές στην αγορά έργων τέχνης οι Κινέζοι

Οι πωλήσεις έργων τέχνης έσπασαν το 2011 το φράγμα των 10 δισ. δολαρίων Η οικονομική κρίση δεν πτοεί την αγορά της τέχνης, αντιθέτως δείχνει να την ευνοεί. Κατά 21% αυξήθηκαν τα έσοδα από τις πωλήσεις στις δημοπρασίες το 2011 παγκοσμίως, φτάνοντας τα 11,54 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Κίνα, κατέχοντας το 41,43% στο μερίδιο αγοράς, εδραίωσε το προβάδισμά της, καθώς είχε καταλάβει την πρώτη θέση στην αγορά έργων τέχνης το 2010 αφήνοντας στη δεύτερη θέση τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη γαλλική εταιρεία Artprice, η οποία καταγράφει τα στοιχεία της αγοράς της τέχνης εδώ και 25 χρόνια, οι πωλήσεις έργων τέχνης έσπασαν για πρώτη φορά το 2011 το φράγμα των 10 δισ. δολαρίων. Ο πίνακας των πέντε πρωταγωνιστριών χωρών έχει ως εξής. Η Κίνα στην πρώτη θέση, με πωλήσεις σε δημοπρασίες 4,79 δισ. δολαρίων, που σημαίνει αύξηση κατά 38% και μερίδιο στη συνολική αγορά 41,43%. Σημειώνεται ότι από τις 1.688 δημοπρασίες έργων πάνω από ένα εκατ. δολάρια οι 774 έχουν κινεζική υπογραφή. Όπως αναφέρει το Έθνος, με μεγάλη απόσταση, στη δεύτερη θέση έρχονται οι ΗΠΑ, με πωλήσεις 2,72 δισ. δολαρίων και 23,57% μερίδιο στην αγορά. Τρίτη είναι η Μεγάλη Βρετανία, με πωλήσεις 2,24 δισ. δολαρίων και 19,36% μερίδιο αγοράς. Επονται η Γαλλία με 521,33 εκατ. δολάρια και μερίδιο αγοράς 4,50% και η Γερμανία με 213,97 εκατ. δολάρια και μερίδιο αγοράς 1,85%. Όσον αφορά στις μητροπόλεις της αγοράς της τέχνης, η κατάταξη φέρνει πρώτο το Λονδίνο και ακολουθούν με τη σειρά η Νέα Υόρκη, το Πεκίνο, το Χονγκ Κονγκ, το Παρίσι και η Σανγκάη, ενώ αναδύεται με προοπτικές η Σιγκαπούρη. Συνολικά όμως η Ασία αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη στο χρηματιστήριο της τέχνης. Το μερίδιό της το 2011 υπολογίζεται σε 43%, ενώ η πρόβλεψη του Τιερί Ερμάν, ιδρυτή και διευθυντή της Artprice, για το 2012 είναι τουλάχιστον 54%. Ενώ η οικονομική κρίση χτυπά όλους τους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την τέχνη, γιατί «έχει γίνει πραγματικά μια αξία-καταφύγιο» παρατηρεί ο κ. Ερμάν. Ετσι εξηγεί το γεγονός ότι οι τράπεζες αύξησαν τους τελευταίους μήνες τις επενδύσεις τους σε έργα τέχνης. Και πιο συγκεκριμένα: «Από τις 15.000 ευρώ για ένα έργο τέχνης, ο αγοραστής δεν διατρέχει κάποιον κίνδυνο για μείωση της αξίας. Στη χειρότερη περίπτωση θα κάνει μια ουδέτερη συναλλαγή. Από τις 15.000 ευρώ όμως ο επενδυτής έχει εξασφαλισμένη μια ετήσια αύξηση 12% έως 15% της επένδυσής του τα επόμενα χρόνια». Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο είναι τούτο, διά στόματος κ. Ερμάν: Στη δεκαετία του 1950 υπήρχαν 500.000 συλλέκτες. Τώρα οι «καταναλωτές τέχνης» -ερασιτέχνες, συλλέκτες έργων τέχνης κ.λπ.- μετριούνται σε εκατομμύρια.

«Καλυμμένο» θέατρο Στην Τεχεράνη οι γυναίκες δεν πρέπει να αγγίζουν τους άντρες. Στην Τεχεράνη οι γυναίκες δεν πρέπει να χορεύουν. Στην Τεχεράνη οι γυναίκες δεν πρέπει να βγάλουν τη μαντήλα. Στην Τεχεράνη οι γυναίκες δεν πρέπει να τραγουδούν. Αυτοί ήταν οι περιορισμοί που είχα για τη συμμετοχή μου στο Fadjr, το 30ό Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Ιράν με το workshop «body and shadow» – «σώμα και σκιά». Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε λίγη απ’ τη μαγεία και την ατμόσφαιρα του θεάτρου σε έναν μη θεατρικό χώρο και χωρίς τεχνικό εξοπλισμό, παρά μόνο με λίγους φακούς και τις σκιές των σωμάτων μας. Η εμπειρία συγκλονιστική, δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Οι άνθρωποι εκεί ζουν σε μια γυάλα, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και με ένα σωρό απαγορεύσεις. Τίποτα απ’ όσα γνωρίζουμε ως δεδομένα δεν επιτρέπεται να γίνεται έξω. Δεν χορεύουν, δεν τραγουδούν, δεν πίνουν, δεν αγγίζονται, δεν φλερτάρουν, δεν, δεν… Όλα όμως επιτρέπονται μέσα στο σπίτι και γι’ αυτό όλα γίνονται εκεί. Πήγα με την εικόνα που όλοι έχουμε για το Ιράν, αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, ταπεινοί και καλόκαρδοι και έχουν βρει τους δικούς τους τρόπους να τηρούν το γράμμα του νόμου και να κάνουν αυτό που θέλουν. Σου ανοίγουν απλόχερα το σπιτικό τους και κάνουν τα πάντα να σε ευχαριστήσουν. Η πόλη είναι γκρίζα και σκοτεινή, φωτίζεται όμως από τα χαμόγελα των ανθρώπων που είναι αληθινά και τα χαρίζουν απλόχερα. Πόλη και άνθρωποι βαθιά ποιητικοί. Facebook και youtube είναι απαγορευμένα, όμως βρίσκουν τρόπους με φίλτρα να ξεπερνάνε τα εμπόδια, τους τα ξανακλείνουν και πάλι απ’ την αρχή! Οι νέοι φέρουν ένα είδος πόνου που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και τον κουβαλάνε στη σκηνή αφτιασίδωτα, χωρίς τερτίπια, μοιάζουν να μη γνωρίζουν το ταλέντο και την αλήθεια που αναβλύζει, που δύσκολα πια συναντάς σε μας που όλα τα έχουμε και τίποτα δεν μας φτάνει. Στο σεμινάριο το παιχνίδι με τα φώτα και τις σκιές έφερε στην επιφάνεια ό,τι ποθούν, αλλά κρύβουν προσεκτικά. Πρόσωπα σαν μάσκες, κινήσεις ιεροτελεστικές, προσεκτικές, μια αλλιώτικη αφοσίωση. Στο παιχνίδι των ερωτήσεων δυσκολεύονται να ανοιχτούν, όχι μόνο γιατί το σεμινάριο καταγράφεται καθημερινά από κάμερα και παρακολουθείται από ανθρώπους της ασφάλειας – που ελέγχουν ότι όλα τηρούνται όπως πρέπει –, αλλά και γιατί δεν έχουν μάθει να ανοίγονται, και τώρα που τους δίνεται η ευκαιρία διχάζονται ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω». Ενώ, απ’ την άλλη, στους αυτοσχεδιασμούς τα πρώτα θέματα που σκέφτονται αφορούν βία, θάνατο, πόνο… Οι ηθοποιοί μοιάζουν με ακατέργαστα διαμάντια. Αφοσιωμένοι και έτοιμοι να ακούσουν. Ρουφάνε πραγματικά σαν σφουγγάρι τις πληροφορίες και κρέμονται απ’ τα χείλη σου. Κύματα αγάπης και θετικής ενέργειας με πλημμύριζαν καθημερινά. Το ταξίδι αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα. 75 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν έχοντας τα πιο απλά, καθημερινά, κανονικά πράγματα όχι δεδομένα, αλλά ως άπιαστο όνειρο, και μόλις κάποιο από αυτά πραγματοποιηθεί τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν. Δεν θα ξεχάσω αυτό που μου είπε μια ηθοποιός: «Αντέχουμε όλες τις απαγορεύσεις αν ξέρουμε ότι μια μέρα θα σταματήσουν, αυτό που είναι δυσβάσταχτο είναι ότι φοβόμαστε πως τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ…». Πραγματικά, δεν ξέρω τελικά ποιος έκανε σεμινάριο σε ποιον... Γιώργος Νανούρης

Τα κυβερνητικά αεροσκάφη για ένα χρόνο μόλις, που μεταφέρουν υπουργούς στο εσωτερικό και εξωτερικό κοστίζουν στον Ελληνικό λαό 5.803.398 ευρώ. Αυτό προκύπτει από απάντηση σε ερώτηση του υπευθύνου του τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτή Δράμας, κ. Μαργαρίτη Τζίμα και αφορά το χρονικό διάστημα Μάρτιο του 2010 μέχρι Απρίλιο του 2011. Χιλιάδες ευρώ πληρώνει ο λαός και μάλιστα για μετακινήσεις σε πόλεις που γίνονται 3 και 4 πτήσεις κάθε μέρα από αεροπορικές εταιρείες. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Α/Α ΑΝΑΧΩΡ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ VIP ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΟΣ 1 7/4/2010 8/4/2010 ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ ΑΝΥΕΘΑ ΚΩΝ/ΠΟΛΗ ΑΓΚΥΡΑ 28.088 ΕΥΡΏ 2 25/4/2010 26/4/2010 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥ 47.749 3 3/6/2010 3/6/2010 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙΤΗ ΛΟΥΞΕΜΒ 47.047 4 22/6/2010 23/6/2010 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΔΑΜΑΣΚΟΣ ΑΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ 82.859 5 10/9/10 11/9/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 62.495 6 13/9/10 13/9/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 49.154 7 22/9/10 23/9/10 ΥΠ.ΟΙΚΟΝ ΒΕΡΟΛ-ΦΡΑΝΚ 54.771 8 5/11/10 5/11/10 ΥΠ.ΠΡ.ΠΟΛΙΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡ 12.639 9 22/2/11 23/2/11 ΥΠ.ΕΠΙΚΡ ΔΑΜΑΣΚΟΣ- DOXA 84.966 10 10/3/11 11/3/11 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΒΡΥΞΕΛ 59.687 11 23/2/11 24/2/11 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙ ΡΩΜΗ-ΒΡΥΞ 51.962 12 23/4/10 25/4/10 ΥΠ.ΟΙΚ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ 145.738 13 1/4/10 1/4/10 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙ ΒΕΡΟΛΙΝΟ 43.536 14 1/6/10 2/6/10 ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ ΑΝΥΕΘΑ ΣΕΡΑΓΕΒΟ 47.700 15 23/9/10 23/9/10 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΒΡΥΞΕΛ 56.176 16 17/11/10 17/11/10 ΥΠ.ΑΝΑΠΤΥΞ ΠΑΡΙΣΙ 47.047 17 13/12/10 14/12/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛ 49.174 Αν είναι δυνατόν για μονοήμερη μετακίνηση υπουργού στο ΠΑΡΙΣΙ να πληρώνουμε περίπου 50.000 ευρώ, όταν το ακριβότερο εισιτήριο κοστίζει 500 ευρώ. Αυτό είναι πρόκληση για ένα λαό που δοκιμάζεται τόσο σκληρά. Όταν μια κυβέρνηση καλεί το λαό σε αβάσταχτες θυσίες και την ίδια στιγμή επιδίδεται σε προκλητική σπατάλη, τότε κάτι δεν πάει καλά».

ΕΞΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ !!! ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΥΣ. Α/Α ΑΝΑΧΩΡ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ VIP ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΟΣΤΟΣ 1 7/4/2010 8/4/2010 ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ ΑΝΥΕΘΑ ΚΩΝ/ΠΟΛΗ ΑΓΚΥΡΑ 28.088 ΕΥΡΏ 2 25/4/2010 26/4/2010 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥ 47.749 3 3/6/2010 3/6/2010 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙΤΗ ΛΟΥΞΕΜΒ 47.047 4 22/6/2010 23/6/2010 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΔΑΜΑΣΚΟΣ ΑΜΠΟΥ ΝΤΑΜΠΙ 82.859 5 10/9/10 11/9/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 62.495 6 13/9/10 13/9/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 49.154 7 22/9/10 23/9/10 ΥΠ.ΟΙΚΟΝ ΒΕΡΟΛ-ΦΡΑΝΚ 54.771 8 5/11/10 5/11/10 ΥΠ.ΠΡ.ΠΟΛΙΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡ 12.639 9 22/2/11 23/2/11 ΥΠ.ΕΠΙΚΡ ΔΑΜΑΣΚΟΣ- DOXA 84.966 10 10/3/11 11/3/11 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΒΡΥΞΕΛ 59.687 11 23/2/11 24/2/11 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙ ΡΩΜΗ-ΒΡΥΞ 51.962 12 23/4/10 25/4/10 ΥΠ.ΟΙΚ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ 145.738 13 1/4/10 1/4/10 ΥΠ.ΠΡΟΣΤ.ΠΟΛΙ ΒΕΡΟΛΙΝΟ 43.536 14 1/6/10 2/6/10 ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ ΑΝΥΕΘΑ ΣΕΡΑΓΕΒΟ 47.700 15 23/9/10 23/9/10 ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΕΘΑ ΒΡΥΞΕΛ 56.176 16 17/11/10 17/11/10 ΥΠ.ΑΝΑΠΤΥΞ ΠΑΡΙΣΙ 47.047 17 13/12/10 14/12/10 ΥΠΕΞ ΒΡΥΞΕΛ 49.174 Τα κυβερνητικά αεροσκάφη για ένα χρόνο μόλις, που μεταφέρουν υπουργούς στο εσωτερικό και εξωτερικό κοστίζουν στον Ελληνικό λαό 5.803.398 ευρώ. Αυτό προκύπτει από απάντηση σε ερώτηση του υπευθύνου του τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτή Δράμας, κ. Μαργαρίτη Τζίμα και αφορά το χρονικό διάστημα Μάρτιο του 2010 μέχρι Απρίλιο του 2011. Χιλιάδες ευρώ πληρώνει ο λαός και μάλιστα για μετακινήσεις σε πόλεις που γίνονται 3 και 4 πτήσεις κάθε μέρα από αεροπορικές εταιρείες. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Α/Α

"Οι Χαρτπαίκτες" του Σεζαν στο Κατάρ για 250 000 000

Tο έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου Πολ Σεζάν, «Οι χαρτοπαίκτες», είναι πλέον στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων έργων τέχνης σε όλο τον κόσμο, μετά την αγορά του αντί του ποσού των 250 εκατομμυρίων δολαρίων από το εμιράτο του Κατάρ. Tο έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου Πολ Σεζάν, «Οι χαρτοπαίκτες», είναι πλέον στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων έργων τέχνης σε όλο τον κόσμο, μετά την αγορά του αντί του ποσού των 250 εκατομμυρίων δολαρίων από το εμιράτο του Κατάρ. Το συγκεκριμένο έργο τέχνης του Σεζάν αποτελεί κομμάτι μιας ολόκληρης σειράς πέντε πινάκων με τον τίτλο «Χαρτοπαίκτες» και ανήκε κάποτε στον Έλληνα εφοπλιστή Γιώργο Εμπειρίκο, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή πέρυσι. Υπάρχει η φήμη ότι είχε προσφερθεί στον Εμπειρίκο από δύο πασίγνωστους εμπόρους τέχνης το ποσό των 220 εκατομμυρίων δολαρίων, για να αποκτήσουν τους «Χαρτοπαίκτες», αλλά τελικά κατέληξαν στο Κατάρ. Ο πίνακας - που δεν ανήκε στην ιδιοκτησία κανενός Μουσείου- βρισκόταν ανάμεσα στα δέκα πιο περιζήτητα έργα του κόσμου. Οι τέσσερις υπόλοιποι «Χαρτοπαίκτες» - που συμπληρώνουν τη σειρά- ανήκουν σε ονομαστές συλλογές, όπως αυτές του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης και του Μουσείου Ορσέ. Το Κατάρ, με αυτή την γιγαντιαία αγορά, ξεκινά να πραγματοποιεί ένα από τα φιλόδοξα σχέδια του, προσδοκώντας να αναρριχηθεί στην ελίτ της παγκόσμιας τέχνης. Πολ Σεζάν Γεννήθηκε στην Εξ - αν - Προβάνς της Γαλλίας, όπου και πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια. Την περίοδο 1859-1861 σπούδασε νομικά, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής. Παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καλλιτέχνη και για το σκοπό αυτό, το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι μαζί με τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Ο Σεζάν επηρεάστηκε σημαντικά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ωστόσο πρόσθεσε και προσωπικά χαρακτηριστικά στους πίνακές του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό «σε κάτι στέρεο, που διαρκεί όσο και η τέχνη που εκτίθεται στα μουσεία». Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων, που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμμετείχε σε λίγες εκθέσεις, ενώ έζησε και αρκετά απομονωμένος, στην Προβηγκία της νότιας Γαλλίας, μακριά από το Παρίσι που αποτελούσε το κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της εποχής. Τα έργα του επικεντρώνονται σε μία περιορισμένη θεματολογία και κυρίως σε θέματα νεκρής φύσης, τοπίων και προσωπογραφιών. Η επίδρασή του σε μεταγενέστερους ζωγράφους υπήρξε πολύ μεγάλη και θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης. Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 1906 από πνευμονία.

Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών

Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών Tου Νικου Γ. Ξυδακη Aλλος με χειροπέδες προφυλακισμένος για χρέη προς το Δημόσιο, άλλος πουλάει το σπίτι του για να μην πάει φυλακή, άλλος λουφάζει και περιμένει τη σειρά του. Το λαϊφστάιλ πέθανε, λένε. Δεν πέθανε τώρα, διορθώνω. Εχει πεθάνει από καιρό, τώρα εξαπολύθηκε η δυσωδία των πτωμάτων του. Η εγχώρια βιοτεχνία του λαϊφστάιλ -εκδότες, μοντελίστ, δημοσιογράφοι, μοντέλες, γλάστρες, τηλεπερσόνες, πάρτι άνιμαλ, ντίλερ, κωθώνια, θύματα- γεννήθηκε στη δεκαετία του ’80 και άνθησε όσο κυκλοφορούσε ορμητική η δίψα της ανόδου, ο θαυμασμός για την αρπαχτή και άφθονο μαύρο χρήμα. Εξέπνευσε όταν μαράθηκαν όλα αυτά. Παρήγαγε αέρα. Ηταν μια φούσκα, Η φούσκα, που μέσα της όμως περιείχε τον τοξικό αέρα του θράσους, του κυνισμού, την υπόσχεση της επιτυχίας, κι εντέλει τον αέρα της ματαίωσης και της διάψευσης. Εξέφρασε το ήθος του μαύρου χρήματος, του χρήματος της αρπαχτής και του Χρηματιστηρίου, δηλαδή τα χρυσά χρόνια του πρώτου ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα χρόνια του εκσυγχρονισμού και της ολυμπιακής ευφορίας. Εντούτοις η αναμφίλεκτη επιρροή του εφαρμοζόταν ενδοφλέβια στα λαϊκά πλήθη, στους πελάτες: σε αυτά το Κλικ και οι επίγονοι έκαναν ενέσεις μαγκιάς και σεξισμού. Τα λαϊκά παιδιά από τις δυτικές συνοικίες και τη διψαλέα επαρχία ρουφούσαν συνταγές ανόδου διατυπωμένες σε καλιαρντο-ποπ, τα λαϊκά παιδιά κατανάλωναν τα εγχειρίδια της καλής κατανάλωσης και πείθονταν ότι δεν ζούσαν στο Μπουρνάζι αλλά στη Σάντα Μόνικα ή στο Μανχάταν. Κι αυτά τα διαβουκολευμένα πλήθη προσγειώνονταν άτσαλα από τον κόσμο του Κλικ στον κόσμο του σκληρού μεροκάματου, κι από κει στον κόσμο της πικρής χρεοκοπίας. Τώρα όλοι μυρίζουν τη δυσωδία των πτωμάτων. Στην 25ετία της τροχιάς τους όμως, πολύ λίγοι διείδαν τη σχέση αυτού του αισθητικού και πνευματικού σκουπιδιού με τη σαθρή κοινωνία που εξέφραζε. Οι εκδότες και σκουπιδογεννήτριες εκαλούντο στα τηλεπάνελ να σχολιάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και την πολιτική σκηνή, εκαλούντο ως τιμητές της ελληνικής κοινωνίας, είχαν και έχουν στενές σχέσεις με κορυφαίους πολιτικούς, νυν και πρώην υπουργούς, έπαιρναν υπερδάνεια από τις «κουτές» τράπεζες, άντλησαν δισεκατομμύρια δρχ. από το Χρηματιστήριο, μπαινόβγαιναν στις επαύλεις του μεγάλου χρήματος, έκαναν μπίζνες και κολεγιές. Οι ισχυροί τούς χρησιμοποιούσαν, σαν διασκεδαστές, σαν πλυντήρια, σαν βαποράκια, σαν παπαγάλους. Αλλά και συναγελάζονταν, έπιναν και γελούσαν μαζί· διότι είχαν κοινό το έθος και την κουλτούρα. Μεγαλοπαράγοντες και φτωχοδιάβολοι μοιράζονταν τον ίδιο πολιτιστικό ορίζοντα, είχαν ίδιες αισθητικές αναζητήσεις, ίδιες πνευματικές ανησυχίες. Αργά τη νύχτα, μετά το Μέγαρο των χορηγιών, μετά τα ακριβά ρεστοράν, όλοι κατέληγαν στον Μαζωνάκη και την Πέγκυ Ζήνα. Ολοι. Ολοι, οι ίδιοι, συνωστίζονταν στα αριθμημένα και στα VIP των γηπέδων, γαύροι και βάζελοι, χειροκροτητές προέδρων και συνδαιτυμόνες λαμογιών, περιστοιχισμένοι από μπράβους και νονούς. Ολοι, οι ίδιοι, έκαναν ρεζερβέ στα στέκια της Μυκόνου, κι αργότερα έχτιζαν φαραωνικές επαύλεις αυθαίρετες στις αλωθείσες Κυκλάδες. Οι ίδιοι που πηδούσαν από κότερο σε κότερο. Την είχε καταλάβει ο Τσουκάτος τούτη τη γενετική σχέση, είχε δει ότι κι ο Γιώργος Παπανδρέου προτιμούσε το Κλικ για συνεντεύξεις περί αειφορίας και free μαριχουάνας, εξ ου και συμβούλευσε τον εκσυγχρονιστή Σημίτη να συνάξει το ΠΑΣΟΚ στο μοδάτο «Βαρελάδικο» — όπερ και έπραξε ο καλβινιστής πρωθυπουργός. Ας είναι. Ας ξύσουμε τη φτενή χρυσομπογιά, που γράφει κλικ, μαξ, φλας, νίτρο, φρι πρες, σταρ, δεν ξέρω γω τι. Ο τσίγκος, από κάτω, είναι χτυπημένος με τατουάζ «ΠΑΣΟΚ for ever», «χρήμα ­ber alles», «σκυλοπόπ», «κλεπτοκρατία». H βιοτεχνία μεταποιούσε φτηνά υλικά και τα πουλούσε σαν Greek Dream. Η κλεπτοκρατία χρειαζόταν όργανα ιδεολογικής κυριαρχίας πολυδύναμα, πέρα από την επίσημη προπαγάνδα. Το λαϊφστάιλ ήταν αυτό ακριβώς το όργανο υπόγειας, αθέατης, διαβρωτικής προπαγάνδας, όργανο εκμαυλισμού και κυριαρχίας: πλάσαρε την παράγκα για παλατάκι, κι ο φτωχοδιάβολος μες στην παράγκα χόρταινε την απληστία του με ηδονοβλεψία και ψευδαίσθηση: μπορούσε να ξοδέψει τρία μηνιάτικα ή ένα διακοποδάνειο για μία βδομάδα στη Μύκονο, να κολυμπήσει πλάι στα σελέμπριτι και να ψωνίσει Gavalas. Πολλοί βιοτέχνες του λαϊφστάιλ κυκλοφορούν ακόμη στα μίντια, ξεπουπουλιασμένοι, κυνηγώντας το μεροκάματο του κλόουν με το πλατινένιο ρινοδιάφραγμα, άλλοι ξεπλένονται ως δημοσιογράφοι αφού ξέπλυναν χρήμα, άλλοι υποδύονται τους ξινούς τιμητές και τις Αντουανέτες. Οι περισσότεροι ξέπεσαν. Η παράγκα κατέρρευσε, τα σελέμπριτι θρηνούν στο Μεταγωγών και στα Πρωτοδικεία, ξεπουλάνε Ντόλτσε ε Γκαμπάνα, Καγιέν, Λέξους και σπιταρώνες. Οι μαικήνες τους κάνουν ότι δεν τους ξέρουν, δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα. Μαζί με την παράγκα όμως καταρρέει και η χώρα που τους ανέχθηκε, τους έθρεψε, τους μιμήθηκε και τους θαύμασε. ΠΗΓΗ: Το λαϊφστάιλ θρηνεί στο Μεταγωγών http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/02/blog-post_7973.html#ixzz1lf5J1Kx3

Fuck Germany

Fuck Germany Ατιμώρητοι στην Ελλάδα οι ναζί εγκληματίες Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν τους διώκει, με νόμο του 1959 ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΡΑΔΕΛΗΣ Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ Πριν από λίγo καιρό, επικηρύχθηκε- με καθυστέρηση 60 ετών - από την αυστριακή κυβέρνηση ο Αλόις Μπρούνερ, γνωστός ως ο «Σφαγέας της Θεσσαλονίκης». Για τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που επιβίωσαν από τις μεθόδους του Μπρούνερ το άκουσμα και μόνον του ονόματός του τούς προκαλεί πόνο και οργή. Δεν μπορούν να ελπίζουν πως μια μέρα θα τον δουν να δικάζεται στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει η μοναδική χώρα στον κόσμο που με νόμο δεν διώκει και δεν επικηρύσσει τους ναζί εγκληματίες του πολέμου! «Θυμάμαι έναν βλοσυρό αξιωματικό των Ες Ες να στέκεται στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού της Θεσσαλονίκης και να επιβλέπει την επιβίβασή μας στο τρένο που μας πήγαινε στο Άουσβιτς. Το όνομά του το έμαθα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Από τότε η καταδίκη του Αλόις Μπρούνερ αποτελεί για εμένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Όχι τόσο για όσα υπέστην στο Άουσβιτς και στο Μαουτχάουζεν, αλλά για τους 46.000 συμπατριώτες μου που δολοφόνησε. Είναι αδικία ένας τέτοιος στυγνός εγκληματίας να κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος», λέει ο κ. Χαΐντς Κούνιο, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες Εβραίους που διασώθηκαν από τον Αλόις Μπρούνερ. «Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως το εμπόδιο για να ζητηθεί η έκδοση του Μπρούνερ στην Ελλάδα ή για να δικαστεί, έστω ερήμην, είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος», λέει ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Μωυσής Κωνσταντίνης, που εξηγεί πως με τον Νόμο 3933 του 1959 και το Νομοθετικό Διάταγμα 4016 του ίδιου έτους ανεστάλη στην Ελλάδα η ποινική δίωξη κατά των ναζί εγκληματιών πολέμου και η αρμοδιότητα αυτή μεταβιβάστηκε στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Οι μοναδικοί επιζώντες. Ο Αλόις Μπρούνερ μαζί με τον «Δόκτορα Θάνατο» Άριμπερτ Χαμ, που ζει στη Νότια Αμερική, θεωρούνται από ιστορικούς ερευνητές των ναζιστικών εγκλημάτων ως οι μοναδικοί επιζώντες ανώτεροι αξιωματικοί των Ες Ες. Ο Μπρούνερ έφθασε στη Θεσσαλονίκη στις 6 Φεβρουαρίου 1943- σταλμένος από τον Άιχμαν- μαζί με τον λοχαγό των Ες Ες Ντίτερ Βισλιτσένι και είχαν εντολή να οργανώσουν τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων. Όπως ομολόγησε ο Βισλιτσένι στη δίκη της Νυρεμβέργης, ο Άιχμαν είχε ορίσει τον Μπρούνερ ως «υπεύθυνο για την τεχνική διοργάνωση του σχεδίου, ενώ είχε εντολές να δρα αυτόνομα». Στις 15 Μαρτίου 1943 ο Μπρούνερ οργάνωσε την πρώτη αποστολή θανάτου. «Εκείνο το πρωινό μάς φόρτωσαν- 2.600 ανθρώπους- στα τρένα, δίχως κανείς να γνωρίζει πού πηγαίνουμε. Όταν φθάσαμε στο Άουσβιτς, οι ναζί επέλεξαν ως σκλάβους εργάτες 417 άντρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών. Οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρθηκαν απευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους», λέει ο κ. Κούνιο. Στις 19 Αυγούστου 1943 ο Μπρούνερ ανέφερε στον Άιχμαν πως «η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή», εννοώντας πως μέσα σε 5 μήνες 45.620 Έλληνες Εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς. Το 1947 ο Μπρούνερ στρατολογήθηκε από τους Αμερικανούς και του ανατέθηκε ο τομέας της Μέσης Ανατολής. Η εμπειρία του στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού κρίθηκε απαραίτητη στον Ψυχρό Πόλεμο και του δόθηκε άτυπο συγχωροχάρτι. Κατέφυγε στη Δαμασκό. Το 1954, ο «Σφαγέας» εντοπίστηκε από τη γερμανική αστυνομία στο Έσεν, με το όνομα Αλόις Σμαλντίενστ. Κατάφερε, ωστόσο, να διαφύγει με τη βοήθεια παλιών φίλων του από τα Ες Ες και κατέφυγε στη Δαμασκό. Εντοπίστηκε, όμως, από τον «κυνηγό» των ναζί Σίμον Βίζενταλ, αλλά η κυβέρνηση της Δαμασκού αρνήθηκε την παρουσία του εκεί. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ανακάλυψαν τα ίχνη του και το 1961 προσπάθησαν να τον εξοντώσουν με μία επιστολή-βόμβα, από την οποία χάνει το ένα μάτι του. Ακολούθησε και δεύτερη απόπειρα εναντίον του από τη Μοσάντ το 1980, από την οποία έχασε όλα τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του. Το 1985 εντοπίστηκε για δεύτερη φορά στην πρωτεύουσα της Συρίας από τον Γάλλο δικηγόρο Σερζ Κλάρσφελντ. Τότε παραχώρησε συνέντευξη και στο γερμανικό περιοδικό «Βunte Ιllustrierte», στο οποίο εξέφρασε τη λύπη του επειδή δεν πρόλαβε να δολοφονήσει περισσότερους Εβραίους. Για τα εγκλήματά του καταδικάστηκε στις 5 Ιανουαρίου 1954 ερήμην σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Παρισιού και το 1956 από το Στρατοδικείο Μασσαλίας.