Ομόνοια και Πειραιώς γωνία


Η σύριγγα στο δρόμο πεταμένη
στο βλέμμα αποκαΐδια απτή φωτιά
Την πλάνη ζητιανεύεις-σε προσμένει
Πουτάνα με μαγιάτικα φιλιά

Σκιά του δρόμου διχασμένη
Ισορροπείς σε όψεις αιχμηρές
Η άσπρη πρέζα σαλεμένη
Χορεύει στου μυαλού της εγκοπές

Αναίτιοι κοιτούν με υποψία
Το χάος ν’ αλώσουν δεν τολμούν
Σαν των νεκρό σαν σε κηδεία
Με δέος όλοι προσπερνούν

Ρ
Ομόνοια και Πειραιώς γωνία
Γυμνή σε είδα κοινωνία
Ξυπόλυτη μ’ ένα ντορβά στο χέρι
Ξεπούλαγες τον Κώστα και τη Μαίρη

Ατάιστα στον τοίχο αφημένα
φτερούγισαν τα όνειρα καθώς
εκδιώξαμε δεν σου μείνε καν ένα
να ρίξει στο σκοτάδι λίγο φως

Η σύριγγα στο πάτωμα πεσμένη
Σε βρήκαν σωριασμένο στη γωνιά
Θα γράψουνε πως ήταν νοθευμένη
Κ΄ έκλεισες μόλις -χθες τα δεκαενιά

το πρόσωπο μου είδα στον καθρέπτη
Μάσκα από σάρκα και οστά
Είδα τον χάροντα τον κλέφτη
Να κλαίει μ΄ αναφιλητά

Ομόνοια και Πειραιώς γωνία
Γυμνή σε είδα κοινωνία
Ξυπόλυτη με ξύλινο μαχαίρι
σημάδευες τον Στέλιο, τον Λευτέρη,

Στο σάπιο σου τεφτέρι ….


ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ανθρώπινη χωματερή πίσω από την Ομόνοια
Το «ιστορικό κέντρο» της πρέζας, της πορνείας, της ανεργίας και της ανέχειας
ΑΧ. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ | Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΑΤΤΙΚΟ φως αντανακλάται εκτυφλωτικά πάνω στις πλάκες της ανακαινισμένης πλατείας στο Μοναστηράκι. Στο κέντρο της, ένας βαλκάνιος πλανόδιος μουσικός παίζει τη «Λίμνη των κύκνων», χαϊδεύοντας τα στόμια των γεμισμένων με νερό ποτηριών που έχει αραδιάσει επάνω σε μια σκούρα θήκη. Ο μικρός ενισχυτής που έχει συνδέσει, αρκεί για να φθάσει η μουσική στη μέσα πλευρά της οδού Ερμού. Εκεί, στη γωνία, τρεις νεαροί αστυνομικοί ελέγχουν τα έγγραφα ενός σακατεμένου
άνδρα, απροσδιόριστης καταγωγής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προ ολίγου είχε πάρει ηρωίνη και ότι την αγόρασε από την πιάτσα της χωματερής ανθρώπων που αφέθηκε να δημιουργηθεί από ένα αδιάφορο κράτος μέσα στο κέντρο του κέντρου της Αθήνας. Μετά τα νεομποέμ καταστήματα ντιζάιν και τα θορυβώδη μπαράκια του Ψυρρή, μέσα στον ορυμαγδό των θορύβων από τα φορτηγά και τη μυρωδιά του κάρυ και του κύμινου, πίσω και πέρα από την πλατεία Θεάτρου κείται μια μικρή πολυεθνική Βαβέλ απελπισμένων, «αμαρτωλών», διαβόλων και αγγέλων.