Κοπρίτης λαός

Σε είδα Κοπρίτη Λαέ χθές βράδυ στου Ψυρρή, τσικνοπέμτη, που βγήκες να τσικνίσεις...
Βρώμικος λαός... γκρίζος, σαρκοβόρος, στα όρια της ύπαρξής σου...
Είδα σήμερα το πρωί τους εμετούς σου. Και τους αρουραίους του Ψυρρή να κάνουν πάρτυ με τα ξερατά σου.... Να ήξερες τι σε ταίζουν τα λαμόγια που εν μια νυκτί βαφτίστηκαν εστιάτορες...
Εγκαταλελήμένος είσαι...Σχετική και η χρονικότητά σου... Ο,τι τρώς είσαι... Σκατά σε ταίζουν στου Ψυρρή... στ΄αρχίδια τους η υγεία σου....
Και εσύ...κακόμοιρε κοπρίτη λαέ, μετριέσαι με το θάνατο... τον εφήμερο η τον ουσιαστικό σου.
Νοιώθεις τα όρια της ύπαρξής σου...-Τα νοιώθεις αρραγε???-
Δε νομίζω... γιατι αποτελεις μέρος μιας εξευγενισμένης ποιότητας συρμού.. Έχεις χάσει τη προσωπική σου υφή... Είσαι υπαγορευμένος μέσα σε ένα πνευμα εποχης που παιζει ένα θεατρικό έργο ομαδικό και ανελευθερο... Και τρώς ότι σκατα σου σερβίρουν.... Καλή Ψυχή...

Las cartas privadas de Magritte desvelan su faceta más comercial

La correspondencia que Magritte mantuvo entre 1947 y 1967 con Alexander Iolas, su marchante de arte en Nueva York, muestran la desconocida faceta comercial del genial pintor surrealista. En las cartas, completamente inéditas y acompañadas de más de 40 ilustraciones, el pintor belga aparece como un artista profundamente involucrado en todo lo relacionado con la comercialización de su obra. Aunque Sotheby's no subastará las cartas hasta junio en Nueva York, se encuentran en Londres para ser mostradas junto con cinco obras del autor belga, que saldrán a la venta hoy martes. Entre ellas, alguna de las imágenes más popularmente identificadas con Magritte, como su hombre con bombín o la acuarela Le Maître d'école, que podría alcanzar el millón y medio de euros.

René Magritte (Lessines, 1898 - Bruselas, 1967), uno de los mayores representantes del surrealismo, ejerció siempre un control absoluto sobre todo lo relacionado con su obra. Las cartas entre el pintor belga e Iolas, en poder de un coleccionista americano durante los últimos 20 años, demuestran con gran detallismo cómo impartía instrucciones precisas acerca de dónde y cómo debían de exponerse o enmarcarse cada una de sus obras, así como el texto exacto que debía colocarse junto a ellas en las exposiciones y dentro de los catálogos. Para Marsha Malinowski, especialista en libros y manuscritos de Sotheby's, estas cartas son importantes no sólo por su rareza y por las ilustraciones que incluyen, sino porque "descubren la relación que tenía con el galerista que le dió fama internacional tras su primera exposición en Nueva York, en 1947. Tuvo tanto éxito que después de aquella vendrían otras, y le otorgó prestigio mundial". Magritte, como el artista británico Damien Hirst hoy, "es uno de los pocos artistas que han tenido éxito a la hora de comercializar sus propias obras". Entre ellos, el histriónico pintor de Figueres, Salvador Dalí.

"Mis cuadros son una manifestación visual de la poesía", dijo Magritte una vez para describir su propia obra. Así, las cartas vienen a ser una manifestación poética de sus ideas visuales, y revelan la vinculación entre palabra e imagen, que es esencial en su producción artística. En algunos casos, las explicaciones de Magritte para sus escenas más extrañas son tan crípticas como las propias imágenes, que el crítico de arte Robert Hughes describió como "instantáneas de lo imposible" y cuyos bocetos aparecen en los márgenes de las cartas. Algunas de sus creaciones más célebres, como el hombre sin rostro de Le Liberateur y la silla sobre la silla en La Légende des siècles, aparecen por primera vez en estos documentos. Estos motivos se verán más tarde en algunas de sus obras más conocidas, realizadas entre los años 50 y 60.

Viajó a París en 1927 para conocer y aprender de los pintores surrealistas, cosa que hizo, pero decidió regresar a Bélgica al cabo de tres años "al no gustarle las actividades extracurriculares del grupo", en palabras de Malinowski: alcohol y drogas no encajaban en la personalidad de un hombre de orden como Magritte, que volvería a casa "para seguir creando y comercializando su obra".

Las imágenes de Magritte, siempre ingeniosas y provocadoras, no fueron nunca concebidas para una contemplación apacible. Su objetivo era sorprender y desafiar esa idea preconcebida de la realidad que tiene el observador, forzándole a cuestionarse el entorno que lo rodea. Un misterio hecho "para ser confrontado, no analizado", en palabras de David Sylvester, experto en el pintor belga. Según datos de Sotheby's las cartas, que serán vendidas en Nueva York en junio, tienen un valor aproximado de entre 110.000 y 185.000 euros.

Radical Patronage: The "Art and Activism" of John and Dominique de Menil

Art "is just like the air one breathes," Dominique de Menil told a lecture audience. "We become conscious of it when we lack it." There would be few such moments in her long life, during which she, along with her husband John, became two of the century's most committed and adventurous American cultural philanthropists. But, she told the group, her decision to support the arts was first born out of such a necessity. When she and John de Menil wanted something to look at in their adoptive city of Houston, a cultural backwater when they moved there in the early 1940s, they would they had to create it themselves. "I became conscious of art when we made our home in Houston," she said.

The pair arrived in the United States after John had taken a job at the Schlumberger oil company, the firm run by his wife's family that had moved its headquarters from Paris to Texas as tensions escalated in Europe. America was preparing to enter World War II, and while the upheaval had spurred a cultural renaissance in New York as fleeing European intellectuals and artists settled there, Houston was a different story.

"I wonder at the degree of absurdity to which our world has come that people like you are reduced to living in such circumstances, so far removed from all civilization," Father Marie-Alain Couturier, a Dominican friar who devoted his life to lobbying for bringing contemporary art into the life of the Catholic Church, wrote to his friends the de Menils after coming to visit them in Houston. But if Couturier's idea of civilization had been lacking in the city, it didn't remain that way for long, as the de Menils set out to transform the city's cultural and intellectual life, supporting promising artists, scholars, and politicians as they built a formidable and expansive art collection.

Like what you see? Sign up for ARTINFO’s daily newsletter to get the latest on the market, emerging artists, auctions, galleries, museums, and more.

The couple's ambitious and highly personal pursuit of philanthropy has now been charted in "Art and Activism: Projects of John and Dominique de Menil," a series of essays, many intimate and moving, written by friends, colleagues, and scholars that has been published by the Menil Collection, the museum that Dominique helped to found following her husband's death in 1973. Today the museum houses the more than 10,000 objects that they had collected, plus some 6,000 newer acquisitions, all dating from the prehistoric to the present day.

The de Menil's first serious foray into art collecting began on something of a whim, Menil Collection curator for collections Kristina Van Dyke recounts in her contribution to the tome. The two set aside money thinking that they would owe taxes to the U.S. government after the war, but when they found they were mistaken, John decided to use the funds to purchase works by Dufy, Soutine, and Cézanne on a trip to New York. "Those things arrived and very promptly Dominique showed her disapproval," he said later. The Dufy was traded for a Léger, and the Soutine for a Braque. The Cézanne stayed, but only at John's insistence. The de Menils' artistic collaboration had begun.

In following years, they would progress from early Modernism to Surrealism to pieces from ancient Rome and Greece. They bought Byzantine art, African masks, and artifacts and pottery from the Middle East, and came to embrace American contemporary art. They were, in a sense, an art dealer's dream, and between the 1940s and 1970s they purchased 350 pieces from the Greek-American art dealer Alexander Iolas alone. When the legendary (and legendarily eccentric) curator Walter Hopps joined the museum the 1981 as its founding director — another Menil acquisition of venturesome genius — he added troves of photography to its collections.

The de Menils lent their work frequently and commissioned work from contemporary artists like Dan Flavin and Mark Rothko, who created paintings for an ecumenical chapel that now bears his name. A selection of correspondence with artists, featured in the book, testifies to the loyalty the couple engendered. "Let's get on with our joyous work," Robert Rauschenberg wrote Dominique in 1996, in one such letter, after the Menils acquired one of his paintings. "We are needed as never before — again." (Lucas Samaras's 1968 card to John provides a humorous outlier: "I hated the exhibition and installation with the exception of the Mexican sculptures of the Madona [sic] and crucifixtions [sic].")
Intensely devoted to the thinking of Couturier, who found fecund spiritual value in contemporary art, the de Menils were also convinced that visual culture could have political and humanitarian efficacy. In 1960 they launched an initiative known as "The Image of the Black in Western Art," an attempt to create a complete archive and catalogue of the subject. (Harvard adopted the project in 2005 and its researchers are working to complete the exhaustive catalogue.) They purchased not only positive depictions of blacks, as in Sir Joshua Reynolds' ca. 1770 portrait "A Young Black" (a proto-Kehinde Wiley painting if ever there was one), but also pieces imbued with racism and marked by caricature. Their initiatives amounted — as anthropologist and art historian Pamela Smart puts it in her essay on the life and philosophy of the de Menils — to a "radical project of patronage."

On occasion, they were fiercely engaged political players. Following the assassination of Martin Luther King Jr., the couple offered to acquire Barnett Newman's monumental "Broken Obelisk" (which inaugurated the Museum of Modern Art's atrium when the museum reopened in 2005) for Houston if it could be dedicated to the Civil Rights leader's memory. The city council balked, and the de Menils confronted the politicians directly. "We understand you want to know why we have asked for this dedication," de Menil told the council at one meeting. "We ask, 'Why not?'"

In the end, the de Menils purchased it themselves and installed it outside the Rothko Chapel. Newman was elated. "I am very moved by what you have done and I feel with you, I am sure, a very special sense of happiness," he wrote John and Dominique. "After all it is not every day that we can stand up to the Philistines and win." He added, "I hope that my sculpture goes beyond only memorial implications. It is concerned with life and I hope that I have transformed its tragic content into a glimpse of the sublime."

While chronicling such noble actions, the book manages to avoid lapsing into blind hagiography, despite the fact that the fact that it is published by the Menil. As various writers note, not every project they undertook succeeded. For instance, though the de Menils helped to fund and organize one of contemporary art's first racially integrated exhibitions, "The De Luxe Show" at the abandoned De Luxe Theatre in Houston's poor and heavily African American Fifth Ward in 1971 — art critic Clement Greenberg applauded the initiative, insisting that it "shouldn't be permitted to be a one-time thing" — only a handful of further exhibitions in the space ensued. Disagreements between the foundation and the local leaders led to the de Menils leaving the project. The exhibition space closed.

On a more positive note, "The De Luxe Show" cemented the de Menils' relationship with of one of its organizers, Mickey Leland, whom they would later support in his successful run for Congress, where he would become a powerful force in supporting poverty-reduction programs. Leland is quoted on the subject of John de Menil: "He took me, a militant who hated all white people, and made me into a humanitarian." Indeed, the de Menils' wide-ranging interests included the support of politicians and political programs (human rights was an enduring emphasis) and academic, including scholarships, and professorships at the University of St. Thomas and Rice University.

The de Menil legacy remains somewhat of an anomaly in American museum culture. Far from attempting to assemble an encyclopedic collection or deep holdings in only a single area, the couple explored a variety of what would appear to be dramatically disparate fields in great depths. Hopps, who died of cancer before being able to write an essay for the book, wrote in an exhibition introduction from the 1980s, included here, that the Menil Collection "brings together, under one roof, idiosyncratic and disjunctive bodies of material not usually found together in either a single exhibition or collection." He added, "The variety of connective elements across temporal and cultural boundaries is strongly seen and intensely felt." In its rich variety, there is no museum quite like it in the United States.
But beyond their purchases, the de Menils may be best remembered for the care they brought to their relationships, and the environment that they fostered in the architecture they commissioned, exemplified by the sun-lit and distinctly relaxed museum's home. Many areas of the museum are visible from the street, and the conservation and framing departments can be viewed from the museum's interior. Dominique was reportedly instrumental in conceptualizing the design, leading its architect, Renzo Piano, to opine, perhaps only half-jokingly, that "she was actually the most stubborn lady I ever met in my life!" Even at their Houston home, designed in 1948 by Philip Johnson, the couple used architecture to represent their egalitarian convictions, asking Johnson to have the main entrance open onto San Felipe, the street from which minority service workers typically entered neighboring homes.

The de Menils' brand of patronage proved especially inspirational for their daughter Philippa, who, with her husband, Cologne art dealer Heiner Friedrich, and art historian Helen Winkler, founded the Dia Art Foundation in New York, which funded projects by a small coterie of Minimal and Conceptual artists with unprecedented generosity and an almost unimaginable lack of restrictions. Their projects almost collapsed when Schlumberger stock declined during the late 1970s and early 1980s, and New York magazine labeled them "Medicis for a Moment." Dia recovered, and the sunlit biscuit-box factory that the foundation converted into a temple of that Minimal and Conceptual Art in 2003, Dia:Beacon, shares the Menils' airy, humble splendor.

However, Dia is a unique and rare example. Today, unprecedented amounts of wealth in the United States and abroad are being plowed into contemporary art, and collectors at the upper echelon of the market are rushing to build personal, private museums. As Jeffrey Kastner noted in "New Foundations," a treatise on the proliferation of such institutions in Artforum's 2010 summer issue, these wealthy collectors can derive tremendous financial "benefits... from the tax-exempt-foundation model that most choose for their museums," while at the same time maintaining largely unfettered control of their collections. In many cases, the public's access to these museums is severely limited: advance appointments are required and viewing hours are rare.

These restrictions run in direct and marked contrast to the open and egalitarian ethos espoused by the Menil Collection, which keeps the humane hours of 11 a.m. to 7 p.m. five days a week, is free to all visitors. Moreover, it is charged with a mission statement free of the draconian rules attached to many privately founded museums, Smart notes, citing in contrast the Isabella Stewart Gardner Museum and (perhaps most notorious possible example) the Barnes Collection. "The Foundation must be kept alive and non-conformist," John de Menil wrote.

Describing the philosophy of Father Marie-Alain Couturier, which was at the core of the de Menils' life project, art historian Robert Schwartzwald has written that it was "resolutely democratic on issues of access to the means of artistic creation and especially art appreciation" but "aristocratic when it came to hierarchy of artistic quality." Many enterprising contemporary-art collectors have been quick to embrace that latter conviction. It remains to be seen if they will embrace the former with similar zeal.

Magritte on Magritte: letters reveal surrealist Damien Hirst

René Magritte's instructions to New York dealer – illustrated with bowler-hatted man motif - show a modern eye for

A rare collection of unpublished letters from Rene Magritte to his art dealer in New York A rare collection of unpublished letters from René Magritte to his art dealer in New York, Alexander Iolas, is being prepared for auction by Marsha Malinowski of Sotheby's. Photograph: Sarah Lee for the Guardian

Unpublished letters that cast fresh light on one of the most accomplished, least eccentric and – it turns out – most entrepreneurial of all the surrealist artists, René Magritte, are to be sold at auction.

The precisely written letters, complete with more than 40 drawings are, according to the auction house Sotheby's, excessively rare and reveal an artist who exercised huge control over every aspect of his work. He was, it seems, as concerned by the marketing of his art as he was by the paintings themselves.

The letters also include famous Magritte motifs, some of which can be seen for the first time in the documents for sale, including the faceless character who appeared in his painting Le Liberateur, and the chair upon a chair in La Légendes.

Magritte's letters are not being sold until June, but have been rushed from New York to London to go on display with five works by the artist that are being sold on Tuesday in a sale of post-impressionist and modern art.

Sotheby's book and manuscripts expert, Marsha Malinowski, said they were nothing short of extraordinary. "Magritte letters are just very hard to find and to have them with so many drawings of his iconic images is extremely rare."

The letters have been in the hands of an American collector for at least 20 years. They are from Magritte to his dealer in New York, Alexander Iolas, a one-time Greek ballet dancer, and all are written in very clear and precise handwriting.

They relate to exhibitions being held in Iolas's galleries and the level of detail is striking.

Magritte had instructions for everything: what should be shown, where, how they should be framed, what text to use in the catalogue, and so on.

Magritte comes across as a forerunner of the likes of Damien Hirst, who also has as keen an eye on marketing as he does on the art. The two also have their own motifs, which they use over and over again in their works.

"What's really fascinating with these letters is that you can clearly see the juxtaposition of Magritte as the artist and as the businessman," said Malinowski. "Magritte is not only doing the works of art, he's doing his own marketing, which is just incredible for an artist. Magritte was such an entrepreneur on so many different levels."

Magritte was never a starving artist; he always had a firm business head on his shoulders and these letters attest to that. "He was very grounded and a very hard worker," said Malinowski. "So many people think the surrealist movement was kind of out there and flakey, but Magritte went to Paris and studied with the surrealists, then went back to Belgium because he didn't like the drugs, he didn't like the drinking. He wanted to do his work."

In the letters Magritte talks about how he tries to put his ideas on paper.

The letters, which will be sold in New York with an estimate of $150,000-$250,000 (£93,000-£155,000) are all unpublished and amount to 42 pages – including 40 drawings. They contain some of Magritte's most instantly recognisable motifs, including his most famous, the bowler-hatted man.

A bowler-hatted man will also be among the Magritte works being sold at Sotheby's on Tuesday: the gouache Le Maître d'école, in which the man stares up at a crescent moon in a wonderfully darkening blue sky, will be sold with an estimated price-tag of £800,000-£1.2m.

Auction houses Christie's and Sotheby's will both stage big London sales this week. It was this time last year that a world record art auction price was set for a Giacometti Walking Man, sold for £65m.

Highlights of this week's sales include a Gauguin sunflower still-life, painted as a tribute to his friend Van Gogh, and a Picasso portrait of his mistress and muse, Marie-Thérèse Walter.

Flight to quality

The middle may be squeezed, but the buyers at the top of the tree, particularly from China and Asia, have barely been affected by the economic gloom. Both Sotheby's and Christie's say the buyers are still there for works of exceptional quality.

The two auction houses are mounting big sales of 20th century and impressionist art this week, including works by Picasso and Gauguin, with Christie's hoping to take up to £81m on Wednesday alone.

Christie's reported international sales were up by 53% last year, to a record £3.3bn, with the contemporary art market particularly strong. Sotheby's last month set a new record for a work by Titian, when his Sacra Conversazione sold for almost $17m in New York, and in December it saw a world record for any book, when Audubon's Birds of America went for more than £7m, £1m over the top estimate. Maev Kennedy

Οι Αγάδες του Σκαι στο διαδυκτιο...

Σταχυολογώ απο το διαδύκτιο για τις μαλακίες του Σκαι και του αργυρώνητου "επιστήμονα" Βερέμη.... Δε μιλώ για τον αμόρφωτο Τατσόπουλο.... Επι Κοσκώτα... εφαγε καλά... τωρα τρώει παντεσπάνι...

Πού το πάνε οι εθνομηδενιστές και προβοκάτορες του Σκάι με το ... «1821, η γέννηση ενός έθνους»;

Για εμάς.. η Ελλάδα είναι η «κιβωτός» του αιώνιου ελληνισμού.

Γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων είναι οι σύγχρονοι Έλληνες.

Εικόνα

Ζούμε σε "ύποπτους" καιρούς και πρέπει να προσέχουμε τα πάντα γύρω μας. Πρέπει να καταλαβαίνουμε τι ακούμε. Πρέπει να μπορούμε να διαχωρίζουμε τις συμπτώσεις από τις "συμπτώσεις". Είναι σύμπτωση, για παράδειγμα, ότι ο νεοταξίτης και μπιλντεμπέργκερ Πάγκαλος εξέφρασε τις "απόψεις" του για τους Έλληνες και την επανάστασή τους την ίδια ακριβώς εποχή που το επίσης νεοταξίτικο Σκάι αποφάσισε να κάνει το ίδιο; Σύμφωνα με τον Πάγκαλο οι επαναστάτες του 1821 ήταν αγράμματοι άνθρωποι, οι οποίοι ξεκίνησαν την επανάστασή τους, "κινούμενοι" από το ταπεινό "ελατήριο" της επιβίωσης και όχι εξαιτίας κάποιας άλλης ανώτερης πνευματικής ή ηθικής ανάγκης.

Με λίγα λόγια οι επαναστατημένοι —σύμφωνα με τον "επιστήμονα" Πάγκαλο— ήταν αγράμματοι άνθρωποι …στην πλειοψηφία τους "Αλβανοί", οι οποίοι ξεσηκώθηκαν, επειδή τους παρέσυραν οι κοιλιές τους. Αυτοί είναι οι "πατέρες" των σημερινών "Αλβανών", που —και πάλι σύμφωνα με τον Πάγκαλο— "άκουσαν" τις κοιλιές τους και τα "έφαγαν" μαζί με τους διεφθαρμένους πολιτικούς —εκτός βέβαια από τον ίδιο, που κληρονόμησε την Αγλαΐα— και θα πρέπει να γίνουν χειρώνακτες, όπως οι πραγματικοί Αλβανοί.

…Το ίδιο περίπου —με πιο "επιστημονικό" τρόπο— που μας λέει και το γνωστό Σκάι …Το "ηθικό" Σκάι των λαθρεμπόρων, της διαπλοκής και των χορηγιών …Το "πατριωτικό" Σκάι του Αλαφούζου, του Παπαχελά, του Πορτοσάλτε και άλλων αγαπημένων "παιδιών" των τοπικών πρεσβειών …Το "προοδευτικό" Σκάι της οικολογίας, των λαθρομεταναστών και των gay …Το Σκάι, που θέλει να μας αποδείξει ότι εκτός όοοολων των άλλων είναι και "επιστημονικό" κανάλι. Αυτό το Σκάι προσπαθεί —με ομολογουμένως πολύ ακριβή παραγωγή— να μας αποδείξει ότι η επανάσταση το 1821 δεν έγινε όπως τη γνωρίζαμε όλοι εμείς οι αγράμματοι και καθυστερημένοι, που πέφτουμε θύματα της κρατικής προπαγάνδας.

…Το 1821 ένα μπουλούκι βίαιων "μπράβων" των πασάδων, επειδή τα αφεντικά τους δεν τους πλήρωναν το "νταβατζιλίκι", συμπλήρωναν "μεροκάματο" με το πλιάτσικο της επανάστασης. Μαζί μ' αυτούς και ένας πολυεθνικός συρφετός καιροσκόπων της οθωμανικής οικονομίας, που ξεσηκώθηκε, επειδή απλά ήταν πολλοί οι φόροι της. Δεν τα "βρήκαν" δηλαδή κάποιοι "Αλβανοί" στους φόρους με τους Οθωμανούς και ξεσηκώθηκαν. Μήπως, αν τα "βρουν" τώρα, στη μοιρασιά της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, δεν θα έχουν λόγο να ξεσηκωθούν εκ νέου τα "Αλβανά";

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κατά "σύμπτωση" το νεοταξίτικο Σκάι εκφράζει μια άποψη, η οποία βολεύει τις τρέχουσες πολιτικές τής Νέας Τάξης στην περιοχή. Τώρα, που πρέπει να παραδοθεί η ΕΛΛΑΔΑ στους δανειστές της, έρχεται το Σκάι να "θυμίσει" στους Έλληνες ότι δεν είναι δα και τόσο αυθεντικοί "ιδιοκτήτες" της, ώστε να "δικαιούνται" να θυμώνουν και τόσο πολύ. Τώρα, που οι Γερμανοί μάς λένε να πουλήσουμε κανένα νησί, έρχεται το Σκάι να μας "αποδείξει" ότι δεν τα είχαμε αποκτήσει και πολύ δίκαια. Τώρα, που η Νέα Τάξη —εκτός των άλλων— μεθοδεύει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, έρχεται το Σκάι με την "επιστημοσύνη" του να "βοηθήσει" τους λαούς να τα "βρούνε" μεταξύ τους. Να τα "βρούνε", …γιατί προφανώς κάποτε τα "έχασαν" για λίγα γρόσια.

Κατά "σύμπτωση" οι "επιστήμονες" του Σκάι έχουν τις ίδιες απόψεις με όλους τους επιφανείς θαμώνες της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Όλος ο επαγγελματικός "προοδευτισμός" της χώρας έχει τις ίδιες απόψεις με την Νέα Τάξη. Κατά "σύμπτωση" —και την ίδια ακριβώς ώρα— εκφράζουν την ίδια άποψη με τον Bravo Giorgo της Goldman Sachs, της πράσινης "ανάπτυξης" των Πακιστανών ψηφοφόρων και της νέου τύπου ελληνοτουρκικής "φιλίας" …Κατά "σύμπτωση" τις ίδιες επόψεις μ' αυτόν, που αφήνει τον "αέρα" να παρασύρει τις ελληνικές σημαίες από το Αιγαίο …Κατά "σύμπτωση" την ίδια ώρα που η μπιλντεμπεργκιανή Διαμαντοπούλου θέλει να καταργήσει το μάθημα της ιστορίας από την υποχρεωτική διδακτέα ύλη …Κατά "σύμπτωση" την ίδια ώρα που κάποιοι αγράμματοι "επιστήμονες" του Deree θέλουν να θυμούνται την καταστροφή της Σμύρνης σαν μια μεγέθυνση του ατυχήματος της "θύρας 7".

Όλα αυτά είναι ύποπτα και είναι ακόμα πιο ύποπτα εξαιτίας του χρόνου κατά τον οποίο γίνονται. Είναι ύποπτα, επικίνδυνα, υπηρετούν πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες, αλλά ταυτόχρονα είναι και στο επιστημονικό επίπεδο ΛΑΘΟΣ. Για εμάς ισχύει αυτό, το οποίο αναφέρουμε στον τίτλο και αυτό δεν συμφωνεί με τις εκτιμήσεις του Πάγκαλου ή του Σκάι. Για εμάς η σύγχρονη Ελλάδα είναι η "κιβωτός" του αιώνιου ελληνισμού. Γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων είναι οι σύγχρονοι Έλληνες. Απόγονοι με κοινό αίμα και όχι απλά "απόγονοι" ως μετέχοντες στην κοινή παιδεία. Για όποιον λόγο κι αν έκαναν εκείνη την επανάσταση, ήταν επανάσταση Ελλήνων. Διαφωνούμε απόλυτα με την "επιστημονική" άποψη του Πάγκαλου, όπως διαφωνούμε και με την άποψη του Σκάι. Ακριβώς, επειδή διαφωνούμε με μια άλλη άποψη, αναλαμβάνουμε να φέρουμε και το βάρος της απόδειξης της ορθότητας της δικής μας άποψης.........συνέχεια στο http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2011/02/1821.html

Η Αναξιοπιστία του ΣΚΑΙ στο διαδυκτιο...

ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΟΥ ΣΚΑΪ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, 12. 2. 2011

κ.κ. ΒΑΣ. ΡΑΠΑΝΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ, ΑΠΟΣ. ΤΑΜΒΑΚΑΚΗΣ Δ/ΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ, ΑΛΕΞ. ΤΟΥΡΚΟΛΙΑΣ ΑΝΑΠ. Δ. ΣΥΜΒ., ΑΝΘ. ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΠ. Δ. ΣΥΜΒ., ΛΕΩΝ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΑΝΑΠ. Δ. ΣΥΜΒ., ΜΕΛΗ Δ.Σ.: ΙΩΑ. ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ, ΑΒΡ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, ΙΩΑ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ, κ.κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ Σεβ. Μητροπ. Ιωαννίνων, ΣΤΕΦ. ΒΑΒΑΛΙΔΗΣ, ΓΕΩΡ. ΖΑΝΙΑΣ, ΑΛΕΞ. ΠΑΠΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΠΕΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΕΤΡΟΣ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗΣ, ΑΛΕΞ. ΜΑΚΡΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ

ΚΥΡΙΕ ΔΙΟΙΚΗΤΑ, ΚΥΡΙΕΣ & ΚΥΡΙΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ,

ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΥΠΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΕΙΡΑΣ 1821 ΤΟΥ ΣΚΑΙ, ΜΕ Ε 1.000.000 !

ΟΠΩΣ ΑΣΦΑΛΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ, ΙΔΙΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ. ΘΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΜΕ ΤΗΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ 2010 ΣΤΑ ΚΑΤΩΘΙ:

1. ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΤΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ;

2. ΖΗΤΗΣΑΤΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΣΧΕΤΙΚΗ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ / ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ, ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ;
ΑΝ ΝΑΙ, ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΗΣ.

3. ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΖΗΤΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ, ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΤΟΥ.

4. ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΕΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟ ΙΣΟΠΟΣΟΝ Ε 1.000.000

(Α) ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΣΤΗ ΚΩΜΟΠΟΛΗ

"" Μ Υ Κ Η "" ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΦΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ (ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΡΙΑΝΩΝ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ) ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΝΗΓΓΕΙΛΕ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ . . .ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ! ! ! ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Α-ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΚΑΙ

(Β) ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ, ΟΠΟΥ ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΡΙΑΝΕΣ ΚΑΙ ΡΟΜΑ ΣΕ . . . ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΓΡΑΠΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΟΥΣ, ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΑΣ,

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ 2010

Επαφή : Αντ. Αντωνιάδης 6979 87 7878

ΠΡΟΣ ΣΚΑΙ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ & ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΕΕ
ΟΜΙΛΟΥ κ. ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΚΥΡΙΟΙ,

Eίμαστε βέβαιοι ότι γνωρίζετε την συνεχώς ογκούμενη αρνητική διάθεση - μέχρις αγανακτήσεως και θυμού - των τηλεθατών σας και των Ελλήνων Πολιτών γενικά, γιά την σειρά 1821 η οποία έχει υπερβεί τα όρια του οφειλόμενου σεβασμού προς το Ελληνικό Εθνος και τους Ελευθερωτές του με θυσία της Ζωής τους και θεωρούν ότι ο όμιλος Αλαφούζου προσπαθεῖ, πολύ συνειδητὰ καὶ μεθοδευμένα, νὰ μάς αλλάξει συνείδηση, μνήμη καὶ ταυτότητα ! Δηλαδή νὰ μάς αφελληνίσῃ ! ! ! χρησιμοποιώντας όλα του τα μέσα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, ἐφημερίδες (Καθημερινή) καὶ διάφορες εκδόσεις, αλλοιώνοντας καὶ παρουσιάζοντας τάχα μὲ «νέες πιὸ προοδευτικὲς οπτικὲς» τα γεγονότα, θεωρώντας μας προφανώς ότι γίναμε ξαφνικὰ όλοι οι Ελληνες, οἱ κατέχοντες την ιστορία μας, κάφροι, ρατσιστὲς (κατσαρίδες γιὰ κάποιους αγαπημένους τοῦ ομίλου), ελληναράδες, εθνικιστὲς, φασίστες, ανεγκέφαλοι... Καὶ πολλὰ άλλα χαριτωμένα καὶ... ανιστόρητα !

Δέν θέλομε ούτε κατά φαντασίαν να υποψιαστούμε τους λόγους που διαλέξατε αυτή την συγκυρία, που η Πατρίδα μας βάλλεται αχεδόν πανταχόθεν, να προβείτε στην αντεθνική αυτή ενέργεια, που κανένα νέο ιστορικά τεκμηριωμένο στοιχείο ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ, γι αυτό και απαιτούμε χωρις καθυστέρηση

1. Να διακόψετε άμεσα την εκπομπή και να αποσύρετε όλα τα σχετικά βιβλία, περιοδικά και οπτικοακουστικά μέσα που έχετε κυκλοφορήσει.

2. Να ζητήσετε ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ' τους Ελληνες, τηλεθεατές σας και μή, για το ατυχέστατο εγχείρημα, όπως με χωριστό μήνυμα ζητούμε ωσαύτως από την (αντ) ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ να κανει το ίδιο, γιατί αρνούμαστε να ενισχύσομε μὲ τὸ δικὸ μας χρήμα καὶ τον δικὸ μας κόπο, τή δικὴ σας προσπάθεια απαξίωσης και ευτελισμού της Πατρίδας μας. 3. Ομοια και οι συνεργάτες σας που συμμετείχαν στην σύνταξη και δημιουργία της απαράδεκτης σειράς, να ζητήσουν χωρίς χρονοτριβή ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό, που παρασυρθείς από την διαφήμισή της, υπέστη βάναυσα την αναγκαστική παρακολούθησή της.

Σε περίπτωση που αδιαφορήσετε στην πραγματοποίηση των ανωτέρω, μας αναγκάζετε με λύπη μας, να ζητήσομε απ' τους ΠΟΛΙΤΕΣ να πάψουν να αγοράζουν και να χρησιμοποιούν προϊόντα του ομίλου σας και να αποσύρουν λογαριασμούς και καταθέσεις από την (αντ) ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.

Περιμένοντας την ανακοίνωση της θετικής απάντησής σας,

Ευχαριστούμε
ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ 2010

Πέτυχε η προβοκάτσια με τα εργα του Γουόρχολ που ανήκαν στον.... Ιόλα

Σε δημοπρασία πέντε έργα του Άντι Γουόρχολ
Πέντε έργα του Άντυ Γουόρχολ τέθηκαν σε δημοπρασία από τον Oίκο Sotheby’s στο Λονδίνο, μεταξύ των οποίων και το διάσημο «Four dollar Signs», που ανήκε στη συλλογή Ιόλα και είχε αγοράσει απευθείας από τον καλλιτέχνη, ο Αλέξανδρος Ιόλας.

Στο μεταξύ νωρίτερα κυκλοφόρησε ένα ανώνυμο ηλεκτρονικό μήνυμα, πυροδοτώντας συζητήσεις για τον σημερινό κάτοχο του προς δημοπράτηση έργου και τον τρόπο απόκτησης του.

Σε απάντηση των παραπάνω, ο οίκος Sotheby’s, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει τα εξής: «Ο Οίκος Sotheby's επιβεβαιώνει ότι ο τωρινός ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου έργου το απέκτησε από τον Αλέξανδρο Ιόλα όσο ο τελευταίος βρισκόταν εν ζωή, πριν το 1987, και το έργο έχει παραμείνει στην ίδια συλλογή μέχρι σήμερα» και συνεχίζει: «Όπως αναφέρεται στον κατάλογο του Οίκου Sotheby's το έργο προέρχεται από Ευρωπαίο ιδιώτη συλλέκτη και όχι από τη συλλογή του κ. Πορταλάκη όπως έχει λανθασμένα υπονοηθεί.

Ο υπαινιγμός ότι το έργο αυτό εξαφανίστηκε από το σπίτι του Ιόλα μετά το θάνατό του είναι αβάσιμος» καταλήγει η ανακοίνωση του Οίκου.

Σημειώνεται ότι η αξία πώλησης του έργου «Four Dollar Signs», εκτιμάται ανάμεσα στις 600 χιλιάδες έως 800 χιλιάδες λίρες. Τα άλλα τέσσερα έργα Γουόρχολ, που δημοπρατούνται απόψε αλλά δεν προέρχονται από τη συλλογή Ιόλα είναι το πορτρτέτο της Τζάκι Κένεντυ, το δίπτυχο « Oxidation Painting», το «Campbell’s chicken noodle soup box» και το ακριβότερο όλων, ένα πολλαπλό πορτρέτο της Μέρλιν Μονρόε, «Nine multicoloured Marilyns», αξίας 2 έως 3 εκ. λιρών.

Αλέξης Ακριθάκης στο Ηράκλειο Αττικής

Γιώργος Γρηγοριάδης: Είναι μεγάλη υπόθεση να κρατήσουμε ανοιχτή μια στενή πορτούλα πολιτισμού
Μαυροειδής Σ.


Με έκθεση έργων του Αλέξη Ακριθάκη εγκαινιάζεται σήμερα το απόγευμα (7.30 μ.μ.) η Πινακοθήκη του γιατρού, δημάρχου επί σειρά ετών και ιστορικού στελέχους της αριστεράς Γιώργου Γρηγοριάδη στο Νέο Ηράκλειο της Αττικής. Η συλλογή Ακριθάκη είναι μέρος μιας ευρύτερης συλλογής που διαθέτει ο συλλέκτης, η οποία έχει ιστορία σαράντα χρόνων και επίκεντρο έργα ελληνικής ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής χωρίς να απουσιάζουν και οι σημαντικοί Ευρωπαίοι καλλιτέχνες. Η πινακοθήκη Γρηγοριάδη επιδιώκει να λειτουργήσει παραδειγματικά μέσα από την εικαστική καλλιέργεια των νέων ανθρώπων. Οι επισκέψεις σχολείων, οι ξεναγήσεις, τα εικαστικά μαθήματα και οι συναυλίες θα διαμορφώσουν το ιδιαίτερο στίγμα της. Αυτό διατείνεται ο “αιρετικός” δημιουργός της στη συζήτηση που είχαμε με αφορμή τα σημερινά εγκαίνια, και, αν κρίνουμε από την πολιτική και πολιτιστική του διαδρομή, έχουμε κάθε λόγο να τον πιστεύουμε.



* Δήμαρχος, γιατρός, συλλέκτης έργων τέχνης και τώρα ιδρυτής Πινακοθήκης. Θα ήθελα το σκεπτικό αυτής της απόφασης, αλλά και τον λόγο που αποφασίσατε να τη "στήσετε" σ’ έναν περιφερειακό δήμο κι όχι στο κέντρο της Αθήνας.


Ακριβώς αυτό είναι το θέμα: Με ενδιαφέρει η περιφέρεια κι όχι το κέντρο της πόλης, στο οποίο είχα τον τρόπο αν ήθελα να κάνω εκεί την Πινακοθήκη. Απεχθάνομαι τα μεγάλα ονόματα, τα μεγάλα λόγια, τα μεγάλα κέντρα, τους μεγάλους δρόμους, αιρετικός σε όλα αυτά από ιδεολογία, διότι θεωρώ ότι παραμορφώνουν εν τέλει το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε στον κόσμο. Ένα μήνυμα πολύ σημαντικό που "λέει" ότι η τέχνη μπορεί να ...σώσει τον κόσμο. Αυτό παραμορφώνεται όταν πέσει στα νύχια άλλων λύσεων ή εμπορικών κυκλωμάτων που, ακόμη κι αν έχουν καλές προθέσεις, παράγουν άσχημα αποτελέσματα. Ένα παράδειγμα είναι ο Λαμπράκης και το Μέγαρο Μουσικής, αλλά και οι μεγάλες γκαλερί που λειτουργούν στο κέντρο της Αθήνας.


* Ποιο το "όραμά" σας κ. Γρηγοριάδη;


Απ' ό,τι βλέπετε ξεκινάμε με μια έκθεση του Ακριθάκη. Ένα παιδί που παίζει είναι ο Ακριθάκης. Εδώ λοιπόν θα έρχονται παιδιά, θα μάθουν να σχεδιάζουν, θα παίζουν με τα χρώματα που θα τους δίνουμε, θα υπάρχουν προβολές, συναυλίες, θα είναι ένα ενεργό όργανο έρευνας και εκπαίδευσης. Είναι πομπώδεις οι λέξεις, αλλά στην τέχνη μπορεί να εκπαιδευτεί κανείς να μάθει να την αντιλαμβάνεται. Όλοι μας μεταφράζουμε τον κόσμο, όλοι έχουμε δικαίωμα στη διεκδίκηση της ευτυχίας, ο καλλιτέχνης, όμως, με τις κεραίες που έχει αντιλαμβάνεται τον κόσμο αλλιώς και, το κυριότερο, μπορεί να μεταδώσει αυτό το μήνυμα. Έχει το μέσο, έχει τη δυνατότητα, την ιδιοφυία, το ταλέντο ίσως, δεν ξέρω, στην εκπροσώπηση του ανθρώπινου είδους. Πρέπει να μου το δείξει κάποιος το μήνυμα, δεν γίνεται αλλιώς. Αυτό το “πρέπει να μου το δείξει” θα επιχειρήσουμε εδώ, σε μικρή κλίμακα βέβαια, δεν γίνεται σε μεγάλη διότι σ' αυτή την περίπτωση θα παραμορφωνόταν. Δεν θέλω να γίνω Μπενάκης στη θέση του Μπενάκη. Κάνω κάτι σε έναν τόπο που με ξέρουν όλοι, δεν με αγαπούν όλοι, δεν πειράζει, είναι σημαντικό όμως ότι με ξέρουν. Ξέρουν ότι δεν έχω κλέψει ποτέ, δεν έχω εξαπατήσει, ξέρουν ότι έχω τις ιδιότητες ενός καλού κομμουνιστή κι αυτό είναι που μετράει.


* Υπάρχει (κι άλλος) λόγος που ξεκινάτε με Ακριθάκη;


Ο Ακριθάκης είναι ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ, σε μια μονοκατοικία (την έφαγε κι αυτή η αντιπαροχή) έχει τα βιώματα αυτού του τόπου. Η μητέρα του ήταν διάσημη μοδίστρα του μεσοπολέμου, από αυτές που έντυναν τις μεγάλες κυρίες της Αθήνας, και πολύ ωραία γυναίκα. Ο ίδιος εξαιρετικά αγαπητός στον περίγυρό του και πολύ ζωηρό παιδί. Ένα παιδί έξυπνο, κι όπως όλα τα παιδιά αυτοκαταστροφικό, ένα παιδί (ευτυχώς) περίεργο διότι η δημιουργία είναι αποτέλεσμα περιέργειας, “μητέρα” κάθε επιστήμης και κάθε τέχνης... Γρήγορα κατέβηκε κάτω στο κέντρο της Αθήνας, στο “Μπραζίλιαν”, και στο Κολωνάκι, κι έγινε ανάρπαστος για πολλούς λόγους. Εκεί γνωρίστηκε με τον Γιώργο τον Μακρή, με τον οποίο συνδέθηκαν με βαθιά φιλία και αλληλοεκτίμηση. Με προτροπή όσων διείδαν το ταλέντο του πήγε στο Παρίσι για σπουδές. Εκεί συνάντησε τον Ηλία τον Πετρόπουλο, έζησαν πολύ καιρό μαζί όντας κι οι δύο αιρετικοί και αυτοκαταστροφικοί.


* Εσείς πως τον γνωρίσατε;


Τον γνώρισα μεγάλον πια, το 1975, όταν έβαλα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Τότε ο Ακριθάκης ήταν πολύ γνωστός, πασίγνωστος. Γίναμε φίλοι με τις εκλογές κι όταν γύρισε από το Βερολίνο το 1978 ήταν πια ηρωινομανής. Μαζί μ' έναν συνάδελφο γιατρό από το Γενικό Κρατικό του κόψαμε την ηρωίνη, δυστυχώς όμως εκείνος την αντικατέστησε καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες οινοπνεύματος. Σχεδίαζε και ζωγράφιζε συνεχώς, μερικά σπουδαία έργα και εγκαταστάσεις, όπως το περίφημο μπαρ που έχει ο Καλφαγιάν, τα έκανε προς το τέλος της ζωής του. Μετά τον θάνατο του Ιόλα το 1987, ο οποίος μέχρι τότε τον φρόντιζε αγοράζοντας έργα του, ανέλαβα εγώ. Όταν έμενε από λεφτά και δεν μπορούσε να επιβιώσει, να ζήσει δηλαδή αυτή τη ζωή που ζούσε, την αυτοκαταστροφική, του έδινα κάποια χρήματα όποτε τα χρειαζότανε και μού έδινε έργα.

Πολλά με αφιέρωση και αρκετά χάρισμα. Τον τελευταίο καιρό, που ζούσε εδώ, στο Ηράκλειο, πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα και τον έβλεπα, όχι ως γιατρός, αλλά ως φίλος και συχνά του έλεγα: ρε Αλέξη, μην πίνεις, πρέπει να κόψεις το ποτό. “Γιατί να το κόψω;”. Θα πεθάνεις, του έλεγα. “Ε, και;” μου απαντούσε. Δεν είχε την παραμικρή θλίψη για την κατάντια του, ούτε για το γεγονός του επικείμενου θανάτου. Διέθετε έντονη την αίσθηση της ματαιότητας των εγκοσμίων, μια ματαιότητα που περιέργως την καταλαβαίνει κάθε παιδί. Ο Ακριθάκης οδηγήθηκε στις υπερβολικές χρήσεις των πραγμάτων για να διαφύγει προφανώς από μια πραγματικότητα που δεν την είχε εξαντλήσει, όχι πως δεν του ήταν αρεστή, αρεστή του ήταν, απλώς δεν την είχε εξαντλήσει. Τον αγαπούσα πολύ. Πριν πεθάνει μου εμπιστεύθηκε τα ημερολόγιά του λέγοντάς μου ότι έτσι θα βρουν τον προορισμό τους. Ό,τι έχει πει, ότι έχει γράψει, υπάρχουν εκεί μέσα. Πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτά... Πέθανε στο Λαϊκό Νοσοκομείο από κίρρωση του ήπατος, ό,τι είχε αφήσει όρθιο η ηρωίνη το κατέστρεψε το αλκοόλ.


* Τελειώνοντας, θα ήθελα να μου πείτε αν υπάρχει σχέση Πινακοθήκης - Yστεροφημίας;



Την Πινακοθήκη την κάνω για να μείνει εδώ έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να δουν, όχι τον σπουδαίο Γρηγοριάδη, εγώ θα διεκδικήσω μονάχα τη δόξα και την υστεροφημία ενός ανθρώπου που κράτησε τα μπόσικα για να μη χαθεί αυτό το πράγμα. Είναι μεγάλη υπόθεση να κρατήσουμε ανοιχτή -αυτή έστω- τη στενή πορτούλα, για να περάσει ο πολιτισμός, για το καλό της ανθρωπότητας που τό 'χουμε ρίξει στα σκυλιά, γαμώ το κέρατό μου...

Ενας Αντι Γουόρχολ αναστατώνει το χώρο της Τέχνης

Έκανε το θαύμα της μια ανωνυμη επιστολή η οποία χρέωσε στη συλλογή Ιόλα ένα έργο το οποίο ποτέ δε κατείχε ο γνωστός συλλέκτης
Ανώνυμη καταγγελία για την δημοπρασία ενός έργου του Αντι Γουόρχολ από τον οίκο Sotheby's, το οποίο ανήκε στον Αλέξανδρο Ιόλα εμπλέκει το όνομα γνωστού χρηματιστή και συλλέκτη έργων τέχνης, ότι δήθεν παρανόμως το κατείχε. Η καταγγελία με αποδέκτες το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εστάλη και στον Τύπο και προκάλεσε αναστάτωση στο χώρο της τέχνης. Σε ανακοίνωσή του ωστόσο ο οίκος Sotheby's αναφέρει τα εξής:

«Αναφορικά με την παρακάτω επιστολή που κυκλοφορεί για το έργο του Andy Warhol που συμμετέχει στη σημερινή δημοπρασία του, ο οίκος Sotheby's επιβεβαιώνει ότι ο τωρινός ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου έργου το απέκτησε από τον Αλέξανδρο Ιόλα όσο ο τελευταίος βρισκόταν εν ζωή, πριν το 1987, και το έργο έχει παραμείνει στην ίδια συλλογή μέχρι σήμερα. Οπως αναφέρεται στον κατάλογο του οίκου Sotheby's το έργο προέρχεται από ευρωπαίο ιδιώτη συλλέκτη και όχι από τη συλλογή του κ. Πορταλάκη όπως έχει λανθασμένα υπονοηθεί. Ο υπαινιγμός ότι το έργο αυτό εξαφανίστηκε από το σπίτι του Ιόλα μετά το θάνατό του είναι αβάσιμος».

Το έργο στο οποίο απεικονίζονται τέσσερα δολάρια φιλοτεχνήθηκε περί το 1981 και η εκτίμησή του από τον οίκο Sotheby's ήταν600.000 _ 800.000 στερλίνες
Τελικά ποιός είπε ψέματα ο Οικος Δημοπρασιών? Ο πωλητής? Η μήπως και οι δυό μαζί?

Ψέμα οτι το εργο του Γουόρχολ προέρχεται απο τη συλλογή Ιόλα

Αυτή είναι η είδηση
Σφυράκι για Γουόρχολ από τη συλλογή Ιόλα
Ακόμη ένα από τα χιλιάδες έργα της δημοπρατήθηκε, χθες το βράδυ, από τον οίκο Σοθμπυς

H διασκορπισμένη συλλογή του Αλέξανδρου Ιόλα ήρθε ξανά στο προσκήνιο με τη δημοπρασία ακόμη ενός από τα χιλιάδες έργα της, ενός τετράπτυχου του Αντι Γουόρχολ, από τον οίκο Σόθμπις, χθες το βράδυ, στο Λονδίνο. Η δημοπρασία Σύγχρονης Τέχνης περιελάμβανε πέντε έργα Γουόρχολ, αλλά ένα εξ αυτών, τετράπτυχο με θέμα το δολάριο (lot 47) και τιμή προεκτίμησης 600.000 - 800.000 λίρες, είχε προέλευση τη Συλλογή Ιόλα. Οπως αναφέρεται στον κατάλογο της δημοπρασίας, ο Ιόλας είχε αγοράσει το έργο από τον ίδιο τον καλλιτέχνη και φίλο του, ενώ ο τωρινός κάτοχός του το αγόρασε από τον Ιόλα στη δεκαετία του 1980

Ωστόσο, χθες, μια ανώνυμη επιστολή που έφτασε στα δημοσιογραφικά γραφεία, αναφέρει ότι το συγκεκριμένο έργο, εξαφανισμένο μαζί με άλλα από το σπίτι του Ιόλα, μετά τον θάνατό του το 1987, ανήκει στον Ελληνα συλλέκτη Ζαχαρία Πορταλάκη. Κάτι τέτοιο διαψεύδεται από το Λονδίνο. Ο οίκος Σόθμπις συγκεκριμένα επιβεβαιώνει με ανακοίνωσή του ότι «ο τωρινός ιδιοκτήτης του έργου το απέκτησε από τον Ιόλα όσο ο τελευταίος βρισκόταν εν ζωή -πριν από το 1987- και το έργο έχει παραμείνει στην ίδια συλλογή μέχρι σήμερα».

«Αβάσιμος υπαινιγμός»
Και συνεχίζει: «Το έργο προέρχεται από Ευρωπαίο ιδιώτη συλλέκτη και όχι από τη συλλογή του κ. Πορταλάκη, όπως έχει λανθασμένα υπονοηθεί. Ο υπαινιγμός ότι το έργο αυτό εξαφανίστηκε από το σπίτι του Ιόλα μετά τον θάνατό του είναι αβάσιμος».

Ο ίδιος ο Ζ. Πορταλάκης δήλωσε στο «Εθνος» ότι θα αντιμετωπίσει τις κατηγορίες εναντίον του με κάθε νόμιμο μέσο. Το μοναδικό έργο Γουόρχολ, που διαθέτει στη συλλογή του, είναι από την ενότητα του «Μυστικού Δείπνου», κύκνειου άσματος του καλλιτέχνη. Το αγόρασε νόμιμα το 1990 από νόμιμο με δικαστική απόφαση κληρονόμο του Ιόλα, το κατέχει ακόμη και έχει πολύ υψηλότερη τιμή από αυτή του έργου της δημοπρασίας. Το εξέθεσε το 2003, σε έκθεση με δεκατέσσερις ξένους καλλιτέχνες της συλλογής του και το δημοσίευσε σε κατάλογο. Ας σημειωθεί ότι ο Ζ. Πορταλάκης επιθυμεί να χαρίσει τη συλλογή του στον Δήμο Ηρακλείου Κρήτης.

Ο Ιόλας υπήρξε στενός φίλος με τον Γουόρχολ και διέθετε πολλά έργα του διάσημου καλλιτέχνη. Κάποια τα είχε πωλήσει κι άλλα τα διατηρούσε στη συλλογή του και σε περίοπτη θέση στο σπίτι-μουσείο της Αγίας Παρασκευής. Μετά τον θάνατό του, το περίφημο σπίτι λεηλατήθηκε και η συλλογή σκορπίστηκε. Χρόνια αργότερα, διάφορα έργα αλλάζουν χέρια ανεπισήμως, όπως λένε, και επισήμως σε δημοπρασίες. Προ ετών ο γλύπτης Τάκις σημάδεψε με μαρκαδόρο κάποια έργα του, που είχε χαρίσει στον Ιόλα, και τα είδε σε έκθεση πριν από τη δημοπράτησή τους, από τον οίκο Μπόναμς.
Μόνο που το συγκεκριμένο έργο δεν υπήρξε ποτέ στη συλλογή του Αλέξανδρου Ιόλα.
Απλά και μόνο το γεγονός οτι ...μπορεί να ανήκε στηβ συλλογή ανέβασε τη τιμή του στα ύψη...

Στο μεταξύ, η οικονομική κρίση φαίνεται να μην αφήνει περιθώρια για την αντιμετώπιση από το κράτος του σπιτιού Ιόλα, με επτά στρέμματα, στην Αγία Παρασκευή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο τωρινός ιδιοκτήτης έχει μειώσει την τιμή, κάνοντας την πώληση πιο εφικτή.

Δήμητρα Ρουμπούλα
dirouboula@pegasus.gr

Αστρονονικό ποσό για την ερωμένη του Πικάσο σε δημοπρασία του οίκου Sotheby's

Έργο του Πάμπλο Πικάσο, που χρονολογείται από το 1932 και αναπαριστά την ερωμένη και μούσα του Μαρί-Τερέζ Βάλτερ, πωλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Sotheby's στο Λονδίνο έναντι 25, 2 εκατ. λιρών.

Ο πίνακας με τον τίτλο Ανάγνωση πέρασε στα χέρια ανώνυμου αγοραστή. Αναπαριστά τη νεαρή ερωμένη του καλλιτέχνη να κοιμάται σε μια πολυθρόνα κρατώντας στα χέρια της ένα βιβλίο.

Πριν από την δημοπρασία, ο πίνακας είχε εκτιμηθεί από 12 εκατ. έως 18 εκατ. λίρες.

Το έργο, που ανήκε σε επιφανείς Αμερικανούς συλλέκτες, δεν είχε εκτεθεί ξανά στην Ευρώπη, από το 1932 στο Παρίσι, σε έκθεση έργων του Πικάσο.

Η σχέση του Πικάσο με την Μαρί-Τερέζ Βάλτερ ήταν μυστική για πολλά χρόνια, καθώς όταν γνωρίστηκαν εκείνος ήταν 45 ετών και παντρεμένος, ενώ εκείνη μόλις 17 ετών.

Όταν ο ζωγράφος πλησίασε την Βάλτερ, η οποία δεν τον γνώριζε, τής είχε πει: «Είμαι ο Πικάσο, εσύ κι εγώ μαζί θα κάνουμε σπουδαία πράγματα».

Η Βάλτερ εμφανιζόταν και σε άλλα έργα του Πικάσο, πριν από την Ανάγνωση, αλλά πάντα με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά της.

Όταν η Ανάγνωση παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση έργων του Πικάσο, τότε η πρώτη συζύγός του, Όλγα Κοκλόβα, αντιλήφθηκε την παρουσία άλλης γυναίκας στη ζωή του ζωγράφου και ο γάμος τους έληξε.

Η Βάλτερ απέκτησε με τον Πικάσο μία κόρη, την Μάγια

Επειδή Δημοσιογραφία-Δυστυχια-Διαφθορά... αρχίζουν απο Δ...

Σταχυολογόντας στο διαδύκτιο

Εργολάβοι συνειδήσεων

ΠΗΓΗ: Γαλαξιάρχης

[ΑΦΙΕΡΩΜΑ]

Η δεύτερη πληγή (μετά το ίδιο το πολιτικό σύστημα) στη λειτουργία της δημοκρατίας, είναι τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο προπαγανδιστικός τους ρόλος στην υπηρεσία του συστήματος βασίζεται σε ένα σύνολο εργαλείων. Μίας πολύ οργανωμένης επιχείρησης κατασκευής συνειδήσεων, της οποίας το μέγεθος είναι τέτοιο ώστε να θεωρείται ως ωμή παρέμβαση στη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος.
Δημιουργία εντυπώσεων (spin):Εδώ συναντάμε εταιρείες PR σαν τη Civitas, οι οποίες αναλαμβάνουν τη στρατηγική και την επικοινωνιακή πολιτική στην προώθηση των προϊόντων (από αναψυκτικά έως πολιτικές ιδεολογίες) των πελατών τους, μέσω των media. Οι εταιρείες PR φέρνουν σε επαφή τον πελάτη με τους δημοσιογράφους του μέσου στο οποίο «παίζει» η διαφήμιση. Η επικοινωνιακή πολιτική αναπτύσσεται μέσω εναλλακτικών μεθόδων προβολής, όπως τα πληρωμένα δημοσιεύματα (advertorials), η προώθηση της ειδησεογραφίας που αφορά την εταιρεία-πελάτη και η ευμενής παρουσίασή στην αρθρογραφία, τα editorials και τα σχόλια των δημοσιογράφων. Τακτικές απολύτως νόμιμες, πλην όμως ελάχιστα ηθικές. Ο ήδη διαβρωμένος δημοσιογραφικός κόσμος γίνεται αποδέκτης μικρών ή και μεγάλων δώρων, ταξιδιών (υποτίθεται για ενημέρωση, αλλά στην πράξη για αναψυχή), ακόμη και προσωπικών εξυπηρετήσεων. Στο τέλος ο δημοσιογράφος καθίσταται πλήρως χειραγωγημένος. Φτάνει σε σημείο να θεωρεί υποχρέωσή του να αναφέρεται θετικά στον φίλο και πελάτη του μέσου στο οποίο εργάζεται (δείτε τη σχετική φωτό της Καθημερινής).



Εδώ αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του Παύλου Τσίμα, ο οποίος όχι μόνο εμφανίζεται στην προσωπική λίστα Χριστοφοράκου με τα -ακριβούτσικα- εταιρικά δώρα της Siemens, αλλά και ομολόγησε -πιεζόμενος από τις αποκαλύψεις- την πολύχρονη φιλία που τον συνδέει με το φυγόδικο «Νο 1» της γερμανικής εταιρείας και τα ποδοσφαιρικά ταξιδάκια στο εξωτερικό με χορηγία της Siemens. Κι όμως, αυτός ο, κατά πολλούς αξιόπιστος, δημοσιογράφος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σχολιάζει το σκάνδαλο Siemens, τόσο πριν όσο και αφότου έγινε γνωστή η σχέση του με το Χριστοφοράκο. Παράνομο; Σε καμία περίπτωση. Ανήθικο; Εξαρτάται πού έχει βάλει κανείς τον πήχη της ηθικής του. Αντιδεοντολογικό; Κάργα!




Μισές αλήθειες: Δεν υπάρχει κανένας λόγος που ένα «σοβαρό» μέσο θα καταφύγει στη διασπορά ψευδών ειδήσεων και τη χοντροκομμένη παραπολιτική. Αρκεί να μην πει όλη την αλήθεια. Αρκεί να κρύψει ή απλώς να αδιαφορήσει για ένα μεγάλο μέρος της. Όλο αυτόν τον καιρό που μεσολάβησε από το «λεφτά υπάρχουν» έως το «δεν υπάρχει σάλιο», όλες οι μεγάλες εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα, πρόβαλαν αποκλειστικά την «αλήθεια» του μνημονίου και της τρόικας, ανεξαρτήτως μάλιστα της ιδεολογικής ταυτότητας που πλασάρουν στο κοινό τους. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τη μεγαλειώδη μετεκλογική κωλοτούμπα του ΠΑΣΟΚ, η οποία αναμφίβολα πρέπει να καταγραφεί ως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη στην ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Αντιθέτως, οι μεγαλοδημοσιογράφοι πλάσαραν τη λογική του μονόδρομου με απίστευτη προσήλωση (αλλά και ψευδοκριτική πάντα ματιά για ξεκάρφωμα),εκτοπίζοντας και συκοφαντώντας κάθε άλλη εναλλακτική (εννοείται αριστερόστροφη).
«Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς μπορούν να γράψουν Ιστορία, δείχνοντας τον δρόμο για μια μεγάλη εθνική συνεννόηση που θα βάλει τέλος στα λαϊκιστικά τερατουργήματα της μεταπολίτευσης, θα βάλει όρια στην καταστροφική μανία των επαγγελματιών της διαμαρτυρίας και θα χτίσει ένα νέο ευρωπαϊκό κράτος.
Ο κ. Παπανδρέου έκανε το λάθος να μη βάλει ποτέ «πλάτη» όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν το είχε κάνει, ίσως να είχε κληρονομήσει μια λιγότερο απελπιστική κατάσταση. Τώρα όμως έχει την ευκαιρία να κάνει υπερβάσεις, ενώ και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο κέρδους για ένα κόμμα ή έναν πολιτικό. Είτε θα αλλάξουν μαζί τη χώρα είτε θα βουλιάξουν όλοι μαζί.»
Α. Παπαχελάς, Καθημερινή, 2 Μαϊ 2010
Δεκάδες οικονομολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίου, Έλληνες και ξένοι, έκρουαν έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου για τον εκτροχιασμό στο νεοφιλελευθερισμό, επιχειρώντας να διερευνήσουν τις εναλλακτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς δε βρήκε το δρόμο προς τα κανάλια ή τα μεγαλύτερα έντυπα του χώρου. Δε χρειάστηκε να φιμωθούν οι φωνές αυτές, ούτε να κυνηγηθούν οι «αιρετικοί» που τις εξέφραζαν («δημοκρατία» έχουμε άλλωστε). Αρκούσε η πλήρης αδιαφορία για αυτήν την αλήθεια. Πολύ χτυπητή η περίπτωση της εκπομπής των Λυριτζή-Οικονόμου στο ραδιοφωνικό Σκάι (18/6/2010). Όταν ενημερώθηκαν οι σχολιαστές από ακροατή της εκπομπής για την ομιλία οικονομολόγων στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ», ο Λυριτζής κατηγόρησε την άποψη ως «συνωμοσιολογική» και ισχυρίστηκε ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για απλοϊκές προσεγγίσεις. Εννοείται ότι, πέρα από το σχόλιο του δημοσιογράφου του Σκάι, ουδεμία άλλη αναφορά έγινε στην ομιλία αυτή.
Τεχνική «καρότο και μαστίγιο»: Όμως είναι ευρύτερα γνωστό «ο δημοσιογράφος ελέγχει την εξουσία». Τα ιδιωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το ρήμα «ελέγχω» με την ετυμολογική του σημασία. Στην κυριολεξία ελέγχουν την εξουσία με το σκεπτικό ότι της τραβούν το αυτί όταν αυτή κατά λάθος κινηθεί έξω από τη ρότα που της έχουν χαράξει. Έτσι, ενώ δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε -ανεξαρτήτως κυβέρνησης- μία σοβαρή, αιχμηρή και επιθετική συνέντευξη κυβερνητικού πολιτικού, ταυτόχρονα επιλεγμένα ονόματα και στελέχη θάβονται εν μία νυκτί από τους ίδιους δημοσιογράφους που έως την προηγούμενη ημέρα τους «χάιδευαν». Γνωρίζοντας ότι το μνημονικό του θεατή-καταναλωτή είναι ανήμπορο μπροστά στο χάος της μασημένης πλην αλληλοαναιρούμενης πληροφορίας, οι δημοσιογράφοι «κύρους» (δηλαδή οι ακριβοπληρωμένες γραφίδες σε ρόλο think tank του ιδιοκτήτη του μέσου), μπορούν να αλλάξουν γνώμη αστραπιαία, εφόσον το επιτάσσει το καθήκον (δηλαδή η γραμμή του εργοδότη). Τυπικό παράδειγμα, ο μέντορας της παιδικής αρθρογραφίας που απευθύνεται στην ενήλικη ημιμαθή και απολίτικη μάζα, Γιάννης Πρετεντέρης. Αυτός ο κήνσορας της τρόικας δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να γυρίσει τούμπα τη λογική του μονόδρομου που ο ίδιος ευαγγελιζόταν.
Τον περασμένο Απρίλιο θεωρεί το ΔΝΤ αναπόφευκτο και μάλιστα με υπευθυνότητα όλων των Ελλήνων:
«Το πρόβλημα δεν είναι αν το ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο. Ενδεχομένως αποτελεί. Το πρόβλημα είναι τι κάναμε για να τον αποφύγουμε. Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα αλλά μόνοι μας τον καταστήσαμε αναπόφευκτο.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 19 Απρ 2010
Πριν λίγες ημέρες όμως, χαρακτηρίζει ανεύθυνη την κυβέρνηση για την υπογραφή του μνημονίου, ομολογώντας ότι καμία εναλλακτική δε διερευνήθηκε σοβαρά (αλήθεια; από ποιον;):
«Αναρωτιέμαι αν οι κυβερνητικοί αρµόδιοι τα αναλογίστηκαν αυτά όταν υπέγραψαν το Μνηµόνιο µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ ή όταν το έκαναν νόµο του κράτους. Αν είχαν, δηλαδή, πλήρη επίγνωση της παρέµβασης που αναλαµβάνουν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία.
Αν είχαν επίγνωση, απορώ πώς δέχτηκαν να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις.
Αν δεν είχαν επίγνωση, τότε απορώ πώς ανέλαβαν υποχρεώσεις τις οποίες είτε δεν γνώριζαν, είτε δεν κατανοούσαν.
Διότι η λογική του µονόδροµου δεν είναι δικαιολογία, είναι επιλογή. Η Ελλάδα υποχρεούται τώρα να πάρει τα συγκεκριµένα µέτρα όχι επειδή δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν άλλες επιλογές (αυτό δεν µου φάνηκε να το διερεύνησε σοβαρά κανένας…) αλλά επειδή αυτά ακριβώς τα µέτρα δεσµεύτηκε να εφαρµόσει.»
Γ. Πρετεντέρης, Τα Νέα, 18 Ιουν 2010


Είναι φανερό ότι η «μονοκρατορία ΠΑΣΟΚ» τρώει γρήγορα τα ψωμιά της για τα φερέφωνα της εξουσίας όπως το Συγκρότημα Λαμπράκη και το Mega Channel. Έτσι λοιπόν ψήνεται ένα πιο συνεργατικό σχήμα «εθνικής συννενόησης» (άρα εντελώς απολίτικο και ανήμπορο στις εξωτερικές πιέσεις λόγω ευαίσθητων ισορροπιών). Παπαγαλάκια όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης αναλαμβάνουν νέα εργολαβία. Εκεί που υπήρχε καρότο για την κυβέρνηση Παπανδρέου, τώρα έρχεται μαστίγιο.
Αντίστοιχη τακτική χειραγώγισης χρησιμοποιείται όμως και προς τα κάτω, δηλαδή τον τηλεθεατή/αναγνώστη/καταναλωτή. Από τη μία η κατατρομοκράτηση του πληθυσμού για ένα μέλλον που δεν εξηγείται αναλυτικά από κανέναν, παρά μόνον «ζωγραφίζεται» με εντελώς αρνητικές εκφράσεις όπως «χρεωκοπία», «οικονομική καταστροφή», «απομόνωση», «αδυναμία πληρωμών» κ.λπ. Από την άλλη το γλείψιμο του «ανήμπορου», «φτωχού», «καταφρονεμένου», «εργάτη», «μικροέμπορου», «συνταξιούχου». Ταυτόχρονα η διάχυση της ευθύνης επί δικαίων και αδίκων, ώστε να πιστέψει και ο τελευταίος Έλληνας ότι μόνος του έφερε το ΔΝΤ ακόμη κι αν απλώς έχει κάνει χρήση πιστωτικής κάρτας τα τελευταία δέκα χρόνια. Έτσι το μέσο, από τη μία γίνεται αρεστό στον πελάτη και από την άλλη αντιμετωπίζεται ως ο κάτοχος της «Λυδίας Λίθου» για όλα τα ανυπέρβλητα προβληματα που θα βυθίσουν τη χώρα στο ζόφο και την καταστροφή. Οποιαδήποτε πρόταση κι αν σερβιριστεί θα καταναλωθεί άμεσα. Αρκεί να μυρίζει ωραία και να έχει όμορφο περιτύλιγμα.
Ξεκάρφωμα: Το ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης δεν παύει να είναι πάνω από όλα εταιρεία. Και ως εταιρεία ωφείλει να διευρύνει μονίμως το πελατολόγιό της. Είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που σπρώχνει τα ΜΜΕ να προβάλουν και τη «διαφορετική άποψη». Ακόμη κι εκείνη που ενδεχομένως θα μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντά της. Το μόνο που πρέπει να κάνει πριν τη σερβίρει είναι να την αδρανοποιήσει. Μία τέτοια περίπτωση αδρανοποίησης παρέχουν οι σατιρικές εκπομπές. Τι να θέλει άραγε ένας δηλωμένος κομμουνιστής όπως ο Θύμιος Καλαμούκης στο καταφανώς δεξιό Σκάι; Χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο τον μεγαλύτερο σατιρικό παραγωγό των τελευταίων χρόνων, ο εκτονωτικός ρόλος της σάτιρας λειτουργεί αντίστροφα για την αλήθεια που εκπροσωπεί. Δίπλα σε μία «σοβαρή» δεξιά αρθρογραφία, η «αριστερή» σάτιρα στην πράξη υποστηρίζει την πρώτη. Εκτονώνει τα πάθη του θεατή/ακροατή και διοχετεύει ανώδυνα την οργή του απέναντι στο εκάστοτε καθεστώς. Δεν περνάει όμως πολιτική γραμμή και σίγουρα δεν ισορροπεί από πλευράς πλουραλισμού το χαρακτήρα του μέσου. Οι λιγοστοί αρθρογράφοι της «άλλης άποψης», όπως για παράδειγμα ο Άρης Χατζηστεφάνου, εκτοπίζονται είτε σε ολιγόωρες ραδιοφωνικές εκμπομπές δευτερεύουσας σημασίας, είτε σε μονόστηλα εφημερίδων. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο επιχειρηματίας της ενημέρωσης μπορεί άνετα να υποστηρίζει (ψευδώς) ότι εξυπηρετεί τον πλουραλισμό και την ελευθερία της άποψης.
Δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα: Το περίφημο ρητό «There is no such thing as bad publicity except your own obituary» («Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως κακή δημοσιότητα, εκτός από τη νεκρολογία σου», Brendan Behan, 1923-64, Ιρλανδός συγγραφέας) ήδη χρησιμοποιείται -ειδικά στην ελληνική τηλεόραση- κατά κόρον. Μπορεί ο Ψωμιάδης με τη μάσκα πάνω στο άλογο να προκαλεί το γέλιο ακόμη και στους ψηφοφόρους του. Μπορεί επίσης ο αντιπαθής Καρατζαφέρης να φέρνει σε μεσήλικα χιμπατζή πίττα στα αναβολικά. Μπορεί τέλος ο Λοβέρδος να θυμίζει παρωδία φωσκολικού μελοδράματος. Ωστόσο όλοι τους «παίζουν» μονίμως στο γυαλί. Όλες τις ώρες της ημέρας, σε όλες τις συχνότητες. Το αποτέλεσμα είναι κοινό: ο θεατής-ψηφοφόρος την κρίσιμη ώρα των επιλογών ανακαλεί εκείνο που έχει συνηθίσει να βλέπει μονίμως.
O μύθος της ελεύθερης (ιδιωτικής) ενημέρωσης
Το κρατικό μέσο ενημέρωσης έχει έναν «εργοδότη» διακριτό και γνωστό στο κοινό, άρα και μία γραμμή πληροφόρησης, εξίσου διακριτή και γνωστή. Στο ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης, ο θεατής/αναγνώστης/ακροατής είναι δύσκολο να διακρίνει την υπαρκτή γραμμή, ακριβώς διότι δε γνωρίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τα συμφέροντα που αυτό εξυπηρετεί. Στην πράξη, η ιδιωτική προπαγάνδα είναι πολλαπλά ανεξέλεγχτη και επιζήμια, χρησιμοποιώντας μάλιστα το προσωπείο της «ανεξάρτητης ενημέρωσης», κάτι που ένα κρατικό μέσο είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ισχυριστεί ότι παρέχει. Θεωρητικά, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης θα μπορούσε να λειτουργήσει προς ώφελος της πραγματικής πληροφόρησης, αν και πάλι θα ήταν υποχρεωτική η αυξημένη κριτική ικανότητα του κοινού. Στην ελληνική πραγματικότητα όμως αυτή η θεωρία μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να αντιμετωπίζεται. Κι αυτό διότι τα ΜΜΕ βρίσκονται στα χέρια ελάχιστων ιδιοκτητών και μάλιστα από δύο πολύ συγκεκριμένα και πανίσχυρα λόμπι: τα δημόσια έργα και τη ναυτιλία, δηλαδή τους μεγαλοκατασκευαστές και τους πλοιοκτήτες. Το μεν πρώτο λόμπι κατεξοχήν κρατικοδίαιτο και το δεύτερο σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας. Με λίγα λόγια οι δύο καλύτεροι φίλοι του (δι)κομματικού κράτους. Κατά συνέπεια, στην Ελλάδα βιώνουμε μία ιδιότυπη «βορειοκορεάτικου» τύπου παραπληροφόρηση, η οποία πηγάζει απευθείας από τα υπουργικά γραφεία και τα κέντρα που εξυπηρετούνται από αυτά τα γραφεία.


Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ
Από το 1989, οπότε η χώρα πρωτογνώρισε την «ελεύθερη ενημέρωση» βάζοντας ταφόπλακα στη «χουντική» ΥΕΝΕΔ και τη «σταλινική» ΕΡΤ, το εφοπλιστικό λόμπι ορίζει συντονισμένα μέσω ενός καλοκουρδισμένου και καλοπληρωμένου μηχανισμού προπαγάνδας την ενημέρωσή μας. Ποτέ άλλoτε το μαύρο δεν υπήρξε πιο… λευκό. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα ενημερωθείτε για το πώς οι εργατικοί και λιτοδίαιτοι εφοπλιστές κατατρέχονται από τους αδίστακτους και κοιλαράδες ναυτεργάτες. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα μάθετε το πώς μία δημόσια επιχείρηση από εντελώς άχρηστη γίνεται εξαιρετικά χρήσιμη απλώς με το να χαριστεί στον πλησιέστερο ιδιώτη, κατά προτίμηση εφοπλιστή ή μεγαλοκατασκευαστή. Στα ελληνικά ΜΜΕ θα γνωρίσετε τη θεϊκή προέλευση του ΔΝΤ και την «μητέρα Τερέζα» του εφοπλισμού που ακούει στο όνομα Cosco. Τα ελληνικά ΜΜΕ θα σας καταδείξουν τους δέκα εκατομμύρια λόγους που καθένας από εσάς -πλην των τόσο χρήσιμων πλοιοκτητών αυτής της χώρας- ευθύνεστε προσωπικά για το χρέος, το έλλειμμα και την αδυναμία δανεισμού της χώρας. Καλωσήρθατε στη Βόρεια Κορέα των Βαλκανίων.



Τα τελευταία χρόνια, τόσο μέσω αγοράς μετοχικών πακέτων, όσο όμως και απευθείας εξαγορών, το εφοπλιστικό λόμπι καταφέρνει να κυριαρχήσει στα media, εκτοπίζοντας τους τελευταίους «παραδοσιακούς» εκδότες αλλά ακόμη και το πανίσχυρο μπλοκ του κατασκευαστικού κλάδου. Εν συντομία, μετά τους Κυριακού(Δάφνη, Αντέννα), Βαρδινογιάννη (Star, Mega Channel) και Αλαφούζο (Σκάι, Καθημερινή) που διαθέτουν κομμάτι της πίττας της ενημέρωσης εδώ και λίγες δεκαετίες, στο γκρουπ των εφοπλιστών-εκδοτών προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια η οικογένεια Αγγελόπουλου (Ελ. Τύπος), Ρέστης (ΔΟΛ, Ιμάκο, Εκδ. Λυμπέρη),Πατέρας (Εκδ. Λυμπέρη), Μαρινάκης (Σκάι, Καθημερινή, Εκδ. Λυμπέρη) αλλά καιΒγενόπουλος (Alter). Ακόμη κι αυτό το προϊόν διαπλοκής της «παλαιάς σχολής» των εκδοτών, ο Ψυχάρης, μία χαρά συνυπάρχει με τον Β. Ρέστη στο ΔΣ του ΔΟΛ, ο οποίος κατέχει το 13% του ομίλου.
Αναλυτικότερα, στις συνθέσεις των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, ο «εφοπλιστικός χάρτης» έχει ως εξής:
ΕΝΤΥΠΑ/ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

* Καθημερινή/Σκάι ρ/φ: Οικογένεια Αλαφούζου (50%/75%), Ε. Μαρινάκης (25%, ρ/φ Σκάι)
* ΔΟΛ: Β. Ρέστης (13-19%)
* Ελεύθερος Τύπος: Οικογένεια Αγγελόπουλου (πωλήθηκε). Ο σταθμός City FM πέρασε στα χέρια του Β. Ρέστη
* Ιμάκο: Β. Ρέστης (34%)
* Δάφνη Επικοινωνίες: Μ. Κυριακού (100%)
* Εκδόσεις Λυμπέρη: Ν. Πατέρας (5%), Ε. Μαρινάκης (5%)

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

* Antenna TV: Οικογένεια Κυριακού (98,5%)
* Star Channel: Οικογένεια Βαρδινογιάννη (60%)
* Σκάι ΤV: Ι. Αλαφούζος (75%), Ε. Μαρινάκης (25%)
* Alter: Αδερφοί Βαφειά (5%), Βγενόπουλος (1,5% μέσω MFG)
* Mega Channel: Β. Ρέστης (5%), Οικογένεια Λάτση (1% μέσω Eurobank)

Προφανώς, τόσο η υπερπροβολή των κινέζικων επενδύσεων όσο όμως και η κατασυκοφάντηση των απεργιακών κινητοποιήσεων των ναυτεργατών που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες στα ΜΜΕ δεν είναι διόλου τυχαία. Ο γράφων μάλιστα κάνει μία -όχι και τόσο ριψοκίνδυνη- πρόβλεψη ότι στο μέλλον το ζήτημα Cosco θα μας απασχολήσει σε επίπεδο «ειδικών δικαστηρίων», όπου και θα δούμε να παρελαύνουν ουκ ολίγα βαριά ονόματα της ελληνικής ναυσιπλοϊας και ΜΜΕ. Σημειώστε ότι ως το τέλος του 2009 «οι παραγγελίες νεότευκτων πλοίων ελληνικών συμφερόντων (άνω των 1.000 gt) ανήλθαν σε 748 πλοία, συνολικής χωρητικότητας 64,9 εκ. dwt» (Ετήσια έκθεση 2009-10, Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών). Πόσα ναυπηγούνται στην Ελλάδα από τους «πατριώτες» εφοπλιστές; Κανένα! Την περασμένη δεκαετία, με τα ελληνικά ναυπηγεία να φυτοζωούν από τα υπερκοστολογημένα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού (δηλαδή με κρατικές επενδύσεις που έφευγαν στο εξωτερικό!) οι «έλληνες» πλοιοκτήτες ναυπήγησαν ούτε λίγο ούτε πολύ τετρακόσια πλοία στα εργατικά «Νταχάου» της Κίνας. Αγγελόπουλοι, Μαρινάκηδες, Ρέστηδες, Λασκαρίδηδες, Λεμούδες και Μελισσανίδηδες, όχι μόνο δεν πληρώνουν μία δεκάρα σε φόρους (ούτε καν για μεταβιβάσεις ακινήτων). Όχι μόνο δεν βάζουν ελληνική σημαία στα καράβια τους. Αλλά επιπλέον δε δίνουν δεκάρα σε Έλληνες εργάτες ναυπηγείων, πλην κάποιων εργασιών συντήρησης (σ.σ. στα νεκροταφεία εργαζομένων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης). Σημειώστε ότι στα μέσα του 2009, στην περίοδο δηλαδή της κορύφωσης της παγκόσμιας κρίσης, οι Έλληνες «Κροίσοι» πλοιοκτήτες, βελτιώνουν ακόμη περισσότερο την ανθηρότατή τους κατάσταση παραμένοντας πρώτοι στον κόσμο, με τα πλοία τους να αντιπροσωπεύουν το 15% της παγκόσμιας χωρητικότητας.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την Cosco, τα ελληνικά ΜΜΕ παρουσίασαν την συμφωνία με την «σκοτεινή» αυτή offshore εταιρεία (και όχι κινέζικη όπως θέλουν να μας… ταϊζουν) με εξαιρετικά συντονισμένο και πανομοιότυπο τρόπο. Ακόμη και γνωρίζοντας ότι ο Γ. Παπανδρέου εκτελούσε προεκλογικές πιρουέτες όταν έβγαζε τους δακρύβρεχτους λόγους υπέρ του «ανώνυμου λιμενεργάτη», αλυχτούσαν απέναντι στις θεατρικές δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ περί επαναδιαπραγμάτευσης. Κι όταν όλα ήρθαν (όπως ήταν αναμενόμενο) τούμπα μετεκλογικά, με την τριανδρία Παπούλια-Παπανδρέου-Πάγκαλου να προσπαθούν πλέον να μας πείσουν ότι πρέπει λίγο ως πολύ να μάθουμε όλοι κινέζικα, άρχισαν πάλι τα συντονισμένα χειροκροτήματα από τον «σοβαροφανή» Χατζηνικολάου του Άλτερ έως τον «καραγκιόζη» (σώμα και πνεύμα) Παπαγιάννη του Extra 3. Η «μπίζνα» όμως με την Cosco και τους Έλληνες εφοπλιστές έχει πολύ μακρά ιστορία και τα –παραφουσκωμένα- 2,5 δις δολάρια που υπόσχονται για τα επόμενα 35 χρόνια υπέρ ελληνικού δημοσίου, έχουν ήδη ταξιδέψει προς την Κίνα διπλά και τρίδιπλα χάρη στις ναυπηγήσεις νέων πλοίων στα ναυπηγεία της Cosco (με το αζημίωτο βέβαια, αφού Κινέζοι φίλοι παραδοσιακά ναυλώνουν καράβια των Ελλήνων «αφορολόγητων» εφοπλιστών). Για τα μεγέθη της οικονομίας που μετακινείται μεταξύ λονδρέζικου Σίτυ και Σαγκάης, αλλά βέβαια ούτε ένα ευρουδάκι πρωτογενώς δεν αφήνει στην Ελλάδα, αξίζει να σημειωθεί ότι στη λίστα των πιο ισχυρών πλοιοκτητών με έδρα το Λονδίνο, φιγουράρουν επτά Έλληνες «Κροίσοι» των οποίων (μόνο αυτών) οι περιουσίες αγγίζουν σχεδόν τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι «πατριώτες» που απαλλάσσονται από τις υποχρεώσεις που έχει κάθε εργαζόμενος αυτής της χώρας και που επένδυσαν 12 δις δολλάρια στα κινέζικα ναυπηγεία, σήμερα απαιτούν ακόμη περισσότερα. Και το κάνουν μέσω των εντύπων που εξαγόρασαν, χωρίς βέβαια να αφαιρέσουν την κομματικοϊδεολογική σημαία που διέθεταν προηγουμένως, προκειμένου τόσο να διατηρήσουν την πελατεία τους, όσο όμως και να κοροϊδέψουν το πόπολο ότι δήθεν εξασφαλίζουν την πολυφωνία στην ενημέρωση. Αν λοιπόν αναρωτιέστε τι κοινό έχουν οι διάφοροι Πρετεντέρηδες, Κύρτσοι, Τράγκες, Χατζηνικολάου, Παναγιώτου, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτες, ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές.

Πολιτικοί σε υπηρεσία των πλοιοκτητών αφεντικών τους, σε μία "ιεραποστολή" υπέρ ΔΝΤ. Ο εφοπλιστής Μαρινάκης τοποθετεί "πρώτη θέση πίστα" την κουμπάρα του στο Σκάι και ο Πάγκαλος απαιτεί να του δώσουμε συγχαρητήρια για την κωλοτούμπα με την Cosco.

Τράπεζες, πλοιοκτήτες, όλοι μία οικογένεια είμαστε
Αυτό που δεν κρύβει κανείς πλέον, ούτε καν στο ΠΑΣΟΚ, είναι ότι η προσφυγή μας στην τρόικα έγινε προκειμένου να εξασφαλιστούν οι δανειστές μας, με τη δικαιολογία ότι κάποια στιγμή ως το 2014 θα «αναπνεύσουμε» ως χώρα (με 140% του ΑΕΠ χρέος, αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα»). Ποιοι όμως είναι αυτοί που πρόκειται να αναπνεύσουν στη χώρα, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη ρευστότητα για όσα χρόνια διαρκεί η «κρίση»; Σίγουρα όχι οι μισθωτοί. Οπωσδήποτε ούτε οι συνταξιούχοι. Οι έμποροι ήδη έχουν βάλει μάνταλο, οπότε δεν προλαβαίνουν. Ποιοι μένουν; Οι τράπεζες φυσικά.
Οι τράπεζες, οι οποίες ήταν οι πρώτες (πριν από το ίδιο το ελληνικό κράτος) πουεξασφάλισαν μία τονωτική ένεση ρευστότητας 10 δισ. από το πακέτο «διάσωσης». Πέρα από τις υπεργενναιόδωρες προσπάθειες του ελληνικού δημοσίου, με κεφάλαια και εγγυήσεις που πλησιάζουν πλέον τα 40 δισ. ευρώ, είναι σίγουρο ότι τους επόμενους μήνες θα ολοκληρωθεί αριθμός συγχωνεύσεων, ο οποίος θα σημάνει αύξηση της ανεργίας ακόμη και στον πλέον αυτό πριμοδοτούμενο κλάδο. Είναι ενδεικτικό ότι από τα απεχθή μέτρα στον εργασιακό τομέα, περισσότερο από όλους, εξυπηρετούνται οι μεγάλες εταιρείες (άνω των 200 εργαζομένων) και ειδικά οι τράπεζες, στις οποίες το κόστος της μισθοδοσίας αντιστοιχεί στο 50%+ των συνολικών εξόδων. Προφανώς λοιπόν, εκτός των άλλων ευεργεσιών, σε μία εποχή συγχωνεύσεων είναι καλοδεχούμενη από τους τραπεζίτες η πιο εύκολη και φθηνή διαδικασία απόλυσης. Και βέβαια δύο χώροι έντασης κεφαλαίου όπως ο εφοπλιστικός και ο τραπεζικός δε θα μπορούσαν να είναι «στεγανοί», ειδικά σε μία τόσο μικρή χώρα (με τόσο μηδαμινή παραγωγική βάση και τόσο πλούσιους κεφαλαιοκράτες). Έτσι, από τους «ιέρακες» εφοπλιστές των ΜΜΕ, συναντάμε ουκ ολίγα ονόματα στη λίστα των βασικών μετόχων του τραπεζικού κλάδου: οικογένεια Λάτση στην Eurobank (EFG Group), οικογένεια Βαρδινογιάννη και Αγγελόπουλος στην Τράπεζα Πειραιώς και βέβαια ο όψιμος «σοσιαλιστής» Βγενόπουλος στην Marfin Egnatia Bank.


Περίπτωση Λαυρεντιάδη. Ανερχόμενος Κοσκωτάς;
Αξίζει μία ιδιαίτερη αναφορά στην περίπτωση Λαυρεντιάδη κι ας μην ανήκει στην εφοπλιστική δράκα που έχει εισβάλλει στα media. Ωστόσο οι πρόσφατες κινήσεις του, που αναδίδουν έντονο «άρωμα» Κοσκωτά, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της νέας γενιάς μιντιακής αυτοκρατορίας. Ο Λ. Λαυρεντιάδης μέσω της ομίλου ΝΕΠ που συνέστησε με το συνεργάτη του (από το χώρο των εκδόσεων) Π. Κυριακίδη εμφανίζεται είτε ως αποκλειστικός κάτοχος, είτε ως ισχυρός μέτοχος, σχεδόν σε όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας. Αναλυτικά:

* Το 12,53% της Πήγασος Εκδοτική (Έθνος, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, e-go.gr)
* Το 26,66% της ΚΠΜ Εκδοτικής του Γ. Κύρτσου (City Press, City Auto Moto, Sunday Press)
* Το 9,62% στη Χ.Κ. Τεγόπουλος (η εξαγορά έγινε εν αγνοία της οικογένειας Τεγόπουλου κάτι που είχε προκαλέσει την οργή της Μάνιας)
* Το 49% της Veto του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου
* Το 100% του Flash FM (από τον Κόκκαλη)
* Το 100% της Athens News
* Το 100% της Espresso (από Φιλιππάκη – Βαρδινογιάννη) και το espresso.gr
* Το 50% των εκδόσεων «Επίκαιρα» (από τις εκδόσεις Λιβάνη)
* Το 100% της Ισοτιμίας και το isotimia.gr
* Τη Daily Press σε ποσοστό 100%
* Το 100% του Sport TV (πρώην Magic του Κόκκαλη) και το 100% του Καναλιού «10 » (από τον Γ. Τράγκα)
* Το 10% του ΣΚΑΙ FM και το 10% του Red FM
* Το 100% της αθλητικής «Score»
* Το portal Nooz.gr

Οι επεκτακτικές κινήσεις του «αυτοδίδακτου» κληρονόμου-επιχειρηματία της χημικής βιομηχανίας στο χώρο των ΜΜΕ συγκρίνεται σε επιθετικότητα με εκείνη του Ρέστη, ο οποίος φιγουράρει στο Δ.Σ. του ΔΟΛ. Ταυτόχρονα, ο Λ. Λαυρεντιάδης κινείται το ίδιο δραστήρια στον τραπεζικό κλάδο αγοράζοντας το 31% της Proton Bank από την Τράπεζα Πειραιώς σε μία χρηματιστηριακή συναλλαγή με έντονη μυρωδιά χειραγώγισης. Η εντυπωσιακή μεν, επιχειρηματικά αποτυχημένη δε, εισβολή στο χώρο των ΜΜΕ του Λ. Λαυρεντιάδη, συνοδεύτηκε από λανθασμένες επιλογές στελεχών και οδηγεί όπως όλα δείχνουν σε αλλεπάλληλα κλεισίματα εντύπων και μαζικές απολύσεις. Η «φούσκα» Λαυρεντιάδη η οποία επηρεάζει κι αυτή έντονα τον τρόπο που σερβίρεται η πληροφόρηση στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την εκπεφρασμένη πρόθεση εμπλοκής στον τραπεζικό κλάδο σε μία τόσο κρίσιμη εποχή στον τομέα αυτό, έχει αρχίσει ήδη να αναδίδει άρωμα «σκανδάλου Κοσκωτά». Κάτι που ενδέχεται να μας απασχολήσει στο μέλλον…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΛΑΦΟΥΖΙΣΜΟ


Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός». Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι». Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του… κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;

Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ’ οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.

Η "καθωσπρέπει" Καθημερινή διαθέτει "μαύρες σελίδες" στην ιστορία της

Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα
Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένουνα σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν… απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.
Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε: «Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004). Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες: «…ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο ‘Ριζοσπάστης’ γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα … Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010). Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!
Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα…

Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτώνγνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ‘60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του ’80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ… κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της:«Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο»,Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001. Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορίαέφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).

Ιωάννης Αλαφούζος: Οικολόγος, Ανθρωπιστής, Πατριώτης. Η βιτρίνα του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου ενός απόλυτα παρασιτικού εφοπλιστικού λόμπι.
Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα
Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του ’70 και το ’80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:
«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002
Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1». Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα…», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007
Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά,επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:
«H απύθμενη προπαγάνδα για τα “μονοπύθμενα”, που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα “σπίρτα” της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» … «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 (“Ανώνυμο”).
«K. Kαραμανλης – Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» … «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. “Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο ‘γιες–μαν’, δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας”, τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003. Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί…
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του: «“Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί;” διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003.
Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι’ αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):
«…σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» … «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της “Καθημερινής” είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της “Καθημερινής” είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009
Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ουπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και οδιοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.
Η λίστα της ντροπής
Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου – Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και… CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) καιΜάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).
Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:
«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα “ως ακροατής” (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» … «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», “Ιός”, 30 Οκτ 2004
Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για… «φίμωση»!


Σταχυολογοντας στο διαδυκτιο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ «Ιός». Τα ΜΜΕ των Ελλήνων εφοπλιστών
«Το Βήμα». Οι πρόσφατες κινήσεις του ομίλου ΝΕΠ (Κυριακίδη-Λαυρεντιάδη) στο χώρο των ΜΜΕ και οι μελλοντικές βλέψεις τους.

«Άνεργοι Δημοσιογράφοι». Ο Λαυρεντιάδης στα χνάρια του Κοσκωτά.
«Ιός». Τα χρωστούμενα και χαρισμένα και ένα καθεστώς πλήρους ασυλίας των Ελλήνων εφοπλιστών.
Το Βήμα: Ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι γίνεται πανελλαδικής εμβέλειας με οσμή πολιτικού σκανδάλου

«Ιός»: Ντου και ξύλο από τα τσιράκια του Αλαφούζου σε 48ωρη απεργία του 2004
Καθημερινή: Το ανθολόγιο του μονού πυθμένα, όταν ο Καραμανλής ήταν φίλος μας και ο Ι. Αλαφούζος προστάτης των Επτά Θαλασσών

Το Παρόν: Το αυθαίρετο του Φαλήρου

Αντιδράσεις διαδυκτυακές για τη προπαγανδα του ΣΚΑΙ

ΣΚΑΙ 1821 : “ Ξεχάσανε” τους Νεομάρτυρες;

netakias.wordpress.com


συναυλία ειρήνης!Τέτοια κείμενα διαβάζω και με λυπούμαι αλλά κι οργίζομαι για την κατάντια της σύγχρονης Ιεραρχίας με τις μερτσεντες, real estate και τραπεζικούς λογαριασμούς.
Είχα γράψει και στο προηγούμενο άρθρο επιγραμματικά για κάποιους νεομάρτυρες, τότε που υπήρχε Εκκλησία κι όχι “ επικρατούσα Θρησκεία”, τότε που οι Ιερείς ήταν ένας από το χωρίο και η Εκκλησία ανήκε στο χωριό κι όχι στον Παπά, που ήταν απλός διαχειριστής.
Σήμερα οι Παπάδες συμμετέχουν σε Υπουργικά Συμβούλια, πάνε σε συναυλίες με την Συνοδιά των ΜΑΤ και συνανστρέφωνται με την αλητοελιτοκρατία και τους Φαρισαίους γιατί είναι οι ίδιοι Φαρισαίοι.


πες μου τους φίλους σου…ΠέφτουνΔακρυγόνα στην Εκκλησία κι ο Ιερώνυμος…τρώει φακές με τον Σταύρο Θεοδωράκη για να μας το παίξει…χριστιανός.
Διαβάστε πως πρέπει να είναι ένας ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Ιερέας.
Οι Αρχιερείς κατά την Επανάσταση του ’21


Συντάκτης: Πέτρος Α. Γεωργαντζής
Τετάρτη, 25 Μαρτίου 2009



O ΚΛΗΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ 21

αντίδραση ή προσφορά;

Σε μια αναμέτρηση λοιπόν και αντιπαράταξη θυσιαστικά δύο θρησκειών και δύο κόσμων οι Ορθόδοξοι Έλληνες κληρικοί και μάλιστα οι αρχιερείς όχι μόνο δεν αντέδρασαν ούτε χλεύασαν τον αγώνα, αλλ’ όπως είναι φυσικό και αυτονόητο, υπήρξαν οι φυσικοί ταγοί και ηγέτες, του αγωνιζομένου λαού. Πραγματικοί μπροστάρηδες, που, σαν άλλοι Μωυσείς ανέλαβαν να οδηγήσουν το λαό από τη σκλαβιά στην ελευθερία με κάθε προσωπική τους θυσία.

Το ράσο όλων των κληρικών, από του ασημότερου καλόγερου μέχρι του πολιουσεβάσμιου και άγιου Πατριάρχη, μεταβλήθηκε σε φλάμπουρο, που ηλέκτριζε και πύρωνε τα πνεύματα των αγωνιζομένων Ελλήνων. Η συμμετοχή των κληρικών, και μάλιστα των αρχιερέων, ήταν τόσο φυσική και τόσο αυτονόητη και απαραίτητη, ώστε όχι μόνο να συμπαρίστανται σε κάθε αγωνιστική προσπάθεια αλλά να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ, μια και οι Έλληνες δεν επιχειρούσαν τίποτε, εάν προηγουμένως δεν έβλεπαν τους ρασοφόρους να τους ευλογούν, με τους σταυρούς και τα ιερά τους άμφια, και να τους οδηγούν στο καθήκον.

Ενδεικτικό του πόσο πολύ υπολόγιζαν όλοι οι Έλληνες (διοικούντες και λαός) τότε την παρουσία των αρχιερέων στις πολεμικές συρράξεις είναι και ένα έγγραφο της προσωρινής Ελληνικής κυβερνήσεως κατά το Μάιο του 1825, με το οποίο, μπροστά στον κίνδυνο της προελάσεως του Ιμπραήμ, έδωσε εντολή στους αρχιερείς, που βρισκόταν στο Μωριά: Κομάνων Αγαθάγγελο, Παροναξίας Ιερόθεο, Φαρσάλων Γεράσιμο, Τριπόλεως Δανιήλ και Ρέοντος και Πραστού Διονύσιο, να κινηθώσι όσον τάχος για να περιέρχονται τις επαρχίες Άργους, Τριπολιτζάς, Βοστίτζης (Αιγίου), Πατρών, Λεονταρίου και Μεσσήνης και να κηρύσσουν το της εθνεγερσίας σάλπισμα, προτρέποντας τους χριστιανούς σε γενική εξέγερση κατά του τυράννου κατακτητού δια να συντρέξουν εις την ταχείαν ξεκίνησιν των στρατευμάτων.

Κατά συνέπεια δεν πρέπει να θεωρείται υπερβολική η κρίση ότι άνευ της συμμετοχής, της συμπαραστάσεως και της συμπράξεως του ιερού κλήρου δεν θα ευωδούντο τα του ιερού αγώνος.

Ο Φωτάκος, δίδοντας το μέτρο της εκτιμήσεως και του σεβασμού των τότε Ελλήνων στους ρασοφόρους, χαρακτηρίζει τον κλήρο θεόπεμπτο και σεβάσμιο και επιλέγει εις την επανάστασιν πρώτος ο κλήρος εφάνη εις τον αγώνα με τον σταυρόν και με τη σπάθην εις τας χείρας.

Σε άλλο πάλι σημείο των απομνημονευμάτων του (ως να διαισθάνθηκε ότι θα εγερθούν άνδρες, που θα ισχυρισθούν ότι οι αρχιερείς δια της βίας σύρθηκαν στον αγώνα) τονίζει εμφαντικά και απερίφραστα: Οι αρχιερείς της και άπας ο λοιπός κλήρος…αυθόρμητος εκινήθη. . .και πρώτος έλαβε τα όπλα.

Αναγνωρίζοντας δε την αμέριστη συμμετοχή και συνδρομή των κληρικών στους αγώνες του 1821 αναφωνεί:

Ευτυχισμένη ήταν η ημέρα της επαναστάσεως της ελληνικής φυλής, διότι και τότε και προ χρόνων ακόμη το έθνος είχε και τον θεόπεμπτον και σεβάσμιον κλήρον ως οδηγόν του… Ο Κλήρος παρουσιάσθη εμπρός με τον σταυρόν και με το όπλον εις τας χείρας, έβαλε την φωνήν εκ μέρους της θρησκείας και έδωκε το σύνθημα πατρίς και θρησκεία.. .εσυμβούλευσε, ευλόγησε, αγίασε τα όπλα, ύψωσε την σημαίαν του σταυρού… Έκαστος δε κληρικός επήρε πλέον ως έργον του πολέμου να παρευρίσκεται παντού εις τα στρατόπεδα και εις τα φροντιστήρια δια να ετοιμάζη τα πολεμοφόδια και τας τροφάς, όχι μόνον δι ιδίων εξόδων και θυσιών αλλά και με τα ιδία του τα χέρια, άλλοι δε εξ αυτών να πολεμούν τον εχθρόν της πίστεως και της πατρίδος, μαζί με τους στρατιώτας και άλλοι πάλιν να στέκωνται έμπροσθεν του Υψίστου και να επικαλούνται την εξ ύψους βοήθειαν. . .

Ούτως δε ενεργείται η Ελληνική επανάστασις από όλας τας τάξεις των κληρικών, των αρχιερέων δηλαδή, των ιερέων και των μοναχών των μοναζόντων εις τα ιερά καταγώγια, τα οποία έγιναν κοινά δια την ελευθερίαν την εθνικήν.

Τέλος η επιτροπή που συστήθηκε (1833) από τον Όθωνα (μεταξύ των οποίων ο Σπ. Τρικούπης, ο Π. Νοταράς και ο Σκαρλ. Βυζάντιος) για τα Εκκλησιαστικά πράγματα της Ελλάδος, έγραψε στην έκθεσή της:

Πρώτοι οι ιερείς του Υψίστου έκλιναν ους ευήκοον εις την φωνήν της ελευθερίας και περιζωσάμενοι μετά της νοητής ρομφαίας του Ευαγγελικού λόγου το ξίφος του Άρεως, διέπρεψαν πολλαχώς εις τον Ελληνικόν αγώνα. Και τα ονόματα των εν Κωνσταντινουπόλει αθλησάντων Αρχιερέων θέλουν στολίζει δια παντός τας πρώτας σελίδας της νεωτέρας Ελληνικής ιστορίας.

Και μόνο με τα παραπάνω κείμενα θα έπρεπε να σιγήσει κάθε αντίρρηση και αντίλογος για τη συμπεριφορά του κλήρου και μάλιστα των αρχιερέων κατά το 1821. Επειδή όμως πιθανώς να υπάρχουν έστω μερικοί που θα επιμένουν να αμφισβητούν τις μαρτυρίες εκείνων των αυτοπτών και συναγωνιστών των ιεραρχών και επειδή είναι γεγονός ότι δεν φωτίσθηκε ακόμα επαρκώς η πτυχή της συνεισφοράς των αρχιερέων στην παλιγγενεσία του 1821 θα καταβληθεί προσπάθεια να έλθουν στο φως ορισμένες τουλάχιστον ενέργειες και δραστηριότητες των τότε αρχιερέων, όσες δηλ. η σμίλη της ιστορίας κατόρθωσε να περισώσει μέσα από το χαλασμό και την ερήμωση εκείνων των χρόνων, μια και είναι αδύνατον να περιγραφεί αναλυτικά η όλη προσφορά αυτών λόγω ποικιλίας και πυκνότητος μαχητικής αλλά και εξειδικευμένης προσφοράς.

___ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821___

Είναι γνωστόν αλήθεια ότι οι μύδροι των επικριτών δε στρέφονται γενικά κατά του κλήρου αλλά κυρίως κατά των αρχιερέων η γενικά κατά του ανωτέρου κλήρου. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις γίνεται αντιδιαστολή ότι ενώ ο κατώτερος κλήρος (εννοώντας τους ιερείς) συμμετέσχε και συνέπραξε σύξυλος στον αγώνα, ο ανώτερος κλήρος και μάλιστα οι αρχιερείς ήταν εκείνοι που αντέδρασαν και αντιτάχθηκαν σ’ αυτόν.

Για να υποστηρίξουν δε τις απόψεις και ισχυρισμούς τους οι επικριτές επικαλούνται πραγματικά περιστατικά και λόγους των ιδίων των ιεραρχών, που μαρτυρούν ότι μεμονωμένα ό α ή β ιεράρχης, ή μερικοί τουλάχιστον από αυτούς, έδειχναν να δυσπιστούν και να αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως ο γενικός ξεσηκωμός του γένους, ενώ για άλλους ότι έφθαναν να αντιδρούν και να φαίνονται ότι τάσσονται στο πλευρό των Τούρκων. Αναφέρονται ακόμα και ορισμένες αδυναμίες ή και πάθη των ιεραρχών, που τα προβάλλουν ως βδεληρά και αποτρόπαια, ξεχνώντας ότι και οι αρχιερείς είχαν σώμα και ήταν άνθρωποι σαν όλους τους άλλους συγχρόνους τους ή και σαν και εμάς σήμερα με τις μικροεπιθυμίες, φιλοδοξίες, όνειρα, εγωισμούς κ.λπ. και επομένως θα πρέπει να τους βλέπουμε όσο κι αν ήταν οι κατά τόπους κεφαλές της Εκκλησίας και εις τύπον Θεού ως ανθρώπους και όχι ως αγγέλους.

Ξεπερνώντας λοιπόν τις ενδεχόμενες και αναγνωριζόμενες ανθρώπινες αδυναμίες, που τους καταμαρτυρούν, θα πρέπει να αναζητήσουμε να δούμε εάν τελικά κατόρθωσαν να αρθούν στο ύψος των τότε περιστάσεων και να προσφέρουν θετικό έργο στην υπόθεση του 1821.

Επιχειρώντας μάλιστα να διερευνήσουμε τα μύχια των ανθρώπων εκείνων και να τους ηθογραφήσουμε καλό είναι να μη μένουμε στα λόγια ή τις ενέργειες κάποιας οποιασδήποτε στιγμής τους αλλά να αναζητούμε τις οριακές στιγμές της πολιτείας τους, και μάλιστα του τέλους τους, γιατί, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης, προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται, και ανάλογα να τους μακαρίσουμε ή να τους κατακρίνουμε, κατά το απόφθεγμα του Σόλωνος μηδένα προ του τέλους μακάριζε (αλλά και κατάκρινε).

Πόσο κοντά λοιπόν στην αλήθεια είναι ο ισχυρισμός των επικριτών ότι αντέδρασαν οι αρχιερείς στο 1821; Ήταν στα αλήθεια εναντίον της αποτινάξεως του τουρκικού ζυγού ή όχι; Αλλά και εάν δεν αντέδρασαν ποια η συμμετοχή τους στο έπος του 1821; Ποια η θετική και αδιαμφισβήτητη συνεισφορά τους στην παλιγγενεσία των Ελλήνων;

Το ερώτημα αυτό θα επιχειρηθεί να διερευνηθεί και να απαντηθεί. Ποιο συγκεκριμένα θα αναζητηθούν στοιχεία και μαρτυρίες για το πόσοι και ποιοι από τους αρχιερείς συμμετέσχαν, αυτόβουλοι και απρόσκλητοι, ενεργά και δραστήρια στον αγώνα. Πόσοι και ποιοι πήραν στο ένα χέρι το Σταυρό και στο άλλο το γιαταγάνι. Πόσοι εγκατέλειψαν τις πατερίτσες για τα καρυοφύλλια, τους θρόνους για τα μετερίζια και τα ταμπούρια, την επισκοπή για την ελευθερία.

Ποιοι πάλι δοκιμάσθηκαν σαν αληθινοί ποιμένες χάρη του λαού στα ανήλια, υγρά, θεοσκότεινα, δυσώδη και φοβερά μπουντρούμια των τουρκικών φυλακών όπου επί μέρες και μήνες ή χρόνια καθημερινά δοκίμαζαν τα πάνδεινα βασανιστήρια και φρικτές στερήσεις.

Τέλος ποιοι έδωσαν και την τελευταία τους πνοή, ώστε το όραμα τόσων γενεών να θεμελιωθεί και στοιχειωθεί επάνω στα λιπόσαρκα, αιμάσσοντα και ασπαίροντα κορμιά σκέλεθρά τους, ώστε από τα κατ εξοχήν ιερά τους κόκκαλα να εξανθίσει ο κάλλιστος σπόρος και καρπός της ελευθερίας.

Έτσι π.χ. ο Σκαρίμπας, αν και ισχυρίζεται ότι όλοι οι ιεράρχες χλεύασαν και αντέδρασαν στο 21, τελικά φθάνει να παραδεχθεί ότι, έστω, μόνον οι αρχιερείς Σαλώνων Ησαΐας, Μεθώνης Γρηγόριος και Ρωγών Ιωσήφ υπήρξαν εκείνοι, που με τη θέληση τους συμμετέσχαν στον αγώνα και έδωσαν και τη ζωή τους σ’ αυτόν.

Άλλοι όμως ερευνητές δέχονται ότι ο αριθμός των αρχιερέων που συμετέσχαν με τον α ή β τρόπο στους αγώνες του 1821 και πρόσφεραν και τη ζωή τους ή βασανίσθηκαν και δοκιμάσθηκαν από τους δυνάστες σ’ αυτόν τον ιερό πόλεμο είναι πολλαπλάσιοι.

Αλλά και αυτοί που υπεραμύνονται της προσφοράς των αρχιερέων δυστυχώς δεν αναφέρουν επώνυμα και συγκεκριμένα παρά μόνο ελάχιστα ονόματα αρχιερέων, συνήθως τα ίδια και τα ίδια, που επαναλαμβάνονται από όλους τους μελετητές και συγγραφείς, ως απόδειξη της συμπράξεως των αρχιερέων στην παλιγγενεσία.

Έτσι συνήθως αναφέρονται τα ονόματα του Πατριάρχου Γρηγορίου και των αρχιερέων Αδριανουπόλεως Δωροθέου, Εφέσου Διονυσίου, Δέρκων Γρηγορίου, Αγχιάλου Ευγενίου, Π. Πατρών Γερμανού, Χριστιανουπόλεως Γερμανού, Δημητσάνης Φιλοθέου, Σαλώνων Ησαία, Ρωγών Ιωσήφ, Μεθώνης Γρηγορίου, Κορώνης Γρηγορίου, Κύπρου Κυπριανού, Κρήτης Γερασίμου, Έλους Ανθίμου, Ταλαντίου Νεοφύτου, και, κατά περίπτωση, μερικών άλλων, ωσάν μόνον αυτοί να ήταν οι αρχιερείς που πήραν μέρος στους αγώνες του Έθνους.

Αλλ’ όπως είναι ευνόητο, εάν πραγματικά μόνον οι παραπάνω αρχιερείς ήταν εκείνοι που πήραν μέρος στον αγώνα, όσο κι αν, συγκρινόμενοι με τους 23 του Σκαρίμπα, θεωρούνται πολλαπλάσιοι, εν τούτοις αν ήθελαν συγκριθεί με τους 190 ή έστω 200 αρχιερείς που υπήρχαν σ’ ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία θα πρέπει να ομολογηθεί ότι αποτελούν περιορισμένη μειοψηφία, και φαίνεται να δικαιώνονται σε αρκετά υψηλό βαθμό οι επικριτές των.

Φαίνεται όμως ότι ο αριθμός των αρχιερέων που έλαβε μέρος στην Επανάσταση και θυσιάσθηκε σ’ αυτήν πρέπει να είναι μεγαλύτερος, γιατί διαφορετικά δε θα μπορούσε η επί των εκκλησιαστικών επιτροπή του Όθωνα να γράψει το 1833, οπόταν δηλ. ακόμα ήταν νωπές οι μνήμες, ότι: Εν διαστήματι της επαναστάσεως, πολλαί των επαρχιών της Ελλάδος εστερήθησαν τους Αρχιερείς τους, θυσιασθέντας τους περισσοτέρους εις τους υπέρ της πατρίδος αγώνας. Όπως δε συνάγεται και από άλλα σημεία της ίδιας εκθέσεως από τους 49 αρχιερείς, που ποίμαιναν επί Τουρκοκρατίας τας ήδη συγκροτούσας το Βασίλειον της Ελλάδος επαρχίας μόνον 22 αρχιερείς επέζησαν εις τας άχρι τούδε πολιτικάς μεταβολάς αυτού του τόπου, πράγμα βέβαια που σημαίνει ότι οι άλλοι 27, που πραγματικά ήταν και οι περισσότεροι, θυσιάσθηκαν κατά τη διάρκεια του ιερού αγώνα.

Για το λόγο αυτό θα επιχειρηθεί μια ενδελεχέστερη διερεύνηση του όλου θέματος για τη στάση και συμπεριφορά αν όχι του συνόλου των αρχιερέων (γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στοιχεία για όλους) οπωσδήποτε όμως της συντριπτικής πλειονότητας αυτών. Να διαπιστωθεί επί τέλους εάν οι αρχιερείς έλαβαν θετική η αρνητική στάση στην επανάσταση, κατά πόσο δηλ. την χλεύασαν ή την καταπολέμησαν, όπως διατείνονται οι επικριτές τους, ή την υπερασπίσθηκαν και την υπηρέτησαν με λόγια, έργα, όπλα, μαρτύρια ή και τη ζωή τους.

Για το λόγο αυτό και προκειμένου να είναι πιο συστηματική και μεθοδική η διερεύνηση της στάσεως και προσφοράς των αρχιερέων στο 21 θα επιχειρηθεί η παρουσίαση αυτών ταξινομημένη κατά την εξής σειρά:

α) Αγωνιστές Ιεράρχες 1) της Πελοποννήσου, Στερεάς Ελλάδος και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους και 2) των υπολοίπων περιοχών του Ελληνισμού, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις επαρχίες και θέσεις τους, για να συμπράξουν και αυτοί στους αγώνες του Έθνους.

β) Αρχιερείς που φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, εξορίσθηκαν και γενικά κακοπάθησαν η αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους επειδή θεωρήθηκαν ότι συνεργούσαν στην παλιγγενεσία του Γένους και

γ) Αρχιερείς που θυσιάσθηκαν, ως ολοκαυτώματα, στο βωμό της ελευθερίας του Γένους.



Α’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Όπως τονίσθηκε και προηγουμένως οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί και μάλιστα οι κατά τόπους αρχιερείς στη συντριπτική τους πλειονότητα δέχθηκαν με νεανική αδημονία το μεσσιανικό μήνυμα της απολυτρώσεως του δούλου γένους, που, ως άγγελοι της σωτηρίας του Έθνους, ευαγγελίζονταν οι Φιλικοί και με Συμεωνική εγκαρτέρηση και ελπίδα προσδοκούσαν την ευλογημένη ώρα. Βέβαια ως υπεύθυνοι ταγοί του γένους έπρεπε να είναι μέχρι παρεξηγήσεως αυτοσυγκρατημένοι και προσεκτικοί, φρόνιμοι και επιφυλακτικοί, προσποιητοί κόλακες με ευλύγιστη μέση και απλόχερη γενναιοδωρία προς τους κρατούντας, προς δε ελεγκτικοί και επιτιμητικοί προς τυχόν θερμοαίμους και ανυπόμονους πατριώτες και ταυτόχρονα ειδήμονες, δραστήριοι και άγρυπνοι φιλογενείς.

Όταν όμως ήχησαν οι σάλπιγγες της ελευθερίας και σήμαναν της ανάστασης οι καμπάνες, οι αρχιερείς εγκατέλειψαν τα προσχήματα και τα κατά συνθήκη μειδιάματα ή προσκυνήματα προς τους αλλοθρήσκους και αλλογενείς δυνάστες του γένους και έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό οπουδήποτε και αν υπηρετούσαν. Τα σκουλήκια μεταμορφώθηκαν σε σταυραετούς.

Ως ένας άνθρωπος συνεγέρθηκαν χωρίς αμφιταλαντεύσεις και αμφιγνωμίες και όχι απλώς συντάχθηκαν αλλά προτάχθηκαν των αγωνιζομένων Ελλήνων. Έτσι μαρτυρούνται να συμμετέχουν από την πρώτη στιγμή του ένοπλου πλέον αγώνα ενεργά και δραστήρια σχεδόν όλοι τους. Άλλοτε μέσα στις εκκλησιές με το λόγο, το κήρυγμα, τις ευχές, τις παροτρύνσεις η τις απειλές για να ενθαρρύνουν και ξεσηκώσουν τους δειλούς και αμφιταλαντευομένους και άλλοτε στα στρατοπεδα και τα πεδία των μαχών με τις συνταλαιπωρίες, τις πείνες, τις αγρύπνιες, τις συγκατακλείσεις στα ταμπούρια και την κοινή τύχη στις πολεμικές συρράξεις. Κοντά σ αυτά αναδείχθηκαν οι ένθερμοι και ειλικρινείς προασπιστές του λαού στις εθνοσυνελεύσεις ή οι κατ έξοχή άξιοι αντιπρόσωποι του έθνους στις διάφορες Ευρωπαϊκές συσκέψεις η κυβερνήσεις.

Πιο συγκεκριμένα αναφέρονται να έλαβαν ενεργό μέρος στον αγώνα:

Α’ Από τους αρχιερείς της Πελοποννήσου οι:

1) Παλ. Πατρών Γερμανός

2) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος

3) Δαμαλών Ιωνάς

4) Έλους Άνθιμος

5) Κερνίτσης Προκόπιος

6) Κορίνθου Κύριλλος

7) Ανδρούσης Ιωσήφ

8) Τριπολιτζάς Δανιήλ

9) Βρεσθένης Θεοδώρητος

10) Λακεδαιμονίας Χρύσανθος

11) πρ. Τριπολιτζάς Διονύσιος

12) Μαΐνης Νεόφυτος

13) Μαΐνης Ιωσήφ

14) Μαλτζίνης Ιωακείμ

15) Χαριουπόλεως Βησσαρίων

16) Ζαρνάτας Γαβριήλ

17) Ανδρουβίτσας Θεόκλητος

18) Πλάτζης Ιερεμίας

19) Καρυουπόλεως Κύριλλος

20) Μηλέας Ιωσήφ

Β’ Από τους αρχιερείς της Στερεάς Ελλάδος οι:

21) Αθηνών Διονύσιος

22) Ταλαντίου Νεόφυτος

23) Λιτζάς και Αγράφων Δοσίθεος

24) Θηβών Παίσιος

25) Λοιδωρικίου Ιωαννίκιος

26) Μενδενίστης Γρηγόριος

27) Μενδενίτσης Διονύσιος

Γ’ Από τους αρχιερείς των Νήσων Αιγαίου Πελάγους οι:

28) Καρύστου Νεόφυτος

29) Παροναξίας Ιερόθεος

30) Σάμου Κύριλλος

31) Χίου Δανιήλ

32) Σκιάθου και Σκοπέλου Ευγένιος

33) Σκύρου Γρηγόριος

34) Αιγίνης, Πόρου και Ύδρας Γεράσιμος

35) Άνδρου Διονύσιος

36) Τζιάς και Θερμίων Νικόδημος

Για όλους του παραπάνω αρχιερείς όμως ο δύσπιστος επικριτής θα μπορούσε να αντιτείνει ότι όλοι αυτοί, ή, έστω οι περισσότεροι από αυτούς, ξεσηκώθηκαν στην επανάσταση κάτω από το ζορμπαλίκι των ελληνικών γιαταγανιών. Αν είναι δυνατόν! Αλλά και εάν υποτεθεί ότι αυτή είναι η αλήθεια, τι θα μπορούσε να ισχυρισθεί για ένα άλλο νέφος αρχιερέων, που επειδή στις επαρχίες τους δεν είχε εκδηλωθεί ή δε μπόρεσε να ευδοκιμήσει η επανάσταση, δε δίστασαν να εγκαταλείψουν τους θρόνους και τις τιμές για να σπεύσουν αυτόκλητοι, όπου υπήρχαν επαναστατικές εστίες και μάλιστα προς την αγωνιζομένη νότια Ελλάδα για να συμμετάσχουν στον αγώνα προς αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού;

Έτσι βλέπουμε να σπεύδουν προς τις επαναστατημένες περιοχές αρχιερείς από διάφορα μέρη και με τον α ή β τρόπο να συμπράττουν και αυτοί για τον κοινό σκοπό.

Πιο συγκεκριμένα:

Α’ Από τη Θεσσαλία σπεύδουν οι:

37) Πρ. Λαρίσης Κύριλλος

38) Δημητριάδος Αθανάσιος

39) Δημητριάδος Παρθένιος

40) Σταγών Αμβρόσιος

41) Φαναριοφαρσάλων Γεράσιμος

Β’ Από την Ήπειρο οι:

42) πρ. Άρτης και Ναυπάκτου Πορφύριος

43) πρ. Παραμυθιάς Προκόπιος

44) πρ. Παραμυθιάς Αμβρόσιος

45) Περιστεράς Λεόντιος

46) πρ. Ρωγών Μακάριος

Γ’ Από την Μακεδονία οι:

47) Αρδαμερίου Ιγνάτιος

48) Ειρηνουπόλεως και Βατοπεδίου Γρηγόριος

49) Σιατίστης Ιωαννίκιος

Δ’ Από τη Θράκη οι:

50) Μετρών Μελέτιος

51) Σηλυβρίας Μακάριος

52) Παμφίλου Κύριλλος

53) Θεοδωρουπόλεως Άνθιμος

Ε’ Από τη Μικρά Ασία οι:

54) Μοσχονησίων Βαρθολομαίος

55) Ηλιουπόλεως Άνθιμος

56) πρ. Αγκύρας Αγαθάγγελος

57) Μυρρίνης Σωφρόνιος

58) Ελαίας Παΐσιος

59) Κομάνων Αγαθάγγελος

Τέλος για να κλείσει όλο αυτό το νέφος των γνωστών αγωνιστών ιεραρχών, θα πρέπει να συγκαταριθμηθούν ακόμα και οι:

60) Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος και

61) Μολδοβλαχίας Βενιαμίν.

Για τους παραπάνω αρχιερείς που εγκατέλειψαν τις επαρχίες και τις τιμές για να λάβουν μέρος, όπου τους είχε ανάγκη η πατρίδα, δεν είναι εύκολο στον οποιονδήποτε επικριτή να ισχυρισθεί ότι το έκαμαν κάτω από τη βία των επαναστημένων Ελλήνων.

Αντίθετα, θέλω να πιστεύω πως όλοι συμφωνούν ότι, οι αρχιερείς αυτοί εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και το γάμο για τα πουρνάρια, γιατί ένιωθαν μέσα τους πύρωμα ψυχής για ελευθερία, σεβασμό, αξιοπρέπεια, τιμή και πάνω απ όλα ΠΑΤΡΙΔΑ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Κοντά όμως σ’ όλους αυτούς τους αγωνιστές ιεράρχες θα πρέπει αναντίλεκτα να προστεθούν και οι:

62) Μεθώνης Γρηγόριος

63) Σαλώνων Ησαΐας

64) Ρωγών Ιωσήφ

65) Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιγνάτιος

66) Πλαταμώνος Γεράσιμος

67) Μαρωνείας Κωνστάντιος και

68) Σωζοπόλεως Παΐσιος

οι οποίοι, όπως θα αναφερθεί και πιο κάτω, πέρα από την αγωνιστική τους προσφορά, θυσιάσθηκαν στον υπέρ όλων αγώνα και για τούτο γι’ αυτούς γίνεται λόγος και σε άλλη συνάφεια.

Τέλος θα πρέπει ακόμα να συγκαταριθμηθούν στους αγωνιστές ιεράρχες και οι:

69) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος

70) Βιζύης Ιωάσαφ

71) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ

72) Βάρνας Φιλόθεος και

73) Ευδοκιάδος Γρηγόριος

οι οποίοι, πέρα από την αγωνιστική τους παρουσία, δοκιμάσθηκαν, βασανίσθηκαν ή αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους όπως θα γίνει αναλυτικώτερα λόγος πιο κάτω για τον καθένα από αυτούς.

Αθροιστικά λοιπόν ένα σύνολο 73 επωνύμων αρχιερέων μαρτυρούνται να έλαβαν ενεργό μέρος στις διάφορες φάσεις του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδος.

Και να ληφθεί υπόψη ότι οι περισσότεροι από αυτούς μπήκαν στη τιτανομαχία παρά την κάποια προχωρημένη ηλικία, που οπωσδήποτε έφερναν στους ώμους τους και τις συμπαρομαρτούσες προς αυτά καχεκτικότητες και ασθένειες, που αναμφίβολα καθιστούσαν αν όχι προβληματική πάντως δυσχερή τη διακίνηση και καθόλου δραστηριότητά τους, μέσα στις μύριες κακουχίες και δοκιμασίες, που συνεπαγόταν η απόφαση για την ανάσταση του Γένους ή όπως λέγει ένας δόκιμος μελετητής εν ιδρώτι πολλώ και πόνοις και κακουχίαις, στερήσεσί τε και συμφοραίς. . . .εν λιμώ, λοιμώ και δίψη, εν αυχμώ και κρυμώ.

Παρ’ όλα αυτά όμως οι αγωνιστές ιεράρχες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία η τάξη αγωνιστών αποδείχθηκαν αεί παίδες στο φρόνημα και την ψυχή.

Β’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Ο αριθμός όμως των αρχιερέων, που συνέδραμαν, συνέπραξαν και συναγωνίσθηκαν μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες στο έπος της παλιγγενεσίας του 1821 δεν εξαντλείται μόνο με τον παραπάνω κατάλογο, των αγωνιστών ιεραρχών.

Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία αρχιερέων, οι οποίοι έδωσαν το παρόν τους, τη μαρτυρία και τη συνεισφορά τους στον αγώνα με πιο επώδυνο γι’ αυτούς τρόπο.

Πρόκειται για το νέφος εκείνο των αρχιερέων, που με ποικίλους, ασύλληπτους από ανθρώπινο νου και απερίγραπτους από ανθρώπινα χείλη η χέρια, τρόπους, δοκιμάσθηκαν, ταπεινώθηκαν, διαπομπεύθηκαν και εξευτελίσθηκαν από τους κρατούντες με φυλακίσεις, φοβερά βασανιστήρια, εξορίες, εκθρονίσεις, περιορισμούς, χλευασμούς και ταπεινώσεις για τον απλό και μόνο λόγο ότι ήταν Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί αρχιερείς. Μιλιέτ μπασήδες (=εθνάρχες) των ρωμιών και κύριοι υπόλογοι απέναντι στο σουλτάνο και τους επάρχους του για ό,τι ήθελε συμβεί στην επαρχία τους ή ακόμα και για απλή υπόνοια συνεργείας ή ανοχής, αν μη συμμετοχής, στον αγώνα των απίστων.

Έτσι ουσιαστικά οι κατά τόπους αρχιερείς των Ελλήνων ήταν στην κυριολεξία οι κυριώτεροι και πλέον υπεύθυνοι όμηροι στα χέρια του σουλτάνου, που μ’ αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να κρατά υποχείριους και καταδυναστευόμενους τους Έλληνες κάθε περιοχής.

Αλλά παρά τα φρικτά βασανιστήρια που κατά καιρούς δοκίμαζαν οι αρχιερείς στις διάφορες τουρκικές ειρκτές, φούρνους, λουτρά και μπουντρούμια, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακοχούμενοι και υφιστάμενοι τα πάνδεινα, αυτοί δεν λύγισαν. Προτιμούσαν όλες τις ταπεινώσεις, εξαθλιώσεις, εξορίες και στερήσεις και υπέμειναν, όσο άντεχαν, πιο αγόγγυστα τα ποικίλα βασανιστήρια των δημίων τους, παρά να προδώσουν το Έθνος και τους οραματισμούς του.

Αν και δεν είναι γνωστά όλα όσα υπέμειναν οι αρχιερείς από τους δυνάστες τους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της νεώτερης Ελληνικής τιτανομαχίας και για τους περισσότερους από αυτούς ελάχιστες μόνο πληροφορίες ή απλώς νύξεις και ενδείξεις έχουμε, ενώ για τη συντριπτική πλειονότητα αυτών δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα, θα καταβληθεί προσπάθεια να εκδιπλωθεί και η πτυχή αυτή της προσφοράς των αρχιερέων στο 1821. Και τούτο, διότι κι αν ακόμα αυτοί δεν έφθασαν να γευθούν την τελευταία σταγόνα της ολοκληρωτικής δοκιμασίας και θυσίας τους, το θάνατο, εν τούτοις, με τα καθημερινά βασανιστήρια και εκροές των αιμάτων τους, ήταν σα να έδιναν τη ζωή τους κάθε μέρα, επιβεβαιώνοντας το Γραφικό: ένεκά σου θανατούμεθα όλη την ημέραν (Ρωμ.8,36)

Έτσι η σιωπηλή και σεμνή αυτή στρατιά των βασανισμένων και μαρτυρικών αρχιερέων, κι αν δεν έλαβε από τους ανθρώπους το φωτοστέφανο του εθνομάρτυρα και νεομάρτυρα, αναμφίβολα και αναμφισβήτητα αποτελεί την εκλεκτή μερίδα των ιδανικών εκείνων ποιμένων, που αυταπαρνούμενοι θέσεις, αίγλη, ανέσεις, τιμές, πολυχρόνια, φήμες, χειροφιλήματα αλλά και ελευθερία κινήσεως, σωματική ακεραιότητα κ.λπ μέχρι και τη ζωή τους, έθεσαν τον εαυτό τους υπέρ του λαού του Θεού, που τους εμπιστεύθηκε το γένος και η Εκκλησία, και αναδείχθηκαν πραγματικοί μ ά ρ τ υ ρ ε ς, που με όλες τις δοκιμασίες και τα βασανιστήρια τους φανέρωσαν, μαρτύρησαν και διακήρυξαν μπροστά στους αλλοπίστους τι σημαίνει Ορθόδοξος επίσκοπος.

Η στάση τους λοιπόν μπροστά στις δοκιμασίες αναδεικνύεται από τις ουσιαστικώτερες εκδουλεύσεις των αρχιερέων προς το Έθνος μια και η δική τους δοκιμασία αποδείχθηκε ακατάβλητος κυματοθραύστης όπου εκτονώνονταν το μένος, η αντεκδικητικότητα και ο θρησκευτικός φανατισμός των Μουσουλμάνων Τούρκων αφ ετέρου δε σωτήριο κρηπίδωμα για τους αγωνιζομένους Έλληνες, γιατί αντλούσαν δύναμη και κουράγιο να υπομένουν και αυτοί τους δικούς τους κατατρεγμούς και δοκιμασίες.

Αναδιφώντας λοιπόν τις πηγές της ιστορίας εκείνων των χρόνων, τις γνωστές και άγνωστες μαρτυρίες, ενθυμήσεις, απομνημονεύματα, επιστολές, κώδικες και λοιπά κείμενα με έκπληξη ανακαλύπτουμε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό αρχιερέων να έχει δεχθεί ποικίλες δοκιμασίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Το πιο ίσως αξιοθαύμαστο είναι ότι όλοι αυτοί, σεμνοί από τη φύση ή τη θέση τους, βάσταζαν, με υπερηφάνεια μεν αλλά χωρίς κομπορρημοσύνες, τα στίγματα των βασάνων ως εύσημα της συνεισφοράς των στην κοινή υπόθεση της ελευθερίας του γένους.

Ποιος όμως ο ακριβής αριθμός των δοκιμασθέντων αρχιερέων παραμένει άγνωστος. Από τα λίγα στοιχεία που μπόρεσαν να συλλεγούν προκύπτει ο παρακάτω κατάλογος, που δεν νομίζω να είναι ευκαταφρόνητος:

Α Οι Πατριάρχες

1) Ευγένιος

2) Άνθιμος

3) Χρύσανθος

4) Αγαθάγγελος

Β Οι Αρχιερείς

5) Χαλκηδόνος Άνθιμος

6) Νικομηδείας Πανάρετος

7) Δέρκων Ιερεμίας

8) Θεσσαλονίκης Ματθαίος

9) Μυτιλήνης Καλλίνικος

10) Σμύρνης Παΐσιος

11) Εφέσου Μακάριος

12) Δέρκων Νικηφόρος

13) Προύσης Νικόδημος

14) Σβορνικίου Γαβριήλ

15) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος

16) Ηρακλείας Ιγνάτιος

17) Τορνόβου Ιλαρίων

18) Ρασκοπρεσρένης Ζαχαρίας

19) Βιζύης Ιωάσαφ

20) Φιλιππουπόλεως Σαμουήλ

21) Χαλκηδόνος Αγαθάγγελος

22) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ

23) Βάρνας Φιλόθεος

24) Ρόδου Αγάπιος

25) Ιωαννίνων Γαβριήλ

26) Άρτης Άνθιμος

27) Ευδοκιάδος Γρηγόριος

28) πρ. Ελασσώνος Σαμουήλ

29) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος

30) Βρεσθένης Θεοδώρητος

31) Ευρίπου Γρηγόριος

32) Σερρών Χρύσανθος

33) Τριπολιτζάς Δανιήλ

34) Ανδρούσης Ιωσήφ

35) Κορίνθου Κύριλλος

36) Βιδύνης Γερμανός

37) Λαρίσης Μελέτιος

38) Αρκαδίας (Κρήτης) Νεόφυτος

39) Διδυμοτείχου Καλλίνικος

40) Μυριοφύτου Σεραφείμ.

41) Νύσσης Ιωσήφ

42) πρ. Μήλου Διονύσιος



Γ’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΘΥΜΑΤΑ

Τρίτη μερίδα, ασφαλώς η εκλεκτότερη και ηρωικότερη των αρχιερέων που συνέπραξαν και συνέπαθαν μαζί μ όλους τους άλλους Έλληνες για τον κοινό σκοπό, την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού και την απόλαυση της θρησκευτικής και εθνικής ελευθερίας, είναι αναμφίβολα όλες εκείνες οι σεπτές και άγιες μορφές των ανωτάτων κληρικών, οι οποίες, ως εθελόθυτα εξιλαστήρια θύματα, πορεύθηκαν το δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας.

Όλοι αυτοί αδιαμφισβήτητα αποτελούν τον κατ’ έξοχή σεβάσμιο χορό, που πήρε επάνω του, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εκλεκτή μερίδα των Ελλήνων, την οργή, το μίσος, το πάθος, τη θρησκευτική υστερία και φανατισμό του μουσουλμανικού όχλου και της εξουσίας. Ταυτόχρονα όμως όλοι αυτοί με την αυτοθυσία και το αίμα τους θεμελίωσαν ασάλευτα και στερέωσαν αταλάντευτα το οικοδόμημα της ελευθερίας των Ελλήνων, σφυρηλάτησαν, χαλύβδωσαν και γαλβάνισαν τη θέληση κάθε ελληνικής ψυχής, ώστε να πληρωθεί με ιδανικά και οραματισμούς για ιερή εκδίκηση και την επίτευξη του επιδιωκόμενου με κάθε τρόπο, και να αναζητεί πλέον η τη νίκη η τη θανή, όπως θα τραγουδήσει ο εθνικός μας ποιητής, χωρίς πισωγυρίσματα.

Παράλληλα η θυσία όλων αυτών γέννησε και γιγάντωσε την απαίτηση και των άλλων Ορθοδόξων λαών, και μάλιστα των Ρώσων, για θρησκευτική ικανοποίηση και αντάξια τιμωρία των υβριστών της θρησκείας του Χριστού, αλλά και συνετέλεσε όσο τίποτε άλλο στη μεταστροφή των εχθρικών αισθημάτων των Ευρωπαίων, στον αγώνα των Ελλήνων, σε κατανόηση, συμπάθεια, συνδρομή και τέλος συμπαράσταση και συμπαράταξη.

Δυστυχώς όμως παρά την τόσο υψηλή και ουσιαστική συμβολή της θυσίας των αρχιερέων για τη θεμελίωση και επίτευξη της ελευθερίας των νεοελλήνων, ο χορός αυτός στην πλειονότητά του είναι αφανής και άγνωστος. Και το ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι αυτή η άγνοια υπάρχει και σ’ αυτή την επίσημη Εκκλησία, ώστε και αυτή να σιωπά ή να αναμασά και να προβάλλει μόνο 510 ονόματα αρχιερέων, που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, ωσάν μόνον αυτοί να ήσαν. Οι πολέμιοι δε και αρνητές της προσφοράς των αρχιερέων τους περιορίζουν σε 23 με συνέπεια να εκμηδενίζεται και να καταντά ανύπαρκτη η αιματηρή συνεισφορά των Ιεραρχών στον αγώνα και να διατείνονται ότι οι αρχιερείς χλεύασαν, αφόρισαν και πολέμησαν τον αγώνα του 1821.

Και όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι αρχιερείς που έπεσαν θύματα της οργής και του φανατισμού των Τούρκων αποτελούν επιβλητικό χορό δεκάδων ιεραρχών. Αν και δεν μπορούμε να έχουμε υπόψη μας το σύνολο των ιεραρχών που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, τα στοιχεία που κατέστη δυνατόν να συλλεγούν προκύπτει ο εξής εντυπωσιακός κατάλογος των αρχιερέων που αναδείχθηκαν εθελόθυτα εξιλαστήρια θύματα:

Α Οι Πατριάρχες

1) Γρηγόριος Ε

2) Κύριλλος ΣΤ

Β Οι Αρχιερείς

3) Εφέσου Διονύσιος

4) Αγχιάλου Ευγένιος

5) Νικομηδείας Αθανάσιος

6) Τορνόβου Ιωαννίκιος

7) Αδριανουπόλεως Δωρόθεος

8) Θεσσαλονίκης Ιωσήφ

9) Δέρκων Γρηγόριος

10) Σωζοπόλεως Παΐσιος

17) Μαρωνείας Κωνστάντιος

12) Γάνου και Χώρας Γεράσιμος

13) Μυριοφύτου και Περιστάσεως Νεόφυτος

14) Σαμμακοβίου Ιγνάτιος

15) Μονεμβασίας Χρύσανθος

16) Χριστιανουπόλεως Γερμανός

17) Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος

18) Ωλένης Φιλάρετος

19) Δημητσάνης Φιλόθεος

20) Κορώνης Γρηγόριος

21) Μεθώνης Γρηγόριος

22) Σαλώνων Ησαΐας

23) Ρωγών Ιωσήφ

24) Λαρίσης Πολύκαρπος

25) Λαρίσης Κύριλλος

26) Γηρομερίου Αγαθάγγελος

27) Κίτρους Μελέτιος

28 Ιερισσού και Αγ. Όρους Ιγνάτιος

29) Πλαταμώνος Γεράσιμος

30) Χίου Πλάτων

31) Κύπρου Κυπριανός

32) Πάψου Χρύσανθος

33) Κιτίου Μελέτιος

34) Κυρηνείας Λαυρέντιος

35) Κρήτης Γεράσιμος

36) Κνωσού Νεόφυτος

37) Χερσονήσου Ιωακείμ

38) Ρεθύμνης Γεράσιμος

39) Κυδωνίας Καλλίνικος

40) Λάμπης Ιερόθεος

41) Πέτρας Ιωακείμ

42) Σητείας Ζαχαρίας

43) Κισάμου Μελχισεδέκ

44) Διουπόλεως Καλλίνικος

45) Νύσσης Μελέτιος

Για την ιστορική αλήθεια θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι οι αναφερόμενοι από άλλους ως εθνομάρτυρες αρχιερείς Άρτας, Ιωαννίνων και Γρεβενών, δε μαρτυρούνται να θυσιάσθηκαν και γι’ αυτό δε τους συμπεριλαμβάνω στην παραπάνω λίστα των θυμάτων αρχιερέων.

Απολογιστικό συμπέρασμα

Μετά τα παραπάνω νομίζω ότι είναι καιρός πλέον να επιχειρήσουμε να κάνουμε έναν απολογιστικό συγκριτικό πίνακα για να δούμε με αριθμούς και ποσοστά τη συμμετοχή των αρχιερέων στον εθνικό μας αγώνα.

Έτσι με βάση την αψεγάδιαστη και ανελέητη γυμνή αλήθεια των αριθμών θα μπορούμε πλέον να μιλούμε για μικρή η μεγάλη συμμετοχή αυτών στην παλιγγενεσία και να παύσουν επί τέλους οι μεγαλοστομίες για αόριστες εκατόμβες θυμάτων αλλά και οι γκρίνιες και μεμψιμοιρίες των επικριτών ότι μόνο 23 ήταν οι αρχιερείς που έλαβαν μέρος στον αγώνα.

Από τους 200 λοιπόν αρχιερείς, που, όπως είδαμε πιο μπροστά, υπήρχαν σ’ ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία, μαρτυρούνται να:

α) Έλαβαν ενεργό μέρος, στον αγώνα επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, 73 Ιεράρχες, δηλ. ποσοστό 36,5%.

β) Είναι γνωστοί ότι δοκιμάσθηκαν, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν κ.λπ. 42 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 21,0% και

γ) Μαρτυρείτε ότι θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, είτε από βασανιστήρια και θανατώσεις των Τούρκων είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 22,5%.

Αν όμως ληφθεί υπόψη ότι οι πλείστοι αρχιερείς της Μ. Ασίας, της Συρίας, της Σερβίας ή Βουλγαρίας λόγω αδιαφορίας ή αδυναμίας των χριστιανών των περιοχών αυτών, δεν έλαβαν μέρος στους αγώνες, τότε το ποσοστό των αρχιερέων της Ελληνικής χερσονήσου, δηλ. από τη Θράκη, τη Μακεδονία και τα δυτ. παράλια της Μ. Ασίας και κάτω είναι ασφαλώς πολύ υψηλότερο, που φθάνει οπωσδήποτε γύρω στα 90% του συνολικού αριθμού των αρχιερέων.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν δε θα πρέπει να αναζητούμε ποιοι αρχιερείς και πως έλαβαν μέρος στον αγώνα αλλά ποιοι είναι αυτοί οι ελάχιστοι αρχιερείς, δηλ. το υπόλοιπο 10% που δεν έλαβαν μέρος στην εθνεγερσία του 1821 και γιατί.

Σάλος στο διαδίκτυο με καινοφανείς απόψεις περί σεξουαλικότητας του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Τι έγραψε ο παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ “1821” για gay Κολοκοτρώνη και «αρραβωνιαστικό»;

Αίσθηση προκαλούν οι φερόμενες δηλώσεις του παρουσιαστή του ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ 1821, Πέτρου Τατσόπουλου, για τη σεξουαλικότητα του Κολοκοτρώνη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο παρουσιαστής του ντοκιμαντέρ χαρακτηρίζει στην σελίδα του στο facebook τον Κολοκοτρώνη gay.


Και όχι απλώς ο Κολοκοτρώνης ήταν gay, αλλά και πρωτοπόρος της “gay revolution”, αφού o Πέτρος Τατσόπουλος φέρεται να υποστηρίζει ότι είχε αρραβωνιαστεί τον εραστή του.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ που προβάλλει ο ΣΚΑΪ με θέμα την επανάσταση του 1821. Το ντοκιμαντέρ έχει προκαλέσει αντιδράσεις από «πατριωτικούς» κύκλους, καθώς υποστηρίζει οτι οι Έλληνες ζούσαν αρμονικά με τους Τούρκους, γι’ αυτό και η περίοδος εκείνη διήρκεσε 400 χρόνια, και, κάποια στιγμή, αποφάσισαν να επαναστατήσουν.

Δείτε δεξιά τι φέρεται γράφει στη σελίδα του στο facebook ο Πέτρος Τατσόπουλος (κλικ για μεγέθυνση).

Δείτε τις αντιδράσεις για τη φερόμενη δήλωση του Πέτρου Τατσόπουλου οτι ο Κολοκοτρώνης ήταν gay:

Νέα τροπή στην υπόθεση έδωσε η απάντηση του Πέτρου Τατσόπουλου μέσα από το facebook της συζύγου του. Ο Πέτρος Τατσόπουλος υποστήριξε οτι κάποιοι χάκαραν το λογαριασμό του στο facebook, έγραψαν το επίμαχο σχόλιο εν αγνοία του και άλλαξαν τους κωδικούς με αποτέλεσμα να μην έχει πρόσβαση στο λογαριασμό του.

Λίγες ώρες αργότερα όμως, ο Πέτρος Τατσόπουλος φάνηκε να διαψεύδει τον εαυτό του με νέα δημοσίευση μέσα από το δικό του facebook, όπου έλεγε οτι το επίμαχο σχόλιο ήταν «το πιο ηλίθιο αστείο της ζωής του».

Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ Αθανάσιος Πλεύρης και Άδωνις Γεωργιάδης έσπευσαν να καπηλευθούν το γεγονός και κατέθεσαν ερώτηση στον υπουργό Πολιτισμού σχετικά με το αν προτίθεται η ΕΡΤ να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ για την επανάσταση του 1821, ώστε να αποκατασταθεί η «ιστορική αλήθεια», όπως είπαν.

Μύλος η κατάσταση. Δεν λείπουν πάντως και οι ψύχραιμες φωνές που υποστηρίζουν οτι όλος ο ντόρος είναι προβοκάτσια από κύκλους που ενοχλήθηκαν από το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ 1821.

Τελικά, ο Πέτρος Τατσόπουλος ξεκαθάρισε για το επίμαχο σχόλιο: «Ηταν ένα καλαμπούρι που μεταδόθηκε ως δήλωσή μου. Είναι επικίνδυνοι αυτοί που μεταδίδουν τέτοια πράγματα. Είναι δυνατόν να είμαι παρουσιαστής του “1821″ και να κάνω τέτοιες δηλώσεις;»

Αξίζει να σημειωθεί πως στην πρεμιέρα του το ντοκιμαντέρ 1821 έφερε επανάσταση στον ΣΚΑΪ, που κατάφερε να μπει δυναμικά στη μάχη της τηλεθέασης. Η σειρά 1821, που μεταδίδεται Τρίτη βράδυ, σημείωσε υψηλά ποσοστά τηλεθέασης με μέσο όρο 16,1%, ενώ η δεύτερη εκπομπή έφτασε το 12,5%.