Η Ομάδα Φιλοπαππου για τον Ιολα

Πολύς λόγος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια για μιαν αλλαγή «διάθεσης» που λαμβάνει χώρα στα ελληνικά καλλιτεχνικά πράγματα. Ελλείψει αξιολογικών κριτηρίων και λοιπών αξιωματικών θέσεων που θα όριζαν και θα έθεταν κοινούς παρανομαστές στην σύγχρονη τοπική εικαστική πραγματικότητα, η σχετική συζήτηση τείνει να εκληφθεί ως κενή περιεχομένου. Τι θα μπορούσε να είναι όμως αυτό, το οποίο θα της προσέδιδε κάποιο νόημα; Αρχικά και πολύ γενικά σκέπτεται κανείς ότι ίσως, η διατύπωση μιας πρότασης με υποκείμενο το καλλιτεχνικό «πεδίο», ρήμα την καλλιτεχνική πρακτική και αντικείμενο την τέχνη στο συγκείμενό της, κατάφερνε να αποτελέσει την αφετηρία μιας αλληλουχίας συνειρμών, με σκοπό την πληρέστερη κατανόηση της εν λόγω συνθήκης.

Γίνεται έτσι κατανοητό ότι, στο βαθμό που προαπαιτείται η χρήση ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, ο επαναπροσδιορισμός της σημασίας των όρων καθαυτών κρίνεται απαραίτητος.

Τι σημαίνει, για παράδειγμα, «σκηνή», με ποιους όρους δραστηριοποιείται, ποια γεγονότα τη συνοδεύουν, ποιος ο ρόλος των ανθρώπων και ποια η δυναμική του συνόλου των εγχειρημάτων; Ή, ακόμα καλύτερα, πώς θα έπρεπε να είναι μια «σκηνή», ποιος ο ιδανικός ρόλος των αντίστοιχων θεσμών σήμερα, τι χαρακτήρα θα έπρεπε να έχει η καλλιτεχνική πρακτική και που θα θέλαμε να «οδηγηθούν» τα πράγματα.

Είναι σίγουρο, πως η όλη προβληματική δεν κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της. Εντούτοις, μπορεί να επαναδιατυπωθεί μέσω της χρήσης ενός παραδείγματος: της εμβληματικής μορφής του Αλέξανδρου Ιόλα. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται μια άλλου τύπου ματαίωση. «Άλλου τύπου» διότι διαρκεί, εκκρεμώντας ανάμεσα στην απορία για την τύχη της «χαμένης», ή ίσως καλύτερα, διεσπαρμέμης συλλογής του και τα αναπάντητα ερωτήματα που εκκινούν από την πιθανότητα συνολικής φιλοξενίας της σε ένα μουσείο, όπως τουλάχιστον ο ίδιος επιθυμούσε. Η «διάρκεια» της ματαίωσης γίνεται εμφανής, στον συσχετισμό της με την αδιάκοπη καταστροφή και «αποψίλωση» της οικίας του στην Αγία Παρασκευή, την περίφημη Βίλα του Ιόλα, τόπος στον οποίο δυνάμει θα φιλοξενούνταν η συλλογή μετά το θάνατό του δανδή συλλέκτη και πάτρωνα της μοντέρνας τέχνης και που μετά από αυτόν τέθηκε σε κατάσταση αστικού κενού.

Θεωρώντας αναγκαία την επαναφορά αυτού του συστήματος που φαίνεται να έχει ακυρωθεί με τα χρόνια, σε ένα προηγούμενο καθεστώς λειτουργίας του τόπου, πέραν του οποίου θα ξαναεγγραφούν τα νέα δεδομένα που θα θέσουμε ως ζωντανός οργανισμός της νέας καλλιτεχνικής σκηνής, οφείλουμε να παρατηρήσουμε προσεκτικότερα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ως άνω ματαίωσης. Διερωτόμαστε λοιπόν, τι συμβολίζει ο Αλέξανδρος Ιόλας; Ποιος ο ουσιαστικός ρόλος ανάλογων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής τότε και τώρα; Ποια η διάδραση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και το «καλλιτεχνικό πεδίο» τότε (ΠΑΣΟΚ, Μελίνα Μερκούρη), και ποια τώρα; Πώς αντιλαμβανόμαστε την καλλιτεχνική δραστηριότητα της γενιάς μας, ως καλλιτεχνών στη σκιά μιας συλλογής βαρύνουσας σημασίας, όπως αυτή του Αλέξανδρου Ιόλα, και πιο θα είναι το έργο μας εφ όσον αναλάβουμε δράση; Που και με ποιόν τρόπο γίνονται αντιληπτές οι αλλαγές στάσης απέναντι σε ζητήματα -μεταξύ άλλων- καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και περιεχομένου των σύγχρονων έργων; Πώς θα μπορούσε, τέλος, να εννοηθεί ένα φανταστικό «μουσείο» του μέλλοντος, που θα απαντήσει στις ιδιαιτερότητες και της ανάγκες μας σήμερα;

Δουλέψαμε σαν ομάδα για να ανιχνεύσουμε τα σημεία που μας οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση της ελληνικής καλλιτεχνικής παραγωγής και παρουσίας, βλέποντάς τα σαν ένα σύνολο καταστάσεων που μας χαρακτηρίζουν και μας αφορούν. Ανακαλύψαμε τη βίλα του Ιόλα βεβηλωμένη και παρατημένη από το κράτος. Η ίδια η Βίλα μας έδωσε το εφαλτήριο να ασχοληθούμε παραπέρα με την σύγχρονη κατάσταση της εικαστικής τέχνης στην Ελλάδα, αφού αυτή ως τόπος παραμένει ακόμα εκεί σαν ένα σύγχρονο μνημείο και μοντέρνο ερείπιο, υπενθυμίζοντάς μας την χαμένη συλλογή, τα υπερπολυτελή πάρτι και τις μεγαλοαστικού τύπου κοσμικές εκδηλώσεις και δεξιώσεις, την μοντέρνα τέχνη, και παρά πολλά αλλά τα οποία στρέφονται γύρω από αυτήν την -σχεδόν μυστηριώδη- δίνη ενός ιδιότυπου πολιτισμικού φαινομένου.

Και αναρωτηθήκαμε για όλον αυτόν τον πλούτο, υλικό και πολιτισμικό, που παράχθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια της Ελλάδας, από τον Ιόλα, όπως και ότι κινήθηκε γύρω από αυτόν (από τον θεσμό των γκαλερί και των μουσείων μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης, ως τον ρόλο του πάτρωνα). Που χάνονται λοιπόν τα ίχνη της "πολιτιστικής μας κληρονομιάς", εμάς της γενιάς των καλλιτεχνών που γαλουχήθηκε μέσα στις σχολές από μια κουλτούρα σαν αυτή που φτιάχτηκε από τον Ιόλα, που ανέδειξε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο την Ευρωπαϊκή μοντέρνα τέχνη, του σουρρεαλισμού, την αμερικανική μεταπολεμική τέχνη και τα κινήματα της ποπ-αρτ; Τι θα μπορούσε, για παράδειγμα, να σήμαινει η αποδοχή της κληρονομιάς του Ιόλα στο σύνολό της, ακόμα και πέρα από τη συλλογή καθαυτή; Για ποιους λόγους η συλλογή του δεν έγινε αποδεκτή και τι συνέβαλε σε αυτό; Ποια θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη του συγκεκριμένου χώρου σήμερα;

Αλλά και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος τέτοιων προσώπων στο σημερινό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι από τον θεσμό των γκαλερί και των μουσείων μοντέρνας ή σύγχρονης τέχνης, ως το ρόλο του πάτρωνα; Με ποιόν τρόπο επηρέασε το τι και το πώς βλέπουμε έργα, όπως αυτά της μεταπολεμικής μοντέρνας (ή μοντερνιστικής) αμερικανικής τέχνης; Ποιος ο ουσιαστικός ρόλος ανάλογων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής τότε και τώρα; Ποια η διάδραση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και το «καλλιτεχνικό πεδίο»; Πώς θα αντιλαμβανόμασταν την καλλιτεχνική δραστηριότητα μιας σύγχρονης γενιάς καλλιτεχνών στη σκιά μιας συλλογής βαρύνουσας σημασίας, όπως αυτή του Αλέξανδρου Ιόλα; Που και με ποιόν τρόπο γίνονται αντιληπτές οι αλλαγές στάσης απέναντι σε ζητήματα -μεταξύ άλλων- καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και περιεχομένου των σύγχρονων έργων; Πώς θα μπορούσε, τέλος, να εννοηθεί ένα φανταστικό μουσείο που θα απαντούσε στις ιδιαιτερότητες και της ανάγκες τους;
Τι συμβολίζει λοιπόν ο Αλέξανδρος Ιόλας;

Μας απασχολούν ιδιαίτερα τα χρόνια κατά τα οποία έγιναν όλα αυτά μέχρι και σήμερα, αφού τότε συνέβησαν οι ραγδαίες αλλαγές σε κοινωνικοπολιτικο επίπεδο και κατ' εξακολούθηση και σε πολιτισμικό, οι οποίες μας χαρακτηρίζουν πολύ πιο άμεσα από την παράδοση της αρχαίας Ελλάδας.

Έχοντας ξεκινήσει πριν αρκετό καιρό την έρευνά γύρω από τις προσλαμβάνουσες μιας τόσο ιδιάζουσας περίπτωσης, η ομάδα Φιλοπάππου προσανατολίζεται στην ενεργοποίηση το τόπου εκείνου, της Βίλας Ιόλα, που φέρει όλα τα σημεία μιας βεβήλωσης, ενός τόπου, στον οποίο συνειδητοποιούμε τελικά ότι έχουν διαδραματιστεί πολύ σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της τέχνης της σύγχρονης Ελλάδας.

Πρέπει να αναλογιστούμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα σημαντικά γεγονότα, ποιοι καλλιτέχνες πρωταγωνίστησαν σε αυτά, ποιο το έργο τους, τι μας άφησαν ως παρακαταθήκη και ποια ιστορία έγραψαν για μας.

Το έργο που επιλέγουμε να ξεκινήσουμε είναι από τη φύση του πολυσχιδές. Το επιλέγουμε διότι καλύπτει με τη σκιά του ένα ευρύτατο φάσμα της καλλιτεχνικής πραγματικότητας του σήμερα, κάτι το οποίο διαφαίνεται καθαρά από την παρουσίαση του ιστορικού που έχουμε συντάξει μετά από ένα χρόνο έρευνας. Μεταφορικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην ουσία επιχειρούμε μια σύγχρονου τύπου «ανασκαφή» στο πρόσφατο παρελθόν.

Η ομάδα Φιλοπάππου τρέφει την επιθυμία να προσθέσει κάποια νέα δεδομένα στη σύγχρονη ελληνική εικαστική κατάσταση, χρησιμοποιώντας τη γνώση του παρελθόντος, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες που της δίνονται μέσα από αυτή τη γνώση, «εξαργυρώνοντας» την ιστορία που γράφτηκε πολιτιστικά μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο. Διατηρεί τη φαντασίωση της βίλας ως ένα σύγχρονο κέντρο πολιτισμού, που με τη βοήθεια των θεσμών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, όχι όμως σαν ένα ακόμη μουσείο, κλειστό και ιδρυματοποιημένο αλλά σαν ένα χώρο αφιερωμένο στην αναζήτηση, έρευνα και δημιουργία πρωτοποριακών έργων που θα στέλνουν τα βέλη τους στο μελλοντικό γίγνεσθαι της διεθνικής πολιτισμικής παραγωγής. Σε συνάρτηση με τις νέες επιταγές έκφρασης και πραγμάτωσης μιας διεθνούς και διαπολιτισμικής κουλτούρας, συνυφασμένες με τις κοινωνικοπολιτικές, τεχνολογικές και επιστημονικές αναζητήσεις του σήμερα.

Ως ομάδα Φιλοπάππου έχουμε ήδη στο παρελθόν μας δράσεις που είχαν ως σκοπό την επανενεργοποίηση τόπων και σημείων της πόλης, με πιο αφηρημένο τρόπο. Τόπων που έχουν, είτε πολύ ισχυρή ιστορία (έκθεση Ερειπίων Ένοικοι στο ξενοδοχείο στην Πορταριά Πηλίου), είτε αρχαιολογικό και αστικού σχεδιασμού ενδιαφέρον και συνάμα λειτουργική θέση στην καθημερινότητα της πόλης (έκθεση 37-58 Β/23-43 Α στο παλιό νταμάρι του λόφου Φιλοπάππου), είτε με τουριστικό ενδιαφέρον (Μέμορυ Γκέιμ, Ζούμπερι, Locus Solus στην Ιθάκη, έκθεση στην γκαλερί Gazon Rouge).

Αλλάζοντας προφίλ, βρίσκουμε σκόπιμο να λειτουργήσουμε συλλογικά και νομαδικά ως ένας μη θεσμισμένος οργανισμός με απτές αναφορές στην βίλα του Ιόλα, αφού επί του παρόντος τη θεωρούμε και την ορίζουμε σαν την καλλιτεχνική μας «πρώτη πατρίδα» και αναγνωρίζουμε ένα καλλιτεχνικό ρίζωμα σ΄ αυτήν, ενώ προς το παρόν έχουμε μεταφέρει στο διαδίκτυο τις σκέψεις μας και τις δράσεις σε σχέση με αυτή.

Απευθύνουμε κάλεσμα συμμετοχής και δράσης σε καλλιτέχνες, θεωρητικούς, ιστορικούς ή αντίστοιχες ομάδες, με σκοπό την αναψηλάφηση των παραπάνω ζητημάτων, εντός του πλαισίου της αντιπαραβολής τους με την εμβληματική μορφή του Αλέξανδρου Ιόλα.

Σαν πρώτη φάση του έργου, για την αναγνώριση του πεδίου στο οποίο συνεχίζουμε να εργαζόμαστε, ορίζουμε οι ίδιοι κάποιες επίπεδα ενεργειών και δράσεων που σχετίζονται με το πολυσχιδές θέμα και αφορούν μεταξύ άλλων:

1) α. την ίδια τη βίλα Ιόλα σαν κτισμένο και διαμορφωμένο χώρο, ως αρχιτεκτόνημα, β. ως ένα παράδειγμα μοντέρνου ερειπίου και σύγχρονου μνημείου, γ. ως παράδειγμα στο πλαίσιο του αστικού ιστού, της πολεοδομίας της περιοχής,

2) την εμπλοκή της βίλας στην καθημερινότητα της γειτονιάς της περιοχής Kοντόπευκου Αγίας Παρασκευής,

3) τα ίδια τα έργα της απωλέσασας συλλογής Ιόλα που βρίσκονταν στην βίλα,

4) την ιδιαιτερότητα του κοινωνικού φύλλου του Αλέξανδρου Ιόλα,

5) την σχέση του Αλ. Ιόλα με τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις της εποχής του, πριν και μετά την εγκατάσταση του στην Ελλάδα,

6) την παράδοση της αγοράς των γκαλερί και των μουσείων, τον πάτρωνα που μίσθωνε τους καλλιτέχνες του σε αντίθεση με τις σημερινές γκαλερί,

Και σε δεύτερη φάση, κοιτώντας την δική μας διάδραση:

7) τη σχέση που δημιουργούμε εμείς με τους θεσμούς αυτούς, καθώς και την δημοσιοποίηση και την εμπλοκή, δηλαδή την μετατροπή του ακυρωμένου μουσείου σε δημόσιο χώρο διάδρασης με την καλλιτεχνική αλλά και με την τοπική κοινότητα,

8) σε ένα πιο «υπαρξιακό» και «φιλοσοφικό» επίπεδο, την αποκλειστικότητα της ομορφιάς από τον πλούτο των υλικών και

9) το δικό μας φανταστικό μουσείο, ως χώρος φιλοξενίας καλλιτεχνικών έργων, ως αρχιτεκτόνημα, ως κέντρο παραγωγής πολιτισμού.

Με αυτόν τον τρόπο η ομάδα επιχειρεί να ανοίξει την «συζήτηση» γύρω από το όλο ζήτημα, ορίζοντας έναν ανοιχτό τόπο όπου αυτή θα φιλοξενηθεί. Κάθε πρόταση, έργο, δράση, παρέμβαση που θα πραγματοποιηθεί στο ως άνω πλαίσιο θα συναντήσει κάθε δυνατή στήριξη και προβολή εκ μέρους της ομάδας.

Η προθεσή μας είναι η καταγραφή, η παράθεση και η προβολή όλων των έργων που θα προκύψουν κυρίως σε ένα διαδικτυακό τόπο που σχεδιάζουμε, καθώς και μια έκθεση και μια ειδική έκδοση για τα έργα αυτά.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε εδώ ότι στα πλαίσια της ‘οικειοποίησης’ της περίπτωσης Ιόλα μέσα από μια δημιουργική διαδικασία, τα πνευματικά δικαιώματα (δικαιώματα χρήσης, πώλησης ) ανήκουν στον δημιουργό τους και είναι στην ευχέρεια του κατά πόσο θα επιτρέψει ή όχι να χρησιμοποιηθεί με την σειρά του και το δικό του έργο (αναφορά) από κάποιον επόμενο.

Να θυμίσουμε/τονίσουμε εδώ ότι, όπως αναφέρεται και στο ιστορικό Ιόλα (βλ.σχετικά) η βίλα Ιόλα συνδέεται με ένα περίπλοκο ιστορικό ιδιοκτησίας χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι δημόσιος χώρος αλλά αποτελεί ιδιόκτητο χώρο για τον οποίο ισχύει ότι και για όλους τους ιδιόκτητους χώρους.

Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε με αυτό το κάλεσμα είναι στην ουσία να εμπλέξουμε τον Ιόλα και την κληρονομιά του στη σημερινή πραγματικότητα όπως και αντίστροφα να γίνει γνωστή, να χρησιμοποιηθεί και να λειτουργεί πλέον ως αναφορά η περίπτωση Ιόλα σαν ένα εικαστικό , ένα κοινωνικό-πολιτικό-ιστορικό δεδομένο.

Ένα σύντομο βιογραφικό του Αλέξανδρου Ιόλα

Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, γιος του Ανδρέα έμπορου βαμβακιού από τη Χίο και της Περσεφόνης μιας όμορφης γυναίκας, γεννιέται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το Μάρτιο του 1908. Νονός του γίνεται ο Κων/νος Τσαλδάρης. Από νωρίς βιώνει μέσα στο σπίτι του το ξύλο, την τιμωρία και τη επιβολή της τάξης από τον πατέρα του και τη γιαγιά του. Τον πρωτότοκο γιό της οικογένειας ακολουθούν η Νίκη, ο Δημήτρης και η Ηρώ. Μεγαλωμένος σε αστικό περιβάλλον αγοράζει και μελετάει βιβλία, ενώ μαθαίνει πιάνο. Μια παράσταση της Κοτοπούλη τον επηρέασε θετικά για την Ελλάδα, την οποία θέλει να επισκεφτεί πάση θυσία. Γνωρίζει τον Καβάφη, ο οποίος του δίνει τρεις συστατικές επιστολές, για τον Παλαμά, τον Σικελιανό και τον Μητρόπουλο. Με τις λιγοστές του οικονομίες και τις επιστολές στην τσέπη το σκάει από το σπίτι του και έρχεται στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 1927. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, το ενοίκιο του οποίου πληρώνει η Ναυσικά Παλαμά. Ανεβαίνει συχνά στην Ακρόπολη, όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Νέλλυ. Ο Μητρόπουλος του δίνει συστατική επιστολή για τον Πάνο Αραβαντινό στη Γερμανία, ενώ ο Σικελιανός τον βοηθάει να πάει στη ρομαντική Ιταλία όπου και παραμένει για κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι η αρχή της εποχής του Μουσολίνι. Επόμενος σταθμός το κοσμικό και σικ Βερολίνο, όπου αρχίζει περισσότερο να ασχολείται με το χορό. Μετά από οντισιόν γίνεται κορυφαίος χορευτής στην όπερα του Σάλτσμπουργκ στο έργο Ορφέας και Ευρυδίκη. Επιστρέφει στο Βερολίνο και φοιτά στη σχολή χορού του ρώσου Γκσόβκσι. Το 1933, παραμονές Χριστουγέννων, φτάνει στο Παρίσι και γράφεται στη σχολή χορού της Εγκόροβα, όπου σπουδάζει με υποτροφία. Είναι ιδιαίτερα κοινωνικός, συναναστρέφεται την καλή κοινωνία του Παρισιού, πoζάρει ως μοντέλο στον Ραούλ Ντιφί, δίνει τις τρίχες του στον Αντουάν να τις κάνει βλεφαρίδες για την Γκάρμπο, κλπ. Αγοράζει τον πρώτο του πίνακα από τον ίδιο τον Ντε Κίρικο, ο οποίος διατηρούσε την γκαλερί «4 δρόμοι». Γνωρίζει τον Ζαν Κοκτώ, τον οποίο και ερωτεύεται. Το 1935 φτάνει στη Νέα Υόρκη μετά από πρόσκληση της Φλώρας Μέγιερ και παίρνει αμερικάνικο διαβατήριο. Πηγαίνει για λίγο καιρό στην όπερα του Άμστερνταμ και ξαναγυρίζει στην Αμερική αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση των μπαλέτων του μαρκήσιου ντε Κουέβας, ντεπουτάρει με το Μπαλασίν και προτείνει τα σουρεαλιστικά σκηνικά του Μιρό και του Ντιφί. Το 1940 χορεύει για τελευταία φορά.
Η συναναστροφή του με τους παριζιάνους σουρεαλιστές τον ωθούν να ασχοληθεί με την τέχνη. Ο χορός τον έχει κουράσει, η τέχνη τον έχει πλέον συνεπάρει. Φεύγει από τη Ν. Υόρκη και επιστρέφει στο Παρίσι για να γνωρίσει τον Βόλς και τον Φοτριέ. Η ζωή του από εδώ και πέρα είναι ένα συνεχές ταξίδι, κυρίως μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Με τη βοήθεια της δούκισσας ντε Γκραμόν, ανοίγει το 1944την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης με το όνομα «Hugo Gallery». Η Θεοδώρα Ρούσβελτ, επηρεασμένη από τους μύθους του Ηρακλή, του αλλάζει το όνομα από Κων/νος Κουτσούδης σε Αλέξανδρος Ιόλας. Εξαιτίας του πολέμου πολλοί καλλιτέχνες πηγαίνουν στην Αμερική. Δίνει χρήματα με το μήνα στους καλλιτέχνες του ώστε να τους κάνει να δουλεύουν γι αυτόν, ενώ τους κλείνει συμβόλαια που αργότερα γίνονται και ετήσια. Ανήκει σε αυτούς που σε μεγάλο βαθμό επέβαλαν το σουρεαλισμό στην Αμερική και αργότερα σε όλο τον κόσμο.
Μερικοί από τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκε είναι: Ρενέ Μαγκρίτ, Μαν Ρέι, Μαξ Έρνστ, Δοροθέα Τάνινγκ, Φερνάν Λεζέ, Κόπλει, Ζαν Κοκτώ, Ντε Κίρικο, Ιβ Κλάιν, Μάτα, Φερνάντεζ, Βίκτωρ Μπράουνερ, Μάρσιαλ Ράις, Άντυ Γουόρχολ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μάρα Καρέτσου, Λεονόρ Φίνι, Αρμάν, Πασκάλι, Λαλάν, Κρίπα, Φασιανός, Παύλος, Γουναρόπουλος, Τάκις, Μαρίνα Καρέλα, Αλέξης Ακριθάκης, Λαζόγκας, Τσόκλης και Κώστας Πανιάρας.
Με το πέρας του πολέμου πολλοί από τους συνεργάτες του καλλιτέχνες επιστρέφουν στην Ευρώπη. Έτσι, αναγκάζεται να ανοίξει γκαλερί αρχικά στη Γενεύη και μετά στο Παρίσι, τη Ζυρίχη, το Μιλάνο, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη, την Αθήνα (κατά τη διάρκεια της δικτατορίας σε συνεργασία με τον Τάσο Ζουμπουλάκη), το Λονδίνο (1981) και τη Βηρυτό. Ο ίδιος έλεγε για τους καλλιτέχνες του πως «άλλοι κουράζονται και σπάνε τα συμβόλαια και άλλοι δεν τα “σπασαν” και μπαίνουν σε μουσεία». Ανεβάζει τις τιμές των έργων από 100 σε 100.000 δολάρια. Οι κριτικοί πολλές φορές τον κατηγορούν ότι συμπεριφέρεται σκληρά απέναντι στους καλλιτέχνες του. Το 1943 παίρνει την αμερικάνικη υπηκοότητα. Η οικογένεια του τον έχει ήδη ξεγράψει. Σχέσεις διατηρεί μόνο με την αδερφή του Νίκη, η οποία τον ζηλεύει, φιλονικεί με τους συνεργάτες και τους φίλους του, γίνεται ένα μεγάλο εμπόδιο στη ζωή του από το οποίο όμως δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλαγεί, ενώ εκείνη παντρεύεται τον Αρθούρο Στάιφελ, ο οποίος βοηθάει οικονομικά όποτε χρειαστεί τον Ιόλα. Η σχέση του με την αδερφή του Νίκη θα μπορούσε να διαβαστεί και ως σχέση εξάρτησης.
Οργανώνει τις συλλογές της Ντομινίκ ντε Μενίλ (σήμερα βρίσκεται στο Χιούστον του Τέξας), Σαλμπερζέ, Τζιάνι Ανιέλλι, του Σάχη της Περσίας, μέρος της Συλλογής Ροκφέλερ, ενώ βοηθάει με τις δωρεές του το Μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης και το Μπομπούρ στο Παρίσι. Το 1984 δώρισε 47 έργα του στο Μακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης. Το γαλλικό κράτος του απένειμε το «παράσημο της λεγεώνας της τιμής».
Το 1965 αγοράζει ένα οικόπεδο 25 στρεμμάτων (καλυμμένο με αμπέλια τότε) από κάποιον Βρεττό και ξεκινάει να φτιάχνει το σπίτι του στην Αγία Παρασκευή με αρχιτέκτονα τον Πικιώνη, που πήρε για βοηθό του τον Γ. Τσαρούχη. Ο ίδιος λέει: «πάντα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, να βοηθήσω τον τόπο που ξεστράβωσε τον κόσμο, ήταν η υπόσχεση μου που είχα δώσει στο Σικελιανό και στο Μητρόπουλο». Θέλει να κάνει το σπίτι του ένα είδος ινστιτούτου για τη σύγχρονη τέχνη. Δεν συμφωνεί απόλυτα με τα σχέδια του Πικιώνη και το εσωτερικό του σπιτιού αναλαμβάνει να το διαμορφώσει ο ίδιος. Φέρνει κολόνες για τον κήπο από τη Ραβέννα, καθώς επίσης το λιοντάρι και το κριάρι που διακοσμούν την είσοδο, η οποία είναι από χρυσάφι και μπρούντζο χτυπημένη από τον Καρδαμάτη και κουρτίνες από Λυωνέζικο μετάξι. Έρχονται και οι γονείς του από την Αίγυπτο και ο πατέρας του αναλαμβάνει να είναι αρχικά ο επιστάτης του σπιτιού. Στη συνέχεια ο Μεντζελόπουλος αντικαθιστά τον Πικιώνη. Ονειρεύεται τη Βίλλα ως ένα από τα λίγα μνημεία σύγχρονης τέχνης. Μέρος του κτήματος το παραχωρεί για να γίνει δρόμος. Αρχίζει και κλείνει τις γκαλερί του. Αυτή της Ν. Υόρκης την χαρίζει στον πρώην εραστή του Μπρους Τζάκσον. ΄Ολη η κοσμική Αθήνα περνάει από το σπίτι του. Καλλιτέχνες και άλλοι καταφτάνουν συνέχεια στη βίλλα, που την αναπροσαρμόζει συνεχώς ανάλογα με τους επισκέπτες του. Έχει το σχέδιο να χαρίσει το υπόλοιπο των στρεμμάτων του στους καλλιτέχνες του για να είναι κοντά του. Πρώτος ο Παύλος αποκτάει το μέρισμα. Το 1981 παθαίνει το πρώτο έμφραγμα, χειρουργείται και στη συνέχεια μένει οριστικά στην Ελλάδα. Για την οριστική εκτέλεση του ονείρου του, την δημιουργία ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Ναμ Γιού Πέι. Αρχίζει να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα για να φύγει από την Ελλάδα. Το 1983 δίνει μια συνέντευξη στη δημοσιογράφο Όλγα Μπακομάρου για λογαριασμό του περιοδικού Γυναίκα, γεγονός που στέκεται μοιραίο για τον ίδιο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκινάει ο πόλεμος των μέσων εναντίον του και η σπίλωσή του, πράγμα που τον εξουθενώνει (τον κατηγορούν μεταξύ άλλων για αρχαιοκαπηλία, πορνεία, ναρκωτικά). Ένας τραβεστί, ο Αντώνης Νικολάου, επονομαζόμενος και «Μαρία Κάλλας», σκορπίζει στον ελληνικό τύπο κακές φήμες για τον Ιόλα. Παραχωρεί τρία στρέμματα από το οικόπεδό του στο δήμο της Αγίας Παρασκευής προκειμένου να γίνει «Πλατεία της Τέχνης», ώστε να παίζουν τα μικρά παιδιά ανάμεσα στα σύγχρονα γλυπτά. Οι Έλληνες καλλιτέχνες από το φόβο του τύπου τον αποφεύγουν. Ο Κώστας Γαβράς από τη Γαλλία αναλαμβάνει πρωτοβουλία να συντάξει μια έκκληση που θα απευθύνεται στη συνείδηση των ελλήνων. Το κείμενο υπογράφεται από 150 προσωπικότητες (καλλιτέχνες, υπουργούς πολιτισμού, διευθυντές μουσείων, ακόμη και από τον ίδιο τον Μιτεράν) και αποστέλλεται στις ελληνικές εφημερίδες. Καμία -με εξαίρεση την Καθημερινή- δεν το δημοσιεύει. Ο Ιόλας ανακαλύπτει ότι πάσχει από Αids. Αυτή την περίοδο (1985), ο Άντι Γουόρχολ ετοιμάζει το Μυστικό Δείπνο μετά από προτροπή του Ιόλα. Θα τον εκθέσει στον καινούριο «αντιγκαλερί» χώρο στο Μιλάνο, στο παλλάτσο Στελλίνε. Την επομένη των εγκαινίων ανακαλύπτει την ύπαρξη μιας μαφιόζικης εταιρείας με το όνομα «General Trade Alexander Iolas» που είχε συσταθεί προκειμένου να κερδίσει χρήματα εκμεταλλευόμενη το όνομά του και κινείται νομικά απέναντί της. Το Φεβρουάριο του 1987, μετά την περαιτέρω επιδείνωση της υγείας του Ιόλα, η Νίκη απαγορεύει τις επισκέψεις στο σπίτι του. Ο Ιόλας φεύγει για την Ιταλία προκειμένου να κάνει εξετάσεις και στη συνέχεια εισάγεται σε νοσοκομείο στη Ν. Υόρκη. Στις 10 Μαρτίου η αδελφή του Νίκη προσφεύγει με αίτησή της στο Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου ζητώντας να διαταχθεί η σφράγιση των πραγμάτων στο σπίτι του Ιόλα, ενώ στις 8 Απριλίου κάνει αίτηση να διοριστούν επίτροποι η ίδια και η κόρη της, όπως και γίνεται. Ο Ιόλας επιστρέφει στην Αθήνα αλλά διαμένει στο σπίτι της αδερφής του. Από την ημέρα που η Νίκη γίνεται επίτροπος, η Βίλα Ιόλα αρχίζει να αδειάζει, τα έργα μεταφέρονται σπίτι της και άλλα συσκευάζονται προκειμένου να φυγαδευτούν στο εξωτερικό. Στις 21 Απριλίου εισάγεται ξανά σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης και στις 8 Ιουνίου πεθαίνει. Η σωρός του κάηκε και η στάχτη του έφτασε λίγες μέρες αργότερα και ετάφη στο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής, σε ειδικό τάφο που είχε παραχωρήσει ο Δήμος για τους ευεργέτες.

Ένα ιστορικό της βίλας Ιόλα

1987: Ο Αλέξανδρος Ιόλας πεθαίνει και το κτήμα με τη βίλα περιέρχονται στην κατοχή της αδελφής του, Νίκης Στάιφελ
1994: Η μάχη για την προστασία από τον Δήμο Αγίας Παρασκευής ξεκινά, με τη εγκατάσταση λουκέτου στην είσοδο του κτήματος.
1996: Το κτήμα πωλείται σε μεγάλο κατασκευαστή (Σπύρο Γεωργίου), προς 500 εκατομμύρια δραχμές, όπως και το διπλανό που ανήκε στη Στάιφελ. 1998: Η βίλα χαρακτηρίζεται διατηρητέο ιστορικό μνημείο. 2000: Το σύνολο της έκτασης χαρακτηρίζεται βάσει Προεδρικού Διατάγματος (Κων\νος Τζανετάκης ) «Κέντρο Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων» .Υπεύθυνοι για την δημοσίευση και εκτέλεση του Διατάγματος είναι το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε (Υπουργός, Κ.Λαλιώτης ). Η αξία του ακινήτου προσδιορίζεται στο 1.δις,800εκ. Δραχμές. Ο Δήμος Αγ. Παρασκευής προτίθεται να εξαγοράσει το ακίνητο από τον ιδιοκτήτη Γεωργίου με δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η διαδικασία παγώνει. 2002: Το κτήμα κηρύσσεται απαλλοτριωτέο. Με κοινή απόφαση των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών, ΥΠΕΧΩΔΕ και Πολιτισμού ανακοινώνεται η αναγκαστική απαλλοτρίωσή του για τις ανάγκες της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, Μέσα στο κλίμα της πολιτιστικής ανανέωσης που συνοδεύει την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, μπορεί να μετατραπεί σε μουσείο σύγχρονης τέχνης ή πολιτιστικό κέντρο. Αλλά τελικά οι διαπραγματεύσεις με τον φερόμενο ως ιδιοκτήτη της βίλας δεν καρποφορούν.
2004: Η απόφαση για απαλλοτρίωση ανακαλείται. Επιδικάζεται στον ιδιοκτήτη του ακινήτου Ιόλα, Σπύρο Γεωργίου, αποζημίωση ύψους 9,5 εκατομμυρίων ευρώ, ωστόσο, μέσω του δικηγόρου του δέχτηκε ρύθμιση στα 5 εκατομμύρια ευρώ. Το υπουργείο Πολιτισμού παρέχει πίστωση 2,5 εκατομμυρίων, ενώ γίνονται προσπάθειες να βρεθούν και τα υπόλοιπα. Η αναπληρώτρια υπουργός Πολιτισμού, Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, έχει ζητήσει από τον Μάιο (2004), αύξηση πίστωσης για την απαλλοτρίωση του χώρου από το υπουργείο Οικονομίας».
07/2004: Φωτιά στο υπόγειό της Βίλλας, η οποία σβήνεται από τους περίοικους. Κυκλοφορούν διάφορα σενάρια εμπρησμού.
30/8/2007: Το υπουργείο Πολιτισμού εγκρίνει εκ νέου την απευθείας αγορά ή αναγκαστική απαλλοτρίωση του κτήματος, με στόχο την «προστασία, προβολή και ανάδειξη του μνημείου».
2008: Το ποσό που ζητά σήμερα από το Δημόσιο ο κατασκευαστής ανέρχεται στα 12 εκατ. Ευρώ
Μέσα στο σπίτι υπήρχαν 11.000 έργα τέχνης, ένα σύνολο 2.500 αρχαιοτήτων που ανήκαν στη συλλογή.

Το ανοιχτό κάλεσμα της ομάδας φιλοπάππου για το project 'Αλέξανδρος Ιόλας' δεν είναι τίποτε άλλο από ερωτήματα. Όχι θέσεις ούτε 'κλειστές' απόψεις περί τέχνης. Άλλωστε, τα ερωτήματα είναι αυτά που προσδιορίζουν τους ορίζοντες προσέγγισης των πραγμάτων. Θέτουν, με άλλα λόγια, τις προϋποθέσεις. Σας καλούμε λοιπόν να ορίσετε τις προϋποθέσεις αρθρώνοντας ερωτήματα, μόνο ερωτήματα, τα δικά σας ερωτήματα σε σχέση με το θέμα 'Αλέξανδρος Ιολας

καλλιτέχνες απο τους καταλόγους

Ακριθάκης, Αλέξης
Brauner,
Victorde
Chirico, Giorgio
Cply
Crippa
Damish, Hubert
Ernst, Max
Fassianos,
Alekos
Leonor
Fini
Γκίκας
Xavier Lalanne, Claude et Francois
Stanislao Lepri
Magritte
Matla
Mattiaci
Pascali
Carlo Ramous
Martsal Raysse
Niki de Saint Phalle
Takis
Dorothea Tanning
Paul Thek
Τσόκλης
Wols

Για την απελευθέρωση της Αισθητικής και της Συνείδησης της Ελευθερίας - Άννα Τσουλούφη-Λάγιου

από την Άννα Τσουλούφη-Λάγιου 27/12/2008

Τα τελευταία μας νέα ανακοινώθηκαν λίγες ώρες πριν δολοφονηθεί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Κάποιοι από εμάς που έχουμε πολιτική και κοινωνική συνείδηση πέρα από την αισθητική, ανάμεναν χρόνια τώρα αυτή τη θρυαλλίδα που πυροδότησε και έδωσε τον ρυθμό πολλών κινητοποιήσεων. Δυστυχώς οι άνθρωποι πρέπει να πληγωθούμε θανάσιμα για να εξεγερθούμε ενάντια στην βία της άδικης και ακαλαίσθητης αρχής. Ένα αποτέλεσμα των σφοδρών διαμαρτυριών συλληφθέντες, εκ των οποίων αρκετοί έχουν κριθεί προφυλακισθέντες με σοβαρά αδικήματα. Δηλώνουμε συμπαράσταση και διαμαρτυρόμαστε για τις άδικες συλλήψεις. Η δημοσίευση αυτού του κειμένου είναι το λιγότερο που υποχρεούμαστε να κάνουμε μέσα από το δικτυακό μας τόπο.Πολλές από αυτές τις απίστευτα σφοδρές για τα ελληνικά μέτρα και σταθμά κινητοποιήσεις πολιτών, φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων αλλά και καλλιτεχνών εκτυλίσσονται μέχρι και αυτή τη στιγμή στην μητρόπολη και σε πολλούς άλλους τόπους της χώρας καθώς και εκτός αυτής, έχουν πάρει τη μορφή εφήμερων καταλήψεων ή και συσπειρώσεων σε κοινωνικά κέντρα που λαμβάνουν εκτός από κοινωνική και πολιτική -το σημαντικότερο για μας-πολιτιστική χροιά. Φαίνεται ότι πολλοί πολίτες σκοπό τους έχουν την αυτοοργάνωσή τους ενάντια σε αρχές καταστολής δικαιωμάτων, νόμων, αλλά και επιθυμιών, έκφρασης και πολιτιστικών δράσεων που απέχουν από τους θεσμούς και τις αρχές αυτού του γελοιωδέστατου και απόλυτα ανοργάνωτου κράτους που έχουμε να μας αντιπροσωπεύει. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα της 24ης Δεκεμβρίου στην απογευματινή πορεία της Ερμού «Αφήσατε τα δάση να καούνε και τώρα φυλάτε το δέντρο του Μαλάκα», με αφορμή την πυρπόληση του συμβόλου των ωραίων Χριστουγέννων του Κακλαμάνη και της εορταστικής αγοράς.Αυτό το ίδιο το κράτος χειρίζεται την πολιτιστική μας κληρονομιά αυτή τη στιγμή με μόνο σκοπό την άνθιση του τουρισμού και την δημιουργία μιας τεράστιας παραλίας γεμάτη από κατασκευασμένες επιθυμίες για πολλές καφετέριες και φαγάδικα, αναψυκτήρια και άλλα ανάλογα, καθώς το «αρχαίο ελληνικό πνεύμα» αποσβένεται σε μια χειρίστου βαθμού οργανωμένη από άλλους, ακίνδυνη και ελεγχόμενη βακχεία στα νυχτερινά κλαμπ και τους τόπους οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την κυριλέ και ψεύτικη ιλουστρασιόν gay, δηλαδή χαρούμενη (στα ελληνικά gay σημαίνει χαρούμενος/η/ο) διάθεση.Αυτό το άδικο και φαινομενικά ιλουστρασιόν ανοργάνωτο και χαοτικό πράγμα-κράτος ακολουθεί μεν γραμμές έξωθεν αλλά ενισχύει κιόλας τις εσωτερικές επιταγές της διατήρησης των προνομίων των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, δηλαδή το νεοσυντηρητικό και νεοελληνικό «πνεύμα».Όλες οι αισθητικές πρωτοπορίες καλούσαν σε επαναστατική εξέλιξη: των αισθήσεων, της τεχνολογίας, των μηχανών και γενικά του πολιτισμού και της συνείδησης του ανθρώπου ως προς την υποκειμενικότητά του, πέραν των αρχών της θρησκείας και του κράτους, της φυλής. Ειδικά ως προς τη θέση της τέχνης -εικαστικής και μη- μέσα στο κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι.Διάφορες καλλιτεχνικές δράσεις διαμαρτυρίας που έχουν λάβει μέρος μέσα σε αυτήν την εξεγερτική διάθεση των ημερών, έχουν έντονα και εμφανή πολιτική εκτός από αισθητική χροιά, όσο και αν αυτό φαντάζει σε κάποιους του εδώ εικαστικού χώρου να στέκεται μακριά από τους σκοπούς της τέχνης. Ή καλύτερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι δράσεις που γίνονται έχουν έντονα την αισθητική χροιά, ειδικότερα μέσα στα πλαίσια της θεαματικής διαδικασίας των μέσων ενημέρωσης.Θεωρούμε ότι η αισθητική αυτών των εξελίξεων μας ξεπερνά. Οι μορφές που προκύπτουν από τις καταστάσεις εκφράζουν το αποτρόπαιο και τρομακτικό πρόσωπο της σύγχρονης γοργούς, έμβλημα κάθε πολεμιστή. Παρολαυτά, δηλώνουμε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε η επιθυμία και η έκφραση να φέρουν ωραίες και εκλεπτυσμένες μορφές πάλι κοντά μας και κοντά σε αυτούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωση του πνεύματος από την νέα βαρβαρότητα.Η αισθητική της πολιτιστικής κατάστασης που ορίζεται από αυτό το ακαλαίσθητο κράτος στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή απλά δεν είναι του γούστου μας! Θα αγωνιστούμε για να αλλάξει! Χαιρόμαστε που βλέπουμε τον κάθε ένα να αντιδρά ανάλογα!Μέσα στο πλαίσιο της δράσης μας ως συλλογικότητα, κυρίως εικαστικών, εκφράζουμε την εναντίωσή μας στην ολιγωρία των θεσμών και στην αδράνεια τους σε θέματα σύγχρονης τέχνης και για αυτό το λόγο έχουμε δραστηριοποιηθεί εδώ και καιρό γύρω από το ζήτημα Ιόλα το οποίο για μας συγκεντρώνει επίμαχα ζητήματα της εποχής με τις επιμέρους παραμέτρους τους.3 βδομάδες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που είχε σαν αποτέλεσμα την αφύπνιση του κόσμου σε πολλαπλά επίπεδα που είναι σε όλους μας πλέον γνωστά, ως ομάδα Φιλοπάππου δηλώνουμε αυτό που δηλώναμε και πριν το γεγονός, ότι δηλαδή δεν μπορούμε άλλο να δεχόμαστε την ερήμωση φυσικών χώρων που θα μπορούσαν να είναι ζωντανοί οργανισμοί για το καλό της εξέλιξης του σύγχρονου πνεύματος και του πολιτισμού των νέων ανθρώπων, των τεχνών, για χάρη της ενίσχυσης άλλων χώρων που ενδυναμώνουν παλιές μορφές συνείδησης και υποκειμενικότητας, καλυπτόμενες υπό την ομπρέλα της θρησκείας (είτε πρόκειται για τους παπάδες είτε για το αρχαιοελληνικό ιδεώδες και την αρχαιολατρία) ή αυτή της πολιτικής με σκοπό την οικονομική και την κοινωνική ανισότητα για να μην πούμε την καπηλεία του δημόσιου πλούτου, την αποικιοποίηση των συνειδήσεων και του πνεύματος μας. Απαιτούμε η Βίλλα Ιόλα να ανοίξει για τον κόσμο και τους καλλιτέχνες και να λειτουργήσει ως ελεύθερος χώρος!
Αλληλεγγύη στην αισθητική της εξέγερσης!
Να αγωνιστούμε όλοι για την εξέγερση των συνειδήσεων!

Αλλο ενα ιστολοφιο για τον Ιολα

Αν δεν ήταν ομοφυλόφιλος, όλα θα είχαν τελειώσει...

Ακόμη θυμάμαι τα δημοσιεύματα των κιτρινοφυλλάδων της εποχής του '80, για τον Αλέξανδρο Ιόλα (Η "βίλα των οργίων", οι "σιχαμεροί κίναιδοι" και πολλά-πολλά ακόμη). Έναν από τους πιο σπουδαίους Έλληνες των Τεχνών, που όπως διαβάζω το σπίτι του που ήταν ένα ζωντανό μουσείο, ρημάζει, ρημάζει, ρημάζει...

Αντιγράφω απόσπασμα από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία:

(...)Λένε ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Στην Αγ. Παρασκευή αυτές περισσεύουν και εξαιτίας τους ένας μοναδικός χώρος, που θα μπορούσε να είναι στολίδι για την πόλη ως πολιτιστικό κέντρο, κινδυνεύει να γίνει -τι πρωτότυπο!- μπετόν.
(...) Ο Ιόλας αγόρασε τη γη το 1965. Ηταν ήδη βαθύπλουτος αλλά ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Ανέθεσε το έργο στον σπουδαίο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που πήρε για βοηθό τον Τσαρούχη. Από την αρχή τα σχέδια ήταν μεγαλεπήβολα αλλά το αποτέλεσμα γινόταν σταδιακά ακόμη πιο εντυπωσιακό, καθώς ενσωματώνονταν στο σπίτι έργα τέχνης. Ακόμη και η κουπαστή στη σκάλα ήταν γλυπτό, της Claude Lalanne. Την ξήλωσαν κι αυτή.

Πικάσο, Ντε Κίρικο, Μιρό, Γουόρχολ, Νταλί, Μαγκρίτ, Ερνστ, Χατζηκυριάκος-Γκίκας... Οσο ζούσε ο Ιόλας, στο σπίτι του η τέχνη ξεπερνούσε σε αξία πολλά μουσεία μαζί. Πολλοί από τους καλλιτέχνες ήταν φίλοι του και τον επισκέπτονταν εκεί. Πολλοί, όπως ο Γουόρχολ, ξεκίνησαν από τις γκαλερί του.

«Εκεί που ό,τι λάμπει είναι χρυσός» είναι ο τίτλος ενός ρεπορτάζ του περιοδικού «Vogue» το 1982. Η ρεπόρτερ γράφει εκστασιασμένη γι' αυτά που βλέπουν τα μάτια της. Μια πόρτα ντυμένη με χρυσάφι! Χρυσά γλυπτά, αρχαία αγάλματα και μεταξωτές κουρτίνες... Σήμερα στη θέση εκείνης της πόρτας υπάρχουν τσιμεντόλιθοι. Η είσοδος γίνεται από γειτονική μπαλκονόπορτα.

Το κτήμα και η βίλα όχι μόνο σαπίζουν, αλλά, παρά τη σειρά των αποφάσεων για απαλλοτρίωσή τους, πότε από τον Δήμο και πότε από το κράτος, αποτέλεσμα μηδέν. Υπουργοί Πολιτισμού και δήμαρχοι έρχονται και φεύγουν, υπόσχονται, συνεδριάζουν, υπογράφουν στα χαρτιά αλλά... τίποτα.

Ο Ιόλας το 1984 δωρίζει 47 έργα του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που δημιουργείται γύρω από αυτή τη συλλογή. Χαρίζει μερικούς ακόμη πίνακες στη Εθνική Πινακοθήκη. Εχει αποφασίσει να δωρίσει στο δήμο Αγ. Παρασκευής το χώρο, για να δημιουργηθεί Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης.
Κάποιοι γνωστοί του λένε ότι το σύνολο της συλλογής, σύμφωνα με μια διαθήκη του, θα κατέληγε ως κληροδότημα στο ελληνικό κράτος. Ομως ξαφνικά ξεσπάει μια θύελλα. Ενας τραβεστί καταγγέλλει όργια και αρχαιοκαπηλία στη βίλα. Οι κίτρινες εφημερίδες της εποχής ουρλιάζουν. Πολιτικοί και καλλιτέχνες που αναζητούσαν τη φιλία του τον αποφεύγουν. Είναι η αρχή του τέλους που θα κορυφωθεί με την αρρώστια του. Πάσχει από AIDS.

«Αν δεν ήταν όλα αυτά με τα σκάνδαλα και την ομοφυλοφιλία του, τότε πολύ γρήγορα και το θέμα της απαλλοτρίωσης θα είχε τελειώσει», μας λένε κάποιοι συνομιλητές. Είναι φανερό ότι μετά το θάνατό του οι πολιτικοί στρέφουν το... σεμνότυφο βλέμμα τους και δεν βλέπουν την ουσία, την πολιτιστική αξία του ακινήτου και των περιεχομένων του και την ανάγκη προστασίας. Οι βάνδαλοι, με λόγια και με πράξεις, έχουν το πάνω χέρι. (...)

Ιολας με τη ματια Αγγελιδακη

alexander iolas' villa by andreas angelidakis



alexander iolas (1907-1987) was born in alexandria, egypt.
in 1924, he went to berlin as a pianist, and later became a ballet dancer,
alexander iolas was one of the biggest collectors and most important
art dealers of the 20th century. in the 1960s, his gallery was one of the
liveliest and most active in paris. he was one of the main introducers of
surrealism to new york and, among so many other things he organized
warhol’s first and last shows (during the artist’s life) in new york.
at that time, he had galleries in geneva, paris, milan, and new york.
his collection included miro, picasso, ernst, dali, de chirico, magritte,
and takis, among many others. in his last years he started exhibiting
these works along with ancient greek and roman antiquities, a first in
his time. he housed the collection in his attica-style villa in aghia paraskevi,
an eastern suburb of athens. he died in 1987 from AIDS.



In his last years he tried to donate the villa along with his whole collection
to the greek state, so that it would become a self-sufficient art center.
the minister of culture at the time, melina merkouri, whose extensive efforts
for the return of the parthenon marbles from the british museum are famous,
denied Iolas’ offer.



the villa, designed and built by the greek architect dimitris pikionis, along with artist
yiannis tsarouhis, has been broken into and looted several times since then and the
collection has been spread all over. part of the collection was donated by iolas himself
to the macedonian museum of contemporary art. the only items that remain in the villa
are artefacts too heavy to take away, like roman columns and other marble vanities.



would it have been possible to save his collection? if so, what would it mean?
what is a collection without the collector? what happens to all collections when their
master is no longer there and someone else takes over, a director or a board of trustees?
what does ‘part of the collection’ really mean? what would have been the effect on
greek artists and the public if the villa had become an art centre, similar to what iolas had
envisioned? how important preservation is? how do collections become cultural heritage?


images by athens-based artist andreas angelidakis
text by sylvia kouvali of rodeo gallery, istanbul 2008

the half-norwegian, half-greek artist-architect andreas angelidakis snapped
some research shots of the dilapidated villa near athens that once belonged
to the seminal 20th-century dealer and surrealist collector alexander iolas.
the villa has since been entirely looted and stands in disarray. angelidakis
didn’t originally intend to use the photographs as artworks in themselves,
but in an installation at the rodeo gallery in istanbul in 2008 they functioned
well as a haunting documentation of an art-world ruin.

Αντι Γουόρχολ: Ο Πρωτοπόρος

Αντι Γουόρχολ: Ο Πρωτοπόρος

Τον Aντι Γουόρχολ είτε τον λατρεύεις είτε τον μισείς. Eνας μάγος της ανατροπής, ένα ευφυές μυαλό αποφασισμένο να βλέπει την πραγματικότητα ανάποδα.

Γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ το 1928 από Σλοβάκους γονείς και τα παιδικά του χρόνια, παγιδευμένα σε ένα τυπικά καθολικό περιβάλλον, συνέπεσαν με τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’30, γεγονός που τον ανάγκασε να αποκωδικοποιήσει από μικρή ηλικία το πώς λειτουργούσε ο κόσμος προκειμένου να επιβιώσει. Tα αποτελέσματα αυτής της γνώσης μπορούμε να αναγνωρίσουμε στην τέχνη του, γιατί έτσι ο Γουόρχολ ανακάλυψε την εικόνα του εαυτού του, «πλάσμα της φαντασίας» όπως αυτοχαρακτηριζόταν, ένα έξυπνο «κατασκεύασμα» που περιφερόταν από ντισκοτέκ σε κινηματογραφικές λέσχες, επιδείξεις μόδας και γκαλερί.

Ο Γουόρχολ με τη Τζέρι Χολ στο Studio 54.

Ξεκίνησε ως «δόκιμος» στον Aφηρημένο Eξπρεσιονισμό, τον οποίο γρήγορα απέρριψε και η μεγάλη του εξόρμηση στον κόσμο της τέχνης γίνεται το 1961 όταν άρχισε να ζωγραφίζει κονσέρβες σούπας, μπουκάλια Coca-Cola και εξώφυλλα περιοδικών. Τα εμπορικά σήματα ή τα πορτρέτα της Tζάκι ήταν σύμβολα της ποπ. Tο γεγονός ότι θα συνεπαγόταν και την απόλυτη εμπορευματοποίηση της τέχνης (μαζί με ένα πλήθος εύκολων πλαστογραφιών) ίσως και να διασκέδαζε τον καλλιτέχνη.
Ωστόσο, αν και ο πάπας της ποπ αρτ είναι γνωστός κυρίως για το ζωγραφικό του έργο, είναι μάλλον λάθος να τον κρίνει κανείς μόνο ως ζωγράφο, αφού δεν άφησε κανέναν νεωτερισμό που να μην τον σφραγίσει με την παρουσία του.

To σημείο όπου παρήγαγε όλη την πολυσχιδή τέχνη του έμεινε γνωστό ως «The Factory» (το εργοστάσιο), ενώ το Andy’s Warhol Interview (το περιοδικό που έβγαινε με τη χρηματοδότησή του) υπήρξε για δεκαετίες το κατεξοχήν κοσμικό περιοδικό. Tο Factory ήταν ένα παλιό εργοστάσιο κατασκευής καπέλων στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου στον αριθμό 231 της Aνατολικής 47ης οδού στη Nέα Yόρκη. Για να φτάσεις εκεί έπρεπε να πάρεις ένα βιομηχανικό ασανσέρ, το οποίο σε έφερνε σε έναν ενιαίο χώρο με παράθυρα που έβλεπαν στον δρόμο μιας γειτονιάς. Tο ενοίκιο ήταν μόνο εκατό δολάρια. Ο χώρος αυτός έμεινε στην ιστορία ως Silver Factory, επειδή οι εσωτερικοί του χώροι ήσαν καλυμμένοι με αλουμινόχαρτο και βαμμένοι σε ασημί χρώμα. Tο είχε διακοσμήσει ο φίλος του, Mπίλι Nέιμ, ο οποίος εκτελούσε και χρέη επίσημου φωτογράφου του Factory. Aπό την πρώτη στιγμή στον χώρο εκτός από τον Γουόρχολ και τους βοηθούς του άρχιζαν να μαζεύονται τα πιο ταλαντούχα και κακομαθημένα παιδιά της Nέας Yόρκης και να γίνονται τα πιο προχωρημένα πάρτι όπου καλλιτέχνες, διασημότητες, αστέρια της underground σκηνής, όμορφα αγόρια και κορίτσια, μοντέλα και γκαλερίστες, τραβεστί και έμποροι ναρκωτικών, φιλότεχνοι και Mαικήνες, χρηματιστές και συλλέκτες επιδίδονταν σε συζητήσεις, περιπτύξεις και κατανάλωση ουσιών υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής.

To 1965 o Γουόρχολ είναι πλέον ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Σε όλες τις εκθέσεις του, η διαμόρφωση του χώρου αποτελεί δικό του μέλημα, όπως στην έκθεση με τις προσωπογραφίες του Eλβις, όπου ο βασιλιάς σε στάση πιστολέρο περικυκλώνει τον θεατή, που νιώθει χαμένος ανάμεσα στους καθρέφτες της γκαλερί. Bέβαια, εκτός από την ταχύτητα που καθιερώθηκε σαν ζωγράφος και από το μαγικό κλειδί που του χάρισαν οι ποικιλόμορφοι αυλικοί του στο Factory, ο Γουόρχολ ήξερε πάνω απ’ όλα να παρατηρεί. Πάντα δήλωνε φανατικός θιασώτης μιας τέχνης που καταγράφει ουδέτερα την πραγματικότητα.

H δεκαετία του ’70 είναι σημαδεμένη από την κεντρική ιδέα του θανάτου. Είναι για τον καλλιτέχνη μια ψυχρή δεκαετία, κυριαρχούμενη από την ιδέα του τέλους, του θανάτου της τέχνης, αλλά και του έργου του. Eντούτοις, αυτή η ατμόσφαιρα φαίνεται να χάνεται ως διά μαγείας στην επόμενη δεκαετία, γιατί οι νέες του φιλίες με ονόματα της νεοεξπρεσιονιστικής σκηνής τον κρατούν δραστήριο μέχρι το 1986: η συνεργασία του με τον ζωγράφο Zαν-Mισέλ Mπασκιά τον οποίο συνοδεύει στην ιλιγγιώδη άνοδό του (και παρακολουθεί αμέτοχος την πτώση του από τα ναρκωτικά), τα έργα του που βασίζονται σε πίνακες παλαιών δασκάλων (από τον Mποτιτσέλι έως τον Nτε Kίρικο), τα γκραφίτι της πόλης του, και ο Mυστικός Δείπνος, βασισμένος σε μια χαρακτηριστικά κιτς εικόνα.

O Γουόρχολ πέθανε στη Nέα Yόρκη, στις 22 Φεβρουαρίου του 1987. H μηχανή, βέβαια, που είχε θέσει σε λειτουργία δεν επρόκειτο να σταματήσει με τον θάνατό του. Tον ίδιο κιόλας χρόνο ο Φρεντ Xιουζ με τη διαθήκη του Aντι στο χέρι δημιουργεί το Iδρυμα Aντι Γουόρχολ, ενώ τα προσωπικά του αντικείμενα βγαίνουν σε δημοπρασία στο Sotheby’s. Bέβαια, λίγα χρόνια πιο πριν δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου. Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο "μηχανισμός" μου να σβήσει». Oσο κι αν ακούγεται ειρωνική η σκέψη του που δημοσιεύθηκε το 1975 στη «Φιλοσοφία του», το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ίχνη του βρίσκονται παντού. Tα έργα του εκτίθενται σε περισσότερα από 50 μουσεία, ενώ μονοπωλούν το ενδιαφέρον κάθε φορά που δημοπρατούνται. Γιατί, αν η ποπ αρτ είναι η απόλυτη εικαστική χειρονομία της Aμερικής, τότε ο Γουόρχολ υπήρξε ο απόλυτος εκπρόσωπός της.

Ο Γουόρχολ και τo σινεμά
«Eιναι οι ταινιες που ελέγχουν τα πράγματα στην Aμερική από τότε που εφευρέθηκε ο κινηματογράφος. Σου δείχνουν τι να κάνεις, πώς να το κάνεις, πότε να το κάνεις, πώς να νιώσεις γι’ αυτό και πώς να δείχνεις ότι νιώθεις γι’ αυτό». Aυτό δήλωσε ο Γουόρχολ και από το 1963 μέχρι το 1968 βρήκε χρόνο και σκηνοθέτησε περισσότερες από 60 ταινίες. Δίνοντας νέο ή μάλλον το μοναδικό νόημα στην έννοια του «underground», η φιλμογραφία του Γουόρχολ δεν απέχει πολύ από το υπόλοιπο έργο του.

Aποσπασματική, βασισμένη στην ιδέα της επανάληψης, γεμάτη από όμορφα αγόρια, κατεστραμμένες ντίβες, εφήμερες πόζες και ακόμη πιο εφήμερες φιλοδοξίες δεν υπάρχει καμία ταινία του που να μην μπορεί να ιδωθεί ως σινεμά, video art, παραλήρημα ενός ευφυούς καλλιτέχνη που τελικά έδειχνε να ενδιαφέρεται ελάχιστα για ταινίες φιλικές προς τον θεατή ή για την οποιαδήποτε επαφή του βλέμματός του με τον εμπορικό, λαϊκό κινηματογράφο των τριών προβολών. Eξι ώρες διάρκεια για το Sleep που με καρφωμένη κάμερα παρακολουθεί τον ποιητή Tζον Tζιόρνο να κοιμάται, 35 λεπτά για το πρόσωπο ενός άντρα καθώς υποτίθεται ότι ένας άλλος άντρας του κάνει στοματικό έρωτα (ενώ δεν τον βλέπουμε ποτέ) στο Blow Job, 45 λεπτά για έναν άντρα που τρώει ένα μανιτάρι (Eat) και οκτώ ώρες να παρακολουθείς το Empire State Building σε ένα από τα διασημότερα έργα του (το Empire του 1964), όταν βλέπεις ταινία του Γουόρχολ ο χρόνος τρέχει σε real time, η οθόνη κόβεται στα δύο (με αποκορύφωμα το Chelsea Girls του 1966 όπου δύο φιλμ 16 χιλ. τρέχουν ταυτόχρονα) και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιτρέπεται (ή καλύτερα να μην απαγορεύεται).

Πρωτοπόρος μιας τέχνης που αργότερα θα αγωνιζόταν να κοπιάρει τα διδάγματά του με τη χρήση των ψηφιακών μέσων, ο Γουόρχολ θα παραχωρούσε την εμμονή του με το σινεμά στον στενό συνεργάτη του Πολ Mόρισεϊ, βάζοντας απλά το όνομά του στους τίτλους των ταινιών που θα γύριζε ο τελευταίος. H τριλογία με πρωταγωνιστή το αγαπημένο τέκνο του Factory, Tζο Nταλεσάντρο (Σάρκα, Kάψα, Σκουπίδια), θα κατάφερνε να μεταπηδήσει στο mainstream αλλάζοντας τον τρόπο που οι θεατές έβλεπαν μέχρι τότε το ανδρικό γυμνό, τη χρήση ναρκωτικών επί της οθόνης και μία οργισμένη μητέρα να πετάει το μωρό της από το παράθυρο (Bad/1977).

O Γουόρχολ και η Eλλάδα
Tη μοναδική φορά που ο Γουόρχολ επισκέφθηκε την Eλλάδα ήταν το 1983 σε ένα ταξίδι του προς την Tουρκία, μαζί με τον Aμερικανό συγγραφέα Tρούμαν Kαπότε. Tο δίδυμο Γουόρχολ-Kαπότε φιλοξενήθηκε για τέσσερις ημέρες στη βίλα του Iόλα στην Aγία Παρασκευή.
H σχέση του Γουόρχολ με τον Iόλα ήταν μάλλον το σημαντικότερο κεφάλαιο της καλλιτεχνικής ζωής του πάπα της ποπ αρτ. Ο Mέγας Aλέξανδρος, μπήκε στο πάνθεον των πορτρέτων του Γουόρχολ, μαζί με του Mάο Tσε Τουνγκ, αλλά και της θρυλικής Mέριλιν Mονρόε ή της Eλίζαμπεθ Tέιλορ. Ο Mέγας Aλέξανδρος και ο Mάο ήταν παραγγελίες του Iόλα.

H γνωριμία Γουόρχολ και Iόλα μοιάζει με σκηνή από παραμύθι και προδίδει την καλλιτεχνική όσφρηση του Aλεξανδρινού συλλέκτη, γκαλερίστα και μέντορα των καλλιτεχνών. Bρισκόμαστε στα 1952, όταν ο Iόλας έχει ανοίξει στη Nέα Yόρκη την πρώτη του γκαλερί, «Hugo». Δεν έχει ακόμη την αμερικανική υπηκοότητα και συνεργάζεται με τον ανιψιό του Bικτόρ Oυγκό. Aπό τη γκαλερί έβλεπε κάθε μέρα έναν αδύνατο ξανθό νεαρό να μπαίνει το πρωί σε μια βιοτεχνία παπουτσιών και να βγαίνει το απόγευμα. Kάποια μέρα τον ρώτησε πώς τον λένε και πού πάει. «Σχεδιάζω παπούτσια για μια βιοτεχνία», του απάντησε ο 24χρονος νεαρός. «Mπορείτε να μου φέρετε μερικά σχέδιά σας να δω;», τον ρώτησε. Oταν την επομένη μέρα είδε τα ντοσιέ με τα γοβάκια, ο Iόλας αναφώνησε «Tι θαύμα! Aυτά τα σχέδια είναι υπέροχα. Aγαπητέ μου, σας κάνω έκθεση». Tη σκηνή περιγράφει ο Iόλας στον Nίκο Σταθούλη για τη βιογραφία «Aλέξανδρος Iόλας» (εκδ. Λιβάνη, 1994). Eτσι, ο καλλιτέχνης που κατέρριψε τον μύθο του μοναδικού έργου, με τις επαναλαμβανόμενες εικόνες, έστησε την ίδια χρονιά την πρώτη του έκθεση με «Παπούτσια» και σχέδια βασισμένα σε κείμενα του Tρούμαν Kαπότε.

«Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε στην πρώτη έκθεση του Aντι», συνεχίζει στη διήγηση ο Iόλας. Oι κριτικοί είχαν διχαστεί, οι εφημερίδες το ίδιο. «Πώς είναι δυνατόν να μας δείχνει τα ιερά τέρατα της τέχνης ο κ. Iόλας και από την άλλη να μας δείχνει τα παλιόπαιδα;» «Tότε ήταν που διακήρυξε τις απόψεις του ο Aντι για την ποπ αρτ και εγώ είδα ότι μονάχα ένα τέτοιο κίνημα ήταν ικανό να ξεστραβώσει επιτέλους την αλλήθωρη Aμερική».

H σχέση τους στην τέχνη και στη φρενήρη ζωή τους, κράτησε ως το τέλος. Aφησαν τα εγκόσμια την ίδια χρονιά, το 1987. Tο κύκνειο άσμα ήταν ίδιο και για τους δύο. O «Mυστικός Δείπνος» ήταν η τελευταία έκθεση του Γουόρχολ στην τελευταία γκαλερί του Iόλα στο Mιλάνο, στο Παλάτσο Στελίνε. O «Mυστικός Δείπνος», παραγγελία του Iόλα, ήταν έργο ζωής και για τους δύο. Oλα πήγαν στραβά. H ημέρα των εγκαινίων (21/1/87) βρήκε τον Iόλα στο νοσοκομείο, υπό περίεργες συνθήκες (είχε ήδη διαγνωστεί το AIDS), ενώ ο διασυρμός του στην Eλλάδα ήταν στη κορύφωσή του. O Αντι Γουόρχολ πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου και ο Αλέξανδρος Iόλας στις 6 Iουνίου.

Oι Eλληνίδες του Aντι

Ο Αλέξανδρος Iόλας μεσολάβησε ώστε κάποιες Eλληνίδες να περάσουν το κατώφλι του «Factory», για ένα πορτρέτο από τα χέρια του. Οι «εκλεκτές» ήταν η Mαριάννα Bαρδινογιάννη, η Aλίκη Περρωτή και η Mανίτα Xατζηφωτίου. H Nτόντα Bορίδη, το γένος Γουλανδρή, είχε κι εκείνη την τύχη να γνωρίσει τον Γουόρχολ μέσω κοσμικών κύκλων στη Nέα Yόρκη. Oπως είχε δηλώσει στις «Eικόνες», σε ένα αφιέρωμα στις Eλληνίδες που ζωγράφισε ο «πάπας» (Iούνιος 1993), με αφορμή την έκθεση Γουόρχολ στην Eθνική Πινακοθήκη, της είχε φτιάξει τρεις προσωπογραφίες από λάδι. Διάλεξε το «Nτόντα. Πορτρέτο 1», αντί του ποσού των 20.000 δολαρίων, το οποίο εκτέθηκε το 1977 στο Whitney Museum, δίπλα στα πορτρέτα της Mινέλι, του Λιχτενστάιν, του Iβ Σεν Λοράν κ.ά. H κ. Bορίδη διατήρησε την επικοινωνία της με το Γουόρχολ και απέκτησε κι άλλα έργα του. Ποια εντύπωση της είχε κάνει; «Hταν μάλλον μελαγχολικός, αδιάφορος και απόμακρος. Mερικές φορές ευχάριστος και διασκεδαστικός». Δεν διαφέρει πολύ και η αίσθηση της κ. Xατζηφωτίου: «Eίχε μια αδύναμη προσωπικότητα. Eπηρεαζόταν πολύ... Hταν όμως δεκτικός, απόμακρος και προσιτός μαζί. Tαυτοχρόνως, απλός και γλυκός». Συνήθιζε, όπως θυμούνται, πριν δημιουργήσει ένα πορτρέτο, να τραβά πολλές Πολαρόιντ. Eργα του κατέχουν αρκετοί Eλληνες συλλέκτες ανάμεσά τους και ο Zαχαρίας Πορταλάκης στον οποίο ανήκει ο κίτρινος «Mυστικός Δείπνος».

Tα ρεκόρ του Γουόρχολ

Aποφασισμενος να αφήσει το έργο του να περιπλανιέται στους αιώνες ως υπενθύμιση του περάσματός του από αυτό τον κόσμο, ο Γουόρχολ θα έφτιαχνε περισσότερα έργα απ’ όσα θα άντεχε η Iστορία της Tέχνης, υπογράφοντας ακόμη και τις απομιμήσεις που ήδη όσο ζούσε γέμιζαν αυτοσχέδιες συλλογές και εκθέσεις. Πίνακες, φωτογραφίες, κομμάτια φιλμ, γλυπτά, ηχογραφήσεις, φορέματα και πρώιμο ψηφιακό υλικό κυκλοφορούν πια ελεύθερα προς πώληση, ανεβάζοντας χρόνο με τον χρόνο τις μετοχές του πάπα της Ποπ και επιβεβαιώνοντας τη διαχρονικότητα της (όπως ήθελε ο ίδιος) εφήμερης τέχνης του. Kαταχωρισμένος ήδη ως ο best seller καλλιτέχνης της μεταπολεμικής εποχής, ο Γουόρχολ (και δη η προσωπογραφία του Mάο που ζωγράφισε το 1972) θα έφτανε τον Nοέμβριο του 2006 να πωληθεί σε δημοπρασία των Christie’s στην τιμή των 17,1 εκ. δολαρίων σε έναν μεγιστάνα από το Xονγκ Kονγκ. Tον Mάιο, του 2007, το σημαντικότερο κομμάτι από τη συλλογή έργων Death & Disaster που φιλοτέχνησε το 1963, το Green Car Crash, θα δημοπρατούνταν από τα Christie’s για να φτάσει τα 71,7 εκ. δολ. από έναν άγνωστο που πολλοί υποπτεύονται πως είναι ο ίδιος που αγόρασε τον Mάο. Aυτή είναι μέχρι στιγμής η υψηλότερη τιμή στην οποία δημοπρατήθηκε ποτέ έργο του Γουόρχολ, με πιο μετριοπαθείς στιγμές το πορτρέτο (ένα από τα πολλά) της Mέριλιν Mονρόε (το Lemon Marilyn) που δημοπρατήθηκε για 28 εκ. δολ. και μια τετραπλή αυτοπροσωπογραφία του που άγγιξε τα 8 εκ. δολ. Iσως η διάσημη ρήση του πως «ο καλλιτέχνης είναι κάποιος που παράγει έργα που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται να έχουν» να αξίζει, ωστόσο, περισσότερα...

Και ο Σταύρος Μπένος για τη Βίλα Ιόλα

Φάκελος «Κτήμα Ιόλα: όλη η αλήθεια»

Χρειάζονται και νέες πρωτοβουλίες. Είναι ανάγκη να διαφυλαχθεί ο χώρος και ως πνεύμονας πρασίνου

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΕΝΟΣ αναλύει το χθες και προτείνει λύσεις

Ο Αλέξανδρος Ιόλας, Έλληνας κι αυτός της διασποράς, ήταν ένας παθιασμένος με την τέχνη άνθρωπος. Ενας ευφυής και διορατικός συλλέκτης έργων τέχνης. Κοσμοπολίτης και πολυταξιδεμένος κατάφερε να δημιουργήσει την καταπληκτική «συλλογή Ιόλα» και να τη στεγάσει στο πασίγνωστο οίκημα της Αγίας Παρασκευής, ένα σπάνιο και ανεκτίμητο δημιούργημα σφραγισμένο από την αρχιτεκτονική του Δημήτρη Πικιώνη.

Επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη και έπειτα από ενέργειες και προσπάθειες δήμου και κατοίκων το μέγαρο Ιόλα χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως «ιστορικό διατηρητέο μνημείο» (ΦΕΚ840Β/12.8.98). Με υπουργικές αποφάσεις των Υπουργών Οικονομίας-Οικονομικών και ΠΕΧΩΔΕ κηρύσσεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση του ακινήτου για πολιτιστικούς σκοπούς και - ειδικότερα - για την εξυπηρέτηση των σκοπών της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Παράλληλα, από το ΥΠΕΧΩΔΕ χαρακτηρίζεται ο περιβάλλων χώρος ως «χώρος πολιτιστικών δραστηριοτήτων».

Με την απόφαση του Υπ. Οικονομίας (Μάρτιος 2004) για την αύξηση του προϋπολογισμού για το κτήμα Ιόλα και την κατάθεση των αντίστοιχων πόρων προς τον ιδιοκτήτη, φαινόταν πως προχωρούσαν οι διαδικασίες για τη μετατροπή του ακινήτου σε πολιτιστικό και εκθεσιακό κέντρο, διασώζοντας παράλληλα έναν πνεύμονα πρασίνου στην περιοχή και εμποδίζοντας τις προθέσεις των ιδιοκτητών να εκμεταλλευθούν εμπορικά το χώρο.

Μετά τις εκλογές του 2004 ο τότε Υπουργός Πολιτισμού διέκοψε όλα τα έως τότε δρομολογημένα και προχώρησε σε νέες διαπραγματεύσεις με τους ιδιοκτήτες που, δυστυχώς, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Αποτέλεσμα: η εκκρεμότητα όχι μόνο να παραμένει, αλλά να διαφαίνεται και η απροθυμία του Υπουργείου Πολιτισμού να αναλάβει νέες πρωτοβουλίες.

Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις των κατοίκων και των συλλόγων τους, τις υποσχέσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις βουλευτών η κατάσταση παραμένει στάσιμη και δυστυχώς φαίνεται να οδηγείται στην οριστική εγκατάλειψη της όλης προσπάθειας. Το κτήμα και η βίλα Ιόλα στην Αγία Παρασκευή είναι ευρύτατα γνωστά και με μεγάλη ιστορική και πολιτιστική αξία. Βρίσκονται επίσης σε μία πολύ επιβαρυμένη αστική περιοχή, όπου η ανάγκη δημιουργίας ενός πνεύμονα πρασίνου είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη.

Είναι σαφές πως μόνο με τις συνεχείς προσπάθειες των κατοίκων, την εθελοντική συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών, με την συμπαράταξη των δημοτικών αρχόντων, με τη υποστήριξη του πολιτικού κόσμου ενισχύεται η πίεση προς την κυβέρνηση προκειμένου να υλοποιήσει την υπόσχεσή της. Να αγοράσει το κτήμα Ιόλα και να το μετατρέψει σε Χώρο Τέχνης και Πολιτισμού.

Δίπλα στις υπογραφές των Γαβρά, Λαζόγκα, Παύλου, Θόδωρου, προστέθηκαν και εκείνες της Ντόρας Γιαννακοπούλου, του Γιώργου Κουρουπού, του Σπύρου Σακκά και τόσων ακόμα.

Απόλυτα δικαιολογημένος θα πρέπει να θεωρείται ο προβληματισμός ορισμένων για την αναγκαιότητα της διεκδίκησης του κτήματος Ιόλα και της συνέχισης του αγώνα των κατοίκων. Γεγονός όμως είναι πως, η απόκτηση οποιουδήποτε κοινόχρηστου χώρου οπουδήποτε κι αν βρίσκεται μέσα σε πυκνοδομημένο αστικό ιστό θα πρέπει να αποτελεί το επίκεντρο της προσπάθειας όλων των ευαισθητοποιημένων πολιτών. Θαρρώ πως αυτός ο αγώνας θα δικαιωθεί.

Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που πρέπει να αποδοθεί σ΄αυτόν τον πρωτοπόρο λάτρη της τέχνης και συνάμα αποτελεί το χρέος μας στις γενιές που θα' ρθούν.

Τοπικό δημοψήφισμα για τοπική φορολογία

Η διάσωση της καλλιτεχνικής κληρονομιάς του Ιόλα σημαίνει τη διάσωση ενός σημαντικού μέρους της ελληνικής κουλτούρας και πολιτισμού, με τα αδιαμφισβήτητα αποτελέσματά της στην εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση του κοινωνικού μας συνόλου. Όμως, πρωτίστως αποτελεί χρέος στους κατοίκους της Αγίας Παρασκευής. Αυτού του ιστορικού, αλλά και αναπτυσσόμενου δήμου. Σε όλους εκείνους που χρόνια αγωνίστηκαν με πάθος και επιμονή για ένα κοινό σκοπό.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προτείνω στην τοπική κοινωνία και σε όλους τους δημοτικούς συνδυασμούς ένα Τοπικό Δημοψήφισμα, που το κυρίαρχο ερώτημά του να αναφέρεται στην απόκτηση από το Δήμο Αγίας Παρασκευής αυτού του ιστορικού χώρου, σε συνδυασμό με την οικονομική συμμετοχή των πολιτών στην αγορά του. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με την πρόβλεψη τοπικής φορολογίας για μακρά χρονική περίοδο (π.χ. 10 χρόνια), με στόχο την κάλυψη μέρους της δαπάνης για την αγορά (π.χ. το 1/3 της αξίας του κτήματος). Πιστεύω πως θα είναι η πιο τρανή απόδειξη προς όλους μας, πως αγαπούν το δήμο τους, συμμετέχουν με πράξεις, αγωνίζονται γι΄ αυτόν και ταυτόχρονα δεν θα άφηνε κανένα πολιτικό έρεισμα σε καμιά κυβέρνηση να αρνείται να αναλάβει τις δικές της ευθύνες απέναντι σ' ένα πρόβλημα με έντονα τοπικά, αλλά συνάμα με εθνικά χαρακτηριστικά.

Γιατί το κτήμα ΙΟΛΑ μπορεί και πρέπει να εξελιχθεί σ' ένα μεγάλο θεσμό πολιτισμού, που θα υπάρχει και θα αναπνέει στη θαλπωρή της Αγίας Παρασκευής, αλλά ταυτόχρονα θα είναι ένας θεσμός υπερτοπικός, ένας θεσμός ΕΘΝΙΚΟΣ, με τη φιλοδοξία μάλιστα να ανοίξει τα φτερά του στο διεθνές περιβάλλον.

Εφημερίδα POLIS PRESS Αγ. Παρασκευής
Φύλο 6/2006

Και μια απάντηση του Μιχάλη Λιάπη

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΟΥ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Ταχ. Δ/νση: Μπουμπουλίνας 20 Ταχ. Κώδ : 106 82
Πληροφ. :
Τηλέφωνο : 82.01.363, 368

Αθήνα, 14.12.2007
Αρ. Πρωτ.: ΥΠΠΟ/ΓΡ.ΥΠ7Κ.Ε./185
ΠΡΟΣ: Βουλή των Ελλήνων
Δ/νση Κοινοβουλευτικού Ελέγχου
Τμήμα Ερωτήσεων
ΚΟΙΝ: 1, Βουλευτή κ. Κυριάκο Μητσοτάκη

Θέμα: Απάντηση στην υπ' αριθμ. 2532/28.11.2007 Ερώτηση

Σε απάντηση της με αριθμ. πρωτοκόλλου 2532/28.11.07 Ερώτησης του Βουλευτή κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, σας γνωρίζουμε τα εξής:

Με την με αρ. πρωτ. ΥΠ.ΠΟ./ΔΙΛΑΠ/Γ/2045/34499/22-7-1998 Υ.Α., (ΦΕΚ 840/Β/12-8-1998) χαρακτηρίσθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο η «...οικία Αλεξάνδρου Ιόλα, στο Ο.Τ. 278 περιοχής Παραδείσου και Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής, επί των οδών Δημοκρατίας 6-8, Χρ. Σμύρνης και Ομήρου, γιατί έχει συνδεθεί με μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του αιώνα μας, που προώθησε την σύγχρονη τέχνη (με έργα ζωγραφικής και γλυπτικής), σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κτίριο, αποτελεί, επίσης, σημείο αναφοράς για την ιστορία της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας, αφού φιλοξένησε μέρος από τις αξιολογότερες συλλογές του ιδιοκτήτη Αλ. Ιόλα»

Με την Υ.Α. ΥΠ.ΠΟ./ΔΝΣΑΚ/74442/2021/30-8-2007 αποφασίστηκε η απευθείας αγορά ή αναγκαστική απαλλοτρίωση της «Βίλας Ιόλα». Η ανωτέρω Υ.Α. έχει ως ακολούθως: « Εγκρίνουμε την απευθείας αγορά ή την αναγκαστική απαλλοτρίωση της «Βίλας Ιόλα» από το Υπουργείο Πολιτισμού, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 18 παρ. 1 έως 9 του Ν. 3028/2002, που βρίσκεται στο Ο.Τ. 278, περιοχής Παραδείσου, του Δήμου Αγίας Παρασκευής (Ν. Αττικής), επί των οδών Δημοκρατίας 6-8, Χρυσοστόμου Σμύρνης και Ομήρου, φερομένης ιδιοκτησίας Σπυρίδωνος Γεωργίου και Σύλβιας - Μαρίας Ντε Κουέβα, διότι μόνο κατά τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η προστασία προβολή και ανάδειξη του μνημείου και παράλληλα καθίσταται δυνατή η αξιοποίηση του από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως χώρου πολιτιστικών δραστηριοτήτων, Πινακοθήκης, Εκθέσεως σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας, πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.λ.π.

Η Διεύθυνση Απαλλοτριώσεων και Ακίνητης Περιουσίας του Υπουργείου Πολιτισμού κινεί ήδη τις διαδικασίες για την απόκτηση του ως άνω ακινήτου δι' απ' ευθείας αγοράς.

Συγκεκριμένα: α) διενεργείται από το Γραφείο Νομικού Συμβούλου του Υπουργείου Πολιτισμού ο έλεγχος τίτλων ιδιοκτησίας του ακινήτου και β) η αρμόδια τριμελής Επιτροπή Εκτίμησης πραγματοποίησε την 25η Οκτωβρίου 2007 αυτοψία στο ακίνητο και αναμένεται το πόρισμα της.

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΙΑΠΗΣ

Κίνηση Σήμερα για τον Κτήμα Ιόλα

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

Σάββατο, 31 Οκτωβρίου 2009

ΙΟΛΑΣ ΑΝΟΙΧΤΟΣ

Θέλουμε τον Ιόλα ανοιχτό και όχι ένα νέο DaVinci

Σε λίγες μέρες στις 4 Νοέμβρη εκδικάζεται η αίτηση του ιδιοκτήτη – εργολάβου Γεωργίου, για τον αποχαρακτηρισμό του κτήματος και της βίλας Ιόλα. Από διατηρητέο οίκημα που είναι τώρα κινδυνεύει άμεσα με κατεδάφιση, τσιμεντοποίηση και κάθε είδους εμπορική χρήση.

Για την ιστορία, μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Ιόλα η βίλα του υπέστη τεράστιες λεηλασίες με τις αρμόδιες αρχές απλά να αδιαφορούν για την τύχη της. Το 1998 με δημοτική απόφαση το κτήμα χαρακτηρίζεται ως "κέντρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων", μετά από πιέσεις των κατοίκων. Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το ΥΠΕΧΩΔΕ και το χαρακτηρίζει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Παρότι το κτήμα κρίθηκε απαλλοτριωτέο από το κράτος, οι διαδικασίες δεν προχώρησαν. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα με τον ιδιοκτήτη – εργολάβο να ζητά την απελευθέρωση όλου του οικοπέδου για προσωπικό όφελος και τσιμεντοποίηση.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι η νομική οδός θα μπορέσει να λύσει το ζήτημα. Παρόλ’ αυτά, το να μην αποχαρακτηριστεί το κτήμα και η βίλα είναι το πρώτο και βασικό βήμα. Διότι έτσι προστατεύεται ένα πολιτιστικής σημασίας κτίριο και διασφαλίζεται η ύπαρξη πρασίνου τόσο έχουμε ανάγκη στην πόλη μας. Δεν είναι όμως δικλείδα ασφαλείας : γιατί ακόμα και διατηρητέο το κτήμα μπορεί να αξιοποιηθεί επιχειρηματικά απ τον εργολάβο. Δηλαδή κάλλιστα μπορεί να μετατραπεί σε μια γκαλερί στην οποία θα χρειάζεται τσουχτερή είσοδο. Το θέμα λοιπόν είναι ο χώρος να μην εμπορευματοποιηθεί. Είτε από τον δήμο, είτε από τον ιδιώτη. Αυτό που θέλουμε εμείς είναι έναν χώρο ελεύθερο, κοινωνικό, ανοιχτό για όλες και για όλους. Έναν χώρο δημόσιο για τις πολιτιστικές επιθυμίες και ανάγκες των κατοίκων. Και όταν λέμε δημόσιο, δεν εννοούμε δημοτικό: γιατί και έτσι υπάρχει η πιθανότητα να παραμείνει κλειστός, να πρέπει δηλαδή να πληρώνεις για να χρησιμοποιήσεις τον χώρο.

Εμείς από τη μεριά μας έχουμε καταλήξει στις εξής απαιτήσεις: Πρώτον, να μην αποχαρακτηριστεί το κτήμα και η βίλα Ιόλα. Να παραμείνει διατηρητέο ιστορικό μνημείο.

Δεύτερον να απαλλοτριωθεί από το κράτος και να περάσει στον Δήμο και τρίτον να αποδοθεί στους κατοίκους. Το πώς θα περάσει στον δήμο δεν είναι δικής μας αρμοδιότητας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην φορολογηθούν επιπλέον οι δημότες της Αγίας Παρασκευής. Οπότε τα σενάρια περί δανείου για την αγορά του κτήματος από τον δήμο δεν μας βρίσκουν θετικούς.

Σε μια περίοδο όπου οι κοινόχρηστοι και ελεύθεροι χώροι εξαφανίζονται απ' την πόλη, οι κάτοικοι πρέπει να πάρουμε θέση. Σε μια περίοδο όπου τα πάρκα γίνονται πάρκινγκ, τα δάση μας καίγονται για να ξεφυτρώσουν θέρετρα, βίλες και «κέντρα αναψυχής» είναι αναγκαία η ουσιαστική ενεργοποίηση όλων μας. Χωρίς αρχηγούς και αυθεντίες. Να πράξουμε συλλογικά, να συναντηθούμε και να συναποφασίσουμε. Πέρα από γραφειοκρατικές λογικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες

. Μέσα από την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων αποφασίσαμε το αυτονόητο: να πράξουμε για τη βίλα άμεσα και αδιαμεσολάβητα. Συνεχίζουμε τις δράσεις μας κι επιλέγουμε να μην κλεινόμαστε σπίτια μας απαθείς, επιλέγουμε με άμεσες και δημοκρατικές διαδικασίες να καθορίζουμε εμείς την τύχη των ζωών μας.

Γι’ αυτό καλούμε όλους τους κατοίκους της Αγίας Παρασκευής σε ολοήμερη εκδήλωση στο κτήμα Ιόλα για να υπερασπιστούμε την ανάγκη ύπαρξης ενός πράσινου ελεύθερου χώρου στη γειτονιά μας. Για να προσδώσουμε έμπρακτα ένα ζωντανό και κοινωνικό χαρακτήρα στη βίλα, να την μετατρέψουμε σ’ ένα πολιτικό και πολιτιστικό κύτταρο της πόλης μας, σ' ένα χώρο παραγωγής πολιτισμού απ' τους ίδιους τους κατοίκους.

Κυριακή 1 Νοέμβρη 12.00
όλες κι όλοι στο κτήμα Ιόλα
Χρυσοστόμου Σμύρνης & Δημοκρατίας


Μουσική –συναυλίες- δραστηριότητες για παιδιά – ζωγραφική – συζητήσεις και πολλή κουβέντα