Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Manto's conservation blog

Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Με όλα όσα είχαν ακουστεί για το Νέο Μουσείο Ακρόπολης, ήθελα πολύ να το επισκεφτώ αλλά με τρόμαξε λιγάκι ο ντόρος που είχε γίνει σχετικά με τεράστιες ουρές στα ταμεία αλλά και όλος αυτός ο βομβαρδισμός πληροφοριών από τα μέσα ενημέρωσης, που πίστευα ότι θα προκαλούσε κοσμοσυρροή. Ξεκίνησα λοιπόν το απογευματάκι μετά τη δουλειά μου, με σκοπό να κάνω μεταβολή στην περίπτωση που πράγματι θα υπήρχε μεγάλη ουρά... ομολογώ ότι απογοητεύτηκα λιγάκι που δεν είχε τελικά και τόσο κόσμο, τη στιγμή που στο σχεδόν αντίστοιχο μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο περίμενα υπομονετικά μαζί με όλους (και αρκετούς Έλληνες) επί 2 ώρες μέσα στη βροχή και τον τσουχτερό αέρα για να μπω. Αναρωτήθηκα αν για αυτή την άδεια εικόνα έφταιγαν οι υπερβολές των μέσων ενημέρωσης ή η αδιαφορία των Αθηναίων για το νέο σπίτι των γλυπτών της Ακρόπολης ... (προσωπική μου εκτίμηση σύμφωνα με αυτά που είδα, με δεδομένο ότι πρόκειται για πρώτη εβδομάδα λειτουργίας, τουριστική περίοδος για την Αθήνα και σε σύγκριση με τον κόσμο που είχε το The Mall όταν πρωτοάνοιξε...).

Η είσοδος του μουσείου, Τετάρτη απόγευμα

Τι να πω γι' αυτό το μουσείο... αν και ανήκα στους σκεπτικιστές, ομολογώ ότι με μάγεψε...

Όταν είχα πρωτοδεί το κτίριο με ξένισε η όψη του, όχι τόσο το γυαλί, όσο τα έντονα μεταλλικά στοιχεία του. Σήμερα, καθώς βγήκα από το μετρό έστριψα κατά λάθος προς τα δεξιά και αναγκάστηκα να κάνω το γύρο του κτιρίου για να βρω την είσοδο. Ήθελα όμως να δω αν πράγματι είναι τόσο ασυμβίβαστο σαν κτίριο με την πολεοδομία της περιοχής όπως πολλοί το κατηγόρησαν. Ήθελα να παρατηρήσω αυτό που λέμε στη συντήρηση "σεβασμός στον περιβάλλοντα χώρο", ένα στοιχείο τόσο ευαίσθητο όσο και η αισθητική του καθενός. Γιατί ο αρχιτέκτονας είναι ένας μόνο άνθρωπος και είναι πολύ δύσκολο η αισθητική του να συμβαδίζει με την αισθητική του συνόλου...χωρίς να γνωρίζω και πολλά από αρχιτεκτονική μπορώ να καταλάβω το πώς ένα νέο κτίριο που τοποθετείται σε ένα παλαιό περιβάλλον θα πρέπει να περιέχει τις μνήμες του περιβάλλοντος αυτού...όπως ο Αθηναικός ουρανός που αντικατοπτρίζεται στα τζάμια του ή ο προσανατολισμός που ακολουθεί τις γραμμές του αιώνιου κτιρίου, του Παρθενώνα. Περπατώντας γύρω από το κτίριο δεν ένιωσα παραφωνίες και παρόλο που είναι τόσο διαφορετικό, ένιωσα ότι ήδη ανήκει εκεί, ότι ανήκει σε όλους μας.

Ο ουρανός αντικατοπτρίζεται στις επιφάνειες του κτιρίου

Το μεγαλείο όμως βρίσκεται στο εσωτερικό του... γιατί δεν μιλάμε απλώς για κάποια αγάλματα που στοιβάχτηκαν σε ένα ακόμα αρχαιολογικό μουσείο της Ελλάδας, μιλάμε για τα πιο σημαντικά εκθέματα, αυτά που ως φοιτήτρια στην ιστορία της τέχνης λέγαμε super-SOS, αυτά που επηρέασαν όλα τα άλλα και τα πιο πολλά τα θυμόμουν από τις παλιές φωτογραφίες στα βιβλία...

Περπάτησα ανάμεσα τους, όπου δεν υπήρχε καθοδήγηση, ούτε ενδείξεις του ποιά είναι τα σημαντικότερα, μονάχα ένα δάσος από γλυπτά που μπορούσα να τα δω από όλες τις πλευρές και ακολουθώντας διάφορες κατευθύνσεις... Περπατώντας στο δάσος συνάντησα το παιδί του Κριτίου, τις κόρες με τα διακοσμημένα πέπλα και άλλες γνώριμες ή μη μορφές, νιώθωντας πραγματικά να συνομιλώ μαζί τους. Και συνεχίζοντας να περπατάω έτσι, έκανα τον κύκλο τρεις φορές χωρίς ούτε να το καταλάβω... κάθε φορά παρατηρώντας κάτι διαφορετικό, κάθε φορά κάνοντας μία νέα διαδρομή που με οδηγούσε σε νέες ανακαλύψεις...

Λεπτομέρεια από τη ζωγραφιστή διακόσμηση στο πέπλο της κόρης

Οι προθήκες είναι οι πιο πρωτότυπες που έχω δει ποτέ σε μουσείο, ξεφεύγοντας τελείως από την παλιά αισθητική και αναδεικνύοντας μέσα από την λιτότητα το μεγαλείο των υλικών και των σχημάτων...

Το φως αναδεικνύει το ανάγλυφο των τμημάτων

Οι Καρυάτιδες στέκονται αγέρωχα η μία δίπλα στην άλλη και σε μπαλκόνι, όπως στο Ερέχθειο, γεγονός που θα κάνει την ξενιτεμένη του ΒΜ να ζηλέψει, καθώς είναι μόνη, παρατημένη σε έναν διάδρομο και κάτω από ταβάνια που στάζουν...

Ανεβαίνοντας στην αίθουσα του Παρθενώνα σχεδόν λυπήθηκα τους Άγγλους που έχουν τα κλεμμένα γλυπτά με τόση υπερηφάνια και ταμπέλες που φωνάζουν "The Parthenon Gallery" μέσα σε ένα πολύβουο μουσείο και σε μια ξεχωριστή αίθουσα που φέρνοντάς την τώρα στη μνήμη μου και συγκρίνοντάς την με την αίθουσα του νέου μουσείου, μόνο ως αίθουσα για cocktail party μπορώ να την χαρακτηρίσω. Όποιος έχει πάει στο Βρετανικό μπορεί να το καταλάβει: Μία μακρόστενη αίθουσα με τα γλυπτά τοποθετημένα μετωπικά και σε παράταξη, σχεδόν σαν διακοσμητικά στοιχεία... Αντίθετα, η αίθουσα του Νέου Μουσείου σε καλεί να δεις τα γλυπτά από κοντά, να νιώσεις ότι είσαι ανάμεσά τους, ότι βρίσκεσαι κι εσύ ανάμεσα στην παρέα των θεών που παρακολουθούν τη γέννηση της Αθηνάς από το κεφάλι του Δία.

Το φως αγκαλιάζει απαλά τα μάρμαρα χωρίς να τα τραυματίζει... είναι το μοναδικό μουσείο που μπόρεσα να τραβήξω φωτογραφίες, χωρίς τη χρήση φλας (πάντα!) και δεν βγήκαν κίτρινες. Η θέα της Αθήνας με μάγεψε, όχι όμως τόσο ώστε να υπερισχύσει της θέας των γλυπτών... και εδώ έκανα τον γύρο της αίθουσας χωρίς να το καταλάβω...ξανά και ξανά... ακολουθώντας νοερά την πομπή των Παναθηναίων...

Φεύγοντας από το μουσείο είχα ένα απερίγραπτο συναίσθημα ευφορίας... τα προβλήματα που με απασχολούσαν όλη την προηγούμενη μέρα είχαν εξαφανιστεί, ήταν σαν να είχα κάνει την πιο υπέροχη ψυχοθεραπεία. Δεν με ένοιαζε ούτε η κίνηση, ούτε ο ταρίφας που κάπνιζε, έβριζε και οδηγούσε σαν τρελός, είχα στο μυαλό μου μονάχα τα γλυπτά, τα έβλεπα στην σκέψη μου να ζωντανεύουν ξανά και ξανά και ένιωσα λιγάκι σαν την αρχαϊκή κόρη που πριν από λίγο μου χαμογελούσε...